"Euthanasie bij minderjarigen moet kunnen" - Pagina 3

de Vexille · 21 januari 2005, 10:44

@ Raf

Zoals Nynorsk hierboven al aangaf, ligt er een wereld van verschil tussen het ondraaglijk en uitzichtloos fysiek lijden en het ondraaglijk psychische lijden. Het eerste kan je als criterium redelijk objectief vaststellen en bijgevolg ook als een "zuiver" criterium gebruiken. Weinig reden tot discussie, relatief weinig échte twijfelgevallen; de procedure waarbij verschillende artsen tot een consensus moeten komen biedt m.i. voldoende garanties.

Het psychische lijden is een heel ander paar mouwen. Wie oordeelt over de uitzichtloosheid? Toch niet de patiënt zelf zeker? Want die dobbert al rond in het zwarte gat. Wanneer overweeg je psychiatrische behandeling in een instelling? Is een zwaar depressief persoon in staat om "nuchter" z'n beslissing te nemen of is dit -in tegenstelling tot de "echte" euthanasie- een contradictie? Lijkt mij dat dit een bijzonder delicaat probleem is.

Ik ben al herhaaldelijk geconfronteerd geweest met zelfmoordkandidaten; mensen die er rotsvast van overtuigd waren dat het leven hen niets meer te bieden had en/of dat het leven hen een oeverloze kwelling was. Het feit dat ze hulp zochten bij de vrijwilligersorganisatie waar ik af en toe mee de handen uit de mouwen steek, bewees eigenlijk één ding: hun "lijden" was blijkbaar nog niet zo finaal "uitzichtloos"... de deur bleef altijd nog op een kier staan.

Zelfs in het uitermate extreme en zeldzame voorbeeld dat Oriana hierboven aangeeft, was het raadzaam geweest om te werken aan een gedegen psychiatrische begeleiding; desnoods in een instelling. Hier heeft het "zorgsysteem" gefaald in een onvermijdelijk accident de parcours... (tja, gemakkelijk om dat n�* de feiten op te merken... ik weet het) Maar ben jij er nou van overtuigd dat we voor die 0,000000000000001% van de mensen in die exotische situatie speciaal de wet moeten aanpassen? Mét het levensgrote risico op misbruik? Want je beseft toch dat het oneindig veel gemakkelijker is om een "lastige" depressieve patiënt over het randje van de -al dan niet geassisteerde- zelfmoord te lullen, dan om hem/haar ervan weg te houden?

Raf · 21 januari 2005, 10:53

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

Het psychische lijden is een heel ander paar mouwen. Wie oordeelt over de uitzichtloosheid? Toch niet de patiënt zelf zeker? Want die dobbert al rond in het zwarte gat. Wanneer overweeg je psychiatrische behandeling in een instelling? Is een zwaar depressief persoon in staat om "nuchter" z'n beslissing te nemen of is dit -in tegenstelling tot de "echte" euthanasie- een contradictie? Lijkt mij dat dit een bijzonder delicaat probleem is.

Hmm.. Wie oordeelt er dan wel over? Als buitenstaander kan je je toch niet inbeelden wat zo iemand doormaakt? Hoeveel garantie kan je hem bieden dat je hem er wel terug bovenop kan helpen?

de Vexille · 21 januari 2005, 11:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Hmm.. Wie oordeelt er dan wel over? Als buitenstaander kan je je toch niet inbeelden wat zo iemand doormaakt? Hoeveel garantie kan je hem bieden dat je hem er wel terug bovenop kan helpen?

Goh.... delicaat he? Toont nog maar eens aan dat we hier niet met een exacte wetenschap te maken hebben. En in zo'n geval is mijn reflex om me te onthouden van onomkeerbare beslissingen. Daarvoor is een mensenleven veel te waardevol.

