de vakbonden zijn een schande

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door -Jo-

Ah zo? En hoe zou ik het op poten zetten van die bende dan wel geholpen hebben?



Miljaar wat voor nen domme mens ben jij zeg? Ondanks het feit dat de vakbonden via hun gelieerde partij / zuil en hun leiding tot het systeem behoren (hetgeen ik bekritiseer en dus afkeur), hebben de vakbonden vandaag gestaakt TEGEN de plannen van de bende di Rupo. De betekenis van het woordje "tegen", ken je die?



Sukkelaartje toch, ik heb niet eens gestemd!!!




Sukkelaartje toch, ik heb niet eens gestemd!!!

Nog erger, heeft nagelaten zijn stem uit te brengen en dan maar zeiken.

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Ik heb er bezwaar tegen dat Manta niet alleen vakbonden in het algemeen als criminele organisaties bestempelt, en als maffia met "beschermingspraktijken" (sic), en ook vakbondsleden als criminelen en maffioso, maar vooral dat hij dit zelfs individuele forumleden durft aan te wrijven in een zogenaamde discussie.Dat gaat helemaal niet meer. Dat is er ver over en er moet ingegrepen worden.

De algemene formuleringen zijn onzindelijk, maar naar specifieke forumleden toe zijn het persoonlijke aanvallen en gescheld.

Wie het schrijft.

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Gij zijt nog tien keer erger dan Chipie-Freelancer op het gebied van anti- vakbondenfixatie

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door -Jo-

Bij mijn weten hebben de vakbonden de regeringsplannen op geen enkel moment goedgekeurd.

Hoeveel vakbondsleden zijn lid van de SP.A, van de CD&V, van de OVLD?
Hoeveel tegenstemmers of onthoudingen waren er?
Juist ja.

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door Eigenzinnig

Niks nieuws onder de zon....
Voor de jeugd zijn pensioenregelingen nog SF waar zij geen affiniteit mee hebben...dat is te begrijpen.

Dat ze denken dat de verhoging ervan hun veel belastingen zal besparen is een volledig verkeerd beeld..

Maar er is ook goed nieuws voor hen, de huidige werkende generatie gaat een tijd langer werken waardoor er minder vacatures komen en de jongeren langer werkloos zullen blijven..maar dat is niet zo erg want ze krijgen toch geen dure wachtuitkeringen meer..

Dit terwijl er knelpuntberoepen zijn die we moeten invullen met buitenlandse krachten.
Ze gaan zelfs mensen in Nederland halen om onze mensen te onderwijzen.

Ik ben niet voor een dictatuur, maar volgens mij mogen we van werklozen wel eisen dat ze de openstaande jobs (voorlopig) innemen.

Misschien dat het nieuwe systeem van degressieve werkloosheidsuitkeringen hier iets aan kan helpen.

Hoe meer eigen volk aan het werk hoe minder de staat moet uitkeren!

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

Mythe. Langer werkende ouderen betekent in geen geval dat er minder jongeren kunnen werken, globaal gezien over de gehele arbeidsmarkt. In tegendeel, meer mensen ten laste van de arbeidsmarkt zal de belastingsdruk op ondernemingen verhogen en desgevolge het aantal jobs doen slinken.

Zo simpel is het.

[-Jo-]

Oorspronkelijk geplaatst door guido 007

Nog erger, heeft nagelaten zijn stem uit te brengen en dan maar zeiken.

In tegenstelling tot u heb ik al door dat verkiezingen geen fundamentele veranderingen kunnen brengen.

[-Jo-]

Oorspronkelijk geplaatst door guido 007

Hoeveel vakbondsleden zijn lid van de SP.A, van de CD&V, van de OVLD?
Hoeveel tegenstemmers of onthoudingen waren er?
Juist ja.

Dat is helemaal niet van tel. Er zijn duizenden vakbondsleden die lid zijn van de antivakbondspartijen N-VA en VB ook. Kijk naar wat de organisaties op zich doen en beslissen.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door guido 007

Onlangs in de krant gelezen, iemand van het spoor, was er 32 jaar tewerkgesteld en had al 120 stakingsdagen op zijn conto staan. Deze persoon was daar dan ook nog fier op.

Dat ze ondertussen hun eigen onderneming kapotgestaakt hebben ...

Uitbuitende werkgevers zijn criminelen en een schande voor een beschaafd land

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door -Jo-

In tegenstelling tot u heb ik al door dat verkiezingen geen fundamentele veranderingen kunnen brengen.

