Omgekeerde wereld

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Jukes en Raga zijn btw aanstellers van dezelfde soort.

Ok, dat weten we dan ook weer.
En nu argumenten graag.

[Duym]

Oorspronkelijk geplaatst door jukke

Què? Er was eerst sprake van daders van "zuiderse" origine. Na een dag of twee werd het pas duidelijk dat het om "blanken" ging...

Blanken? Ik moet dringend een nieuwe kleurentelevisie kopen.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Ok, dat weten we dan ook weer.
En nu argumenten graag.

Btw aanstellers...

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Ja.
De allochtone moordenaar werd pas gevonden nadat de video vrijgegeven werd. De politie had de beelden natuurlijk als eerste gezien en dacht de moordenaar te vinden in het Noord-Afrikaanse milieu. Het duurde nog een tijdje, (vit niet op mijn tijdsbesef) vooraleer de video een bewerking had ondergaan die de beelden duidelijker moest maken. Met een persoonsbeschrijving alleen over een jongere van Noord-Afrikaanse origine zouden ze Joe's moordenaar wellicht zijn blijven zoeken in het verkeerde, allochtone milieu. Via de beelden werd hij en zijn medestander echter al na korte tijd herkend én gevonden. Ook al was hij intussen naar zijn eigen land gevlucht.

Ik kan uit je uitleg echt geen oorzaak/gevolg zien?

'De video openbaar maken en daardoor vingen ze hem' => door hulp van 'het volk' hebben ze hem gevonden. Was dat zo?

[Basy Lys]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Ik zie het probleem dus niet.
Je ziet pokkeveel berichten met 'allochtoon dit, allochtoon dat'.
Dus cut the crap dat het 'verborgen wordt gehouden'.

Om een probleem correct te kunnen definiëren moet het kunnen benoemd worden?

[Basy Lys]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Is dat nu gedaan met die zever van 'als het allochtonen zijn, dan zeggen ze het er nooit bij'?

Van een ervaringsdeskundige.

http://forum.politics.be/archive/ind...hive/t-52.html

…

In de benadering van extreem-rechts, criminaliteit onder allochtonen, verzuring van de samenleving en andere moderne plagen is België de kampioen van de schizofrenie en de hypocrisie, ondervond ook Marion Van San.

Ruim twee jaar geleden werd ze door Justitie minister Marc Verwilghen gevraagd een onderzoek te doen naar het aandeel van allochtone jongeren in de jeugdcriminaliteit. Ze verzeilde in een labyrint van politieke intriges en werd binnen de kortste keren door alles wat politiek correct is gedemoniseerd. Als geen ander weet zij hoe diep de kloof tussen burger en overheid kan zijn.

'Tijdens de verkiezingen had Verwilghen zich geprofileerd met de melding dat, als hij minister zou worden, er een onderzoek zou komen "naar de relatie tussen etniciteit en criminaliteit".
Etniciteit is een beladen begrip in België.

Wie dat in de mond neemt, wekt de suggestie dat hij schedels wil lichten.

Na zijn beëdiging werd Verwilghen meteen geïnterpelleerd door de oppositie; hoe het zat met dat onderzoek?

Mij was door de minister gevraagd een voorstel van onderzoek neer te leggen. Zo gezegd, zo gedaan.
In het eerste deel van het onderzoek zou ik kijken naar de cijfers; het tweede deel zou gaan over de beeldvorming van de criminaliteit in twee oude stadswijken; in deel drie zou ik mij aan een daderstudie wagen.
Zo genuanceerd bracht Verwilghen het niet: hij bleef het parlement voorhouden dat er een onderzoek zou komen naar de relatie tussen etniciteit en criminaliteit.

‘Gevolg; ik werd door de wetenschap en een aantal politieke partijen tot persona non grata verklaard.

