Wat is het verschil tussen SAP, PVDA, KP en LSP?

[thePiano]

Als buitenstaander ben ik eerder geneigd om ze allen over één en dezelfde kam te scheren. Waarom doen jullie dat dan zelf ook niet? Vele kleintjes maken toch één groot?

Is het niet veel beter om alle verschillen even opzij te leggen, en te kijken wat jullie gemeenschappelijk hebben? Of worden persoonlijke tegenstellingen ook bij links soms (te) belangrijke struikelblokken om tot een gemeenschappelijk front te komen tegen extreem en ultra rechts in Vlaanderen/België?

Geef toe, met die kiesdrempel van 5% duurt het nog vijf miljoen lichtjaren vooraleer iemand jullie opmerkt in de politieke geschiedenis van België. Zoveel verloren tijd en energie besteden aan iets wat niemand (of nauwelijks toch) opmerkt, zonde toch?

Ps: ik ben SP.a-lid, maar niet fanatiek

[Gentenaar]

SAP en LSP zijn Trotskistisch
KP is reformistisch
PVDA sluit het nauwst aan bij mijn ideeën, is mijns inziens het meest begaan met het lot van de arbeiders en de verdrukten, proberen te doen wat ze zeggen, en houden zich het liefst afzijdig in kinderachtige discussies.

[Jouwe]

Inderdaad sap en lsp zijn trotskisch maar hierbij moet je nog zien dat de sap de zogezegde enige vertegenwoordiiger is van de 4e internationale, dat is een punt dat vaak vergeten wordt.

zoek eens wat op

www.sappos.be
www.pvda.be
www.lspmas.be
en ja kp weetek nie check google of altavista of zo
bekijk de geschiedenis eens en je weet al veel
en ja pvda is gegroeid uit de studentenbeweging tussen linkse studenten en FK= Amada (= alle macht aan de arbeiders)

[Spelev]

www.kp-online.be

Dat er zoveel bewegingen zijn is volgens mij niet goed voor het links volk.

[Jonas Elossov]

Er zijn inderdaad een aantal nogal belangrijke struikelblokken binnen de echte linkse beweging, niet de burgerlijke sociaal-democraten, zoals de mogelijkheid tot vrije meningsuiting binnen de partij, dat is het fundamentele verschil tussen de maosten, (lees stalinisten ) en trotskisten. En ik vind het recht op vrije meningsuiting het grootste goed binnen een partij.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat trotskisten vinden dat er vrije meningsuiting van fascisten kan bestaan.
Maar laat dit alleszinds duidelijk zijn, als linkse activisten zijn wij geen van allen van plan om met een rechtse partij, of een kapitalistische klasse samen te werken, wat beleid betreft zeker niet.

[solidarnosc]

Oorspronkelijk geplaatst door AJL'er

www.kp-online.be

Dat er zoveel bewegingen zijn is volgens mij niet goed voor het links volk.

Ach hoeveel zijn het er in de praktijk. Dat is belangrijk. Iedereen kan een website onderhouden en artikeltjes schrijven.

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door solidarnosc

Ach hoeveel zijn het er in de praktijk.

Volgens de verkiezingen van zowat de afgelopen 50jaar zouden dat er dan 0 zijn. 8)

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Jonas Elossov

..ik vind het recht op vrije meningsuiting het grootste goed binnen een partij.
Wat natuurlijk niet wil zeggen dat trotskisten vinden dat er vrije meningsuiting van fascisten kan bestaan.

Prima, daar kan ik me volledig bij aansluiten.

Maar laat dit alleszinds duidelijk zijn, als linkse activisten zijn wij geen van allen van plan om met een rechtse partij, of een kapitalistische klasse samen te werken, wat beleid betreft zeker niet.

Je bedoelt dat je voor het behoud van het cordon sanitaire bent, of... mag het nog ietsje meer zijn?

[GC]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Als buitenstaander ben ik eerder geneigd om ze allen over één en dezelfde kam te scheren. Waarom doen jullie dat dan zelf ook niet? Vele kleintjes maken toch één groot?

Is het niet veel beter om alle verschillen even opzij te leggen, en te kijken wat jullie gemeenschappelijk hebben? Of worden persoonlijke tegenstellingen ook bij links soms (te) belangrijke struikelblokken om tot een gemeenschappelijk front te komen tegen extreem en ultra rechts in Vlaanderen/België?

Geef toe, met die kiesdrempel van 5% duurt het nog vijf miljoen lichtjaren vooraleer iemand jullie opmerkt in de politieke geschiedenis van België. Zoveel verloren tijd en energie besteden aan iets wat niemand (of nauwelijks toch) opmerkt, zonde toch?

Ps: ik ben SP.a-lid, maar niet fanatiek

Er is inderdaad verdeeldheid ter linkerzijde. Voor marxisten volstaat het echter niet om dat vast te stellen en het eventueel jammer te vinden. Marxisten moeten op een materialistische wijze nagaan waarom er verdeeldheid is en wat er eventueel rond kan gedaan worden.

