Oorzaak van crisis is deregulering?

[Dope]

Veel politici en opiniemakers beweren dat de crisis een gevolg is van te weinig regulering. Die visie wordt in onderstaande tekst tegengesproken. Onderlijningen zijn van mij.

Too Few Regulations? No, Just Ineffective Ones

THERE is a misconception that President Bush’s years in office have been characterized by a hands-off approach to regulation. In large part, this myth stems from the rhetoric of the president and his appointees, who have emphasized the costly burdens that regulation places on business.

But the reality has been very different: continuing heavy regulation, with a growing loss of accountability and effectiveness. That’s dysfunctional governance, not laissez-faire.

When it comes to financial regulation, for example, until the crisis of the last few months, the administration did little to alter a regulatory structure that was built over many decades. Banks continue to be governed by a hodgepodge of rules and agencies including the Office of the Comptroller of the Currency, the international Basel accords on capital standards, state authorities, the Federal Reserve and the Federal Deposit Insurance Corporation. Publicly traded banks, like other corporations, are subject to the Sarbanes-Oxley Act.

And legislation that has been on the books for years — like the Home Mortgage Disclosure Act and the Community Reinvestment Act — helped to encourage the proliferation of high-risk mortgage loans. Perhaps the biggest long-term distortion in the housing market came from the tax code: the longstanding deduction for mortgage interest, which encouraged overinvestment in real estate.


In short, there was plenty of regulation — yet much of it made the problem worse. These laws and institutions should have reined in bank risk while encouraging financial transparency, but did not. This deficiency — not a conscientious laissez-faire policy — is where the Bush administration went wrong.

It would be unfair, however, to blame the Republicans alone for these regulatory failures. The Democrats have a long history of uncritically favoring expansion of homeownership, which contributed to the excesses at Fannie Mae and Freddie Mac, the humbled mortgage giants.

The privatization of Fannie Mae dates back to the Johnson administration, which wanted to get the agency’s debt off its books. But now, of course, the government is on the hook for the agency’s debt. As late as this spring, Congressional Democrats were pushing for weaker capital requirements for the mortgage agencies. The regulatory reality was that few politicians were willing to exchange short-term economic gains — namely, higher rates of homeownership — for protection against longer-term financial risks.

Still, the Bush administration’s many critiques of regulation are belied by the numbers, which demonstrate a strong interest in continued and, indeed, expanded regulation. This is the lesson of a recent study, “Regulatory Agency Spending Reaches New Height,” by Veronique de Rugy, senior research fellow at the Mercatus Center at George Mason University, and Melinda Warren, director of the Weidenbaum Center Forum at Washington University. (Disclosure: Ms. de Rugy’s participation in this study was under my supervision.) For the proposed 2009 fiscal budget, spending by regulatory agencies is to grow by 6.4 percent, similar to the growth rate for last year, and continuing a long-term expansionary trend.

For the regulatory category of finance and banking, inflation-adjusted expenditures have risen 43.5 percent from 1990 to 2008. It is not unusual for the Federal Register to publish 70,000 or more pages of new regulations each year.

In other words, financial regulation has produced a lot of laws and a lot of spending but poor priorities and little success in using the most important laws to head off a disaster. The pattern is reminiscent of how legislators often seem more interested in building new highways — which are highly visible projects — than in maintaining old ones.

The biggest financial deregulation in recent times has been an implicit one — namely, that hedge funds and many new exotic financial instruments have grown in importance but have remained largely unregulated. To be sure, these institutions contributed to the severity of the Bear Stearns crisis and to the related global credit crisis. But it’s not obvious that the less regulated financial sector performed any worse than the highly regulated housing and bank mortgage lending sectors, including, of course, the government-sponsored mortgage agencies.

In other words, the regulation that we have didn’t work very well.

There are two ways to view this history. First, with the benefit of hindsight, one could argue that we needed only a stronger political will to regulate every corner of finance and avert a crisis.

Under the second view, which I prefer, regulators will never be in a position to accurately evaluate or second-guess many of the most important market transactions. In finance, trillions of dollars change hands, market players are very sophisticated, and much of the activity takes place outside the United States — or easily could.

Under these circumstances, the real issue is setting strong regulatory priorities to prevent outright fraud and to encourage market transparency, given that government scrutiny will never be universal or even close to it. Identifying underregulated sectors in hindsight isn’t a useful guide for what to do the next time.