[drosophila]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan Blommaert

Over opstandigheid en democratie

"Ons politiek systeem verliest aan een sneltreinvaart z’n democratische legitimiteit." Professor Jan Blommaert overschouwt het slagveld na de staking in de openbare diensten en stelt dat er weinig reden is tot optimisme.
Het is een oud beginsel van een democratie dat wanneer een overheid manifest onrechtvaardige of ondemocratische wetten uitvaardigt – wetten die de democratie beknotten of afbreken – het volk daar tegen in opstand mag komen. Meer nog, burgers in een democratie hebben de plicht om hiertegen in opstand te komen, want de fundamentele beginselen van een democratie zijn belangrijker dan de structuren en instellingen die ze moeten bewaken en realiseren.

Indien die instellingen in die taak tekort schieten, dan heeft het volk de plicht om de machthebbers te ontslaan en ze te vervangen. Doen ze dat niet, dan riskeren ze telkens weer een Hitler of een Bush: democratisch verkozen antidemocraten die de samenleving na hun bestuur ernstig beschadigd achterlieten. Het volk staat zijn macht immers niet af aan zijn bestuurders; het behoudt steeds die macht, en de bestuurders en de instellingen zijn er de werktuigen van.

Ik geef deze oude idee even mee als reactie op de golf van vakbond-bashing die we naar aanleiding van de staking van 22 december 2011 hebben meegemaakt. Mensen noemden die staking ‘ondemocratisch’ en de minister wiens maatregelen de aanleiding tot de staking waren betreurde het feit dat de vakbonden ‘het conflict zochten’ eerder dan de zaak ‘democratisch’, dus via paisibel overleg te regelen.

Deze minister had zijn maatregelen weliswaar genomen zonder voorafgaand overleg met de bonden – hij had dus zelf het conflict gezocht en het grondwettelijk recht op collectief sociaal overleg even vergeten te eerbiedigen. Maar goed, het punt is hier het bepaalde beeld dat men heeft van ‘democratie’: een democratie, dat is een geheel van instellingen en procedures. Ze omvat elke vorm van onderhandeling en besluitvorming, en onderhandeling of besluitvorming zijn maar ‘democratisch’ wanneer ze binnen de procedures van deze instellingen verlopen. Stakingen, betogingen en andere vormen van extra-parlementaire politieke actie worden in het licht van deze stelling snel als vormen van ‘geweld’ gezien en daardoor meteen als ‘ondemocratisch’ bestempeld. En het is op grond van deze interpretatie van wat ‘democratisch’ is en wat niet dat men de staking van 22 december afdoet als ongepast.

Erosie

Het beeld van ‘democratie’ dat ik hierboven schets is al een tijdje aan een opmars bezig. Het is een deel van de meer algemene erosie van de kennis over politieke structuren en begrippen, en een nieuwe generatie populisten buit deze erosie uit – daarbij geholpen door een oppervlakkige journalistiek en een gebrek aan weerwerk doorheen het hele huidige politieke spectrum. De meest antidemocratische politici kunnen zichzelf verkopen als ‘democraten in hart en nieren’ – denk aan Wilders, Dewinter en anderen. En anderen kruipen weg achter de veilige barrières van hun parlementaire meerderheid om eender welke beslissing, hoe absurd of ongefundeerd die ook is – als ‘democratisch’ voor te stellen.

Een dergelijk beeld van democratie houdt natuurlijk ook een beeld in van het volk. Het volk is in deze visie een collectief dat te pas en te onpas kan worden ingeroepen door politici, maar dat zelf op ieder moment zijn bek moet houden. Enkel de politicus heeft het recht namens het volk te spreken; het volk zelf heeft dat recht blijkbaar afgestaan bij de verkiezing van haar vertegenwoordigers. De macht van het volk bestaat er vanaf dat moment enkel in te applaudisseren voor de politici, zo beschreef Habermas het in 1958.

En die politici hebben de stellige indruk dat ze na hun verkiezing een carte blanche hebben gekregen van het volk, en dit voor de gehele duur van hun mandaat. Ze hebben binnen dit model van democratie een almacht tijdens hun mandaat, en ze hebben de vrijheid zich te laten leiden door eender welke ambitie, idee of intuïtie, ongeacht wat het volk daarvan vindt. Elke verkiezing veroordeelt het volk immers tot vier jaar stilte en gehoorzaamheid.

