CANVAS: Bewogen Leven, Het M-O conflict door de ogen van kinderen...

[Vlaanderen_onafhankelijk]

Gisterenavond om 23u was er op Canvas een mooie reportage. Het ging over het M/O-conflict, gezien door de ogen van Israelische en Palestijnse kinderen over een tijdsspanne van 3 jaar.

De maker was B.Z. Goldberg, een seculiere joodse Amerikaan die studeerde in Jeruzalem en uitweek naar de VS. Nu keerde hij terug naar zijn heimat om het conflict door de ogen van de kinderen die er dagelijks mee geconfronteerd worden, te zien.

Hoofdrolspelers waren natuurlijk B.Z. zelf die als een soort brug fungeerde tussen de kinderen. Aan Israelische kant hadden we de seculiere tweeling Yarko en Daniel, een fundamentalistische jongen uit een Israelische kolonie, en de zoon van een gerespecteerde Amerikaanse rabbi.
Aan Palestijnse kant was er een meisje en een jongen uit een Palestijns vluchtelingenkamp, en Mahmoed, een Palestijnse jongen uit Jeruzalem met fundamentalistische instelling (hij steunde Hamas).

Deel 1
Het eerste deel ging over de gedachten van de kinderen over het conflict.
Yarko en Daniel vonden dat de Palestijnen in de Westbank recht hadden op hun eigen land, ze vonden echter ook dat zij (joden) het recht hadden op wat ze nu hadden. Ze werden gefilmd op de bus. Pakkend vond ik persoonlijk de manier waarop Daniel iedereen die de bus opstapte in de gaten houden en dat hij afstapte zodra hij een 'verdacht' iemand zag. Hij wilde niet opgeblazen worden.

Vervolgens gingen we naar Mahmoed, die met zijn broertje voor zijn vaders koffiewinkel werkte. Hij vond dat de joden geen recht hadden op hun land en dus moesten ophoepelen.

De volgende in de reeks was de Amerikaans-joodse jongen - ik dacht David (ben niet zeker) - die werd gefilmd terwijl hij met zijn vader naar de klaagmuur ging. Hij kon begrip opbrengen voor de Palestijnse situatie ("Zij zijn hier verdreven, vijftig jaar geleden") maar niet voor hun manier van handelen.

Dan kwamen het Palestijnse meisje en de jongen aan bod. Zij waren ook vrij fundamentalistisch ingesteld en vonden dat de joden geen recht hadden op dat land.
Het meisje haar vader werd opgesloten in een Israelische gevangenis vanwege zijn banden met de PLF. Ze mogen brieven schrijven en krijgen brieven terug. Ook al is het niet zeker dat ze aankomen.

Hun tegenhanger was een joodse jongen in een kolonie in Palestina. Zoals de meeste mensen in de kolonies is hij een echte fundamentalist. Alle arabieren moesten verdreven worden en het hele land zou aan de joden toehoren want... God had het hen gegeven. Hij wou van geen contact met Palestijnen weten.

Deel 2
Een jaar later keerde B.Z. terug naar Jeruzalem en zocht de kinderen weer op. Hij begon weer bij Yarko en Daniel, die met B.Z. naar de klaagmuur gingen. De twee jongens keken hun vanop een afstand aan en vonden hun orthodoxe landgenoten maar rare snuiters. Opvallend was dat Yarko zei "Ik heb meer schrik van hun dan van arabieren."
Daniel, de oudste, ging met B.Z. dan toch naar de klaagmuur en stak er een briefje voor God in. Hij hoopte dat ze de volleybalwedstrijd gingen winnen. Ze verloren... Ze zagen het wel zitten om hun arabische landgenoten te ontmoeten.

