"Crucifixion fact or fiction(kruisiging van Jezus)"

[Paulus]

Christus was zeker dood. Zéker! De Romeinen waren meesters in het doden, ze hadden er zelfs een nationale sport van gemaakt. Om een beeld te schetsen wat Jezus doorstond, zal ik de foltering trachten te beschrijven gezien uit het oog van een medicus. De bedoeling is om te bewijzen dat wat Jezus overkwam, door de hedendaagse wetenschap als mogelijk en logisch bevestigd wordt. Men heeft medische bewijzen gevonden in de evangeliën, waarvan men in Jezus’ tijd, niet kon weten, dat het medisch verantwoord was wat de evangelisten schreven. Het zal je wellicht een inspanning kosten op dit te lezen. De gevoelige lezer weze gewaarschuwd.

Het begon na het Laatste Avondmaal. Jezus ging met zijn discipelen naar de Olijfberg om precies te zijn: de hof van Getsemane. En daar bad Hij de hele nacht, zoals je waarschijnlijk wel weet. Welnu, tijdens het bidden bereidde Hij Zich voor op de gebeurtenissen van de volgende dag. Aangezien Hij wist hoeveel Hij zou moeten lijden, stond Hij natuurlijk onder zware psychische druk. Van dit stadium staat geschreven dat Jezus water en bloed zweette. Dit is een bekend medisch verschijnsel dat hematidrosis heet. Het komt niet erg vaak voor, maar kan optreden bij zeer grote psychische spanning en extreme stress. Wat er gebeurt, is dat er door ernstige ongerustheid chemische deeltjes vrijkomen die de haarvaten in de zweetklieren afbreken. Daardoor vinden er in deze klieren bloedinkjes plaats, en komt het zweet eruit vermengd met bloed. Er is geen sprake van veel bloedverlies; het gaat slechts om een heel kleine hoeveelheid. Maar het heeft als neveneffect ook dat het de huid uiterst teer maakte zodat Jezus’ huid, toen Hij de dag daarna door de Romeinse soldaat gegeseld werd, buitengewoon gevoelig was.

De Romeinse geselingen stonden bekend om hun ontzettende wreedheid. Ze bestonden gewoonlijk uit negenendertig zweepslagen, maar vaak waren het er veel meer, afhankelijk van de stemming van de soldaat die de slagen toebracht. De stemming van de Romeinse soldaten kon niet slechter voor Jezus. Ze spotten met Hem, spuwden Hem in het gezicht, deden een doek voor zijn gelaat om Hem vervolgens uit alle macht in het gezicht te slaan en Hem daarna dwongen om te zeggen wie het deed. En zeggen dat Jezus het wist maar zweeg. Van enig medelijden was er absoluut geen sprake.


De soldaat gebruikte gewoonlijk een zweep van gevlochten leren riemen waarin ijzeren balletjes gevlochten waren. Als de gesel het vlees raakte, veroorzaakten deze balletjes diepe blauwe plekken of kneuzingen, die door volgende slagen openbarstten. En aan de gesel zaten ook scherpe botsplinters, die diep in het vlees sneden.

De rug werd zo aan flarden geslagen, dat de ruggengraat soms zelfs zichtbaar werd door de vreselijk diepe sneden. De geseling kon het hele gebied bestrijken van de schouders, over de rug, naar de billen en de achterkant van de bovenbenen. Het was gewoon afschuwelijk. Terwijl het geselen doorging, verscheurden de slagen de onderliggende skeletspieren en lieten trillende flarden bloedend vlees achter. Een derde-eeuwse geschiedschrijver, Eusebius, beschreef een geseling als volgt: ‘De aderen van het slachtoffer werden blootgelegd, en zelfs zijn spieren, pezen en ingewanden werden zichtbaar.’


We weten dat velen aan zo’n afranseling stierven voordat ze gekruisigd konden worden. In ieder geval leed het slachtoffer ontzettend veel pijn en raakte het in een hypovolemische shock. (Hypo betekent ‘laag’, vol verwijst naar volume en emisch betekent ‘bloed’. Dus hypovolemische shock betekent dat iemand aan de gevolgen van ernstig bloedverlies lijdt).

