De socialistische malaise

Den Duisteren Duikboot · 22 januari 2009, 19:46

De malaise waarin de Sp.a. verkeert, is natuurlijk niet te wijten aan de blijde intrede van Bert Anciaux. Die intrede heeft een aantal structurele problemen blootgelegd, met name over de verhouding tussen top en basis, en er bestaat onmiskenbaar een intergenerationeel conflict, dat zowel over politieke stijl als inhoud gaat. Maar ongeacht welke eendracht wordt geproclameerd, de kiezer laat het massaal afweten. Is de Sp.a. nog wel nodig als ze zelfs in tijden van inflatie, economische crisis en “privatisering” van de Sociale Zekerheid geen wind in de zeilen vangt?

De “socialisten” zien zichzelf als bevrijders. Het individu zag zich bevrijd van de zwakke machtspositie die het innam ten gevolge van zijn economische onmacht. Het moest zich verenigen om sterker te worden. Het moest een systeem op poten zetten dat solidariteit garandeerde. Het moest komaf maken met de schrijnende ongelijkheid die teweeg werd gebracht door de electorale privileges van kapitaalkrachtigen. Dat is allemaal tot op grote hoogte - soms dankzij, soms ondanks de socialisten - verwezenlijkt. Het algemeen enkelvoudig stemrecht, de sociale zekerheid en het sociaal overleg hebben de samenleving echter grondig gewijzigd. Ook het individu van weleer is, nu het bevrijd is, niet meer het hulpeloze wezen van weleer. Of toch niet meer op dezelfde manier, want het voelt zich nog steeds onvrij, het is “misnoegd”, het moppert dat het een aard heeft en straft de ene na de andere regering af. Wat is er aan de hand?

Het individu heeft die toegenomen vrijheid zwaar betaald. In eerste instantie denken we dan aan de letterlijke kostprijs van “de sterke staat”: Belgen behoren nog steeds tot de absolute top van belastingbetalers in de wereld. In tweede instantie is er een verdoken kostprijs: die van de vrijheid. Dat klinkt absurd: hebben we onze vrijheid dan betaald met onvrijheid? Het antwoord is bevestigend. We worden namelijk steeds meer, door meer instanties en in meer details voortdurend geregistreerd, gecontroleerd en gestuurd. Niemand weet precies in hoeveel databanken hij of zij verzeild is geraakt. Af en toe “fuseren” zulke databanken, waardoor de indruk ontstaat dat het met de aangroei nog wel meevalt. Maar het verzamelen van data wordt er niet minder om.

In elke professionele organisatie is er behoefte aan zulke data. Bedrijven zijn er naar op zoek om de wensen van toekomstige cliënten te kennen; partijen om zichzelf beter in de markt te plaatsen; overheden om beleidsmaatregelen door te drukken. Wie een tikkeltje achterdochtig van aanleg is, kan zelfs in Facebook of beveiligingscamera’s instrumenten zien om ons “te leren kennen”, te weten welke stappen we zetten, op welk moment van de dag en met welke intentie. Die drang om het gedrag van mensen te kennen en te sturen is een belangrijke opzet geworden van “de politiek”. Die voelt al lang niet meer bevrijdend aan, maar juist knellend. De Sp.a. presenteert zichzelf als geen ander als de pleitbezorger van een sterke overheid. Die sterke overheid wordt echter steeds minder als een bondgenoot van het individu gezien en steeds meer als een bemoeizieke stiefmoeder.

De sterke overheid is vooral een technocratische overheid geworden. Die technocratisering werkt door in de sociale zekerheid: een systeem dat leunt op verplichte, haast afgedreigde solidariteit. Deze solidariteit is niet spontaan, vanuit het hart, maar zakelijk en beredeneerd. Het is een mechanisme in de meest koele zin van het woord: een bureaucratisch herverdelingssysteem waar netto-gevers geen voldoening uit halen en netto-ontvangers geen dankbaarheid voor tonen. Waarom zouden ze ook? Het ontvangene is per slot van rekening niet van harte gegeven. Diezelfde technocratisering vinden we terug in het bedrijfsleven, waar mensen nog louter op een strak omlijnde output worden beoordeeld (van postbodes tot verplegers), ten koste van de sociale, niet-kwantificeerbare aspecten van hun beroep. Ook aan de universiteiten zet ze zich genadeloos door in zowel onderwijs (via financieringsmechanismen) als onderzoek ('publish or perish'). Een richting als sociologie is gaandeweg geëvolueerd naar een soort toegepaste technocratische wetenschappen in functie van het beleid. Kortom: we zijn voortdurend onderhevig aan krachten die ons "bijsturen".

Als de Sp.a. nog een toekomst voor zichzelf wil, zal ze een kritischere houding moeten aannemen tegenover de opstelling van de overheid. Ze zal op zoek moeten naar een ideologie die burgers weer verlost van de knellende banden van de technocratie zonder ze daarom over te leveren aan een libertarische “jungle”. Socialisten moeten in de 21ste eeuw streven naar een “slimme” overheid, die zich bescheiden, minder centralistisch opstelt en zuurstof geeft aan spontaniteit. Pas dan kan ze een alternatief zijn voor de technocratische benadering van de bedrijfswereld en als “nodig” worden aangevoeld.

HAMC · 22 januari 2009, 20:02

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Als de Sp.a. nog een toekomst voor zichzelf wil, ...

... Zal ze moeten inzien dat Belgie geen toekomst meer heeft.

Dan en dan alleen zal de SPa Vlaams worden en weer een toekomst hebben.

