De oneindigheid.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

We kunnen mooie woorden verzinnen, zoals metafysisch en abstract en de werkelijkheid, die allemaal vage nuanceringen uitdrukken van ons bewustzijn. Maar dat verklaart niets.

Het verklaart heel veel als je het zou kunen begrijpen, maar dat kun je blijkbaar niet.
Verder is de werkelijkheid meer dan alleen ons bewustzijn, maar ook een zelfstandig objectief bestaan van ruimte en tijd en de dingen daarin.
En metafysisch en abstract geldt speciaal voor ons denken.

Zintuiglijke waarnemingen zijn helemaal niet uiterlijk.

Zeker wel, want ze komen van de uiterlijke dingen vandaan, zoals bijvoorbeeld het zien van de wereld om ons heen.
Terwijl denken en gevoel innerlijk zijn als wat we innerlijk zelf produceren, onafhankelijk van de uiterlijke werkelijkheid zelf kunnen doen.

Het zijn sensaties die ontstaan in onze organen.

Maar door middel van de uiterlijke werkelijkheid.

Wij maken ons een voorstelling van wat er buiten ons lichaam is.

Voorstellen is weer iets anders dan de zintuiglijke waarneming.
Het voorstellen komt uit onze ziel vandaan of uit ons denken.

Er is wel zeker meer dan zintuiglijke waarneming.

Maar je zegt niet wat het is.
Dus je weet het blijkbaar niet.
En daarom zeg ik het bij deze: het is de voorstelling, die wel aan de zintuiglijke waarneming verwant is, maar innerlijk uit onze ziel vandaan komt (zoals onze dromen en fantasieën) of uit ons denken.

Men spreekt van zintuiglijke waarneming omdat te onderscheiden van andere vormen van waarneming zoals een groot aantal lichamelijke sensaties maar ook gedachten en herinneringen die spontaan in ons opkomen.

Herinneringen behoren tot de innerlijke voorstellingen en gedachten zijn al genoemd als behorende tot het denken als een aparte vorm van bewustzijn.
Lichamelijke sensaties zou inderdaad iets aparts kunnen wezen, maar dan moet je toch aangeven om welke sensaties het dan gaat.
Pijn of sexueel genot en dergelijke.

Herinneringen zijn hernieuwde waarnemingen aangedragen door ons onbewuste met de mogelijkheid er meer of andere betekenis aan te geven.

mooi.

Dat is mij te vaag allemaal.

Dan is dan jammer als je er niks van begrijpt, maar vaag is het zeker niet.

Weer erg vaag, maar goed. In de eerste zin beschrijf je toch echt een spontane waarneming, namelijk van datgene wat je te binnen schiet.

En wat is daarop tegen?

En al duurt het maar een fractie van een seconde, je denkt na over de herinnering en je reageert er emotioneel op;

Maar je behoeft er helemaal niet over na te denken, noch daarbij emoties te hebben.
Dat maakt jij ervan.

bijvoorbeeld als aangenaam of onaangenaam, als nuttig of nutteloos, of als toepasselijk voor een momentane handeling of situatie.

Dat behoeft helemaal niet.
Je kunt de herinnering gewoon de herinnering laten zonder er verder over na te denken of conclusies te trekken.
Maar bovendien: wat wil je daar dan mee zeggen?

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Men weet inderdaad nog niet hoe de zwaartekracht werkt, en of die term: zwaartekracht dus wel juist is, maar de formule van Newton klopt in ieder geval en dat Newton niks gevonden zou hebben, dat is dikke onzin.
Informatiedichtheid is dan een andere term voor de hoeveelheid massa.
En verder doet informatie aan levende wezens denken, dus mijn microwezentjes.
En die aantrekkingskracht openbaart zich in de zwaarte.
Niet echt iets totaal anders dan Newton beweert.
Alleen wat verder uitgewerkt en dan vooral in mijn atoomtheorie.
Einstein heeft weer een andere theorie als vervorming van de ruimte in een hogere dimensie.
En ook zouden er zwaartekrachtgolven zijn.
En ik denk er ook weer anders over als door de microwezentjes veroorzaakt, die elkaar aantrekken, een eenheid zoeken, zoals ook mensen elkaar aantrekken en zich samentrekken in grote steden.

Kortom: psychische aantrekkingskracht, die zij realiseren door middel van hun ruimteschepen.

Volgens de Nederlander Erik Verlinde, een gereputeerd fysicus, zat Einstein ernaast met zijn relativiteitstheorie.

Als de Nederlandse fysicus Erik Verlinde gelijk heeft, staat de natuurkunde ‘aan de vooravond van een revolutie’. En had Albert Einstein ongelijk, toen die in 1916 in zijn relativiteitstheorie beschreef aan welke wetten de zwaartekracht in de ruimte voldoet.

Verlindes claims doen de natuurkunde op haar grondvesten trillen. Om te beginnen bestaat volgens hem de zwaartekracht niet. Ze is een illusie die voortvloeit uit mysterieuze kosmische rimpelingen waarvan we de aard nog moeten doorgronden. Ook donkere materie zou een illusie zijn – wat kan verklaren waarom fysici al zo lang jacht maken op donkere-materiedeeltjes zonder die te hebben gevonden. Ook de oerknal veegt Verlinde van tafel.

