Congo als libertarische model?

[La Chunga]

MOET BELGIE CONGO OPNIEUW KOLONISEREN?

Ik weet het, de titel van dit schrijfsel is nogal ongelukkig gekozen. Maar om het enigszins Shakespeariaans te zeggen: “What’s in a name? Na het lezen van hetgeen volgt, zal u begrijpen dat de titel de lading niet dekt. De titel is niet meer dan een truc om uw aandacht te trekken.

Dat de Congolezen voor de eerste maal sinds hun onafhankelijkheid een parlement en een president kiezen, kan enkel worden toegejuicht. Als de prille democratie zich kan handhaven is nog maar de vraag. Zoals de Congolezen er economisch voorstaan, acht ik het weinig waarschijnlijk dat de democratie in positieve zin ontwikkelt. Men hoort het graag of niet, maar democratie moet steunen op een economische onderbouw en als de welvaart van de Congolezen niet op significante wijze verbetert, is de democratie geen lang leven beschoren. Met dit uitgangspunt dacht ik na over hoe Congo zich best ontwikkelt tot een performante economie.

Het Congolese welvaartspeil moet zo zijn dat de toegankelijkheid bij mensen voor revolutionaire en utopische ideeën – geponeerd door op macht beluste ‘chefs’ – wordt gereduceerd. De welvaart moet van die ordegrootte zijn dat Congolezen redeneren vanuit een ‘eigen belang’. Dwz dat geweld een bedreiging voor hun welvaart is en ze het ‘rationele’ inzien van een democratische dialoogsamenleving.

Wat ik bedoel met de Belgische, vernieuwde kolonisatie van Congo is het sturen van een ‘politiek en economisch adviesleger’ dat de Congolese overheid met raad en daad bijstaat tijdens de economische ontplooiing van het land. Congo en België zijn historisch verbonden en als voormalig kolonisator heeft België, moreel gezien, belangrijke verplichtingen jegens Congo. Bovendien bevordert de ‘blanke’ aanwezigheid bij veel Congolezen het vertrouwen in het welslagen van het project omdat het vertrouwen in de plaatselijke overheid niet bijster groot is.

Het principe tot economische ontplooiing van Congo dat me voorstaat, wordt door Hernan De Soto beschreven in zijn boek ‘Het Mysterie van het Kapitaal’. Daarin gaat hij uit van hetgeen Adam Smith en Karl Marx vaststelden: “…kapitaal is niet bijeen gebracht bezit, maar het potentieel om nieuwe productie op gang te brengen”.
De Soto en zijn team onderzoekers berekenden in 2000 dat de landen van de Derde Wereld een kapitalisatie kunnen realiseren van zomaar eventjes 9.300 miljard dollar. Het feit dat dit niet gebeurt, komt door de complexe staatsbureaucratie met haar administratieve rompslomp en een corrupte overheid. In Congo wordt een kapitalisatieproces opgezet waaruit middelen voortkomen om een bloeiende economie en een vrije samenleving uit de grond te stampen.

Een eerste belangrijke opdracht is het organiseren van een efficiënte, transparante overheid, beperkt in omvang en met een actieradius gelijk aan het Congolese grondgebied.
Ten tweede wordt het kapitaalpotentieel in kaart gebracht via een landtoewijzingsoperatie in analogie met de Homestead Act die in 1862 in de Verenigde Staten doorging. Elke ‘kolonist’ eigende zich een lap grond toe en ging er wonen en het land bewerken.

Wat houdt een ‘Homestead Act’ voor Congo in?
Congo heeft een oppervlakte van 2.344.885 km² waarvan drie procent wordt ingenomen door water en tweeënzestig procent door tropisch regenwoud en moerasbossen. Slechts vijftien procent is geürbaniseerd (steden, gemeenten, verkeersinfrastructuur, industrie, mijnbouw,…). Rest twintig procent voor landbouw die momenteel zò slecht is georganiseerd dat de voedselimport van een vruchtbaar land de eigen voedselproductie overtreft.

