Ceteris paribus, oefening

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

De oefening is incompleet maar vraagt wel wat ik met die andere 900 mensen zou doen. Awel ik vervolledig de oefening zodat hij de werkelijkheid benadert => 900 manuren om meer welvaart te creëren. Geweldig toch? Ik ben blij met mijn i7 pc aan 700 euro, gij ook of betaalde ge liever nog altijd 3000 euro voor een 8088?

Tja, vanaf heden kan je je server op Pluto stationeren.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Nu is de vraag alleen maar waarom er überhaupt extra geld bijgedrukt moet worden. De staat doet daar enkel maar onnozelheden mee, dus ik zie niet goed in waarom het aan de staat gegeven moet worden. Aan de prive banken ook niet uiteraard. Eigenlijk aan niemand.

Het ziet er niet te best uit voor de mensheid. Als we het willen hebben over een gezond monetair beleid dan impliceert dit een aantal voorwaarden. Volgens je betoog blijkt 'gezond monetair beleid' een onmogelijkheid te zijn, dit biedt veel voordelen.

[Robinus V]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

...
Dat is trouwens precies wat je vandaag bekomt als je een "volledige beleggingsportefeuille" hebt over alle bedrijven: dan zal die ook gemiddeld groeien in waarde zoals de economische groei.
...

Dat klopt natuurlijk niet. Je vergeet immers een belangrijke factor: de uitbuiting van arbeiders stroomt ook vroeg of laat naar de aandeelhouders. Die 'volledige beleggingsportefeuille' ligt dus gemiddeld hoger dan de economische groei.

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

...
Overproductie is een mythe.

Zoals het een mythe is dat voedsel (en producten in het algemeen) dat niet verkocht geraakt weggegooid/vernietigd wordt, zeker.

Producten vernietigen komt de producent financieel beter uit dan producten gratis weggeven om geen overproductie te hebben. Dat spreekt toch voor zich.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Robinus V

Dat klopt natuurlijk niet. Je vergeet immers een belangrijke factor: de uitbuiting van arbeiders stroomt ook vroeg of laat naar de aandeelhouders. Die 'volledige beleggingsportefeuille' ligt dus gemiddeld hoger dan de economische groei.

De aandeelhouders zijn in concurrerende bedrijven dezelfde, dit wordt niet altijd gezien maar biedt veel opportuniteiten. Op deze manier kan men werknemers als concurrent tegen elkaar opzetten en als aandeelhouders het meeste profijt boeken. Het zwakste bedrijf wordt dan opgeslokt door het sterkere waardoor op zich geen verlies aan de aandeelhouder toekomt. Enkel de staat boekt dan minder inkomsten door het verlies van het zwakste bedrijf. De uitspraak 'wanneer twee honden vechten om een been, gaat de derde ermee heen' is hiervan aan afgeleide.

[MIS]

Straffe kost, geen speld tussen te krijgen.

IV. Rekenkundig bewijs

Symbolen

• S = schuld
• Q = (P x T) / V = M1
• M1 = actieve kas, transactiegeld

Vraag

Met welke factor dienen we de prijs (en lonen) te delen opdat de relatieve kapitaalsinjectie gelijk wordt aan de overeenkomstig aangepaste schuld? Dit noemen we de Q-factor (of F1), de formule die van toepassing is :

 Q factor (F1) = 1 + S/Q

Methodiek (totalistisch)

 Q / F1 = Q’ = M1’ (herwaardering actieve kas bij gelijke koopkracht)
 M1 – M1’ = C (spontane kapitaalsinjectie)
 S / F1 = S’ (relatieve aanpassing schuld bij gelijke koopkracht)
 S’ – C = 0 (aanwending spontane kapitaalsinjectie voor aflossing schuld)

Na deze symbolische weergave kunnen we middels een facultatieve oefening verifiëren.