Both presidential candidates have endorsed regulatory reform, but they have yet to signal that it will become a priority. That isn’t surprising. Fixing these problems may seem a very abstract way of helping the average citizen, and it will certainly require taking on special interests. It’s easier to tell voters that the regulators have taken care of last year’s problem, even if that accomplishes nothing for the future.

In the meantime, if you hear a call for more regulation, without a clear explanation of why regulation failed in the past, beware. The odds are that we’ll get additional regulation but with even less accountability and even less focus on solving our very real economic problems.

Tyler Cowen is a professor of economics at George Mason University.

[Nr.10]

Buiten balans vehikels vallen inderdaad buiten de regels.
Die vehikels kunnen niet gecontroleerd worden.

[FDM]

en de chef vd bankopzichters is een waal

[schaduw]

De hoofdoorzaak van wat er nu gebeurd is HEBZUCHT.

[Dope]

Oorspronkelijk geplaatst door Nr.10

Buiten balans vehikels vallen inderdaad buiten de regels.
Die vehikels kunnen niet gecontroleerd worden.

je hebt de tekst niet gelezen hé?

[Dope]

How A Clinton-Era Rule Rewrite Made Subprime Crisis Inevitable

One of the most frequently asked questions about the subprime market meltdown and housing crisis is: How did the government get so deeply involved in the housing market?

The answer is: President Clinton wanted it that way.

Fannie Mae and Freddie Mac, even into the early 1990s, weren't the juggernauts they'd later be.

While President Carter in 1977 signed the Community Reinvestment Act, which pushed Fannie and Freddie to aggressively lend to minority communities, it was Clinton who supercharged the process. After entering office in 1993, he extensively rewrote Fannie's and Freddie's rules.

In so doing, he turned the two quasi-private, mortgage-funding firms into a semi-nationalized monopoly that dispensed cash to markets, made loans to large Democratic voting blocs and handed favors, jobs and money to political allies. This potent mix led inevitably to corruption and the Fannie-Freddie collapse.

Despite warnings of trouble at Fannie and Freddie, in 1994 Clinton unveiled his National Homeownership Strategy, which broadened the CRA in ways Congress never intended.

Addressing the National Association of Realtors that year, Clinton bluntly told the group that "more Americans should own their own homes." He meant it.

Clinton saw homeownership as a way to open the door for blacks and other minorities to enter the middle class.

Though well-intended, the problem was that Congress was about to change hands, from the Democrats to the Republicans. Rather than submit legislation that the GOP-led Congress was almost sure to reject, Clinton ordered Robert Rubin's Treasury Department to rewrite the rules in 1995.

The rewrite, as City Journal noted back in 2000, "made getting a satisfactory CRA rating harder." Banks were given strict new numerical quotas and measures for the level of "diversity" in their loan portfolios. Getting a good CRA rating was key for a bank that wanted to expand or merge with another.

Loans started being made on the basis of race, and often little else.

"Bank examiners would use federal home-loan data, broken down by neighborhood, income group and race, to rate banks on performance," wrote Howard Husock, a scholar at the Manhattan Institute.

But those rules weren't enough.

Clinton got the Department of Housing and Urban Development to double-team the issue. That would later prove disastrous.

Clinton's HUD secretary, Andrew Cuomo, "made a series of decisions between 1997 and 2001 that gave birth to the country's current crisis," the liberal Village Voice noted. Among those decisions were changes that let Fannie and Freddie get into subprime loan markets in a big way.

Other rule changes gave Fannie and Freddie extraordinary leverage, allowing them to hold just 2.5% of capital to back their investments, vs. 10% for banks.

Since they could borrow at lower rates than banks due to implicit government guarantees for their debt, the government-sponsored enterprises boomed.

With incentives in place, banks poured billions of dollars of loans into poor communities, often "no doc" and "no income" loans that required no money down and no verification of income.

By 2007, Fannie and Freddie owned or guaranteed nearly half of the $12 trillion U.S. mortgage market — a staggering exposure.

Worse still was the cronyism.

Fannie and Freddie became home to out-of-work politicians, mostly Clinton Democrats. An informal survey of their top officials shows a roughly 2-to-1 dominance of Democrats over Republicans.