Beginnen doen we door het toekomstig landgebruik vast te leggen:
· 50% tropisch regenwoud en moerasbossen
· 3% water
· 15% urbanisatie
· 20% kapitalisatiegrond (afgerond naar 500.000 km²)
· 12% uitbreidingspotentieel (minus de afronding van de kapitalisatiegrond

Congo telt afgerond zestig miljoen inwoners, wat zich vertaalt in tien miljoen gezinnen. Elk gezin krijgt een evenredig deel van de kapitalisatiegrond, wat neerkomt op 50.000m² (5ha) per gezin. De grondprijs per vierkante meter wordt vastgelegd op 0,5 EURO. Bijgevolg krijgt elk gezin een kapitaal in de schoot geworpen van €25.000. Dit komt voor gans Congo neer op een kapitalisatiepotentieel van €250 miljard.

Om dit kapitaal te activeren moet een private, economische structuur worden geïnstalleerd bestaande uit banken en verzekeringsmaatschappijen (landelijk netwerk voor optimale economische kapitaalsinjecties en opzetten private sociale zekerheid), notariaat (waardebeschrijving), juristen (handelsmodaliteiten) en accounts (optimalisering management). Voor de Westerse financiële en juridische sector wordt een stabiel Congo een lucratieve markt wat efficiënte organisatie op basis van knowhow toelaat. Deze private bedrijven leiden Congolezen op zodat de structuren snel door ‘autochtonen’ worden ingevuld.

Om de stabiliteit in het land te verzekeren ziet een minimale overheid toe op de verdediging (leger, politie en beperkte administratie) van de individuele natuurrechten (vrijheid, zelfbeschikking en eigendomsrecht) en de politieke rechten (gelijkwaardigheid, democratie).

Sommige gezinnen zullen hun grond verkopen, andere gezinnen en ondernemingen kopen grond aan. Nog andere gezinnen gebruiken hun grond als financieringsbron om er een huis op te bouwen, een onderneming mee te starten of een combinatie van dit alles.
De mensen die hun land verkopen zullen een deel van hun kapitaal onmiddellijk consumeren; een ander deel investeren ze rechtstreeks in nieuwe ondernemingen; een derde deel plaatsen ze als appel voor de dorst bij de bank, waar het geld indirect voor investeringen in de economie zorgt.
De kapitalisatie stimuleert het ondernemerschap omdat er een sterk gestegen vraag naar allerhande goederen ontstaat. Dit alles zou inflatie kunnen betekenen en daarom wordt de Congolese munt afgeschaft en wordt de euro er de betaaleenheid. Als lid van de Europese muntunie is de Congolese overheid gehouden aan een strikt en streng gecontroleerd beleid.

Indien een minimalisering van veertig procent van het kapitalisatiepotentieel wordt vooropgesteld als gevolg van de daling van de grondprijs (door massale verkoop) en het feit dat niet elk gezin onmiddellijk iets doet met de grond, dan krijgt de Congolese economie een impuls van €150 miljard.

Niet alleen verzekert dit bedrag de ontwikkeling van een moderne en productieve landbouwsector waarin de teelt van cassave, aardnoten, rijst, bananen, katoen, koffie, thee, cacao, palmolie en rubber centraal staan; ook laat het toe een degelijke, private verkeersinfrastructuur op te zetten die de economie van onmisbare mobiliteitsmogelijkheden voorziet.

De landbouw wordt eveneens afgestemd op de toekomst door een massale teelt van maïs en koolzaad op te zetten die zorgt voor de aanvoer van grondstoffen voor een rendabele, industriële productie van biologische brandstoffen.

Verder vinden door de economische impuls broodnodige investeringen plaats in duurzame exploitatie van Congolese, natuurlijke rijkdommen. Dit land bezit één zesde van de koperreserves en de helft van de kobaltreserves. Verder is er diamant, zink, tin, zilver, goud, cadmium, germanium, wolfraam, mangaan en steenkool.

Er zijn niet enkel directe resultaten van de economische impuls maar ook de zogenaamde multiplicatoreffecten. Rond het groot kader van de economische impuls ontwikkelen zich economische nevenactiviteiten die aan de toenemende vraag vanuit het kader voldoen. Elk multiplicatoreffect induceert op zich opnieuw een multiplicatoreffect weliswaar met een afnemende meerwaarde.

