Vernieuwende voorstellen van Vivant / Het basisinkomen

[Nr.10]

Frank, wat vind je van het programma van Vivant ?
Ik ben vooral benieuwd naar je standpunt over :
1. Loonlasten vervangen door belasting op consumptie
2. Het basisinkomen

[Nr.10]

1. Loonlasten vervangen door belasting op consumptie

Oorspronkelijk geplaatst door Frank Vandenbroucke

Beste Peace,

Het is inderdaad beter om bepaalde consumptievormen te belasten (zeker als het gaat om milieuvervuilende consumptie, b.v. van energie) dan om arbeid te belasten. Ik ben dus in principe voorstander van het verschuiven van belastingen van arbeid naar consumptie. Tussen droom en daad staan wel heel wat praktische bezwaren: als we dit alleen in ons eigen land moeten doen, dan botsen we snel op beperkingen. Je kan b.v. de BTW niet gemakkelijk veel hoger maken in een land waarvan de burgers zo gemakkelijk over de grens kunnen gaan om inkopen te doen. Bovendien laat de Europese Unie ook niet zoveel vrijheid inzake BTW-tarieven.

Omwille van deze beperkingern, kan je deze idee maar geleidelijk aan in de praktijk omzetten. Maar dat doen we eigenlijk: tijdens de voorbije jaren zijn stelselmatig verminderingen doorgevoerd van de sociale lasten die wegen op arbeid; deze lasten op arbeid zijn vervangen door andere financieringsbronnen ten behoeve van de sociale zekerheid, onder meer BTW en accijnzen. Ik denk dat we de komende jaren op dat vlak nog stappen kunnen zetten.

Als we op Europees vlak zouden kunnen optreden, dan zouden we daarin nog een stuk verder kunnen gaan.

Frank

Bon, om dubbel werk te besparen en het discussiëren wat overzichtelijk te houden. Gestolen uit de topic van Peace

[Frank Vandenbroucke]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

Frank, wat vind je van het programma van Vivant ?
Ik ben vooral benieuwd naar je standpunt over :
1. Loonlasten vervangen door belasting op consumptie
2. Het basisinkomen

Beste Nr. 10,

Ik heb daarnet al op een andere vraag (ik denk van Peace) over loonlasten en consumptiebelasting geantwoord: ik vind dat een goed principe, maar je kan dat maar in beperkte stappen waarmaken, zeker als je het alleen in België moet doen. Ik verwijs naar mijn antwoord aan Peace.

Wat het basisinkomen betreft, heb ik veel praktische vragen (ik heb de indruk dat de rekeningen van Vivant niet al te goed kloppen), maar vooral een principieel bezwaar. Ik ben ervoor dat onderwijs gratis wordt aangeboden aan iedereen, dat politie en veiligheid gratis worden aangeboden, dat openbaar vervoer voor een aantal categorieën gratis is... maar ik ben er niet voor dat mensen een inkomen krijgen zonder dat daar enige inspanning moet tegenover staan, of toch tenminste de bereidheid om een inspanning te doen (zoals die vandaag in principe geldt voor mensen die werkloos zijn: die moeten bereid zijn een job of een opleiding te aanvaarden).

Het voorstel van Vivant klinkt heel simpel, maar rechtvaardigheid en eenvoud gaan dikwijls niet goed samen. Vind je het rechtvaardig dat wie gehuwd is met een rijke notaris, en niets uitricht, hetzelfde "basisinkomen" krijgt als een vrouw die weduwe geworden is, niet veel bezittingen heeft, en die geen enkele mogelijkheid meer heeft om werk te vinden? Vandaag krijgt zulke vrouw een weduwepensioen, wat meer is dan het basisinkomen dan Vivant zou willen geven. Als je mensen van Vivant daarmee confronteert, dan zeggen ze dat ze daarvoor de bestaande regelingen willen laten gelden, maar wat er dan nog overblijft van de vereenvoudiging (en de betaalbaarheid) dat weet ik niet.

Frank

[Supe®Staaf]

http://forum.politics.be/viewtopic.p...sinkomen#84663
Op bovenstaande link vind je een uitgebreid pleidooi voor het basisinkomen van de hand van Jos Verhulst.

