Het derde deel van de nieuwe Bijbel. Epos: het laatste oordeel.

[harriechristus]

Oké, dus er moet wel een groot wonder gebeuren wil ik dit voorjaar nog mee kunnen doen.
Enfin: als het niet lukt dan heb ik in iedere geval een beginnetje gemaakt voor de volgende verkiezingsronde.

[harriechristus]

15 - De goede afloop.

Allen waren blij dat het zo goed was afgelopen. Pop paus Pius ging vervolgens rond, zwaaiende met een pot vol stinkende wierook om een ieder te zegenen en koekjes, dat wil zeggen: ouweltjes, dus de heilige hostie in de mond te proppen en iedereen wijs te maken dat dit nu Sophia's lichaam was.
Maar zo moest het nu eenmaal allemaal geschieden en Sjors Friedrich Wilhelm was apetrots op zijn echtgenote, want was zij niet de waarlijk goddelijke vrouwelijke antithese van Jezus Christus onze lieve Heer? Hij had zijn vrouw nooit goed begrepen en hij had nooit goed naar haar geluisterd ook natuurlijk, maar nu drong het in ene allemaal tot hem door.
Er werd nog veel gezongen, heilige en ook minder heilige liederen en verder werd er gedronken en gesnoept en ook nog veel gedanst. Kortom: het liep weer helemaal uit de hand. Maar door sommige werd er ijverig doorgediscussieerd over wat nu wel materie mocht wezen. Waarbij een nog onbekend poppeke opperde dat materie gewoon de dingen waren die je kon betasten, bijvoorbeeld een steen of een boek, maar ook water en zand of aarde. Ja, ook de lucht, die je immers kon voelen of het vuur, waar je dan beter met je handen af kon blijven, maar toch duidelijk als iets aanwezig was.
"Kortom: alles wat uit atomen bestaat", zei een ander manneke, dat wil zeggen: een grote speelgoedkikker. Ja, aan die meest voor de hand liggende verklaring hadden ze nog niet gedacht. Maar dat materie moeder betekende, die uitleg was toch wel het mooiste en daar was iedereen het over eens. Nu moesten al die verschillende meningen nog te boek gesteld worden voor het volgende symposium, zodat ze met elkaar vergeleken konden worden en in hun mogelijke eenheid en tegenstrijdigheid dieper doordacht.
Zo ging de geleerdheid en de vrolijkheid die avond rustig met elkaar samen. Ja, ondanks die ramp of juist door die ramp was het een zeer geslaagde avond geworden, totdat allen moe werden en alle poppen te ruste gingen en al snel in slaap vielen. En als laatste sloot Sophia de ogen met een zalige glimlach om haar mond.



moeder

16 - Oorlog in de slaapkamer van de ouders.

Ook harrie was in slaap gevallen, maar nauwelijks lag hij in Morpheus' armen of de Geest, beter: de Duivel, nam opnieuw bezit van hem. Hij droomde dat er oorlog was in de slaapkamer van zijn ouders, maar tegelijkertijd zat zijn moeder bij hem aan zijn bed. Harrie was panisch van angst, maar zij keek hem heel lief aan en troostend legde zij haar hand op zijn voorhoofd. Zij scheen de oorlog achter haar rug helemaal niet te merken en dat juist maakte harrie extra van streek en hysterisch, want hij wilde haar waarschuwen, wat niet wilde lukken.
Het lukte niet haar te waarschuwen en zijn moeder wilde het maar niet opmerken. Ze kon elk moment door die oorlog aangegrepen worden en ten onder gaan. Maar haar heilige gestalte, haar heilige Ziel kon niet aangegrepen worden door het kwaad en kleine harrie wilde dat maar niet geloven dat de vrouwenziel onaantastbaar was voor alle manlijke geweld. Hij moest geloven wat hij niet wilde geloven en hij raakte daarin gespleten en verlamd.
Angstzweet liep over zijn voorhoofd en hij werd wakker. Hij herinnerde zich alles en liet het vele malen voor zijn geestesoog voorbij gaan en viel opnieuw in slaap. Hij sliep daarna 7 dagen aan een stuk zonder droom. Door alles wat hem de laatste tijd was overkomen was hij blijkbaar volkomen uitgeput geraakt.

einde hoofdstuk 5

[harriechristus]

hoofdstuk 6: de filosofie

1 - Wie ben ik?