Then there were the campaign donations. From 1989 to 2008, some 384 politicians got their tip jars filled by Fannie and Freddie.

Over that time, the two GSEs spent $200 million on lobbying and political activities. Their charitable foundations dropped millions more on think tanks and radical community groups.

Did it work? Well, if measured by the goal of putting more poor people into homes, the answer would have to be yes.

From 1995 to 2005, a Harvard study shows, minorities made up 49% of the 12.5 million new homeowners.


The problem is that many of those loans have now gone bad, and minority homeownership rates are shrinking fast.

Fannie and Freddie, with their massive loan portfolios stuffed with securitized mortgage-backed paper created from subprime loans, are a failed legacy of the Clinton era.

[Dope]

A Crisis of Political Economy

Oy, what a mess.

The "mess" of which I speak is, of course, U.S. Political Economy. And make no mistake about it: We are talking about political economy.

One of the things that I have long admired about Austrian-school theorists, such as Ludwig von Mises, F. A. Hayek, and Murray Rothbard, is their understanding of political economy, a concept that conveys, by its very coupling, the inextricable tie between the political and the economic.

When Austrian-school theorists have examined the dynamics of market exchange, they have stressed the importance not only of the larger political context within which such exchanges take place, but also the ways in which politics influences and molds the shape and character of those exchanges. Indeed, with regard to financial institutions in particular, they have placed the state at the center of their economic theories on money and credit.

Throughout the modern history of the system that most people call "capitalism," banking institutions have had such a profoundly intimate relationship to the state that one can only refer to it as a "state-banking nexus." As I point out in my book, Total Freedom: Toward a Dialectical Libertarianism:

A nexus is, by definition, a dialectical unity of mutual implication. Aristotle (On Generation and Corruption 2.11.338a11-15) stresses that "the nexus must be reciprocal ... the necessary occurrence of this involves the necessary occurrence of something prior; and conversely ... given the prior, it is also necessary for the posterior to come-to-be." For Aristotle, this constitutes a symbiotic "circular movement." As such, the benefits that are absorbed by the state-banking nexus are mutually reinforcing. Each institution becomes both a precondition and effect of the other.

The current state and the current banking sector require one another; neither can exist without the other. They are so reciprocally intertwined that each is an extension of the other.

Remember this point the next time somebody tells you that "free market madmen" caused the current financial crisis that is threatening to undermine the economy. There is no free market. There is no "laissez-faire capitalism." The government has been deeply involved in setting the parameters for market relations for eons; in fact, genuine "laissez-faire capitalism" has never existed. Yes, trade may have been less regulated in the nineteenth century, but not even the so-called "Gilded Age" featured "unfettered" markets.

One of the reasons I have come to dislike using the term "capitalism" is that it has never, historically, manifested fully its so-called "unknown ideals." Real, actual, historically specific "capitalism" has always entailed the intervention of the state. And that intervention has always had a class character; that is, the actions of the state have always, and must always, benefit some groups differentially at the expense of others.

Mises understood this when he constructed his theory of money and credit. For Mises, there is no such thing as a "neutral" government action, just as surely as there is no such thing as "neutral" money. As he pointed out in his Theory of Money and Credit (pdf at that link), "[c]hanges in the quantity of money and in the demand for money . . . never occur for all individuals at the same time and to the same degree and they therefore never affect their judgments of value to the same extent and at the same time." Mises traced how, with the erosion of a gold standard, an inflation of the money supply would diffuse slowly throughout the economy, benefiting those, such as banks and certain capital-intensive industries, who were among its early recipients.

One of the reasons a gold standard was abandoned is that a gold standard is incompatible with a structural policy of inflation and with a system heavily dependent on government interventionism.

[...]

That's why, I maintain, it does not matter one iota who gets elected President. The emphases might vary slightly under Obama or McCain, but the fundamentals of U.S. political economy, and, I should add, U.S. foreign policy, will not change. Indeed, even for those of us who view the current Bush administration as the worst in our history, well, certainly the worst in our lifetime.... it is clear that nothing proposed by Obama or McCain is going to change the structural defects of this system.

