Geen grote lastenverlagingen!

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Als titel schrijf je "geen grote lastenverlagingen" en dan gaat het over "geen grote lastenverhogingen". Ken je het verschil tussen "verlaging" en "verhoging"?

Eg wakkere.
Ik had ook gezien dat er iets niet klopte tussen de link en de openingszin, het viel mij niet op wat het was.

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Vergeet de gemeentes niet, vooral die de laatste jaren grote projecten gerealiseerd hebben (lees boven hun stand geleefd).

En als we dan toch bezig zijn, laat ons ook eens aan de provincies denken.

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Peche

En de loonlastenverlaging, wanneer komt die er door?
Ze belasten het loon bij de werkgever en daarna bij de werknemer.
Werknemers zijn duur en moeilijk af te danken. Men zet die op interim als een uitgetrokken lotje en men is daarna verbaast dat niemand nog werken wil.

Tja, dat is natuurlijk zeer moeilijk voor een regering die niet wilde besparen in het verleden en binnen het jaar opnieuw verkozen wil worden.

[reservespeler]

Oorspronkelijk geplaatst door Bob

En als we dan toch bezig zijn, laat ons ook eens aan de provincies denken.

Die moeten we afschaffen, hoe rapper hoe liever.

[Bob]

Oorspronkelijk geplaatst door reservespeler

Die moeten we afschaffen, hoe rapper hoe liever.

Ze moesten als meer dan dertig jaar afgeschaft zijn. Typisch voorbeeld van de machtspartijen, die de postjes absoluut willen behouden. De senaat is nog zo'n geval.

[demonen]

Oorspronkelijk geplaatst door subocaj

In die geproduceerde cijfers van de Belgische staatsschuld, vermeld je zoals gewoonlijk niet dat daar ook Vlaamse schulden inzitten.
.

De hoge schuldgraad van België is in grote mate ontstaan omwille van het boven zijn stand levende Wallonië (en, sinds kort, Brussel), zegt het Leuvense onderzoeksinstituut Vives. De groei van de staatsschuld van 80 naar 100 procent van het bruto binnenlands product (bbp) is voor driekwart toegestaan door paarse regeringen. Voor één kwart komt de stijging door de redding van Dexia en Ethias, de twee ‘politieke banken’.

Vives stelt dat iedere schuldverhoging via intresten en via terugbetalingen haast uitsluitend door Vlaanderen betaald wordt, omdat dat het enige deel van het land is dat vóór aanrekening van intresten een positief saldo heeft. Bij een verhoging van de schuld en een verhoging van de staatsuitgaven krijgt Wallonië in verhouding meer uit de pot dan Vlaanderen en meer dan het bijdraagt, en zal enkel Vlaanderen de intresten op en de terugbetaling van de schuld moeten goedmaken. Wallonië en Brussel hebben er geen enkel belang bij de nationale schuld te verlagen. Een verhoging kost hen niets en verhoogde uitkeringen komen hen disproportioneel ten goede.

Bij een eventuele splitsing van de schuld (via regionalisering of, stel u voor, bij een splitsing van het land), zou (volgens Vives) het draagkrachtprincipe overwegen. Vermits Wallonië het deel van de schuld dat het heeft veroorzaakt niet kan dragen, zal Vlaanderen het leeuwendeel moeten overnemen, bijvoorbeeld 70 procent. Elke verdere verhoging van de staatsschuld zou dan nog eens betaald moeten worden door Vlaanderen.

Alles liever dan een verdere verhoging van de staatsschuld dus. Niet voor Europa of de markten, maar omdat Vlaanderen tweemaal de kosten ervan moet dragen.

Joint venture
Hoe kan het dat Vlaamse partijen die zichzelf afsplitsten en sinds 20 jaar enkel in Vlaanderen stemmen moesten winnen dit aanvaard hebben, afgezien van hun verdeeldheid of onvermogen?