V. Voorbeeld

data (op moment x)

• S = 18.000
• Q = 6.000
• M1 = 6.000
• F1 = 1 + 18.000/6.000 = 4

toegepast

 Q / F1 = 6.000 / 4 = 1.500 = M1’
 M1 – M1’ = 6.000 – 1.500 = 4.500 = C
 S / F1 = 18.000 / 4 = 4.500 = S’
 S’ – C = 4.500 – 4.500 = 0

VI. Besluit

Het aflossen van schulden is objectief gezien een louter technische kwestie, geen zaak van besparingen in traditionele zin. En hiermee kan, gezien de huidige omstandigheden, het pleidooi van dhr De Grauwe waargenomen worden als een dringende oproep tot het doorbreken van ‘systeemgrenzen’ of ‘denkpatronen’ (cfr ‘vast in de eigen logica’ en ‘dogmatisme’). Deze bewijsvoering werd wetenschappelijk gefalsifieerd door een licentiaat in de wiskunde.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Robinus V

Dat klopt natuurlijk niet. Je vergeet immers een belangrijke factor: de uitbuiting van arbeiders stroomt ook vroeg of laat naar de aandeelhouders. Die 'volledige beleggingsportefeuille' ligt dus gemiddeld hoger dan de economische groei.

Onze Marxist is daar weer. Wat je zegt kan gewoon niet.
Indien dat waar zou zijn voor lange tijd, dan waren alle loontrekkenden nu allang uit de markt geduwd, omdat dat wil zeggen dat de fractie van kapitaalsvergoeding over arbeidsvergoeding altijd maar zou gestegen zijn en nu dicht bij de 100% zitten.
Wat je eigenlijk zegt is dat productiviteitsstijgingen (het gevolg van kapitaal) nooit op het loon doorgerekend worden, wat dus helemaal niet waar is, in tegendeel.

Zoals het een mythe is dat voedsel (en producten in het algemeen) dat niet verkocht geraakt weggegooid/vernietigd wordt, zeker.

Je kan te dure productie hebben die je niet aan de man krijgt, ja. Een bedrijf dat teveel te dure dingen maakt, meer dan dat er vraag naar is VOOR DIE PRIJS, zal natuurlijk "overproductie" van nutteloze dingen hebben dat wel. Maar dat is iets anders dan algemene overproductie, dat is verkeerde en te dure productie.

Producten vernietigen komt de producent financieel beter uit dan producten gratis weggeven om geen overproductie te hebben. Dat spreekt toch voor zich.

Nee dat spreekt niet voor zich. Uiteraard niet. Stel dat je 100 fietsen aan de man wil krijgen voor elk 200 Euro.
Voor 200 Euro is er echter maar een vraag naar 10 fietsen. Wat doe je nu ?
10 fietsen aan 200 Euro verkopen, en de 90 andere fietsen tot schroot vermalen ? Opbrengst 2000 Euro voor 100 geproduceerde fietsen.

Het hangt af van de elasticiteit van de vraagcurve. Als die elasticiteit groot is wil dat zeggen dat een kleine prijsverandering grote invloed heeft op de vraag. Deel uw prijs door 2 en ge gaat 5 keer meer vraag hebben bijvoorbeeld. Dan verkoop je 50 fietsen aan 100 Euro, en je opbrengst is 5000 Euro voor 100 geproduceerde fietsen (en 50 gaan op de schroothoop).
Deel uw prijs door 3 en ge gaat 10 keer meer vraag hebben: verkoop 100 fietsen aan 60 Euro, en ge hebt 6000 Euro opbrengst voor 100 geproduceerde fietsen: het marktevenwicht en uw MAXIMALE OPBRENGST.

Als de curve onelastisch is, wil dat zeggen dat de vraag zo goed als onafhankelijk is van de prijs. In DAT geval zal je inderdaad "overproductie" hebben van fietsen. Wat er ook gebeurt, je gaat ongeveer 10 fietsen verkopen, misschien wat minder, maar ge moet bijna uw fietsen gratis weggeven om er 20 aan de man te krijgen.
Dan ben je inderdaad beter van 3000 Euro per fiets te vragen, en er maar 5 aan de man te brengen. Opbrengst 15 000 Euro voor 100 gemaakte fietsen, maar het was een heel domme fout om er 100 te produceren.

De reden is dat de markt slechts 100 fietsen zal absorberen als je die aan 1 Euro verkoopt of zo, en je productiekosten zijn veel hoger dan dat.

