Wie is de grootste vijand van Links?

[Dr. Strangelove]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Staat lettelrijk in het boek "De Derde Weg".

Vroeg ik mij ook af toen ik een essay over hem schreef.

Aangezien er mljoenen interessante boeken geschreven zijn, en mijn tijd op deze planeet gelimiteerd is, heb ik nog nooit de moeite gedaan om "De Derde Weg" te lezen.
Nu heb ik daar zeker geen spijt van.

[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door Dr. Strangelove

Ik heb de man eventjes gegoogled. Ziet er wel interessant uit. Bedankt voor de leestip.

Wat Lombas interessanter zal vinden, hij schreef ook dat libertarische auteurs opvallend anti-democratisch zijn, wat ook in verband staat met hun afkeer van de staat.
Hard, zeer hard.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Het stond in verband met zijn theorie over risicomatrix ed.

Dus er was wel een onderbouwing?
Niet dat het me veel kan schelen. En het is idd een rare uitspraak. Maar het zou me niets verbazen als je hier weer bepaalde zaken 'vergeet' te melden.

Ik heb je nog maar zelden kunnen betrappen op intellectuele eerlijkheid. En al wel op het omgekeerde.

[lombas]

Dirk Verhofstadt is nu ook wel niet echt een consequentiëel iemand.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Wat Lombas interessanter zal vinden, hij schreef ook dat libertarische auteurs opvallend anti-democratisch zijn, wat ook in verband staat met hun afkeer van de staat.
Hard, zeer hard.

:')
Jij hebt het libertarisme nog niet zo goed door, hé?
Denk je dat libertariërs dat érg vinden?

[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Dus er was wel een onderbouwing?
Niet dat het me veel kan schelen. En het is idd een rare uitspraak. Maar het zou me niets verbazen als je hier weer bepaalde zaken 'vergeet' te melden.

Ik heb je nog maar zelden kunnen betrappen op intellectuele eerlijkheid. En al wel op het omgekeerde.

Het staat er letterlijk in, globalisering is een kosmopolitische uitdaging. Waarom denk je dat ik een bloedhekel heb aan pseudo-progressieven met die attitude, Giddens is zowat hun bijbel.

[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

:')
Jij hebt het libertarisme nog niet zo goed door, hé?
Denk je dat libertariërs dat érg vinden?

Verhofstadt schreef knal hetzelfde.

O oh. O_o

[Praetorian]