De eerste reden is dat België geen gemenebest is, maar een joint venture. Eigen aan joint ventures is dat consensus vereist is voor ongeveer alles wat belangrijk is. De minderheid krijgt dezelfde macht als de meerderheid. Het spel dat Wallonië speelt, is eenvoudig: ook als een maatregel in het belang is van het geheel, moet die maatregel afgekocht worden. Er is al lang geen staatsbelang meer. Er zijn alleen de belangen van de twee (of drie, of vier) joint-venturepartners.

De tweede reden is Brussel. Door de historische weigering van dit land om de taal van de meerderheid te erkennen, is Brussel ‘gedegermaniseerd’. Om ‘Brussel niet los te laten’, heeft Vlaanderen medebestuur in Brussel bekomen (in het Frans zou men dat ‘une vue de l’esprit’ noemen) en deed het afstand van zijn federale meerderheid. Dat medebestuur is, vrees ik, niet houdbaar en voor die joint venture zullen we blijven betalen als de structuur niet ‘copernicaans’ verandert.

Hoe veranderen?
Ik meen dat het splitsen van de federale schuld beleidsruimte kan creëren en het verwerpen van de binaire analyse - ‘met of zonder Brussel’ - het debat kan vooruithelpen.

Veronderstel dat Vlaanderen 250 miljard van de schuld (70%) op zich neemt (Wallonië en Brussel de rest) en het permanente deel naar 120 miljard wil krijgen (60 procent van het Vlaamse bbp), in ruil voor de volledige splitsing van de sociale zekerheid en de belastingen en het einde van alle transferten. Het verschil is 130 miljard.

Veronderstel ook dat het permanente deel van de Vlaamse staatsschuld (de 120 miljard) voorts wordt gefinancierd zoals vandaag. Veronderstel dat alle Vlamingen, uiteraard in verhouding tot hun welstand, (op een manier die beteren dan ik moeten bedenken) ‘moeten’ inschrijven op de weg te werken schuld van 130 miljard euro tegen een aantrekkelijke intrest (na belastingen). Dan wordt dat een volstrekt binnenlandse en tijdelijke schuld, een fractie van het Vlaamse spaargeld. We hebben dan jaarlijks 16 miljard euro meer om aan te wenden - de vrijgekomen transferten. Vlaanderen transfereert 6 miljard via de sociale zekerheid en andere solidariteitsmechanismen en 10 miljard voor de staatsschuld, leert Vives.

Ten dele (7 miljard euro, schat ik) moet dat geld gebruikt worden om de intrest op de totale schuld te betalen. Veronderstel voorts dat we 3 miljard gebruiken om loonlasten, energieheffingen en de vennootschapsbelasting te verlagen. Dan houden we 6 miljard over van de 16 miljard om die 130 miljard af te lossen, en worden intresten en aflossing aan Vlaamse schuldeisers uitgekeerd. Jaarlijks komt daar als aflossing nog bij wat we minder aan intrest moeten betalen, plus de positieve effecten van een zinniger economisch en budgettair beleid. Allicht kan de aflossing sneller dan op 20 jaar.

Het belangrijkste effect van die splitsing is dat Wallonië en Brussel de tering naar de nering moeten zetten en zelf verantwoordelijk worden voor de intrest op en de terugbetaling van ‘hun’ staatsschuld van 110 miljard. De ‘moral hazard’ - meer uitgeven is niet erg want het zijn anderen die terugbetalen - valt dan weg. Lonen en staatsbestedingen moeten in overeenstemming worden gebracht met de economische prestatie. In Financial Times kan u een gelijkaardige redenering lezen inzake Europa (‘Dutch moralist sends stern message’, 26 maart, p2).
http://www.tijd.be/nieuws/opinie_col...23922-7116.art

[lamenielachen]

Oorspronkelijk geplaatst door openeye

http://www.hln.be/hln/nl/3804/Belgie...erhoging.dhtml

Lol?

Juist ja lol, die denkt ook al dat hij het warm water uitgevonden heeft zoals zijn voorganger en Leterme.
Ik heb de indruk dat ze bij de CVP geen mensen hebben die buiten, hoe vullen we de eigen zak, verstand hebben van de financiën van een land.

