Het ware gezicht van Iran: onthullende foto's

[k9]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

Het is vooral hetgene dat wordt weggelaten in die media.

Ah nu dus weggelaten, men brengt dus geen leugens, maar vertelt niet alles.

Ok enige voorbeelden?

[Dennis]

Oorspronkelijk geplaatst door k9

Ah nu dus weggelaten, men brengt dus geen leugens, maar vertelt niet alles.

Ok enige voorbeelden?

In de eerste plaats ligt dit volgens mij aan het feit dat we constant bestookt worden met beelden uit Noord-Afrika, Irak, Turkije,Syrië, Afghanistan, etc.
Waarin we worden geconfronteerd met de moslims/Arabieren/Berbers hun andere blik op de maatschappij, hun vastklampen aan de koran en alle gevolgen daarvan: anti-westers, minderwaardigheid van de vrouw, het bedekken van de vrouw.
Dit blijkt maar eens te meer door de Arabische revolutie waarin in Tunisië de gematigde Islamisten een meerderheid hebben behaald. In Egypte behaalde het moslimbroederschap een heel groot aantal zetels.

Daarnaast wordt ons beeld op de Moslimwereld nog eens extra versterkt door de vele moslims die naar Europa zijn gaan wonen en vasthouden aan hun strenge gebruiken en gewoontes.

Echter is niet heel de moslimwereld één pot nat, zoals de westerlingen altijd denken. In tegenstelling tot de Arabieren en de Berbers zijn de Perzen die al een eeuwenoude cultuur hadden voor de komst van de islam meer een mix van zowel Arabische,Perzische als westerse moderne gebruiken. Bijvoorbeeld qua plaats van de vrouw zowel in het gezinsleven als in de maatschappij, het kleden, het in het openbaar lopen van meisjes met jongens. Zoals uit de foto's blijkt.

Het is vooral dit gebrek aan verstrekken van informatie hierrond dat een probleem is. Terwijl er naar de rest van de moslimwereld veel aandacht gaat, en de westerse media en hooggeplaatste figuren geen kans voorbij laten gaan om hun steun uit te spreken aan de (streng) islamistische stromingen. Bijvoorbeeld Palestina, Egypte, Syrië en Libië. Wordt er over Iran met geen woord gerept, tenzij Amerika weer eens waarschuwt dat ze vorderen met het maken van nucleaire wapens, er een massabetoging is of er iemand wordt terechtgesteld.

Het punt is dat de europese media van het Midden-oosten ook vaak de goede kwaliteiten en het dagelijks leven in de verf proberen de zetten via documentaires, etc. Terwijl Iran enkel en alleen maar negatief in beeld komt en het ware leven en de maatschappij als het ware wordt 'achtergehouden'.

[Dennis]

Steeds meer jongeren vieren Valentijn in Iran
14/02/12, 07u13

De streng-islamitische leiding van Iran wijst westerse invloed af, maar Valentijnsdag is er toch een groeiend fenomeen. Romantische jongeren van Iran storen zich niet aan waarschuwingen van de islamitische geestelijken en de conservatieve politici.

Een van de redenen is dat Iran veel jeugd heeft: 60 procent van 75 miljoen inwoners is jonger dan 30 jaar. Velen van hen zijn ongetrouwd. En omdat de Iraanse zedenpolitie amper gemengde samenkomsten toestaat grijpen jongeren subtiel hun kans op Valentijnsdag, ondanks de christelijke herkomst van het feest. Ze sturen hun geliefde een bosje rozen, chocolade, parfum of sentimentele kaarten met de Engelse letters LOVE, aldus winkeliers in Teheran. Een Italiaans restaurant meldde dat het al weken tevoren was volgeboekt door jonge stellen.

Vorig jaar verbood de overheid de productie en verkoop van artikelen voor het 'decadente' Valentijnsdag. Politici waren geschrokken omdat steeds minder Iraniërs trouwen. Volgens de politiek komt dat door de invloed van de westerse oppervlakkigheid. Nationalistische Iraniërs vieren hun liefde bij voorkeur op Mehregan, een pre-islamitisch festival dat de Perzische godin van de liefde eert.

En dan nog een treffende passage uit een engelstalig artikel:

But under what rationale could the consumption of foreign dishes constitute an offense? Nationalism, we are told. Yet the regime expends considerable energy suppressing the Persian, as opposed to Islamic, identity by discouraging Nowrooz and other elements of the culture that date from the pre-Muslim era of jahiliyya, the so-called time of ignorance.

In the end, Iran's rulers face an impossible task. Their genesis myth of a society based on a codified schema of sacred laws looks neither codified nor sacred. It convinces no one. Instead, the regime seems dedicated above all to stamping out joy wherever it may accidentally arise—a sour, paranoid struggle against irrepressible forces of nature, change, the seasons, music, romance and laughter. The Iranian people can take comfort: No earthly authority has won that particular contest for long.