Den Duisteren Duikboot · 23 januari 2009, 18:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

... Zal ze moeten inzien dat Belgie geen toekomst meer heeft.

Dan en dan alleen zal de SPa Vlaams worden en weer een toekomst hebben.

Alsof dat al die kiezers zijn afgehaakt vanwege de communautaire opstelling van de Sp.a...

filosofisch verzet · 1 februari 2009, 15:04

oNTWAAKT GEHYPNOTISEERDEN DER AARDE
De werkers werken en geven uit en betalen ondertussen via hun Staat voor mijnen die overal ter wereld doden en verminken. Sommige mijnen worden zelfs zo 'intelligent' ontworpen dat ze voor het ontploffen tot buikhoogte of bij kinderen tot gezichtshoogte, omhoogspringen, alvorens ze hun kriminele, maar door onze wapenproducenten en regimes gesteunde 'opdrachten' kunnen uitvoeren. Aangezien mijnen moeten ontmijnd worden, ontwierpen de door winst en niet door logika en menselijkheid gedreven aandeelhoudersvergaderingen en de door hun bezoldigde denktanken van de woekergeldekonomie een markt aan absurd-vernuftige, kleine, zowel als grote, tankachtige machines om de wereld weer eens te ontmijnen, terwijl er op veel plaatsen weer andere oorlogen in mekaar geknutseld worden. Vermits ook het ontmijnen geld kost en de staat meer en meer geld tekortkomt zetten liefdadigheidsorganisaties steunkampagnes op om de werkers en de aandeelhouders van een inkomen te blijven voorzien.

Het absurde systeem hierachter, wordt niet afgeschaft. Het kannonenvlees en de ondermeer militaire woekergeldekonomie blijven bestaan. 'Een rijstveld ontmijnen kost vijftig cent per vierkante meter'...zo kunnen we nog jaren doorgaan.
De gruwelen die de planeet ontsieren blijven voortduren en riskeren toe te nemen. Een bomaanslag op een kerkhof of kinderarbeid en een miljoen mensen met de dood bedreigd...het kan allemaal in één journaal. !
"De mensheid verbindt zijn lot nog altijd met de waarde van het geld." "Het imperialisme wil geen systeem instaleren met wereldwijd gunstige arbeidsvoorwaarden...en de aan die logica verbonden burgerlijke partijen ook niet...ze durven zelfs de grote ondernemingen niet 'onverkoopbaar' te maken en kunnen geen sluitingen verhinderen...omdat ze een positie binnen het Staatsapparaat of het Supermanagment te verdedigen hebben ? Indien we ervan uitgaan dat het grootkapitaal krisis en oorlog zal blijven produceren, heeft het geen zin om nog alleen maar looneisen en abeidsduurvermindering naar voor te schuiven...we moeten minstens wereldwijd gelijke lonen eisen...en daarrond desnoods een televoting organiseren".

"Het is ronduit absurd, al die Supermanagers die in naam van de heilige Competitie de konkurrerende bedrijven tot de vijand uitroepen...en hun 'onderdanen' tot de strijd...ja zelfs letterlijk tot de 'ekonomische oorlog' oproepen. De partijapparatendemokratie mag dan nadien de stuiptrekkingen van het kapitalisme na een zoveelste herstrukturering gaan oplappen. De personeelsadviesburo's zoeken dan uit de verslagen generaals en soldaten de beste krachten om terug de oorlog in te sturen". "Hoe gaan we die oorlogen niet stopzetten ?

Als we de vakbondsbonzen volgen gaan we sektor per sektor of bedrijf per bedrijf af en toe eens staken...en alles blijft bij het oude.
Alternatieven dringen zich op. Wie zal er de werkers in heel deze tragikomedie verdedigen ? De vakbondstussenkomsten beperken zich tot een aantal overadministratieve eisen die met de kern van de zaak niet veel te maken heeft.
De kern van de zaak : het weigeren van uitbuiting en armoede en oorlog hier en elders in de wereld".
"Een hele reeks tests wachten de werkmens, alhoewel hij en zij reeds zoveel hebben doorstaan en alhoewel een relatieve welvaart hem en haar op een steeds kleiner deel van deze aarde, tijdelijk 'toegestaan' lijken te zijn. Hoe gaan we reageren op de verdere verrechtsing van de maatschappij, zeker nu alle openbaar bezit verpatst wordt en de ontmenselijking van de arbeid ons als een doodgewoon iets opgedrongen wordt.

Er komt een dag dat bepaalde machtsverhoudingen in vraag zullen moeten worden gesteld. Zoniet gaan allerhande basisgroepen nog decenia lang ijveren voor hulp aan slachtoffers van mijnen of om ergens een politieke gevangene uit de cel te krijgen of doodseskaders of werkeloosheid of vervuiling te stoppen...of de schuldenlast van de armere landen te schrappen...enz...zonder dat er veel verandert. Temidden van een zich uitbreidende oorlogschaos die een teken van een decadent kapitalisme lijkt te zijn, of je het nu Staatskapitalisme of wat dan ook noemt, het is wereldwijd een systeem in krisis, een systeem gebasseerd op loonarbeid , handel en spekulatie...een systeem dat zich bedient van een burgerlijke partijendemokratie die schermt met humanistische waarden terwijl de helft van de wereld wegzinkt in oorlog en armoede. Het fascisme lanceert zich de dag van vandaag opnieuw en is weer geen oplossing voor de moeilijkheden waarin het systeem is verzeilt...het wordt alleen gebruikt als dreigmiddel door andere, minder rechtse partijen die zich minder openlijk anti-sociaal en voordoen. Wat zitten ze toch allemaal gezellig in het salon wat te keuvelen terwijl de kogels om de oren van zovelen vliegen.