Ze hadden het over een onderzoek op het randje van racisme. Ik werd als een tweede Filip Dewinter neergezet.
Terwijl het onderzoek heel onschuldig was. Kort gezegd, stelde ik een differentiële betrokkenheid vast van allochtone jongeren bij jeugdcriminaliteit.
Om maar iets te noemen: Marokkaanse jongens scoorden twee keer hoger dan Turkse jongens. De Oost-Europeanen bleken vooral actief te zijn in vermogensdelicten.
Aziatische jongeren waren in de criminaliteitsstatistieken een onbeschreven blad. Kortom, ik toonde aan dat criminaliteit geen eenheidsworst is.
En brak daarmee het cliché van de gangbare publieke opinie die, aangevuurd door Dewinter, het tot die tijd altijd had over criminaliteit van migrantenjongeren.

Marion Van San had kunnen weten waaraan ze begon. Het taboe op asielzoekers, jeugdcriminaliteit in allochtone wijken en het gebrek aan integratielust is in België in beton gegoten. ‘Cijfers over criminaliteit onder allochtone jongeren waren er wel, maar ze mochten niet kenbaar worden gemaakt. In de jaren tachtig verbood de toenmalige premier Martens elke cijfermatige publicatie over deze gevoelige en ideologisch geladen problematiek.

Ik wist dat de rijkswacht in het bezit was van statistieken, maar het heeft me zweet en tranen gekost om de hand te leggen op deze wetenschappelijke grondstof.
Ik werd aan alle kanten tegengewerkt. Prominente wetenschappers aan de Belgische universiteiten waren de eersten om mij af te schieten. Wellicht opdat zij zichzelf gepasseerd voelden en meer nog uit ideologische pleinvrees.

…

[AdrianHealey]

Mss - heel mss - scheelde er echt iets aan haar werkwijze?
Aleja, 'k weet het niet.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Basy Lys

Om een probleem correct te kunnen definiëren moet het kunnen benoemd worden?

Natuurlijk.
En dat gebeurt ook.

Ofnee, wacht.
'Heel de politieke elite ontkent dat er criminaliteit is bij allochtonen.'

'k was het al vergeten.

[bruut geweld]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Mss - heel mss - scheelde er echt iets aan haar werkwijze?
Aleja, 'k weet het niet.

anderen wel, ze is zo zwaar aan het prutsen geweest en dat werd ook aangetoonddat ze er uiteindelijk depressief van geworden is.
Alleen idioten halen het rapport van san nog aan

goed dan: enkele kritische bedenkingen bij het rapport Van San door een gekende Antwerpse universiteitsprofessor:
Het is onmogelijk in enkele paragrafen samen te vatten wat er allemaal mis is met de studie. Wat volgt is een kleine selectie uit de belangrijkste punten.

Het onderzoek gaat over ‘allochtone jeugdcriminaliteit’. Men zou reeds ernstige bezwaren kunnen maken tegen de introductie van dit begrip (dat doorheen het rapport meer dan dertig keer opduikt), waarvan wordt verondersteld dat het overeenstemt met een af te bakenen categorie in de werkelijkheid (vergelijkbaar met ‘georganiseerde misdaad’, ‘witteboordcriminaliteit’, enz.). Door een concept te hanteren dat gedefinieerd wordt in termen van een bevolkingsgroep wordt die groep per definitie gestigmatiseerd. Belangrijker is echter het gebrek aan overlap tussen de groep allochtonen, zoals die term gewoonlijk wordt gebruikt, en de doelgroep van het onderzoek. Voor het rapport is iedereen die een Belgisch paspoort heeft een autochtoon; alle anderen zijn allochtonen. Het gaat dus in essentie niet om afkomst, maar om staatsburgerschap, ook al wordt over het rapport voortdurend gesproken in termen van ‘de relatie tussen afkomst en criminaliteit’. Dit wordt door de onderzoekster niet verborgen gehouden. Integendeel, ze wijst erop dat bij een traditioneel gebruik van de termen het absolute criminaliteitsaandeel van allochtonen nog hoger zou zijn, hoewel niet noodzakelijk het relatieve criminaliteitsaandeel. Dat het hierbij om belangrijke bijkomende gegevens gaat die wel eens een heel ander licht zouden kunnen werpen op de resultaten, en in het bijzonder op de mogelijke verklaringen voor de waarneembare patronen, komt verder niet ter sprake. Een moedwillig lezer krijgt daardoor de ruimte om te concluderen dat het met de ‘allochtone jeugdcriminaliteit’ nog wel eens erger gesteld zou kunnen zijn dan op het eerste gezicht blijkt uit de studie.