Ecologisten beweren dat deze economische ontwikkeling het einde van het Congolese milieu betekent. Zij hangen het doemscenario op van de ongebreidelde exploitatie die rijkdom binnen de kortste keren herleidt tot natuurlijke armoede en waarbij het milieu onherstelbaar wordt verminkt.
De verloedering van het milieu is momenteel echter niet evenaarbaar door de heersende, economische anarchie.
Een goed geordende, kapitalistische organisatie zorgt voor weldoordachte exploitatie omdat het bedrijfseconomisch gezien dwaasheid is als een wilde de natuur te plunderen. Ten eerste omdat plunderen betekent dat er na korte tijd niets meer is. Ten tweede omdat plundering opheffing van schaarste betekent waardoor prijzen kelderen. De ondernemingen hebben er belang bij om een exploitatie te organiseren die op lange termijn stabiele prijzen verzekert en door gecontroleerde schaarste zeer winstgevend is.

Als libertariër houd ik van de natuur en geloof ik in een harmonieus evenwicht tussen volledig, vrije economie en een gezond milieu. Daarom poog ik met onderstaande een vrije economie met een leefbaar milieu te verzoenen. Het betreft hier één bepaald gegeven dat echter ook toepasbaar is in de mijnbouw.

De vastlegging van het landgebruik houdt – zoals hierboven vermeld – in dat vijftig procent van het grondgebied regenwouden en moerasbossen blijft. Hoe wordt ervoor gezorgd dat zonder de kwaliteit van dit regenwoud aan te tasten, het toch inschakelbaar is in een vrije economie?

De exploitatie (vooral bosbouw en rubber) van de regenwouden en moerasbossen wordt toegekend aan een op te richten, private holding. Deze holding wordt zonder investering van wie ook eigenaar van ongeveer 1,2 miljoen vierkante kilometer wouden en bossen. De statuten van deze ‘tropenholding’ zijn slechts wijzigbaar met een meerderheid van minimum tachtig procent. Een mens vraagt zich af waarom deze meerderheid zo hoog ligt? Dit is toch niet democratisch?
Het is de bedoeling een ‘milieu-integriteit’ te verzekeren, vandaar. Het gaat trouwens om een private onderneming die het recht heeft op een eigen ‘sociaal contract’ (statuten). Wie het niet eens is met dat contract wordt niet verplicht te participeren.

Men kan ook stellen dat de vrije markt niet speelt omdat een monopolie ontstaat. Ik ontken dit niet maar verantwoord dit met drie argumenten.
Een eerste door op de natuurrechten van de mens te wijzen. Deze impliceren het recht op leven. Het ‘sociaal contract’ (de grondwet) van Congo kan vermelden dat de onschendbaarheid van de omschreven wouden hiertoe bijdraagt. Als de bevolking van Congo dit later op democratische wijze wil wijzigen dan is dat zo, maar dat is binnen deze redenering eventjes irrelevant.
Een tweede argument voor de instelling van één private holding is een omgekeerde redenering. Mochten veel kleinere ondernemingen toegang krijgen tot exploitatie van de wouden dan zorgt de vrije markt op termijn voor fusies omdat we in dit verband (hout en rubber) spreken over wereldhandel.
De evolutie van de Belgische bierhandel van de afgelopen twintig jaar spreekt als voorbeeld boekdelen. Er blijft één grote wereldspeler over (InBev) en qua omvang zijn de overgebleven ‘grote’ brouwerijen dwergen.
Door onmiddellijk één grote holding te installeren, wordt een langdurige en dure evolutie, die hoe dan ook zou plaatsvinden, vermeden. Noem het een tijdsprong waarbij onmiddellijk één wereldspeler is gevormd - die niet meer moet groeien uit vele kleintjes - en onderworpen is aan de regels van de vrije wereldmarkt.
Ten derde zou het niet maken van de tijdsprong de druk op de integriteit van de wouden enorm verhogen omdat de binnenlandse concurrentie prijsdalingen betekent die een hogere vraag oproepen, waar vanzelfsprekend een hoger aanbod tegenover moet staan.