Na die tijd kwam hij weer langzaam maar zeker tot zichzelf, geheel en al ontdaan met het gevoel weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Wie ben ik?, vroeg hij zichzelf af, dat wil zeggen dat Ik zelf. Wie of wat is dat Ik eigenlijk? Want dat ik harrie ben, dat weet ik natuurlijk wel; maar harrie is slechts een naam. En ik weet verder dat ik een lichaam heb en dat ik bepaalde karaktereigenschappen bezit, maar bèn ik dat lichaam ook en ook die karaktereigenschappen, want als ik ze slechts bezit en niet bèn, dan blijft er voor dat Ik zelf niks over, slechts een loze algemene naam te zijn, evenals de naam harrie.
Want er lopen vast nog meer harrie's rond in de wereld. Wat de mens steeds weer uitspreekt, namelijk Ik, dat zou zelf helemaal niks wezen of iets anders, namelijk zijn lichaam of zijn karaktereigenschappen. Maar omdat iedereen zich Ik noemt, is het dan voor iedereen verschillend en anderzijds gelijk. Maar dat verschillende, dat wil zeggen het lichaam en die karaktereigenschappen, zijn ook weer een eenheid van algemene gelijke benamingen en verschillende hoedanigheden daarvan.
Het gelijke als algemene benaming, dus het algemene Ik dat iedereen is, zou men dan het begrip kunnen noemen of de geest en het verschillende als het bijzondere, dus dat het Ik tot een bijzonder Ik maakt, het lichamelijke. Hoewel karaktereigenschappen niet zozeer lichamelijk en ook niet alleen maar geest, maar beiden omvattend zich in de eenheid van geest en lichaam kenbaar maken. Dat wil zeggen: het karakter openbaart zich vanuit de geest als het algemene in het lichaam als het bijzondere als handeling. Hoewel karakter en handeling toch ook weer verschillend zijn.
Maar om dat ook nog eens uit te pluizen, dat ging harrie wat te ver en dus keerde hij terug naar zijn eigen Ik, dat uiteen was gevallen in een algemeen Ik en een bijzonder Ik. Van dat algemene Ik was er dan maar één en van dat bijzondere net zoveel als er mensen waren en natuurlijk ook zijn poppen, die ook Ik zeiden.
Maar is het bijzondere Ik alleen maar een benaming voor iets lichamelijks of bijzondere karaktereigenschappen of handelingen of is het ook voor zichzelf iets innerlijks en wezenlijks*, maar in het laatste geval scheen het alleen maar om het algemene Ik te gaan als begrip. En voor zover dat Ik denkt, zijn gedachten toch ook algemeenheden.
Dus het Ik scheen uiteen te vallen in een bijzonder Ik als slechts benaming voor iets anders, dat wil zeggen het lichamelijke en het algemene Ik als begrip als het innerlijke. Het bijzondere ik bedoelt iets anders en het algemene Ik bedoelt zichzelf. Maar tussen die twee moest er natuurlijk ook een eenheid zijn.

* Het bijzondere innerlijke Ik wordt beschouwd de Ziel te zijn als het gevoelsleven ten opzichte van de Geest dat het algemene is en het collectieve, want door het denken en spreken maken we contact met anderen. Dus de Geest is het objectieve en algemene en de Ziel het subjectieve en bijzondere. Ook wel te verdelen als het manlijke en vrouwelijke principe, dus als Geest en Ziel te zijn.



2 - De paradox van het Ik.

Dat was vreselijk taaie materie wat harrie hier dacht, maar als de geduldige lezertjes en lezerinnetjes het 10 x over willen lezen, dan is de kans groot dat er toch iets van over komt van wat harrie bedoelt. Harrie zeide gewoon dat iedereen Ik was, want iedereen noemde zich Ik, maar dat het Ik ook iets bijzonders was, want Ik zeggende bedoelt de mens alleen maar zichzelf, niet bemerkende dat een ander zich ook Ik noemde, en ook alleen maar zichzelf bedoelde.
Dus terwijl ze hetzelfde zeiden, meende ze toch ook iets verschillends te zeggen en dat was een zeer eigenaardige paradox, namelijk als de tegenstrijdigheid van het algemene begrip en de bijzondere verschijning.
Maar die algemeenheid van het Ik wordt dan meestal door de mensen niet serieus genomen en toch begint daar pas de Geest, namelijk daar waar het denken zelf serieus wordt genomen en niet als een leeg bijhangsel van de natuurlijke verschijning.

3 - Het algemene Ik en zijn bijzondere inhoud.

