Hoe pakt de Antwerpse politie jonge boefjes aan?

[bratvdb]

[SIZE=2]Stond vandaag in de Standaard, het rode is het frappantste, eindelijk worden de dingen zwart op wit gezegd door mensen die er elke dag mee werken, bijna 75% van alle jeugdcriminelen in Antwerpen zijn Marokkanen, 750 de laatste 2 jaar al, dat zijn dus geen ‘enkelingen’ of alleenstaande gevallen zoals de pers het zo graag laat uitschijnen. Net zoals alle terroristen moslims zijn, zijn bijna alle criminelen dus Marokkanen. Tel dan daar nog is een 20% andere nationaliteiten bij (turken, Italianen, afganen, algerijnen & negers), en je komt misschien aan 5% blank crapuul??? M.a.w. zonder die gasten zouden wij onze deur en onze auto rustig kunnen laten openstaan, zou er een massa (en da's zeer veel) minder geld aan repressie, gevangenissen, justitie, politie, jeugdwerkers, straathoekwerkers, ocmw, blablabla moeten gespendeerd worden, het Vlaams belang zou geen bestaansrecht hebben, ik zou dan zelfs links stemmen denk ik! Ik zal wel wat kort door de bocht gaan maar soit, 't leven in de stad zou een pak mooier zijn zonder die gasten.


[/SIZE][SIZE=5]Hoe pakt de Antwerpse politie jonge boefjes aan?[/SIZE]

[SIZE=2]COMMISSARIS Johan Nuyts werkt al vijftien jaar met criminele jongeren in Antwerpen. Het embryo van zijn huidige politiedienst was de cel Migrantenbeleid binnen de Antwerpse politie, begin jaren negentig. ,,De eerste confrontaties tussen autochtonen en allochtonen deden zich voor. Drie agenten, onder wie ikzelf, verdiepten zich in de migrantengemeenschap en bemiddelden bij conflicten tussen culturen en generaties. Maar we speelden hoogstens brandweerpolitie : de straatcriminaliteit bleef toenemen, tot een gigantisch hoogtepunt. Preventie alleen bleek niet te werken. Toen heb ik met mijn rechterhand een draaiboek voor een cel Jongerencriminaliteit geschreven. Hoe konden we straatcriminaliteit daadwerkelijk aanpakken? Door telkens als er iets gebeurt, de daders ook daadwerkelijk op te sporen.''

De cel bestaat nu dik vijf jaar en telt 36 agenten. Een deel doet speurwerk, een ander deel bestrijdt overlast en één agent doet aan informatieanalyse. Met goed resultaat, want onze graad van opheldering ligt met 30 procent ver boven het gemiddelde. Tijdens de rellen in Parijs waren er ook in Antwerpen zeven brandstichtingen. Twee dagen later hadden we alle achttien daders opgepakt.''

,,Bovendien kennen we al drie jaar een markante daling van het aantal feiten. Onder jongerencriminaliteit verstaan we alle diefstallen met geweld, opzettelijke slagen en verwondingen, afpersing, bedreiging en handtassendiefstal die op straat gebeuren en waarvan de daders tot 25 jaar oud zijn. De ervaring leerde ons dat bij dit soort jongerencriminaliteit de grens tussen minder- en meerderjarigheid niet relevant is.''

Het was dankzij uw uitgebreide fotoboek dat de daders van het busdrama zo snel gevat konden worden.

,,Dat is een misverstand. Onze fotodocumentatie heeft in deze aanhouding geen rol gespeeld. De daders stonden er wel in, maar de getuigen hebben ze niet herkend. De snelle ontknoping was te danken aan een goede samenwerking tussen de federale recherche en onze dienst. Door het samenleggen van hun gegevens met de informatie uit ons netwerk, viel de puzzel mooi in elkaar. Maar haal agenten die het terrein niet kennen hier naartoe om de zaak alleen op te lossen, en ze vinden die gasten nooit.''

,,Het bewuste fotoboek is maar één facet van ons werk. Veel belangrijker is het hele proces dat eraan voorafgaat. Onze speurders nemen elke ochtend de aangiftes van straatcriminaliteit door. We nodigen binnen 24 uur de slachtoffers uit om de daders en de omstandigheden van het misdrijf te beschrijven. Als ze de dader gezien hebben, kunnen ze ook het fotoboek doornemen. De meeste slachtoffers gaan daarop in, maar vreemd genoeg niet iedereen.''

