De Europese Rijksgedachte

[PAJOT]

Toen Joris van Severen op 20 mei 1940 in Abbeville werd vermoord, zag Europa er heel anders uit dan vandaag. Een nieuwe broederstrijd was losgebarsten met alweer miljoenen doden en onnoemelijk leed tot gevolg. Voor Joris van Severen die de ellende van de Eerste Wereldoorlog aan den lijve heeft ondervonden als officier aan het IJzerfront, was dit schrikbeeld, even erg of misschien nog erger dan een nieuwe overrompeling van de Nederlanden door een vreemde mogendheid.

Vandaag wordt oorlog ver van ons bed gevoerd. En Europa als zodanig komt er niet of amper aan te pas. We mogen ons gelukkig prijzen dat – althans in het westen van het continent – de wapens al meer dan een halve eeuw zwijgen. Op een ogenblik dat nog erg staats en eng nationaal werd gedacht, vertoonde Joris van Severen reeds een merkwaardige openheid voor de verschillende uitingen van de Europese cultuur en voor het Europese geestesleven op menig gebied. Nu we aan de vooravond staan van een nieuwe stap in de uitbreiding van de Europese Unie, is het gepast om ons over Europa te bezinnen. Hier aan dit graf in Abbeville willen wij ons vandaag de vraag stellen welk Europa Joris van Severen voor ogen stond?

In 1924 schrijft hij in een essay in zijn tijdschrift Ter Waarheid: “Wij geloven in Europa, in de Europese beschaving, in de klassieke beschaving, in de christenheid. … Sinds het uiteenvallen van de, spijts alle menselijke kleinheid, wonderschone constructie van de Middeleeuwen, zoeken wij Europeëers, ons half gek naar de methode voor de reconstructie van onze wereld: Europa ... Wat hebben wij met nationalisme te maken, indien wij niet geloven in de toekomst van Europa? Indien het nationalisme ons geen methode aan de hand doet voor de klassieke Europa-architectuur, dat het nationalisme dan naar den duivel lope. Indien wij met nationalisme iets anders willen dan het opbouwen in ons milieu, in ons vaderland, met onze kracht, van een stuk klassiek Europa, laten wij dan liever gaan boeren. Het zal nuttiger zijn.”

Een ander citaat van Joris van Severen luidt: “De Nederlanden zullen slechts dan in hun gansheid naar zelfstandigheid grijpen, wanneer zij zullen zien en weten dat zij tevens hun Europeesheid redden en verwezenlijken. Deze Europeesheid heeft niets gemeen met talenkennis. Europeesheid is een kwaliteit van de geest en van de gevoeligheid. Vrucht van het nationaal doorleven der Grieks-Latijns-Rooms-katholieke beschaving, die geest en gevoeligheid bekwaamt om de nationaal genuanceerde cultuur der voornaamste Europese volkeren te begrijpen en te assimileren.”

Voor sommigen bestaat er geen ander Europa dan dat van de vrije markt, de Europese richtlijnen en de anonieme bureaucratie. Het is het Europa van de consumenten en de beleggers. Dat kan ons niet bekoren. In de lijn van Joris van Severen kiezen wij voor het Europa van de geest, van de cultuur. Het Europa met een ziel, met een roeping. Voor ons is Europa bovenal het continent van de persoon.

Het Europa van de opgelegde eenheidsworst leeft niet in de harten van de mensen. Ook al vraagt dit tijd, Europa moet langzaam, van onderuit samengroeien. En daarbij moeten de Nederlanden hun bundelende rol spelen. Gelegen rond de Delta van Schelde, Maas en Rijn, vormen zij het kruispunt waar de Germaanse, Romaanse en Angel-Saksische culturen elkaar ontmoeten. Deze ‘gouden Delta’ ligt aan een van de drukst bevaren zeeën ter wereld. Dit gebied vormt de poort waarlangs de goederen van het economische hart van West-Europa over de wereld worden verspreid "en waardoor en waarheen de rijkdommen van de gehele wereld die voor het Westeuropees vasteland zijn bestemd, gevoerd en ontscheept, ingescheept en vervoerd, verhandeld en verstuurd worden, en waar bijgevolg, indien er de orde heerst, een welvaart kan heersen die aan het leven van de gehele bevolking de mogelijkheden biedt zich te ontplooien, niet alleen op het gebied der stoffelijke waarden, maar evenzeer en meer nog op het gebied van de geestelijke waarden; de waarden van de cultuur en van de beschaving".