De eenheid van het algemene Ik en het bijzondere Ik, dat wil zeggen als de bijzondere inhoud daarvan, is dat het algemene Ik zich als het ware vastknoopt aan van alles en nog wat... bijvoorbeeld: ik denk aan het oneindige, ik zie een vogel, ik voel me lekker, ik loop een rondje, ik ben moe van het fietsen, ik eet een gebakje, enzovoort.
Het Ik is alles-omvattend in zijn bewustzijn en met eindeloos veel mogelijkheden in zijn handelen en toch is het op zichzelf genomen helemaal Niets! Want op zichzelf is het zonder enige inhoud en even leeg als het eerdere Zijn van Hegel dat ook Niets is.
Alleen van het Ik kun je dan nog wel zeggen dat het als zodanig de lege algemene Geest als persoon is. Of dat het toch als zodanig zelfbewustzijn is in de gedachte: Ik ben Ik!
Hoe node zou ik mijn Ik ontberen! Het is niks en toch het alles-omvattende middelpunt van alles. Het is maar een woordje zeggen velen, maar nochtans zeggen ze het maar steeds: "ik, ik, ik, ik". Wie kan er nou zonder zijn eigen Ik?

[Cdude]

"ik, ik, ik, ik". Wie kan er nou zonder zijn eigen Ik?

Lucky guess als ik zeg dat dat het enige is wat je hebt?

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Cdude

Lucky guess als ik zeg dat dat het enige is wat je hebt?

fout: ik ben daarbij ook nog Gods eeuwige en oneindige Geest.
Met als inhoud mijn atoomtheorie.

Nu ben je vast heel erg jaloers......

[harriechristus]

4 - De hersenen.

Zou er ook iets in mijn hersenen zijn dat samenvalt met dat ik-begrip, ja, dat ik-begrip IS? Hoe zou iets stoffelijks de gigantische rijkdom van het Ik kunnen zijn? Alsof een drol een schilderij van Rembrandt zou kunnen schilderen of een opera van Verdi zou kunnen componeren of de filosofie van Hegel zou kunnen bedenken en schrijven.
Dat was natuurlijk wel heel erg platvloers van kleine harrie uitgedrukt, maar het maakte de bedoeling meteen duidelijk en kleine harrie was nu eenmaal de zoon van een metselaar en was niet altijd even kieskeurig in zijn woordgebruik. Want hij meende toch niet werkelijk dat hij een stukje stront in zijn hoofd had dat zich Ik noemde?
Neen, want kleine harrie wist natuurlijk ook wel dat de hersenen een zeer ingewikkeld systeem waren van neuronen, die verbonden waren door zenuwvezels, die weer te verdelen waren in axonen en dendrieten en de axonen weer waren verbonden door synapsen om de actiepotentialen te regelen, hummm... tenminste: als hij het goed onthouden had...



5 - De wetenschap kan het niet echt verklaren.

Maar hoe het eigenlijk werkte, dat kon de wetenschap volgens harrie niet echt verklaren, dat wil zeggen WIE deed het allemaal of hoe kon het zo allemaal maar vanzelf gaan? Het bleef een mysterie en ook: wat had ons denken met de vorm van de hersenen aan allerlei chaotische zenuwdraadverbindingen te maken?
Dat wil zeggen het ene leek totaal niet op het andere, zoals de inhoud van ons denken ook totaal niet lijkt op de woorden die we spreken en schrijven, maar berusten op willekeurige afspraken, wat wel daaruit blijkt dat onze woorden in een andere taal totaal anders kunnen zijn. En spierreacties waren nog wel te verklaren uit zenuwprikkels, maar als het om het denken en voelen en willen en de zintuiglijke waarneming ging, dat wil zeggen wat er zich innerlijk in de mens aan bewustzijn en onderbewustzijn afspeelt, bijvoorbeeld wat de mens droomt en doet en creëert aan bouwwerken en aan kunst en cultuur en godsdienst en filosofie. Hoe wil je dat allemaal uit een systeem van bedradingen verklaren?
Neen, hier klopte iets helemaal niet volgens kleine harrie. Volgens hem zou de wetenschap nog veel dieper in het atoom moeten zoeken om te kijken of daar niet een heel klein mannetje achter een stuurknuppel zat om alles te regelen.

[harriechristus]

6 - Het mysterie van het alles-omvattende Ik.