Van San wijst er terecht op dat vroegere studies te generaliserend waren en zij maakt zich sterk dat zij stereotypes kan doorbreken door allochtonen niet langer als één categorie te beschouwen, door ook binnen de subcategorieën onderscheiden te maken, en door types van criminaliteit te onderscheiden. Het enige resultaat is echter een verschuiving van de stereotypes naar een ander niveau: ze worden subtieler. Zo zijn niet langer alle allochtonen crimineler dan Belgen. Neen, vreemdelingen uit andere EU-landen zijn zelfs minder crimineel, en Aziaten en Latijns-Amerikanen zijn ongeveer even crimineel. Aziatische delinquenten zijn de minst diefachtigen maar de meest frauduleuze, terwijl EU-burgers en Latijns-Amerikanen zich, zoals de Belgen, specialiseren in drugshandel. Onder de Oost-Europeanen is dan weer 15% (tien keer het Belgische gemiddelde) betrokken bij misdaad, maar het gaat dan voornamelijk om diefstal. Marokkanen zijn tweemaal zo delinquent als Turken, maar die laatsten blinken wel uit in geweld en verstoring van de openbare orde. De allerbraafsten zijn Marokkaanse en Turkse meisjes, terwijl Oost-Europese en Afrikaanse meisjes “een relatief ‘geëmancipeerde’ bijdrage leveren aan de jeugdcriminaliteit”. En Turkse jongeren kalmeren wat naargelang hun leeftijd vordert.

In plaats van allochtonen als één blok te benaderen worden nu ‘nationaliteiten’ als eenheden benaderd. Zo is er geen onderscheid tussen Marokkaanse Berbers en Marokkaanse Arabieren, of tussen ‘etnische’ Turken en Turkse Koerden. Erger nog, naast vijf specifieke nationaliteiten (Belgen, Marokkanen, Turken, Kongolezen en Algerijnen) komen alleen globale nationaliteitscategorieën aan bod (EU-burgers, andere Europeanen, andere Aziaten, andere Afrikanen, Latijns-Amerikanen, en een restcategorie). De onderscheiden tussen de groepen zijn dus zelf uitermate veralgemenend, indien niet dubieus.

De veronderstelling dat dit generaliserend effect zou worden opgeheven door ook binnen de groepen te diversifiëren, is misleidend. Slechts drie parameters worden daarvoor gebruikt: geslacht, leeftijd, en woonplaats. Blijkbaar begaan meisjes in alle groepen veel minder delicten dan jongens. De algemeenheid van deze conclusie zorgt ervoor dat de parameter ‘geslacht’ geen relativerend effect kan hebben op conclusies m.b.t. vermeende verschillen tussen de nationale groepen. Het feit dat Oost-Europese en Afrikaanse meisjes in verhouding een groter aandeel hebben in de delinquentie heeft uiteraard veel te maken met hun slachtofferrol in de mensenhandel, maar voor dergelijke overwegingen is nauwelijks ruimte in het rapport. Leeftijd speelt bijna geen rol; er is enkel een lichte leeftijdsgebonden vermindering van delinquent gedrag waar te nemen bij Turken en Kongolezen. Woonplaats is uiteraard irrelevant: het enige onderscheid is dat tussen de vijf onderzochte steden, behandeld als uniforme gehelen; wat blijkt is dat ‘allochtone jeugdcriminaliteit’ langsheen de steden varieert zoals de criminaliteit in het algemeen.