It is the government's monetary, fiscal, and global policies that have created insurmountable debt and record budget deficits, speculative booms and bubble bursts. In such a "crisis of global statism," nationalizations and bailouts are not the only goodies in this "rescue package," being wrapped up as an unwanted gift for taxpayers. And because there is an organic link between domestic and foreign policy, be prepared for even more tragic fiscal and monetary irresponsibility at home, and an ever-expanding institutionalized war abroad.

[Morduk]

In the meantime, if you hear a call for more regulation, without a clear explanation of why regulation failed in the past, beware. The odds are that we’ll get additional regulation but with even less accountability and even less focus on solving our very real economic problems.

Da's een conclusie die niet enkel op economisch beleid van toepassing is

Ik heb ook nooit begrepen hoe in het beleid deregulering en belastingsverminderingen kunnen samengaan met alsmaar toenemende uitgaven. Want de overheid wordt niet kleiner, ze wordt alleen maar zwaarder in schuld.

Ik denk dat je verbazende gelijkenissen zult aantreffen tussen het begrotingsbeleid van de regering Verhofstadt en dat van de regering Bush.

[Morduk]

That's why, I maintain, it does not matter one iota who gets elected President. The emphases might vary slightly under Obama or McCain, but the fundamentals of U.S. political economy, and, I should add, U.S. foreign policy, will not change. Indeed, even for those of us who view the current Bush administration as the worst in our history, well, certainly the worst in our lifetime.... it is clear that nothing proposed by Obama or McCain is going to change the structural defects of this system.

It is the government's monetary, fiscal, and global policies that have created insurmountable debt and record budget deficits, speculative booms and bubble bursts. In such a "crisis of global statism," nationalizations and bailouts are not the only goodies in this "rescue package," being wrapped up as an unwanted gift for taxpayers. And because there is an organic link between domestic and foreign policy, be prepared for even more tragic fiscal and monetary irresponsibility at home, and an ever-expanding institutionalized war abroad.

Democraten verhogen belastingen en verspillen het surplus
Republikeinen verlagen de belastingen en verspillen het restant

Zoiets ?

(interessante teksten alleszins)

[Dope]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Da's een conclusie die niet enkel op economisch beleid van toepassing is

Ik heb ook nooit begrepen hoe in het beleid deregulering en belastingsverminderingen kunnen samengaan met alsmaar toenemende uitgaven. Want de overheid wordt niet kleiner, ze wordt alleen maar zwaarder in schuld.

Ik denk dat je verbazende gelijkenissen zult aantreffen tussen het begrotingsbeleid van de regering Verhofstadt en dat van de regering Bush.

ik denk dat ook

ik vind het verbijsterend dat zoveel journalisten zich blindstaren op de retoriek en het politieke spel en niet naar de feiten kijken
hoe vaak dat ik al van deze of gene journalist gelezen heb dat verhofstadt een groot premier was

[Jedd]

ik vind die tekst niet zo denderend : veel schuld afschuiven op alles en idereen, zonder de hand in eigen boezem te steken.

Perhaps the biggest long-term distortion in the housing market came from the tax code: the longstanding deduction for mortgage interest, which encouraged overinvestment in real estate.

dat bedoel ik dus ...

[Dope]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Democraten verhogen belastingen en verspillen het surplus
Republikeinen verlagen de belastingen en verspillen het restant

Zoiets ?

hebben de republikeinen de belastingen wel verlaagd?
de tarieven wel, maar ook de inkomsten?

hier beweren ze van niet

Ten Myths About the Bush Tax Cuts—and the Facts

Myth #1: Tax revenues remain low.
Fact: Tax revenues are above the historical average, even after the tax cuts.

Tax revenues in 2006 were 18.4 percent of gross domestic product (GDP), which is actually above the 20-year, 40-year, and 60-year historical aver*ages.[1] The inflation-adjusted 20 percent tax revenue increase between 2004 and 2006 represents the largest two-year revenue surge since 1965–1967.[2] Claims that Americans are undertaxed by historical standards are patently false.

Some critics of President George W. Bush's tax policies concede that tax revenues exceed the his*torical average yet assert that revenues are histori*cally low for economies in the fourth year of an expansion. Setting aside that some of these tax pol*icies are partly responsible for that economic expan*sion, the numbers simply do not support this claim. Comparing tax revenues in the fourth fiscal year after the end of each of the past three recessions shows nearly equal tax revenues of:

* 18.4 percent of GDP in 1987,
* 18.5 percent of GDP in 1995, and
* 18.4 percent of GDP in 2006.[3]

While revenues as a percentage of GDP have not fully returned to pre-recession levels (20.9 percent in 2000), it is now clear that the pre-recession level was a major historical anomaly caused by a tempo*rary stock market bubble.