Dit veroorzaakt vier dingen. Ten eerste slaat het hart op hol om het bloed rond te pompen dat er niet is; ten tweede daalt de bloeddruk, wat flauwvallen of collaps veroorzaakt; ten derde stoppen de nieren met de productie van urine om de overgebleven hoeveelheid bloed op peil te houden; ten vierde krijg je hevige dorst omdat het lichaam kermt om vocht wegens al het verloren bloed. We weten uit het evangelie dat Jezus een verschrikkelijke dorst had.

Jezus was met meer dan alle waarschijnlijkheid in een hypovolemische shock toen Hij wankelde op weg naar Golgota, de plaats van de terechtstelling, terwijl Hij het dwarshout voor het kruis droeg. Ten slotte zakte Jezus in elkaar, en gaf een Romeinse soldaat Simon opdracht het kruis voor Hem te dragen. Later lezen we dat Jezus gezegd heeft: ‘Ik heb dorst’, en op dat moment werd Hem een slokje zure wijn aangeboden. Door de vreselijke gevolgen van deze geseling lijdt het geen twijfel dat Jezus al in ernstige tot kritieke toestand verkeerde, nog voordat de spijkers door zijn handen en voeten werden geslagen.

Toen Hij bij de plaats van de kruisiging aankwam moet Hij neergelegd zijn, en zijn handen moeten gespreid en aan het dwarshout vastgespijkerd zijn. Dit dwarshout werd het platibulum genoemd, en in dit stadium was het gescheiden van de staande balk, die permanent in de grond stond. De Romeinen gebruikten nagels van dertien tot zeventien centimeter lang, met een scherpe punt. Ze werden door de polsen gedreven, een plek op een centimeter of drie onder Zijn handpalm. Daardoor bleef de hand goed vastzitten; als de spijkers door de handpalmen zouden zijn geslagen, zou de huid door zijn gewicht zijn gaan scheuren en zou Hij van het kruis afgevallen zijn. De spijkers gingen dus door de polsen, hoewel de pols in de taal van die tijd als een deel van de hand beschouwd werd.

Het is belangrijk te weten dat de spijker door dat deel van de pols ging waar de mediane zenuwbaan loopt. Dit is de grootste zenuw die naar de hand loopt, en hij werd verbrijzeld door de spijker die erin gebeukt werd. Ken je het soort pijn dat we voelen als we onze elleboog stoten en je ‘telefoonbotje’ wordt geraakt? Dat is een andere zenuw, die de ulna-zenuw genoemd wordt. Het is heel pijnlijk als je hem per ongeluk stoot. Welnu, stel je voor dat je een tang neemt en die zenuw kapotknijpt en platdrukt. Dat effect is vergelijkbaar met wat Jezus voelde. De pijn was absoluut ondraaglijk.

Er waren eigenlijk geen woorden voor om die te beschrijven; men bedacht een nieuw woord, dat we ook nu nog in her het Engels kennen: excruciating, waarin je het Latijnse woord voor ‘kruis’ terugvindt. Stel je eens voor: men moest een nieuw woord bedenken, omdat er geen ander woord in de taal besrond dat de folterende pijn van de kruisiging kon beschrijven. Vervolgens werd Jezus opgehesen en kwam het dwarshout pardoes op zijn plaats aan de verticale paal waarop men het liet vallen om de armen uit de kom te trekken.. Daarna werden spijkers door Jezus’ voeten geslagen. En ook hier geldt dat de zenuwen in zijn voeten kapotgedrukt moeten zijn, wat een soortgelijke pijn moet hebben veroorzaakt. In de eerste plaats moeten zijn armen onmiddellijk uitgerekt zijn en waarschijnlijk een centimeter of vijftien langer geworden zijn, en beide schouders moeten uit de kom geschoten zijn, dit kun je vaststellen met eenvoudige wiskundige vergelijkingen.

Hoe sterft een gekruisigde nu precies? Zodra iemand in verticale positie hangt, is de kruisiging in wezen een folterend trage dood door verstikking. De reden hiervan is dat de belasting van de spieren en het middenrif de borst in de inademstand brengt. Het komt erop neer dat de gekruisigde, om te kunnen uitademen, zich met zijn voeten omhoog moet drukken zodat de spanning op de spieren van zijn bovenlichaam een ogenblik minder wordt. Hierdoor scheurt de spijker door de voet, om uiteindelijk vast te blijven zitten tegen de voetwortelbeentjes.

