VVO : lessen

[Politics.be]

LESSEN UIT EEN ONDERHANDELINGSDEBACLE.Het splitsingsakkoord over BHV wordt door de Vlaamse onderhandelende partijen en de media opgehemeld als een “zuivere” splitsing en dus een grote Vlaamse overwinning. Wie de zaken een beetje gevolgd heeft weet dat dit niet waar is. In tegendeel, zonder scrupules, wordt door de Franstaligen, een goed voorbereid en geheel in hun voordeel uitgewerkt project doorgeduwd en de Vlaamse “onderhandelaars” komen daar niet bij te pas. Zij mogen bewijzen dat we ongelijk hebben door ons een essentieel punt uit de oorspronkelijke nota Di Rupo aan te duiden dat ze hebben kunnen wijzigen in het voordeel van Vlaanderen. Bij ons weten geen enkel! Wat zitten ze daar eigenlijk te doen? De harde waarheid is dat er op geen enkel ogenblik met hen echt onderhandeld werd.

Ondertussen kwam er ook een Brusselakkoord tot stand, zo mogelijk voor Vlaanderen nog meer vernederend dan het BHV-akkoord . Voor wat onbenullige hervormingen van het Brussels gewest moet de federale schatkist, dus voor 2/3 Vlaanderen, jaarlijks 575 miljoen euro aan het Brussels gewest afdragen. Wat de Brusselse baronnen daar mee gaan doen, wordt niet voor 100% gespecificeerd en nog minder gecontroleerd. Misschien storten zij het wel door, via hun Wallobrux constructie, aan het Waals gewest. Dit laatste is minder ver gezocht dan wat men op het eerste zicht zou denken. De Brusselse baronnen zijn immers meestal Waalse getransfereerde politici die meer oog hebben voor hun politieke carrière en positie binnen de Waalse partijen dan voor het Brussels belang.

De mistoestanden waarvan de Brusselse Vlamingen het slachtoffer zijn, werden in deze onderhandelingen niet eens geagendeerd. De Vlaamse “onderhandelaars” Brigitte Grouwels (CD&V), Guy Vanhengel (Open VLD), Bruno De Lille (Groen!) Elke Roex (Spa), nochtans goed op de hoogte van de Brusselse problematiek, deden hun mond niet open of mochten hem niet open doen.

En dan de financieringswet. Ook in dit vroeger aartsmoeilijk dossier kwam nu vliegensvlug een akkoord tot stand. De Walen en Franstalige Brusselaars zijn er, naar verluidt, zeer tevreden over. Vlaamse waarnemers en academici zijn het er (nog) niet over eens of het tot een verarming voor Vlaanderen zal leiden.

Wat hebben de Vlaamse onderhandelaars eigenlijk gevraagd en bekomen?

Deze gang van zaken, bij institutionele hervormingen, is helemaal niet nieuw.

België werd in 1830 door de Franstaligen (met Franse hulp) gecreëerd en sindsdien waken de Franstaligen angstvallig over HUN België. ZIJ, en ZIJ ALLEEN, hebben in al die jaren de regie gevoerd over alle aanpassingen van het Belgisch systeem, voor zover, door omstandigheden, deze aanpassingen onvermijdelijk waren.

Het officiële België probeert ons iets anders te laten geloven, maar de feiten spreken dat tegen:

Ø De taalwetten van 1932 werden doorgevoerd om de eentaligheid van Wallonië te beschermen tegen een gevreesde Vlaamse demografische expansie;

Ø Het federalisme kwam in 1970 tot stand omdat Wallonië bevreesd was voor de groeiende economische macht van Vlaanderen.

Wat men ons altijd voorstelt als Vlaamse overwinningen zijn in wezen, Vlaamse capitulaties.



Vandaag maken de Franstaligen zich klaar om het zinkend schip te verlaten. Maar eerst proberen ze zoveel mogelijk van de in 180 jaar België, op de Vlamingen veroverde buit, veilig te stellen.



We waren nochtans goed begonnen:

Ø De grondwet gaf ons gelijk: BHV was ongrondwettelijk;

Ø Een wetsvoorstel, perfect in overeenstemming met de grondwet werd in commissie, door een democratische meerderheid goedgekeurd.

In elk normaal democratisch land zou daarmee de zaak beslecht zijn. Niet zo in België. De Franstalige partijen beschikken hier over een reeks ondemocratische grendels en deze werden prompt gebruikt, niet éénmaal, maar in een schier eindeloze carrousel van achtereenvolgende belangenconflicten.

Ook al verdedigden eminente juristen de stelling dat een belangenconflict slechts éénmaal kan ingeroepen worden, toch lieten de Vlamingen begaan i.p.v. de ondemocratische en ongrondwettelijke vaudeville van belangenconflicten aan te vechten en ondertussen de splitsing door te zetten.



Neen, de Vlamingen gingen zich in de kwestie BHV “redelijk” opstellen, maar vroegen in ruil een grondwetswijziging die hen meer autonomie zou verlenen. Zij droomden zowaar van een copernicaanse revolutie.



Oorspronkelijk kregen ze alleen maar een brutaal “non” te horen, maar de onverwachte electorale doorbraak van N-VA deed de Franstalige partijen nadenken. Plots werden ZIJ voorstanders van een “grote” grondwetswijziging, niet om Vlaamse verzuchtingen in te willigen, maar om een hele reeks, ondertussen goed doordachte amendementen in de grondwet in te schrijven, die HEN nog beter moeten beschermen tegen het Vlaamse verlangen naar meer autonomie en HEN moeten toelaten, als het tot een scheiding komt, zoveel mogelijk buit mee te nemen.

En de Vlaamse onderhandelaars, zij lopen, met hun ogen open, in de val.



Het VVO doet een oproep tot de Vlaamse regering. Het VVO begrijpt niet dat een regering, die naam waardig, aan haar bevoegdheden laat knabbelen zonder zelf vooraf partij te zijn in ernstige onderhandelingen. De Vlaamse regering moet dit dictaat van de Franstalige partijen , dat haar bevoegdheden op meerdere domeinen aantast, kordaat afwijzen.


Laat de wetten en de grondwet voor wat ze zijn en laat de Vlaamse regering in actie komen. Op basis van de bestaande wetgeving kan de Vlaamse regering, zowel in Vlaanderen, de Rand, als in Brussel voor de Nederlandstalige gemeenschapsbelangen, optreden. Als ze dat kordaat doet zal dat respect afdwingen. Nu wordt er in Franstalig België gelachen met de Vlamingen die misschien rijk en machtig zijn, maar o zo dom als er moet onderhandeld worden.

Bron: politics.be