Ik begrijp het even niet ... China?

[La Chunga]

Decennialang wordt China gedomineerd door de Landelijke Communistische Gilde, die ervoor bekend staat om alle geneugten die de nationale productiemiddelen - die eigendom zijn van alle inwoners - met zich brengen gelijk te verdelen onder diezelfde, gelijkwaardige inwoners.
Paradoxaal lijkt het wanneer een Volkscongres, of hoe men dat in het Chinees ook pleegt te noemen, zich voorneemt om de kloof tussen rijk en arm te dichten (klinkt bekend kapitalistisch in de oren) en hoe men komaf wil maken met de zeer discriminerende ongelijkheid tussen plattelandbewoners en stadsbewoners.
Hoe zit dat nu met dat communisme? Is alles van iedereen? Is iedereen gelijk? Of was het maar een grap van de communistische god?
Of zijn communisten van bij ons niet meer dan verdwaalde dromers die zich, binnen een vrij, kapitalistisch systeem, vanuit een luxepositie kunnen veroorloven om luidop luchtkastelen te bouwen in een idealistische hemel waarin iedereen de heerlijkheid van hun gelijkheid te beurt valt?
Of kan het niet zijn dat de mens van nature uit niet voorbestemd is communist te zijn vanwege zijn archetypisch egoïsme? Is, met andere woorden, communisme niet iets onmenselijk omdat het zo zeer indruist tegen de eigenheid van de mens?


Tja, sorry, even vergeten melden waar ik deze info vandaan haal: hier.

[Praetorian]

Het zou helpen als je eens een klassenanalyse van China maakt en niet het discours letterlijk neemt.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Praetorian

Het zou helpen als je eens een klassenanalyse van China maakt en niet het discours letterlijk neemt.

Zijn er dan klassen (of standen) in een communistische maatschappij? Verschillen in rijkdom mogelijk? Of is communisme toch niet zo 'strikt' dat het mag aangepast worden naargelang wie het beweert te implementeren?
Zo van: "Wij zijn wel communisten maar dan met maatschappelijke standen, want die standen zijn nu eenmaal eigen aan onze etnische cultuur".

Als ik dan al hun discours niet letterlijk hoef te nemen, dan kan ik me er vooralsnog geen figuurlijke voorstelling bij maken. Verlicht me?

[Wisord]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Decennialang wordt China gedomineerd door de Landelijke Communistische Gilde, die ervoor bekend staat om alle geneugten die de nationale productiemiddelen - die eigendom zijn van alle inwoners - met zich brengen gelijk te verdelen onder diezelfde, gelijkwaardige inwoners.
Paradoxaal lijkt het wanneer een Volkscongres, of hoe men dat in het Chinees ook pleegt te noemen, zich voorneemt om de kloof tussen rijk en arm te dichten (klinkt bekend kapitalistisch in de oren) en hoe men komaf wil maken met de zeer discriminerende ongelijkheid tussen plattelandbewoners en stadsbewoners.
Hoe zit dat nu met dat communisme? Is alles van iedereen? Is iedereen gelijk? Of was het maar een grap van de communistische god?
Of zijn communisten van bij ons niet meer dan verdwaalde dromers die zich, binnen een vrij, kapitalistisch systeem, vanuit een luxepositie kunnen veroorloven om luidop luchtkastelen te bouwen in een idealistische hemel waarin iedereen de heerlijkheid van hun gelijkheid te beurt valt?
Of kan het niet zijn dat de mens van nature uit niet voorbestemd is communist te zijn vanwege zijn archetypisch egoïsme? Is, met andere woorden, communisme niet iets onmenselijk omdat het zo zeer indruist tegen de eigenheid van de mens?


Tja, sorry, even vergeten melden waar ik deze info vandaan haal: hier.

In maart 1927 kwamen de arbeiders van Sjanghai zegevierend in opstand en namen de controle over de stad in handen terwijl heel China in rep en roer stond. In april werd deze opstand bloedig onderdrukt door de troepen van Tsjang Kai-tsjek, die door de Chinese Communistische Partij (CCP) was uitgeroepen tot held van de Chinese ‘nationale revolutie’. Bij de vijftigste herdenking van de Chinese arbeidersopstand zal het ongetwijfeld stil blijven bij de bureaucratische fracties die nu strijden om de macht over het Chinese staatskapitalisme. Als loot van de stalinistische contra-revolutie staan de huidige Chinese heersers in de traditie die niet alleen over de rug van de arbeiders aan de macht kwam, maar die ook een beslissende rol speelde in de nederlaag van de Chinese revolutie in 1925-1927. Het is aan de revolutionairen om hulde te betonen aan de arbeiders en kommunisten die strijd leverden en die in deze jaren heldhaftig stierven, en lering te trekken uit de voorbije strijd van het Chinese proletariaat, om de doelen van de komende revolutionaire strijd van de klasse te verhelderen.
De proletarische strijd in China van 1925 tot 1927 was de laatste opstoot van de grote revolutionaire golf die in 1917 in Rusland was begonnen. De nederlaag van de strijd in China (zoals die van het Duits proletariaat in 1921 en 1923) heeft het internationaal isolement vergroot van revolutionair Rusland en heeft zo de gang naar een lange periode van contrarevolutie versnelt.
Na 1924 zou de stalinistische fractie, die het in Rusland steeds duidelijker voor het zeggen kreeg, steeds meer doorwegen op die verplettering van de Chinese opstand. Maar zelfs al vóór die datum had de politiek van de bolsjewieken in China de kiemen gezaaid van de komende nederlagen. In 1922 had de vertegenwoordiger van de Komintern in China, H. Maring (alias Sneevliet), na vriendschappelijke discussies met Sun Yat-Sen, de elementen vooropgesteld voor een verbond tussen CCP en Kwomintang. Bedoeling was een soort van ‘anti-imperialistisch verenigd front’ voor de nationale bevrijding van China, waarbij het eerste probleem de strijd zou zijn tegen de oorlogsheren die grote delen van China, vooral in het Noorden, controleerden. Het verbond hield in dat de militanten van de CCP zich individueel zouden aansluiten bij de Kwomintang, met behoud van een nominale politieke autonomie als partij. In praktijk betekende het de complete onderwerping van de CCP aan de doeleinden van de Kwomintang.

