Yasmine en Sarah terug in België

[vzw SBO]

Dank zij de diplomatieke ijver van Minister van Buitenlandse zaken Louis Michel en premier Verhofstadt zijn de twee ontvoerde meisjes terug in België bij hun moeder.

Politieke tussenkomsten in gerechterlijke procedures (bvb. rond echtscheidingsproblematieken) kunnen niet wegens "de scheiding der machten".

Als kinderen door een van de ouders niet teruggebracht worden uit het buitenland, moet de Belgische staat volgens de conventie van Den Haag alles in het werk stellen om deze kinderen zo snel mogelijk terug te brengen.

Als kinderen hier in België vanwege de scheiding van hun ouders geen contact meer kunnen hebben met hun vader of moeder omdat de ouder bij wie de kinderen verblijven de omgangsregeling niet nakomt kan de omgangsgerechtigde ouder klacht indienen.
Doch in 95% van de gevallen blijven deze klachten "DODE LETTER". De parketten seponeren meer dan de helft van deze klachten.

Kortom als rechtszoekende krijg je in dit geval geen enkele kans je rechten te doen gelden en je ouderlijke verantwoordelijkheden op te nemen.

Naar schatting (gebasserd op het aantal klachtendossiers van 2001-2002 en 2003) 100.000 kinderen van gescheiden ouders hebben sinds de scheiding van hun ouders geen contact meer met hun vader (meestal) of moeder.

Door het uitblijven van een adequate opvolging van de klachten ontstaat er tussen ouder en kind een vervreemding, die na verloop van tijd omslaat in verstoting. (Ouderverstoting) M.a.w. het kind wil zijn vader of moeder niet meer zien.

In de voorbije 10 jaar werden amper een handvol wetsvoorstellen ingediend om het recht op omgang (of persoonlijk contact) beter te garanderen. Het is tot op heden enkel bij voorstellen gebleven.

Het Steunpunt Blijvend Ouderschap vraagt al jaren om een absolute prioriteit te verlenen aan klachten rond de niet naleving van het omgangsrecht.

De diplomatieke ijver en de media-hype rond de terugkeer van de meisjes uit Iran, zorgt dan ook voor bijzonder veel ongenoegen bij de duizenden ouders die hier een harde (en dure) juridische strijd moeten voeren om hun taak als ouder te kunnen waarmaken en wordt bijgevolg ook als discriminerend ervaren.

Het niet afgeven van een kind aan de persoon die het recht heeft omgang te hebben met dat kind is tot op heden nog altijd een strafbaar feit dat gelijk kan gesteld worden als "ontvoering".

Bovendien maakt de Belgische Staat zich schuldig aan de niet naleving van het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het kind (Art 9.3) dat de staat ertoe verbindt alles in het werk te stellen om het kind persoonlijke contacten te laten onderhouden met zijn beide ouders indien deze gescheiden leven.

Dus heren en dames politici en magistraten. Er is werk aan de winkel, veel werk om dit maatschappelijk probleem (3 scheidingen op 4 huwelijken) aan te pakken.

Snellere JUSTITIE, betere HULPVERLENING, OUDERSCHAPBEGELEIDING, en ECHTSCHEIDINGSVERWERKING zijn een absolute PRIORITEIT wil men binnen tien jaar niet met een maatschappij zitten die niet een zijn moeder of vader meer kent!!!!