[FONT='Times New Roman']Dit kan de lezer empirisch terugvinden in de “Derde Weg”-ideologie. De hoofdpriester van deze nieuwe “ideologie” is Anthony Giddens. Deze academicus beweert dat de oude sociaal-democratie zichzelf moet herbronnen om de toekomstige kapitalistische uitdagingen aan te gaan. Het postmaterialisme moet als fundamentele waarde worden geaccepteerd. Hiervoor brengt hij aan dat de middenklasse dusdanig substantieel is dat we kunnen spreken over een postindustriële samenleving.29 Het individu moet zich ook klaarblijkelijk binden aan een economische context, wat wordt vertaald in de “actieve welvaartstaat”. Hij speelt het klaar om tegelijk het autonome individu te erkennen met zijn postmaterialistische verlangens, en tevens ook de goedkeuring te geven aan de staat om de burgers verplicht te laten inschrijven in een “gereguleerde vrije markt”. Hiervoor moedigt hij de participatie tussen bedrijfsleven en staat aan. “Samenwerking tussen overheid en particuliere sector kan particuliere bedrijven een grotere rol geven in het aanbieden van voorzieningen die de overheid ooit voor haar rekening nam, terwijl het openbaar belang voorop blijft staan. In ruil daarvoor kan de overheid zorgen voor de nodige middelen om ondernemingen tot bloei te laten komen, middelen die nodig zijn om gezamenlijke projecten te laten slagen.”30 De kritiek op de oude sociaal-democratie kan samengevat worden als een onwerkbaar gedrocht: de overheid neemt teveel hooi op de vork, Giddens is dan ook positief tegenover het individuele initiatiefrecht om zelf consumentenorganisaties op te starten.31 De Derde Weg wordt dan ook gezien als een alternatief voor het groeiende neoliberalisme, maar wil actief meewerken met de toenemende globalisering. “De politiek van de Derde Weg moet zich positief opstellen ten opzichte van de mondialisering. […] Toch is het protectionisme verstandig noch wenselijk. Zelfs als het werkte zou het een wereld scheppen die gekenmerkt wordt door egoïstische en waarschijnlijk strijdende economische blokken. De politiek van de Derde Weg mag mondialisering niet gelijkstellen met algemene goedkeuring van de vrijhandel. Vrijhandel kan de motor zijn voor economische ontwikkeling, maar gezien de sociaal en cultureel vernietigende kracht van de markt zullen wij de verstrekkende gevolgen ervan altijd aan een kritische blik moeten onderwerpen”32 Hij claimt vervolgens ook het einde van de klassieke links-rechtse tegenstellingen. “The Third Way” moet een verbinding maken tussen libertaire ideeën over het individu en een noodzakelijke “progressieve” politiek. Het individu is volgens hem geëmancipeerd, waardoor radicale koerswijzingen niet meer noodzakelijk zijn. Partijen kunnen door het verdwijnen van de klassenstructuur niet meer een centrale plaats innemen in het middenveld. Concreet, het liberale voluntarisme ontmoet het geloof in eerlijke machtsverhoudingen om een progressieve maatschappij te creëren. “Actieve burgerschap” moet verbonden worden aan het “democratische gezin”, “positieve welvaart” veronderstelt een “actieve welvaartstaat”. Giddens veronderstelt dat een “democratisering” van microstructuren een mentalititeitswijziging veroorzaakt; een nieuw type van burger, begeesterd door een maatschappelijk ratio, neemt zijn “verantwoordelijkheid” en verbindt zich op een quasi organische manier met de economische doelstellingen.“Democraten” willen daarom individuen “kansen” aanbieden.33 Hiervoor gebruikt hij een “risicomatrix”. Deze matrix is het centrum van een gezonde samenleving met een vitale vrije markt. Tradities, kennelijk beschouwt hij het marxisme en radicaal reformisme impliciet als een conservatieve traditie, hebben altijd deze kansen trachten te dwarsbomen. Mensen moeten hun verantwoordelijkheid nemen en de risico’s opzoeken, omdat daar net kansen liggen om zichzelf te ontplooien. De overheid moet gevaren van deze risico’s opvangen, terwijl het tevens innovatieve tendensen moet stimuleren. Wanneer de auteur deze kansen en risico’s wil vertaald zien in concrete doelstellingen, vindt hij volgende recepten terug: het voorzien van belastingsverlagingen voor bedrijven, het gebruikmaken van het marktdynamisme, het aanmoedigen van “verantwoordelijke risiconemers” in de economische sfeer, een “verantwoordelijke ondernemingsethos”. De interne werking van de overheid moet zich spiegelen aan deze “progressieve” efficiëntie van het bedrijfsleven.34 In Gramsciaanse termen veronderstelt Giddens het onmogelijke: een definitieve herintegratie van een schijnbaar onafhankelijke politieke hegemonie met de civiele ruimte (dit is afgeleid van Habermas’ stelling dat de civiele ruimte de economische en politieke structuren kan transformeren). De ideologische hegemonie en de waarden van de morele cultuurhegemonie zijn tegelijk statisch als dynamisch: de individuele, verantwoordelijke burger (een statisch element, kennelijk gebruikt Giddens een ideaaltype van burger om zijn systeem te funderen) zal door interactie met de politieke hegemonie een “democratisch” dynamiek teweegbrengen. Opvoeding, de intermediaire staatsinstellingen en de dynamiek verzekeren deze “democratisering”. Gelijkwaardigheid tussen alle individuen wordt in de civiele ruimte (meer specifiek de economische sfeer) gewaarborgd door een politiek van “insluiting”. De staat geeft hiervoor een aantal voorzieningen (sociale zekerheid), de welzijnsvoorzieningen, en stimuleert het heroveren van de civiele ruimte. Een “maatschappelijk liberalisme” legt het fundament om het “economisch liberalisme” in goede banen te leiden, waarbij iedereen zorgt voor de insluiting van kwetsbare groepen. “[…]’het maatschappelijk liberalisme’ – het heroveren van de openbare ruimte - van fundamenteel belang is wanneer we bovenaan de ladder sociale insluiting willen bewerkstelligen.”35 Een “positieve welvaart” moet een geheel vormen met de sociale voorzieningen, waarbij de burger het bewustzijn heeft om te weten dat het streven naar volledige tewerkstelling de enige optie is. Uitsluiting is voor Giddens dan ook de doodsteek voor een efficiënt opvangnet.36 [/FONT][FONT=Times][/FONT]
[FONT='Times New Roman']Extreemrechts is volgens hem ook moeilijker te plaatsen in de klassieke opdeling. Het is een reactionaire reflex op de progressieve ontwikkelingen van de wereld-economie, economisch protectionisme staat gelijk aan een betrachting om de wereld in homogene culturele blokken te verdelen.37 Extreemrechts heeft geen binding met de “democratische” alternatieven. “Democraten” trachten een oplossing te vinden binnen de socio-culturele en economische evoluties; ze zijn a priori ingesteld op een consensus. Hierbij is een alternatief niet meer noodzakelijk, politici moeten gezamenlijk de afzonderlijke problemen behandelen. “Het concept van een “actief midden” of een “radicaal centrum”, dat recent veelvuldig aan bod is gekomen op het sociaal-democratische forum, moet serieus worden genomen.”38 Postmaterialistische problemen rond ecologie en identiteit moeten centraal staan, wat kennelijk los kan gezien worden van de louter economische (materialistische) context.39 Maar Giddens laat toch doorschijnen dat deze postmaterialistische ethiek samenhangt met de overleving van de sociale voorzieningen. Giddens is overtuigd dat de middenklasse uit progressieve bezorgdheid de elites kunnen controleren, waardoor deze klasse een dam vormt tegen de neoliberale druk om een laissez faire-economie te ontwikkelen.40[/FONT]
[FONT='Times New Roman'] [/FONT]
[FONT='Times New Roman']De kritiek tegen dergelijke ideologische uitstapjes is dan ook hard te noemen.[/FONT]