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

(interessante teksten alleszins)

dank je voor de waardering
ik google ze nogal snel bijeen, soms te gulzig
(gulzigheid is mijn nr 1 van de 7 hoofdzonden)
maar ik wou op dit forum eens een ander geluid laten horen over de kredietcrisis dan het gebruikelijke geblaat in pers en politiek ('de staat redt de vrije markt')

ik ben het ook niet noodzakelijk met alles eens, maar wel met de basisconcepten in deze teksten
zoals b.v. economy = political economy
capitalism = state capitalism
belang van monetair beleid
verantwoordelijkheid van de clinton-regering
en dat de kredietcrisis allesbehalve te wijten is aan 'te veel vrije markt' (zoals lakeien van de wetstraat als yves desmet beweren, man wat is me dat toch een dumbo)

[Dope]

Oorspronkelijk geplaatst door Jedd

ik vind die tekst niet zo denderend : veel schuld afschuiven op alles en idereen, zonder de hand in eigen boezem te steken.



dat bedoel ik dus ...

ik begrijp niet wat je bedoelt
welke hand in welke boezem?

fiscale politiek heeft economische gevolgen
dat is net de bedoeling

[Dope]

Oorspronkelijk geplaatst door Jedd

ik vind die tekst niet zo denderend : veel schuld afschuiven op alles en idereen, zonder de hand in eigen boezem te steken.



dat bedoel ik dus ...

het gaat ook niet over schuld afschuiven
het gaat over de vraag of de kredietcrisis te wijten is aan te weinig regulering
de stelling dat dit het geval is blijkt niet overeen te stemmen met de feiten

[Jedd]

Oorspronkelijk geplaatst door Dope

fiscale politiek heeft economische gevolgen
dat is net de bedoeling

dat wil nog niet zeggen dat de overheid er schuld aan heeft dat de markt de basisprincipes van een gezond financieel beleid in de wind heeft geslagen.

Hier in belgië wist heel het middenkader bij bv. Fortis allang dat het beleid van het topkader catastrofaal zou aflopen een kwestie van tijd was voor de boel instortte.

[Dope]

Oorspronkelijk geplaatst door Jedd

dat wil nog niet zeggen dat de overheid er schuld aan heeft dat de markt de basisprincipes van een gezond financieel beleid in de wind heeft geslagen.

de markt?

'markt' verhoudt zich tot banken zoals 'maagden' zich verhouden tot porno

je hebt hopelijk ook de andere teksten gelezen?

Hier in belgië wist heel het middenkader bij bv. Fortis allang dat het beleid van het topkader catastrofaal zou aflopen een kwestie van tijd was voor de boel instortte.

so?

om dat te weten moest je geen middenkader van fortis zijn hoor
dat wist ik zelfs, op basis van een paar berichtjes in de krant

middenkader van fortis

[Morduk]

Oorspronkelijk geplaatst door Dope

hebben de republikeinen de belastingen wel verlaagd?
de tarieven wel, maar ook de inkomsten?

hier beweren ze van niet

Ten Myths About the Bush Tax Cuts—and the Facts

Dat lijkt me niet onwaarschijnlijk. Combinatie van optimalisering van de belastingsdruk (laffercurve-effect) en het Tyberghien principe (goede belastingen zijn eenvoudig te berekenen én eenvoudig te innen).

Je hebt enerzijds de globale belastingsinkomsten en anderzijds de verdeling van de fiscale druk (de inkomenscategorieën die het gros de belastingeninkomsten genereren). In fiscaliteit is de primordiale vraag altijd: hoe belast je grootverdieners zonder hun centen weg te jagen, samen met de eventuele investeringen.

Als ik me niet vergis (lang geleden iets over gelezen) heeft Bush vooral de belastingsschalen die de hoogste inkomens treffen, afgevlakt. Dat kan je het effect bekomen dat het als 'rijke' goedkoper is belastingen te betalen dan te delokaliseren of dure fiscale consultants te betalen. Verlaging en vereenvoudiging leiden dan tot een verhoogde en versnelde belastingsinning (minder 'vordering' en meer spontane betaling). Daar moet je soms niet eens ingewikkelde maatregelen voor invoeren, 1 of 2 bottlenecks opruimen kan al voor een flinke opleving zorgen.