Verlinde (54) is geen gek. Hij is een gereputeerd fysicus van de universiteit van Amsterdam, een specialist in de moderne snaartheorie, een tak van de natuurkunde die gebruikmaakt van gesofisticeerde wiskunde. Hij heeft zijn ideeën de voorbije jaren meermaals uiteengezet. Maar pas na lang aandringen beschikken fysici nu over een uitgeschreven versie van Verlindes theorie.

(De Standaard)

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Het verklaart heel veel als je het zou kunen begrijpen, maar dat kun je blijkbaar niet.
Verder is de werkelijkheid meer dan alleen ons bewustzijn, maar ook een zelfstandig objectief bestaan van ruimte en tijd en de dingen daarin.
En metafysisch en abstract geldt speciaal voor ons denken.
Zeker wel, want ze komen van de uiterlijke dingen vandaan, zoals bijvoorbeeld het zien van de wereld om ons heen.
Terwijl denken en gevoel innerlijk zijn als wat we innerlijk zelf produceren, onafhankelijk van de uiterlijke werkelijkheid zelf kunnen doen.
Maar door middel van de uiterlijke werkelijkheid.
Voorstellen is weer iets anders dan de zintuiglijke waarneming.
Het voorstellen komt uit onze ziel vandaan of uit ons denken.
Maar je zegt niet wat het is.
Dus je weet het blijkbaar niet.
En daarom zeg ik het bij deze: het is de voorstelling, die wel aan de zintuiglijke waarneming verwant is, maar innerlijk uit onze ziel vandaan komt (zoals onze dromen en fantasieën) of uit ons denken.
Herinneringen behoren tot de innerlijke voorstellingen en gedachten zijn al genoemd als behorende tot het denken als een aparte vorm van bewustzijn.
Lichamelijke sensaties zou inderdaad iets aparts kunnen wezen, maar dan moet je toch aangeven om welke sensaties het dan gaat.
Pijn of sexueel genot en dergelijke.
mooi.Dan is dan jammer als je er niks van begrijpt, maar vaag is het zeker niet.
En wat is daarop tegen?
Maar je behoeft er helemaal niet over na te denken, noch daarbij emoties te hebben.
Dat maakt jij ervan.
Dat behoeft helemaal niet.
Je kunt de herinnering gewoon de herinnering laten zonder er verder over na te denken of conclusies te trekken.
Maar bovendien: wat wil je daar dan mee zeggen?

Je geeft toe dat er toch meer is dan zintuiglijke waarneming. Namelijk (1) het waarnemen van lichamelijke sensaties, waarvan je de meest voor de hand liggende niet noemt, namelijk honger en dorst en (2) het waarnemen van gedachten en herinneringen die spontaan in je opkomen.

Welnu, dan is denken ook een vorm van waarnemen, omdat men bij denken voortdurend put uit kennis die in het geheugen is opgeborgen. Die kennis haal je er niet uit omdat je bewustzijn daar macht over heeft maar doordat je onderbewuste het aandraagt. Als dat niet gebeurt dan 'zegt het onderbewuste' dat je die dingen bent vergeten. En ook dat is dan een waarneming. Het bewustzijn is dus niets anders dan waarneming.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Je geeft toe dat er toch meer is dan zintuiglijke waarneming. Namelijk (1) het waarnemen van lichamelijke sensaties, waarvan je de meest voor de hand liggende niet noemt, namelijk honger en dorst en (2) het waarnemen van gedachten en herinneringen die spontaan in je opkomen.

Welnu, dan is denken ook een vorm van waarnemen, omdat men bij denken voortdurend put uit kennis die in het geheugen is opgeborgen. Die kennis haal je er niet uit omdat je bewustzijn daar macht over heeft maar doordat je onderbewuste het aandraagt. Als dat niet gebeurt dan 'zegt het onderbewuste' dat je die dingen bent vergeten. En ook dat is dan een waarneming. Het bewustzijn is dus niets anders dan waarneming.

Dat lijkt me een evidentie. Denken is waarnemen. Ik weet dat het een open deur instampen is, wanneer men beweert dat we niet zien met onze ogen, maar wel met onze hersenen. Maar zo is het wel. 'Zien' is denken. En dat moeten we leren. 'Zien' en 'waarnemen' zijn leerprocessen.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Volgens de Nederlander Erik Verlinde, een gereputeerd fysicus, zat Einstein ernaast met zijn relativiteitstheorie.

Als de Nederlandse fysicus Erik Verlinde gelijk heeft, staat de natuurkunde ‘aan de vooravond van een revolutie’. En had Albert Einstein ongelijk, toen die in 1916 in zijn relativiteitstheorie beschreef aan welke wetten de zwaartekracht in de ruimte voldoet.

en waarom dan wel?

Verlindes claims doen de natuurkunde op haar grondvesten trillen. Om te beginnen bestaat volgens hem de zwaartekracht niet. Ze is een illusie die voortvloeit uit mysterieuze kosmische rimpelingen waarvan we de aard nog moeten doorgronden. Ook donkere materie zou een illusie zijn – wat kan verklaren waarom fysici al zo lang jacht maken op donkere-materiedeeltjes zonder die te hebben gevonden. Ook de oerknal veegt Verlinde van tafel.

