Het Nederlands voorbeeld wenkt ?

andev · 8 juni 2004, 19:40

Het taboe.
Ons voorstel om, naar Rotterdams voorbeeld, te overwegen om nieuwkomers in welgekozen achterstandswijken tijdelijk maar toe te laten als ze minstens 120 procent van het minimumloon verdienen, is niet nieuw. Wel nieuw is het ruim politiek en maatschappelijk draagvlak waarmee Nederland momenteel een wettelijke basis voorbereidt om zo'n maatregel te kunnen toepassen in achterstandswijken van Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag. In Vlaanderen oogst zelfs het openlijk praten over dergelijke voorstellen slechts een golf van kritiek en „politiek correct denken". Daarom willen we klaarheid scheppen over de politieke bedoeling en globale context van onze voorstellen. Hopelijk kunnen we het debat dan goed voeren, zonder simplismen, holle slogans en onterechte verwijten, zonder miskenning van de reële samenlevingsproblemen in buurten als Antwerpen-Noord. Voor wie Antwerpen-Noord, met de wijken Seefhoek, Stuivenberg, Dam en De Coninckplein niet kent: het gaat om een stadsdeel waar 44 verschillende nationaliteiten samenleven, waarvan een recordaantal van een werkloosheidsuitkering of leefloon. Dagelijks moet heel wat sluikstort worden weggehaald. Drugshandel en drugsmisbruik, huisjesmelkerij, uitbuiting en illegale tewerkstelling van onder meer (straat)prostituees... is er oververtegenwoordigd. En er leeft een grote groep asielzoekers en illegalen. Om elk misverstand te vermijden: een tijdelijke beperking van de vestiging van mensen zonder inkomen, met een laag inkomen of alleen een vervangingsinkomen in een wijk als Antwerpen-Noord is voor ons zeker geen alternatief voor een sterk en emancipatorisch sociaal, armoede- en inburgeringsbeleid. Wel willen we de kwaliteit van het samenleven te versterken en buurten weer leefbaar en aantrekkelijk te maken.
Belangrijk daarvoor is precies een zo goed mogelijke sociale mix. Zoals we niet willen dat alle voorzieningen voor ouderen op één plek geconcentreerd zijn, maar streven naar buurten en wijken waarin alle generaties goed kunnen samenleven, geloven we dat de zowel individuele personen als de samenleving er wel bij varen wanneer zogeheten kansengroepen (mensen met een zeer laag inkomen, met weinig kansen op de arbeidsmarkt, Neder-landsonkundige nieuwkomers, illegalen) niet te sterk geconcentreerd in de één of enkele wijken samenwonen. Dat betekent niet dat we alle schuld voor de verloedering van wijken in de schoenen van de deze mensen schuiven en hen geen kansen geven.
Overigens, hoe terecht is de kritiek dat ons voorstel een radicale beperking inhoudt van de vrijheid om zich om het even waar te vestigen? Die vrijheid wordt op dit ogenblik pas écht ingeperkt. Door hun weinig rooskleurige financiële toestand komen deze mensen nu automatisch terecht in de goedkoopste wijken, in dit geval Antwerpen Noord. Door de economische wetmatigheden betekent de vrijheid van vestiging voor vele mensen helaas niets.
Dat willen we veranderen, via een hele reeks maatregelen, zoals premies en sociale leningen. Belangrijker voor de doelgroep is dat we van alle gemeenten volgend engagement willen: tegen 2009 heeft tien procent van het woningaanbod in elke gemeente een sociaal karakter. Sociale huisvestingsmaatschappijen zijn daarom verplicht prioritair sociale woningen te bouwen in die gemeenten waar het aantal sociale woningen laag, of onbestaande is. Op korte termijn zorgen we ervoor dat de geplafonneerde huur van een woning niet meer bedraagt dan één vijfde van het gezinsinkomen. Daarom voeren we een huurtoelage in als tussenkomst in de huur voor mensen met de laagste inkomens. We koppelen deze wel aan strikte inkomensvoorwaarden en zorgen ervoor dat de tussenkomst in de huur geen subsidiëring van de verhuurders wordt.

andev · 8 juni 2004, 19:47

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door andev

Het taboe.
Ons voorstel om, naar Rotterdams voorbeeld, te overwegen om nieuwkomers in welgekozen achterstandswijken tijdelijk maar toe te laten als ze minstens 120 procent van het minimumloon verdienen, is niet nieuw. .