Ik zou als democraat zeker niet hameren op dat aspect vanuit technisch oogpunt, enkel vanuit psychologisch oogpunt (rijken krijgen cadeautjes, schande, boe boe enz..). Want als je als democraat dan aan de macht komt, wordt je met exact hetzelfde probleem gecontroleerd. En je hebt geen betere technische oplossing. Ik zou enkel hameren op hun 'deficit spending'. Blijkbaar hebben ze hun terugverdieneffecten slecht of te laag ingeschat, en hun uitgaven toch laten ontsporen, terwijl ze bovendien in periodes van hoogconjunctuur zaten én meer belastingsinkomsten binnenhaalden. Schulden opstapelen tijdens vette jaren, is gewoon slecht beheer of je nu veel of weinig regels hebt.

[Morduk]

Oorspronkelijk geplaatst door Dope

ik denk dat ook

ik vind het verbijsterend dat zoveel journalisten zich blindstaren op de retoriek en het politieke spel en niet naar de feiten kijken
hoe vaak dat ik al van deze of gene journalist gelezen heb dat verhofstadt een groot premier was

Zekerheid begint te groeien:

Oorspronkelijk geplaatst door De Tijd 01/10/2008

Vijf paarse begrotingen sloten af met deficit
Begrotingscijfers aangepast op verzoek van Eurostat

De paarse regeringen hebben in de periode 1999-2007 vijf in plaats van één keer een begrotingstekort geboekt, blijkt uit de nationale rekeningen. Op advies van Eurostat zijn retroactief sommige investeringen verrekend in het begrotingssaldo. De strengere toepassing van de regels heeft wellicht tot gevolg dat dit en volgend jaar een extra inspanning van 350 miljoen euro nodig is om de begrotingsdoelstellingen te halen.
Het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR) publiceerde gisteren de gedetailleerde macro-economische resultaten van de Belgische economie in het afgelopen jaar. De instelling zegt dat de economie in 2007 met 2,8 procent groeide en bevestigt daarmee haar raming van april. De investeringen groeiden wat sneller dan verwacht en de consumptie wat trager. Het aantal banen groeide met ruim 77.000.

Maar vooral de cijfers over de overheidsfinanciën trekken de aandacht. De begroting 2007 sloot met een tekort van 966 miljoen euro of 0,3 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Het deficit is bijna 400 miljoen groter dan de vorige raming.

Het groter dan verwachte tekort is vooral te wijten aan een andere verrekening van sommige transacties. Sommige kapitaalinjecties worden nu 'boven de lijn' geboekt en hebben daardoor een invloed op het begrotingssaldo. Het INR merkt op dat het een aanbeveling volgt van Eurostat, het statistisch bureau van de Europese Unie.
Het gaat vooral om kapitaalinjecties van gewesten in sociale huisvestingsmaatschappijen. De bijsturing was nodig omdat die investeringen vooral sociale doelstellingen hebben en dus geen winst nastreven. Het kabinet van de Vlaamse minister van Begroting laat weten dat de Vlaamse Maatschappij voor Sociaal Wonen niet moet worden geconsolideerd in de Vlaamse overheidsrekening. Ook enkele transacties van de federale en lokale overheid werden gecorrigeerd.

Het INR heeft ook de cijfers van de vorige jaren aangepast. De herzieningen bedragen gemiddeld 0,1 procent van het bbp of zowat 350 miljoen euro. Volgens de nieuwe cijfers boekte de overheid begrotingstekorten in 2002, 2003, 2004, 2005 en 2007. Alleen in 2000, 2001 en 2006 was er een overschot. Volgens de oude cijfers was er alleen in 2005 een deficit. Het slechter dan verwachte begrotingssaldo heeft geen invloed op de overheidsschuld.

Aangezien deelstaten, de federale overheid en de lokale overheid wellicht ook dit en volgend jaar gelijkaardige transacties zullen verrichten, zullen ze een kleine extra inspanning moeten leveren om hun begrotingsdoelstelling te halen. WV

Geruisloos passeert dit in dit land. De enige krant die hierover heeft gepubliceerd.