[FONT='Times New Roman']1. Giddens aanziet het kapitalisme ironisch genoeg als een stabiel platform, en ontkent uiteindelijk de logica van het kapitaal. Het neoliberalisme kwam niet uit de lucht vallen, het is een inherent onderdeel van het financieel kapitalisme. Markt-economie is de antithese van het kapitalisme, en heeft de staat nodig om marktwerking te domineren. [/FONT][FONT='Times New Roman']“Above [/FONT][FONT='Times New Roman'][material life-layer, auteur] comes the favoured terrain of the market economy, with its many horizontal communications between the different markets: here a degree of automatic coordination usually links up supply, demand and prices. […] above this layer, comes the zone of the anti-market, where the great predators roam and the law of the jungle operates. [/FONT][FONT='Times New Roman']This[/FONT][FONT='Times New Roman'] […] is the real home of capitalism.” 41 Concrete voorbeelden zijn dan bijvoorbeeld de monopoliepositie, kartels, etc…De kapitalistische klasse gebruikt de staatsmacht om markten te consolideren en eventuele competitie uit te schakelen. De staatsmacht heeft de burgerlijke klasse nodig om de staatsmacht uit te breiden, private leningen aan de staat worden op die manier een methode om de wederzijdse belangen te harmoniseren. In deze dialectiek bestaat de kapitalistische mechanismen uit twee fundamentele fases: de expansiefase en de financiële fase. De leidende kapitalistische klasse uit een bepaalde regio en de leidende staatsformatie organiseren de wereld-economie volgens een bepaalde structuur (bv. de Britse dominantie wordt gekenmerkt door een unilateraal vrijhandelskapitalisme; het Amerikaans tijdperk bestond uit een coalitie tussen de machtsambities van Washington en de internalisering van de handelsnetwerken bij de corporations om het fordisme ook interstatelijk efficiënt te maken) om de materiële productie te laten expanderen. De diverse takken van de productie en handel kunnen door een grotere markt en meer technologische niches een evenwicht bewaren, totdat er een overaccumulatie van kapitaal op komst is. Dan slaat de bikkelharde competitie toe om tegenstanders uit de markt te concurreren, en hiervoor is de medewerking van de staat noodzakelijk. Wanneer zelfs dit niet meer de overaccumulatie kan tegengaan, zal het kapitalisme zich in de tweede fase van een cyclus (bv. de Amerikaanse cyclus) heroriënteren en het geaccumuleerd kapitaal trachten te valoriseren door de methodes van de financiële fase toe te passen. Wanneer het kapitaal stationair zou blijven en verder worden geïnvesteerd in de productie, dan zou het tekort aan winst het systeem lamleggen. De logica van het kapitaal vereist een mobiliteit om de winsten te verzekeren. [/FONT]
[FONT='Times New Roman']“The vast quantities of capital fixed in place act as a drag upon the capacity to realize a spatial fix elsewhere [/FONT][FONT='Times New Roman'][...] If capital does move out, then it leaves behind a trail of devastation and devaluation; the deindustrializations experienced in the heartlands of capitalism [...] If capital does not or cannot move then overaccumulated capital stands to be devalued directly through the onset of a deflationary recession or depression.”42[/FONT]
[FONT='Times New Roman']Het meest fundamentele verschil tussen een markt-economie (zoals bijvoorbeeld in keizerlijk China) en kapitalisme zit hem juist in de overgang naar financiële fase. Een markt-economie kent dit niet, want het is niet gebaseerd op de interne logica van het kapitaal. [/FONT][FONT='Times New Roman']“A single path means that the profit-maximizing logic of capital accumulation and the revenue-maximizing logic of trade coincide and sustain one another. The world-economy can count for its expansion on ever-growing volume of money and other means of payments that seeks investment in trade. And capital can count for its own selfexpansion on the availability of an ever-increasing number and variety of specialized market niches in which a growing mass of commodities can be bought and sold without depreciating its value. The accumulation of capital along this single path is as firmly embedded in the material expansion of the world-economy as a railway embankment in the erth. Under these circumstances the pace at which the volume of trade and the value of capital both increase is not just rapid but steady as well. When the two paths bifurcate [/FONT][FONT='Times New Roman'][splitsing tussen de mechanismen van de handel van een markt-economie en de kapitalistische mechanismen, auteur], in contrast, the logic of trade expansion and the logic of capital accumulation diverge; the accumulation of capital is no longer embedded in the expansion of the world-economy, and the pace of both processes not only slows down but becomes unstable. The bifurcation creates a field of turbulence within the which capital actually invested in trade is subjected to conflicting forces of attraction/repulsion to/from the two alternative paths that it could in principle follow – an upper path along which the value of trade and revenue would be maximized and a lower path along which the mass of profits and the value of capital would be maximized. The predisposition of non-capitalist organizations to break out of the constraints imposed on their pursuit of status and power by the slowdown in the expansion of trade continually tends to push the mass of borrowed capital invested in the purchase of commodities upwards [...]. The profitability of capital invested in trade and production is thereby depressed to a barely or less than “tolerable” level, while the returns to capital invested in lending and speculation soar. The predisposition of capitalist organizations to withdraw cash surpluses from trade and production in response to falling profits and increasing risks, in contrast, continually tends to pull the mass of capital invested in commodities downwards, [...], so that the profits of trade and production rise and those of lending and speculation fall [speculatie in vaste handelsnetwerken, niet de speculatie in financiële instellingen zoals de beurs of door investeringsmaatschappijen, auteur].43 [/FONT][FONT=Times][/FONT]
[FONT='Times New Roman']De leidende kapitalistische klasse wordt het grootste knooppunt voor de financiële markten en leent massaal liquiditeiten uit aan staten die in volle ontwikkeling zijn (interstatelijke competitie om mobiel kapitaal).[/FONT] “[FONT='Times New Roman']Bretton Woods was a global system [/FONT][FONT='Times New Roman'][de Amerikaanse expansiefase, auteur], so what really happened here was a shift from one global system (hierarchically organized and largely controlled politically by the United States) to another global system that was more decentralized and coordinated through the market, making the financial conditions of capitalism far more volatile and far more unstable. The rhetoric that accompanied this shift was deeply implicated in the promotion of the term "globalization" as a virtue. In my more cynical moments I find myself thinking that it was the financial press that conned us all [...] into believing in "globalization" as something new when it was nothing more than a promotional gimmick to make the best of a necessary adjustment in the system of international finance.”44 Op het einde van de rit wordt het financieel kapitalisme onvermijdelijk onstabiel en moet zich fundamenteel heroriënteren door de reorganisatie van de wereld-markt. [/FONT][FONT='Times New Roman']Tussen twee cycli bestaat er dan een chaotisch moment. Wanneer de staat de financiële fase van de cyclus ondergaat, en dus toegeeft aan het einde van de productieve expansiefase, kan de transformatie van de regionale samenleving niet tegenhouden. Giddens’ collaboratie met de financiële instellingen, ondanks alle vooropgestelde bedoelingen om kapitalisme menselijk te maken, brengt een akelig gevolg met zich mee:”Finance cannot nurture a large middle class, because only a small elite portion of any national population – Dutch, British or American [de drie bekende leiders van de kapitalistische cycli, auteur] – can share in the profits of the bourse, merchant bank and countinghouse. [/FONT][FONT='Times New Roman']Manufacturing, transportation and trade supremacies[/FONT][FONT='Times New Roman'] [expansiefase, auteur], by contrast, can provide a broader national prosperity in which the ordinary person can man the production lines, mines, mills, wheels, mainsails and nets. Once this stage of economic development yields to the next, with its sharper divisions from capital, skills and education, great middle-class societies lose something vital and unique, just what worriers believe what happening again to the United States in the late twenthieth century.”45 [/FONT]