Een belangrijke stelling is dat het recht op bestaan (geïmplementeerd in de UVRM) het recht op basisinkomen impliceert voor ieder mens.

Oorspronkelijk geplaatst door Frank Vandenbroucke

maar ik ben er niet voor dat mensen een inkomen krijgen zonder dat daar enige inspanning moet tegenover staan,

Dit meritocratische bezwaar is niet te pareren in een eenvoudige slogan.
Ik neem daarom de vrijheid om uit het artikel van Jos Verhulst de desbetreffende passus te quoten:

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

4.HET MERITOCRATISCH BEZWAAR TEGEN HET BASISINKOMEN


We hebben betoogd dat de huidige inkomensopbouw een onbillijkheid inhoudt, omdat deze inkomensopbouw niet het economische feit weerspiegelt dat ideële arbeid, zorgarbeid en productie van sociaal kapitaal essentiële bestanddelen zijn van de economische productie. Natuurlijk bestaan er wel een reeks transfers die de facto als ruimte creëren voor deze productieve activiteiten; indien dit niet het geval zou zijn zou onze samenleving gewoon instorten. Kindergeld of OCMW-steun kunnen bijvoorbeeld ruimte scheppen voor zorgarbeid, of een pensioen of studiebeurs kunnen ruimte scheppen voor ideële productie; en omdat allerhande transfers bestaan, voelen mensen zich in zekere mate toch door de samenleving gedragen en produceren ze op basis hiervan een zekere (maar afnemende) mate van sociaal kapitaal. Maar deze transfers verlopen onder een oneigenlijke vlag, zijn met oneigenlijke voorwaarden verbonden en in vele gevallen is hun hoogte onaangepast.

Ideële arbeid, zorgarbeid en productie van sociaal kapitaal kunnen niet vergoed worden via een salaris omdat hun productie niet alloceerbaar is. Er dient omgekeerd financiële ruimte te worden geschapen, door middel van een individueel, universeel en onvoorwaardelijk basisinkomen, die specifiek bedoeld is om deze productieve activiteiten ruimte voor ontplooiing te geven.

Het is op dit punt dat het meritocratisch bezwaar opduikt. Het basisinkomen wordt individueel toegekend. Maar wie garandeert dat iedere ontvanger ook voldoende aan de samenleving teruggeeft onder de vorm van ideële arbeid, zorgarbeid of sociaal kapitaal? Er kunnen immers 'free riders' opduiken, die gewoon hun basisinkomen incasseren, zich in een cynische coccon opsluiten en niets teruggeven. Moet daarom het basisinkomen niet voorwaardelijk zijn? Moet er geen controle zijn?

Het meritocratisch bezwaar voert ons regelrecht naar de vraag wat 'economische billijkheid' nu eigenlijk inhoudt. Wij zullen het begrip 'economische billijkheid' eerst analyseren voor wat de vertrouwde alloceerbare arbeid betreft en we zullen aantonen, dat een bepaald soort 'free ridership' in de klassieke economische transactie (op de markt een goed of dienst 'ruilen' tegen geld) niet alleen onvermijdelijk is, maar zelfs de zin van de economische activiteit uitmaakt. Vervolgens zullen we de logica van deze analyse transponeren naar de minder vertrouwde transactie van 'basisinkomen tegenover niet-alloceerbare productie'.

free riders op de vrije markt

Alloceerbare arbeid brengt producten voort die op de markt wordt gebracht, daar (idealiter) aan een 'rechtvaardige prijs' (op dit begrip komen we terug) wordt verkocht, en aldus een inkomen opleveren voor de producent.

Aan de zijde van de consument doet zich bij dit ruilgebeuren een merkwaardig fenomeen voor. Voor sommige consumenten heeft het op de markt aangeboden product een grotere waarde dan voor anderen. Deze 'gretige consumenten' zouden ook bereid zijn om het goed te kopen aan een hogere prijs dan de gevraagde. Zij hebben het gevoel 'een koopje' of 'een goede zaak' te hebben gedaan. Voor andere kopers is het product minder aantrekkelijk: zij zouden zelfs bij een kleine prijsstijging reeds afzien van de koop. Ondanks het feit dat alle consumenten dezelfde prijs betalen, zijn sommige consumenten dus toch beter af dan andere. Hetzelfde goed heeft voor de ene consument nueenmaal een grotere gebruikswaarde of affectieve waarde dan voor de andere. We kunnen het verschil tussen de marktprijs en de maximale prijs die een bepaalde consument wil betalen, het 'consumentensurplus' noemen. Dit consumentensurplus verschilt van de ene consument tot de andere. De vraag is nu: is dit verschil onrechtvaardig? Is het billijk dat de ene consument voor hetzelfde geld meer waarde of surplus krijgt dan de andere?