De grote revolutionaire golf die begon met de Oktoberrevolutie in Rusland kwam na 1920 in een diepe neergang terecht en zou haar oorspronkelijke prikkel niet meer te boven komen, ondanks wanhopige strijd in Duitsland in 1921 en 1923, in Bulgarije in 1923 en in China in 1925-1927. Deze neergang had de meest diepgaande en tragische gevolgen voor het oorspronkelijke bolwerk van de revolutie, Sovjet-Rusland.
In een poging te overleven in de kapitalistische wereld was de Russische staat, en de partij van de Bolsjewieken die daarin was opgegaan, snel omgevormd in één van de belangrijkste centra van de wereldwijde contra-revolutie. In Rusland zelf leidden de vereisten van het kapitaal tot het neerslaan van het arbeidersverzet in Petrograd en Kronstadt in 1921, tot het vervolgen van dissidente kommunistische frakties en de nietsontziende jacht op kapitaalsaccumulatie ten koste van de arbeidersklasse. Op het wereldtoneel leidden diezelfde vereisten in een toenemende onderschikking van de internationale revolutie aan de zoektocht van de Russische staat naar bondgenoten en economische hulp vanuit de buitenwereld. Zoals Rosa Luxemburg schreef, het imperialisme is in dit tijdperk de overlevenswijze van iedere nationale staat, en wat ook de bedoelingen waren van de Bolsjewieken, ze waren niet in staat zich teweer te stellen tegen de toenemende imperialistische vereisten van de Russische staat. Zo vroeg als 1921 vormde de Eenheidsfront-politiek van de Kommunistische Internationale (Comintern) gedeeltelijk een uiting van de allesoverheersende behoefte van de Russische staat aan bondgenoten tegenover het vijandige imperialisme. Maar in 1922 deed Rusland een beslissende stap in de richting van het opgaan in de imperialistische verdeling door het ondertekenen van het geheime Verdrag van Rapallo met Duitsland. Dus toen de Duitse arbeiders in 1923 de straat opgingen, merkten ze dat Sovjet-Rusland één van de belangrijkste hindernissen was geworden in de strijd tegen de eigen bourgeoisie. Dat gold eveneens voor de partijen van de Kommunistische Internationale; ooit uitingen van de revolutionaire wil van het proletariaat werden ze steeds meer remmen op de ontwikkeling van de klassenstrijd.
Na 1924 versterkte de stalinistische fractie zijn controle in Rusland en begon de laatste hindernissen op te ruimen voor het onbelemmerd najagen van de belangen van het Russische nationale kapitaal. Het was dit gegeven dat zo verderfelijk bleek voor de daarop volgende ontwikkeling van de Chinese revolutie. Maar zelfs al vóór 1924 had de politiek van de Bolsjewieken in China het zaad uitgestrooid voor de komende nederlagen. In 1922 had de vertegenwoordiger van de Comintern in China, H. Maring (alias Sneevliet), na vriendelijke discussies met Sun-Yat-sen, de fundamenten gelegd voor een bondgenootschap tussen de CCP en de Kwomintang. Het lag in de bedoeling om een ‘anti-imperialistisch eenheidsfront’ te vormen’ om strijd te leveren ‘voor de nationale bevrijding van China’, wat op de eerste plaats betekende de strijd aangaan met de krijgsheren die grote delen van China onder controle hadden, vooral in het noorden. Dit bondgenootschap betekende tevens dat de militanten van de CCP op persoonlijke titel lid werden van de Kwomintang terwijl de partij formeel zijn zelfstandigheid behield. In de praktijk betekende het de welhaast volledige onderschikking van de CCP aan de doeleinden van de Kwomintang. Tijdens het Vierde Congres van de Kommunistische Internationale in 1922 – het zelfde congres waar tot de beruchte politiek van het ‘Arbeiders Eenheidsfront’ werd besloten – veroordeelde Radek grofweg de aarzelingen van de afgevaardigden van de CCP met betrekking tot het bondgenootschap met de Kwomintang: “Kameraden jullie moeten begrijpen dat in China momenteel noch socialisme nog een sovjet-republiek op de agenda staan”. Anders gezegd, China moest een ‘burgerlijk-democratische fase’ doorlopen voordat de disctatuur van het proletariaat op de agenda kon komen. The Mensjewieken hadden hetzelfde beweerd met betrekking tot Rusland in 1917.
Zo viel de Communistische Internationale terug achter de verklaringen van het Eerste Congres, dat gesteld had dat alleen de proletarische wereldrevolutie de onderdrukte massa’s van de koloniale gebieden kon bevrijden. De daaropvolgende politiek die door Stalin-Boecharin werd beheerst voerde deze logica tot aan zijn uiteindelijke conclusies. In het bondgenootschap tussen de CCP en de Kwomintang kwam vanaf 1922 tot uiting dat Rusland probeerde zichzelf met de Chinese bourgeoisie te verbinden om zo een beschermende cirkel te vormen tegenover de imperialistische machten (vooral Brittannië) die nog altijd een onverzettelijke vijandigheid tegenover de Russische staat vertoonden. Het Chinese proletariaat werd min of meer gezien en gebruikt als wisselgeld in de onderhandelingen van Rusland met de Chinese bourgeoisie. Dit betekende onvermijdelijk dat iedere poging van het Chinese proletariaat om strijd voor haar eigen belangen te leveren alleen maar kon worden gezien als een bedreiging voor het bondgenootschap met de Kwomintang.
Onder Stalin’s bescherming, volgde de Kommunistische Internationale deze richting zonder aarzeling of twijfel. Maar vanaf 1923, in de kundige handen van Borodin, kwamen er in China ook Russische wapens en militaire adviseurs binnen om een praktisch draai te geven aan het Sovjet-Kwomintang-CCP bondgenootschap. In de CCP was één van de meest fervente architecten van het bondgenootschap met de Kwomintang de jonge Mao Tse-tung.