Alsof de werkmens nog niet genoeg verdeelt is, laat hij zich nog maar eens op de werkvloer verdelen tussen elkaar en de ploegbaas of werknemer met een voordeliger contract voor hetzelfde geld...of in kwaliteitscircels, bedoeld om het werk zelf meer en meer uit te schakelen...om het eens tegelijk sarcastisch en humoristisch te zeggen. Verder zijn er dan nog al die andere geestelijke en fysieke en gezondheids-en relatieproblemen waarnaar zoveel energie gaat...zodat er na de pletwals van pers-en consumptiemaatschappij geen ruimte meer voor analyse overblijft. Gelukkig zijn we op de werkvloer nog niet rascistisch geworden.

"Tisten aller landen verenig jullie, zou... oh 'Marx bidt voor ons' zeggen als hij ons bezig ziet. De enen hebben teveel vertrouwen in organiseren zonder hierarchie. Anderen verwachten dan weer alles van de leiding van een beweging alleen. Nog anderen denken dat ze hun kar uitsluitend aan de burgerlijke of de radenistische demokratie moeten hangen...zo hebben de Britten de oorlog in Irak ook niet kunnen voorkomen.
Er moet een geweldloze manier zijn om al die aan onze maagzweren nijpende wereldproblemen aan te pakken.
"Het gevoel van zich één en solidair te voelen met z'n klasse, zoals een boer zich met de natuur verbonden weten kan...is dringend aan een herleving toe. Zelfs voor de 'kansarmen' is door fortuinlijker klassegenoten weinig positiefs kunnen bekomen worden...al wordt er al wel eens iets voor de deftigheid georganiseerd. Als iedereen eens op de werkvloer zou komen en zeggen zou "dat dat toch niet bedoeling kan zijn dat wij hier zo ons kas moeten afdraaien en dat er zoveel aan den dop staan"...en dan eens allemaal tegelijk zorgden dat ze zelf volk konden bijaannemen".

PS. Dit schrijven naar aanleiding van de twee doden die er in de fabriek Mitsubishi Venezuela gevallen zijn bij een door de regering veroordeeld politieoptreden tegen een bedrijfsbezetting. Dit bericht is al enkele dagen oud en was nog nergens te horen of te lezen, maar werd via twee vakbonden en een linkse groep uitgevers en militanten doorgestuurd naar één van de linken (éénheid in verscheidenheid) van Filosofisch Verzet, links onderaan onder 'Vonk' klikken. Wat U wel in de media hoorde was tot mijn verbazing de veroordeling van Chavez van de vandalendaden in een synagoge, duidelijk opgezet door een paar mensen met behulp van een tiental mensen om de linkse regering 'antisemietisch' te kunnen noemen nadat Venezuela wel en de VS en Europa niet, in woord en daad afstand nam van de Gaza-bombardementen.

Volksstormer · 1 februari 2009, 15:12

De socialistische malaise is maar een neveneffect van de neoliberale globalisering. De paradox is dat het internationale socialisme meegesleurd zal worden in de ontmanteling van de nationale staat, ingezet in de jaren '70.

De nationale staat was (en is) de basis van het sociaal overleg, de sociale zekerheid, de consensus arbeid-kapitaal, enz. Kortom, de basis van de socialistische zuil, maar ook van de andere zuilen. Internationaal socialisme of andersglobalisme is bedrog.

Dat is de achtergrond die ik mis in de begintekst.

Txiki · 2 februari 2009, 17:40

Indien de SP.A een toekomst wil voor zichzelf, zal die partij socialistisch moeten worden en zal die partij de rol van behoudsgezinde en sociaal-democratische symptoombestrijder moeten laten voor wat het is.

roger verhiest · 2 februari 2009, 18:04

Of we dat leuk vinden of niet : de wereld is één ; alle staten zijn van elkaar afhankelijk
maar : het overblijfsel van het imperialisme en kolonialisme dat we nu neokolonialisme en globalisme noemen moet nog opgeruimd worden. We mogen het kind niet met het badwater wegwerpen: de internationale overlegmodellen en organen zijn zeer nuttig, maar botsen op een tekort aan sanctioneringsvermogen om de internationale handel en mishandel te sturen.

Het oprichten van een waarachtig vrije wereldvakbond is een goede stap in de juiste richting. Ook de huidige internationalisatie van het recht is een goede zaak, want de kiem van een tegengewicht tegen de nationalistische imperialistische krachten die steeds meer slechts de uitbuiting van de geneokolonizeerden voor ogen heeft.

Rechtvaardigheid en gelijke kansen voor iedereen !

Txiki · 2 februari 2009, 18:12

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door roger verhiest

Of we dat leuk vinden of niet : de wereld is één ; alle staten zijn van elkaar afhankelijk
maar : het overblijfsel van het imperialisme en kolonialisme dat we nu neokolonialisme en globalisme noemen moet nog opgeruimd worden. We mogen het kind niet met het badwater wegwerpen: de internationale overlegmodellen en organen zijn zeer nuttig, maar botsen op een tekort aan sanctioneringsvermogen om de internationale handel en mishandel te sturen.

Het oprichten van een waarachtig vrije wereldvakbond is een goede stap in de juiste richting. Ook de huidige internationalisatie van het recht is een goede zaak, want de kiem van een tegengewicht tegen de nationalistische imperialistische krachten die steeds meer slechts de uitbuiting van de geneokolonizeerden voor ogen heeft.

Rechtvaardigheid en gelijke kansen voor iedereen !