Het is mij bekend dat die donkere materie van tafel is geveegd, maar die zogenaamde rimpelingen, dat lijkt mij weinig te verklaren en zou bovendien overeenkomen met de zwaartekrachtgolven.

Verlinde (54) is geen gek. Hij is een gereputeerd fysicus van de universiteit van Amsterdam, een specialist in de moderne snaartheorie, een tak van de natuurkunde die gebruikmaakt van gesofisticeerde wiskunde. Hij heeft zijn ideeën de voorbije jaren meermaals uiteengezet. Maar pas na lang aandringen beschikken fysici nu over een uitgeschreven versie van Verlindes theorie.

(De

Standaard)

Waarom de theorie van Einstein dan onzin is, dat weet jij dan blijkbaar niet te verklaren.
Met alleen rimpelingen verklaar je niet veel.

Werkelijk revolutionair is mijn atoomtheorie.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Je geeft toe dat er toch meer is dan zintuiglijke waarneming. Namelijk (1) het waarnemen van lichamelijke sensaties, waarvan je de meest voor de hand liggende niet noemt, namelijk honger en dorst en (2) het waarnemen van gedachten en herinneringen die spontaan in je opkomen.

Dat geef ik toe voor zover er waarnemingen zijn die geen zintuiglijke organen behoeven en direct door de zenuwen worden overgebracht.
En het waarnemen van gedachten is niet echt iets aparts, maar zijn een combinatie van waarnemen en denken als het zelfbewustzijn van het denken.
En herinneringen zijn ook niets aparts, want behoren tot de voorstellingen, die uit de ziel tevoorschijn komen.
En deze zijn verwant aan de zintuiglijke waarnemingen.

Welnu, dan is denken ook een vorm van waarnemen, omdat men bij denken voortdurend put uit kennis die in het geheugen is opgeborgen.

Fout dus, want het denken is echt iets aparts als abstract en algemeen.
Als ik bijvoorbeeld huis denk, dan denk ik daar verder niks bij wat voor huis het dan is, het is dus slechts een abstract begrip en tevens algemeen omdat alle huizen huizen zijn.
Tevens is het metafysich omdat het begrip huis niet het ding zelf is, maar alleen dit abstracte enkele begrip.
Terwijl het geheugen aan een huis een concreet beeld daarvan is en geen abstract begrip.

Die kennis haal je er niet uit omdat je bewustzijn daar macht over heeft maar doordat je onderbewuste het aandraagt.

Neen, het denken heeft zijn eigen macht in de logica daarvan en kan zelf scheppend werkzaam zijn, door alle dingen die de mensen maken en bijzondere gedachten die ze kunnen scheppen, die niet in de uiterlijke werkelijkheid gegeven zijn, denk maar aan de ethiek.

Als dat niet gebeurt dan 'zegt het onderbewuste' dat je die dingen bent vergeten. En ook dat is dan een waarneming. Het bewustzijn is dus niets anders dan waarneming.

Fout dus, de waarneming is slechts één vorm van bewustzijn naast het gevoelsleven en in het bijzonder het denken.
En het denken kun je niet waar nemen, want het zijn geen dingen, maar abstracte begrippen, zoals ik heb uitgelegd.
En omdat ze abstract zijn heb je het woord nodig om ze kenbaar te maken.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Dat lijkt me een evidentie. Denken is waarnemen.

Neen, denken is iets anders dan waarnemen.
Waarnemen is middels de zintuigen of direct door de zenuwen zoals pijn en sexueel gevoel.
Maar denken bestaat uit abstracte begrippen die zich alleen kenbaar kunnen maken door het woord.

Ik weet dat het een open deur instampen is, wanneer men beweert dat we niet zien met onze ogen, maar wel met onze hersenen.

We zien met onze ziel en/of geest, die metafysisch is en de ogen en de hersenen zijn daarvoor een middel.
Zo zien wij de wereld buiten ons, terwijl deze zich echt niet in onze hersenen bevindt.
De hersenen zijn alleen maar fysisch, maar door onze ziel en/of geest wordt het beeld pas tot bewustzijn.

Maar zo is het wel. 'Zien' is denken.

Zien is beslist geen denken.
Zo heeft nog nooit iemand het heelal van zoveel miljard lichtjaar gezien, maar wel kunnen we dat denken.
Zou denken gelijk zijn aan zien dan hadden we geen woorden nodig en zouden we alles in plaatjes weer kunnen geven.

En dat moeten we leren. 'Zien' en 'waarnemen' zijn leerprocessen.

Het ware leren is het denken, wat de mens onderscheidt van de dieren, die wel kunnen zien, maar niet denken en daarom zich niet hebben weten te ontwikkelen tot wetenschap en filosofie en de opbouw van onze cultuur.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Dat geef ik toe voor zover er waarnemingen zijn die geen zintuiglijke organen behoeven en direct door de zenuwen worden overgebracht.
En het waarnemen van gedachten is niet echt iets aparts, maar zijn een combinatie van waarnemen en denken als het zelfbewustzijn van het denken.
En herinneringen zijn ook niets aparts, want behoren tot de voorstellingen, die uit de ziel tevoorschijn komen.
En deze zijn verwant aan de zintuiglijke waarnemingen.

Wat is de ziel en hoe komen daar voorstellingen uit?