Enfin: hoe zou zoiets kleins en stoffelijks als de hersenen de eeuwige geest voort kunnen brengen? Neen, dit was een groot raadsel voor wie er oog voor had. Want behalve het probleem dat het tijdelijke dan het bewustzijn van het eeuwige voort zou moeten brengen was er ook nog het probleem dat de stof de Geest voortbracht. Of zou de Geest zelf ook lichamelijk zijn of omgekeerd de stof als het lichamelijke juist geestelijk?
Was er wel een verschil tussen die twee? Heeft ooit iemand in die hersenen kunnen kijken hoe dat daar precies allemaal toegaat om alles te verklaren, dat wil zeggen hoe uit het uiterlijke systeem van draden ons innerlijk bewustzijn tevoorschijn komt? Met visuele beelden en de zintuiglijke waarneming was dat nog wel voor te stellen, maar hoe met het denken, namelijk als ik het oneindige denk of het eeuwige of de toekomst of het verleden of God of het zelfbewustzijn van het Ik?
En hoe kan iets kleins als het Ik zoiets groots als de omringende wereld en het heelal omvatten? Wat zat daar in dat Ik verborgen? Ja, het mysterie van het Ik zou wel eens iets met het laatste oordeel te maken kunnen hebben. Hoe oneindig rijk is dat Ik, het zou God zelf wel eens kunnen wezen.



7 - Bestaat God eigenlijk wel?

Het was wel duidelijk dat kleine harrie een verwoede poging deed zichzelf, dat wil zeggen zijn Ik, te redden na alles wat hij had meegemaakt. Had hij eerst gedacht dat hij God zelf was, een gedachte die hij vaak uit valse schaamte had verzwegen, nu wist hij eigenlijk niet wie of wat dat Ik eigenlijk was en ook over God had hij zo zijn twijfels... bestond Hij eigenlijk wel? Was het geen fantasie of resultaat van een verkeerde dialectiek of een verkeerde etymologie? Was het eigenlijk niet meer dan een woord dat oorspronkelijk iets heel anders had betekend en volkomen de pan uit was gerezen tot abominabele proporties.
Maar nu kon hij toch weer niet laten, tegen beter weten in, van zijn Ik een God te maken, terwijl harrie dat Ik niet begreep en ook van God geen lariekoek verstand had. Ja, hij was duidelijk een megalick, een groot Ik. Enfin: moedig ging hij verder, maar na enige verdere pogingen raakte hij volkomen in de war en dorst zijn poppen niet meer aan te kijken en verborg zich onder de dekens.
Ik ben God, hield hij toch nog vol, maar als ik ik ben en ook nog God, dan ben ik er dus twee. Maar wat is dan het verschil? Waarom is de eerste dan zo vanzelfsprekend en moet ik me bij de tweede verdenken van hoogmoedswaanzin? Dat was niet zo moeilijk te begrijpen, want dat Ik kon ook het Ik van de gewone alledaagse pop zijn, bijvooorbeeld Pipo de Clown, die al hoogst beledigd zijn richting in keek. Dus niet elk Ik was God. Ja, zo klopte het weer precies. Het was toch wonderbaarlijk hoe alles uiteindelijk zeer logisch in elkaar zat. Want alleen Gods Ik was ook God, dat was heel duidelijk. Dat was wel zonneklaar.

[Cdude]

[harriechristus]

mooi: God als een aliën.......nu nog God als een microwezentje......

[harriechristus]

8 - Zou het denken alleen maar een middel zijn voor de stof?

Maar stel dat de geest van het denken, dat zichzelf zo moeilijk uit de hersenen kan verklaren, stel dat die Geest als bijvoorbeeld Ik of God, toch helemaal niets op zichzelf is, slechts het benoemen van de stof of het lichaam of de hersenen. Of stel het omgekeerde dat er helemaal geen stof of lichaam was, dan zou het denken slechts fantasie zijn, dat wil zeggen als vrije geest voor zichzelf zonder de weerbarstigheid van die lastige zogenaamde stof of lichamelijkheid.
Enfin: alleen de stof is waar, laten we daar maar eens mee beginnen, en wat de stof dan IS, dat kunnen we dan niet zeggen, want al zeggende maken we er toch weer iets geestelijks van, namelijk als gedachte of idee. Tenzij we het denken alleen als middel beschouwen, maar we ons dan weer af moeten vragen waarom de stof het middel van het denken nodig zou hebben. Want dat doet vermoeden dat al die ideeën en gedachten ook in de stof zelf zitten.
Bijvoorbeeld als ik zeg dat deze steen een ding is, is het dan alleen maar het waargenomen ding of ook het gedachte ding? De moeilijkheid zit hier in dat twee zo verschillende dingen: het gedachte ding en het waargenomen ding, toch allebei dingen zijn, zoals de bekeken theepot en de betaste theepot, met ogen dicht, zo verschillend waargenomen, toch allebei dezelfde theepot zijn, maar zich toch verschillend aan ons openbaren, dus in het zien en het tasten.
En zo zijn ook het waargenomen ding en het gedachte ding enerzijds verschillend, maar anderzijds ook hetzelfde. Maar bij het denken meent men het extra onderscheid te moeten maken dat het denken alleen maar in ons hoofd zit en niet de dingen zelf zijn. Maar dat is bij de waarneming ook het geval, want die zit eveneens in ons hoofd. Maar als ik een ding zie, meent men dat ik het buiten mijn hoofd zie, dus het ding zelf zie en als ik denk dat meent men dat het in mijn hoofd zit.
Maar eigenlijk is het zo dat wat ik denk niet alleen in mijn hoofd zit, maar betrekking heeft op wat zich buiten mijn hoofd afspeelt. En omgekeerd is het zien niet alleen iets buiten mij, maar ook in mijn hoofd.* Dus bij beiden zijn beide kanten aanwezig. Maar bij het denken meent men dan apart te moeten constateren dat deze abstract is, want alleen maar in het hoofd zit en niet het concrete ding zelf zou zijn. Terwijl de aanduiding: "concreet ding" toch ook een gedachte is. Ja, dat is een lastig probleem, namelijk bewust te worden wat denken eigenlijk is.