Verdeeldheid komt veelal voort uit nederlagen van de arbeidersbeweging op basis waarvan meningsverschillen ontwikkelen. Dit werd reeds duidelijk in de Eerste Internationale waar de uiteindelijke nederlaag van de Commune van Parijs ertoe leidde dat de meningsverschillen tussen de anarchisten en de marxisten een organisatorisch vervolg kreeg in het feit dat er verschillende organisaties tot stand kwamen in plaats van één Internationale arbeidersassociatie. Met de Tweede Internationale werd gepoogd daar iets aan te doen, maar de groei van de economie zorgde ervoor dat de leiding van de sterk groeiende arbeidersbeweging het bekomen van toegevingen als doel op zich ging zien, terwijl dat slechts in een bepaalde periode haalbaar was. De logica van het reformisme bleek bij het uitbreken van de eerste wereldoorlog toen de reformistische leiders die oorlog steunden. Een internationalistische fractie kwam samen in Zimmerwald en bouwde aan een alternatief, wat uiteindelijk een beslissende impact had op de Russische revolutie en het tot standkomen van de derde Internationale. De Communistische Internationale zorgde voor een grotere graad van eenheid, zo deden heel wat anarcho-syndicalisten mee (denk maar aan de Amerikaanse IWW, industrial workers of the world). In België leidde het ontstaan van de Comintern en de Russische Revolutie er toe dat een groep geradicaliseerde jongeren die een eigen organisatie hadden opgezet samenkwamen met een aantal vakbondsmilitanten die uit de sociaal-democratie waren gestapt om de Communistische Partij te stichten.

Dat was een belangrijke stap vooruit en had een eenmakend effect. Maar een proces is niet altijd eenduidig of in een rechte lijn. Het isolement van de Sovjetunie en het achtergebleven karakter van de SU vóór de revolutie maakten dat een bureaucratie zich kon ontwikkelen om de revolutie op een zijspoor te zetten. Wij noemen dat stalinisme en het had directe gevolgen: de kloof tussen de hoogste en laagste inkomens steeg, een kaste kon zich ontwikkelen, er werd teruggegrepen naar de traditionele instelling van het gezin om dit te promoten (tegenover het collectiviseren van het huishoudelijk werk),... Dit had een negatief effect, niet enkel op de revolutionaire krachten in de SU die eraan moesten geloven - met als dieptepunt de Moskouse processen waar de overblijvende leden van de oude garde van bolsjevieken werd geliquideerd. Het had echter ook een effect op revolutionaire bewegingen elders.

Zo splitste de Belgische KP op een congres in Antwerpen in maart 1928 tussen stalinisten en trotskisten in een verhouding 7 tegen 3 �* 4. Je kunt dat toeschrijven aan 'persoonlijke botsingen' of andere psychologische verklaringen, maar het is uiteraard toe te schrijven aan een materiële basis in de SU zelf.

De trotskisten hadden het niet gemakkelijk, zeker niet nadat de stalinisten na WO 2 in het offensief konden gaan op basis van de militaire overwinning van Stalin (na té zware offers die niet noodzakelijk waren geweest mits een correct perspectief). De stalinisten waren echter niet bereid om de bewegingen die ook in België plaats vonden tot een goed einde te brengen. In plaats van op basis van de weerstand een stevige arbeidersoppositie uit te bouwen (die overigens gewapend was van in het anti-fascistisch verzet) kozen ze ervoor, op bevel van Moskou, om in een burgerlijke regering toe te treden met o.a. liberalen en christen-democraten. De stalinistische KP gaf mee het bevel om te ontwapenen en eigenlijk de macht volledig aan de burgerij over te dragen. Nadat ze dit gedaan hadden verdween de KP grotendeels van het electorale toneel waar het direct na WO2 een plaats had weten te verwerven.

De trotskisten kwamen zwak uit WO 2, o.a. door de zware repressie van de nazi's (de ganse leiding van de Belgische trotskisten met figuren als Abram Leon of Leon Lesoil kwam om in de holocaust) en de versterkte positie van het stalinisme in de bi-polaire situatie na WO2 waarbij de SU een impact had als aantrekkingskracht voor wie het niet eens was met het imperialisme van de VS.

Die zwakke positie - ook op inhoudelijk vlak door het wegvallen van een groot deel van de leiding - zorgde voor verdeeldheid en een zoeken naar correcte perspectieven. In Engeland was de trotskistische leiding nog vrij sterk op dat punt: er was een stevige werking geweest onder de soldaten en er was direct na de oorlog het heropbouwen van de Revolutionary Communist Party die een zekere impact had. De RCP-leiding kwam al snel in conflict met de leiding van de trotskisten die verdeeld waren. Het standpunt van de Britten (en voor de goede verstaander, dit was de voorloper van LSP) was dat de stalinisten in het offensief waren, dat de kapitalisten dit probeerden te counteren met een zwaar investeringsprogramma in de vorm van het Marshal plan, waardoor er tijdelijk ruimte was om de reformistische organisaties in stand te houden. De RCP ging binnen de reformistische massa-partijen werken omdat brede lagen van de arbeiders en jongeren zich naar die partijen ging richten in de hoop via dat instrument verandering af te dwingen. Wij hebben een houding om daar te zijn waar brede lagen van arbeiders en jongeren op zoek gaan naar een alternatief. Dat betekende een breuk met de groep die vandaag 'SAP' vormt, die zich meer ging richten op de studentenbeweging, de vrouwenbeweging,... kortom de zogenaamde "zusterbewegingen" van de arbeidersbeweging.