Fout dus, want het denken is echt iets aparts als abstract en algemeen.
Als ik bijvoorbeeld huis denk, dan denk ik daar verder niks bij wat voor huis het dan is, het is dus slechts een abstract begrip en tevens algemeen omdat alle huizen huizen zijn.
Tevens is het metafysich omdat het begrip huis niet het ding zelf is, maar alleen dit abstracte enkele begrip.
Terwijl het geheugen aan een huis een concreet beeld daarvan is en geen abstract begrip.

"Het denken is iets aparts als abstract en algemeen"? Is pijn of dorst dan niet abstract en algemeen? Pijn voelen en dorst hebben betekent toch denken aan pijn en denken aan dorst? Dan is denken aan iets anders dan pijn en dorst helemaal niets aparts.

Neen, het denken heeft zijn eigen macht in de logica daarvan en kan zelf scheppend werkzaam zijn, door alle dingen die de mensen maken en bijzondere gedachten die ze kunnen scheppen, die niet in de uiterlijke werkelijkheid gegeven zijn, denk maar aan de ethiek.

Logica moet men leren met vallen en opstaan en ethiek moet men leren door schade en schande. Dus we kennen die dingen dankzij conditionering en ons geheugen. Men kan niets scheppen zonder kennis. Dus het denken is niets dan waarnemen van wat het onbewuste met onze kennis doet.

Fout dus, de waarneming is slechts één vorm van bewustzijn naast het gevoelsleven en in het bijzonder het denken.
En het denken kun je niet waar nemen, want het zijn geen dingen, maar abstracte begrippen, zoals ik heb uitgelegd.
En omdat ze abstract zijn heb je het woord nodig om ze kenbaar te maken.

Sorry Harrie, je gevoelens en je denken zijn ook waarnemingen. En dat je woorden nodig hebt om ze kenbaar te maken is niets bijzonders. Dat geldt voor de meeste dingen die je kenbaar wilt maken. Overigens kan ik aan iemands gezicht vaak al zien wat zijn gevielens van dat moment zijn.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Wat is de ziel en hoe komen daar voorstellingen uit?

De ziel is het algemene gevoelsleven en middels de hersenen schept deze de voorstellingen, zoals met name de dromen in de eerste plaats.

"Het denken is iets aparts als abstract en algemeen"? Is pijn of dorst dan niet abstract en algemeen?

Pijn is zeker niet abstract, maar zeer concreet aanwezig en ook niet algemeen, maar als gevoel heel persoonlijk.
Een ander kan mijn pijn niet voelen, maar ik alleen.

Pijn voelen en dorst hebben betekent toch denken aan pijn en denken aan dorst?

Neen hoor, je behoeft daar helemaal niet bij te denken en bovendien is dat denken iets aparts.
Wel zijn pijn en dorst een gevoel, een lichamelijk gevoel en behoort dus tot het gevoelsleven en is niet iets aparts zoals ik eerder had gemeend.

Dan is denken aan iets anders dan pijn en dorst helemaal niets aparts.

Denken aan pijn is anders dan het gevoel van pijn zelf en dat geldt ook voor de dorst.

Logica moet men leren met vallen en opstaan en ethiek moet men leren door schade en schande. Dus we kennen die dingen dankzij conditionering en ons geheugen.

fout dus, want waren we van ons geheugen afhankelijk dan zouden we van het verleden afhankelijk zijn en nooit vooruit komen.
Het denken heeft zijn eigen zelfstandigheid en ontwikkeling en is qua inhoud de grondslag van alles wat bestaat.
Dus in wezen is het precies andersom dat alles van de inhoud van het denken afhankelijk is en verder daaruit blijkt dat wij door ons feitelijk denken de wereld hebben kunnen scheppen.
De ware scheppende macht is de geest van het denken.

Men kan niets scheppen zonder kennis. Dus het denken is niets dan waarnemen van wat het onbewuste met onze kennis doet.

fout dus, want denken is anders dan waarnemen (wat ik al eerder heb uitgelegd als abstract en algemeen en metafysisch) en ook behoeven we daarbij ons onbewuste niet waar te nemen.
Wij kunnen zelf over ons eigen denken oordelen en zijn daarbij niet van het onbewuste afhankelijk.

Sorry Harrie, je gevoelens en je denken zijn ook waarnemingen.

fout dus, denken en gevoelens zijn vormen van bewustzijn en waarnemingen zijn iets aparts middels de zintuigen of innerlijk als voorstellingen die aan de zintuiglijke waarnemingen verwant zijn.
Ik heb je toch duidelijk uitgelegd wat denken is, maar blijkbaar heb je daar niks van begrepen.

En dat je woorden nodig hebt om ze kenbaar te maken is niets bijzonders. Dat geldt voor de meeste dingen die je kenbaar wilt maken.

Neen, waarnemingen kun je onmiddelijk kenbaar maken, zoals beelden door ze te laten zien en geluid door ze te laten horen, enzovoort.
Daarvoor zijn geen woorden nodig, die alleen de abstracte begrippen weer geven.
Zo is de mens als gedachte iets anders dan de mens die ik zie.
Het eerste is abstract en het tweede concreet.

Overigens kan ik aan iemands gezicht vaak al zien wat zijn gevielens van dat moment zijn.