[FONT='Times New Roman']Giddens heeft dus de bal lelijk misgeslagen: de ware aard van het financieel kapitalisme is niet iets uniek, het is een inherent deel van de kapitalistische cycli. Juist het financieel kapitalisme omarmen en denken dat er positieve kanten te vinden zijn, getuigt van een grote intellectuele en filosofische wereldvreemdheid. [/FONT]
[FONT='Times New Roman']2. De misopvattingen over de publieke ruimte (en de “civic culture”) en de rationele, geïndividualiseerde burger hebben als gevolg dat de economische relaties verkeerd worden ingeschat. Gramsci maakte duidelijk dat er in burgerlijke maatschappijen een sterke dialectiek is tussen de staat en de civiele ruimte. In de civiele ruimte tracht de kapitalistische klasse het staatsapparaat te verantwoorden door een ideologische hegemonie uit te oefenen (met als slogan dat onze samenleving een “democratische werking” kent). In dit opzicht is integratie van staatsapparaten in de civiele ruimte problematisch: Giddens veronderstelt dat de individuele burger vrij zijn mening kan verspreiden, waarbij ideologische apparaten kennelijk geen belangen vertegenwoordigen. De staat krijgt de functie van een container, waar burgers hun opinie kunnen vertolken in politieke actie. [/FONT][FONT='Times New Roman']Giddens loopt achter de feiten aan: de civiele maatschappij wordt doorkruist door talrijke economische structuren, waarbij individuele rationaliteit niet echt een rol speelt:” [...]the interests of capital and labour continue to be concretely coordinated, but where labour used to be granted concessions on the basis of the expansion of profits, it now makes concessions on the basis of the relative profitability of one capitalist vis-a-vis another [...] The new despotism is the 'rational' tyranny of capital mobility over the collective worker. The reproduction of labour power is bound anew to the production process, but, rather than via the individual, the binding occurs at the level of the firm, region or even nation-state. The fear of being fired is replaced by the fear of plant closure, transfer of operations, and plant disinvestment.”46 De klassenstructuur is sinds het wegkwijnen van het fordisme niet verdwenen, het neoliberalisme heeft gewoonweg de civiele ruimte getransformeerd naar economische eenheden; nieuwe allianties tussen het kapitaal en groepen binnen de civiele ruimte zijn gecreëerd: ”[...] the social basis of neoliberalism is constituted by the alliance of the neoliberal power elites with the highly qualified information and communication workers (female and male) – a kind of Top-Centre class alliance operating at the conditions of the power elites that at the same time promises central groups of society new life perspectives and opportunities for self-development [...]”47 De reddingsboei van een progressief liberair gedachtegoed is door deze economische shift teniet gedaan. [/FONT][FONT='Times New Roman']Wanneer Giddens de staat wil behandelen als verlengde van het civiele burgerschap, dan zal het alleen maar het neoliberalisme bevestigen. [/FONT][FONT='Times New Roman']“The notion that ‘‘neoliberalism’’ amounts to a clearly defined, purposive project pursued by specifiable interest groups, which aims to subordinate public values to those of the market, conveniently resolves the analytical problem of the relationship between politics and economy. It does so by presenting ‘‘neoliberalism’’ as a ‘‘hegemonic’’ project in which capital’s logic is vocalized as a political programme and directive ideology. [/FONT][FONT='Times New Roman']We don’t have to worry about how to think about “relative autonomy” since we (apparently) live in a period when politics and economic interest are directly fused.”[/FONT][FONT='Times New Roman']48 [/FONT][FONT='Times New Roman']De staat kon in het fordistisch complex meer een eigen route uitstippelen dan in het “geglobaliseerd tijdperk”, de “geëconomiseerde” civiele ruimte laten aansluiten bij de politieke hegemonie betekent ook dat het trojaans paard van de elite vrijwillig wordt geïnstalleerd in de particratische staatswerking. In België is er momenteel opvallend veel aandacht voor toevallige “economische rapporten” van het VBO en Unizo, waar traditionele intellectuelen en het kapitaal steeds de nadruk leggen op de transformatie van de nationale civiele ruimte (“flexibiliteit”).[/FONT]
[FONT='Times New Roman']3. De civiele ruimte zelf is zich momenteel aan het herschikken. Er is sprake dat de civiele ruimte aan het verdwijnen is. “[/FONT][FONT='Times New Roman']The latter half of the 20th century saw the rapid decline of intermingling in public spaces. The growth of the suburbs removed people from inner-city streets to low-density neighborhoods -- usually having a very narrow socioeconomic and ethnic make-up. The growth of the automobile removed people from the melting-pot of public transportation, and put them in an isolated metal chamber almost every time they left their homes. With the rise of the suburbs we saw the creation of pseudo-public spaces that looked like public spaces on one level, but had key elements of public spaces stripped away. These pseudo-public spaces include Malls, theme parks, and sports stadiums. A pseudo-public space resembles a public space with its diversity of people. But Malls, stadiums, and theme parks are privatized spaces that are "sanitized" of certain elements. Attempts to control free speech in public spaces pale in comparison to the success of pseudo-public spaces in controlling speech. For example, most Malls prohibit leafleting or making speeches. Mall security guards routinely remove homeless people as well as anyone wearing what they deem to be gang colors. As a private space, Malls can control speech and looks. They can "sanitize" their environment. And they can prohibit activities that do not lead to their raison d'etre -- consuming commodities.”