Deze visie leidt vanzelfsprekend tot problemen wanneer we het ‘middenveld’ bekijken. In de klassieke visie van democratie is het middenveld het echte democratische theater, want het is daar dat de vrijheid van elke burger in een democratie gestalte krijgt. De parlementen en regeringen zijn daarvan de bovenbouw; ze zijn echter geen vervanging voor het middenveld. Het is in het middenveld dat belangen worden geformuleerd en dat sociale formaties zich organiseren rond die belangen. Tocqueville zag daarom de kunst van het zich verenigen als de belangrijkste competentie voor een democratisch mens. Het is ook daar dat het werk van de politici van dag tot dag wordt geëvalueerd en wordt goed- of afgekeurd.

Dat middenveld heeft – alweer – de democratische plicht om zich met de samenleving en haar belangen bezig te houden. Het moét een woelwater zijn, een kritische massa die zich permanent bezig houdt met de belangen van de samenleving.

Wanneer er een te grote spanning ontstaat tussen beleid en middenveld, dan heeft het middenveld de beschikking over een hele reeks actiemiddelen om z’n stem te laten horen: stakingen, betogingen, agitatie, beïnvloeding via lobby’s, boycots, petities, juridisch protest en ga zo maar door. De wet voorziet en bepaalt deze middelen, en al deze middelen zijn een fundamenteel deel van een democratie (het omgekeerde dus van wat men er vandaag over zegt en schrijft). Het is overigens ook een aanvaard gegeven dat gewapend geweld gerechtvaardigd is wanneer het wordt gebruikt tegen fundamenteel antidemocratische regimes. Ook gewelddadige opstand staat dus niet per definitie haaks op democratie – integendeel, we noemen dat ‘vrijheidsstrijd’. Een democraat is dus in de regel geweldloos, maar niet absoluut tegen geweld. De rechtvaardiging van geweld hangt af van een onderzoek van de concrete situatie waarin het optreedt – net zoals men als individu ook mag doden in geval van wettige zelfverdediging.

Vertrouwen

Het volk, georganiseerd in het middenveld, blijft dus een machtig politiek blok in een democratie, en vertegenwoordiging van het volk in verkozen parlementen is geen ‘miniatuur-volk’, het vervangt het volk nooit. De grondleggers van de moderne democratie gingen er immers (zeer terecht) van uit dat men verkozenen en bestuurders, net zo min als andere mensen, a priori kon vertrouwen. En vermits de bestuurders met grote en uiterst belangrijke zaken bezig zijn, moet het wantrouwen van het volk diep en permanent zijn – het volk begeeft zich immers in een gevaarlijke situatie wanneer het zijn leiders aanbidt en blindelings gelooft en volgt. Hitler is hiervan nogmaals een voorbeeld; als tegenvoorbeeld geldt Robespierre die slachtoffer werd van zijn eigen strenge regels voor bestuurders.

Een democratie verdraagt immers geen despotische of incompetente bestuurders – zelfs niet voor één dag – want de grote beginselen van een democratie vereisen de meest absolute en constante integriteit vanwege de bestuurders. Wie een democratie waardevol vindt en ernstig neemt kan hier niet onder uit. Overal ter wereld moeten die bestuurders dan ook getrouwheid zweren aan de Grondwet, al dan niet met de hand op de Bijbel of een andere fundamentele tekst. Ze hebben de absolute en permanente plicht om de democratische grondrechten van alle burgers te verzekeren en te bewaken, en de onbelemmerde uitoefening ervan mogelijk te maken. Dat is in feite de enige échte verplichting die ze hebben als verkozenen; elke andere belofte mogen ze (vaak ongestraft) verbreken. Als van Quickenborne dus denkt dat hij in het pensioendossier vlug artikel 23 van de Belgische Grondwet terzijde kan schuiven, dan breekt hij de eed die hem parlementaire onschendbaarheid verleent, en moet hij strikt genomen aftreden.

Er zijn nu twee problemen. Eén, we zijn sinds het begin van de jaren 90 de rol van het middenveld compleet uit het oog verloren. Verhofstadts Burgermanifesten schetsten een zeer invloedrijk beeld van politieke ‘vernieuwing’ dat neerkwam op een politiek zonder middenveld. Er mochten geen tussenstations meer bestaan tussen de individuele burger en zijn bestuurder; het middenveld werd zo omgetoverd tot dik 10 miljoen individuen, elk met zijn eigen kleine belangen. De burger werd een consument van politiek, iemand die z’n stem (de politieke ‘aankoop’) liet afhangen van de ‘brand’ en de ‘look’, de ‘personality’ en de ‘cool’ van de politicus. En hop, meteen kwam een reusachtige marketingmachine tussen de burger en zijn bestuurder te staan. Dat brengt me bij het tweede probleem.

