Hoe effektief zijn de stakingen anno 2008 ?

[filosofisch verzet]

De geschiedschrijving zoals de meesten onder ons die in het onderwijs zijn tegengekomen, voorzag maar een klein plaatsje aan de echt drijvende kracht die de arbeidsbeweging op beslissende momenten al of niet tonen kon. De vorige eeuw heeft duidelijk aangetoond dat, van zodra de arbeidersbeweging verslagen was, de bevolking in zijn geheel ofwel een fascistische dictatuur of een oorlog opgedrongen kreeg.

Men kan zich de vraag stellen hoeveel zin het heeft om problemen op nationalistische en sektoriële basis op te willen lossen…de uitdagingen van deze tijd vergen een internationalistische aanpak. Nog nooit hebben we ergens een betoging gezien die internationaal hetzelfde loon voor hetzelfde werk eiste. We weten allemaal hoe erg het met een grote meerderheid van de werkenden in de wereld is gesteld…toch organiseren we geen betoging voor bijvoorbeeld een wereldwijde sociale zekerheid of rechtvaardige en internationale belastingsnormen. Wachten is het ook op een internationale strijd om de wapenindustrie om te bouwen tot sociaal nuttige fabriekseenheden. We staan dus toe dat de munitie die in heelder delen van de wereld alle menselijk samenleven onmogelijk maakt, rustig verder geproduceerd wordt. Ook in de jaren dertig werd er tegen een hels tempo wapentuig geproduceerd.

Deelstrijd om de arbeidsvoorwaarden te verbeteren, heeft zijn zin, maar kan niet meer zonder een overkoepelend perspektief.
De logika waarbinnen het grootkapitaal anno 2008 is beland, schreeuwt gewoon om een universeel antwoord. Slechte ekonomische tijdingen blijven de wereld overspoelen. Op basis van steeds meer schulden kon men de ekonomische machine jaren in gang houden en hoopt men nu uit de recessies te raken en probeert men de depressies tegen te houden. De ongebreidelde, ongekontroleerde concurrentie en het casinokapitalisme hebben geen toekomst meer.

Zonder gepast internationaal antwoord van de arbeidersbeweging, zal deze mee met het systeem waaraan ze met handen en voeten gebonden was, ten onder gaan, met alle chaos en mogelijke ellende vandien. ’t Lijkt wel een straf omdat we niet solidair genoeg zijn geweest.

Nu nog, is het inderdaad effektief van piket te staan bij Carrefour en te eisen dat de werknemers in alle vestingen evenveel betaald worden.

Maar wat doe je aan het feit dat veel van de goederen die we kopen niet méér kosten omdat ze ergens tegen enkele euros per dag worden gemaakt ? Als je die produkten zou boycotten, daar help je de arbeiders in de armere landen niet mee. Eerst indien hun inkomen ginder stijgt, krijgen ook de fabrieken die delokaliseerden hier ter plaatse weer een kans. Als zij geen waardig leven gaan eisen en wij geen solidariteit betonen, loert een diepe nederlaag van de werkenden in de huidige omstandigheden om de hoek.

Om een kettingreaktie van protectionistische maatregelen te voorkomen, moeten de produktievoorwaarden wereldwijd worden gestandardiseerd. Protectionisme is nooit een oplossing voor recessie geweest…en zeker nu niet. Overschotten kunnen ook niet worden weggewerkt zonder koopkracht.

Eigenlijk is een individuele bewustwording van hoe we er met zijn allen eigenlijk voorstaan, een onontbeerlijke voorwaarde die tot het eisen van meer overkoepelende, internationale eisenplatformen moet leiden.
Opdat de geschetste perspektieven een kans zouden hebben, is het noodzakelijk van hierrond op en rond de werkvloeren of waar men woont samen te komen en te vergaderen. Meestal zal er eerst vergaderd worden naar aanleiding van sluitingen of zo en kan van daaruit de noodzaak van een overkoepelende aanpak ingang vinden. Eenmaal er aktiebereidheid blijkt, is het belangrijk van een eigen pers hierrond te verdelen, via internet of met pamfletten en aktiekommitees op te richten die op regelmatige basis bijeenkomen om de contacten uit te bouwen.

Hadden Duitse en Amerikaanse en andere arbeiders voor de tweede wereldoorlog samen tegen de wapenproduktie en tegen oorlogen en vóór goede internationale lonen gestaakt, er zou nooit een tweede wereldoorlog gekomen zijn. Zo liep het dus niet,maar zo zou het ooit moeten lopen, willen we weer een hoop onzin vermijden.

Het is absurd van armoede te lijden en tegelijkertijd nog nooit zo in staat te zijn geweest van de armoede definitief de wereld uit te helpen. Daartegenover staat dat het ook absurd is dat een ekonomie maar steeds meer moet groeien en ongebreidelde winsten maken…of dat ze anders helemaal zou instorten.
octo