Uw voorstel is dus enkel maar waar voor producten waar de markt heel onelastisch is (er is een "vaste" vraag voor bijna gelijk welke prijs).

Meestal zijn markten ogenblikkelijk onelastisch (omdat mensen geen keuze hebben) maar op lange termijn wel elastisch (men past zich aan en vindt substituten).

En in het algemeen zou een onelastische "algemene markt" willen zeggen dat er geen schaarste meer is.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Onze Marxist is daar weer. Wat je zegt kan gewoon niet. Indien dat waar zou zijn voor lange tijd, dan waren alle loontrekkenden nu allang uit de markt geduwd, omdat dat wil zeggen dat de fractie van kapitaalsvergoeding over arbeidsvergoeding altijd maar zou gestegen zijn en nu dicht bij de 100% zitten. Wat je eigenlijk zegt is dat productiviteitsstijgingen (het gevolg van kapitaal) nooit op het loon doorgerekend worden, wat dus helemaal niet waar is, in tegendeel. Je kan te dure productie hebben die je niet aan de man krijgt, ja. Een bedrijf dat teveel te dure dingen maakt, meer dan dat er vraag naar is VOOR DIE PRIJS, zal natuurlijk "overproductie" van nutteloze dingen hebben dat wel. Maar dat is iets anders dan algemene overproductie, dat is verkeerde en te dure productie. Nee dat spreekt niet voor zich. Uiteraard niet. Stel dat je 100 fietsen aan de man wil krijgen voor elk 200 Euro. Voor 200 Euro is er echter maar een vraag naar 10 fietsen. Wat doe je nu ? 10 fietsen aan 200 Euro verkopen, en de 90 andere fietsen tot schroot vermalen ? Opbrengst 2000 Euro voor 100 geproduceerde fietsen. Het hangt af van de elasticiteit van de vraagcurve. Als die elasticiteit groot is wil dat zeggen dat een kleine prijsverandering grote invloed heeft op de vraag. Deel uw prijs door 2 en ge gaat 5 keer meer vraag hebben bijvoorbeeld. Dan verkoop je 50 fietsen aan 100 Euro, en je opbrengst is 5000 Euro voor 100 geproduceerde fietsen (en 50 gaan op de schroothoop). Deel uw prijs door 3 en ge gaat 10 keer meer vraag hebben: verkoop 100 fietsen aan 60 Euro, en ge hebt 6000 Euro opbrengst voor 100 geproduceerde fietsen: het marktevenwicht en uw MAXIMALE OPBRENGST. Als de curve onelastisch is, wil dat zeggen dat de vraag zo goed als onafhankelijk is van de prijs. In DAT geval zal je inderdaad "overproductie" hebben van fietsen. Wat er ook gebeurt, je gaat ongeveer 10 fietsen verkopen, misschien wat minder, maar ge moet bijna uw fietsen gratis weggeven om er 20 aan de man te krijgen. Dan ben je inderdaad beter van 3000 Euro per fiets te vragen, en er maar 5 aan de man te brengen. Opbrengst 15 000 Euro voor 100 gemaakte fietsen, maar het was een heel domme fout om er 100 te produceren. De reden is dat de markt slechts 100 fietsen zal absorberen als je die aan 1 Euro verkoopt of zo, en je productiekosten zijn veel hoger dan dat. Uw voorstel is dus enkel maar waar voor producten waar de markt heel onelastisch is (er is een "vaste" vraag voor bijna gelijk welke prijs). Meestal zijn markten ogenblikkelijk onelastisch (omdat mensen geen keuze hebben) maar op lange termijn wel elastisch (men past zich aan en vindt substituten). En in het algemeen zou een onelastische "algemene markt" willen zeggen dat er geen schaarste meer is.

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door Robinus V

Dat klopt natuurlijk niet. Je vergeet immers een belangrijke factor: de uitbuiting van arbeiders stroomt ook vroeg of laat naar de aandeelhouders. Die 'volledige beleggingsportefeuille' ligt dus gemiddeld hoger dan de economische groei.