Nadat hij erin geslaagd is om uit te ademen, en terwijl vlug iets uit te schreeuwen, kan hij zich weer ontspannen en een keer inademen. Opnieuw moer hij zich opdrukken om uit te ademen, terwijl zijn bebloede rug langs het ruwe hout van het kruis schraapt. Dit gaat maar door, totdat hij volkomen uitgeput is en zich niet meer kan opdrukken om adem te halen.

Als zijn ademhaling vertraagt, raakt hij in een roestand die respiratoire zuurvergiftiging wordt genoemd. Het kooldioxide in het bloed wordt opgelost in koolzuur, waardoor de zuurgraad van het bloed stijgt. Dit leidt uiteindelijk tot een onregelmatige hartslag. In feite wist Jezus, toen zijn hart onregelmatig ging kloppen, dat Hij op het punt stond om re sterven. Toen kon Hij uitbrengen: ‘Vader, in uw handen beveel Ik mijn geest.’ En vervolgens stierf Hij aan een hartstilstand.

Zelfs voordat Hij stierf en dit is ook belangrijk, moet de hypovolemische shock een langdurig versneld hartritme hebben veroorzaakt, dat aan de hartstilstand moet hebben bijgedragen. Dit heeft een opeenhoping van vocht in het hartzakje tot gevolg, wat in medische termen ‘pericardische effusie’ heet, alsmede de opeenhoping van vocht rond de longen, wat ‘pleurale effusie’ heet. Waarom is dat belangrijk? Om wat er gebeurde toen de Romeinse soldaat erbij kwam.

Omdat deze er vrij zeker van was dat Jezus dood was, stak hij een speer in zijn rechterzij. Het was waarschijnlijk zijn rechterzij; dat is niet zeker, maar uit de beschrijving valt op te maken dat hij waarschijnlijk daar doorstoken werd, tussen de ribben. De speer ging blijkbaar door de rechterlong het hart in. Dus toen speer eruit getrokken werd, kwam er wat vocht uit, de pericardische en de pleurale effusie. Dat moet eruitgezien hebben als helder vocht, net water, gevolgd door een grote hoeveelheid bloed, zoals de getuige Johannes in zijn Evangelie beschrijft.

Johannes had waarschijnlijk geen idee waarom hij bloed en helder vocht naar buiten zag komen, dat zou een ongeschoold iemand als in ieder geval niet verwacht hebben. Toch komt Johannes’ beschrijving overeen met wat de moderne geneeskunde zou verwachten. Dit versterkt de geloofwaardigheid van Johannes als ooggetuige.

Bovendien, vertelt het evangelie dat de soldaten de benen braken van de twee misdadigers die samen met Jezus gekruisigd waren. En met die speciale sabbat, vlak voor het paasfeest, wilden de joodse leiders zeker alles vlug achter de rug hebben, want alles stond in gereedheid te wachten en moest de dood bespoedigd worden. De Romeinen gebruikten daarvoor de schacht van een korte Romeinse speer, om de onderbenen van het slachtoffer te verbrijzelen. Hierdoor kon iemand zijn benen niet meer gebruiken om zich op te drukken en te ademen, waardoor de verstikkingsdood nog een kwestie van minuten was. Dat was niet moeilijk, gezien de voeten zo genageld werden, dat de voet die tegen de paal was, zijdeling genageld werd en de andere voet er bovenop, daardoor was er één been naar buiten geplooid. Het was gewoon een kwestie van wringen tussen de benen tot deze braken. Bij Jezus was dit niet nodig, omdat Hij al dood was.

Je zou nu kunnen tegenwerpen dat de kunde van een doodsvaststelling, misschien ontbrak bij deze soldaten? Ze waren per slot van rekening geen dokter. Bedenk dan wel dat de Romeinen experts waren in het doden van mensen, dat was hun werk, en ze waren er goed in. Ze wisten ongetwijfeld wanneer iemand dood was, en het is ook niet zo ontzettend moeilijk om daarachter te komen. Bovendien, als een gevangene op één of andere manier ontsnapte, werden de verantwoordelijke soldaten, zelf ter dood gebracht. Ze hadden dus een enorme stok achter de deur om er absoluut zeker van te zijn dat elk afzonderlijk slachtoffer als deze van het kruis werd afgehaald.