Tweede probleem: sinds de jaren '90 zijn de media zichzelf gaan opwerpen als het middenveld. De origine van de media is inderdaad het middenveld, en tot begin jaren '90 waren zowat alle kranten in dit land verbonden aan politieke en levensbeschouwelijke zuilen. Maar net wanneer de media overgaan van een zuilen-systeem naar een puur economische sector eisen ze de rol van centrale middenveldspeler op. Anders gezegd: net wanneer hun band met het middenveld ophoudt (in deze periode komen ze allemaal in handen van privé-ondernemingen) eisen ze de rol van middenveld op. Dat klopt uiteraard van geen kanten, want vanaf de jaren '90 zijn de media nog enkel aan economische prioriteiten onderworpen, en is er geen enkele organieke band meer met grote middenveld-organisaties. Het middenveld komt dus aan het woord in de krant voor zover het de verkoopcijfers van de krant vooruit helpt. Dat laatste is immers het enige kwaliteitscriterium: verkoopt het? En bijgevolg zien we dit nieuwe ‘middenveld’ vanaf de jaren '90 transformeren, weg van informatie en duiding naar lifestyle, entertainment en celebrities en, uiteindelijk, naar populisme.

Die twee problemen brengen ons nu de volgende situatie. We leven in een klimaat waarin men democratie herleidt tot de vormeigenschappen ervan – verkozen bestuurders en stabiele instellingen – terwijl het echte middenveld verdrongen is door media die geen enkele legitieme aanspraak op de rol als spreekbuis van het middenveld kunnen laten gelden. Echte middenveldorganisaties – neem de vakbonden als voorbeeld – opereren in een veld waarin hun acties permanent worden gecontesteerd. Want ze werken noch via de parlementen, noch via de media, vandaar dat men ze snel als ‘ondemocratisch’ ziet.

Doodzieke democratie

In het licht van wat ik eerder zei is zo een toestand uiteraard niets anders dan een doodzieke democratie, die een aantal grote gevaren herbergt. Eén gevaar is dat het echte middenveld echt stilvalt bij gebrek aan legitimiteit. Als de hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws (met een oplage van 370.000) zegt dat de staking ‘ondemocratisch’ is, dan mogen vakbondslui nog zo vaak roepen dat ze twee miljoen burgers vertegenwoordigen, ze worden niet gehoord en nog minder geloofd. De pers – een industriële sector die een puur economische logica volgt – is dan het enige legitieme middenveld, dat zelfs tégen het echte middenveld kan werken en het alle stem en invloed kan ontnemen. De democratische rol van het middenveld komt zo tot zijn einde.

Een tweede gevaar is dat, ten gevolge daarvan, verkozen politici oligarchisch gaan besturen. Van zodra men verkozen is doet men zijn zin, want de kritiek van het echte middenveld raakt ons niet. Men moet enkel de journalisten paaien. Zoals Sarkozy steeds weer schreeuwt: ‘La rue ne gouvernera pas la France!’. Dat la France intussen wordt geregeerd door New Yorkse ratingbureaus lijkt hem veel minder te deren dan dat ‘le peuple français’, ooit zo gevreesd en vereerd door zijn leiders, het voor het zeggen zou hebben. En zo zijn we dat centrale democratische gegeven kwijt: het Volk, le Peuple. Het is zoals in het Ancien Régime terug ‘het gepeupel’ geworden, ‘la foule’, het Plebs.

Een derde gevaar is dat dit geheel de burger aantast. Die burger is de bouwsteen van de democratie, want hij of zij is een democratisch mens, iemand die de democratische grondwaarden incorporeert, uitdraagt en verdedigt. In de huidige conjunctuur dreigt die burger herleid te worden tot een machteloos figuur, wiens politieke rol in wezen volledig opgenomen is in z’n rol als consument, maar die geen enkel doel of nut meer ziet in politieke of sociale actie, in opinievorming en inzet voor grotere waarden dan de eigen geldbeugel, Audi of flatscreen. Een burger die niet meer gelooft dat hij of zij een rol te spelen heeft in een democratisch systeem: dat is het echte einde van de democratie.