Mahmoed had nog niks van zijn fundamentalisme verloren. Hij vondt nog steeds dat joden geen plaats hadden in het land. Hij, en de andere Palestijnen, moesten lijdzaam toekijken hoe een sliert Israeli's, beschermd door soldaten, door de arabische wijk naar de Klaagmuur trokken om er de overwinning van de oorlog van '67 de herdenken. Je zag in zijn ogen dat hij wel iets wilde doen, maar niet durfde/kon.
Frappant was toen hij zei "Als ik een jood zie wil er een steen tegen gooien. Soms wil ik hem zelf vermoorden."
Oorzaak voor zijn fundamentalisme is het feit dat zijn vriend neergeschoten werd door een Israelische soldaat toen hij met stenen gooide bij het begin van de Intifadah. Hij vond overigens dat elke Palestijn stenen moest gooien omdat 'stenen hen de helft van de grond hadden opgebracht'.
Mahmoed werd eveneens gevolgd toen hij naar de Al Aqsa moskee ging bidden. "Als ik hier binnenkom, overvalt mij het gevoel bij Allah te zijn."

Ook David werd weer gevolgd. Hij trok door de arabische wijk en vertelde over hoe Palestijnen hem beledigden en als hij iets terug zei, hoe hij in elkaar geslagen werd. Dat ging van onschuldig 'stompen' tot tot bloedens toe neerstampen.
Op een bepaald moment stond hij met BZ te praten en kwam er een Paletijnse jongen bij hem staan. Ze kenden elkaar niet. Na een tijdje begonnen de kinderen met wat ze horen te doen: kind zijn. Tegen elkaar opboeren en lachen.

De twee Palestijnse kinderen uit het vluchtelingenkamp werden eveneens weer gevolgd.
De jongen werd gevolgd terwijl hij naar een atletiekwedstrijd ging omdat hij een begenadigd sprinter was. Hij werd tweede en huilde krokodillentranen, hij was met andere woorden, een kind.
Het meisje werd gevolgd toen ze met haar familie naar de gevangenis ging, haar vader bezoeken. Omdat zij een vergunning hebben, mogen ze voorbij de controleposten gaan. Aangekomen na een vierurige reis, moesten ze nog enkele uren wachten alvorens een half uurtje bij hun vader. B.Z. mocht niet mee omdat de vader als een gevaar voor Israel beschouwd werd.

De joodse jongen uit de kolonie werd ook weer gevolgd. BZ mocht binnen in de zwaarbewaakte kolonie en maakte er eveneens kennis met het zusje. Het kind vertelde wat ze later wilde doen op de Sabbath. Ze wilde BZ geen hand geven omdat dat niet pastte. Ook het meisje straalde alles uit van de fundamentalistische joden. Ze zou ondergeschikt gaan zijn aan haar man.
Ook bij de jongen kwam de reden voor zijn fundamentalisme naar boven. Enkele jaren geleden werd zijn vriend vermoordt door Palestijnse terroristen. Hij reedt met zijn moeder toen er naast hun een Palestijnse auto kwam gereden. Zonder reden schoten ze de jongen en zijn moeder dood.

B.Z. trok vervolgens terug naar de Palestijnse sprinter. Zijn oma verklaarde dat ze jaren geleden uit hun huis verjaagd werden door de Israeli's. Haar man had de sleutels van het huis bewaard en ze zou graag nog eens terug gaan. Maar ze konden niet omdat ze geen vergunning hadden om de controleposten voorbij te gaan. B.Z. smokkelde hen dna binnen omdat hij, rijdend met een Israelische auto met Israelische nummerplaten, niet gecontroleerd werd. De oma vertelde haar wedervaren en hoopte dat de jongen ooit kon terugkeren. Daarom gaf hij hem haar sleutel. De jongen beloofde dat, als hij niet kon terugkeren, hij de sleutel zou geven aan zijn kinderen en kleinkinderen zodat zij ooit terug zeouden kunnen keren. De symboliek was heel duidelijk.

We keren ook terug naar Yarko en Daniël. Zij wilden graag eens Palestijnse kinderen ontmoeten.

Vervolgens weer terug naar de Palestijnse spurter en het meisje. Zij hadden een discussie. Volgens het meisje was het allemaal de schuld van de volwassenen en konden de kinderen er niks aan doen. De jongens vonden het minder evident en sommigen vonden alle joden even schuldig.
Vervolgens zat B.Z. met de jongen in zijn huis. Hij had Yarko en Daniel leren kennen omdat BZ over hun vertelde en wilde de tweeling toch eens ontmoeten.
Frappant vond ik wel dat hij B.Z. geen probleem vond. "Jij bent in orde," zei hij letterlijk. "je bent een Amerikaanse jood." Voor hem waren Amerikanen dus blijkbaar geen probleem.