*Dat laatste geval moge duidelijk zijn dat als ik een rode roos zie, dat de roos zelf niet rood is, maar dat die kleur in mijn bewustzijn wordt gevormd. En dat verder natuurlijk met alle kleuren en ook geluiden en de smaak en de reuk. Wat er dan aan objectiviteit overblijft is de vorm van het ding, die we dan kunnen zien en betasten. Maar of die vorm zo absoluut zeker is zou misschien ook nog wel eens betwijfeld kunnen worden als we bedenken dat de zogenaamde electronen als vaste dingetjes, dus concrete vormen, zich ook kunnen voor kunnen doen als golven, die we kennen als met name golven of trillingen van het licht. En het zou best kunnen dat de zogenaamde inwendige vorm die wij menen te zien eigenlijk een uitwendige vorm is van het licht. Zie daarvoor ook hoofdstuk 56 paragraaf 5.



9 - De inhoud van het denken zit ook in de waarneming.

Dus om de een of andere mystieke rede is er blijkbaar toch een eenheid tussen het gedachte ding en het waargenomen ding, dus dat ze allebei dingen zijn. Dat wil zeggen: wat zou er van de dingen overblijven als ik al mijn gedachten eruit zou trekken als dat mogelijk was? Dan zou ik vast gespleten raken in twee werelden, namelijk die van het denken en die van het waarnemen en de laatste zou dan helemaal zonder de inhoud van mijn denken zijn en waarschijnlijk volkomen in elkaar storten omdat er geen enkele geestelijke inhoud meer in zou zitten.
Want bij alle waarnemingen heb ik ook zo mijn gedachten, ook al is dat niet altijd bewust, bijvoorbeeld de idee van oorzaak en gevolg, tijdsbewustzijn in verleden, heden en toekomst. Dan het zien van ruimtelijk perspectief in een visueel plat vlak van ons eigen gezichtsveld, want we kunnen niet echt drie-dimensionaal zien. Het idee dat mijn Ik waarneemt in een verdeling van subject en object, enzovoort.
Kortom: het middel van het feitelijke denken bij de waarneming is een zeer dankbare aanvulling tot verruiming van het bewustzijn en zit ook in die waarneming zelf, met name dat dingen bepaalde eigenschappen bezitten, bijvoorbeeld dat ze gewicht hebben en dat ik ze kan betasten, oppakken en bewegen.
En zouden we het denken helemaal weglaten dan viel er helemaal niks te bewijzen, want alle bewijzen was dan slechts een puur persoonlijk aantonen, dat wil zeggen de persoonlijke ervaring, die ik een ander niet zou kunnen mededelen, want dat gebeurt door gedachten en woorden, en alleen daarmee kan ik mezelf overtuigen dat mijn ervaring gelijk is aan die van een ander.
Bijvoorbeeld als ik ruimte en perspecief zie dat een ander dat ook zo ziet. Kortom: alleen het denken kan de bewijsvoering in een intermenselijke eenheid geven. Want het zien zelf als zodanig, dus zonder uitleg van woorden te gebruiken is puur persoonlijk. De gedachten en woorden maken het algemeen en daardoor communiceerbaar.

[harriechristus]

10 - Drie vormen van metafysica.