De val van het stalinisme na 1989 vomrde een nieuw fundamenteel keerpunt. Het "gemakkelijke alternatief" van de Sovjetunie viel weg waardoor bvb in de Derde wereld (beter: de "ex-koloniale wereld") geen tussenweg meer mogelijk was los van het imperialisme. Maar dit had ook een fundamentele impact op de traditionele arbeidersorganisaties in het westen waar de draai naar rechts van de leiding kon versneld worden door het ideologisch offensief van de burgerij na de val van het stalinisme in de vorm van de idee dat het kapitalisme had overwonnen. Dat leidde tot een zekere passiviteit, waardoor de basis van bvb de SP snel afkalfde (en dan bedoel ik de actief betrokken basis, niet de electorale basis). Dit maakte een nieuwe draai noodzakelijk: uit de sociaal-democratie. LSP vormde in 1992 de groep Militant die besliste om meer onafhankelijke (dus los van de sociaal-democratie) jongerencampagnes zoals Blokbuster uit te bouwen. Dit was een enorm succes en zorgde ervoor dat we de periode van de moeilijke jaren 1990 konden overbruggen tegen het neo-liberale offensief in.

Met de opkomst van de anti-globaliseringsbeweging, een voorloper van meer fundamentele bewegingen, kunnen we opnieuw in het offensief gaan en werd Militant Links van actiegroep dan ook omgevormd tot de partij Linkse Socialistische Partij.

Dit is in het kort de basis waarop meningsverschillen tot stand kwamen en die hebben nog altijd een impact.

[GC]

Zou het beter zijn de meningsverschillen even opzij te leggen? Niet noodzakelijk.

Wat belangrijk is, is de analyse en de perspectieven die we vandaag hebben. Het is mijn indruk dat de rest van radicaal-links nog worstelt met de jaren 1990 en zich nog vrij defensief opstelt wat zich uit in het naar beneden halen van het politiek profiel (wat bvb de PVDA doet, kijk maar naar de activiteiten die Comac onderneemt: voornamelijk sociale activiteiten en minder politiek inhoudelijk, alleszins geen kadervorming om revolutionaire kaders te ontwikkelen), pogingen om op basis van een laag politiek profiel tot een eenheidsworst te komen (SAP en KP).

Dat zijn tactieken die vertrekken vanuit een zwakte: een defensieve houding en een verzwakte linkerzijde. Het is echter verkeerd. Er is meer en meer openheid voor radicaal-linkse opvattingen en het potentieel is enorm mits een correcte aanpak. Radicaal-links moet jongeren politiek vormen, de klassiekers laten lezen, hen sterken in het marxisme zodat ze het tot in hun kleine teen beheersen als methode om van daaruit een werking naar brede lagen te kunnen ontwikkelen die erop gericht is het gevoel van ongenoegen te organiseren, bewegingen tegen het asociaal beleid richting te geven en daar een politiek verlengstuk aan te bieden.

Dat is een andere methode dan zichzelf uitroepen tot dé arbeiderspartij, of het verlagen van het profiel tot "soft-links". Er is nood aan een echte oppositie die inspeelt op thema's als huisvesting, werkloosheid, onderwijs,... Dat is het project van LSP.

[thePiano]

Tjah, beste GC, ik apprecieer zeker je uitgebreide antwoord maar zoals jij het voorstelt lijken de ideologische kloven nog dieper te zijn dan ik al dacht. Maar durf eens te kijken wat er aan de andere kant gebeurd is met name het extreem-rechtse Vlaams Blok.

Het Blok is niets anders dan een koepelorganisatie van alles wat zich rechts van rechts bevind: rechts van het Blok is niks meer. Dat gaat van pure flaminganten, tot anti-politiekers, tot neonazi's, heidense secten, groenrechtsen enz...

Revisionisten en negationisten zitten samen aan tafel met mensen die 'gewoon' meer Vlaams Zelfbestuur eisen en helemaal niet geïnteresseerd zijn in het racistisch discours van bvb Filip Dewinter en zijn clan.

Andere VB-aanhangers zijn dan weer oerconservatieven, dikwijls afkomstig uit katholieke kringen die zich opgeilen aan het Victoriaans gedachtegoed van Alexandra Colen. Maar alle diverse peilers ontmoeten elkaar weer in het Vlaams Blok.

Ik denk dat jullie ernstig moeten bezinnen over het vormen van een koepelorganisatie, zelfs van tijdelijke aard, om die verrechtsing die nu in West-Europa plaatsheeft (en niet enkel in België) een halt toe te roepen.

[Kevin Van Eeckelen]

Het voornaamste verschil is dat de LSP respect verdient en de PVDA wat mij betreft verboden mag worden. 8)

[Bart V]

Dat radicaal-links niet in staat zou zijn om ook electoraal te scoren is verkeerd. Kijk om je heen in Europa en je ziet in vele landen radicaal-linkse formaties die 5, 10 tot zelfs 15% van de stemmen halen op regionaal en nationaal niveau. Onze zusterorganisatie, de Socialist Party in Ierland behaalde in Dublin West 21,5% van de stemmen tijdens de parlementsverkiezingen in 2002. In Coventry won ons gemeenteraadslid Dave Nellist zijn herverkiezing met 51% van de stemmen in 2002. En in Frankrijk haalden 3 trotskistische kandidaten samen 11% tijdens de eerste ronde van de presidentverkiezingen in 2002.

