Koopkracht

[Kodo Kodo]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Kijk, 80% van de financiële sector bestaat enkel maar bij gratie van de staatsinterventie in het monetaire. De inflaterende fiat munt is wat 80% van de financiële sector laat bestaan. (80% is uit mijn duim gezogen natuurlijk).

Neem een niet-inflaterend betaalmiddel zoals goud (en misschien bitcoin ?) en je kan een goed stuk financiële instellingen opdoeken. Neem staatsleningen weg, neem centrale banken weg, neem de enorme financiële wetgeving weg, en er blijft van de financiele sector enkel nog maar de nuttige functie van speculeren in beleggingen in bedrijven over, en wat mogelijkheden om te lenen.

Natuurlijk is de staat zelf ook afhankelijk geworden van het monster dat hij zelf heeft geschapen,

Tot hier kan ik je volgen, en je laatste (halve) zin is ongeveer wat ik bedoelde. Ik weet niet of je daarbij in de eerste plaats aan het zogeheten "hefboomeffect" van de financiële wet- en regelgeving denkt (de Libertariërs besteden veel aandacht aan één aspect daarvan: het fractionerend bankieren, iets wat inmiddels vervangen is door een nog erger systeem, en zelf in het niet verzinkt bij de derivatenzeepbel); ikzelf doe dat wel. Overigens is de hoofdschuldige allang de EU, en niet meer de Belgische staat.

aangezien de staat de machine is die via die financiële sector alle productie binnenrijft.

De overheid rijft veel productie binnen om rente te kunnen betalen aan de financiële sector. Artikel 123 VEU (2e Verdrag van Lissabon) verplicht de overheid om bij particuliere banken te lenen, en hoe komt dat? In een democratie zou deze bepaling er nooit zijn gekomen. Ze is alleen maar zinnig te verklaren uit invloed van de financiële sector op de inhoud van dat "verdrag". De overheid heeft weliswaar ooit de geest uit de fles gelaten door een wettig betaalmiddel op te leggen, maar deze geest heeft de macht allang overgenomen, stap voor stap, via de afschaffing van de gouddekking en het vrijmaken van de derivatenspeculatie tot bovenstaand artikel en de benoeming van Goldman-Sachs-pionnen in de EU. De bedragen die in de financiële wereld omgaan vormen een veelvoud van de op zich al krankzinnige verkwisting door de overheid. Ik zou hier veel cijfers kunnen geven, maar er zou ook veel uitleg bij nodig zijn; dat zie ik niet zitten.

Economisch is het misschien bijzaak wie in het kartel overheid-grote bedrijven (banken, vermogensbeheerders) de overhand heeft gehaald en aan de touwtjes trekt, maar politiek is het dat m.i. niet. De 'echte', nog niet omgekochte socialisten willen het bondgenootschap tussen de haute finance (meestal spreken ze bij gebrek aan inzicht in de financiële wereld van het 'grootkapitaal', of van het 'militair-industriële complex') en de overheid ongedaan maken door de grote ondernemingen / banken aan banden te leggen, de libertariërs door de overheid aan banden te leggen. Beide doelstellingen dienen m.i. een goede zaak, maar vormen ten aanzien van de gijzeling van de overheid door particuliere belangen geen toereikende oplossing.

[Kodo Kodo]

Oorspronkelijk geplaatst door tandem

Kwestie van normen, waarden en ethiek

Uiteindelijk wel, want anders kun je niet besluiten om b.v. eigendomsrechten te beschermen of deze veeleer af te schaffen, dan wel een criterium te zoeken voor de mate waarin deze rechten van gelding kunnen zijn.

Een van mijn problemen met het marxisme is de inherente amoraliteit ervan: er wordt een doel nagestreefd (bij Marx is dat merkwaardig genoeg vrijheid, maar bij zijn aanhangers is het gelijkheid), en uit de mate waarin dat doel kan worden bereikt, wordt de moraliteit van de middelen afgeleid.

Liberalen zijn wat dit betreft iets eerlijker, maar slagen er meestal ook niet in hun streven een hechte ethische grondslag te geven.

Een van de redenen van de ontsporing van het economische denken is dat er we de motor van ons voertuig willen doen draaien, maar nog maar half weten waarheen we ermee willen/mogen/moeten rijden.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Kodo Kodo

Uiteindelijk wel, want anders kun je niet besluiten om b.v. eigendomsrechten te beschermen of deze veeleer af te schaffen, dan wel een criterium te zoeken voor de mate waarin deze rechten van gelding kunnen zijn. Een van mijn problemen met het marxisme is de inherente amoraliteit ervan: er wordt een doel nagestreefd (bij Marx is dat merkwaardig genoeg vrijheid, maar bij zijn aanhangers is het gelijkheid), en uit de mate waarin dat doel kan worden bereikt, wordt de moraliteit van de middelen afgeleid. Liberalen zijn wat dit betreft iets eerlijker, maar slagen er meestal ook niet in hun streven een hechte ethische grondslag te geven. Een van de redenen van de ontsporing van het economische denken is dat er we de motor van ons voertuig willen doen draaien, maar nog maar half weten waarheen we ermee willen/mogen/moeten rijden.