[openeye]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Als titel schrijf je "geen grote lastenverlagingen" en dan gaat het over "geen grote lastenverhogingen". Ken je het verschil tussen "verlaging" en "verhoging"?

een mens is nooit perfect en ik al zeker niet.
Point is dat het nu goed staat, of niet soms?

[subocaj]

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

De hoge schuldgraad van België is in grote mate ontstaan omwille van het boven zijn stand levende Wallonië (en, sinds kort, Brussel), zegt het Leuvense onderzoeksinstituut Vives. De groei van de staatsschuld van 80 naar 100 procent van het bruto binnenlands product (bbp) is voor driekwart toegestaan door paarse regeringen. Voor één kwart komt de stijging door de redding van Dexia en Ethias, de twee ‘politieke banken’.

Vives stelt dat iedere schuldverhoging via intresten en via terugbetalingen haast uitsluitend door Vlaanderen betaald wordt, omdat dat het enige deel van het land is dat vóór aanrekening van intresten een positief saldo heeft. Bij een verhoging van de schuld en een verhoging van de staatsuitgaven krijgt Wallonië in verhouding meer uit de pot dan Vlaanderen en meer dan het bijdraagt, en zal enkel Vlaanderen de intresten op en de terugbetaling van de schuld moeten goedmaken. Wallonië en Brussel hebben er geen enkel belang bij de nationale schuld te verlagen. Een verhoging kost hen niets en verhoogde uitkeringen komen hen disproportioneel ten goede.

Bij een eventuele splitsing van de schuld (via regionalisering of, stel u voor, bij een splitsing van het land), zou (volgens Vives) het draagkrachtprincipe overwegen. Vermits Wallonië het deel van de schuld dat het heeft veroorzaakt niet kan dragen, zal Vlaanderen het leeuwendeel moeten overnemen, bijvoorbeeld 70 procent. Elke verdere verhoging van de staatsschuld zou dan nog eens betaald moeten worden door Vlaanderen.

Alles liever dan een verdere verhoging van de staatsschuld dus. Niet voor Europa of de markten, maar omdat Vlaanderen tweemaal de kosten ervan moet dragen.

Joint venture
Hoe kan het dat Vlaamse partijen die zichzelf afsplitsten en sinds 20 jaar enkel in Vlaanderen stemmen moesten winnen dit aanvaard hebben, afgezien van hun verdeeldheid of onvermogen?

De eerste reden is dat België geen gemenebest is, maar een joint venture. Eigen aan joint ventures is dat consensus vereist is voor ongeveer alles wat belangrijk is. De minderheid krijgt dezelfde macht als de meerderheid. Het spel dat Wallonië speelt, is eenvoudig: ook als een maatregel in het belang is van het geheel, moet die maatregel afgekocht worden. Er is al lang geen staatsbelang meer. Er zijn alleen de belangen van de twee (of drie, of vier) joint-venturepartners.

De tweede reden is Brussel. Door de historische weigering van dit land om de taal van de meerderheid te erkennen, is Brussel ‘gedegermaniseerd’. Om ‘Brussel niet los te laten’, heeft Vlaanderen medebestuur in Brussel bekomen (in het Frans zou men dat ‘une vue de l’esprit’ noemen) en deed het afstand van zijn federale meerderheid. Dat medebestuur is, vrees ik, niet houdbaar en voor die joint venture zullen we blijven betalen als de structuur niet ‘copernicaans’ verandert.

Hoe veranderen?
Ik meen dat het splitsen van de federale schuld beleidsruimte kan creëren en het verwerpen van de binaire analyse - ‘met of zonder Brussel’ - het debat kan vooruithelpen.

Veronderstel dat Vlaanderen 250 miljard van de schuld (70%) op zich neemt (Wallonië en Brussel de rest) en het permanente deel naar 120 miljard wil krijgen (60 procent van het Vlaamse bbp), in ruil voor de volledige splitsing van de sociale zekerheid en de belastingen en het einde van alle transferten. Het verschil is 130 miljard.