Volgens harrie zijn er 3 vormen van metafysica*, namelijk de Logica als de pre-fysica, die als het ware aan de fysica vooraf gaat, dat wil zeggen de logische schepper of grondslag van de natuur. En dan de metafysica van de fysica zelf, namelijk dat de natuur zelf uit gedachten is opgebouwd. En ten derde de echte ware hogere metafysica van het bewustzijn als zijnde het meest concreet in gevoelen, waarneming en denken.
Ja, die laatste was de ware werkelijkheid, want meer dan de fysica zelf, terwijl de eerste als logica minder was, dus abstract. De natuur zelf als zodanig bezit geen bewustzijn en zou net zo goed niet kunnen bestaan en haar bestaan is zelfs los van ons niet te bewijzen, want in al ons bewijzen ligt de eenheid met onze Geest, en die is dan weer een manifestatie van Gods Geest.

*Let wel dat kleine harrie dit natuurlijk van de kleine Hegel heeft overgenomen en niet zelf heeft bedacht.



het "ding an sich" (beeld) is het ding voor ons.....

11 - Kant.

Had Kant al niet gedacht dat we het "Ding-an-sich" niet konden kennen? Hoewel we het ook weer wel kunnen kennen, want we denken het. Het is ons "Denk-ding"! Nu zou je het natuurlijk ook kunnen omdraaien en zeggen dat ons denken afgeleid is van het bestaan van de natuur als zijnde zelf geestelijk van aard.
Dat wil zeggen: de natuur is zelf geestelijk, maar dan natuurlijk onbewust, en dat openbaart zich in de ideële inhoud van de natuur. En die ideële inhoud bewijst zich in de ideeën die wij over de natuur hebben in vele bekende categorieën als met name ruimte en tijd, materie en beweging en dan in de natuurwetten van oorzaak en gevolg, aantrekkingskracht en afstootkracht en dan in de natuurfilosofie, die deze ideeën der natuur naar zijn innerlijke logica en noodzakelijkheid tracht te doorgronden.
Dat is dan de idee van Locke, terwijl de idee van Kant eigenlijk van Berkeley afkomstig is, maar die beschouwde onze Geest veel dieper als van God afkomstig.

[Cdude]

What a load of

[Maarschalk_Zjoekov]

Harrie, blijf van de drugs af!

[Inno]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

10 - Drie vormen van metafysica.

Had Kant al niet gedacht dat we het "Ding-an-sich" niet konden kennen? Hoewel we het ook weer wel kunnen kennen, want we denken het. Het is ons "Denk-ding"! Nu zou je het natuurlijk ook kunnen omdraaien en zeggen dat ons denken afgeleid is van het bestaan van de natuur als zijnde zelf geestelijk van aard.
Dat wil zeggen: de natuur is zelf geestelijk, maar dan natuurlijk onbewust, en dat openbaart zich in de ideële inhoud van de natuur. En die ideële inhoud bewijst zich in de ideeën die wij over de natuur hebben in vele bekende categorieën als met name ruimte en tijd, materie en beweging en dan in de natuurwetten van oorzaak en gevolg, aantrekkingskracht en afstootkracht en dan in de natuurfilosofie, die deze ideeën der natuur naar zijn innerlijke logica en noodzakelijkheid tracht te doorgronden.
Dat is dan de idee van Locke, terwijl de idee van Kant eigenlijk van Berkeley afkomstig is, maar die beschouwde onze Geest veel dieper als van God afkomstig.

Is het denken zelf niet een illusie en kan men wel de realiteit waarnemen?

[harriechristus]

Het denken is zeker geen illusie, maar is zelf een realiteit, die men verder ook uiterlijk kan waarnemen.
Denken en waarnemen behoren dan bij elkaar als enerzijds het algemene en de waarneming als het bijzondere.

Bijvoorbeeld: de algemene gedachte: mens en deze bijzondere mens die men waarneemt.

Of andersom: dit huis als bijzonderheid en het begrip huis als algemeenheid.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Maarschalk_Zjoekov

Harrie, blijf van de drugs af!

alles is uit de Geest van het denken als grondslag en hier in de vorm van de fantasie.

Nee: met drugs krijg je zoiets niet voor elkaar: kost veel geld en is slecht voor de gezondheid.

Wel moet jijzelf van de wapenen afblijven.

[harriechristus]

12 - Locke, Berkeley en Hume.