B.Z. bracht de jongens in contact met elkaar en via gebroken Engels spraken ze af. "Ik kan niet naar jullie komen," aldus de jongen, "door de controleposten, we hebben geen vergunningen."
"Maar wij wel naar jou," zei Jarko. Ze spraken af voor 's zaterdags.

De ouders van de tweeling hadden echter hun twijfels. Ze vertrouwden BZ en de cameraploeg, maar hadden hun twijfels over de situatie in de Palestijnse gebieden. Uiteindelijk waren er toch geen problemen. De jongens werden door hun moeder naar Palestina gebracht.

De Palestijnse jongen maakte zich ondertussen op. Haren wassen, gel erin, parfum opspuiten, het hoorde er allemaal bij. Even later stond hij met het meisje en enkele andere kinderen de Israelische jongens op te wachten.

Voor Yarko en Daniel was het de eerste keer in Palestina. Ze trokken grote ogen toen ze de file zagen die Israel binnen wilde en wat voor controle zij moesten ondergaan.

De auto van de kinderen draaide dan bij de Palestijnse jongeren. Een hartelijke kennismaking volgde. Opvallend was dat de ook de moslimmeisjes een hand kregen van de seculiere tweeling. Dat is bij de kolonisten niet waar.
De hele dagen waren ze kindern. Ravotten, spelen, een rondleiding door het vluchtelingenkamp, etc etc etc. Alles verliep vlot. De joodse jongens werden door de ouders van de Palestijnen trouwens zeer gastvrij opgevangen. 's Avonds zaten B.Z., de kinderen en een tolk bij elkaar. Ze praatten over hun wedervaren en hun blik op de situatie. Uiteindelijk toonden ze meer begrip over elkaars situatie, en waren ze het beiden erover eens dat er een oplossing moest komen.
Pakkend was het moment waarop de Palestijnse sprinter in tranen uitbarstte. Op de vraag wat er scheelde, snikte hij: "Straks gaan B.Z. weg en is al onze moeite voor niks geweest..." Ook B.Z. kreeg het moeilijk en moest enkel traantjes wegpinken.

Jammer genoeg was niet iedereen van dezelfde mening. Mahmoed wou van geen joden weten en kreeg op school ook constant te horen dat het land 'van de Palestijnen' was. David bleef bij zijn mening en de joodse jongen wou dan weer van geen arabieren weten.

Deel 3
Dan maken we een sprong twee jaar later in de tijd.
De contacten tussen Yarko en Daniel enerzijds en de Palestijnse jongen anderzijds, waren compleet verwaterd. De Palestijnse jongen vond dat er nu maar eens een oplossing moest komen.
Ook Yarko en Daniel waren van die mening. Yarko vond het echter zijn zaak niet omdat hij 'andere dingen aan zijn hoofd had'.
Daniel vond het jammer dat hij zijn nieuwe vriendje al terug kwijt was, al bekende hij ook schuld. Als de jongen belde, belden zij vaak niet terug. De contacten waren dus afgebrokkeld.

Mahmoed was iets minder radicaal. Het hele land kwam de Palestijnen toe, maar de joden mochten blijven als hun 'gasten'.

De joodse jongen wilde nog steeds niet praten met Arabieren. Al vond hij wel dat er een oplossing moest komen en wel via praten, maar dat hij dat niet moest doen. Mannen van boven de dertig, parlementairen en zo, moesten dat maar doen. Alle slimme mensen van de wereld moesten over het probleem oordelen.

Mijn conclusie
Ik vond het een mooie reportage vanuit een objectieve hoek. B.Z. Goldberg stelde zich zeer neutraal op en heeft een prachtige daad verricht.
Hij bracht kinderen samen waarvan er eerst enkele vrij fundamentalistisch waren ingesteld. Nadat deze kinderen elkaar ontmoet hadden, veranderen hun kijk op het conflict toch enigzinds. Ze leerden dat er aan de andere kant van de muur ook nog mensen woonden die een oplossing wilden.
Blijkbaar ligt de hoop dus weer bij kinderen. Zij zijn nog onschuldig en kunnen nog naar de juiste kant gepusht worden. Beste voorbeeld was het Palestijnse meisje wiens vader in de gevangenis zat. Ook al wilde haar vader van vrede niks weten, zij keek er uiteindelijk toch anders tegen aan.