Het is echter wel juist dat het voor socialisten geen gemakkelijke periode is geweest. De val van de muur en het neoliberale offensief dat men sindsdien lanceerde zorgde voor een periode waarin marxisten tegen de stroom moesten vechten om hun ideeën staande te houden. Velen zijn er onderdoor gegaan. Niet de LSP, vroeger Militant Links, integendeel. Electoraal stelt radicaal links in België vandaag niets voor. Die vaststelling is niet moeilijk om maken. Maar dit betekent niet dat er geen mogelijkheden zijn geweest. De vraag is wat de organisaties met hun mogelijkheden hebben gedaan. De SAP had een gemeenteraadslid in Antwerpen verkozen tussen '94-2000. Niet via een eigen lijst, maar via de BSV kandidaten op de Agalev lijst. De Gauches Unies haalde midden jaren '90 1,6% van de stemmen in Franstalig België. De lijst DEBOUT, in '99 haalde 2% in de Europese verkiezingen. Als we kijken naar de verkiezingen van 13 juni dan lijkt een electorale score vrijwel uitgesloten. De PVDA heeft na het debacle met Resist een lange herstelperiode nodig waarin de wonden gelikt worden maar geen echte lessen worden getrokken. De SAP en KP kijken uit armoede in de richting van de grote rood-groene éénheid met regerings of ex-regeringspartijen. En degenen die begin de jaren '90 als de calimero's van radicaal links werden gezien, werken gestaag verder aan de uitbouw van hun partij, die voor onze normen een belangrijke stap vooruit zal zetten op 13 juni door zich voor het eerst in heel België verkiesbaar te stellen.

Over de vraag welke de verschilpunten zijn tussen LSP, PVDA, SAP en KP kunnen er dikke boeken geschreven worden. De geschiedenis van de arbeidersbeweging is rijk aan discussie en debat. Maar meningsverschillen hoeven niet te leiden tot verschillende organisaties. Behalve als in de praktijk blijkt dat die meningsverschillen onverenigbaar zijn met het ontwikkelen van een strategie en methode voor het bereiken van een socialistische samenleving. Sinds de Russische Revolutie heeft de arbeidersbeweging vele nederlagen opgelopen en is ze constant geconfronteerd geweest met haar meest fundamentele probleem, het probleem van de leiding. Sociaal-democraten die de arbeiders met handen en voeten willen binden aan het huidig maatschappelijk systeem, waar zij de beste verdedigers van zijn geworden. Stalinisten die een karikatuur hebben gemaakt van het marxisme (socialisme in één land tgo socialistisch internationalisme, bochtenwerk in hun internationale politiek die ze verklaren aan de hand van de dialectiek, …) Daarnaast hebben ze alle democratische socialistische elementen die aanwezig waren bij de opbouw van de arbeidersstaat in Rusland via brute repressie weggesneden en een bureaucratische kaste in de plaats heeft gesteld. En de oude trotskistische leiding van de IVe Internationale heeft sinds WO2 de ene fout na de andere gemaakt in haar perspectieven, werkmethodes en programma.

Fouten zal elke organisatie of partij maken, de kwestie is of die hersteld worden of niet. Fouten die niet hersteld worden, leiden tot zwaar betaalde nederlagen. Die prijs betalen we vandaag door het diskrediet waarin communisme is beland door de misdaden van het stalinisme. Die prijs betalen we door de vele verschillende fracties waarin de oude trotskisten zijn opgesplitst na WO2.

Over het verleden kan je massa's interessante literatuur lezen, wat ik zeker en vast iedereen aanraadt. Maar veel concreter is het kijken naar de actualiteit en de relevantie van historische meningsverschillen voor vandaag. Enkel een korte blik op de standpunten bij de vorige verkiezingen maakt al duidelijk dat van samenwerking weinig sprake kon zijn, ondanks onze pogingen om de laatste jaren tot linkse eenheid te komen. Het staat goed binnen linkse kringen om lange teksten te schrijven over de noodzaak aan linkse eenheid. In de praktijk is het enkel onze organisatie die de test van de praktijk doorstaat.
Kijk naar onze initiatieven in Gent in 2000 (waar we als grootste fractie van LEEF een grote verantwoordelijkheid droegen in het totstandkomen van de eenheidslijst) en Franstalig België in '99 - '00 -'03 (waar we kritisch meewerkten aan open lijsten met de PC en een kandidaat hadden op de lijst DEBOUT), de posities die we hebben ingenomen in Antwerpen (steun aan de PVDA+lijst) en Aalst-Oudenaarde-Ronse in '99 (steun en kandidaat op de LEEF-lijst).

Maar de laatste jaren zijn er toch wel zaken verandert. Er moet natuurlijk toch wel nog enige basis overblijven om samen te werken. Dat de PVDA met ons niet wil samenwerken is vrij duidelijk, alhoewel het bij hen nooit klaar en duidelijk wordt gepubliceerd. De vraag is of radicaal links er bij gebaat zou zijn om met de stempel van het stalinisme door het leven te gaan. Bij de andere organisaties is er veel pessimisme aanwezig die hen drijft in de richting van de warme armen van Stevaert en C°. Armen die hen wellicht binnenkort zullen omsluiten en wurgen. Binnenkort zullen we misschien nog moeten roepen of er ondertussen wel nog iemand aanwezig is om mee samen te werken.