Dat kan, er is dus ook een eenheid van beeld en gevoel, maar beide zijn ook aparte vormen van bewustzijn, net zoals het denken en het beeld en het gevoel en het denken.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

[...] Dat kan, er is dus ook een eenheid van beeld en gevoel, maar beide zijn ook aparte vormen van bewustzijn, net zoals het denken en het beeld en het gevoel en het denken.

Reageren op het overige van je post is zinloos, want je valt steeds terug op je eigen fantasiën. Wat het bovenstaande betreft wil ik nog zeggen dat jij alles probeert te vatten in versleten terminologie zoals "de eenheid van beeld en gevoel". En hiervoor had je het over de werking van de ziel, wat vaag is en onwetenschappelijk. Wat betreft "gevoel", heeft hersenonderzoek aangetoond dat een lichamelijke reactie op bepaalde gebeurtenissen vooraf gaat aan bewust worden van die gebeurtenissen en het is moglijk dat men er niet eens bewust van is. Het is wel degelijk nodig om aan pijn of een aantaking te denken om er bewust van te kunnen zijn. Maar voor dergelijk onderzoek heb jij geloof ik geen belangstelling.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Reageren op het overige van je post is zinloos, want je valt steeds terug op je eigen fantasiën.

Het zijn zeker geen fantasieën, maar een goed bewustzijn over wat het denken is, zoals ik je al meerdere malen heb uitgelegd en wat jij blijkbaar niet kunt begrijpen.

Wat het bovenstaande betreft wil ik nog zeggen dat jij alles probeert te vatten in versleten terminologie zoals "de eenheid van beeld en gevoel".

Dat heb ik het slechts éénmaal genoemd.
Neen, het denken, daar gaat het om dat te begrijpen en dat de mens een geestelijk wezen is, boven het bewustzijn van de dieren verheven.

En hiervoor had je het over de werking van de ziel, wat vaag is en onwetenschappelijk.

Ik heb daar over antwoord gegeven op jouw vraag en ik hoor hier geen tegenargumenten, terwijl de wetenschap, die sterk materialistisch is ingesteld niet goed weet wat de ziel is, noch de geest.

Wat betreft "gevoel", heeft hersenonderzoek aangetoond dat een lichamelijke reactie op bepaalde gebeurtenissen vooraf gaat aan bewust worden van die gebeurtenissen en het is moglijk dat men er niet eens bewust van is.

Dat zal best en is niks bijzonders en zal ik ook zeker niet ontkennen, maar wat heeft dat dan met die ziel te maken?
Het gaat dan om gebeurtenissen en lichamelijke reacties en niet over de ziel.
Die neem je dan blijkbaar ook niet serieus door de ziel tussen haakjes te zetten.

Het is wel degelijk nodig om aan pijn of een aantaking te denken om er bewust van te kunnen zijn.

Neen, dat behoeft helemaal niet.
Het gevoel van pijn is geheel en al zelfstandig en komt het eerst, en of je er dan later ook nog aan denkt, dat is totaal bijzaak.
Dus eerst heb je bijvoorbeeld kiespijn en vervolgens denk je: "Godverdomme, ik heb kiespijn", maar dat denken is helemaal niet nodig om het te voelen.
Dat is volkomen bijzaak als extra aandacht, en niet meer dan dat.

Maar voor dergelijk onderzoek heb jij geloof ik geen belangstelling.

Het is zo simpel dat een speciaal onderzoek helemaal niet nodig is.
En anders geef je mij maar een link waar zulk een "wetenschappelijk" onderzoek is gedaan dat je pas pijn kunt voelen als je er aan denkt.
Dus: ik denk dat ik kiespijn heb, en dan krijg ik het pas....

Dus als ik het niet denk, dan krijg ik het ook niet....

[harriechristus]

De pijl die stil staat in elk ondeelbaar moment.

De derde redenering is aldus: als een pijl door de lucht vliegt, zal deze elk ondeelbaar moment stil staan, dus bestaat de beweging helemaal niet.

Ik: wat hier echter ontbreekt is echter de acceptatie van de inwendige oneindigheid, dus zo dat tijd en ruimte uit een oneindig aantal momenten en punten bestaat, en deze gelijk zijn aan de vloeiende beweging.
Want Zeno zegt hier niet in hoeveel momenten die pijl stil staat, waarschijnlijk eindeloos veel (naar zijn eveneens eindeloze deling bij Hercules) , maar niet oneindig veel.
Daarmee zouden ook de twee eerste redenaties aan te vullen zijn tot volledigheid.
Maar Zeno gaat hier van de eenzijdigheid uit van de eindigheid en eindeloosheid, maar niet van de oneindigheid, die niet vanuit de eindigheid en eindeloosheid bereikt kan worden.
Zou hij dat ook doen dan was zijn dialectiek van de tegenstrijdigheid compleet geweest ook het tegenovergestelde argument te laten gelden.
Want hoewel de eindeloosheid de oneindigheid niet kan bereiken, gebeurt het toch wel degelijk in de vloeiende beweging en daarin gaan de eindeloosheid en oneindigheid samen als eenheid, maar ook geldt de tegenstrijdigheid daarvan.
Maar het is zelfs in wezen zo dat elke logica ook tegenstrijdigheid is, maar we van de meeste logica de tegenstrijdigheid negeren en dat hier niet gaat.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Neen, denken is iets anders dan waarnemen.
Waarnemen is middels de zintuigen of direct door de zenuwen zoals pijn en sexueel gevoel.
Maar denken bestaat uit abstracte begrippen die zich alleen kenbaar kunnen maken door het woord.
We zien met onze ziel en/of geest, die metafysisch is en de ogen en de hersenen zijn daarvoor een middel.
Zo zien wij de wereld buiten ons, terwijl deze zich echt niet in onze hersenen bevindt.
De hersenen zijn alleen maar fysisch, maar door onze ziel en/of geest wordt het beeld pas tot bewustzijn.
Zien is beslist geen denken.
Zo heeft nog nooit iemand het heelal van zoveel miljard lichtjaar gezien, maar wel kunnen we dat denken.
Zou denken gelijk zijn aan zien dan hadden we geen woorden nodig en zouden we alles in plaatjes weer kunnen geven.
Het ware leren is het denken, wat de mens onderscheidt van de dieren, die wel kunnen zien, maar niet denken en daarom zich niet hebben weten te ontwikkelen tot wetenschap en filosofie en de opbouw van onze cultuur.