Ja, over dat probleem hadden filosofen vóór Kant al diep nagedacht, met name: Locke, Berkeley en Hume. Volgens Locke waren er geen ingeboren ideeën en kwam alles uit de uiterlijke ervaring tevoorschijn. Maar dan zouden die ideeën toch in die ervaring zelf moeten zitten en zou de ervaring dus wezenlijk ideëel zijn.
Voor zover kon harrie het eens zijn, ook al was het nogal eenzijdig gedacht met alleen de ervaring als bron. Verder nam hij aan dat de zogenaamde waarneming als bijvoorbeeld kleur, smaak, reuk, klank en temperatuur door kleine partikeltjes, kleinste deeltjes van de materie bewerkstelligd worden, maar dat het onbegrijpelijk is hoe die deeltjes in ons de gewaarwording van bijvoorbeeld kleur of geur teweeg brengen.




13 - Hoe komt de bewusteloze natuur tot bewustzijn?

Inderdaad: hoe wil je het bewustzijn uit het zelf bewusteloze bestaan van de natuur verklaren? Of je zou het probleem op kunnen lossen door te stellen dat er niet zoiets als bewusteloosheid van de natuur bestaat en alle bestaan identiek is aan bewustzijn? Maar tevens zo dat de natuur niet voldoende georganiseerd is om haar eigen bestaan voldoende waar te nemen en dat pas in de mens geschiedt. Want de mens heeft hersens om alle kwaliteiten van de natuur aan bewustzijn met elkaar in verband te brengen en de natuur zelf kan dat niet.
Het bewustzijn van de natuur staat dan op een lager pitje, dat wil zeggen is primitiever dan haar eigen inhoud. Zoals bijvoorbeeld ook een mens een kopje op kan pakken, dus een heel ingewikkeld lichaamssysteem nodig heeft voor een eenvoudige handeling en het kopje zelf zichzelf niet kan oppakken, zo kan de natuur zichzelf niet waarnemen, maar de mens wel.
Hoewel de natuur zelf een eenvoudig bewustzijn zou kunnen hebben, zoals een kopje wel degelijk bepaalde eigenschappen heeft, maar de mens er veel meer mee kan doen binnen het kader van zijn ingewikkeld lichaamssysteem en ook het kopje veel beter waar kan nemen dan het kopje zichzelf. Of zo dat de natuur haar eigen formules als bijvoorbeeld die van E=mc2 niet bewust kan zijn, omdat daarvoor heel veel uitleg bij nodig is, die alleen de mens kan volgen.
Verstandelijk klopte het misschien wel wat hij nu dacht, maar waarom wilde hij dan per se tegen een muur praten? Ja, hij was in strijd met zijn eigen gevoelen, dat wil zeggen zijn verstand zeide iets anders dan zijn gevoel. In zijn gevoel was hij blijkbaar diep bijgelovig.

[Cdude]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Verstandelijk klopte het misschien wel wat hij nu dacht, maar waarom wilde hij dan per se tegen een muur praten? Ja, hij was in strijd met zijn eigen gevoelen, dat wil zeggen zijn verstand zeide iets anders dan zijn gevoel. In zijn gevoel was hij blijkbaar diep bijgelovig.

[harriechristus]

14 - Berkeley, Hume en Hegel en het denken als eigen werkelijkheid.

Berkeley verklaarde het allemaal precies andersom als Locke, want voor hem was alles uit Gods eeuwige en oneindige Geest, waarvan onze Geest dan een deel van was. En de materie of de natuur bestaat alleen in onze waarnemende Geest en bestaat daar buiten helemaal niet.
Maar zoals Berkeley alle zelfstandigheid van de natuur ontkende, zo ontkende Hume vervolgens weer alle zelfstandigheid van een innerlijk Ik. Dus evenmin als de natuur bestaat die wij dan slechts zouden denken, zo zou er evenmin een denkend Ik bestaan. Met het gevolg dat we weer terug zijn op af met slechts zintuiglijke impressies. Die impressies zaten dan tussen de bedachte natuur en de bedachte Geest in.
Enfin: volgens harrie had Hegel hier de oplossing gevonden door ook de Geest als verschijning, dat wil zeggen als fenomeen te accepteren, zoals we ook onze impressies aanvaarden en zijn eerste boek heette daarom ook: Phänomenologie des Geistes, het fenomeen van de Geest.
Want is de Geest niet evenzeer werkelijk als onze impressies evenzeer geestelijk zijn? Hegel was daarmede weer teruggekeerd tot Berkeley, maar dan als een alles doordringend logisch systeem, waarvan de natuur dan een deel is en wel in een drie-eenheid van: Logica, Natuur en de Geest.



Alfred Kubin: wat is werkelijkheid?

15 - De eenheid van schijn en werkelijkheid.