Het is niet omdat we voor deze verkiezingen aankondigen dat we geen electorale ambities hebben dat we onze verantwoordelijkheid zouden uit de weg gaan. Maar je moet ook respect hebben voor het ritme van de beweging. Op dit moment kunnen we niet op tegen de heersende trend die een stem voor de SP.a als het minste kwaad ziet. Maar de façade begint nu al een aantal barsten te vertonen. Na de verkiezingen zal ze breken wanneer zal blijken dat een versterkte sociaal-democratie in de regering hetzelfde neoliberale beleid zal voeren als de regeringen in onze buurlanden. Binnen de strijdbewegingen die daartegen zullen ontstaan zal men de vraag stellen of er geen nood is aan een nieuw politiek instrument. Steun voor een linkse oppositie als de LSP zal dan groeien. Maar misschien zal er een veel bredere politieke beweging op gang komen dan we ooit met de LSP zouden kunnen opvangen. Een beweging waarbij tienduizenden zich willen inzetten voor de opbouw van een nieuw partij. Een partij waarbij een belangrijk deel van de vakbondsbasis zal aansluiten. Een nieuwe partij die in de bewegingen zal trachten een oppositie op te bouwen. In zo'n partij zouden de LSP-leden ook actief zijn, niet als individuele leden, maar als een georganiseerde groep. We zouden er een revolutionair socialistisch programma verdedigen als de enige mogelijkheid om fundamenteel te breken met de miserie van het kapitalisme. Eens kijken of de restanten van de andere radicaal linkse organisaties dan nog roepen in de woestijn.

[jeanblanquart]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart V

Dat radicaal-links niet in staat zou zijn om ook electoraal te scoren is verkeerd. Kijk om je heen in Europa en je ziet in vele landen radicaal-linkse formaties die 5, 10 tot zelfs 15% van de stemmen halen op regionaal en nationaal niveau. Onze zusterorganisatie, de Socialist Party in Ierland behaalde in Dublin West 21,5% van de stemmen tijdens de parlementsverkiezingen in 2002. In Coventry won ons gemeenteraadslid Dave Nellist zijn herverkiezing met 51% van de stemmen in 2002. En in Frankrijk haalden 3 trotskistische kandidaten samen 11% tijdens de eerste ronde van de presidentverkiezingen in 2002.

Het is echter wel juist dat het voor socialisten geen gemakkelijke periode is geweest. De val van de muur en het neoliberale offensief dat men sindsdien lanceerde zorgde voor een periode waarin marxisten tegen de stroom moesten vechten om hun ideeën staande te houden. Velen zijn er onderdoor gegaan. Niet de LSP, vroeger Militant Links, integendeel. Electoraal stelt radicaal links in België vandaag niets voor. Die vaststelling is niet moeilijk om maken. Maar dit betekent niet dat er geen mogelijkheden zijn geweest. De vraag is wat de organisaties met hun mogelijkheden hebben gedaan. De SAP had een gemeenteraadslid in Antwerpen verkozen tussen '94-2000. Niet via een eigen lijst, maar via de BSV kandidaten op de Agalev lijst. De Gauches Unies haalde midden jaren '90 1,6% van de stemmen in Franstalig België. De lijst DEBOUT, in '99 haalde 2% in de Europese verkiezingen. Als we kijken naar de verkiezingen van 13 juni dan lijkt een electorale score vrijwel uitgesloten. De PVDA heeft na het debacle met Resist een lange herstelperiode nodig waarin de wonden gelikt worden maar geen echte lessen worden getrokken. De SAP en KP kijken uit armoede in de richting van de grote rood-groene éénheid met regerings of ex-regeringspartijen. En degenen die begin de jaren '90 als de calimero's van radicaal links werden gezien, werken gestaag verder aan de uitbouw van hun partij, die voor onze normen een belangrijke stap vooruit zal zetten op 13 juni door zich voor het eerst in heel België verkiesbaar te stellen.

Over de vraag welke de verschilpunten zijn tussen LSP, PVDA, SAP en KP kunnen er dikke boeken geschreven worden. De geschiedenis van de arbeidersbeweging is rijk aan discussie en debat. Maar meningsverschillen hoeven niet te leiden tot verschillende organisaties. Behalve als in de praktijk blijkt dat die meningsverschillen onverenigbaar zijn met het ontwikkelen van een strategie en methode voor het bereiken van een socialistische samenleving. Sinds de Russische Revolutie heeft de arbeidersbeweging vele nederlagen opgelopen en is ze constant geconfronteerd geweest met haar meest fundamentele probleem, het probleem van de leiding. Sociaal-democraten die de arbeiders met handen en voeten willen binden aan het huidig maatschappelijk systeem, waar zij de beste verdedigers van zijn geworden. Stalinisten die een karikatuur hebben gemaakt van het marxisme (socialisme in één land tgo socialistisch internationalisme, bochtenwerk in hun internationale politiek die ze verklaren aan de hand van de dialectiek, …) Daarnaast hebben ze alle democratische socialistische elementen die aanwezig waren bij de opbouw van de arbeidersstaat in Rusland via brute repressie weggesneden en een bureaucratische kaste in de plaats heeft gesteld. En de oude trotskistische leiding van de IVe Internationale heeft sinds WO2 de ene fout na de andere gemaakt in haar perspectieven, werkmethodes en programma.

Fouten zal elke organisatie of partij maken, de kwestie is of die hersteld worden of niet. Fouten die niet hersteld worden, leiden tot zwaar betaalde nederlagen. Die prijs betalen we vandaag door het diskrediet waarin communisme is beland door de misdaden van het stalinisme. Die prijs betalen we door de vele verschillende fracties waarin de oude trotskisten zijn opgesplitst na WO2.