Sjanghai, met zijn havens en industrieën, bevond zich de ‘fine fleur’ van het Chinese proletariaat. De stad stond onder controle van de krijgsheren en de bittere strijd tegen de plaatselijke heersers werd door de Kwomintang en de CCP voorgehouden als een voorspel van de ‘nationale revolutie’. Toen het leger van de Kwomintang optrok naar de stad, publiceerde de Algemene Arbeidsvakbond, die geleid werd door de CCP, een oproep tot algemene staking om de heersende kliek van de stad omver te werpen en daarmee “het expeditieleger van het noorden te steunen” en “Tsjang Kai-tsjek toe te juichen”. Die eerste poging werd na zware straatgevechten brutaal teruggeslagen. De stadsoverheid stelde een terreurregime in tegen de arbeidersbewolking, maar de strijdbaarheid bleef onaangetast. Op 21 maart kwamen de arbeiders opnieuw in opstand, dit keer beter georganiseerd, met een sterke arbeiders militie van 5000 man en tussen de 500.000 en 800.000 arbeiders die actief deelnamen aan de algemene staking en de opstand. De politiebureau’s en legergarnizoenen werden stormenderhand ingenomen en de wapens werden verdeeld onder de troepen van de arbeiders. De volgende morgen was de gehele stad, afgezien van de buitenlandse wijk, in handen van het proletariaat.
Daarop volgde een onheilspellende periode. Tsjang stond voor de poorten van Sjanghai en, geconfronteerd met een arbeidersklasse die gewapend was en in volle opstand, nam hij onmiddellijk contact op met de plaatselijke kapitalisten, imperialisten en misdadigersbendes om de onderdrukking voor te bereiden, net zoals hij eerder al gedaan had in de andere ‘bevrijde’ steden. En hoewel de bedoelingen van Tsjang overduidelijk waren, bleven de Comintern en de CCP de arbeiders aanraden te vertrouwen op het nationale leger en Tsjang als hun bevrijder te verwelkomen. Maar nu had Tsjang’s staat van dienst als onderdrukker een minderheid van revolutionairen wakker geschud over de noodzaak voor de arbeidersklasse hem evenzeer te gaan bestrijden als de krijgsheren uit het noorden. In Rusland eiste Trotski de oprichting van sovjets van arbeiders-, boeren- en soldatensovjets als basis voor een gewapende strijd tegen Tsjang en voor de vestiging van de proletarische dictatuur. In China nam een dissidente groep vertegenwoordigers van de Kommunistische Internationale – Albrecht, Nassonov en Fokkin – een vergelijkbaar standpunt in en bekritiseerde de ruggengraatloosheid van het leiderschap van de CCP. Binnen de CCP zelf nam de druk toe om te breken met de Kwomintang. Maar de partijleiding bleef trouw aan de lijn van de Comintern – dat ieder verzet tegen Tsjang de ‘contra-revolutie’ in de kaart zou spelen. In plaats van op te roepen tot de vorming van sovjets organiseerde de CCP een ‘voorlopige gemeentelijke regering’ waarin ze als minderheid zetelde naast de plaatselijke bourgeoisie. In plaats van de arbeiders te waarschuwen voor de bedoelingen van Tsjang, ontving de CCP diens troepen met open armen in de stad. In plaats van meer nadruk te leggen op de klassenstrijd, het enig beschikbare middel van het proletariaat om zichzelf te verdedigen en in de aanval te gaan, verzette de Algemene Arbeidersvakbond zich tegen spontane stakingsacties en zette zich in om de macht van de bewapende stakingspiketten die effectief de baas waren op straat te beknotten. Tsjang kon zo minutieus zijn tegenaanval voorbereiden. Op 12 april, toen hij zijn huurlingen en boevenbendes de stad instuurde (velen van hen gekleed als ‘arbeiders’ van de nieuw opgerichte ‘gematigde’ vakbond, het Arbeiders Beroepsverbond), werden de arbeiders verrast en ze raakten in de war. Ondanks hevig verzet van de arbeiders herstelde Tsjang de ‘orde’ in een orgie van bloedvergieten waarin arbeiders op straat werden onthoofd of levend begraven in massagraven naast hun vermoorde kameraden. De ruggengraat van de Chinese arbeidersklasse was zo gebroken.
Enige tijd na deze ramp gaven Stalin en zijn beulen toe dat de revolutie een ‘terugslag’ had gekend, maar bleef volhouden dat de lijn van de CCP en de Kommunistische Internationale al die tijd juist was geweest. De nederlaag van Sjanghai zou ‘onvermijdelijk’ zijn geweest. Maar nu dat Tsjang en de hele Chinese bourgeoisie ‘eindelijk waren overgegaan naar de contra-revolutie’ besloten ze dat het voor de arbeiders noodzakelijk was om sovjets te organiseren en de macht in eigen naam te grijpen. Deze nieuwe lijn kreeg vorm in de ‘Commune van Kanton’ van december 1927; een putsch georganiseerd door de CCP onder het mom van een zelfuitgeroepen ‘sovjet’. Hoewel meerdere duizenden arbeiders de oproep beantwoordden van de CCP om in opstand en de proletarische dictatuur in te voeren, was de meerderheid van de klasse al zo ontmoedigd door het verraad van de CCP en de onderdrukking door de Kwomintang dat ze buiten de opstand bleven. Het eindigde in een volgend gruwelijk bloedbad.