Daar staat tegenover dat de autochtonen, de Belgen dus, als één groep worden behandeld. De enige diversiteit binnen de groep waarmee rekening wordt gehouden is opnieuw op basis van geslacht (de meisjes zijn veel minder delinquent dan de jongens), leeftijd (zonder duidelijke invloed op de criminaliteitsgraad) en woonplaats (in termen van steden, en dus zonder noemenswaardig belang).

Met andere variabelen, zoals socio-economische factoren, wordt geen rekening gehouden, noch aan autochtone, noch aan allochtone kant. Dit is één van de ‘beperkingen’ van het onderzoek die plichtsgetrouw worden vermeld, maar die verder geen impact lijken te hebben op de conclusies.

Van San stelt expliciet dat het “niet is geoorloofd om aan een bepaald hoog of laag criminaliteitsaandeel de naam van een gehele bevolkingsgroep te verbinden”, want “specificaties naar geslacht, leeftijd en delicttype zijn doorgaans opportuun”. Wat we dus leren uit het rapport is dat niet alle, maar toch de meeste allochtone jongens delinquenter zijn dan autochtone geslachts- en leeftijdsgenoten, hoewel hun criminele specialisaties kunnen variëren afhankelijk van de groep waartoe ze behoren. Wat overblijft is weliswaar geen eenvoudige relatie tussen misdadigheidsgraad en bevolkingsgroep, maar wel een duidelijk gespecificeerde relatie tussen een bevolkingsgroep enerzijds en een combinatie van criminaliteitsgraad met criminaliteitsprofiel anderzijds. Er is dus, aldus de geest van het rapport, wel degelijk een correlatie tussen afkomst en criminaliteit. Nochthans is de hoofdvariabele waarlangs groepen worden onderscheiden een eerder toevallig bureaucratisch gegeven, de nationaliteit, en niet de complexe realiteit waarnaar het begrip afkomst normaal verwijst. De ruimere conclusie en de concrete vergelijkingsbasis hebben daarom weinig met elkaar gemeen. Moet het dan verwondering wekken dat een beleidsverantwoordelijke hiermee niet veel kan doen?

Jammer genoeg is dit niet het einde van het verhaal. De studie kwantificeert de ‘criminaliteitsgraad’ van bevolkingsgroepen. Dit gebeurt niet op basis van schuld aan misdrijven, maar op basis van aantallen aanhoudingen en dus verdenkingen. Ook al wordt dit erkend als een beperking van het onderzoek, toch wordt er bij de conclusies van uitgegaan dat groepen die meer voorkomen als ‘verdachte’ ook wel crimineler zullen zijn. Bovendien wordt onomwonden gesproken van ‘het delictprofiel van een nationaliteit’. Als dat de bedoeling was, dan zou dit een zeer geslaagde poging tot stigmatisering zijn.

Wat verklaringen voor de geobserveerde verdenkingspatronen betreft is Van San erg voorzichtig. ‘Misschien’ en ‘waarschijnlijk’ worden elk meer dan dertig keer gebruikt, ‘wellicht’ veertien keer, en minstens vijfentwintig keer wordt gezegd dat iets ‘mogelijk’ is. Het cumulatieve effect creëert een waas van onzekerheid. Toch wordt een aantal verklaringsmogelijkheden vrij resoluut van de hand gewezen. Over de ‘demografische these’ die stelt dat een hogere criminaliteit verwacht kan worden naargelang een bevolkingsgroep uit een groter aantal jongeren, mannen en stedelingen bestaat, merkt zij droogjes op dat het relatieve criminaliteitsaandeel van allochtonen wellicht nog hoger zou zijn indien het onderzoek zich niet had toegespitst op stedelijke jongeren, want de groep van Belgen in het algemeen vertoont een hogere gemiddelde leeftijd en een lagere urbanisatiegraad dan de totale groep van allochtonen. In feite is het dus nog erger dan nu al blijkt. Over de ‘discriminatiethese’ die stelt dat aanhoudingsgedrag, en dus het disproportioneel opduiken van specifieke groepen, mede wordt bepaald door vooroordelen, stereotypen en discriminatie, wordt eenvoudig gezegd dat ze niet het volledige beeld kan verklaren. Over de ‘achterstandsthese’ die stelt dat criminaliteit samenhangt met sociale achterstelling wordt na vergelijking met wat werkloosheidscijfers ‘voorzichtig’ geconcludeerd dat ze geen echte verklaring biedt.