Over het verleden kan je massa's interessante literatuur lezen, wat ik zeker en vast iedereen aanraadt. Maar veel concreter is het kijken naar de actualiteit en de relevantie van historische meningsverschillen voor vandaag. Enkel een korte blik op de standpunten bij de vorige verkiezingen maakt al duidelijk dat van samenwerking weinig sprake kon zijn, ondanks onze pogingen om de laatste jaren tot linkse eenheid te komen. Het staat goed binnen linkse kringen om lange teksten te schrijven over de noodzaak aan linkse eenheid. In de praktijk is het enkel onze organisatie die de test van de praktijk doorstaat.
Kijk naar onze initiatieven in Gent in 2000 (waar we als grootste fractie van LEEF een grote verantwoordelijkheid droegen in het totstandkomen van de eenheidslijst) en Franstalig België in '99 - '00 -'03 (waar we kritisch meewerkten aan open lijsten met de PC en een kandidaat hadden op de lijst DEBOUT), de posities die we hebben ingenomen in Antwerpen (steun aan de PVDA+lijst) en Aalst-Oudenaarde-Ronse in '99 (steun en kandidaat op de LEEF-lijst).

Maar de laatste jaren zijn er toch wel zaken verandert. Er moet natuurlijk toch wel nog enige basis overblijven om samen te werken. Dat de PVDA met ons niet wil samenwerken is vrij duidelijk, alhoewel het bij hen nooit klaar en duidelijk wordt gepubliceerd. De vraag is of radicaal links er bij gebaat zou zijn om met de stempel van het stalinisme door het leven te gaan. Bij de andere organisaties is er veel pessimisme aanwezig die hen drijft in de richting van de warme armen van Stevaert en C°. Armen die hen wellicht binnenkort zullen omsluiten en wurgen. Binnenkort zullen we misschien nog moeten roepen of er ondertussen wel nog iemand aanwezig is om mee samen te werken.

Het is niet omdat we voor deze verkiezingen aankondigen dat we geen electorale ambities hebben dat we onze verantwoordelijkheid zouden uit de weg gaan. Maar je moet ook respect hebben voor het ritme van de beweging. Op dit moment kunnen we niet op tegen de heersende trend die een stem voor de SP.a als het minste kwaad ziet. Maar de façade begint nu al een aantal barsten te vertonen. Na de verkiezingen zal ze breken wanneer zal blijken dat een versterkte sociaal-democratie in de regering hetzelfde neoliberale beleid zal voeren als de regeringen in onze buurlanden. Binnen de strijdbewegingen die daartegen zullen ontstaan zal men de vraag stellen of er geen nood is aan een nieuw politiek instrument. Steun voor een linkse oppositie als de LSP zal dan groeien. Maar misschien zal er een veel bredere politieke beweging op gang komen dan we ooit met de LSP zouden kunnen opvangen. Een beweging waarbij tienduizenden zich willen inzetten voor de opbouw van een nieuw partij. Een partij waarbij een belangrijk deel van de vakbondsbasis zal aansluiten. Een nieuwe partij die in de bewegingen zal trachten een oppositie op te bouwen. In zo'n partij zouden de LSP-leden ook actief zijn, niet als individuele leden, maar als een georganiseerde groep. We zouden er een revolutionair socialistisch programma verdedigen als de enige mogelijkheid om fundamenteel te breken met de miserie van het kapitalisme. Eens kijken of de restanten van de andere radicaal linkse organisaties dan nog roepen in de woestijn.

Op dit punt is er een treffende gelijkenis tussen de pvda, lsp, sap en consoorten: ze maken van een mug een olifant en zelfs na 20,30 jaar van af en toe een electorale uitschieter (die ze mestal in het buitenland moeten halen, waar ze dan net hetzelfde doen...) durven ze niet toegeven dat er iets scheelt aan hun programma '(saai en niet gemoderniseerd en zeker het eindoel is vaag...) en strategie...

Misschien eens tijd om daar iets aan te doen, want het gesakker met cijfers maakt van sommige communistische en socialistische publicaties een onleesbaar iets.

Overigens, op de website van de SAP-jongeren werd er ooit een van mijn artikels gepubliceerd over drugbeleid en werd er ove rmij gesteld: "Dr. Jean Blanquart die toch niet direct een revolutionaire wereldverbeteraar is..". daar heb ik hartelijk o moeten lachen, aangezien ik al communist was toen die auteurs nog in hun wieg lagen.. Het is niet omdat ik via harde arbeid uit de arbeidersklasse komend en zonder één frank (toen nog!) ondrzoekssubsidie naast een voltijdse job een doctoraat heb kunnen behalen dat ik een bourgeois zou zijn (het bewijs: de uniefs hebben mij na enige moeite kunnen buitenhouden !!!)... Bovendien is mij analyse van het drugbeleid zuievr gebaseer dop het historisch-materialisme (met de prohinitie als kapitalistisch instrument en de herlagalisring van alle drugs als socialistisch consequent alternatief ! maar bon dat is een andere zaak).
Waarmee ik wil duidelijk maken dat als de klein-linkse partijen iedereen die een visie heeft meteen beginnen uitschelden voor bourgeois, ja dan moeten ze niet verwonderd zijn dat ze geen stemmen winnen!