De dood van de Kommunistische Internationale
Stalin had zich zeker vergist door teveel vertrouwen te schenken aan Tsjang en andere Kwomintang elementen (zoals de schimmige ‘ultra-linksen’ van Wuhan) als beste verdedigers van de Russische belangen in China. Nadat de arbeidersklasse verpletterd was liet Tsjang zich al snel weer vangen in de invloedssfeer van de gevestigde imperialismes. Maar de politiek van de Stalinisten was geen vergissing in de zin van de ‘tactische fouten’ van een proletarische tendens. Dit was iets dan Trotsky en de linkse oppositie nooit zouden begrijpen. Het Stalinisme vertegenwoordigde de eindzege van de burgerlijke contra-revolutie in Rusland en de Kommunistische Internationale. De deelname van de Stalinisten aan de vernietiging van de Chinese arbeiders-revolutie was een uiting van hun klassen-vijandigheid tegenover iedere manifestatie van zelfstandige strijd van de arbeidersklasse. Het vormde ook het bekronende moment in de uiteindelijke verplettering van de wereldwijde proletarische revolutionaire golf van 1917-1923. Tegen 1928 waren de Stalinisten geheel en al meester van de Russische partij; zelfs de Linkse Oppositie was buitengesloten en de bureaucratie stond klaar om een aanvang te maken met haar programma van bezeten militarisering en industrialisatie ter voorbereiding van het volgende wereldimperialistische bloedbad. Op het Zesde Congres van de Kommunistische Internationale in 1928 werd de theorie van het ‘socialisme in één land’ aangenomen waarmee de wereld formeel op de hoogte werd gesteld van de dood van de Internationale en van de overgang van haar partijen naar het kamp van de bourgeoisie.
De gebeurtenissen van 1917 markeerden ook de dood van de Chinese Communistische Partij als proletarische organisatie. Vanaf haar oprichting was ze niet in staat gebleken in te gaan tegen het tij van de ontaarding van de Kommunistische Internationale en zichzelf laten gebruiken als passief instrument in handen van de ontbindende Internationale. De beste elementen ervan werden afgeslacht in de nederlagen van 1927. Degenen die aan het bloedbad ontsnapten gingen in twee richtingen. Enkele, zoals Tsjen Tu-hsui, de leidende figuur in de partij voorafgaand aan 1927, begon te twijfelen aan de hele politiek van de Kommunistische Internationale, verliet de partij en schaarde zich achter de Linkse Oppositie. Maar de rest, zoals Mao Tse-tung en Tsjoe En-lai, bleven loyaal aan de Stalinistische contra-revolutie en nadat ze hun bijdrage hadden geleverd aan de onthoofding van de revolutionaire arbeidersklasse, stond het hun vrij om hun nieuwe theorie en praktijk te ontwikkelen over de ‘leidende rol’ van de boeren in de Chinese revolutie. De nederlagen van 1927 plaveiden de weg van een nieuwe rond van imperialistische oorlogvoering in China, net als de globale nederlaag van de klasse de weg vrijmaakte voor een volgend wereldwijd imperialistisch bloedbad. In al deze conflicten bewees de CCP dat zij een trouw dienaar was van het nationale kapitaal, door de massa’s te mobiliseren voor de oorlog tegen Japan in de jaren 1930 en de wereldoorlog van 1939-1945. Zo verkreeg het haar geboortebewijs als meester te worden van de kapitalistische staat na 1949 en de grote roerganger van de Chinese arbeidersklasse.
In zekere zin had de Chinese arbeidersklasse de prijs betaald voor haar eigen onrijpheid. De ruggengraatloze politiek van de CCP weerspiegelde gedeeltelijk het feit dat de Chinese arbeidersklasse als geheel niet de nodige ervaring had opgedaan om uit de ideologische greep van de Kwomintang en het nationalisme te breken, zichzelf tot klasse uit te roepen met een geheel eigen missie: sovjets en een heldere revolutionaire fractie. Maar uiteindelijk werd het lot van de Chinese revolutie beschoren in de straten van Sint-Petersburg, Berlijn, Boedapest en Turijn. De mislukking van de wereldrevolutie kon de Chinese arbeiders enkel in isolement en verwarring achterlaten, en het werd daartoe gedreven door de krachten van de contra-revolutie die in haar eigen midden waren opgegroeid. Zo konden haar massale spontane strijd naar burgerlijk terrein worden gevoerd en uiteindelijk verpletterd


bron http://nl.internationalism.org/node/429

[La Chunga]

Eigenlijk is bovenstaande tekst - hoogstwaarschijnlijk geschreven door een saloncommunist die nog nooit de binnenkant van een fabriek zag - best wel interessant. Hoewel de tekst makkelijk in één alinea kon worden vervat - salonföhige commi's hebben de neiging om lange betogen te poneren - maak ik er een falen van de communistische revolutie uit op. Een vaststelling die meer dan dertig jaar geleden (de tekst dateert uit 1977) werd gedaan.
De schuldigen voor die mislukking? Het imperialisme, de bourgoisie, de Internationale, Stalin. Kortom, iedereen is verantwoordelijk.
Het meest bizzare in de tekst is dat ook de arbeiders een veeg uit de pan krijgen vanuit een salon: ..."In zekere zin had de Chinese arbeidersklasse de prijs betaald voor haar eigen onrijpheid.". Je moet het maar durven stellen. Ik twijfel eraan indien de auteur van dit slecht geschreven stuk eigenlijk goed beseft wat hij allemaal neerpent.

Terug on topic dan ...