Terwijl zij ongetwijfeld gelijk heeft dat geen van deze stellingen álles verklaart, onderneemt Van San geen enkele poging om de interactie tussen verschillende variabelen nader te beschouwen, en sommige belangrijke factoren lijken volledig aan haar aandacht te ontsnappen. Het gemak waarmee de achterstandsthese terzijde wordt geschoven, bijvoorbeeld, staat in schril contrast met het onverholen feit dat het onderzoek met geen enkele sociaal-economische factor rekening houdt. Van San neemt voor waar aan dat onder bepaalde groepen van allochtonen tot driemaal zoveel criminaliteit bestaat dan onder “autochtone jongeren in vergelijkbare sociaal-economische omstandigheden”, zonder dat ze die vergelijking heeft gemaakt. Wat zijn bovendien de factoren voor vergelijkbaarheid? Zelfs indien bepaalde sociaal-economische factoren dezelfde zijn tussen bepaalde groepen van allochtonen en van autochtonen, dan nog blijven belangrijke verschillen bestaan. Een werkloze allochtoon heeft minder kans om werk te vinden dan een werkloze autochtoon. Een jonge allochtoon weet dat hij meer moeite zal hebben om maatschappelijk en beroepsmatig te slagen dan zijn even arme autochtone buur. Bovendien weten zij dat dit gebrek aan perspectieven veel te maken heeft met het soort van discriminatie waartoe het Vlaams Blok op elke 1 mei-viering straffeloos oproept: “Werk voor eigen volk eerst.”

De conclusie waartoe het rapport-Van San leidt is duidelijk: indien contextuele factoren geen verklaring bieden, dan zijn de verschillen in criminaliteitsgraad voornamelijk het produkt van groepsinterne kenmerken. Sommige groepen z�*jn dus gewoon crimineler dan andere. Hoewel zij ook een ‘culturele these’ relativeert, gaat Van Sans voorkeur ondubbelzinnig in die richting. ‘Culturele verschillen’ tussen bevolkingsgroepen zouden twee dingen kunnen verklaren: de verschillen in de aard van de criminaliteit (zo zouden Turken “geweldsdelicten relatief vaak toegestaan achten, bijvoorbeeld in gevallen waarin de eer van de familie op het spel staat”), en de verschillen naar leeftijd en geslacht binnen bevolkingsgroepen. Dit zijn net de twee invalshoeken die Van San presenteert als de vernieuwende bijdrage van haar werk. De begrippen ‘cultuur’ en ‘cultureel’ duiken dan ook zo’n vijftig keer op in het rapport, en het begrip ‘etnisch’ tot honderdtwintig maal toe. Nodeloos te zeggen dat noch ‘cultuur’, noch ‘etniciteit’ gedefinieerd wordt. Dat geen van beide begrippen kan samenvallen met ‘nationaliteit’, de operationele factor voor de hele analyse, wordt gemakkelijkheidshalve vergeten. Nogmaals: is het dan verwonderlijk dat een beleidsverantwoordelijke hiermee weinig kan doen?