Omwille van hun scharnierfunctie, zijn de Nederlanden in het verleden niet alleen tot bloei gekomen door handel, maar hebben zij vaak het toneel gevormd waarop de Europese grootmachten hun oorlogen uitvochten. Binnen die Nederlanden werden Karel de Grote en Keizer Karel, twee bouwers van een Europees Rijk, geboren! Dwars door de Nederlanden loopt de scheidingslijnen tussen het katholieke en het protestantse Europa, en eveneens de taalgrens die reikt van de Noordzee tot de Adriatische zee. In deze Nederlanden hebben Kelten, Romeinen, Germanen, Bourgondiërs, Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen hun sporen achtergelaten. Voor Joris van Severen en misschien nog meer voor zijn trouwe volgeling Louis Gueuning, was het duidelijk dat de Nederlanden de hoeksteen vormen in het Europese bouwwerk. Uit hun geografische ligging putten de Nederlanden de roeping om een synthese te vormen van de Europese cultuur. Binnen het Europese raamwerk ligt voor de Lage Landen een bundelende, federerende en synthetiserende rol weggelegd.

“Welke is die kern, dat stuk dat tot taak en zending heeft Europa’s kern te zijn? Wij zijn die kern. De geschiedenis leert het, de aardrijkskunde verklaart het: alle moeilijkheden die wij ondervinden om in deze deltagebieden vol verscheidenheid, tegenstrijdigheid en niettemin vol gemeenschappelijkheden – al die moeilijkheden zijn, in het klein, de moeilijkheden van het Europa der verscheidenheid, tegenstrijdigheid en gemeenschappelijkheid. Deze driehoek, door niets of niemand te assimileren, is kwintessens van Europa, micro-Europa. Tal van keren leverde hij Europa de thema’s voor Europese vernieuwing”, aldus Louis Gueuning.

Enkel een organische opbouw van Europa zal duurzaam blijken. Want net zoals de Nederlanden, is ook Europa een rijk in wording. Het wezen van het rijk is een idee of een principe en niet een of andere materiële factor zoals het grondgebied, de taal, ‘natuurlijke’ grenzen of etniciteit. Daardoor onderscheidt het zich van de natie waarin volk en staat moeten samenvallen. Het rijk streeft naar de verzoening tussen het particuliere en het universele. Zijn algemene wet is die van de autonomie en van het respect voor verscheidenheid. Het Rijk streeft naar eenmaking op een hoger vlak, zonder de verscheidenheid op te heffen. Het is een geheel waarvan de delen des te autonomer zijn naarmate hetgeen hen verbindt sterker is. De grondslag van het rijk is het besef deel uit te maken van een lotsverbonden gemeenschap. Wanneer dit besef weer groeit in de provincies van de Nederlanden, zal dit besef ook toenemen bij de Europese volkeren met wie de bewoners van de Lage Landen op een breder vlak een lotsverbonden gemeenschap vormen.

Europa is het continent van de persoon. De band tussen die persoon en het Europese rijk verloopt op een bemiddelde manier.De intermediaire structuren zoals de families, de wijken en de dorpen, de provincies, de beroepsstanden en de gilden vervullen daarbij een integrerende functie. Zowel het herstel van de Nederlanden als de bouw van het gezamenlijke huis ‘Europa’ dient op een eendere wijze te verlopen. Daarbij gelden voor de concrete staatkundige politiek drie krachtlijnen:

1. het organische, niet-egalitaire federalisme
2. het complementariteitsbeginsel
3. het subsidiariteitsbeginsel.

Het rijk wendt zijn macht aan om te streven naar inwendige stabiliteit en harmonie, niet om aan uitwendige machtsuitbreiding te doen. In een rede voor studenten liet Joris van Severen geen twijfel bestaan over de finaliteit van het Rijk dat hem voor ogen staat: "Het Dietse nationaalsolidaristische Rijk der Nederlanden zal echter niet streven naar macht om der macht wille. Neen. Het zal streven naar macht in de mate dat die macht nodig is om het leven van het Rijk en in het Imperium op te stuwen tot de hoogste mogelijkheden van een waarlijk menswaardige beschaving, culminerend in de klare erkenning en de eerbied voor de onbetwistbare hoge waarde van de menselijke persoon, in zijn onsterfelijke integriteit."

Europa is het continent van de persoon. De integrerende idee die het Europese samengroeien moet schragen, kan dan ook niet anders zijn dan de dienst aan de persoon. En omgekeerd kan die persoon maar tot ontplooiing komen binnen de organische gemeenschappen die als concentrische cirkels om hem heen liggen: van de familie tot Europa.

Het laatste woord is aan Louis Gueuning,

“Europa is het continent van de persoon, van het uitgroeien tot persoon.
Europa is het continent van de roeping.
Europa is het continent van de actie.
Europa is het continent van de maat.
Europa is het continent van de ongelijkheid! Ieder wezen is enig, ieder wezen wordt geroepen. Indien er een gelijkheid te vinden is, dan ligt die in de grootse waardigheid van elke roeping.”

Ward Kennes

[PAJOT]

http://foster.20megsfree.com/514.htm

[PAJOT]

naar boven hiermee voor tantist

[Tantist]

En concreet nu: wat is dat principe?

[IlluSionS667]

Oorspronkelijk geplaatst door Tantist

En concreet nu: wat is dat principe?

Blijkbaar veel blabla en weinig boemboem, zoals - helaas - wel vaker het geval is in nationalistische bewegingen.