De aandelen van deze ‘tropenholding’ komen – zonder enige tegenprestatie - voor één vierde in handen van ondernemingen die momenteel in Congo actief zijn in bosbouw en/of rubber. Deze ondernemingen ontvangen aandelen in evenredigheid met hun omvang. Zij vormen de commerciële pijler van de ‘tropenholding’ die input van knowhow verzekert en het economisch belang nastreeft.
Er worden geen bestaande ondernemingen van de markt gedrukt of genationaliseerd ten voordele van de tropenholding. Het gaat om een grote, voor ondernemingen lucratieve, fusie omdat het natuurlijk kapitaal (de wouden) van de nieuwe holding meerdere malen, het natuurlijk kapitaal van alle ondernemingen samen overtreft. Bovendien behouden de ondernemingen een grote autonomie en induceert de samenwerking binnen de holding een aanzienlijke kostenreductie.

Eén vierde van de aandelen komt - eveneens zonder tegenprestatie - toe aan milieuverenigingen die in Congo actief zijn. Zij streven een milieubelang na door een evenwicht tussen afbraak en herbeplanting van de wouden te verzekeren en toe te zien op het behoud van de diversiteit aan fauna en flora.
Deze aandelen hebben weliswaar een bijzonder karakter omdat hoewel de milieuverenigingen eigenaar zijn van de aandelen, zij slecht recht hebben op tien procent van de dividenden die eruit voortvloeien.
Doel is om in Congo de vrijheid van onderwijs te realiseren en negentig procent van de dividenden uit dit aandelenpakket moet dit mee helpen waarmaken. Elk kind dat in Congo onderwijs volgt, op eender welk niveau (kleuter, lager, middelbaar, hoger of academisch) heeft recht op een ‘onderwijsdividend’. In principe is dit onderwijsdividend voor elke kind gelijk, maar bijsturing volgens onderwijspeil is niet uitgesloten. Het dividend wordt toegekend aan eender welke onderwijsvorm waardoor een kind dat in een grote onderwijsstructuur school loopt evenveel krijgt als een kind dat bijvoorbeeld thuisonderwijs geniet.

Het volgende vierde van de aandelen wordt verdeeld onder alle Congolezen. Ook deze aandelen hebben een speciaal karakter omdat het voor de eigenaar niet meer dan een waarde betekent. De dividenden die eruit voortkomen, vloeien integraal naar de overheid en dragen bij tot de vorming van haar budget. De overheid controleert als gedelegeerde van het volk het bestuur van de ‘tropenholding’ en zorgt er aldus voor dat haar dividend zo hoog mogelijk is.

De vier bovenstaande soorten aandelen (noem ze respectievelijk: exploitatie -, onderwijs -en overheidsaandelen) zijn vrij verhandelbaar met dien verstande dat het specifiek karakter van de onderwijs –en overheidsaandelen niet wijzigbaar is.

De ‘tropenholding’ bezit tot hier wel een enorm natuurlijk maar nog geen financieel kapitaal. Hiervoor wordt de kapitalistische kaart getrokken onder de vorm van een beursgang. Wereldwijd wordt via verschillende beurzen één vierde van de aandelen te koop aangeboden. In het totaal gaat het om dertig miljoen aandelen met een introductiewaarde van €500 per aandeel. Eén aandeel laat milieuactivisten, ecologisten en ethische beleggers toe een stuk regenwoud aan te kopen. Niet enkel gaat het om een ethische belegging, ook wordt het een rendabele investering waardoor ook individuele en institutionele investeerders worden aangetrokken.

Het op te halen kapitaal via de beursgang bedraagt 15 miljard euro. Dit is een gigantisch bedrag dat niet uitsluitend door bosbouw en rubberwinning van een degelijk rendement kan worden voorzien. Er is dus sprake van overkapitalisatie.

Slechts een klein deel van dit kapitaal wordt geïnvesteerd in bosbouw en rubberwinning omdat de ondernemingen die hierin reeds actief waren en nu tot de holding behoren beschikken over de nodige installaties, machines en uitrustingen. Het zal dus gaan om beperkte investeringen nodig om een geïntegreerde, functionele en kostenreducerende werking op te zetten.