Tot slot: het rapport-Van San is een bijzonder misleidend document dat, in handen van naïeve of kwaadwillige gezagsdragers, nefaste gevolgen zou kunnen hebben. De Londense politiecommissaris Ian Blair heeft in november van dit jaar plannen aangekondigd om dossiers aan te leggen van alle kinderen die gedrag vertonen dat in de toekomst wel eens tot delinquentie zou kunnen leiden. Dit gaat van het spuiten van graffiti via schoolverzuim tot het afsnauwen van volwassenen. Als we Van San ernstig nemen, dan moeten allochtone jongeren maar meteen in een register van potentiële misdadigers worden opgenomen. Wie dan nog de pretentie heeft om met deze vorm van taboe-doorbreking de strijd tegen het Vlaams Blok te kunnen aanbinden zegt in feite: de beste remedie tegen extreem-rechts is een globale verrechtsing van de maatschappij. Het bankroet van dat manoeuver is intussen allang uitgesproken.

Jef Verschueren
Hoogleraar, Universiteit Antwerpen

[Antoon]

Oorspronkelijk geplaatst door Basy Lys

Van een ervaringsdeskundige.

http://forum.politics.be/archive/ind...hive/t-52.html

…

In de benadering van extreem-rechts, criminaliteit onder allochtonen, verzuring van de samenleving en andere moderne plagen is België de kampioen van de schizofrenie en de hypocrisie, ondervond ook Marion Van San.

Ruim twee jaar geleden werd ze door Justitie minister Marc Verwilghen gevraagd een onderzoek te doen naar het aandeel van allochtone jongeren in de jeugdcriminaliteit. Ze verzeilde in een labyrint van politieke intriges en werd binnen de kortste keren door alles wat politiek correct is gedemoniseerd. Als geen ander weet zij hoe diep de kloof tussen burger en overheid kan zijn.

'Tijdens de verkiezingen had Verwilghen zich geprofileerd met de melding dat, als hij minister zou worden, er een onderzoek zou komen "naar de relatie tussen etniciteit en criminaliteit".
Etniciteit is een beladen begrip in België.

Wie dat in de mond neemt, wekt de suggestie dat hij schedels wil lichten.

Na zijn beëdiging werd Verwilghen meteen geïnterpelleerd door de oppositie; hoe het zat met dat onderzoek?

Mij was door de minister gevraagd een voorstel van onderzoek neer te leggen. Zo gezegd, zo gedaan.
In het eerste deel van het onderzoek zou ik kijken naar de cijfers; het tweede deel zou gaan over de beeldvorming van de criminaliteit in twee oude stadswijken; in deel drie zou ik mij aan een daderstudie wagen.
Zo genuanceerd bracht Verwilghen het niet: hij bleef het parlement voorhouden dat er een onderzoek zou komen naar de relatie tussen etniciteit en criminaliteit.

‘Gevolg; ik werd door de wetenschap en een aantal politieke partijen tot persona non grata verklaard.

Ze hadden het over een onderzoek op het randje van racisme. Ik werd als een tweede Filip Dewinter neergezet.
Terwijl het onderzoek heel onschuldig was. Kort gezegd, stelde ik een differentiële betrokkenheid vast van allochtone jongeren bij jeugdcriminaliteit.
Om maar iets te noemen: Marokkaanse jongens scoorden twee keer hoger dan Turkse jongens. De Oost-Europeanen bleken vooral actief te zijn in vermogensdelicten.
Aziatische jongeren waren in de criminaliteitsstatistieken een onbeschreven blad. Kortom, ik toonde aan dat criminaliteit geen eenheidsworst is.
En brak daarmee het cliché van de gangbare publieke opinie die, aangevuurd door Dewinter, het tot die tijd altijd had over criminaliteit van migrantenjongeren.

Marion Van San had kunnen weten waaraan ze begon. Het taboe op asielzoekers, jeugdcriminaliteit in allochtone wijken en het gebrek aan integratielust is in België in beton gegoten. ‘Cijfers over criminaliteit onder allochtone jongeren waren er wel, maar ze mochten niet kenbaar worden gemaakt. In de jaren tachtig verbood de toenmalige premier Martens elke cijfermatige publicatie over deze gevoelige en ideologisch geladen problematiek.