Diezelfde begrotingsspecialisten van de voorbije 8/9 jaren staan nu te roepen over de 'ongedekte cheques van het Fortis management' en parlementaire onderzoekscommissies.

Die mannen moeten dat gaan 'reguleren'. We are so doomed

[Felix (be)]

(Heb ik zelf al in een ander topic geplaatst, maar is ook hier relevant)
"In mijn meer cynische momenten denk ik wel eens dat wij verdienen wat ons wordt aangedaan door onze politici, waarvan velen zonder meer verachtelijk genoemd kunnen worden. Als u dat een hard oordeel vindt: hoe zou u congres- of kamerleden noemen die de huidige financiële puinhopen aan de vrije markt durven toe te schrijven?

Sinds de Community Reinvestment Act van 1977, die door Clinton nog eens is aangescherpt, is het Congres bezig met het intimideren van banken en andere financiële instituten om hen leningen te laten verstrekken aan individuen en bedrijven die daar geheel niet voor in aanmerking kwamen. Het risico voor deze leningen werd afgedekt bij de staatsgesponsorde bedrijven Fannie Mae en Freddie Mac. Iedereen met ook maar een half stel hersens kon nagaan dat dit een rampenscenario was, maar het Congres ontkende dit in koor. De democratische afgevaardigde Barney Frank bezwoer de “gezondheid” van Freddie en Fannie, en zei: “Ik zie geen substantiële risico’s voor de schatkist“.

Toen in 2004 president Bush meer toezicht op F&F probeerde te krijgen zei de democratische afgevaardigde Maxine Waters tijdens de congressionele hoorzittingen: “We hebben geen crisis bij Freddie Mac en al helemaal niet bij Fannie Mae“. Gregory Meeks, alweer een democraat, zei: “Er is niks mis met F&F“. En Barney Frank stelde dat hij “niets kon vinden in de rapportage dat wees op veiligheids- en gezondheidsproblemen“. Nog begin dit jaar prees senator Christopher Dodd (inderdaad, ook democraat) F&F voor het “te hulp schieten” van mensen bij het verkrijgen van hypothecaire leningen, daaraan toevoegend dat zij “meer moesten doen” om ongekwalificeerde lieden aan betere leningen te helpen.

De financiële instorting van Freddie en Fannie, met in hun kielzog die van de rest van de financiële wereld, is niet te wijten aan het falen van de vrije markt, simpelweg omdat de vrije markt nooit dergelijke risico-leningen zou zijn aangegaan. Dit mag blijken uit het feit dat de staat het nodig vond de markt daartoe te dwingen. De oplossing is niet een door de belastingbetaler gefinancierd reddingsplan. De oplossing is: laat maar klappen, en laat de lieden die deze instituten financierden, en die huizen kochten die ze zich niet konden permitteren, de consequenties van hun eigen handelen dragen. Maar dat vergt een dosis politieke moed waar een sterk tekort aan is.

Naschrift:
Alweer is het zo dat zij die verantwoordelijk gehandeld hebben de dupe worden van hen die onverantwoordelijk handelen. Zelfredzaamheid wordt bestraft en roekeloosheid beloond. Hoe kunnen we ooit hopen een vrije maatschappij te bereiken, waar mensen zelf de consequenties van hun handelen moeten dragen, en derhalve veel voorzichtiger zullen worden in hun keuzes? Niet zolang er overheden (en kiezers!) zijn die het verderfelijke altruïsme als het hoogste goed zien.

Ayn Rand zei in 1975 al:
“One of the methods used by statists to destroy capitalism consists in establishing controls that tie a given industry hand and foot, making it unable to solve its problems, then declaring that freedom has failed and stronger controls are necessary.”

NB: Dit artikel is een gedeeltelijke, enigszins vrije vertaling van een essay van Walter Williams op Capitalism Magazine."

[Felix (be)]

Aansluitend twee veelzeggende over de manier waarop de maatregel van 700 miljard in "de Huizen" "gepromoot" is:

http://nl.youtube.com/watch?v=gnbNm6hoBXc
(Fear mongering exposed)

http://nl.youtube.com/watch?v=l7B4laX1E70
(We Are Under Martial Law! As Declared By The Speaker Last Night!)