Kijk Raf, een zwaar depressieve patiënt is per definitie een ontzettend "moeilijke" en vooral "lastige" patiënt. Het duurt vaak jaren van geduld en zelfbeheersing vooraleer je ook maar een millimeter vooruitgang merkt. Maar doorgaans is die vooruitgang er wél en kan je met een mix van psychofarmaca en doorgedreven therapie de levenskwaliteit van de patiënt op een niveau tillen dat de betrokkene in staat stelt om goed te functioneren. Het spreekwoordelijke "zonnetje in huis" zullen ze wellicht nooit worden, maar heel vaak is er van suïcidinale neigingen absoluut geen sprake meer. D�*t was ook de reden waarom ik destijds een bevriende specialist (psycholoog met een resem publicaties op z'n naam) heb gecontacteerd omdat ik me ook absoluut niet kon "inleven" in de gevoelswereld van sommige mensen die ik ontmoette. Depressies zijn merkwaardig besmettelijk hoor... je raakt op de duur "van je melk" als je een tijd geconfronteerd wordt met dat pikzwarte denken. En er zijn ook momenten geweest dat ik dacht "ach, laat ie het dan maar gewoon doen... dit is inderdaad een straatje zonder einde". Om dan enkele weken later in diezelfde persoon toch weer een flikkering van levensdrang op te merken. (ik besef heel goed hoe relatief het is om op beperkte persoonlijke ervaringen af te gaan, maar het heeft me wel het één en ander geleerd in deze materie)

Dus neen, assistentie bij zelfmoord kan ik onmogelijk op één lijn zien met euthanasie.

Raf · 21 januari 2005, 11:25

Oké. Je hebt gelijk. Het onderwerp is te delicaat om er al te licht overheen te gaan.

praha · 21 januari 2005, 21:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door de Vexille

@ Praha

Wees toch maar een beetje concreter... Kunnen we ook een concreter antwoord formuleren.

misschien omdat het geen antwoord behoeft in deze topic

praha · 21 januari 2005, 21:40

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Oké. Je hebt gelijk. Het onderwerp is te delicaat om er al te licht overheen te gaan.

slinksiewinkie

Raf · 21 januari 2005, 21:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door praha

slinksiewinkie

???

21 januari 2005, 10:44	#41
de Vexille Parlementsvoorzitter Geregistreerd: 23 februari 2004 Berichten: 2.430	@ Raf Zoals Nynorsk hierboven al aangaf, ligt er een wereld van verschil tussen het ondraaglijk en uitzichtloos fysiek lijden en het ondraaglijk psychische lijden. Het eerste kan je als criterium redelijk objectief vaststellen en bijgevolg ook als een "zuiver" criterium gebruiken. Weinig reden tot discussie, relatief weinig échte twijfelgevallen; de procedure waarbij verschillende artsen tot een consensus moeten komen biedt m.i. voldoende garanties. Het psychische lijden is een heel ander paar mouwen. Wie oordeelt over de uitzichtloosheid? Toch niet de patiënt zelf zeker? Want die dobbert al rond in het zwarte gat. Wanneer overweeg je psychiatrische behandeling in een instelling? Is een zwaar depressief persoon in staat om "nuchter" z'n beslissing te nemen of is dit -in tegenstelling tot de "echte" euthanasie- een contradictie? Lijkt mij dat dit een bijzonder delicaat probleem is. Ik ben al herhaaldelijk geconfronteerd geweest met zelfmoordkandidaten; mensen die er rotsvast van overtuigd waren dat het leven hen niets meer te bieden had en/of dat het leven hen een oeverloze kwelling was. Het feit dat ze hulp zochten bij de vrijwilligersorganisatie waar ik af en toe mee de handen uit de mouwen steek, bewees eigenlijk één ding: hun "lijden" was blijkbaar nog niet zo finaal "uitzichtloos"... de deur bleef altijd nog op een kier staan. Zelfs in het uitermate extreme en zeldzame voorbeeld dat Oriana hierboven aangeeft, was het raadzaam geweest om te werken aan een gedegen psychiatrische begeleiding; desnoods in een instelling. Hier heeft het "zorgsysteem" gefaald in een onvermijdelijk accident de parcours... (tja, gemakkelijk om dat n�* de feiten op te merken... ik weet het) Maar ben jij er nou van overtuigd dat we voor die 0,000000000000001% van de mensen in die exotische situatie speciaal de wet moeten aanpassen? Mét het levensgrote risico op misbruik? Want je beseft toch dat het oneindig veel gemakkelijker is om een "lastige" depressieve patiënt over het randje van de -al dan niet geassisteerde- zelfmoord te lullen, dan om hem/haar ervan weg te houden? __________________ [font=Trebuchet MS]Et in Arcadia ego[/font] Laatst gewijzigd door de Vexille : 21 januari 2005 om 11:03.