Ik wist dat de rijkswacht in het bezit was van statistieken, maar het heeft me zweet en tranen gekost om de hand te leggen op deze wetenschappelijke grondstof.
Ik werd aan alle kanten tegengewerkt. Prominente wetenschappers aan de Belgische universiteiten waren de eersten om mij af te schieten. Wellicht opdat zij zichzelf gepasseerd voelden en meer nog uit ideologische pleinvrees.

…

Het rapport Van San heeft alleen maar bevestigd wat de Vlaming in de straat al lang in levende lijve ondervindt. Vandaar dat de studie door de politici in de doofpot is gegooid, en Van San ook persoonlijk is 'gediscrediteerd', ten behoeve van de allochtonen.

De meeste Vlamingen hebben al zeer lang terecht meer dan genoeg van de allochtonen en hun gedrag. Vooral de moslimse allochtonen.

[AdrianHealey]

Niemand - ook de proffen - vallen niet aan dat buitenlanders 'meer' in de statistieken staan dan autochtonen.
Enfin, relatief dan.

[bruut geweld]

Oorspronkelijk geplaatst door Antoon

Het rapport Van San heeft alleen maar bevestigd .

"alleen idioten halen het rapport van San nog aan" Qed

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Ardennees

Wat sterk opvalt:

nu ze het slachtoffer zijn (of z lijkt het althans) wordt er duidelijk vermeld dat het allochtonen zijn. Wanneer ze de daders zijn, dan wordt er nooit vermeld dat het om allochtonen gaat.

Raar toch?

Nooit?
Dat meen je niet!!!
Ik herinner me dat toen een jongen doodgestoken werd door twee Polen in het CS in Brussel het gerecht al aan de pers liet weten dat het Noordafrikanen waren voor ze er iets van wisten.
Ik begrijp dat jij het niet meer weet.http://forum.politics.be/showpost.ph...9&postcount=32

[bruut geweld]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Niemand - ook de proffen - vallen niet aan dat buitenlanders 'meer' in de statistieken staan dan autochtonen.
Enfin, relatief dan.

yep, zijn sindsdien meerder studies geweest, maar die maken belangrijke nuances: welke criminaliteit zit bij welke nationaliteit, afkomst etc. welke criminaliteit vervolgt men, welke registreert men én de belangrijkste conclusie is dat (zoals al lang bekekend in de criminologie) dat sociaal-economische omstandigheden dé drive zijn voor bepaalde vormen van criminaliteit

[smiley]

Oorspronkelijk geplaatst door bruut geweld

"alleen idioten halen het rapport van San nog aan" Qed

Jef Verschueren is een linkse idioot

[filosoof]

edit

[AdrianHealey]

Proficiat Smiley.

[Diego Raga]

Ach wat, vroeg of laat zal het zelfkritiekloze en volksverradende poco-sprookje van moraalridders als AdrianHealy & Co, als een ongeleid projectiel terugkeren en snoeihard tegen hun hypocriete en verwarde koppen knallen.
Het in you're face-effect zal dan gevoelig aanwezig zijn.

Enfin, zo eens vrijblijvend kijken uit welke ideologisch-culturele hoek de poco-wind waait, kan nooit kwaad, kwestie van de maatschappeljk-politieke weerkaart niet uit het oog te verliezen, mind me, sir !

Oorsprong

Politieke correctheid is grotendeels geïnspireerd op het gedachtegoed van de marxistische, neo-marxistische of cultureel marxistische denktank, de Frankfurter Schule of [Frankfurt School], die voor ogen had om het marxistisch ideaal niet, zoals in de Sovjet-Unie, door revolutie te realiseren, maar door het promoten van een neo-marxistische cultuur. De grondslagen voor deze stroming werden vlak na de Eerste Wereldoorlog reeds gelegd.