Soms zullen verkopers ook proberen om iets van die extra koopbereidheid 'af te romen'. Dit gebeurt bijvoorbeeld vaak met boeken: eerst komt een duurdere hardcover op de markt, die door de meest begerige consumenten wordt gekocht. Later komt dan de paperback-uitgave voor het minder enthoesiaste deel van het publiek. Maar men kan die supplementaire koopbereidheid nooit helemaal afromen omdat de koopbereidheid dan zou wegvallen.

Veronderstel dat het mogelijk zou zijn om de begeerte van de consument naar een bepaald goed te meten, zodat de prijs automatisch aan die grotere of lagere begeerte zou worden aangepast. Het is bijvoorbeeld bekend dat sommige elementen uit de lichaamstaal, zoals de verwijding van de pupil, op grote begeerte wijzen. Laat ons aannemen dat het mogelijk is om op basis van nauwkeurige waarneming van de consument diens verlangen naar het product objectief te meten en in functie daarvan de prijs aan te passen. In dat geval zou de producent het consumentensurplus volledig kunnen afromen. Niemand zou ooit nog op de vrije markt een echt koopje kunnen doen. De 'free riding' zou bij de consumenten worden uitgeroeid. Het winkelen zou een vreugdeloos gebeuren worden.

Maar zou men in zo'n situatie ons een stap dichter hebben gebracht bij een billijk systeem? Zou de billijkheid in de economie nu groter geworden zijn? Natuurlijk niet: het free ridership is gewoon verschoven van de consument naar de producent. In de ogen van de consument is het onbillijk dat de producent meer of minder vraagt voor een identiek product, gewoon omdat de ene koper meer begeerte vertoont dan de andere.

Dit probleem kan niet opgelost worden door het consumentensurplus 'eerlijk' te delen tussen producent en consument. Ook dan nog zou de ene consument meer moeten betalen dan de andere, zonder dat daar een verschil in inspanning bij de producent tegenover staat.

Bovendien zou de samenleving in dit denkbeeldige systeem een enorm verlies lijden: de privacy van de consumenten zou op onaanvaardbare wijze geschonden worden.

Vanuit het oogpunt van de 'rechtvaardige prijs' is de afroming van het consumentensurplus helemaal niet nodig of zelfs maar billijk. Wat echt telt is dat de producent een rechtmatig of billijk inkomen krijgt. Er is per definitie langs de zijde van de kopers altijd 'free riding' in de zin dat de meest begerige consumenten een extra welzijnssurplus bekomen in vergelijking met de minder begerige consumenten. Het onderzoek van Frey en Pommerehne (1993) toont aan dat prijsstijging in functie van grotere begeerte van de consument door de meeste mensen niet wordt gebillijkt. Het is de behoefte van de producent aan een behoorlijk inkomen die maatgevend hoort te zijn voor de prijs. De producent heeft recht op een behoorlijk loon. Uit dit recht op een behoorlijk loon wordt dan de 'rechtvaardige prijs' afgeleid. Op de markt blijkt dan hoeveel vraag is er naar het product tegen de rechtvaardige prijs.