[/FONT][FONT='Times New Roman'] [/FONT][FONT='Times New Roman']49[/FONT][FONT='Times New Roman'] Een ander probleem met de publieke ruimte is tweedelig. Deze westerse wereld wordt in de eerste plaats gekenmerkt door het verdwijnen van grenzen tussen privaat en publiek leven. Michael Hardt, in navolging van Deleuze, noemt dit de transitie tussen de disciplinemaatschappij en de controlemaatschappij. De civiele ruimte is in staat van ontbinding, de bemiddelde functie van de maatschappelijke instellingen verdwijnt. In dit opzicht is er sprake van een postburgerlijke, en qua filosofisch uitgangspunt ook een postliberale maatschappij. Dit gaat hand in hand met de opkomende nieuwe wereldorde, in de bewoordingen van Antonio Negri “het imperium”. “De publieke ruimtes van de moderne maatschappij, die de plaats van het liberale politieke leven vormen, lijken in de postmoderne wereld te verdwijnen. Het moderne individu, dat zich volgens de liberale traditie thuis voelt in de private ruimtes, beschouwt het publieke als zijn buitenwereld. Het moderne individu, dat zich volgens de liberale traditie vooral in private ruimtes thuis voelt, beschouwt het publieke als zijn buitenwereld. Het uitwendige is de plaats die eigen is aan de politiek en waar het individu zijn activiteiten voor de ogen van anderen uitstalt en zichzelf probeert terug te vinden. Welnu, in het proces van postmodernisering worden deze publieke ruimtes steeds verder geprivatiseerd. […] De openbare ruimte is dermate geprivatiseerd dat de maatschappelijke ordening niet meer begrepen kan worden vanuit de dialectiek tussen private en publieke ruimtes, tussen binnen en buiten. Het toneel van de moderne liberale politieke activiteit is verdwenen, en vanuit dit perspectief wordt onze postmoderne imperiale maatschappij bijgevolg gekenmerkt door een politiek tekort. Het politieke toneel is van de werkelijkheid losgekoppeld.”50 De ideologische hegemonie tracht het politieke speelveld te transformeren tot een monoliet, waar alleen kleine identiteitsproblemen van een doorsnee burger wordt aangesneden. Dit is dan ook een essentieel thema in het boek van Giddens: “democratisering” van het gezin, een non-economische wereldbeschouwing onder de noemer kosmopolitisme, etc… Wanneer er nog gesproken wordt over economische verhoudingen, dan is er een duidelijke maximalisatie van het “derbordiaans” spektakel. De publieke opinie, normaal gevoerd in de civiele ruimte, worden meer en meer gepresenteerd in de private sfeer door hoogtechnologische apparaten. Er is sprake van de creatie van een louter virtueel platform. Er wordt een suggestie opgewekt dat de kijker een bilaterale relatie heeft met zijn informatiebron; een fictieve associatie van gemeenschappelijke belangen tussen politicus en kijker wordt hiermee verzekerd. [/FONT][FONT='Times New Roman']“In societies where modern conditions of production prevail, all of life presents itself as an immense accumulation of spectacles. [/FONT][FONT='Times New Roman']Everything that was directly lived has moved away into a representation.[/FONT][FONT='Times New Roman']”51[/FONT][FONT='Times New Roman'] Het individu identificeert zich met de oplossingen van de politicus en veronderstelt dat de “gemeenschappelijke” burgerzin noodzakelijk is om de samenleving te kunnen helpen. De sociale controle is hiermee diffuus en tegelijk totaal dankzij deze fictieve representaties. Deze representaties geven dan ook aan het individu geen werkelijke keuze, want anders zou de associatie van belangen falen. [/FONT][FONT='Times New Roman']“The spectacle grasped in its totality is both the result and the project of the existing mode of production. It is not a supplement to the real world, an additional decoration. It is the heart of the unrealism of the real society. In all its specific forms, as information or propaganda, as advertisement or direct entertainment consumption, the spectacle is the present model of socially dominant life. It is the omnipresent affirmation of the choice already made in production and its corollary consumption. The spectacle’s form and content are identically the total justification of the existing system’s conditions and goals. [/FONT][FONT='Times New Roman']The spectacle is also the permanent presence of this justification, since it occupies the main part of the time lived outside of modern production.”[/FONT][FONT='Times New Roman']52[/FONT][FONT='Times New Roman'] Dezelfde methode wordt toegepast op de werkvloer: de leidende figuren trachten tevens een associatie van belangen met hun werknemers te suggereren, waardoor bijvoorbeeld herstructureringen als economisch-rationeel en noodzakelijk worden aanzien. Eventuele stakingen zijn dan a priori veroordeeld als “contra-productief” en zouden het “recht op arbeid” verstoren.[/FONT]
[FONT='Times New Roman']Een lezer kan al dan niet akkoord gaan met deze visie over de maatschappij, maar de vraag blijft of er nog kan gesproken worden over mogelijke intersubjectieve relaties om het individualisme geloofwaardig te maken. In de moderniteit was er de vervreemding van arbeid, getransformeerd in een object met een zekere ruilwaarde53, in de postmoderniteit zijn individuen geobjectiveerd als producten van een hegemonisch proces. Intermediair zijn de objecten van een heersende ideologie. [/FONT][FONT='Times New Roman']“The spectacle cannot be understood as an abuse of the world of vision, as a product of the techniques of mass dissemination of images. It is, rather, a Weltanschauung which has become actual, materially translated. [/FONT][FONT='Times New Roman']It is a world vision which has become objectified.”[/FONT][FONT='Times New Roman']54[/FONT]
[FONT='Times New Roman']4. De veronderstelling dat een kosmopolitische kijk op de wereld moet gestaafd worden door een specifieke globalisering is op zijn minst merkwaardig te noemen. De Britse imperialistische vrijhandel kende ook een globalisering van de wereld-markt, maar de geïncorporeerde markten moesten zich wel plooien naar een kapitalistisch mechanisme. Markten werden eerst veroverd door een imperialistische staat, waarna het gebied werd ontdaan van de plaatselijke verhoudingen binnen een markt-economie; lokale handelsmechanismen werden vernietigd, de inwoners werden letterlijk tot loonslaaf gemaakt, de Britse staat liet zelfs in vele gebieden de entrepreneurs het “rechtstelsel” ontwerpen. 55 Concreet werden alle geïncorporeerde gebieden omgevormd tot een stukje van de globale schakel, in bijna alle gevallen niet meer dan een grondstoffenproducent en een afzetmarkt van industriële goederen. Momenteel kennen we 2 fases in de Amerikaans accumulatie-cyclus. Tot de jaren ’70 werd de globalisering van de wereldmarkt volgens een keynesiaans idee uitgewerkt. Bretton Woods voorzag een progressief idee om gedekoloniseerde landen te laten ontwikkelen door industrialisering. Er werd betracht een evenwicht te vinden tussen de internalisering van de netwerken tussen bedrijven van de grote multinationals en een uitgewerkte soevereiniteit van de staten. “Politieke ontwikkeling […] een verband met ontwikkeling en modernisering. De gemeenschappelijke matrix is een evolutionaire visie volgens dewelke er vanuit een zekere “achterstand” een proces op gang komt van economische, maatschappelijke en politieke veranderingen die onvermijdelijk uitmonden in een liberaal democratisch regime. […] Door middel van economische en sociale vooruitgang moesten zij hun capaciteiten ontwikkelen om zichzelf te besturen. In zekere zin zou men kunnen stellen dat deze “evolutie” werd onderbroken door de feitelijke onafhankelijkheid, waardoor de politieke ontwikkeling de facto aan de economische ontwikkeling voorafging. […] verwezen worden naar de resoluties van de VN over de “ontwikkelingsdecennia” en over de politieke programma’s, omdat die inderdaad kunnen gezien worden als een bewustwording van de arme landen. Ze beseffen dat politieke onafhankelijkheid een illusie is zonder economische onafhankelijkheid. Alle nieuwe onafhankelijke staten hadden een institutionele structuur meegekregen die kon vergeleken worden met die van de rijke landen, door middel van een dubbele invoer- en uitvoerbeweging. De staat werd geacht de motor van de economische ontwikkeling te worden die, in een later stadium, het democratisch proces zou helpen voltooien.”56 Dit potentieel “zacht protectionisme” gaf dus de staten onafhankelijke bevoegdheden om de eigen economie in te delen. Sinds de “consensus van Washington” gaven Amerika en de kapitalistische kernlanden een drastische wending aan het ideologische programma. Het Zuiden werd verplicht “structurele