Hier kan ik het mee eens zijn. Maar wat die internationalisering van het recht betreft, gaan we niet meer en meer in de richting van enorme inperkingen?

Hendrik de Stoute · 2 februari 2009, 19:05

Wat mij verbaast is dat de sp.a geen sokkel geeft aan de verschillende stromingen waaruit ze bestaat, zeker sinds de verruimingsoperatie ingezet werd onder Stevaert toen de naam van sp naar sp.a evolueerde.
De verruimingsoperatie van de franstalige liberale partij lijkt in die zin beter geslaagd. Niet alleen kreeg die verruiming een volledig nieuwe naam die op niets lijkt op die van de vroegere franstalige liberale partij PRL maar bovendien behouden zowel de franstalige liberalen als de andere partners hun eigen structuren en eigen voorzitters. De MR bestaat nog altijd uit PRL, FDF en MCC en ja elk met hun eigen voorzitter (+ Didier Reynders als overkoepelende voorzitter). En daar is tot nu toe nog maar weinig onderling gekrakeel uit voortgekomen. Maar bij de sp.a lijkt men in het kader van de verruiming iedereen persé met een sp.a partijkaart te willen behelpen zonder meer. Moest ik Caroline zijn dan zou ik sp.a hernoemen tot Sociaal Progressief Alternatief (dat is de huidige baseline die dan gepromoveerd wordt) als algemene koepelnaam voor een brede linkse partij en wordt dat gedragen door 3 sterke organisatorische poten, nml. voor de klassieke socialisten de SP - Socialistische Partij met een eigen voorzitter ( bv. Bruno Tobback), ROOD ( die zich nu sp-a rood noemen) met Erik De Bruyn als voorzitter en De Progressieven met bv. Wouter Van Bellingen als voorzitter voor de overgekomen ex-VlaamsProgressieven. En als overkoepelende voorzitter dan Caroline. Me dunkt dat dergelijke structuur een versterkend element zou kunnen zijn binnen het sp.a verhaal en bv. het wantrouwen van sommige stamboeksocialisten tegenover de inbreng van "post-moderne progressieven" kunnen wegnemen. En het zou een stuk erkenning zijn tegenover de mensen van spa-rood. Nu heeft iedereen binnen de sp.a teveel schrik dat zijn/haar eigen verhaal (gelijk?) in het gedrang komt.

Txiki · 2 februari 2009, 19:11

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hendrik de Stoute

Wat mij verbaast is dat de sp.a geen sokkel geeft aan de verschillende stromingen waaruit ze bestaat, zeker sinds de verruimingsoperatie ingezet werd onder Stevaert toen de naam van sp naar sp.a evolueerde.

Enige gelijkenis met de VU doemt hier toch wel op...

solidarnosc · 2 februari 2009, 21:32

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hendrik de Stoute

Wat mij verbaast is dat de sp.a geen sokkel geeft aan de verschillende stromingen waaruit ze bestaat, zeker sinds de verruimingsoperatie ingezet werd onder Stevaert toen de naam van sp naar sp.a evolueerde.

Er is maar één sokkel en stroming in de SP.a en dat is de partijleiding. De rest is kies- en plakvee.

Txiki · 2 februari 2009, 21:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door solidarnosc

Er is maar één sokkel en stroming in de SP.a en dat is de partijleiding. De rest is kies- en plakvee.

Zoals bij de VU destijds...

Sjaax · 2 februari 2009, 21:56

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Als de Sp.a. nog een toekomst voor zichzelf wil, zal ze een kritischere houding moeten aannemen tegenover de opstelling van de overheid. Ze zal op zoek moeten naar een ideologie die burgers weer verlost van de knellende banden van de technocratie zonder ze daarom over te leveren aan een libertarische “jungle”. Socialisten moeten in de 21ste eeuw streven naar een “slimme” overheid, die zich bescheiden, minder centralistisch opstelt en zuurstof geeft aan spontaniteit. Pas dan kan ze een alternatief zijn voor de technocratische benadering van de bedrijfswereld en als “nodig” worden aangevoeld.

Socialisme 'gelooft' sterk in een maatschappelijke sturing via de overheid. Als blijkt dat die overheidssturing ook weer zijn nadelen heeft, beknellend is, dan kan worden geprobeerd worden daar iets aan te doen. Maar kan je de oplossing dan nog steeds socialistisch noemen?

Sjaax · 2 februari 2009, 22:08

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Volksstormer

De socialistische malaise is maar een neveneffect van de neoliberale globalisering.

De nationale staat was (en is) de basis van het sociaal overleg, de sociale zekerheid, de consensus arbeid-kapitaal, enz. Kortom, de basis van de socialistische zuil, maar ook van de andere zuilen.

Je verbaast me positief, Volksstormer. Je kan een goede analyse van de problematiek maken.

Maar je gesuggereerde remedie is wat reactionair. Je stelt dat het socialisme internationaal zal lijden onder de ontmanteling van de staat:

Citaat:

De paradox is dat het internationale socialisme meegesleurd zal worden in de ontmanteling van de nationale staat, ingezet in de jaren '70. Internationaal socialisme of andersglobalisme is bedrog.

Maar je kan mensen niet opsluiten in hun natiestaat. De technologische mogelijkheden zijn er om globaal te gaan. Dan zullen de mensen er ook gebuik van maken. Met andere woorden, je kan niet terug naar de situatie van de jaren zestig, laat staan naar Stalins idee van socialisme in één land.