Zelfs als er een kans zou bestaan hebben dat Jezus dit overleefde, wat ik zo goed als onmogelijk acht, hoe zou Hij dan nog kunnen lopen hebben? Hoe zou Hij slechts een korte tijd nadien op de weg naar Emmaus hebben kunnen verschijnen en grote afstanden te voet hebben afgelegd? Ik denk dan nog niet aan het feit dat zijn armen uitgerekt en uit de kom getrokken waren en de verschrikkelijke vleeswonden op praktisch gans Zijn achterzijde. Hoe zou Hij hebben kunnen praten en eten met een totaal kapot geslagen gezicht?

Na deze verschrikkelijke mishandelingen te hebben doorstaan, met al dat noodlottige bloedverlies en al die verwondingen, zou Hij er zo erbarmelijk uitgezien hebben dat de discipelen Hem nooit als een triomfantelijke overwinnaar over de dood zouden hebben verwelkomd; ze zouden medelijden met Hem hebben gehad en geprobeerd hebben Hem te verplegen, zodat Hij zou herstellen

Bovendien is er nog een belangrijker reden. Iemand in zo’n deerniswekkende toestand zou nooit zijn discipelen hebben kunnen inspireren om erop uit te gaan en te verkondigen dat Hij de Heer des levens is. Het is dus belachelijk te denken dat zijn volgelingen, als Hij in die vreselijke toestand aan hen was verschenen, zich gedrongen zouden voelen om een wereldwijde beweging te beginnen, gebaseerd op de hoop dat zij op een dag ook zo’n herrezen lichaam zouden hebben als Hij. Dat is uitgesloten.

Dit is toch wel een sterk argument dacht ik. Waarom zou iemand zijn leven op het spel zetten voor een zaak waar hij geen baat bij heeft? Dat hebben de apostelen wel gedaan hé? Bovendien was het zo, toen de eerste kerk te Jeruzalem uitbreiding nam, dat ze nieuwe leiders nodig hadden, zeker nu Judas er niet meer bij was. Als voorwaarde stelden de apostelen dat het mensen moesten zijn die Jezus gezien hadden na zijn opstanding.

Paulus was een rijke farizeeër die zelfs het Romeins burgerschap verkregen had. Hij was leverancier bij het Romeinse leger en had zelf ook soldaten in dienst. Hij was de grootste christenvervolger van zijn tijd. Menig christen werd openbaar terechtgesteld onder zijn gezag. Toen hij zelf christen werd, duurde het twee jaar voor hij de andere christenen te Jeruzalem kon overtuigen van de echtheid van zijn bekering. Hij predikt vanaf dan de opgestane Christus. Meer nog. Tijdens zijn redevoeringen stelt hij, dat als men aan zijn woorden zou twijfelen, men het maar moet navragen in Jeruzalem. Meer dan vijfhonderd mensen zouden Jezus gezien hebben na zijn dood. Lucas heeft dat ook gedaan en zo is zijn evangelie tot stand gekomen.

Bovendien is er ook nog het theologisch aspect. De Rechtvaardige Rechter laat zich door onrechtvaardigen ter dood veroordelen op grond van Godslastering. Over de voorgaande zin kan ik heel erg uitgebreid vertellen. Het past precies in wat gebeuren moest omdat, als mensen geoordeeld worden naar hun eigen oordeel, dit als enige rechtvaardig oordeel kan gelden voor die mens. Jezus werd veroordeeld niet door God maar door mensen, met het meest onrechtvaardigste oordeel dat je voor die man kan bedenken en met de ergste straf uit die tijd. Maar dit terzijde.

Paulus.

[willem1940NLD]

Paulus: ... Paulus was een rijke farizeeër die zelfs het Romeins burgerschap verkregen had ...

Volgens de beschrijvingen was Paulus (Saulus) Romein van GEBOORTE, uit een plaats Tarsis of Tarsus of Tarsen (ik herinner mij die plaatsnaam/spelling niet meer exact, na meer dan 50 jaar).

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door willem1940NLD

Volgens de beschrijvingen was Paulus (Saulus) Romein van GEBOORTE, uit een plaats Tarsis of Tarsus of Tarsen (ik herinner mij die plaatsnaam/spelling niet meer exact, na meer dan 50 jaar).