aanpassingsprogramma’s” uit te voeren, wat als uitkomst zou hebben dat de landen een organische eenheid zouden vormen met het wereldwijd kapitalisme. Het “zachte protectionisme” werd verketterd, het zou ingaan tegen de marktwerking. De monetaristische ideologie, bedacht door Friedman en Hayek, werd de standaard: begrotingsdiscipline, het mes zetten in overheidsuitgaven, financiële en commerciële liberalisering, competitieve wisselkoersen om een exportgeleide groei te bevorderen, deregulering en privatisering van publieke voorzieningen.57 Het resultaat is een terugkeer naar het unilaterale vrijhandels-imperialisme tijdens de Britse cyclus. Het Zuiden werd opnieuw omgevormd tot zuivere exploitatiegebieden, waarbij er ook nog een nieuw element werd toegevoegd: de ongelimiteerde toegang van beursgenoteerde investeringsbedrijven. Deze gedroegen zich als een sprinkhanenplaag. Klassieke voorbeelden zijn Argentinië en Brazilië. Het recept is zeer eenvoudig om een enorme markt volledig te beroven van elke onafhankelijkheid. Brazilië tekende een overeenkomst met het IMF om de binnenlandse markt compleet te liberaliseren. Hierbij werd de munt gekoppeld aan de dollar, een strak budgettair klimaat moest deze wisselkoers ondersteunen. Wanneer de binnenlandse munt (real) in de problemen komt, stuurt het IMF een horde privé-crediteurs (investeringsbedrijven met enorme fondsen; internationale pensioenfondsen zijn een prachtig voorbeeld) om een deflatoir klimaat te ondersteunen: de bedoeling is dat de overgewaardeerde munt blijft zweven. Hierdoor crasht de export en is de regering verplicht om nog eens het mes te zetten in het overheidsbudget. Ondertussen verplicht het IMF ook het land om een waanzinnig hoge rente in te stellen. De regering besluit om een leeuwendeel van de nationale reserves aan buitenlandse valuta (lees: dollars) te verkopen aan de investeringsbedrijven om de eigen gespeculeerde munt op te kopen en dus te ondersteunen. Het meest lucratieve deel van deze situatie is zeer eenvoudig: een overgewaardeerde munt is een ideaal speeltuig om massale winsten te verkrijgen door muntspeculatie; Brazilië is dan het centrum van een kapitaalcyclus, waarbij het land als een hulpeloos individu moet aanzien dat er een enorme kapitaalvlucht ontstaat. De volgende stap is de interne markt te laten ontploffen. De plaatselijke munt ondergaat een enorme devaluatie, hyperinflatie is het gevolg. [/FONT][FONT='Times New Roman']“The price of a currency, since it reflects how much goods can be bought in the international market, can cause problems for a country's neighbors that rely on it for trade if the currency is devalued. A devaluation has the same effect as immediately taking money away from domestic citizens, if they purchase any goods which were created abroad. Loan repayments to other countries are immediately magnified. An interruption of trade and the complication of debt servicing through currency changes can therefore have severe repercussions[/FONT][FONT='Times New Roman'] [...]”58 De investeringsbedrijven geven alleen nog leningen aan enorme risicorentes. “The result is a Ponzi debt pyramid, in which the more a country pays, the more it owes. Bankers call it "interest capitalization." It is no different from the plight of a poor shopkeeper debtor who is forced to turn to a mafia loan shark to survive and ends up paying more and more at ever more interest, until he is bankrupt and the mafia takes all his possessions. The IMF and banks know only some 80% of Third World debts can ever be repaid. They care only about the legal fiction and the ability to use the debt as a lever to grab assets cheaply. According to the World Bank, between 1980 and 1986, for a group of 109 debtor countries, payment of interest alone to the creditors on foreign debts totalled $326 billion. Repayment of principal on the same debts totalled another $322 billion, for a combined capital flow out to the New York and other creditor banks, in debt service, of $658 billions on an original debt of $430 billion. Yet, despite this enormous effort, these 109 debtors still owed the banks a sum of $882 billion in 1986. This was because of the pyramid effect of compound interest, interest capitalization and Volcker's floating rate policy. In 1990 the developing world repaid some $150 billion in interest on dollar debt, three times all aid received. This was a huge boost to the dollar credit system, which lends on the basis of assuming it will be repaid the entire $2.5 trillion third world debt.” [/FONT][FONT='Times New Roman']59[/FONT][FONT='Times New Roman'] Multinationals kopen massaal de failliete bedrijven op, de export van grondstoffen is spotgoedkoop. Ondertussen is het land veranderd in een sociaal kerkhof, waar er geen binnenlands kapitaal meer aanwezig is (de kapitaalkrachtige elite speelt op veilig en investeren in westerse bedrijven). Op enkele maanden kan de beurs via deze muntspeculatie monsterwinsten bekomen, wordt de interne markt totaal afhankelijk van het multinationale kapitaal en heeft de dollar zijn positie verstevigd. Het is ironisch dat het IMF voor deze rooftocht juist de inspiratie haalde uit de crisis van de jaren ’30 & ’70. Toen waren een hoge rente en een deflatoir klimaat ook de kenmerken van een diepe crisis.60[/FONT]
[FONT='Times New Roman']Deze financiële vrijhandel en deregulering van de handelsmarkten, tot stand gekomen in de Washingtonconsensus, heeft enorme negatieve gevolgen voor het grootste deel van de landen:”Volgens de studie van de Wereldbank is de ongelijkheid tussen de landen zeer snel toegenomen tussen 1820 en 1950. Van 1950 tot 1970 is ze licht gedaald en ze is opnieuw gaan toenemen tijdens de jaren ’80. […] Maar vandaag hebben 70 landen een levensstandaard die lager ligt dan in 1975. De slechte resultaten zijn niet het gevolg van het oude beleid, maar van de hervormingen die vanaf 1980 zijn opgelegd en die nu in de armoedebestrijdingprogramma’s worden bevestigd. Een bijkomend bewijs hiervan zijn de resultaten van twee landen waar de Consensus van Washington nooit echt werd doorgevoerd, met name India en China.”61 China ontwikkelde een sterke binnenlandse markt door de industrialisatie onder Mao. Na het invoeren van het kapitalisme door Deng, onder het motto “marktsocialisme”, bleef China het systeem van productieprotectionisme handhaven (Investeringen gebeuren vaak in de vorm van een joint venture tussen het internationale kapitaal en de staat. Wanneer de buitenlandse kapitalisten willen investeren in de productiesector, moeten eerst akkoorden worden gesloten dat quasi de volledige productie van onderdelen en assemblage in China zelf gebeurt.) De Chinese bureaucratie bepaalt dus zelf de voorwaarden: importsubstitutie en een onafhankelijke monetaire koers (een constante onderwaardering van de Yuan). Zowat alle regels van het vrijhandelsimperialisme van de kapitalistische kernlanden worden genegeerd, wat voor de binnenlandse elite voor enorme winsten zorgt.62 Wanneer een land zich wel overgeeft aan de IMF-regeltjes, en dus oa. de importsubstitutie als grondregel voor een gezonde, opkomende economie negeert, is het resultaat altijd nefast. Wanneer een progressief iemand, zoals Giddens, bezorgd is om de toekomst van het Zuiden, dan moet er in economisch opzicht worden gekozen voor protectionisme en importsubstitutie. Zijn kosmopolitisch idee over economie strookt niet met de werkelijkheid. Tenslotte zorgt het protectionisme voor een verdediging van de interne sociale zekerheid, de publieke diensten blijven voor de bevolking betaalbaar en de arbeidsomstandigheden zijn een pak menselijker. De markt is dan verzekerd tegen eventuele avonturen van de financiële markten in Wallstreet. [/FONT]

