Epos.

[harriechristus]

27/9 - De IJsberggod.

Na ongeveer een maand verder trekken kwamen ze aan een zeer hoge ijsberg, die de vorm had van een mens, met de top als een groot hoofd met neus en ogen en de berg zelf als lichaam met armen, kortom: als een enorme sneeuwpop.
"Dit is ons groot opperhoofd!", zeiden de Indianen trots tegen Egel en Harriëtte en Grote Beer en keken hen verwachtingsvol aan om hun reactie te peilen.
Nu was die berg inderdaad zeer groot en indrukwekkend, maar als sneeuwpop ook nogal kinderlijk en de manier waarop al die Indianen verwachtingsvol keken nogal aandoenlijk, zodat de drie dieren de neiging hadden in de lach te schieten, maar uit angst die arme Indianen te kwetsen hielden ze zich in de plooi en zeiden dat ze het geweldig mooi vonden.
Ze werden vervolgens naar binnen geleid door een groot gat in de buik van het Grote Opperhoofd en nu zagen ze dat die berg van binnen uit helemaal uitgehakt was tot een immense tempel, tevens paleis en woonruimte met vele trappen en gangen en verdiepingen, waarin zeker wel duizenden, zo niet tienduizenden Indianen woonden. Nu viel hun de mond toch wel open van verbazing en toen de Indianen dat zagen werden ze nog trotser op hun schepping.
Deze berg was niet zo maar een sneeuwpop, nee: het was de heilige en eeuwige Godheid van het hele universum zonder enige naam, omdat Hij boven alle verstand was en wiens Geest vanuit het eeuwige begin was gevormd tot... ijs.
Zo werden de dieren ingeleid door de inmiddels toegesnelde priesters en priesteressen in het grote mysterie van hun God en zijn schepping van het heelal, terwijl ze langs schier eindeloze trappen van ijs naar boven klommen om het wonder te aanschouwen dat in miljarden ijskristallen flonkerde, en dat veroorzaakt werd door het licht dat van buiten af door allerlei gaten naar binnen scheen.

[harriechristus]

27/12 - De Paradijsboom.

Inmiddels waren de dieren met de priesters en priesteressen aangekomen in het centrum van de hersenen van hun grote opperhoofd tevens ijsgod in het zogenaamde heilige der heiligen. Allerlei gedachten gingen de dieren door het hoofd en de Grote Beer kon daarom niet nalaten te vragen of ze ooit van de boom der kennis van goed en kwaad hadden gehoord, die in het paradijs moest groeien. Hij vroeg dat daarom omdat die Indianen hem zo totaal onschuldig voorkwamen en daarom vroeg hij zich ook af of ze dan wel wisten wat goed en kwaad was, maar dat laatste dorst hij niet zo direct te vragen uit angst dat hij de indruk zou wekken hen voor onnozel te houden.
Nu was die vraag van de Grote Beer zelf nogal onnozel, want hier aan de koude Zuidpool, waar het zo'n beetje constant 80 graden vroor, hier groeide natuurlijk geen enkele boom, laat staan dat hier het paradijs te vinden zou zijn, maar toch kreeg de Grote Beer wonder boven wonder antwoord op zijn vraag, want de opperpriester wist meteen waar hij het over had.
Hij antwoordde dat de Grote Beer de heilige Berkenboom op Vuurland bedoelde, die 100 meter hoog was en meer dan 10 meter dik in doorsnede en al eeuwenoud sinds de schepping van het heelal daar stond en de meest vreemde vruchten droeg waarvan niemand op straffe van de dood mocht eten. Dat wil zeggen: niet de gewone dood, maar de echte verschrikkelijke dood van een eeuwig lijden in de hel, want door het eten van de vrucht van deze boom zouden de Indianen het onderscheid van goed en kwaad leren kennen. En dat had hun Grote Oer- en IJsgod zelf gezegd aan ene Oempa en Olva, de eerste mensen, die uit de grote IJsgod waren gesmolten.
En omdat God dat zo geboden had, hadden ze dat gebod natuurlijk opgevolgd en nog nooit had iemand van deze heilige boom gegeten, ook niet toen de Duivel zelf hun daartoe regelmatig had willen verleiden. En ze waren daarin tot op de huidige dag van vandaag standvastig gebleven tot groot geluk van het hele volk dat daarom één was met hun God en zelfs in Hem woonde en voor Hem zorgde als kinderen voor hun oude Vader.