Is al ons denken niet een geestelijke werkelijkheid, anders dan onze zintuiglijke werkelijkheid, maar niettegenstaande toch werkelijk? Alles wat we denken existeert ook en wel op die wijze waarop wij het denken, zelfs als het slechts subjectief is, dat wil zeggen alleen maar mijn gedachten.
En is het ook niet zo dat wat allen vandaag de dag zeker menen te weten morgen wel eens onderuit gehaald kan worden door een nieuw idee? Dat wil zeggen: zoals de mensen vroeger zeker waren van hun gedachten en die nu vaak niet meer serieus genomen worden, zo zullen ook wij weer eens niet meer serieus genomen worden en is het dan niet zo dat schijn en werkelijkheid identiek zijn? Dat wil zeggen alle werkelijkheid zal eens schijn worden en alle schijn was eens werkelijkheid.
Kortom: zouden we dan niet moeten zeggen dat alles wat de mensen eens geloofd en gedacht hebben even werkelijk was als wij heden ten dage in onze werkelijkheid geloven en daar ook even zeker van zijn als de mensen vroeger? Bijvoorbeeld dat er vroeger werkelijk goden hebben geleefd op de Olympus en dat de aarde werkelijk plat is geweest. Het is even doorbijten, maar de Logica is zeer dwingend in deze. Want zo zullen de mensen later weer hartelijk lachen om onze Oerknal en evolutietheorie en onze hele wetenschap daarbij.

[system]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

4 - Vroeger toen hij nog klein was.

Zijn gedachten dwaalden af naar vroeger toen hij nog een kleine peuter was. Zijn innerlijke voorstellingen werden een mengeling van heden en verleden in een religieus gevoel van eeuwigheid en oneindigheid.
Hij herinnerde het zich nu weer... hij klom als kleine jongen in zijn bedje en trok behaaglijk de dekens over zich heen. Spoedig viel hij in slaap. Hij droomde dat hij een ding was, een kubus, en dan ook een knikker.
En nu gingen er weer heel andere dingen door hem heen.
Het was de derde dag en hij zag dat het goed was.
De wereld beviel hem wel, als hij maar wat rust kreeg.

5 - De muren.

De muren om mij heen, zij schijnen mij wezens.
Hun stomme woorden verbazen mij.
Een ding dat wil praten.
Een mens die wil zwijgen.
De komedie is voorbij.
De dood komt tot leven.

Ware ik een muur, dan kon ik zweven.
Kon ik zwijgen, dan kon ik zeggen, dat ik van je hou.

De muur is een grens die verbindt.
Ik weet dat jij achter die muur staat...
maar ik schaam mij om te kijken,
want ik zie je naakt...
nu ben ik weer blind en keer terug tot het ongezegde...

6 - Harrie en zijn moeder en dan naar de kleuterschool.

"Harrie... harrie... !” Zijn moeder riep hem wakker en kleine harrie stapte braaf zijn bedje uit om met zijn blote voetjes op het koude zeil zijn broekje aan te kunnen trekken. Aan tafel verorberde hij zijn witte boterham met chocoladevlokken en op weg naar school schoot hem alles van gisteren weer te binnen. Verbijstering om zijn belevenis. Het scheen hem als het ware een herinnering uit de toekomst zo vreemd was het. Hij was een wat vroeg wijs kind.
De kleuterschool was 10 minuten lopen, al maar recht door, hoewel hij liever bij elke hoek was omgeslagen om de wijde wereld in te gaan, hield iets hem tegen om dat te doen. Angst voor straf? Of een reeds bovenmatig besef van plichtsgevoel? We zullen het nooit weten.
In ieder geval was die morgen de wereld anders dan anders. De zon scheen helder en fris op de straatstenen als ware het op de jongste dag. En de muren van de huizen schenen voor hem te buigen als om hem eer te bewijzen, en het was ook alsof honderden mensen zijn pad kruisten, zowel van links als van rechts om hem van het rechte pad af te brengen.
Maar dat deed hem helemaal niets: hij bleef kaarsrecht door lopen als ware hij Mozes die door de Rode Zee liep, terwijl muren van water aan beide kanten oprezen en de Farao met zijn troepen hem volgden. Harrie bleef onverstoorbaar. Hij bleef glorieus, volkomen onschuldig en onaantastbaar voor de wereld. Hij volgde alleen het pad van God. Een gloriekrans van zonnestralen omrankten zijn blonde kuifje.
De innerlijke tijdloze herinnering was tot hem toegetreden.

En, is er ook een episode: 4.5) Vroeger, toen Harry nog groot was?