Denken en waarnemen vallen vaak samen. Zeker in een beginstadium is het denken altijd verbonden met de waarneming en zo goed als identiek. De waarneming ligt zelfs aan de grondslag van het denken. Indien met denkt, dan denkt men over iets. Men moet zich echter eerst een voorstelling gemaakt hebben van dit ‘iets’ waarover men dan later verder kan (door)denken. Met andere woorden, het denken moet een object hebben. Dat object kan materieel zijn (bvb. ‘het heelal’) of niet materieel (bvb. ‘het schone’). Maar het niet-materiele denkobject (hier: ‘het schone’) is natuurlijk verbonden met het waarnemen van een materieel voorwerp. Hoe kan men anders over ‘het schone’ denken als men zich niet eerst een schoon of mooi voorwerp of wezen heeft ervaren en vervolgens het abstracte begrip ‘schoonheid’ daarvan afgeleid heeft. Zo kunnen wij over het heelal pas denken omdat we zelf geconfronteerd worden met ons zonnestelsel en door onze technologie met andere zonnestelsels. Door extrapolaties en dergelijke kunnen we dan theorieën opstellen over de hele kosmos.

Zo ook het begrip ‘medelijden’. Men kan onmogelijk gaan denken over het begrip ‘medelijden’ als dusdanig indien men zich niet eerst een voorstelling heeft gemaakt (‘zich een voorstelling maken van iets’ = ‘denken’) van dit gevoelen door de verschillende soorten van medelijden te percipiëren bij mensen. Elk abstract begrip is uiteindelijk verbonden met een materieel object, direct of indirect. Het denkproces op zichzelf kan weliswaar zeer abstract zijn, maar het zal toch altijd initieel een materieel object tot voorwerp hebben gehad. Het is evident dat, als er geen object is waarover men kan denken, is er geen denken mogelijk is. ‘Denken om het denken’ bestaat niet. Maar uiteindelijk is heel ons denken (ge) (ver) bonden (aan) (met) materiële ervaringen. Dat kan ook niet anders.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

Denken en waarnemen vallen vaak samen. Zeker in een beginstadium is het denken altijd verbonden met de waarneming en zo goed als identiek. De waarneming ligt zelfs aan de grondslag van het denken.

In wezen is het precies andersom dat het denken als logica de verklarende grondslag is van het bestaan.
Dit openbaart zich in de filosofie en ook in de wetenschap, dat de natuur zich gedraagt naar de wetten, die zich in het denken daarvan openbaren.
En wat de filosofie betreft denk ik met name aan Hegel met zijn zeer diepzinnige dialectische logica in de eenheid der tegendelen, te beginnen met de eenheid van Niets en Zijn.
Die dialectiek en ook de eenheid van Zijn en Niets was al reeds door Heraclitus gevonden.

Indien met denkt, dan denkt men over iets. Men moet zich echter eerst een voorstelling gemaakt hebben van dit ‘iets’ waarover men dan later verder kan (door)denken.

Niemand kan zich voorstellen wat "iets" is, want elke werkelijk "iets" is bepaald als bijvoorbeeld een boom of een huis of een steen.
Maar nergens kan men "iets" vinden, want dat is slechts een algemeen en abstract begrip.

Met andere woorden, het denken moet een object hebben. Dat object kan materieel zijn (bvb. ‘het heelal’) of niet materieel (bvb. ‘het schone’). Maar het niet-materiele denkobject (hier: ‘het schone’) is natuurlijk verbonden met het waarnemen van een materieel voorwerp.

Maar als verbonden is het niet abstract voor zich, wat alleen het denken kan openbaren, dus als gedachte, los van het voorwerp.
Dat maakt dat het denken ook iets eigens heeft.

Hoe kan men anders over ‘het schone’ denken als men zich niet eerst een schoon of mooi voorwerp of wezen heeft ervaren en vervolgens het abstracte begrip ‘schoonheid’ daarvan afgeleid heeft.

Nochtans kan het abstracte als essentie ook omgekeerd de grondslag zijn van het concrete, namelijk dat de idee van het schone in de geest van de mens zelf het schone in de uiterlijke werkelijkheid doet herkennen.
Lees daarvoor Plato met zijn eeuwige ideeën.
Zo zal een hond de schoonheid van een Rembrandt niet erkennen, omdat hij de idee van het schone niet heeft.