Het heeft in Nederland ook lang geduurd vooraleer sommigen durfden toegeven dat er met de "multiculturele gemeenschap" en het resultaat ervan in de praktijk een en ander dringend moest nagekeken worden...
Woorden wekken, voorbeelden strekken ?

8 juni 2004, 19:40	#1
andev Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 2 februari 2004 Berichten: 23.507	Het taboe. Ons voorstel om, naar Rotterdams voorbeeld, te overwegen om nieuwkomers in welgekozen achterstandswijken tijdelijk maar toe te laten als ze minstens 120 procent van het minimumloon verdienen, is niet nieuw. Wel nieuw is het ruim politiek en maatschappelijk draagvlak waarmee Nederland momenteel een wettelijke basis voorbereidt om zo'n maatregel te kunnen toepassen in achterstandswijken van Amsterdam, Rotterdam, Utrecht en Den Haag. In Vlaanderen oogst zelfs het openlijk praten over dergelijke voorstellen slechts een golf van kritiek en „politiek correct denken". Daarom willen we klaarheid scheppen over de politieke bedoeling en globale context van onze voorstellen. Hopelijk kunnen we het debat dan goed voeren, zonder simplismen, holle slogans en onterechte verwijten, zonder miskenning van de reële samenlevingsproblemen in buurten als Antwerpen-Noord. Voor wie Antwerpen-Noord, met de wijken Seefhoek, Stuivenberg, Dam en De Coninckplein niet kent: het gaat om een stadsdeel waar 44 verschillende nationaliteiten samenleven, waarvan een recordaantal van een werkloosheidsuitkering of leefloon. Dagelijks moet heel wat sluikstort worden weggehaald. Drugshandel en drugsmisbruik, huisjesmelkerij, uitbuiting en illegale tewerkstelling van onder meer (straat)prostituees... is er oververtegenwoordigd. En er leeft een grote groep asielzoekers en illegalen. Om elk misverstand te vermijden: een tijdelijke beperking van de vestiging van mensen zonder inkomen, met een laag inkomen of alleen een vervangingsinkomen in een wijk als Antwerpen-Noord is voor ons zeker geen alternatief voor een sterk en emancipatorisch sociaal, armoede- en inburgeringsbeleid. Wel willen we de kwaliteit van het samenleven te versterken en buurten weer leefbaar en aantrekkelijk te maken. Belangrijk daarvoor is precies een zo goed mogelijke sociale mix. Zoals we niet willen dat alle voorzieningen voor ouderen op één plek geconcentreerd zijn, maar streven naar buurten en wijken waarin alle generaties goed kunnen samenleven, geloven we dat de zowel individuele personen als de samenleving er wel bij varen wanneer zogeheten kansengroepen (mensen met een zeer laag inkomen, met weinig kansen op de arbeidsmarkt, Neder-landsonkundige nieuwkomers, illegalen) niet te sterk geconcentreerd in de één of enkele wijken samenwonen. Dat betekent niet dat we alle schuld voor de verloedering van wijken in de schoenen van de deze mensen schuiven en hen geen kansen geven. Overigens, hoe terecht is de kritiek dat ons voorstel een radicale beperking inhoudt van de vrijheid om zich om het even waar te vestigen? Die vrijheid wordt op dit ogenblik pas écht ingeperkt. Door hun weinig rooskleurige financiële toestand komen deze mensen nu automatisch terecht in de goedkoopste wijken, in dit geval Antwerpen Noord. Door de economische wetmatigheden betekent de vrijheid van vestiging voor vele mensen helaas niets. Dat willen we veranderen, via een hele reeks maatregelen, zoals premies en sociale leningen. Belangrijker voor de doelgroep is dat we van alle gemeenten volgend engagement willen: tegen 2009 heeft tien procent van het woningaanbod in elke gemeente een sociaal karakter. Sociale huisvestingsmaatschappijen zijn daarom verplicht prioritair sociale woningen te bouwen in die gemeenten waar het aantal sociale woningen laag, of onbestaande is. Op korte termijn zorgen we ervoor dat de geplafonneerde huur van een woning niet meer bedraagt dan één vijfde van het gezinsinkomen. Daarom voeren we een huurtoelage in als tussenkomst in de huur voor mensen met de laagste inkomens. We koppelen deze wel aan strikte inkomensvoorwaarden en zorgen ervoor dat de tussenkomst in de huur geen subsidiëring van de verhuurders wordt.