Essentieel bij dit alles is dat het recht zich op het publieke domein afspeelt. De markt is publiek en de prijzen die op de markt worden gevraagd zijn openbaar. Op dit publieke domein is de rechtsvraag relevant. Recht heeft immers altijd - per definitie - met het gelijkheidsbeginsel te maken, en kan dus alleen maar betrekking hebben op het publieke domein, waar de particulariteiten van het individu er niet toe doen. Men kan bijvoorbeeld niet spreken van 'de rechtmatige godsdienst' of 'de rechtmatige culinaire voorkeur', op dezelfde wijze als men kan spreken van 'de rechtmatige prijs', omdat persoonlijke overtuigingen en consumptievoorkeuren in tegenstelling tot marktprijzen niet tot het publieke domein behoren. Op dit publieke domein dient recht en billijkheid te heersen; op de aangrenzende particuliere domeinen is recht niet van toepassing omdat het gelijkheidsbeginsel daar irrelevant is. Het 'free ridership' van de begerige consumenten is helemaal niet onverenigbaar met het verlangen naar billijkheid en rechtvaardigheid, want het consumentensurplus van de begerige koper wordt genoten in de privé-sfeer .

Inkomen en productie verhouden zich precies omgekeerd wanneer we spreken over basisinkomen en sociaal kapitaal. Hier komt het inkomen éérst, en creëert ruimte voor de productie van sociaal kapitaal. Deze productie is ook een maatschappelijke aangelegenheid: veiligheid komt er bv. pas, wanneer (zo goed als) iedereen door zijn individueel gedrag maatschappelijk dragend te maken, mééproduceert. Bij alloceerbare arbeid begint het proces met een individueel productie-initiatief, en komen de goederen of diensten in het openbaar domein (de vrije markt) terecht. Bij productie van sociaal kapitaal komt het inkomen (idealiter het basisinkomen) eerst en volgt de productie van sociaal kapitaal aansluitend, en nog wel in de sfeer van het individueel gedrag. Op dit laatste punt is free ridership mogelijk, en het is op dit punt dat tegenstanders van het basisinkomen bezwaar maken. Hoe krijg ik de garantie dat niemand 'profiteert'? Die garantie is niet te geven, en kan in principe ook niet gegeven worden, want sociaal kapitaal kan in principe niet gekocht , en de productie ervan niet gegarandeerd worden. Het free ridership bij het basisinkomen neemt logisch dezelfde positie in als het free ridership bij diegene, die op de vrije markt een consumptiegoed koopt en daarbij een consumentensurplus oogst. Wie het eerste verwerpt, moet ook het tweede in vraag stellen. De verhouding tussen beide maatschappelijke processen (alloceerbare arbeid leidend naar een aan deze arbeid refererend salaris, en basisinkomen dat ruimte schept voor de productie van sociaal kapitaal) kan vergeleken worden met de verhouding tussen twee duale stellingen in de projectieve geometrie: de relevante begrippenparen (inkomen versus productie, openbaar domein versus privé-domein) worden tegelijk omgewisseld, zodat de logische topologie behouden blijft.

Het basisinkomen en het daaruit resulterend sociaal inkomen hebben publiek karakter. Enerzijds kan het sociaal inkomen (meer veiligheid, meer vrijheid...), in tegenstelling tot het salaris, niet als zodanig ten privaten titel besteed worden (al kan men natuurlijk wel, dank zij dit sociaal inkomen, als particulier meer initiatieven nemen enz.). Anderzijds kan men ook als particulier de hoogte van het basisinkomen niet beïnvloeden (dit wordt bepaald langs democratische weg). Omdat het koppel basisinkomen/sociaal inkomen tot het publieke domein behoren liggen zij in het rechtsgebied. De democratische rechtsgmeenschap treedt hier als het ware op als ondeelbaar individu. Het gewenste niveau van het basisinkomen dient dus via een democratisch tot stand gekomen wet te worden geregeld.

Anders is het gesteld met de niet-alloceerbare productie als zodanig: die hoort thuis in de private sfeer! Welke niet-alloceerbare productieve activiteiten iemand ontvouwt dank zij het basisinkomen, kan niet van rechtswege geregeld zijn. Dit blijkt ook uit de aard van deze activiteiten: hoe kan men de maatschappelijke waarde inschatten van de opvoedingsprestatie door een thuiswerkende moeder, een student die gedurende een namiddag niet zijn cursussen maar wel een ongewoon boek ter hand neemt, een kaderlid die gedurende een jaar verlof neemt om nieuwe krachten en inspiratie op te doen? Het schenken van vertrouwen (de stof waaruit sociaal kapitaal bestaat), het vertonen van concrete menselijke bekommernis (de bron van iedere zorgarbeid), of het vrij laten stromen van de fantasie (waaruit uiteindelijk elk vernieuwend idee ontspruit) kunnen door hun aard zelf noch afgedwongen noch gemeten worden.