Zo kunnen wij over het heelal pas denken omdat we zelf geconfronteerd worden met ons zonnestelsel en door onze technologie met andere zonnestelsels. Door extrapolaties en dergelijke kunnen we dan theorieën opstellen over de hele kosmos.

Wij mensen beginnen met waarnemen en dan pas het denken.
Maar toch is dat denken als inhoud eigenlijk het eerste als logische en wetenschappelijke grondslag van het heelal.
Want hebben we eenmaal voldoende theorieën gevonden dan gaan we daarmee als zelfstandigheden aan de slag en kunnen wij bijvoorbeeld berekenen dat het heelal zoveel miljard jaar groot moet zijn, en wat niemand zich meer kan voorstellen, noch waarnemen.

Zo ook het begrip ‘medelijden’. Men kan onmogelijk gaan denken over het begrip ‘medelijden’ als dusdanig indien men zich niet eerst een voorstelling heeft gemaakt (‘zich een voorstelling maken van iets’ = ‘denken’) van dit gevoelen door de verschillende soorten van medelijden te percipiëren bij mensen. Elk abstract begrip is uiteindelijk verbonden met een materieel object, direct of indirect.

Maar het verbonden zijn maakt de materie nog niet tot grondslag van het begrip.
Het begrip geeft de verklaring en de materie niet.
Bovendien is de werkelijkheid veel meer dan alleen maar materie te zijn.

Het denkproces op zichzelf kan weliswaar zeer abstract zijn, maar het zal toch altijd initieel een materieel object tot voorwerp hebben gehad.

Het is precies andersom dat alle materie zijn grondslag heeft in de verklarende logica van het denken.

Het is evident dat, als er geen object is waarover men kan denken, is er geen denken mogelijk is.

Het denken zelf is immaterieel en kan over zichzelf nadenken.
En is dus helemaal niet van de materie afhankelijk en bovendien is de "materie" zelf een algemene gedachte.
Niemand heeft ooit de materie gezien, want het is bijvoorbeeld staal of ijzer of steen of water, maar "materie" in het algemeen is nergens te vinden.
Wel bestaat de materie als algemene en abstracte gedachte als grondslag van alle bijzonderheid.

‘Denken om het denken’ bestaat niet.

Jawel, en dat is het zelfbewustzijn van de mens een geestelijk, dat wil zeggen: een denkend wezen te zijn.
Reeds Aristoteles wist dit dat het denken zichzelf denkt.
Het begrijpen wat het denken is, dat is pas de grote kunst.

Maar uiteindelijk is heel ons denken (ge) (ver) bonden (aan) (met) materiële ervaringen. Dat kan ook niet anders.

Het kan best anders, want de materie heeft zelf helemaal geen bewustzijn, bestaat eigenlijk zelfs helemaal niet.
Wat bestaat is onze waarneming van de materie, die niet de materie als zodanig is, die men alleen kan denken.
Wat werkelijk bestaat is het bewustzijn, en als hoogste is dat het denken dat de werkelijkheid weet te verklaren en de logica daarvan is.
En de materie is daarvan slechts een onderdeel en niet het concrete geheel.

En dit komt voort uit de eenzijdigheid van de moderne natuurwetenschap, die meent alles uit de materie te kunnen verklaren (en de geesteswetenschappen is vergeten), maar de materie zelf niet verklaart.
Dat kan alleen in de filosofie die veel dieper gaat, met name die van Hegel en mijn atoomtheorie.

[harriechristus]

De relativiteit van de beweging.

De vierde redenatie is van andere aard: stel dat een wagen stil staat en een tweede daarnaast gaan naar rechts met een snelheid van 10 km/uur, en een derde weer daarnaast naar links met eveneens 10/uur. Dan zullen beide wagens ten opzichte van de eerste wagen met 10 km/uur gaan, maar ten opzichte van elkaar met 20 km/uur.
Hier geldt dus de relativiteit van de beweging, in onze tijd opnieuw uitgevonden door Einstein, die zelfs zover gaat dat elk ding of waarnemer zichzelf als stilstaande mag beschouwen, en volgens mij is dat schijn, want binnen het totale systeem van het heelal is wel degelijk te bepalen wat de beweging is van elk object en subject (sterrenstelsels, sterren en planeten en waarnemers van groot naar klein) daar binnen.
En zo is de dubbele snelheid van de twee wagens schijn, want slechts ten opzichte van elkaar en niet ten opzichte van de eerste wagen die stil staat op de aarde als basis.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

32 - De oneindigheid slechts als eindeloosheid van het tellen.

Maar in beide gevallen blijkt Aristoteles de eindeloosheid te bedoelen ten opzichte van de feitelijke oneindigheid*, dus dat ook het atoom eindeloos deelbaar is (dus potentieel), maar niet feitelijk bereikt kan worden, zoals ook het aantal atomen niet feitelijk door tellen bereikt kan worden.
Maar dat is geen reden aan te nemen dat er geen feitelijke oneindigheid kan bestaan, dus zowel als oneindig gedeeld zijn als ook als een oneindig aantal atomen.