Het was Tarsus. Hij was een aanzienlijk Joodse Farizeeër die het Romeins burgerschap had verworven door het erfrecht. Er waren drie manieren om Romein te worden. Je kon het kopen, je kon het erven of je kon dienst nemen in het Romeinse leger. Paulus, die eerst Saulus heette, had het van zijn vader geërfd.

Het opvallende is dat Paulus al zijn rijkdom en weelde opgaf om de opgestane Christus te prediken. Zonder beloning naar maatschappelijke normen, gaf hij zomaar alles op.

Paulus.

[willem1940NLD]

Juist; intussen even gekeken in Encarta Encyclopedie:

Paulus de Apostel, ook Saulus (Gr. vorm van Hebr. naam Saul) genaamd (Tarsus, in Cilicië, ca. 10 v.C. - Rome 64 of 67), de 'apostel der heidenen', is naar persoon, leven en werk uit het boek der Handelingen, maar vooral uit zijn brieven bekend. Uit joodse ouders geboren; hij kwam waarschijnlijk reeds op jeugdige leeftijd in Jeruzalem, waar hij tot de leerlingen van Gamaliël behoorde. Door geboorte bezat hij het Romeinse burgerrecht.



"Paulus de Apostel," Encarta® - Encyclopedie 2000 - Winkler Prins. © 1993-1999 Microsoft Corporation/Elsevier. Alle rechten voorbehouden.

[duncan]

fact

[puud]