Dope · 2 februari 2009, 23:01

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Zoals bij de VU destijds...

zoals bij elke partij

jogo · 3 februari 2009, 00:32

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Enige gelijkenis met de VU doemt hier toch wel op...

idd. het voorstel behelst een splitsing van de Spa in drie delen er zou ook nog een vierde groep bij kunnen die zich "niet splitsen" zouden kunnen noemen.

De schoofzak · 3 februari 2009, 16:34

Er zijn bijna geen arbeiders, in de zin van proletariaat, meer in Vlaanderen.

Jaren geleden, in de periode van besparingsijver om de staatschuld af te lossen tot een €-waardig nivo, heb ik eens den oude Tobbak horen zeggen dat hij eraan dacht om een takske te heffen op kasbons en obligaties, maar dat hij nogal verschoten was van de reakties van zijn 'oudere militanten' die allemaal hun schaapjes op het droge hadden trachten te krijgen met ... kasbons en obligaties ...
de arbeiders met hun VW-premie van Vorst, die moogt ge toch ook geen klassieke arbeiders meer noemen ....

De maatschappij is geëvolueerd; heel wat zonen en dochters van oude sossen hebben univ gedaan en huldigen een moderner sosialisme, een hedendaags sosialisme.
Dat pikt bij de echte ouden, die nog graag op straat roepen dat het patronaat si en het patronaal sa ...

Ik denk dat het sossendom zijn tijd gehad heeft.
En dat betekent helemaaaaaal niet dat het solidaire in de maatschappij uitgevlakt zal worden.

Knipp · 4 februari 2009, 09:17

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

en als “nodig” worden aangevoeld.

Daar leg je wel wat bloot vind ik.

De ultieme wens van alle partijen, te worden ervaren als 'nodig'.

Zes miljoen metalen uncle sammekes die rond hun as tollen in een magnetisch mediaveld.
En de hoop dat ze gaan stilvallen met de vinger in de juiste richting. I need You. Yeah Yeah Yeah.

Demosthenes · 4 februari 2009, 09:21

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Alsof dat al die kiezers zijn afgehaakt vanwege de communautaire opstelling van de Sp.a...

Ik ken toch een aantal socialisten die omwille van die reden niet meer op de sp.a zullen stemmen.

lombas · 4 februari 2009, 09:23

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Er zijn bijna geen arbeiders, in de zin van proletariaat, meer in Vlaanderen.

Mensen die in loondienst zijn en geen vat hebben op de productiemiddelen zijn nochtans nog steeds in een overgrote meerderheid.

Het begrip 'middenklasse' heeft onterecht veel mensen doen dromen dat ze niet meer tot het proletariaat behoren.

22 januari 2009, 19:46	#1
Den Duisteren Duikboot Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 10 januari 2003 Berichten: 13.400	De socialistische malaise De malaise waarin de Sp.a. verkeert, is natuurlijk niet te wijten aan de blijde intrede van Bert Anciaux. Die intrede heeft een aantal structurele problemen blootgelegd, met name over de verhouding tussen top en basis, en er bestaat onmiskenbaar een intergenerationeel conflict, dat zowel over politieke stijl als inhoud gaat. Maar ongeacht welke eendracht wordt geproclameerd, de kiezer laat het massaal afweten. Is de Sp.a. nog wel nodig als ze zelfs in tijden van inflatie, economische crisis en “privatisering” van de Sociale Zekerheid geen wind in de zeilen vangt? De “socialisten” zien zichzelf als bevrijders. Het individu zag zich bevrijd van de zwakke machtspositie die het innam ten gevolge van zijn economische onmacht. Het moest zich verenigen om sterker te worden. Het moest een systeem op poten zetten dat solidariteit garandeerde. Het moest komaf maken met de schrijnende ongelijkheid die teweeg werd gebracht door de electorale privileges van kapitaalkrachtigen. Dat is allemaal tot op grote hoogte - soms dankzij, soms ondanks de socialisten - verwezenlijkt. Het algemeen enkelvoudig stemrecht, de sociale zekerheid en het sociaal overleg hebben de samenleving echter grondig gewijzigd. Ook het individu van weleer is, nu het bevrijd is, niet meer het hulpeloze wezen van weleer. Of toch niet meer op dezelfde manier, want het voelt zich nog steeds onvrij, het is “misnoegd”, het moppert dat het een aard heeft en straft de ene na de andere regering af. Wat is er aan de hand? Het individu heeft die toegenomen vrijheid zwaar betaald. In eerste instantie denken we dan aan de letterlijke kostprijs van “de sterke staat”: Belgen behoren nog steeds tot de absolute top van belastingbetalers in de wereld. In tweede instantie is er een verdoken kostprijs: die van de vrijheid. Dat klinkt absurd: hebben we onze vrijheid dan betaald met onvrijheid? Het antwoord is bevestigend. We worden namelijk steeds meer, door meer instanties en in meer details voortdurend geregistreerd, gecontroleerd en gestuurd. Niemand weet precies in hoeveel databanken hij of zij verzeild is geraakt. Af en toe “fuseren” zulke databanken, waardoor de indruk ontstaat dat het met de aangroei nog wel meevalt. Maar het verzamelen van data wordt er niet minder om. In elke professionele organisatie is er behoefte aan zulke data. Bedrijven zijn er naar op zoek om de wensen van toekomstige cliënten te kennen; partijen om zichzelf beter in de markt te plaatsen; overheden om beleidsmaatregelen door te drukken. Wie een tikkeltje achterdochtig van aanleg is, kan zelfs in Facebook of beveiligingscamera’s instrumenten zien om ons “te leren kennen”, te weten welke stappen we zetten, op welk moment van de dag en met welke intentie. Die drang om het gedrag van mensen te kennen en te sturen is een belangrijke opzet geworden van “de politiek”. Die voelt al lang niet meer bevrijdend aan, maar juist knellend. De Sp.a. presenteert zichzelf als geen ander als de pleitbezorger van een sterke overheid. Die sterke overheid wordt echter steeds minder als een bondgenoot van het individu gezien en steeds meer als een bemoeizieke stiefmoeder. De sterke overheid is vooral een technocratische overheid geworden. Die technocratisering werkt door in de sociale zekerheid: een systeem dat leunt op verplichte, haast afgedreigde solidariteit. Deze solidariteit is niet spontaan, vanuit het hart, maar zakelijk en beredeneerd. Het is een mechanisme in de meest koele zin van het woord: een bureaucratisch herverdelingssysteem waar netto-gevers geen voldoening uit halen en netto-ontvangers geen dankbaarheid voor tonen. Waarom zouden ze ook? Het ontvangene is per slot van rekening niet van harte gegeven. Diezelfde technocratisering vinden we terug in het bedrijfsleven, waar mensen nog louter op een strak omlijnde output worden beoordeeld (van postbodes tot verplegers), ten koste van de sociale, niet-kwantificeerbare aspecten van hun beroep. Ook aan de universiteiten zet ze zich genadeloos door in zowel onderwijs (via financieringsmechanismen) als onderzoek ('publish or perish'). Een richting als sociologie is gaandeweg geëvolueerd naar een soort toegepaste technocratische wetenschappen in functie van het beleid. Kortom: we zijn voortdurend onderhevig aan krachten die ons "bijsturen". Als de Sp.a. nog een toekomst voor zichzelf wil, zal ze een kritischere houding moeten aannemen tegenover de opstelling van de overheid. Ze zal op zoek moeten naar een ideologie die burgers weer verlost van de knellende banden van de technocratie zonder ze daarom over te leveren aan een libertarische “jungle”. Socialisten moeten in de 21ste eeuw streven naar een “slimme” overheid, die zich bescheiden, minder centralistisch opstelt en zuurstof geeft aan spontaniteit. Pas dan kan ze een alternatief zijn voor de technocratische benadering van de bedrijfswereld en als “nodig” worden aangevoeld.