[FONT='Times New Roman']29. Giddens (Anthony), De derde weg, Antwerpen, Houtekiet, 2000, p. 31[/FONT]
[FONT='Times New Roman']30. Ibid, p. 138[/FONT]
[FONT='Times New Roman']31. Ibid, p. 19[/FONT]
[FONT='Times New Roman']32. Ibid, p. 75[/FONT]
[FONT='Times New Roman']33. Ibid, p. 79-81[/FONT]
[FONT='Times New Roman']34. Ibid, p. 85[/FONT]
[FONT='Times New Roman']35. Ibid, p. 119[/FONT]
[FONT='Times New Roman']36. Ibid, p. 130[/FONT]
[FONT='Times New Roman']37. Ibid, p. 52[/FONT]
[FONT='Times New Roman']38. Ibid,,p. 54[/FONT]
[FONT='Times New Roman']39. Ibid. p. 73[/FONT]
[FONT='Times New Roman']40. Ibid, p. 120[/FONT]
[FONT='Times New Roman']41. Braudel (Fernand), The wheels of commerce, New York, Harper & Row,1982, p. 229-230[/FONT]
[FONT='Times New Roman']42. Harvey (David), Limits to capital , London, Verso, 1999, p. 114[/FONT]
[FONT='Times New Roman']43. Arrighi (Giovanni), The long twenthieth century, London, Verso, 2002, p. 232-233 [/FONT]
[FONT='Times New Roman']44. Harvey (David), Globalization in question, in: Rethinking marxism, VIII, 2005, 4[/FONT]
[FONT='Times New Roman']45. Phillips (Kevin), Boiling point. Republicans, democrats, and the decline of middle-class prosperity, New York, Random House, 1993, p. 197[/FONT]
[FONT='Times New Roman']46. Burawoy (Michael), The Politics of Production: Factory Regimes under Capitalism and Socialism, London, Verso, 1985, p.150[/FONT]
[FONT='Times New Roman']47. Brie (Michael), [/FONT][FONT='Times New Roman']The Struggle for a Social and Democratic Europe – Hegemony and Initial Projects[/FONT][FONT='Times New Roman'], in: Rosa Luxemburg Stiftung Discussion Paper, 2005[/FONT]
[FONT=Arial]www.rls.org.br/publique/media/Brie_RJ.pdf[/FONT]
[FONT='Times New Roman']48. Barnett (Cliff), The consolations of neoliberalism, in: Geoforum, N.T.U. Department of geography, 2005, 36, p. 7-12[/FONT]
[FONT='Times New Roman']49. Besser (Howard), [/FONT][FONT='Times New Roman']Intellectual Property: The Attack on Public Space in Cyberspace[/FONT][FONT='Times New Roman'], in: Processed World, 2001[/FONT][FONT='Times New Roman'][/FONT]
[FONT='Times New Roman']50. Hardt (Michael), De mondiale controlemaatschappij, in: Vlaams Marxistisch Tijdschrift, XXXVI 2002, 1, p. 83-84 [/FONT]
[FONT='Times New Roman']51. Debord (Guy), Society of the Spectacle, London, Rebel Press, 1992, p.1[/FONT]
[FONT='Times New Roman']52. Ibid, p. 6 [/FONT]
[FONT='Times New Roman']53. Marx (Karl), [/FONT][FONT='Times New Roman']Capital: A Critique of Political Economy, Vol. III. The Process of Capitalist Production as a Whole[/FONT][FONT='Times New Roman'], London, [/FONT][FONT='Times New Roman']Penguin Books, 1993, p. 319[/FONT]
[FONT='Times New Roman']54. Debord (Guy), op. cit., p. 5 [/FONT]
[FONT='Times New Roman']55. Wood (Ellen Meiskins), Empire of capital, London, Verso, 2005, p. 118[/FONT]
[FONT='Times New Roman']56. Mestrum (Francine), Globalisering en armoede: over het nut van armoede in de nieuwe wereldorde, Berchem, Epo, 2002, p. 90[/FONT]
[FONT='Times New Roman']57. Ibid, p. 91-92[/FONT]
[FONT='Times New Roman']58. Wilson (Garret), The Role of Speculation in Currency Crises, in: International Economics, 1999, 2 [/FONT]
[FONT='Times New Roman']59. [/FONT][FONT='Times New Roman']Engdahl (F. William), How the IMF Props Up the Bankrupt Dollar System, in: Serendipity, 2003, [/FONT]
[FONT='Times New Roman']http://www.serendipity.li/hr/imf_and_dollar_system.htm[/FONT]
[FONT='Times New Roman']60. Het IMF-systeem om Brazilië en Argentinië te gebruiken als het afzetgebied voor muntspeculatie is terug te vinden in volgende teksten: [/FONT]