Veronderstel ook dat het permanente deel van de Vlaamse staatsschuld (de 120 miljard) voorts wordt gefinancierd zoals vandaag. Veronderstel dat alle Vlamingen, uiteraard in verhouding tot hun welstand, (op een manier die beteren dan ik moeten bedenken) ‘moeten’ inschrijven op de weg te werken schuld van 130 miljard euro tegen een aantrekkelijke intrest (na belastingen). Dan wordt dat een volstrekt binnenlandse en tijdelijke schuld, een fractie van het Vlaamse spaargeld. We hebben dan jaarlijks 16 miljard euro meer om aan te wenden - de vrijgekomen transferten. Vlaanderen transfereert 6 miljard via de sociale zekerheid en andere solidariteitsmechanismen en 10 miljard voor de staatsschuld, leert Vives.

Ten dele (7 miljard euro, schat ik) moet dat geld gebruikt worden om de intrest op de totale schuld te betalen. Veronderstel voorts dat we 3 miljard gebruiken om loonlasten, energieheffingen en de vennootschapsbelasting te verlagen. Dan houden we 6 miljard over van de 16 miljard om die 130 miljard af te lossen, en worden intresten en aflossing aan Vlaamse schuldeisers uitgekeerd. Jaarlijks komt daar als aflossing nog bij wat we minder aan intrest moeten betalen, plus de positieve effecten van een zinniger economisch en budgettair beleid. Allicht kan de aflossing sneller dan op 20 jaar.

Het belangrijkste effect van die splitsing is dat Wallonië en Brussel de tering naar de nering moeten zetten en zelf verantwoordelijk worden voor de intrest op en de terugbetaling van ‘hun’ staatsschuld van 110 miljard. De ‘moral hazard’ - meer uitgeven is niet erg want het zijn anderen die terugbetalen - valt dan weg. Lonen en staatsbestedingen moeten in overeenstemming worden gebracht met de economische prestatie. In Financial Times kan u een gelijkaardige redenering lezen inzake Europa (‘Dutch moralist sends stern message’, 26 maart, p2).
http://www.tijd.be/nieuws/opinie_col...23922-7116.art

Ik kan je enkele studies van Vives onder hun oude benaming opzoeken, die voor 2008 gepubliceerd zijn en die gans andere cijfers voor de toekomst weergeven.

Vives is gewoon het spreekorgaan van de katholieke zuil en wie hun studies van voor 2008 bekijkt ziet duidelijk dat ze wat economie betreft gewoon de standpunten van de katholieke zuil in hun studies als voornaamste ijkingspunten aanhouden. Sedert Voka binnen hun organisatie ook een stoel bezet, zie je de verrechtsing van dit instituut dat reeds rechts was zienderogen toenemen.

Ze werken nu onder hun nieuwe benaming, in hun studies dan ook steeds meer met economisch, industriële gegevens en steeds minder in combinatie met sociale gegevens en gevolgen.

Voor mij en zeer velen is Vives enkel een alibi om het werkgeversstandpunt te kunnen verkondigen.
Hun bevindingen worden zodanig aangepast, dat ze passen in het plaatje dat door de politiek op dat ogenblik word vereist.

Een onderzoek heeft pas waarde als alle factoren, die het kunnen beïnvloeden gekend zijn.


Neem ik enkel de economische hebben ze geen enkele waarde.
Neem ik enkel het sociale is het ook waardeloos.

Hou ik enkel rekening met de huidige maatschappelijke toestand of hou ik ook rekening met toekomstige factoren, waar er veel van veranderlijk zijn.

Bekijk de vervuiling en de veranderende kostprijs voor de maatschappij door ziektes, veroudering.

De eerste voorbeelden zijn er al.
Voor de pensioenen en verzorging gaat Vlaanderen de omgekeerde transfers die er nu al zijn, bij zijn eigen bevolking moeten gaan halen. Want de pensioen trekkende Waal sterft gemiddeld 2 jaar vroeger en heeft dus 2 jaar minder verzorging en pensioen nodig, dan de Vlaming.
En dan wil je de loonlasten verlagen, door lagere sociale bijdragen en lagere belastingen en je wil dan ook nog eens de energieprijzen verlagen.