Onjuist. Daar zit een evenwicht waarbij werknemer en werkgever mekaar evenveel uitbuiten voor wederzijds optimaal rendement. Als ik uitgebuit zou worden neem ik ontslag. Als ik mijn werkgever teveel uitbuit ontslaat hij mij. Wanneer ik voldoende waarde creëer en daartoe een eerlijk loon krijg, blijf ik. Simple comme bonjour.

Ik ben dan ook geen "arbeider" maar een werknemer zoals iedereen in 2012. Uw woordenschat is zwaar verouderd en toont een ongezond dogmatisch denken aan.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Onjuist. Daar zit een evenwicht waarbij werknemer en werkgever mekaar evenveel uitbuiten voor wederzijds optimaal rendement. Als ik uitgebuit zou worden neem ik ontslag. Als ik mijn werkgever teveel uitbuit ontslaat hij mij. Wanneer ik voldoende waarde creëer en daartoe een eerlijk loon krijg, blijf ik. Simple comme bonjour. Ik ben dan ook geen "arbeider" maar een werknemer zoals iedereen in 2012. Uw woordenschat is zwaar verouderd en toont een ongezond dogmatisch denken aan.

Volgens berekeningen zou een jaarlijkse bonus uiteindelijk goedkoper zijn ipv 13de maand. Het grote voordeel is dat je werknemers elk jaar opnieuw kan laten concurreren om de beste te zijn, langs de andere kant kan je reguliere opslagen achterwege laten (en dan ook de inflatie hierop die serieus aandikt op een grote loonmassa). Op deze manier kan een werkgever ook makkelijker het kaf van het koren scheiden

[MIS]

Het criterium van Von Mises, genoemd naar de Oostenrijker Von Mises, geeft aan wanneer een monster plastisch vervormt onder een meerdimensionale aangebrachte spanning. Wordt slechts in één richting een spanning aangebracht, dan moet die spanning onder de vloeigrens blijven, werken de spanningen in meerdere richtingen dan moet een benaderd criterium gebruikt worden (zie ook Criterium van Tresca). Meer algemeen biedt de Von Mises-spanning een mogelijkheid een aangebrachte meerdimensionale spanning met een standaard trekproef (spanning in één richting) te vergelijken.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Von_Mises-spanning

Von Mises nodigt uit om het logische denken aan te wenden alvorens in overgeërfde automatismen te hervallen bij de benadering van een objectieve bewijsvoering. Hierbij is het vooral zaak om de automatismen zelf te (h)erkennen. Deze automatismen laten vaak een maatschappelijk trauma vermoeden, dit trauma uit zich in een haast bliksemsnelle vlucht in een andere richting dan de objectieve bewijslast weerspiegelt. Dit veroorzaakt een spanning zoals ondermeer door de term 'psychische dissonantie' beschreven. In concreto betekent dit dat een deflationaire impuls ook vertaald wordt binnen de eenzijdig inflatoire conditionering, waarbij het Weimar-syndroom als rationalisering wordt ingeroepen. Teneinde dit syndroom te neutraliseren worden dan ook een aantal variabelen toegevoegd om de koopkracht stabiel te houden, hierdoor wordt het Weimar-syndroom geaccentueerd. Dit betekent echter niet dat het syndroom zelf gezien wordt door diegene die er steeds in hervalt, het wordt echter wel voor de buitenstaander steeds duidelijker hoe aan volwassenheid verzaakt wordt door diegenen die, zich niet eens bewust hiervan, lijden aan het trauma dat geen helderheid in het denken meer toelaat.

[MIS]

Voortbouwend op de rekenkundige bewijslast dat schulden vanuit een macro perspectief op een louter technische manier kunnen opgelost worden, worden we geconfronteerd met een paar zwaarwichtige automatismen. Niet limitatief zien we verschillende reacties die voorbij gaan aan de objectiviteit van de bewijsvoering. Het bewijs zelf kan niet ontkracht worden, dit wil logischerwijs zeggen dat onze manier van denken op een of andere manier geconditioneerd is geraakt, zich nu uitend in een 'besparingsmanie' die de druk op het maatschappelijke welzijn situationeel verhoogt. Het Weimar-syndroom uit zich op verschillende manieren, het bewijs deels hernomen.