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Wat Lombas interessanter zal vinden, hij schreef ook dat libertarische auteurs opvallend anti-democratisch zijn, wat ook in verband staat met hun afkeer van de staat.
Hard, zeer hard.

Ik kan me niet meer herinneren dat ik dat gezegd heb, ik weet in elk geval dat ik opvallend anti-democratisch ben.

Soms toch.

[Praetorian]

Giddens, globalisering, kosmopolitisme, markt.

Met voetnoten.

[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik kan me niet meer herinneren dat ik dat gezegd heb, ik weet in elk geval dat ik opvallend anti-democratisch ben.

Soms toch.

Dus zijn democratie en kapitalisme geen onafscheidbare tweeling? Ik moet dringend eens daar de literatuur over lezen. Libertariërs die de eigen ruiten inschotten, altijd geinteresseerd in. =)

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Het staat er letterlijk in, globalisering is een kosmopolitische uitdaging. Waarom denk je dat ik een bloedhekel heb aan pseudo-progressieven met die attitude, Giddens is zowat hun bijbel.

Nog nooit gelezen.
Filosofisch is Rawls mijn bijbel. Praktisch kijk ik naar de werkelijkheid.

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Dus zijn democratie en kapitalisme geen onafscheidbare tweeling? Ik moet dringend eens daar de literatuur over lezen. Libertariërs die de eigen ruiten inschotten, altijd geinteresseerd in. =)

Ik volg niet. Waarschijnlijk omdat het me niet interesseert.

[lombas]

Wacht, ik volg wel.

[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Nog nooit gelezen.
Filosofisch is Rawls mijn bijbel. Praktisch kijk ik naar de werkelijkheid.

Ik geloof dat Dirk de Haes op gelijkaardige wijze Rawls de grond heeft ingeboord. Je moet maar eens googlen op de site van www.Meervoud.be

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Dus zijn democratie en kapitalisme geen onafscheidbare tweeling? Ik moet dringend eens daar de literatuur over lezen. Libertariërs die de eigen ruiten inschotten, altijd geinteresseerd in. =)

Neen.
Geen enkele ideologie werkt goed met democratie. Want democratie betekent in de praktijk altijd concensussen. Daarom kunnen noch communisten noch anarcho-kapitalisen, noch sociaal-democratein, noch nationalisten, noch etc. hun gehele ideologie uitvoeren in een democratie.

Maar libertariërs zullen (bijvoorbeeld) zeggen dat men niet democratisch verplicht kan worden om bij te dragen aan een sociale zekerheid. Anarcho-kapitalisten geloven al helemaal niet in een staat, laat staan dus democratie. (Als er geen staat is, is democratie niet meer nodig.)

Nu goed. Ik zou eigenlijk niet weten waarom ze hun eigen ruiten in gooien?

[lombas]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Filosofisch is Rawls mijn bijbel. Praktisch kijk ik naar de werkelijkheid.

Zoals Bastiat al zei: " Quoi qu'en pensent les adeptes de l'École de Rousseau, laquelle se dit très avancée et que je crois reculée de vingt siècles (...)."

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Ik geloof dat Dirk de Haes op gelijkaardige wijze Rawls de grond heeft ingeboord. Je moet maar eens googlen op de site van www.Meervoud.be

Dat interesseert me niet bepaald.
Er is genoeg kritiek op Rawls. Net zoals er genoeg kritiek is op iedereen.
Maar goed. Blijf maar rustig goochelen met namen, hoor.

[Praetorian]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Zoals Bastiat al zei: " Quoi qu'en pensent les adeptes de l'École de Rousseau, laquelle se dit très avancée et que je crois reculée de vingt siècles (...)."

Had hij de man met de hamer gekend? Ik vrees dat hij dit niet kon zeggen over hem.




Nietzsche, Heidegger, Jünger, Bachelard

De epistemologische breuk!

o// \\o \o/

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Zoals Bastiat al zei: " Quoi qu'en pensent les adeptes de l'École de Rousseau, laquelle se dit très avancée et que je crois reculée de vingt siècles (...)."

Bastiat sloganneert wat hij niet laten kan.