Het meritocratisch bezwaar tegen het basisinkomen ontkent dit privé karakter van de niet-alloceerbare productie. Nochtans is dit privé-karakter van het gebruik, dat de ontvanger van het basisinkomen van de geboden financiële ruimte biedt, logisch gelijkwaardig met het privé-karakter dat de consument maakt van het op de markt gekochte goed. Inzake alloceerbare productie is aan de eis tot rechtvaardigheid voldaan, indien de producent de rechtvaardige prijs ontvangt; inzake de investering die wij allen als gemeenschap maken ter invoering van het universeel, individueel en onvoorwaardelijk basisinkomen, is aan de eis tot rechtvaardigheid en billijkheid voldaan indien hier tegenover een (ondeelbaar) sociaal inkomen staat dat van rechtswege voldoende wordt geacht (en of het voldoende wordt geacht, moet blijken uit een democratische beslissing).

De weerzin die velen voelen voor de 'free riding' die door het basisinkomen mogelijk lijkt te worden, hangt direct samen met verschillende factoren. We sommen de voornaamste nog eens op:



- reeds op het vlak van alloceerbare arbeid ontstaat een valse perceptie, doordat men de kooptransactie op de vrije markt als een ruil interpreteert. Ondermeer uit het reeds geciteerde werk van Frey en Pommerehne (1993) blijkt, dat van een ruil in de strikte zin antropologisch gezien geen sprake is. In de ruil-interpretatie, zoals die gehuldigd wordt door de klassieke economie, is immers geen plaats voor het concept 'rechtvaardige prijs' dat bij de overgrote meerderheid van de mensen primeert. Met het concept 'rechtvaardige prijs' komt een ander soort interpretatie overeen: de rechtvaardige prijs komt overeen met de ruimte, die de consument biedt aan de producent opdat deze de alloceerbareproductie kan uitvoeren. Op de authentieke markt wordt dus niet in de eigenlijke zin geld tegen goederen en diensten 'geruild'; op de markt wordt vastgesteld, hoeveel vraag er is naar een goed, gegeven de prijs die rechtvaardigheidshalve voor dit goed moet worden aangerekend. En net zoals de rechtvaardige prijs ruimte biedt voor de gevraagde alloceerbare productie, biedt een rechtvaardig basisinkomen ruimte voor de gevraagde niet-alloceerbare productie. Indien men een verkeerd beeld heeft over het gebeuren op de openbare markt ontstaat spiegelbeeldgewijs ook een verkeerd beeld over het openbaar basisinkomen.

- er bestaat een sterke maatschappelijke tendens om de economische sleutelrol van niet-alloceerbare productie te ontkennen. Dit hangt natuurlijk samen met het feit, dat onze economische activiteit volgens het concurrentiebeginsel is ingericht. Iedere concurrent die niet zo veel mogelijk de niet-alloceerbare productie plundert, loopt competitief nadeel op. Wie de rol van niet-alloceerbare productie niet ziet kan ook het basisinkomen niet verantwoorden.

- Men heeft de neiging om het basisinkomen langs de ontvangstzijde te bekijken, en langs die zijde bekeken levert het natuurlijk een private vrijruimte op. Maar het wezen van het basisinkomen moet vanuit de geefzijde worden bekeken, en zo gezien is de invoering van het basisinkomen een collectief gegeven dat door een democratisch rechtsbesluit tot stand komt en ook een collectief 'sociaal inkomen' produceert

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een belangrijke stelling is dat het recht op bestaan (geïmplementeerd in de UVRM) het recht op basisinkomen impliceert voor ieder mens.

Dit meritocratische bezwaar is niet te pareren in een eenvoudige slogan.

Om iedereen te laten volgen, inclusief mezelf
me·ri·to·cra·tie (de ~ (v.), ~ën)
1 systeem, waarin sociale status is gebaseerd op verdiensten
www.vandale.nl

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door Frank Vandenbroucke

... maar ik ben er niet voor dat mensen een inkomen krijgen zonder dat daar enige inspanning moet tegenover staan, of toch tenminste de bereidheid om een inspanning te doen (zoals die vandaag in principe geldt voor mensen die werkloos zijn: die moeten bereid zijn een job of een opleiding te aanvaarden).