Er is dus nog hoop. Maar dan moeten de bloeddorstige smeerlappen die nu aan beide kanten van de muur de plak zwaaien eerst wijken. Als zij verder gaan met het bederven van de kinderen en hun gedachten, met het conditioneren van onschuldige kinderhoofden, ziet het er slecht uit. Hopelijk worden ze op tijd wakker en zien ze in dat het zo niet verder kan, dat er iets moet gebeuren. Dat ze dan maar een voorbeeld nemen aan hun kinderen, die blijkbaar wel rationeel weten op te treden...

Als er iemand is die deze reportage ook gezien heeft en fouten bemerkt heeft in het bovenstaande, gelieve deze dan te corrigeren. Ik heb helemaal niks verdraaid of bewust fout voorgesteld. De reportage was gisteren van 23u tot 0u30 en nadien had ik geen zin meer om nog op internet mijn verhaal te uitten.

B.Z. Goldberg heeft mij doen inzien dat er misschien toch nog hoop is...

[Antoon]

Ik heb het document toevallig ook gezien. Voor de tweede keer, want het is een oude reportage (uit 1998 )

Jouw overzicht hierboven is volledig en neutraal. het is een correcte weergave van de reportage.

Jouw conclusie is echter voorbarig. Ik wil niet pessimistisch overkomen, maar de reportage is gemaakt in 1998. In die tijd was het Israelisch leger ook in delen van Palestijns gebied, en bliezen de Palestijnen ook regelmatig een bus op in Tel Aviv.

Maar de tweede intifadah was toen nog niet begonnen. Die is namelijk gebroken in eind 2000. De ongekende gruwen van de Palestijnen die tijdens deze oorlog hebben plaatsgevonden, en de zeer harde repressie van het Israëlische leger hebben een totaal andere realiteit met zich meegebracht.

Vandaag de dag is de kloof tussen de Joden en de Palestijnen nog veel groter dan tijdens de reportage.

Wat niet wilt zeggen dat alle hoop moet worden opgegeven, maar toch.

[Vlaanderen_onafhankelijk]

Oorspronkelijk geplaatst door Antoon

Ik heb het document toevallig ook gezien. Voor de tweede keer, want het is een oude reportage (uit 1998 )

Jouw overzicht hierboven is volledig en neutraal. het is een correcte weergave van de reportage.

Het was een lange reportage en laat op de avond, ik ben dus blij dat het allemaal klopt.

Vandaag de dag is de kloof tussen de Joden en de Palestijnen nog veel groter dan tijdens de reportage.

Wat niet wilt zeggen dat alle hoop moet worden opgegeven, maar toch.

Het zou dan misschien goed zijn nog eens de betreffende kinderen op te zoeken en te kijken wat er van gekomen is.

Hoedanook vindt ik de reportage die BZ Goldberg schoot, één van de beteren over deze kwestie. Iets waar veel anderen eens een voorbeeld aan moeten nemen, mensen die vaak slechts één kant van de zaak belichten en hier is dat vaak de Palestijnse.

Vroeger was ik vaak éénzijdig pro-Palestina, je herinnerd je waarschijnlijk nog wel onze ellenlange discussies. Doorheen de maanden heb ik echter een andere houding aangenomen. Zeker gisterenavond het beeld van Daniel op de bus, de angst in zijn ogen, zoiets blijft zeker hangen. Niemand verdient het om in die onzekerheid te leven en niemand verdient het om in die onderdrukking te leven.

[Pascal L.]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen_onafhankelijk

Gisterenavond om 23u was er op Canvas een mooie reportage. Het ging over het M/O-conflict, gezien door de ogen van Israelische en Palestijnse kinderen over een tijdsspanne van 3 jaar.

Bedankt voor de samenvatting, heb ervan genoten.