Voor wie het interesseert, wat meer over Paulus

Paulus is zowel de meest bekende figuur van de eerste generatie christenen als een man die in heel wat opzichten mysterieus blijft. Zijn brieven vormen een uitzonderlijke bron van informatie over degene die ze heeft geschreven. Minstens zeven van die brieven zijn onbetwistbaar authentiek, terwijl verscheidene andere in elk geval informatie verschaffen over de auteur die in het opschrift van die brieven wordt genoemd. Nadat Paulus in de Handelingen der Apostelen in de hoofdstukken 8, 9 en 11 is geïntroduceerd, wordt ook bijna de gehele tweede helft aan hem gewijd, te beginnen bij hoofdstuk 13. Maar de authentieke brieven zijn hooguit over een vijftien jaar verspreid en het verhaal uit de Handelingen der Apostelen, dat zo'n twintig jaar na de dood van Paulus is geschreven, is zo apologetisch gekleurd dat men er geen betrouwbare informatie uit kan halen zonder rigoureus kritisch te werk te gaan. Kortom, ons documentair bezit blijft van een heel betrekkelijk gehalte en heel wat vragen omtrent Paulus zullen onbeantwoord blijven of slechts hypothetische oplossingen krijgen.
De datum van Paulus' geboorte is onbekend. Naar alle waarschijnlijkheid is hij kort voor het jaar tien van onze jaartelling geboren uit een joodse familie die in Tarsus in Cilicië woonde, een heel bedrijvige stad met een uitgebreid intellectueel leven. Naar goed gebruik bij de joodse families in de diaspora ontving hij bij zijn geboorte de bijbelse naam Saulus en de echt Romeinse naam Paulus. Zijn vader had naar het schijnt, om redenen die wij niet kennen, het Romeins burgerschap verkregen. En door deze naamgeving wilde hij zijn aanhankelijkheid betuigen aan een lid van de gens van de Pauli, dat hem op de een of andere manier een dienst had bewezen. Soms heeft men wel getwijfeld aan het Romeins burgerschap van Paulus, die daar in zijn brieven nergens op zinspeelt. De redenen die worden aangevoerd om dit wel erg radicale scepticisme ten aanzien van de gegevens uit de Handelingen der Apostelen te ondersteunen, zijn weinig overtuigend. Wij zullen trouwens verderop zien dat Paulus, hoe joods hij ook was, een uitgesproken voorkeur had voor alles wat Romeins was. Die voorkeur houdt ongetwijfeld verband met het feit dat hij behoorde tot de groep 'stedelingen van de Stad' waarvan er in het Oosten nog maar weinig waren.
Over het fysieke voorkomen van Paulus weten wij niets. Het enige wat wij op portretgebied bezitten dateert uit het eind van de tweede eeuw en geeft alleen de ascetische trekken van de auteur van dit legendarisch oeuvre weer. Aan de andere kant schijnt Paulus geen goede gezondheid te hebben genoten: ten tijde van de evangelisatie van de Galaten was hij erg ziek en hij schijnt aan een chronische en pijnlijke kwaal te hebben geleden waarvan wij de aard niet kennen, maar die hem belemmerde in zijn bezigheden. Rond de jaren 58-60 beschreef hij zichzelf reeds als een oude man. Het is waar dat hij zich 25 jaar lang nauwelijks had ontzien en vanaf zijn vijftigste voelde hij zich mogelijk vroegtijdig oud.
Deze jood uit de diaspora had, net als zijn familie, getrouw de wet nageleefd. Hij noemde zichzelf Farizeeër, 'de achtste dag besneden', 'gemeten naar de maatstaven van de Wet onberispelijk'. Volgens de Handelingen van de Apostelen is hij zelfs 'Farizeeër, zoon van Farizeeën'. Zijn brieven geven een bewijs van zijn Griekse schoolopleiding, maar maken ook duidelijk dat hij in zijn jeugd het onderwijs van de rabbijnen had genoten. De Handelingen der Apostelen preciseren dat hij een leerling van rabbijn Gamaliël de Oude in Jeruzalem is geweest, iets wat heel waarschijnlijk lijkt. Het ligt bovendien voor de hand dat hij Aramees kende, zelfs als het Grieks zijn moedertaal was. Ongetwijfeld heeft hij een groot deel van zijn jeugd in Jeruzalem doorgebracht en daar deelgenomen aan de discussies die waren ontstaan naar aanleiding van het lijden van Jezus en de vestiging van Jezus' discipelen in de hoofdstad.
Zeker is dat, toen de 'hellenisten' hun autonomie ten aanzien van de meerderheidskerk grepen en een evangelisatiecampagne onder de Griekssprekende joden in Jeruzalem begonnen, Paulus behoorde tot de acti-visten die Stefanus lynchten en vervolgens de aanzet gaven tot een krachtige onderdrukking van de aanhangers van Stefanus. Nooit probeert hij te verdoezelen dat hij hier als vervolger is opgetreden. Hij spreekt dienaangaande zelfs over de 'ijver' die hem bezielde. Men kan zich afvragen of deze ijver om 'de tradities der vaderen' te verdedigen van hem geen Zeloot maakt in de krachtigste betekenis van het woord, dat wil zeggen, een lid van de partij van die naam die haar toevlucht placht te nemen tot geweld om de eer van God te verdedigen. Twee vreemde voorvallen die worden aangehaald in de Handelingen der Apostelen, verster-ken deze veronderstelling nog. In Handelingen 9, 26-30 kost het Paulus veel moeite om toe te treden tot de kerk van Jeruzalem en moet hij uiteindelijk vluchten voor het dreigend gevaar van moordaanslagen; in Handelingen 23, 12-22 nemen meer dan veertig joden zich vast voor Paulus, die dan gevangen is genomen door de Romeinen, te doden. In beide gevallen heeft men het gevoel dat Paulus moet sterven omdat hij een plechtige belofte heeft verbroken jegens een geheim genootschap wat overigens klopt met het weinige dat we weten van de organisatie van de partij der Zeloten. Trouwens, op het ogenblik dat hij zich op weg begaf voor zijn laatste bezoek aan Jeruzalem, sprak Paulus zelf de hoop uit te ontsnappen aan de ongelovigen van Judea. Hetgeen ons doet denken dat hij bij die doortocht voor zijn leven vreesde. Het is dus alleszins redelijk om te veronder-stellen dat de jonge Paulus tot een geheim genootschap behoorde dat deel uitmaakte van de beweging der Zeloten en dat, in de ogen van zijn oude medeplichtigen, op zijn desertie - na de gebeurtenis op de weg naar Damascus - de doodstraf moest staan.

[duncan]

Wat men zaaidt is wat men oogst en wat men oogst is hetgeen men heeft gezaaid.
Zij die onschuldig zijn werpen de eerste steen zei men ooit & wie bewoog er ?!

[Tempest]

Oorspronkelijk geplaatst door lincoln

Deedat ontkent niet de kruisiging zelf, wat hij wel wilde aantoonen is dat jezus zelf wilde bewijzen dat hij niet dood is ! Maar kom ik ga nu niet discussieren over de autenticiteit van het verhaal, iedereen gelooft in wat hij wilt,. lakom deenokom wa lija deen.