,,Al die informatie wordt samengebracht, waardoor we vrij snel weten waar en wanneer een nieuwe bende actief is. Daar gaan we heel gericht tegen optreden. Twee of drie keer per maand doen we ook een grote actie in heel Antwerpen. Onlangs was er een piek aan diefstallen met scooters. We hebben samen met de verkeerspolitie massaal scooters gecontroleerd op snelheid. Negen op de tien scooters waren niet in orde en werden in beslag genomen. Meteen was het ook afgelopen met de diefstallen.''

,,Als dan een dader gearresteerd wordt, gaan we uitgebreid met hem praten om een profiel op te stellen: wie is hij, met welke vrienden hangt hij rond, naar welke school gaat hij, hoe is de situatie thuis? Ook die info koppelen we aan de foto. Het resultaat is dat we een heel volledig beeld hebben van de jongeren in Antwerpen die zich inlaten met straatcriminaliteit. Mijn speurders kennen ze allemaal bij naam en toenaam. Dezelfde techniek passen we toe bij overlast. Een sociaal assistente van onze cel volgt alle buurtvergaderingen. Zo weten we snel dat er nieuwe problemen opduiken. Ik kan u verzekeren dat er veel klachten zijn in Antwerpen. De ergste halen we eruit. We stappen op die mannen af, praten met hen en stellen zachte informatierapporten op. Dan merk je snel dat de gasten die voor overlast zorgen op pleintjes, ook in andere dossiers voorkomen, problemen veroorzaken op school, trek de lijn maar door.'' [/SIZE]

[SIZE=2]Om hoeveel jongeren gaat het?

,,Daar is moeilijk een cijfer op te plakken. Men zegt soms dat er enkele honderden harde-kernjongeren zijn. 'Haal die van straat en het probleem is opgelost.' Was het maar zo makkelijk. De situatie verandert voortdurend. Er komen jongeren bij en er vallen er af. Een puber van veertien kan op zijn zestiende een totaal andere persoonlijkheid zijn. Laten we zeggen dat de laatste twee jaar dik duizend jongeren met ons in aanraking zijn gekomen. Dat is veel, hé. En 73 �* 74 procent van hen is van Marokkaanse origine. Straatcriminaliteit is duidelijk aan één bepaalde gemeenschap gelinkt. We moeten dat durven te zeggen. Pas als we het probleem benoemen, kunnen we kijken naar oorzaken en oplossingen.''[/SIZE][SIZE=2]

En wat zijn, vanuit uw ervaring, de oorzaken?

,,Wij komen bij veel mensen thuis. De cultuurschok blijft een realiteit. De ouders van veel probleemjongeren zonderen zich af in een eigen maatschappij. Ze leren de taal niet, weten amper hoe wij leven. Hun kinderen wel. Ze hebben zich vrijgevochten, in die mate dat hun ouders soms niet eens weten naar welke school ze gaan. Ze kijken niet naar hun kinderen om, ze liggen er niet wakker van of hun zoon om elf uur of om drie uur 's nachts thuiskomt. Dan komt een veertienjarige automatisch op het slechte pad.''

,,Daarnaast staan we soms versteld van de armoedige situatie waarin mensen leven. Als hun kinderen dan al de weelde om hen heen zien, ontstaan er frustraties. Al moet gezegd worden dat het hun bijvoorbeeld bij steaming niet altijd om die gsm of mp3-speler te doen is. Het is de kick, zeggen die gasten, het gevoel van macht. Maar het helpt niet om altijd over bijvoorbeeld racisme of schoolachterstand te klagen. Dat is ook hun mentaliteit: het is de schuld van een ander. Zo raken we geen stap verder. Die jongens moeten dringend eens beseffen dat ze zelf fout bezig zijn.''



Toen de politie een jongen wilde ondervragen, schermde een groep vrienden hem af, zodat hij kon ontsnappen.

,,Dat solidariteitsgevoel is vreselijk. We moeten daar keihard tegen optreden. Wijken is uit den boze. Want die probleemjongeren vormen een zeer gesloten groep. Ze weten alles van elkaar. Na het busdrama ging het nieuws rond. Maar ze zeiden niets. Ze ontkennen ook altijd dat ze er iets mee te maken hebben. Het gebeurt dat we een dader hier confronteren met videobeelden van het misdrijf. 'Dat is iemand die heel hard op me lijkt', zeggen ze dan. Het erge is dat ze daarin gesteund worden door de ouders. Alleen als ze zelf in het nauw komen, praten ze. Als ze bijvoorbeeld niets te maken hebben met een misdrijf, maar alles wijst in hun richting, dan klikken ze. Zo zijn trouwens de daders van het busdrama gevonden.''

Beseffen ze dan niet dat hun gedrag een smet werpt op hun hele gemeenschap?