Vanaf dat moment is hij of zij diegene die Habermas in 1958 beschreef: iemand wiens macht erin bestaat de politici toe te juichen. Of ze eventueel knorrig te bekritiseren, zonder dat dit enig gevolg heeft op de eigen houding of die van z’n omgeving. Opstandigheid of kritiek – die fundamentele democratische plicht om zich met de democratie te bemoeien – is het laatste waaraan die burger denkt.

Ik schets drie gevaren; ze zijn al grotendeels realiteit. Ons politiek systeem verliest aan een sneltreinvaart z’n democratische legitimiteit. Als we de discussies over de staking van 22 december volgen, dan is er bitter weinig reden tot optimisme. Mensen knikken en gehoorzamen een politiek dictaat dat zowel procedureel als inhoudelijk geen enkele aansluiting heeft met een fundamentele democratie, ze schrijven zich zonder nadenken in in een ideologisch traject van sociale afbouw dat uitgaat van een kleine kring economische actoren, en ze schelden op die bewegingen die hun democratische plicht doen: hier tegen in het verzet komen, en daarvoor de middelen gebruiken die ze hebben, de staking en de boycot.

Het toont aan hoever het courant gebruikte begrip ‘democratie’ al is opgeschoven naar iets wat er enkel nog uitwendig op lijkt, maar inhoudelijk volkomen is uitgehold en vervangen door een heel ander regime. Habermas noemde zo’n schijndemocratie ‘totalitair’, en ik zie geen redenen om dat te verzachten.

door Jan Blommaert

(bron)

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door guido 007

Zo simpel is het.

Simpele zever inderdaad, direct door de mand

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

(bron)

er bestaat niet zoiets als totalitaire democratie

filosofenhallucinaties om zich interessant te maken

dergelijke geestesbrouwsels maken geen enkel verschil

Wat is de bedoeling eigenlijk ervan?

Democratie totaal discrediteren?

[drosophila]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

er bestaat niet zoiets als totalitaire democratie

filosofenuitvindingen

dergelijke geestesbrouwsels maken geen enkel verschil

Habermas laat weten dat hij helemaal uit zijn lood is geslagen door uw verpletterende argumentatie.

Wat is de bedoeling eigenlijk ervan?

Democratie totaal discrediteren?

Lees misschien het stuk van Blommaert eens?

[goochelaar]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Habermas laat weten dat hij helemaal uit zijn lood is geslagen door uw verpletterende argumentatie.


Lees misschien het stuk van Blommaert eens?

Zou Blommaert ook vinden dat directieleden gijzelen tot de basisregels van een democratie behoort?

[eno2]

Habermas laat weten dat hij helemaal uit zijn lood is geslagen door uw verpletterende argumentatie.

Onnozele commentaar wegens mond vol tandjes
Wat maakt het verschil van deze filosofen-hallucinaties?
Loos terminologie-gebruik. Contra-productief

Lees misschien het stuk van Blommaert eens?

onnozele commentaar
Ik heb dat onding al twee keer met afwijzing gelezen en een reactie geplaatst aan de bron in die zin

[drosophila]

Oorspronkelijk geplaatst door goochelaar

Zou Blommaert ook vinden dat directieleden gijzelen tot de basisregels van een democratie behoort?

Waarom vraag je het hem niet?

[drosophila]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Onnozele commentaar wegens mond vol tandjes
Wat maakt het verschil van deze filosofen-hallucinaties?
Loos terminologie-gebruik. Contra-productief

Habermas laat weten dat hij u wil voordragen voor een eredoctoraat.

onnozele commentaar
Ik heb dat onding al twee keer met afwijzing gelezen en een reactie geplaatst aan de bron in die zin

Lees het dan nog maar eens. Láát het u desnoods uitleggen.

[goochelaar]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Waarom vraag je het hem niet?

Heb je zijn telefoonnummer?

[drosophila]

Oorspronkelijk geplaatst door goochelaar

Heb je zijn telefoonnummer?

Je kan heel eenvoudig reageren onderaan zijn opiniestuk, hij heeft de gewoonte om te antwoorden.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door drosophila

Habermas laat weten dat hij u wil voordragen voor een eredoctoraat.

Lees het dan nog maar eens. Láát het u desnoods uitleggen.

Leg het dan eens uit Ipv een kilo C/P te plaatsen

Of ga betogen tegen de totalitaire democratie, ik heb wel wat anders te doen, en dat is niet de laatste nieuwe filosofen-mythologieën toejuichen