1 februari 2009, 15:12	#5
Volksstormer Minister-President Geregistreerd: 22 februari 2003 Locatie: Dietsland-Europa Berichten: 5.620	De socialistische malaise is maar een neveneffect van de neoliberale globalisering. De paradox is dat het internationale socialisme meegesleurd zal worden in de ontmanteling van de nationale staat, ingezet in de jaren '70. De nationale staat was (en is) de basis van het sociaal overleg, de sociale zekerheid, de consensus arbeid-kapitaal, enz. Kortom, de basis van de socialistische zuil, maar ook van de andere zuilen. Internationaal socialisme of andersglobalisme is bedrog. Dat is de achtergrond die ik mis in de begintekst. __________________ Massimo Morsello - Punto di Non Ritorno Laatst gewijzigd door Volksstormer : 1 februari 2009 om 15:17.

2 februari 2009, 18:04	#7
roger verhiest Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 18 november 2007 Locatie: 2100 Meneghem Berichten: 9.288	Of we dat leuk vinden of niet : de wereld is één ; alle staten zijn van elkaar afhankelijk maar : het overblijfsel van het imperialisme en kolonialisme dat we nu neokolonialisme en globalisme noemen moet nog opgeruimd worden. We mogen het kind niet met het badwater wegwerpen: de internationale overlegmodellen en organen zijn zeer nuttig, maar botsen op een tekort aan sanctioneringsvermogen om de internationale handel en mishandel te sturen. Het oprichten van een waarachtig vrije wereldvakbond is een goede stap in de juiste richting. Ook de huidige internationalisatie van het recht is een goede zaak, want de kiem van een tegengewicht tegen de nationalistische imperialistische krachten die steeds meer slechts de uitbuiting van de geneokolonizeerden voor ogen heeft. Rechtvaardigheid en gelijke kansen voor iedereen ! __________________ Tempo toleras sed vero aperas

2 februari 2009, 19:05	#9
Hendrik de Stoute Parlementslid Geregistreerd: 30 april 2008 Locatie: Gent Berichten: 1.839	Wat mij verbaast ... Wat mij verbaast is dat de sp.a geen sokkel geeft aan de verschillende stromingen waaruit ze bestaat, zeker sinds de verruimingsoperatie ingezet werd onder Stevaert toen de naam van sp naar sp.a evolueerde. De verruimingsoperatie van de franstalige liberale partij lijkt in die zin beter geslaagd. Niet alleen kreeg die verruiming een volledig nieuwe naam die op niets lijkt op die van de vroegere franstalige liberale partij PRL maar bovendien behouden zowel de franstalige liberalen als de andere partners hun eigen structuren en eigen voorzitters. De MR bestaat nog altijd uit PRL, FDF en MCC en ja elk met hun eigen voorzitter (+ Didier Reynders als overkoepelende voorzitter). En daar is tot nu toe nog maar weinig onderling gekrakeel uit voortgekomen. Maar bij de sp.a lijkt men in het kader van de verruiming iedereen persé met een sp.a partijkaart te willen behelpen zonder meer. Moest ik Caroline zijn dan zou ik sp.a hernoemen tot Sociaal Progressief Alternatief (dat is de huidige baseline die dan gepromoveerd wordt) als algemene koepelnaam voor een brede linkse partij en wordt dat gedragen door 3 sterke organisatorische poten, nml. voor de klassieke socialisten de SP - Socialistische Partij met een eigen voorzitter ( bv. Bruno Tobback), ROOD ( die zich nu sp-a rood noemen) met Erik De Bruyn als voorzitter en De Progressieven met bv. Wouter Van Bellingen als voorzitter voor de overgekomen ex-VlaamsProgressieven. En als overkoepelende voorzitter dan Caroline. Me dunkt dat dergelijke structuur een versterkend element zou kunnen zijn binnen het sp.a verhaal en bv. het wantrouwen van sommige stamboeksocialisten tegenover de inbreng van "post-moderne progressieven" kunnen wegnemen. En het zou een stuk erkenning zijn tegenover de mensen van spa-rood. Nu heeft iedereen binnen de sp.a teveel schrik dat zijn/haar eigen verhaal (gelijk?) in het gedrang komt. Laatst gewijzigd door Hendrik de Stoute : 2 februari 2009 om 19:20.