Samengevat beweert Ahmed Deedat dat er geen ooggetuigen waren van de "crucifixion". Maar juist daar gaat ie in de fout. Deedat heeft één hoofdstuk vergeten te checken. Want er waren namelijk wél ooggetuigen. Een van die werd uiteindelijk zelfs onze informant. Deze ooggetuige schreef wat hij zag! en niet wat hij hoorde!--->

Oorspronkelijk geplaatst door Johannes 19

30. Toen Jezus dan den edik genomen had, zeide Hij: Het is volbracht! En het hoofd buigende, gaf den geest.
31. De Joden dan, opdat de lichamen niet aan het kruis zouden blijven op den sabbat, dewijl het de voorbereiding was (want die dag des sabbats was groot), baden Pilatus, dat hun benen zouden gebroken, en zij weggenomen worden.
32. De krijgsknechten dan kwamen, en braken wel de benen des eersten, en des anderen, die met Hem gekruist was;
33. Maar komende tot Jezus, als zij zagen, dat Hij nu gestorven was, zo braken zij Zijn benen niet.
34. Maar een der krijgsknechten doorstak Zijn zijde met een speer, en terstond kwam er bloed en water uit.
35. En die het gezien heeft, die heeft het getuigd, en zijn getuigenis is waarachtig; en hij weet, dat hij zegt, hetgeen waar is, opdat ook gij geloven moogt.

Wie heeft dat allemaal gezien én geschreven? Diezelfde die het gezien heeft, Johannes dus!

[duncan]

Oorspronkelijk geplaatst door Tempest

Samengevat beweert Ahmed Deedat dat er geen ooggetuigen waren van de "crucifixion". Maar juist daar gaat ie in de fout. Deedat heeft één hoofdstuk vergeten te checken. Want er waren namelijk wél ooggetuigen. Een van die werd uiteindelijk zelfs onze informant. Deze ooggetuige schreef wat hij zag! en niet wat hij hoorde!--->



Wie heeft dat allemaal gezien én geschreven? Diezelfde die het gezien heeft, Johannes dus!

Of de zoon des vaders zelve god/Jezus leeft voor sommige onder ons & sommige zagen misschien wat er toen gebeurden.

Al dan niet met een bewuste regressie therapie waar men bewust vorig leven kan her-leven .

Wie weet Reïncarneerde Jezus ondertussen, geniet hij/zij natuurlijke kennis van alles wat leeft en niet leeft of zal leven .

Mocht het zo zijn dan zijn er meerdere personen die zagen hoe hij vast geslagen werd als koning van het al & landloper zo men hem omschrijft .

Van mij persoonlijk mag hij terug komen en dit wereldje eens een goei lesje leren gewoon noch maar om de natuur te redden ...ni om de mens te redden

Dat zou pas de max zijn lol

[Basy Lys]

Oorspronkelijk geplaatst door Tempest

Samengevat beweert Ahmed Deedat ...

Deedat was een fantast, zoals er zovelen waren en er nog velen zijn in de mohammedaanse wereld, waaronder Haroen Yahyah misschien de meest gevierde, en wiens missie erin bestaat van de fantasieën van Ali Baba Mohammed en zijn veertigduizend rovers levendig te houden.

Een van de dingen die de "geleerden" van de mohammedaanse leer verschrikkelijk hoog zitten is het feit dat in hun eigen schrifturen gezegd wordt dat Jezus ten hemel werd opgenomen, terwijl Mohammed wegrotte in zijn graf. Er is een magere troost: als Christus terugkeert naar deze wereld en deze zal bevrijden, zal hij een bezoek brengen aan het graf van Mohammed. http://www.islam.tc/prophecies/jesus.html

[Tempest]

Oorspronkelijk geplaatst door Basy Lys

Deedat was een fantast, zoals er zovelen waren en er nog velen zijn in de mohammedaanse wereld...

en ook de rest, inclus de Christelijke wereld... met name de Christelijke wereld zelfs! Nou dat is veel meer opzienbarend eigenlijk (Weten wie Jesus is en toch gedragen alsof je er niets van afweet) ---> Jezus vergeleek Judas Iskariot met de Romeinse stadhouder Pilatus, en sprak tegen die laatste: "Daarom die Mij aan u heeft overgeleverd, heeft groter zonde." -- Johannes 19:11