Gepoogd wordt om me te laten geloven dat het verkleinen van de kloof tussen arm en rijk en het opheffen van de verschillenden tussen de klasse van de plattelandbewoners en de klasse van de stadbewoners, een uitloper zou zijn van een nog aan de gang zijnde revolutie. Het Chinese Volkscongres zou dat bedoelen?
Neen, dat bedoelen die Chinese leiders helemaal niet. Het communisme in China is afgelopen, in zoverre het ooit van de grond is gekomen. De klassenopheffing waarover het Chinese Volkscongres zich buigt moet opgevat worden vanuit een kapitalistisch maatschappijbeeld. Het Chinese Volkscongres zal niet concluderen dat de arbeidersklasse - los van verbintenissen met enige andere sociale klasse - moet verder werken aan het groot communistisch ideaal. Het Chinese Volkscongres zal besluiten dat meer Chinezen de mogelijkheid moeten krijgen om geld te verdienen. Want dat, lieve rode vrienden, is wat vijfennegentig procent van de Chinezen willen: geld verdienen. Hoe meer, hoe liever.

Daar waar, onze lieve rode vrienden, de aangehaalde klassenstrijd vanuit een achterhaalde visie benaderen, kan die vanuit een realistisch perspectief niet anders worden beschouwd dan als een bekentenis dat de revolutie is mislukt en het communisme heeft gefaald.

Het zou natuurlijk kunnen dat ik me vergis en dat een communique na het Chinese Volkscongres de arbeiders oproept zich te verenigen, de fabrieken van die vuile kapitalisten te bezetten en zichzelf alle nationale productiemiddelen toe te kennen, maar ik betwijfel dit. Mocht dit echter zo zijn dan zal ik dit op een zonnige morgen weten, want ik zal gewekt worden door het gelach van miljarden Chinezen.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Decennialang wordt China gedomineerd door de Landelijke Communistische Gilde, die ervoor bekend staat om alle geneugten die de nationale productiemiddelen - die eigendom zijn van alle inwoners - met zich brengen gelijk te verdelen onder diezelfde, gelijkwaardige inwoners.
Paradoxaal lijkt het wanneer een Volkscongres, of hoe men dat in het Chinees ook pleegt te noemen, zich voorneemt om de kloof tussen rijk en arm te dichten (klinkt bekend kapitalistisch in de oren) en hoe men komaf wil maken met de zeer discriminerende ongelijkheid tussen plattelandbewoners en stadsbewoners.
Hoe zit dat nu met dat communisme? Is alles van iedereen? Is iedereen gelijk? Of was het maar een grap van de communistische god?
Of zijn communisten van bij ons niet meer dan verdwaalde dromers die zich, binnen een vrij, kapitalistisch systeem, vanuit een luxepositie kunnen veroorloven om luidop luchtkastelen te bouwen in een idealistische hemel waarin iedereen de heerlijkheid van hun gelijkheid te beurt valt?
Of kan het niet zijn dat de mens van nature uit niet voorbestemd is communist te zijn vanwege zijn archetypisch egoïsme? Is, met andere woorden, communisme niet iets onmenselijk omdat het zo zeer indruist tegen de eigenheid van de mens?


Tja, sorry, even vergeten melden waar ik deze info vandaan haal: hier.

Nu ik heb zelf 8 maanden in het toenmalige communistische China verbleven in het verleden.

Het antwoord is vrij simpel.

Binnen China was alles van de staat, maar konden mensen wel verschillende lonen verdienen volgens inzet, opleiding en functie.

Maar met dit alles was van de staat moet je dus oppassen. Want die alles sloeg enkel op onroerende goederen.
En dan nog enkel op onbebouwde onroerende goederen en bedrijfspanden.
Woningen konden dus eigendom zijn van de bewoners.

Na het opheffen van het totalitaire communisme kon iedereen vrij onroerende goederen kopen en verhuren.
Wie dus binnen dat systeem een hoog loon had, kon opdat ogenblik veel onroerende goederen opkopen en terug verhuren of verkopen.
Op enkel jaren tijd had je dus mensen die hun spaargelden met 5000% hadden laten renderen, terwijl andere gewoon geen spaargeld hadden opgebouwd.

Binnen het Chinese communisme was zelfstandig ondernemen trouwens ook toegelaten kon men dus twee inkomens opbouwen en zich verrijken.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Eigenlijk is bovenstaande tekst - hoogstwaarschijnlijk geschreven door een saloncommunist die nog nooit de binnenkant van een fabriek zag - best wel interessant. Hoewel de tekst makkelijk in één alinea kon worden vervat - salonföhige commi's hebben de neiging om lange betogen te poneren - maak ik er een falen van de communistische revolutie uit op. Een vaststelling die meer dan dertig jaar geleden (de tekst dateert uit 1977) werd gedaan.
De schuldigen voor die mislukking? Het imperialisme, de bourgoisie, de Internationale, Stalin. Kortom, iedereen is verantwoordelijk.
Het meest bizzare in de tekst is dat ook de arbeiders een veeg uit de pan krijgen vanuit een salon: ..."In zekere zin had de Chinese arbeidersklasse de prijs betaald voor haar eigen onrijpheid.". Je moet het maar durven stellen. Ik twijfel eraan indien de auteur van dit slecht geschreven stuk eigenlijk goed beseft wat hij allemaal neerpent.

Terug on topic dan ...

Gepoogd wordt om me te laten geloven dat het verkleinen van de kloof tussen arm en rijk en het opheffen van de verschillenden tussen de klasse van de plattelandbewoners en de klasse van de stadbewoners, een uitloper zou zijn van een nog aan de gang zijnde revolutie. Het Chinese Volkscongres zou dat bedoelen?
Neen, dat bedoelen die Chinese leiders helemaal niet. Het communisme in China is afgelopen, in zoverre het ooit van de grond is gekomen. De klassenopheffing waarover het Chinese Volkscongres zich buigt moet opgevat worden vanuit een kapitalistisch maatschappijbeeld. Het Chinese Volkscongres zal niet concluderen dat de arbeidersklasse - los van verbintenissen met enige andere sociale klasse - moet verder werken aan het groot communistisch ideaal. Het Chinese Volkscongres zal besluiten dat meer Chinezen de mogelijkheid moeten krijgen om geld te verdienen. Want dat, lieve rode vrienden, is wat vijfennegentig procent van de Chinezen willen: geld verdienen. Hoe meer, hoe liever.