Dwang werkt niet, mijn gedacht. Hoe meer regels, hoe meer autoriteit, hoe meer dwang, hoe minder vrijwilligheid. Mét een basisinkomen daarentegen creëren we ruimte, vrije ruimte. Subliem voorbeeld : het Open Source LINUX Operating System, ontstaan uit onbetaalde inzet, uit sociaal kapitaal. Niet toevallig uit een land afkomstig met een goed uitgebouwde sociale zekerheid.

Oorspronkelijk geplaatst door Frank Vandenbroucke

Het voorstel van Vivant klinkt heel simpel, maar rechtvaardigheid en eenvoud gaan dikwijls niet goed samen. Vind je het rechtvaardig dat wie gehuwd is met een rijke notaris, en niets uitricht, hetzelfde "basisinkomen" krijgt als een vrouw die weduwe geworden is, niet veel bezittingen heeft, en die geen enkele mogelijkheid meer heeft om werk te vinden? Vandaag krijgt zulke vrouw een weduwepensioen, wat meer is dan het basisinkomen dan Vivant zou willen geven. Als je mensen van Vivant daarmee confronteert, dan zeggen ze dat ze daarvoor de bestaande regelingen willen laten gelden, maar wat er dan nog overblijft van de vereenvoudiging (en de betaalbaarheid) dat weet ik niet.

Is het rechtvaardig dat ge mensen de mogelijkheid afneemt om in hun basisbehoeften te voorzien ? Wie niet in zijn basisbehoeften kan voorzien, op een menswaardige manier, kan onmogelijk productief zijn. Om het met een quote van Jos Verhulst te zeggen : "Het basisinkomen schept ruimte. Het is precies deze ruimte die aan de individuele ondernemers toelaat, niet alleen om überhaupt te ontstaan, maar ook om zich voortdurend te vernieuwen."

Basisinkomen = Sociaal Kapitalisme

[filippicus]

Verhulst zegt dat een basisinkomen aan meer dan enkel sociaal kapitalisme zou bijdragen, tenzij je het in nog een nieuwe definitie gebruikt (en er zijn er al zoveel).

Ergens is het een heerlijk communistisch idee als zou iedereen zich kunnen ontplooien, maar dan geïntegreerd in een marktmodel. Dat valt een beetje moeilijker:

om ons toe te spitsen op 'ideële arbeid', zoals kunsten:
als je houtskoolschetser bent, dan is zo'n basisinkomen wel leuk - slijp je in je 'vrije tijd' (wat dus in feite in dit utopia kortweg 'tijd' kan genoemd worden) graag diamanten, ...

bekeken van de kant van het sociaal kapitaal:
vrijmetselarij lijkt me een van de beste methodes om sociaal kapitaal te gebruiken (in de zin dat het via onder meer connecties zal opleveren). Maar met een basisinkomen zal je maar zoveel kunnen aanvangen als met een bestaansuitkering: niets.

Moeten we het dan eng-meritocratisch zien: ook niet.

Het marktmodel is gewoon niet te combineren met gelijke kansen. Jammer maar helaas, en wie het tegendeel beweert is ofwel hypocriet ofwel heeft zij/hij iets in rekening gebracht dat ik momenteel niet in rekening breng.

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een belangrijke stelling is dat het recht op bestaan (geïmplementeerd in de UVRM) het recht op basisinkomen impliceert voor ieder mens.

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

Indien op democratische wijze een basisinkomen wordt ingevoerd, dan betekent dit dat de leden van een gemeenschap elkaars bestaansrecht niet enkel in theorie, maar ook in de feiten erkennen. De erkenning van dit bestaansrecht is daarbij geen willekeurige juridische daad, maar stoelt op het besef en de erkenning dat de mens een wezen is dat precies het vermogen vertoont om sociaal kapitaal op te bouwen en niet-alloceerbare en ideële prestaties te volbrengen, indien het hiervoor de ruimte krijgt. Het basisinkomen dat wij aan iedereen toekennen weerspiegelt het economische feit dat wij onze eigen, alloceerbare arbeidsprestaties slechts kunnen voortbrengen in de bedding van de bredere gemeenschap.