*De tekst van Mortimer is wat onduidelijk geschreven als zou het een tegenstelling betreffen, maar bij herhaalde herlezing op de volgende bladzijde ben ik er achter gekomen wat de bedoeling moet zijn.

Vervolg:

33 - Maar de tijd zou weer wél oneindig zijn volgens Aristoteles.

En dan komt er nog een extra eigenaardigheid bij dat Aristoteles meent dat de tijd wél oneindig is, terwijl ik zou menen dat juist de oneindigheid (eeuwigheid) van de tijd slechts potentieel is en juist niet reëel, want de toekomst moet nog komen en bestaat dus niet werkelijk als eeuwigheid en zal die ook nooit bereiken, en het verleden verdwenen is.
Maar wel is dat eeuwige verleden eeuwig geweest tot aan het heden, maar de toekomst zal dat nooit bereiken, dat blijft potentieel.
En het heden bovendien juist het werkelijke tellen is van het ene moment naar het volgende moment, anders dan die atomen en die oneindige deelbaarheid, waarbij je helemaal niet behoeft te tellen, maar je ook zo wel kan weten dat die oneindig moet zijn.

Welke domoor gaat hier nu zitten tellen?...

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Vervolg:

33 - Maar de tijd zou weer wél oneindig zijn volgens Aristoteles.

En dan komt er nog een extra eigenaardigheid bij dat Aristoteles meent dat de tijd wél oneindig is, terwijl ik zou menen dat juist de oneindigheid (eeuwigheid) van de tijd slechts potentieel is en juist niet reëel, want de toekomst moet nog komen en bestaat dus niet werkelijk als eeuwigheid en zal die ook nooit bereiken, en het verleden verdwenen is.
Maar wel is dat eeuwige verleden eeuwig geweest tot aan het heden, maar de toekomst zal dat nooit bereiken, dat blijft potentieel.
En het heden bovendien juist het werkelijke tellen is van het ene moment naar het volgende moment, anders dan die atomen en die oneindige deelbaarheid, waarbij je helemaal niet behoeft te tellen, maar je ook zo wel kan weten dat die oneindig moet zijn.

Welke domoor gaat hier nu zitten tellen?...

De vraag is of de tijd objectief wel bestaat. Wij ervaren de zogenaamde ‘tijd’ omdat we zelf een tijdsklok in ons hebben (we worden geboren, worden ouder, en sterven uiteindelijk), de aarde om zijn as draait (dag en nacht), en de aarde rond de zon (steeds terugkerende seizoenen). Dat zijn subjectieve ervaringen, verbonden met onze planeet.

Moesten we in de ruimte reizen voor een hele ‘lange’ periode, dan zou de notie ‘tijd’ erg vervagen. Het enige wat zou overblijven en ons aan een ‘tijdspanne’ zou herinneren is dat we ook in de ruimte ouder worden.

[Henri1]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

De vraag is of de tijd objectief wel bestaat. Wij ervaren de zogenaamde ‘tijd’ omdat we zelf een tijdsklok in ons hebben (we worden geboren, worden ouder, en sterven uiteindelijk), de aarde om zijn as draait (dag en nacht), en de aarde rond de zon (steeds terugkerende seizoenen). Dat zijn subjectieve ervaringen, verbonden met onze planeet.

Moesten we in de ruimte reizen voor een hele ‘lange’ periode, dan zou de notie ‘tijd’ erg vervagen. Het enige wat zou overblijven en ons aan een ‘tijdspanne’ zou herinneren is dat we ook in de ruimte ouder worden.

Er is maar 1 tijd, en dat is de ruimtetijd.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Henri1

Er is maar 1 tijd, en dat is de ruimtetijd.

Wat betekent dat? U gebruikt geen klok, gaat niet slapen als het donker wordt en staat niet op als het daglicht gaat schijnen?

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

De vraag is of de tijd objectief wel bestaat. Wij ervaren de zogenaamde ‘tijd’ omdat we zelf een tijdsklok in ons hebben (we worden geboren, worden ouder, en sterven uiteindelijk), de aarde om zijn as draait (dag en nacht), en de aarde rond de zon (steeds terugkerende seizoenen). Dat zijn subjectieve ervaringen, verbonden met onze planeet.

Moesten we in de ruimte reizen voor een hele ‘lange’ periode, dan zou de notie ‘tijd’ erg vervagen. Het enige wat zou overblijven en ons aan een ‘tijdspanne’ zou herinneren is dat we ook in de ruimte ouder worden.

Juist.

Het medium waar we tijd mee waarnemen kan ons bedriegen. Daarom zijn zekere vlakken van de wetenschap een grap.

Wat men wel kan "voelen" is dat er een soort van harmonie of essentie in de natuur zit. Een oneindigheid, het onveranderlijke. Dat hebben vele religieuze scholen, God genoemd of Logos of Tao of de natuur of "de grote ene" enz...

Wetenschap is onderhevig aan verandering. Alle wetten zijn al verandert door de tijd. Dus de "atomen vormden" zomaar uit een soep van chaos volgens de wetenschap en er zat geen enkele harmonie of intelligentie achter?

Dan spreek je gewoon wartaal, ben je niet redelijk. Ga je in tegen de "Logos." Zoek vanbinnen het vuur van de logos... dat is het enige wat religie zegt.