Hoe ga je dan het consumeren, dat nodig is om in dit systeem, waarin de productie die ook steeds meer geautomatiseerd word, in stand houden als je steeds minder overhoud om te besteden?

Studies zijn mooi, maar ze moeten volledig objectief zijn en alle gekende en te verwachten factoren er mee in betrekken, zoniet zijn ze waardeloos.

De opeenvolgende schuldencrises werden door enkele eenzaten reeds in de jaren negentig voorspeld, maar weggewuifd door de zogezegd gevestigde en alwetende beroemde economen.

Terwijl ieder normaal mens weet dat je met steeds meer schulden, om het met een moderne uitdrukking te gebruiken, over de klif gaat.

De oude uitdrukking, spring niet verder als je kan, is nog steeds de juiste en zal dat altijd blijven.

[rafkaf]

Oorspronkelijk geplaatst door subocaj

Ik kan je enkele studies van Vives onder hun oude benaming opzoeken, die voor 2008 gepubliceerd zijn en die gans andere cijfers voor de toekomst weergeven.

Vives is gewoon het spreekorgaan van de katholieke zuil en wie hun studies van voor 2008 bekijkt ziet duidelijk dat ze wat economie betreft gewoon de standpunten van de katholieke zuil in hun studies als voornaamste ijkingspunten aanhouden. Sedert Voka binnen hun organisatie ook een stoel bezet, zie je de verrechtsing van dit instituut dat reeds rechts was zienderogen toenemen.

Ze werken nu onder hun nieuwe benaming, in hun studies dan ook steeds meer met economisch, industriële gegevens en steeds minder in combinatie met sociale gegevens en gevolgen.

Voor mij en zeer velen is Vives enkel een alibi om het werkgeversstandpunt te kunnen verkondigen.
Hun bevindingen worden zodanig aangepast, dat ze passen in het plaatje dat door de politiek op dat ogenblik word vereist.

Een onderzoek heeft pas waarde als alle factoren, die het kunnen beïnvloeden gekend zijn.


Neem ik enkel de economische hebben ze geen enkele waarde.
Neem ik enkel het sociale is het ook waardeloos.

Hou ik enkel rekening met de huidige maatschappelijke toestand of hou ik ook rekening met toekomstige factoren, waar er veel van veranderlijk zijn.

Bekijk de vervuiling en de veranderende kostprijs voor de maatschappij door ziektes, veroudering.

De eerste voorbeelden zijn er al.
Voor de pensioenen en verzorging gaat Vlaanderen de omgekeerde transfers die er nu al zijn, bij zijn eigen bevolking moeten gaan halen. Want de pensioen trekkende Waal sterft gemiddeld 2 jaar vroeger en heeft dus 2 jaar minder verzorging en pensioen nodig, dan de Vlaming.
En dan wil je de loonlasten verlagen, door lagere sociale bijdragen en lagere belastingen en je wil dan ook nog eens de energieprijzen verlagen.

Hoe ga je dan het consumeren, dat nodig is om in dit systeem, waarin de productie die ook steeds meer geautomatiseerd word, in stand houden als je steeds minder overhoud om te besteden?

Studies zijn mooi, maar ze moeten volledig objectief zijn en alle gekende en te verwachten factoren er mee in betrekken, zoniet zijn ze waardeloos.

De opeenvolgende schuldencrises werden door enkele eenzaten reeds in de jaren negentig voorspeld, maar weggewuifd door de zogezegd gevestigde en alwetende beroemde economen.

Terwijl ieder normaal mens weet dat je met steeds meer schulden, om het met een moderne uitdrukking te gebruiken, over de klif gaat.

De oude uitdrukking, spring niet verder als je kan, is nog steeds de juiste en zal dat altijd blijven.

Vandaar dat Peter Mertens er meestal maar wat op los lult.