Inderdaad, uiteindelijk heb je geen economen nodig maar psychologen, het is inherent aan economische studies maar veel vaker vergeten dan begrepen, de neveneffecten zijn dan ook zichtbaar. Af en toe is het raadzaam om de doelstelling terug in vraag te stellen, we missen op haast onwaarschijnlijke manier verschillende breekpunten inzake behoeftebevrediging, een dergelijke verstarring van het denken leidt dan ook tot de meest absurde scheeftrekkingen. Anders gezegd, het debat zal rekening dienen te houden met deze gradaties, in het andere geval krijg je enkel chaos en non-dialoog.

Praxeologie is de wetenschap die zich bezighoudt met het menselijk handelen. Alfred Espinas was de eerste persoon die deze term opperde in een artikel "Les origines de la technologie" voor het blad Revue Philosophique in 1890, alhoewel de latere betekenis gevormd werd door Ludwig von Mises en zijn aanhangers (onder meer Friedrich von Hayek en Murray Rothbard).Uit de praxeologie maakte hij de afleiding dat elke bewuste menselijke handeling een intentie is om het welzijn van de persoon te verbeteren. Daarbij maakte hij wel de kanttekening dat praxeologie zich niet bezig houdt met wat het welzijn voor ieder individu inhoudt, maar wel op welke manier de individu het welzijn zal willen verbeteren. Het individu verbetert het welzijn door het verwijderen van een ontevredenheid. Omdat de toekomst niet vaststaat, kan het individu niet een a priori uitspraak doen of de handeling daadwerkelijk het welzijn zal verbeteren, en zijn deze handelingen dus speculatief.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Praxeologie

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Kodo Kodo

Tot hier kan ik je volgen, en je laatste (halve) zin is ongeveer wat ik bedoelde. Ik weet niet of je daarbij in de eerste plaats aan het zogeheten "hefboomeffect" van de financiële wet- en regelgeving denkt (de Libertariërs besteden veel aandacht aan één aspect daarvan: het fractionerend bankieren, iets wat inmiddels vervangen is door een nog erger systeem, en zelf in het niet verzinkt bij de derivatenzeepbel); ikzelf doe dat wel. Overigens is de hoofdschuldige allang de EU, en niet meer de Belgische staat.

Eigenaardig genoeg heb ik eigenlijk geen problemen met fractioneel bankieren, of derivatenhandel, zolang dat louter prive is. Fractioneel bankieren is eigenlijk maar een zienswijze. Het is de illusie koesteren dat geld op een bank, "geld" is. Daar is voor mij niks verkeerds mee als men maar beseft dat het een illusie is.

Het punt is eigenlijk dat je, zonder inflaterende fiat munt, grotendeels geen financiële sector zou nodig hebben als modale burger. Dat zij die willen spelen, spelen, of dat burgers die geld op overschot hebben, en willen "sparen met rendement", sparen met rendement in de financiële sector, daar heb ik niks op tegen. Dat burgers financiële producten kopen zoals verzekeringen, en ja, spaarmiddelen op lange termijn, daar heb ik niks op tegen. Dat daar een zeker risico aan verbonden is, is normaal. Maar de meest logische manier om te sparen als er geen inflaterende fiat munt is, is gewoon door op te potten voor wat je "zeker" wil houden, en "spelen" met een fractie daarvan. Dat veroorzaakt een deflatie, die vanzelf de "spaarfunctie" vervangt van een bank.

Dat zij die zich wel inlaten met financiële instellingen, een risico nemen met het geplaatste geld (dat is wat fractioneel bankieren eigenlijk wil zeggen), en dat er vooruit gelopen wordt in ingewikkelde constructies met een derivatenhandel, dat zou dan normaal gezien maar een kleine invloed hebben op de rest van de economie met een "eerlijk betalingsmiddel".

De overheid rijft veel productie binnen om rente te kunnen betalen aan de financiële sector. Artikel 123 VEU (2e Verdrag van Lissabon) verplicht de overheid om bij particuliere banken te lenen, en hoe komt dat? In een democratie zou deze bepaling er nooit zijn gekomen.

Dat is wel een ongelofelijke klucht geweest. Immers, bij nationale fiat munten was "staatsschuld" niks anders dan "de hoeveelheid geld in omloop". Door de nationale banken vestzak-broekzak truuk was een "staatslening" immers niks anders dan "bijdrukken van geld". De hoeveelheid staatsschuld ten opzichte van het BNP was dan grosso modo een mate van het reciproke van de omloopsnelheid van het geld. Niet helemaal, want er waren ook hoeveelheden staatsgoud die delen "bijgedrukt geld" voorstelden, en niet als "staatschuld" werden geboekt.