Daar waar, onze lieve rode vrienden, de aangehaalde klassenstrijd vanuit een achterhaalde visie benaderen, kan die vanuit een realistisch perspectief niet anders worden beschouwd dan als een bekentenis dat de revolutie is mislukt en het communisme heeft gefaald.

Het zou natuurlijk kunnen dat ik me vergis en dat een communique na het Chinese Volkscongres de arbeiders oproept zich te verenigen, de fabrieken van die vuile kapitalisten te bezetten en zichzelf alle nationale productiemiddelen toe te kennen, maar ik betwijfel dit. Mocht dit echter zo zijn dan zal ik dit op een zonnige morgen weten, want ik zal gewekt worden door het gelach van miljarden Chinezen.

Wat de politieke bonzen eigenlijk echt bedoelen, is de de landbouwers zijn goederen duurder moeten gaan verkopen aan de opkopende westerse bedrijven en niet meer aan de oude opgelegde prijzen uit he totalitaire communistische tijdperk, wat nu nog veel te veel gebeurd.

De partijbonzen bedoelen dus dat ook de platteland-bewoners het westen moeten uitmelken en zichzelf niet meer mogen laten uitmelken en behandelen als slaven.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Wat de politieke bonzen eigenlijk echt bedoelen, is de de landbouwers zijn goederen duurder moeten gaan verkopen aan de opkopende westerse bedrijven en niet meer aan de oude opgelegde prijzen uit he totalitaire communistische tijdperk, wat nu nog veel te veel gebeurd.

De partijbonzen bedoelen dus dat ook de platteland-bewoners het westen moeten uitmelken en zichzelf niet meer mogen laten uitmelken en behandelen als slaven.

Wat me niet meer dan normaal lijkt en waarmee nog maar eens wordt aangetoond dat het communisme faalde en mensen - in het door u aangehaalde item - zich moeten richten naar de wensen van de markt en niet langer naar de restricties van een planeconomie.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Nu ik heb zelf 8 maanden in het toenmalige communistische China verbleven in het verleden.

Het antwoord is vrij simpel.

Binnen China was alles van de staat, maar konden mensen wel verschillende lonen verdienen volgens inzet, opleiding en functie.

Maar met dit alles was van de staat moet je dus oppassen. Want die alles sloeg enkel op onroerende goederen.
En dan nog enkel op onbebouwde onroerende goederen en bedrijfspanden.
Woningen konden dus eigendom zijn van de bewoners.

Na het opheffen van het totalitaire communisme kon iedereen vrij onroerende goederen kopen en verhuren.
Wie dus binnen dat systeem een hoog loon had, kon opdat ogenblik veel onroerende goederen opkopen en terug verhuren of verkopen.
Op enkel jaren tijd had je dus mensen die hun spaargelden met 5000% hadden laten renderen, terwijl andere gewoon geen spaargeld hadden opgebouwd.

Binnen het Chinese communisme was zelfstandig ondernemen trouwens ook toegelaten kon men dus twee inkomens opbouwen en zich verrijken.

Vooral dat laatste is grappig als je het vanachter een rode bril bekijkt.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Wat me niet meer dan normaal lijkt en waarmee nog maar eens wordt aangetoond dat het communisme faalde en mensen - in het door u aangehaalde item - zich moeten richten naar de wensen van de markt en niet langer naar de restricties van een planeconomie.

Inderdaad, maar het heeft ook een negatief effect voor de Chinese landbouwers. Zij krijgen nu net als de Europese landbouwers te maken met de concurrentievervalsing die gebeurd vanuit Afrika, waar de mensen zelfs nog als echte slaven moeten werken.


Want een eenzijdige manier van werken heeft ook gevolgen.

China zou dus ook binnen de VN een embargo moeten aanvragen op goederen die gewonnen worden via slavernij, als ze echt de armoedekloof wil dicht.

Want enkel een eerlijke concurrentie kan de armoede bestrijden.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Vooral dat laatste is grappig als je het vanachter een rode bril bekijkt.

Nu een geregelde markt werkt niet.
Dit bewijzen alle systemen.

Je had voor de invoering van de eigen onderneming na de werkuren een goed draaiende zwarte markt in China.

Een markt waar je echt alles kon kopen.
En ik bedoel echt alles, zelfs een echtgenote werd er verhandeld.

Veel meisjes zijn tijdens het communisme dan ook verkocht geweest langst in de grenzen en kuststreken op de zwarte markt aan buitenlanders.
Vaak met medeweten van de plaatselijke partijbonzen die er hun % op inde.

[Wisord]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Eigenlijk is bovenstaande tekst - hoogstwaarschijnlijk geschreven door een saloncommunist die nog nooit de binnenkant van een fabriek zag - best wel interessant. Hoewel de tekst makkelijk in één alinea kon worden vervat - salonföhige commi's hebben de neiging om lange betogen te poneren - maak ik er een falen van de communistische revolutie uit op. Een vaststelling die meer dan dertig jaar geleden (de tekst dateert uit 1977) werd gedaan.
De schuldigen voor die mislukking? Het imperialisme, de bourgoisie, de Internationale, Stalin. Kortom, iedereen is verantwoordelijk.
Het meest bizzare in de tekst is dat ook de arbeiders een veeg uit de pan krijgen vanuit een salon: ..."In zekere zin had de Chinese arbeidersklasse de prijs betaald voor haar eigen onrijpheid.". Je moet het maar durven stellen. Ik twijfel eraan indien de auteur van dit slecht geschreven stuk eigenlijk goed beseft wat hij allemaal neerpent.

Terug on topic dan ...