Methodiek (totalistisch monetair)

Q / F1 = Q' = M1' (herwaardering actieve kas bij gelijke koopkracht)
M1 - M1' = C (spontane kapitaalsinjectie)
S / F1 = S' (relatieve aanpassing schuld bij gelijke koopkracht)
S' - C = 0 (aanwending spontane kapitaalsinjectie voor aflossing schuld)

Associatie met een traumatisch verleden (Weimar)

De term 'spontane kapitaalsinjectie' kan het vermoeden geven dat er geld zou bijgedrukt worden, dit is een begripsvorming die slechts z'n oorsprong kan vinden vanuit en binnen het huidige paradigma. Het denken maakt hierbij een reflectie naar het traumatische verleden en hervalt in een rationalisering die geen progressie meer toelaat. Het Weimar-syndroom plaatst hiermee een blokkade op de neutralisatie van het schuldencomplex, om vervolgens te hervallen in oude denkpatronen, inclusief alle conflictueuze situaties die zich hierbinnen logischerwijs voordoen.

Het Weimar-syndroom blokkeert dus het heldere denken, in werkelijkheid wordt het bewijs gegeven dat schulden principieel virtuele waarden zijn en dan ook op die manier dienen beschouwd te worden. Het enige dat het eerste deel van het bewijs ons zegt, is dat deze virtuele waarden terug in fysieke zin kunnen herwonnen worden door op een gezonde manier gebruik te maken van de andere variabelen die steeds in evenwicht staan tot elkaar. Deze variabelen bepalen de reële economie, het schuldencomplex is virtueel. Door het ene te verwisselen met het andere komt men tot de gestelde besparingsmanie, en dat is een regelrechte aanval op het maatschappelijke welzijn.

[Conscience]

Oorspronkelijk geplaatst door MIS

Om niet in een oneindig discours te verzanden over wat wel/niet behoort tot een normale behoeftebevrediging, nemen we als referentie een product X. Dit product X is een korf van producten, dit kan allerlei zijn volgens de voorkeur van de economische agent. Gezien de evolutie/ontwikkeling kan er wat verwarring optreden, hierbij voorbijgaand kunnen we wel dit proces eenvoudig voorstellen, een facultatief voorbeeld.

Voor

• Er zijn 1.000 mensen die elke maand product X nodig hebben
• Iedereen helpt mee aan deze productie, veronderstel 40 hr/wk
• Dit betekent 40.000 arbeidsuren, we veronderstellen even dat het handarbeid betreft

Evolutie

De technologische revolutie van de laatste decennia maakt dat we veel efficiënter die 1.000 producten X kunnen maken. Laat ons hier een factor 10 veronderstellen. Wat geeft dat ?

Na

• Er zijn nog steeds 1.000 mensen die elke maand product X nodig hebben, geen verandering
• Door de efficiëntieverbetering hebben we nog slechts 1/10 productietijd nodig
• Neem aan dat we 40 hr/wk aanhouden, zijnde een voltijdse betrekking
• Dit betekent dat we nog maar 100 mensen nodig hebben voor dezelfde productie

De vraag stelt zich wat we nu met die andere 900 mensen gaan doen ? Hier zijn zoals altijd verschillende opties mogelijk. Laat ons hierbij veronderstellen dat ‘geld’ absoluut geen restrictie vormt. Wat zou je dan zelf kiezen ?

Dit is een badkamerprobleem met aquariumoplossingen.

In werkelijkheid komt die technologische evolutie er totaal niet.
Waarom zou die er komen trouwens? Dat is de eerste vraag die moet opgelost worden, en als altijd, the devil is in the detail.

[MIS]

Oorspronkelijk geplaatst door Conscience

Dit is een badkamerprobleem met aquariumoplossingen. In werkelijkheid komt die technologische evolutie er totaal niet. Waarom zou die er komen trouwens? Dat is de eerste vraag die moet opgelost worden, en als altijd, the devil is in the detail.

Als een mens niets te zeggen, dan is het beter om niets te zeggen. Wellicht ontstaat de begripsverwarring door een andere interpretatie omtrent 'werkelijkheid'. Hier stopt de evolutie, zo blijkt uit het verweer.