En hup, plots werden die hoeveelheden geld ("staatschulden") nu schulden jegens prive entiteiten Je moet het maar doen !

In een eigen fiat munt heeft een staat nooit een echte schuld. Jegens prive entiteiten, wel, want er moeten GOEDEREN en DIENSTEN equivalenten aan die prive entiteiten afgestaan worden.

Ze is alleen maar zinnig te verklaren uit invloed van de financiële sector op de inhoud van dat "verdrag". De overheid heeft weliswaar ooit de geest uit de fles gelaten door een wettig betaalmiddel op te leggen, maar deze geest heeft de macht allang overgenomen, stap voor stap, via de afschaffing van de gouddekking en het vrijmaken van de derivatenspeculatie tot bovenstaand artikel en de benoeming van Goldman-Sachs-pionnen in de EU.

Het punt is natuurlijk dat het hem om dezelfde mensen gaat, die verschillende petjes opzetten. Als een oud-eerste minister in de beheerraad van een bank zit, weet je hoe laat het is he.

Economisch is het misschien bijzaak wie in het kartel overheid-grote bedrijven (banken, vermogensbeheerders) de overhand heeft gehaald en aan de touwtjes trekt, maar politiek is het dat m.i. niet. De 'echte', nog niet omgekochte socialisten willen het bondgenootschap tussen de haute finance (meestal spreken ze bij gebrek aan inzicht in de financiële wereld van het 'grootkapitaal', of van het 'militair-industriële complex') en de overheid ongedaan maken door de grote ondernemingen / banken aan banden te leggen, de libertariërs door de overheid aan banden te leggen. Beide doelstellingen dienen m.i. een goede zaak, maar vormen ten aanzien van de gijzeling van de overheid door particuliere belangen geen toereikende oplossing.

Ik denk dat de libertariers korter bij de oplossing zitten. Want het "aan banden leggen" van de financiele sector door zij die ze uitgevonden hebben lijkt mij idioot. Als de financiele sector geworden is wat het nu is, is dat omdat de bestuurders het systeem nu net zo opgebouwd hebben. Gaan denken dat diezelfde bestuurders dat nu aan banden gaan leggen en dat dat beter zal gaan, is idioot.

Ik pleit eerder voor een totale loskoppeling tussen staat en financiele sector. Die mag doen wat-ie wil. Als de staat geen invloed meer heeft op de financiele sector, en de financiele sector heeft geen belang meer om iets aan de staat op te leggen (omdat die over niks meer beslist), dan valt het corrupte aspect helemaal weg, en wordt de financiele sector door dezelfde wetmatigheden als elke andere vrije markt bestuurd: efficientie en tevredenheid van de klant.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Eigenaardig genoeg heb ik eigenlijk geen problemen met fractioneel bankieren, of derivatenhandel, zolang dat louter prive is. Fractioneel bankieren is eigenlijk maar een zienswijze. Het is de illusie koesteren dat geld op een bank, "geld" is. Daar is voor mij niks verkeerds mee als men maar beseft dat het een illusie is.

Heeft dat 'privé' dan geen invloed op de rest van het economische web?

In zijn trilogie over het Informatietijdperk geeft Manuel Castells een gedetailleerde analyse van de maatschappelijk en culturele uitwerking van het mondiale kapitalisme. Zo beschrijft hij met name hoe de nieuwe netwerkeconomie de sociale verhoudingen tussen kapitaal en arbeid radicaal heeft gewijzigd. Door te vluchten in de virtuele werkelijkheid van elektronische netwerken is geld welhaast volstrekt onafhankelijk geworden van productie of dienstverlening. Kapitaal is mondiaal, arbeid is in de regel nog lokaal. Het gevolg is dat de kloof tussen arbeid en kapitaal steeds groter wordt, doordat ze ieder in een eigen ruimte-tijdcontinuüm bestaan, de virtuele ruimte van elektronische geldstromen en de echte ruimte van de plaats of regio waar mensen hun werk doen, of de ‘real time’ van elektronische communicatie en de biologische tijd van het dagelijkse leven.

[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

Ik pleit eerder voor een totale loskoppeling tussen staat en financiele sector. Die mag doen wat-ie wil. Als de staat geen invloed meer heeft op de financiele sector, en de financiele sector heeft geen belang meer om iets aan de staat op te leggen (omdat die over niks meer beslist), dan valt het corrupte aspect helemaal weg, en wordt de financiele sector door dezelfde wetmatigheden als elke andere vrije markt bestuurd: efficientie en tevredenheid van de klant.

En wat zou die klant uiteindelijk dan willen? Enige indicatie hierover?