Gepoogd wordt om me te laten geloven dat het verkleinen van de kloof tussen arm en rijk en het opheffen van de verschillenden tussen de klasse van de plattelandbewoners en de klasse van de stadbewoners, een uitloper zou zijn van een nog aan de gang zijnde revolutie. Het Chinese Volkscongres zou dat bedoelen?
Neen, dat bedoelen die Chinese leiders helemaal niet. Het communisme in China is afgelopen, in zoverre het ooit van de grond is gekomen. De klassenopheffing waarover het Chinese Volkscongres zich buigt moet opgevat worden vanuit een kapitalistisch maatschappijbeeld. Het Chinese Volkscongres zal niet concluderen dat de arbeidersklasse - los van verbintenissen met enige andere sociale klasse - moet verder werken aan het groot communistisch ideaal. Het Chinese Volkscongres zal besluiten dat meer Chinezen de mogelijkheid moeten krijgen om geld te verdienen. Want dat, lieve rode vrienden, is wat vijfennegentig procent van de Chinezen willen: geld verdienen. Hoe meer, hoe liever.

Daar waar, onze lieve rode vrienden, de aangehaalde klassenstrijd vanuit een achterhaalde visie benaderen, kan die vanuit een realistisch perspectief niet anders worden beschouwd dan als een bekentenis dat de revolutie is mislukt en het communisme heeft gefaald.

Het zou natuurlijk kunnen dat ik me vergis en dat een communique na het Chinese Volkscongres de arbeiders oproept zich te verenigen, de fabrieken van die vuile kapitalisten te bezetten en zichzelf alle nationale productiemiddelen toe te kennen, maar ik betwijfel dit. Mocht dit echter zo zijn dan zal ik dit op een zonnige morgen weten, want ik zal gewekt worden door het gelach van miljarden Chinezen.

wat een hoop zever schrijf jij hier .... nu iets met inhoud AUB en als je graag scheld kom dan gerust eens langs ....blaaskaak.

Realistisch perspectief , wat denk je dat het perspectief voor de toekomst zal zijn ? Nog meer crisis , nog meer belasting , minder jobs ... opkomst van extreem rechts enz... realistisch genoeg voor u??


Als je graag dingen en meningen afbreekt en niet kan verdragen dat communisme , stalinisme en staatskapitalisme niet gelijk zijn hoef je nog niet de "paljas" te gaan uithangen .

Als er dan al iets gefaald heeft dan is het kapitalisme een mooi voorbeeld daarvan .

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door Wisord

wat een hoop zever schrijf jij hier .... nu iets met inhoud AUB en als je graag scheld kom dan gerust eens langs ....blaaskaak.

Realistisch perspectief , wat denk je dat het perspectief voor de toekomst zal zijn ? Nog meer crisis , nog meer belasting , minder jobs ... opkomst van extreem rechts enz... realistisch genoeg voor u??


Als je graag dingen en meningen afbreekt en niet kan verdragen dat communisme , stalinisme en staatskapitalisme niet gelijk zijn hoef je nog niet de "paljas" te gaan uithangen .

Als er dan al iets gefaald heeft dan is het kapitalisme een mooi voorbeeld daarvan .

Het is steeds weer verhelderend vast te stellen met welk 'inhoudelijk' vuur wordt gereageerd door sommige rode vrienden, wanneer het communisme in vraag wordt gesteld. Dan is de gever van de kritiek een inhoudloze blaaskaak en dient bovenstaande reactie als voorbeeld van communistische openheid, verdraagzaamheid en intelligentie.

[Wisord]

Oorspronkelijk geplaatst door La Chunga

Het is steeds weer verhelderend vast te stellen met welk 'inhoudelijk' vuur wordt gereageerd door sommige rode vrienden, wanneer het communisme in vraag wordt gesteld. Dan is de gever van de kritiek een inhoudloze blaaskaak en dient bovenstaande reactie als voorbeeld van communistische openheid, verdraagzaamheid en intelligentie.

Zo bekijk jij het spijtig genoeg , "met bakken vol kritiek" zonder openheid.

Waarschijnlijk heb je de post daarom ook geplaatst ... niet? Kritiek is ok die heb ikzelf ook genoeg maar er is ook iets als misplaatste kritiek .Een deftig argument plaatsen lukt u blijkbaar niet ... enkel wat persoonlijke aanvallen ...proficiat daarvoor "doe zo verder zou ik zeggen".

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Wisord

wat een hoop zever schrijf jij hier .... nu iets met inhoud AUB en als je graag scheld kom dan gerust eens langs ....blaaskaak.

Realistisch perspectief , wat denk je dat het perspectief voor de toekomst zal zijn ? Nog meer crisis , nog meer belasting , minder jobs ... opkomst van extreem rechts enz... realistisch genoeg voor u??


Als je graag dingen en meningen afbreekt en niet kan verdragen dat communisme , stalinisme en staatskapitalisme niet gelijk zijn hoef je nog niet de "paljas" te gaan uithangen .

Als er dan al iets gefaald heeft dan is het kapitalisme een mooi voorbeeld daarvan .

Jij maakt hier ook een grote fout.

Je zegt hier dat de opkomst van extreem-rechts te linken is aan wat er in China gebeurd en dat moet ik dus ontkennen.

Extreem rechts verliest juist aan kracht door de opkomst van China.

Daarnaast maak je hier de opmerking dat het communisme de crisis had kunnen verhinderen. Maar je vergeet wel even dat binnen elk communistisch systeem de partijbonzen allemaal op het meest rechtse punten van extreem rechts zitten en vaak tot de rijkste behoren van de wereld.



En hoe je het ook draait of keer, het kapitalisme gaat al meer dan 8000 jaar mee, terwijl elke vorm van het communisme reeds binnen de 100 jaar van zijn bestaan zijn verdwenen of aan het verdwijnen is.

Het enige systeem dat stand houd is dat in Cuba, maar daar heerst geen communisme, maar solidarisme.
En als Cuba niet door de USA zou geblokkeerd worden voor zijn export naar westerse landen, zou dit land zelfs tot de rijkste landen van de wereld behoren, met de hoogste levenstandaard.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Wisord

Zo bekijk jij het spijtig genoeg , "met bakken vol kritiek" zonder openheid.