,,Nee. De oudere generatie wel. We hebben hele goede contacten met de imams en de verenigingen. Probleem is dat zij die jongeren niet bereiken. Die gasten gaan niet naar de moskee of de sportclub.''



Helpt het om allochtone agenten in te zetten?

,,We hebben één allochtone agente in onze cel. Vroeger hadden we ook een Marokkaanse collega, maar die heeft voor een andere functie gekozen. De druk was te groot. Hij werd voortdurend verweten een verrader te zijn. Wij dachten dat een allochtoon bij de politie bruggen zou slaan. Het omgekeerde bleek waar. Ik heb veel respect voor die agenten. Je moet een heel sterk karakter hebben om als allochtoon bij de politie te gaan.''

,,De paradox is dat mijn speurders al bij al een goed contact hebben met die jongeren. Als er een betoging is, zet de politietop ons ertussen. Wij kunnen ze bedaren. Wij kennen hen, zij kennen ons. We kunnen met elkaar praten. Mijn mensen treden ook altijd in burger op. Agenten in uniform komen alleen bij conflicten. Mijn mensen kunnen ook een gemoedelijke babbel slaan met die jongeren. Maar ze weten heel goed dat we een duidelijke lijn trekken. Wie erover gaat, voelt het. Blijkbaar hebben die gasten dat nodig: een duidelijke lijn.''



Zijn drama's als dat van vorige zaterdag te vermijden?

,,Nee, hoe kort we ook op de bal spelen. Vergelijk het met verkeersagressie. Plots krijg je een explosie van geweld waar niemand vat op heeft. Vaak bij mensen bij wie je het niet verwacht.''



Had u het van deze daders verwacht?

,,Het zijn in elk geval gasten die we geregeld terugzien. Maar het zijn niet de ergsten. Wat ons verontrust, is dat de leeftijd daalt en de agressie toeneemt. We merken ook een groeiend aandeel van Oost-Europese jongeren in de straatcriminaliteit. Ze zijn driester en tot hun gemeenschap hebben we helemaal geen toegang. Ze hebben nog niet dezelfde uitgebreide verenigingsleven en structuren als de Marokkaanse gemeenschap.''

,,Maar ik ben niet pessimistisch. De criminaliteitscijfers dalen. Het gaat dus zeker niet van kwaad tot erger, wat mensen ook mogen denken. Ze hebben natuurlijk veel te verwerken gekregen de laatste maanden. Maar in verhouding tot het aantal passagiers blijft de bus zeer veilig.''

Welke instrumenten mist u nog om de jongerencriminaliteit verder te beteugelen?

,,Het sluitstuk. De stok achter de deur. Toen de cel Jongerencriminaliteit begon, merkten we dat de graad van opheldering fors steeg, maar dat het aantal feiten niet daalde. Dat cijfers stabiliseerde hoogstens. Wat bleek? Wij pakten een dader op, de jeugdrechter liet hem gaan met een vermaning. Een week kinderboerderij is geen straf voor een handtassendiefstal. Ook van de ouders kregen we weinig medewerking.''

,,We hebben toen een systeem van huisarrest uitgewerkt. Gestrafte jongeren moeten na school thuis zitten. Mijn mensen controleren dat elke avond. In het begin bleek slechts een op de tien jongeren dat huisarrest na te leven.''

,,Want niemand deed hen wat als ze toch de straat op gingen. Er volgde nieuw overleg met de jeugdrechtbank: wie het huisarrest niet respecteerde, zou naar een gesloten instelling worden gestuurd. Sindsdien vinden mijn mensen negen op de tien gestraften thuis.''



Ik dacht dat een weekje Mol een statussymbool was onder de vrienden.

,,Als ze terugkomen, ja. Maar ik kan je verzekeren dat niemand graag naar Mol vertrekt. En huisarrest ontraadt nog meer. Daar valt immers geen status uit te halen. De jongere zit bij mama en papa. Probleem is dat er ondertussen te veel huisarresten zijn. Wij moeten elke dag minstens zeventig gasten controleren.''



De paradox blijft: u treedt efficiënt op, maar de jongerencriminaliteit bereikte zaterdag een triest hoogtepunt. Met alle gevolgen voor het onveiligheidsgevoel en het wij-zijdenken. Wat ontbreekt er?

,,Een nog zwaardere stok achter de deur. Maar het is niet aan mij om te beslissen wat dat kan zijn.''[/SIZE]

[Duym]

Hoe ze worden aangepakt? Niet!

http://www.vlaamsbelang.org/index.php?p=0&id=2073