Erken je één ieders recht op bestaan, dan is het recht op basisinkomen een logische en volgende stap. Als het ware een conditio sine qua non wil je de mensenrechten kunnen respecteren.

[Nr.10]

Oorspronkelijk geplaatst door filippicus

Het marktmodel is gewoon niet te combineren met gelijke kansen. Jammer maar helaas, en wie het tegendeel beweert is ofwel hypocriet ofwel heeft zij/hij iets in rekening gebracht dat ik momenteel niet in rekening breng.

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

Wij moeten dus ons economisch denken verruimen in de zin, dat we het polair karakter van de economie leren herkennen. Aan één pool, waar de alloceerbare arbeid plaatsvindt, leidt productie tot inkomen; aan de andere pool, waar sociaal kapitaal wordt geproduceerd, leidt inkomen tot productie. In de reële economie doordringen die twee polen elkaar en zijn ze elkaars bestaansvoorwaarde. Indien de gemeenschapspool wordt ontkend, en de alloceerbare arbeid weigert om zijn voedingsbodem te verzorgen, ontstaat sociale roofbouw en uitbuiting. Het omgekeerde is natuurlijk ook denkbaar: een collectivistisch systeem waarin men de vruchten van de alloceerbare arbeid zou confisceren en 'gelijk verdelen', ontkent de autonomie van de individuele pool in de economie en zal uiteindelijk leiden tot een situatie waarin ook de gemeenschapspool (met inbegrip van de niet-alloceerbare activiteiten, het sociaal kapitaal enz.) instort.

Het marktmodel (de vrije markt economie) is misschien niet te combineren met gelijke kansen, OK, maar daar gaat het niet om. Het gaat om het toekennen van een recht op basisinkomen. Het recht op basisinkomen gaat uit, noch van een collectivistisch-communistisch, noch van een neo-liberaal systeem.

[filippicus]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

Het marktmodel is misschien niet te combineren met gelijke kansen, OK, maar daar gaat het niet om. Het gaat om het toekennen van een recht op basisinkomen. Het recht op basisinkomen gaat uit, noch van een collectivistisch-communistisch systeem, noch van een neo-liberaal systeem.

'k weet het: vivant werpt zich inderdaad nogal graag op als 'het beste van twee zijden': de markt van de liberalen en de zekerheid van communisten, zonder 'echt' een van beide te zijn.

Op zich is het wel interessant allemaal, ware het niet dat een vivant-economie misschien wel eerder zou instorten door misbruik, en bovendien geen werkelijke kansen creëert op zelfontplooiing.

Er moet, en dat is een gemeenplaats, gezocht worden naar een systeem dat het uiteindelijke doel (een feestelijke samenleving: ieder mag z'n eigen gang gaan), combineerd met een stabiele economie.

Vivant is daarin vrij liberaal op een laissez-faire manier. Ik geloof denk ik dat je ook planmatig-liberaal kan zijn.

Het is een moeilijke balans, en een confronterend vraagstuk.

[boer_bavo]

Oorspronkelijk geplaatst door Frank Vandenbroucke

Vind je het rechtvaardig dat wie gehuwd is met een rijke notaris, en niets uitricht, hetzelfde "basisinkomen" krijgt als een vrouw die weduwe geworden is, niet veel bezittingen heeft, en die geen enkele mogelijkheid meer heeft om werk te vinden?

Iedereen die wil kan werk vinden, en zeker als de minimumlonen afgeschaft zouden worden.

Verder betaalt de rijke notaris in praktijk ook het basisinkomen van de arme weduwe. Ik begrijp het punt van discussie dus niet.

Ik dacht dat Vivant een basisinkomen van 500 euro voorstelt. Ikzelf, en vele medestudenten komen met een veel kleiner maandbedrag toe. Ik zie niet in waarom die weduwe dat niet zou kunnen.