3 februari 2009, 16:34	#17
De schoofzak Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 4 juli 2004 Berichten: 80.297	Er zijn bijna geen arbeiders, in de zin van proletariaat, meer in Vlaanderen. Jaren geleden, in de periode van besparingsijver om de staatschuld af te lossen tot een €-waardig nivo, heb ik eens den oude Tobbak horen zeggen dat hij eraan dacht om een takske te heffen op kasbons en obligaties, maar dat hij nogal verschoten was van de reakties van zijn 'oudere militanten' die allemaal hun schaapjes op het droge hadden trachten te krijgen met ... kasbons en obligaties ... de arbeiders met hun VW-premie van Vorst, die moogt ge toch ook geen klassieke arbeiders meer noemen .... De maatschappij is geëvolueerd; heel wat zonen en dochters van oude sossen hebben univ gedaan en huldigen een moderner sosialisme, een hedendaags sosialisme. Dat pikt bij de echte ouden, die nog graag op straat roepen dat het patronaat si en het patronaal sa ... Ik denk dat het sossendom zijn tijd gehad heeft. En dat betekent helemaaaaaal niet dat het solidaire in de maatschappij uitgevlakt zal worden. __________________ Vlaanderen is niet van iedereen. Vlaanderen is enkel van hen die een inspanning doen om ertoe te behoren. De grendel-grondwet moet wijken om eindelijk de broodnodige veranderingen te kunnen doorvoeren. Nadien kan de grondwet herstemd worden. Dat is nog gebeurd. Ik heb de partij gesticht op drie lijnen: Vlaams en Europees, vrij en verantwoordelijk, en sterk en sociaal. Vandaag is dat de grondstroom in Vlaanderen. Geert Bourgeois (N-VA)