Gedachtegoed

In ruimere zin wordt met politiek-correctheid ook wel verwezen naar het linkse, op repressieve tolerantie gebaseerde gedachtegoed dat vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw de Nederlandse politiek heeft gedomineerd. De term wordt dan vooral badinerend gebruikt voor diegenen die dit gedachtegoed op een dogmatische manier aanhangen, zonder oog te hebben voor de keerzijden. Ook klinkt in het gebruik van de term vaak het verwijt van onoprechtheid door: iemand die een politiek correct standpunt inneemt zou dit vooral doen om bij een invloedrijke politieke kliek in het gevlei te komen, of om voor een nobel mens te worden aangezien.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Politieke_correctheid

Poco-ideologen neigen blijkbaar naar machtsdrang of de behoefte naar maatschappelijke erkenning.
Zo te zien is het persoonlijke motief voor poco-gedrag in de meeste gevallen dus het 'eigen ik eerst'. Altijd geweten trouwens.

Maw, is er in zelfbenoemde poco-kringen ooit al eens rekening gehouden ivm de ideologische afkomst en de rigoureuze toepassing ervan, mbt de motieven en gevolgen van psychologische en maatschappelijke impact van wat heet 'politieke correctheid', zowel bij de hanteerder van poco-normen, als bij de zogenaamd 'beschermde doelgroepen' ervan ?
Allicht niet, wegens..., juist, niet-poco zeker ? Freud, Skinner en Pavlov lachen zich een breuk.

Benieuwd voor de persoonlijke keuze, die Adrian zou opteren in het vetgeplaatste zinsdeel van de wiki-quote...

En als ik nog wat tijd over heb, rond st-juttemis ofzo, zal ik tevens het Nobelcomite in Stockholm aanschrijven met het vrijblijvende verzoek, dat de toekenning van de volgende Vredesprijs zou gaan naar ons aller multigefahig Adriaantje.
Hey, en een poco met zo'n referentie, die stoot direct door naar de hoogste politieke regionen, twee vliegen in een klap dus.

Alvast een dikke proficiat gewenst, met je geslaagde conditionering in de pocologie !! Je zal het op dit forum nog goed kunnen gebruiken.

[AdrianHealey]

Ach wat, vroeg of laat zal het zelfkritiekloze en volksverradende poco-sprookje van moraalridders als AdrianHealy & Co, als een ongeleid projectiel terugkeren en snoeihard tegen hun hypocriete en verwarde koppen knallen.

Dat is een prachtzin. Die moet je inlijsten.

Kun je nu eens de volgende dingen onderbouwen.
- ik ben zelfkritiekloos
- ik ben een volksverrader
- ik heb een poco-sprookje
- ik ben een moraalridder

Kun je eens duidelijk uitleggen waarom je me deze lieve koosnaampjes geeft?

Benieuwd voor de persoonlijke keuze, die Adrian zou opteren in het vetgeplaatste zinsdeel van de wiki-quote...

Als ik moet kiezen tussen
- invloedrijke politieke kliek op te vrijen
en
- aangezien te worden als een nobel mens

dan kies ik toch voor het laatste.
Lang leve mezelf!

En als ik nog wat tijd over heb, rond st-juttemis ofzo, zal ik tevens het Nobelcomite in Stockholm aanschrijven met het vrijblijvende verzoek, dat de toekenning van de volgende Vredesprijs zou gaan naar ons aller multigefahig Adriaantje.

Daarvoor heb ik teveel jeugdzonden, vrees ik.

Hey, en een poco met zo'n referentie, die stoot direct door naar de hoogste politieke regionen, twee vliegen in een klap dus.

Er is op dit moment maar 1 partij waar ik 'snel' opmars zou kunnen maken, als ik heel veel slijm, en dat is het VB. Maar sinds wanneer zijn die poco?

Alvast een dikke proficiat gewenst, met je geslaagde conditionering in de pocologie !! Je zal het op dit forum nog goed kunnen gebruiken.

Pocologie? Op dit forum?
Die is nieuw.

[AdrianHealey]

Mijn ideologische wind waait overigens uit het Westen.
Maar hij is ook in't Oosten geweest. 2de wereldoorlog in de Aziatische landen meegemaakt.