(Los van deze discussie zou je er ook eens kunnen over nadenken waarom notarissen zoveel geld verdienen, terwijl ze eigenlijk niet creatief of slim hoeven te zijn

Mijn antwoord: ze leven op kosten van de staat)

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door filippicus

Het marktmodel is gewoon niet te combineren met gelijke kansen. Jammer maar helaas, en wie het tegendeel beweert is ofwel hypocriet ofwel heeft zij/hij iets in rekening gebracht dat ik momenteel niet in rekening breng.

Het basisinkomen mag je niet zien als de magische kaart waarmee je bij uitkomen het gelijke kansenspel beslissend wint.

Het is slechts een opstapje.

De gevolgen van een basisinkomen zullen een emancipatorisch karakter hebben op het leeuwendeel van de bevolking.

De vakbonden, maar ook de werkgevers, de politici, de dienstbetoners, en alle anderen uit wiens hand de bevolking nu eet, zouden hun invloed, macht, en dus ook inkomsten zien verschrompelen.
Reden waarom ik het basisloon er nooit zie doorkomen, zonder een absolute vivantmeerderheid (tweede utopisch aspect). Enfin, het kan nooit kwaad eens utopisch te denken en misschien zelfs te stemmen.

Het zou te mooi zijn om waar te zijn. Niemand hoeft nog een knieval te maken voor jobaanbieders, interimbureaus, diensverleners en postjesdelers om aan werk te geraken. Niemand hoeft bang te zijn om eens te riskeren van job te veranderen, of om eens een tijdje kunstzinnig of niet rendabel bezig te zijn. Vrouwen die hun kinderen zelf willen opvoeden, kunnen een paar jaar ophouden om loonslaaf te spelen. Wanneer je huidige werkgever je niet ligt, kan je zonder al te grote problemen de zaken klaar en duidelijk stellen: bij een breuk hoef je niet te sukkelen, en heb je een overbrugging om een andere job uit te zoeken.
Je hoeft geen vakbondsslaaf meer te zijn uit angst hun steun te verliezen wanneer je een onhoudbare positie bekleedt, die enkel nog geduld wordt omdat je delegué bent.

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Het Vivantmodel zou een totale maatschappelijke ommekeer kunnen teweegbrengen, meer vrijheid voor de mensen, en ook meer inspraak dankzij het bindend referendum op volksinitiatief waar vivant (in tegenstelling tot andere zichzelf als democratisch betitelende partijen) wél voorstander van is, maar dit laatste terzijde.

[boer_bavo]

Oorspronkelijk geplaatst door Frank Vandenbroucke

... maar ik ben er niet voor dat mensen een inkomen krijgen zonder dat daar enige inspanning moet tegenover staan, of toch tenminste de bereidheid om een inspanning te doen (zoals die vandaag in principe geldt voor mensen die werkloos zijn: die moeten bereid zijn een job of een opleiding te aanvaarden).

Moeten leeflonen (en eigenlijk het gehele OCMW) en kinderbijslagen dan ook afgeschaft worden?

[Frank Vandenbroucke]

Oorspronkelijk geplaatst door boer_bavo

Moeten leeflonen (en eigenlijk het gehele OCMW) en kinderbijslagen dan ook afgeschaft worden?

Boer Bavo,

Neen, natuurlijk moeten die niet afgeschaft worden. Kinderbijslag compenseert een deel van de kosten van kinderen, en leefloon veronderstelt in principe de bereidheid om te werken.

Ik heb de discussie over basisinkomen op deze site gevolgd, maar ik ben niet overtuigd door de argumenten die men geeft. Nogal wat mensen veronderstellen dat het afwijzen van een monetair inkomen als "onvoorwaardelijk recht" veronderstelt dat je elke vorm van basisvoorziening afwijst. Dat is niet zo. Ik ben bijvoorbeeld voor gratis onderwijs, voor gratis busvervoer voor senioren... Dat zijn basisdiensten, die gratis zijn (a.h.w. een basisinkomen in natura). Er zijn stevige argumenten te geven daarvoor, die je niet hebt bij een monetair basisinkomen. (De freaks in deze discussie moeten eens een kijkje nemen in hoofdstuk 3 van mijn doctoraat, dat basisinkomen qua verdelingseffect vergelijkt met loonsubsidies. Zie referenties op www.vandenbroucke.com)

Frank