1 februari 2009, 15:04	#4
filosofisch verzet Partijlid Geregistreerd: 11 augustus 2008 Locatie: Brabant Berichten: 248	oNTWAAKT GEHYPNOTISEERDEN DER AARDE De werkers werken en geven uit en betalen ondertussen via hun Staat voor mijnen die overal ter wereld doden en verminken. Sommige mijnen worden zelfs zo 'intelligent' ontworpen dat ze voor het ontploffen tot buikhoogte of bij kinderen tot gezichtshoogte, omhoogspringen, alvorens ze hun kriminele, maar door onze wapenproducenten en regimes gesteunde 'opdrachten' kunnen uitvoeren. Aangezien mijnen moeten ontmijnd worden, ontwierpen de door winst en niet door logika en menselijkheid gedreven aandeelhoudersvergaderingen en de door hun bezoldigde denktanken van de woekergeldekonomie een markt aan absurd-vernuftige, kleine, zowel als grote, tankachtige machines om de wereld weer eens te ontmijnen, terwijl er op veel plaatsen weer andere oorlogen in mekaar geknutseld worden. Vermits ook het ontmijnen geld kost en de staat meer en meer geld tekortkomt zetten liefdadigheidsorganisaties steunkampagnes op om de werkers en de aandeelhouders van een inkomen te blijven voorzien. Het absurde systeem hierachter, wordt niet afgeschaft. Het kannonenvlees en de ondermeer militaire woekergeldekonomie blijven bestaan. 'Een rijstveld ontmijnen kost vijftig cent per vierkante meter'...zo kunnen we nog jaren doorgaan. De gruwelen die de planeet ontsieren blijven voortduren en riskeren toe te nemen. Een bomaanslag op een kerkhof of kinderarbeid en een miljoen mensen met de dood bedreigd...het kan allemaal in één journaal. ! "De mensheid verbindt zijn lot nog altijd met de waarde van het geld." "Het imperialisme wil geen systeem instaleren met wereldwijd gunstige arbeidsvoorwaarden...en de aan die logica verbonden burgerlijke partijen ook niet...ze durven zelfs de grote ondernemingen niet 'onverkoopbaar' te maken en kunnen geen sluitingen verhinderen...omdat ze een positie binnen het Staatsapparaat of het Supermanagment te verdedigen hebben ? Indien we ervan uitgaan dat het grootkapitaal krisis en oorlog zal blijven produceren, heeft het geen zin om nog alleen maar looneisen en abeidsduurvermindering naar voor te schuiven...we moeten minstens wereldwijd gelijke lonen eisen...en daarrond desnoods een televoting organiseren". "Het is ronduit absurd, al die Supermanagers die in naam van de heilige Competitie de konkurrerende bedrijven tot de vijand uitroepen...en hun 'onderdanen' tot de strijd...ja zelfs letterlijk tot de 'ekonomische oorlog' oproepen. De partijapparatendemokratie mag dan nadien de stuiptrekkingen van het kapitalisme na een zoveelste herstrukturering gaan oplappen. De personeelsadviesburo's zoeken dan uit de verslagen generaals en soldaten de beste krachten om terug de oorlog in te sturen". "Hoe gaan we die oorlogen niet stopzetten ? Als we de vakbondsbonzen volgen gaan we sektor per sektor of bedrijf per bedrijf af en toe eens staken...en alles blijft bij het oude. Alternatieven dringen zich op. Wie zal er de werkers in heel deze tragikomedie verdedigen ? De vakbondstussenkomsten beperken zich tot een aantal overadministratieve eisen die met de kern van de zaak niet veel te maken heeft. De kern van de zaak : het weigeren van uitbuiting en armoede en oorlog hier en elders in de wereld". "Een hele reeks tests wachten de werkmens, alhoewel hij en zij reeds zoveel hebben doorstaan en alhoewel een relatieve welvaart hem en haar op een steeds kleiner deel van deze aarde, tijdelijk 'toegestaan' lijken te zijn. Hoe gaan we reageren op de verdere verrechtsing van de maatschappij, zeker nu alle openbaar bezit verpatst wordt en de ontmenselijking van de arbeid ons als een doodgewoon iets opgedrongen wordt. Er komt een dag dat bepaalde machtsverhoudingen in vraag zullen moeten worden gesteld. Zoniet gaan allerhande basisgroepen nog decenia lang ijveren voor hulp aan slachtoffers van mijnen of om ergens een politieke gevangene uit de cel te krijgen of doodseskaders of werkeloosheid of vervuiling te stoppen...of de schuldenlast van de armere landen te schrappen...enz...zonder dat er veel verandert. Temidden van een zich uitbreidende oorlogschaos die een teken van een decadent kapitalisme lijkt te zijn, of je het nu Staatskapitalisme of wat dan ook noemt, het is wereldwijd een systeem in krisis, een systeem gebasseerd op loonarbeid , handel en spekulatie...een systeem dat zich bedient van een burgerlijke partijendemokratie die schermt met humanistische waarden terwijl de helft van de wereld wegzinkt in oorlog en armoede. Het fascisme lanceert zich de dag van vandaag opnieuw en is weer geen oplossing voor de moeilijkheden waarin het systeem is verzeilt...het wordt alleen gebruikt als dreigmiddel door andere, minder rechtse partijen die zich minder openlijk anti-sociaal en voordoen. Wat zitten ze toch allemaal gezellig in het salon wat te keuvelen terwijl de kogels om de oren van zovelen vliegen. Alsof de werkmens nog niet genoeg verdeelt is, laat hij zich nog maar eens op de werkvloer verdelen tussen elkaar en de ploegbaas of werknemer met een voordeliger contract voor hetzelfde geld...of in kwaliteitscircels, bedoeld om het werk zelf meer en meer uit te schakelen...om het eens tegelijk sarcastisch en humoristisch te zeggen. Verder zijn er dan nog al die andere geestelijke en fysieke en gezondheids-en relatieproblemen waarnaar zoveel energie gaat...zodat er na de pletwals van pers-en consumptiemaatschappij geen ruimte meer voor analyse overblijft. Gelukkig zijn we op de werkvloer nog niet rascistisch geworden. "Tisten aller landen verenig jullie, zou... oh 'Marx bidt voor ons' zeggen als hij ons bezig ziet. De enen hebben teveel vertrouwen in organiseren zonder hierarchie. Anderen verwachten dan weer alles van de leiding van een beweging alleen. Nog anderen denken dat ze hun kar uitsluitend aan de burgerlijke of de radenistische demokratie moeten hangen...zo hebben de Britten de oorlog in Irak ook niet kunnen voorkomen. Er moet een geweldloze manier zijn om al die aan onze maagzweren nijpende wereldproblemen aan te pakken. "Het gevoel van zich één en solidair te voelen met z'n klasse, zoals een boer zich met de natuur verbonden weten kan...is dringend aan een herleving toe. Zelfs voor de 'kansarmen' is door fortuinlijker klassegenoten weinig positiefs kunnen bekomen worden...al wordt er al wel eens iets voor de deftigheid georganiseerd. Als iedereen eens op de werkvloer zou komen en zeggen zou "dat dat toch niet bedoeling kan zijn dat wij hier zo ons kas moeten afdraaien en dat er zoveel aan den dop staan"...en dan eens allemaal tegelijk zorgden dat ze zelf volk konden bijaannemen". PS. Dit schrijven naar aanleiding van de twee doden die er in de fabriek Mitsubishi Venezuela gevallen zijn bij een door de regering veroordeeld politieoptreden tegen een bedrijfsbezetting. Dit bericht is al enkele dagen oud en was nog nergens te horen of te lezen, maar werd via twee vakbonden en een linkse groep uitgevers en militanten doorgestuurd naar één van de linken (éénheid in verscheidenheid) van Filosofisch Verzet, links onderaan onder 'Vonk' klikken. Wat U wel in de media hoorde was tot mijn verbazing de veroordeling van Chavez van de vandalendaden in een synagoge, duidelijk opgezet door een paar mensen met behulp van een tiental mensen om de linkse regering 'antisemietisch' te kunnen noemen nadat Venezuela wel en de VS en Europa niet, in woord en daad afstand nam van de Gaza-bombardementen.

2 februari 2009, 17:40	#6
Txiki Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 11 september 2007 Locatie: Killucan Berichten: 57.743	Indien de SP.A een toekomst wil voor zichzelf, zal die partij socialistisch moeten worden en zal die partij de rol van behoudsgezinde en sociaal-democratische symptoombestrijder moeten laten voor wat het is.