Waarschijnlijk heb je de post daarom ook geplaatst ... niet? Kritiek is ok die heb ikzelf ook genoeg maar er is ook iets als misplaatste kritiek .Een deftig argument plaatsen lukt u blijkbaar niet ... enkel wat persoonlijke aanvallen ...proficiat daarvoor "doe zo verder zou ik zeggen".

NU, kritiek kan inderdaad heel hard zijn.

En als je eerlijk bent, China en de USSR kenden zelfs tijdens hun totalitair communisme armen en rijken.
Je moet dus niet reageren alsof je persoonlijk word aangevallen.

Als zeevarende heb ik namelijk verschillende communistische landen aangedaan en er langere tijd verbleven.

En zoals ik hoger dus reeds poste, in die landen had je een bloeiende zwarte markt waar je letterlijk alles kon kopen. Zelfs een maagdelijke slavin, die na betaling je volledige eigendom werd alsof je een dier koopt.
Erger zelfs, want een dier verkrachten was tenminste nog verboden, een slavin moest zich volledig onderwerpen aan alle grillen van haar eigenaar.

[jogo]

Oorspronkelijk geplaatst door Wisord

Als er dan al iets gefaald heeft dan is het kapitalisme een mooi voorbeeld daarvan .

Het kapitalisme heeft toch geen doelstellingen dus kan het ook niet falen daarin

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door jogo

Het kapitalisme heeft toch geen doelstellingen dus kan het ook niet falen daarin

Het kapitalisme heeft wel een doelstelling, maar die is niet verbonden aan de maatschappij, enkel aan het individu.

Binnen het kapitalisme kan dus enkel een individu falen, maar niet het systeem.

En dat is een groot verschil tussen het communisme en het kapitalisme.
Het kapitalisme is gericht op persoonlijke rijkdom, het communisme is gericht op maatschappelijke rijkdom.

Binnen het kapitalisme is iemand die niet presteert gedoemd in armoede te leven, terwijl wie wel presteert rijkdom kan opbouwen.
Binnen het communisme spelen de persoonlijke prestaties geen rol, het is de gemeenschap die moet presteren.
Binnen het communisme is dus heel de gemeenschap gedoemd in armoede te leven als er een paar enkelingen niet presteren.
Binnen het communisme is het dan ook zinloos om zich ten volle in te zetten, men heeft zijn lot immers niet in eigen handen.

[jogo]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Het kapitalisme heeft wel een doelstelling, maar die is niet verbonden aan de maatschappij, enkel aan het individu.

Welk doelstellingen zou het vrije marktmechanisme wel in petto hebben voor het individu ? Dit systeem is eerder de resultante van al die doelstellingen van al die individuen.

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Binnen het kapitalisme kan dus enkel een individu falen, maar niet het systeem.

Het is zeker denkbaar dat het systeem ten onder kan gaan aan zijn eigen wetmatigheden (zie dat betoog van I.Wallerstein)

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

En dat is een groot verschil tussen het communisme en het kapitalisme.
Het kapitalisme is gericht op persoonlijke rijkdom, het communisme is gericht op maatschappelijke rijkdom.

Het kapitalisme met zijn speciefieke regels is nooit ,nergens ver weg geweest.
(het ene is idd. een realiteit het andere is altijd een wensdroom gebleven)

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Binnen het kapitalisme is iemand die niet presteert gedoemd in armoede te leven, terwijl wie wel presteert rijkdom kan opbouwen.

Dit komt niet altijd overeen met de praktijk maar kom...

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Binnen het communisme is het dan ook zinloos om zich ten volle in te zetten, men heeft zijn lot immers niet in eigen handen.

In het kapitalisme daarentegen hebben wij ons gezamelijk lot niet in handen
(het overleven van de planeet staat op het spel)

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door jogo

Welk doelstellingen zou het vrije marktmechanisme wel in petto hebben voor het individu ? Dit systeem is eerder de resultante van al die doelstellingen van al die individuen.

Het vrije marktmechanisme werkt op dit ogenblik slechts gedeeltelijk.

Het is zeker denkbaar dat het systeem ten onder kan gaan aan zijn eigen wetmatigheden (zie dat betoog van I.Wallerstein)

Regelgeving vanuit de politiek verhinderd juist een goede werking van de kapitalistische wetmatigheid.

Sommige activiteiten worden namelijk beschermd door de wetgeving vanuit de politiek, terwijl ze reeds lang zouden verdwenen zijn als de wetmatigheid van het kapitalisme vrije kon spelen.

Andere worden door de politiek met financiële ondersteuning onrechtmatig in leven gehouden. Vaak uit eigenbelang van de politici.

Het kapitalisme met zijn speciefieke regels is nooit ,nergens ver weg geweest.
(het ene is idd. een realiteit het andere is altijd een wensdroom gebleven)

Kapitalisme is nu eenmaal gebaseerd op een oeroude jungle wet, de macht van de sterkte.

Dit komt niet altijd overeen met de praktijk maar kom...

Presteren word te vaak gezien in fysieke termen, maar het is het verstandelijk presteren dat het meeste oplevert.

In het kapitalisme daarentegen hebben wij ons gezamelijk lot niet in handen
(het overleven van de planeet staat op het spel)

Eigenlijk wel.
Want er word op dit ogenblik een keiharde oorlog uitgevochten tussen twee verschillende groepen van energiereuzen en economische activiteiten.

In Vlaanderen ziet men zeer weinig van die oorlogen tussen de energiebaronnie omdat de Vlaamse politieke en ambtenaren klasse deze oorlog tegenhouden.

Vlaanderen heeft de kaart van de oude energiebaronnie getrokken en smoort enkel opkomst van de ecologisch verantwoorde economie in de kiem.