[Harko]

GC: "(wat bvb de PVDA doet, kijk maar naar de activiteiten die Comac onderneemt: voornamelijk sociale activiteiten en minder politiek inhoudelijk, alleszins geen kadervorming om revolutionaire kaders te ontwikkelen)"

Maar jongen toch, ben jij soms lid van COMAC? Heb jij soms molletjes zitten? Hoe weet je die dingen?
Waarom denk je dat er geen 'kadervorming' zou zijn of 'politiek inhoudelijk'?
En trouwens wat is er mis sociale activiteiten? Zijn de LSP'ers niet sociaal misschien?
COMAC organiseerd jaarlijks tal van activiteiten zowel 'sociale' als 'politieke' om eens jouw terminologie te gebruiken.
Eens kijken wat we vorig semester allemaal in Gent gedaan hebben: een student die al meer dan een jaar in Cuba studeert is komen spreken, we hebben twee avonden geluisterd naar en gediscuteerd met Mohamed Hassan over de situatie in de Midden Oosten, we hebben actie gevoerd in solidariteit met de Ford-arbeiders, we hebben filmavonden gehouden, spagetti-avond, binnenkort hebben we onze kroegentocht en niet te vergeten onze fuif. We zijn samen gaan studeren aan kust voor ons examens en in Antwerpen hebben we het Marxisme bestudeerd. We zijn gaan betogen, gaan plakken, op cafe gaan zitten en gaan dansen.

Ja, mijn beste Geert, we zijn een sociale organisatie, we zijn een studentenvereniging met fuiven, kroegentocht en een clubcafe.
Ja, mijn beste Geert, we zijn een sociale organisatie met studentenvertegenwoordigers en collectieve blok.
Ja, mijn beste Geert, we zijn ook een politieke organisatie met vormende activiteiten, betogingen en acties.

Een goed beeld van de grote verscheidenheid van de activiteiten van COMAC vind je uiteraard op www.comac.tk

[GC]

Oorspronkelijk geplaatst door Harko

GC: "(wat bvb de PVDA doet, kijk maar naar de activiteiten die Comac onderneemt: voornamelijk sociale activiteiten en minder politiek inhoudelijk, alleszins geen kadervorming om revolutionaire kaders te ontwikkelen)"

Maar jongen toch, ben jij soms lid van COMAC? Heb jij soms molletjes zitten? Hoe weet je die dingen?
Waarom denk je dat er geen 'kadervorming' zou zijn of 'politiek inhoudelijk'?
En trouwens wat is er mis sociale activiteiten? Zijn de LSP'ers niet sociaal misschien?
COMAC organiseerd jaarlijks tal van activiteiten zowel 'sociale' als 'politieke' om eens jouw terminologie te gebruiken.
Eens kijken wat we vorig semester allemaal in Gent gedaan hebben: een student die al meer dan een jaar in Cuba studeert is komen spreken, we hebben twee avonden geluisterd naar en gediscuteerd met Mohamed Hassan over de situatie in de Midden Oosten, we hebben actie gevoerd in solidariteit met de Ford-arbeiders, we hebben filmavonden gehouden, spagetti-avond, binnenkort hebben we onze kroegentocht en niet te vergeten onze fuif. We zijn samen gaan studeren aan kust voor ons examens en in Antwerpen hebben we het Marxisme bestudeerd. We zijn gaan betogen, gaan plakken, op cafe gaan zitten en gaan dansen.

Ja, mijn beste Geert, we zijn een sociale organisatie, we zijn een studentenvereniging met fuiven, kroegentocht en een clubcafe.
Ja, mijn beste Geert, we zijn een sociale organisatie met studentenvertegenwoordigers en collectieve blok.
Ja, mijn beste Geert, we zijn ook een politieke organisatie met vormende activiteiten, betogingen en acties.

Een goed beeld van de grote verscheidenheid van de activiteiten van COMAC vind je uiteraard op www.comac.tk

Harko, ik heb ogen in mijne kop, da's alles. Ik zie weinig jongeren politiek ontwikkelen bij de PVDA en volgens mij is bovenstaande reactie van uwentwege door een schoolvoorbeeld van. Geen inhoudelijke reactie, niet uitleggen waarom er verdeeldheid is, niet zien in welk kader ik dat stukje over Comac schreef, om dan op een platte wijze tussen te komen (o.a. je suggestie dat ik zou zeggen dat sociale activiteiten niet zouden kunnen is hi-la-risch!). Kun je echt niet beter na al die jaren activiteit bij uw partij?

[Harko]

ok, mij goe, als gij het wilt hebben over waarom er geen eenheid, mij goe. Maar kom nie af me gezever over 'een tekort aan vorming' ed, ge weet daar geen fluit van, en zoals ik al zei, ga eens gaan kijken op www.comac.tk

Waarom is er geen eenheid tussen de verschillende linkse partijen en groeperingen.

Laat ons eerst en vooral duidelijk stellen dat er regelmatig eenheid en samenwerking is.

Zowel COMAC als de ALS zijn bv. aan de Ugent betrokken in een gezamelijke strijd tegen een dreigende privatisering van de studentenrestorants. Daarin staan we zij aan zij.
Met mensen van de SJW hebben we samengewerkt vorig jaar voor de kiescampagne van RESIST. Idem trouwens voor andere linkse prominenten als Geert Van Moorter, Raf Verbeke, e.a.
COMAC is zeer begaan met andere linkse organisaties, waar wij ons verbonden mee voelen als ATTAC, STER, VAK, ...
Met Vonk hebben we aan de Ugent bv zeer goede contacten in de strijd voor meer democratie aan de unief.

Er is regelmatig rond bepaalde kwesties goede samenwerking, inderdaad is dat nog te weinig. Met COMAC doen wij zeker ons best om dit nog te verbeteren.

Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen verschillen zouden zijn tussen onze organisaties. Die zijn er zeker.
COMAC en LSP/ALS hebben bv. een totaal tegenovergestelde visie als het gaat over de kwestie Palestina. COMAC kiest daar duidelijk voor de Palestijnse bevrijdingsstrijd tegen de Zionistische-fascistische regering, terwijl de LSP de bevrijdingsorganisaties terroristen noemt.
Dit is een voorbeeld van een totaal verschillende visie. Ook bovenstaande discussie over onze studentenwerking. Blijkbaar vind Geert dat wij verwateren, verslappen en onze vorming verwaarlozen als wij ervoor kiezen om sociale activiteiten in te richten, zoals hij het zo leuk noemt. Fuiven en kroegentochten zijn blijkbaar niet progressief genoeg. De veelheid aan vormingen die we onze studenten aanbieden zijn blijkbaar niet voldoende voor Geert. Dit getuigt blijkbaar ook van een verschillende visie.

Maar inderdaad deze verschillen in politieke visie willen zeker niet zeggen dat we niet kunnen samenwerken, integendeel, onze deur staat altijd open.

[GC]

Oorspronkelijk geplaatst door Harko

ok, mij goe, als gij het wilt hebben over waarom er geen eenheid, mij goe. Maar kom nie af me gezever over 'een tekort aan vorming' ed, ge weet daar geen fluit van, en zoals ik al zei, ga eens gaan kijken op www.comac.tk

Waarom is er geen eenheid tussen de verschillende linkse partijen en groeperingen.

Laat ons eerst en vooral duidelijk stellen dat er regelmatig eenheid en samenwerking is.

Zowel COMAC als de ALS zijn bv. aan de Ugent betrokken in een gezamelijke strijd tegen een dreigende privatisering van de studentenrestorants. Daarin staan we zij aan zij.
Met mensen van de SJW hebben we samengewerkt vorig jaar voor de kiescampagne van RESIST. Idem trouwens voor andere linkse prominenten als Geert Van Moorter, Raf Verbeke, e.a.
COMAC is zeer begaan met andere linkse organisaties, waar wij ons verbonden mee voelen als ATTAC, STER, VAK, ...
Met Vonk hebben we aan de Ugent bv zeer goede contacten in de strijd voor meer democratie aan de unief.

Er is regelmatig rond bepaalde kwesties goede samenwerking, inderdaad is dat nog te weinig. Met COMAC doen wij zeker ons best om dit nog te verbeteren.

Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen verschillen zouden zijn tussen onze organisaties. Die zijn er zeker.
COMAC en LSP/ALS hebben bv. een totaal tegenovergestelde visie als het gaat over de kwestie Palestina. COMAC kiest daar duidelijk voor de Palestijnse bevrijdingsstrijd tegen de Zionistische-fascistische regering, terwijl de LSP de bevrijdingsorganisaties terroristen noemt.
Dit is een voorbeeld van een totaal verschillende visie. Ook bovenstaande discussie over onze studentenwerking. Blijkbaar vind Geert dat wij verwateren, verslappen en onze vorming verwaarlozen als wij ervoor kiezen om sociale activiteiten in te richten, zoals hij het zo leuk noemt. Fuiven en kroegentochten zijn blijkbaar niet progressief genoeg. De veelheid aan vormingen die we onze studenten aanbieden zijn blijkbaar niet voldoende voor Geert. Dit getuigt blijkbaar ook van een verschillende visie.

Maar inderdaad deze verschillen in politieke visie willen zeker niet zeggen dat we niet kunnen samenwerken, integendeel, onze deur staat altijd open.

Als ik uw bijdragen leest, denk ik inderdaad dat er bij Comac een tekort aan politieke vorming is. Hoe kom je er bijvoorbeeld bij dat wij iedere vorm van Palestijnse bevrijdingsstrijd "terroristisch" zouden noemen? We hebben dit dovemansgesprek al eens gevoerd op Indymedia en toen was ik al gedegouteerd door de wijze waarop je ons standpunt probeert te verkrachten.

LSP heeft toen naar aanleiding van die discussie overigens een stevig antwoord geformuleerd omdat het nuttiger was direct eens stevig te antwoorden in plaats van wat goedkoop over en weer te roepen. Dat laatste helpt de discussie immers niet vooruit.

Het uitgebreide antwoord inzake Israël/Palestina vind je overigens hier: http://www.lsp-mas.be/marxisme/populismepd.html

[Harko]

Om dus maar te zeggen dat we over bepaalde kwesties dus verschillende visies hebben.
Ik kan nog tal van voorbeelden geven: nationalisme in de derde wereld, de kijk op de Islam als ideologie, de Amerikaanse invasie en bezetting van Afghanistan, het is een vrij uitgebreid lijstje, ik stel voor dat we niet over elk punt in debat gaan, het is duidelijk dat we daarover van mening verschillen. En dat was het punt dat ik wou maken.
En mag ik mijnheer Cool nog eens vriendelijk doch dringend verwijzen naar onze website, waar toch een duidelijker beeld kan krijgen van onze activiteiten. U gaat daar kunnen vaststellen dat er aan vormingen geen gebrek is.
Ik ben trouwens aangenaam verrast dat Geert zoveel belang hecht aan het aspect vorming binnen de activiteiten van COMAC, u bezorgdheid siert u.

[FallenByTheHand]

Oorspronkelijk geplaatst door Harko

We zijn samen gaan studeren aan kust voor ons examens en in Antwerpen hebben we het Marxisme bestudeerd.

dus jullie bestuderen "eens" het marxisme in antwerpen ????
bij ons dat nochtans een continue, permanente studie.