De tropenholding is ook actief in de toeristische sector omdat milieu –en avontuurlijk toerisme commerciële mogelijkheden bieden. De holding neemt hierin zelf geen initiatieven maar kent toeristische concessies toe. Iedereen kan voorstellen doen om in de tropische wouden toeristische concepten te exploiteren. Op basis van de mogelijkheden wordt een concessiebedrag bepaald dat jaarlijks aan de holding wordt betaald. Volgens het concessieprincipe zijn andere dan toeristische activiteiten ook mogelijk zolang de integriteit van het natuurlijk kapitaal niet wordt aangetast. Deze bijkomende inkomsten zullen nog niet volstaan om het rendement naar een voor het beurskapitaal interessant peil te brengen.

De tropische wouden bieden nog een enorm economisch potentieel. Iets wat in de wereld van het allerhoogste belang is: energie! Energie zal de tropenholding tot een zeer rendabele onderneming maken.
De meeste stromen en rivieren in Congo banen zich een weg door de wouden en bossen die eigendom zijn van de tropenholding. Deze stromen en rivieren worden als natuurlijk kapitaal toegevoegd aan het vermogen van de tropenholding.
Die stromen en rivieren bezitten een enorm waterkrachtpotentieel wat niet alleen wordt gebruikt om de Congolese groei-economie van energie te voorzien maar toelaat op zeer grote schaal elektriciteit te exporteren.

Het ingezamelde beurskapitaal wordt in hoofdzaak gebruikt voor het bouwen van waterkrachtcentrales met een daaraan gekoppeld elektriciteitsdistributienetwerk. De Congolese economie zal op natuurlijke en onuitputbare wijze op eigen elektriciteitsproductie draaien.
Het gaat niet om megalomane stuwdammen die mens en natuur verdrukken want dergelijke projecten zijn in Congo onmogelijk is. Misschien wel mogelijk, maar niet praktisch.
De Congolese stromen zijn lang en kenmerken zich door tienduizenden stroomversnellingen en watervallen. Kleine waterkrachtcentrales worden op de meest interessante plaatsen ingeplant en hebben een levensduur van 35 jaar tijdens de welke ze één kilowattuur produceren tegen een momentele kostprijs van €0,01 (investering en werking).
De Congorivier alleen beschikt – volgens berekeningen door de Organisatie van Duurzame Energie en tal van elektriciteitsproducenten van over gans de wereld – over 19% van het wereldwijd potentieel watervermogen dat ongeveer 10 TW bedraagt (1TW = 10.000.000.000.000 Watt).
Bondig betekent dit dat de benutting van vijf procent van het potentieel van de Congorivier voorziet in de elektriciteitsbehoefte van de Congolese huishoudens en industrie, uitgaand van een Belgisch verbruik! Hierbij wordt – voor alle duidelijkheid – het potentieel van de talrijke andere Congolese rivieren en stromen buiten beschouwing gelaten. Niet enkel voorzien de stromen en rivieren in Congo het land van elektriciteit, er zal een enorme overproductie ontstaan die kan worden uitgevoerd.

Een vrije markt wordt gerealiseerd door de tropenholding als investeringsmaatschappij te laten optreden. Buitenlandse elektriciteitsmaatschappijen worden uitgenodigd om ondernemingen op te richten die elektriciteit uit waterkracht zullen opwekken. In die nieuwe elektriciteitsmaatschappijen investeert de tropenholding vijfzesden van het opgehaalde beurskapitaal wat een maximum van €12,5 miljard betekent. De buitenlandse elektriciteitsmaatschappijen stellen hier in principe eenzelfde bedrag tegenover zodat vijfentwintig miljard euro wordt geïnvesteerd in een infrastructuur die de productie en distributie van elektriciteit voor Congo en haar buurlanden waarmaakt.

Wat ik met bovenstaande vooral wil aantonen is dat de overheid in een zelfregulerende economie een economische partner is en niet langer een – letterlijke – belasting ervan. Natuurlijk is deze piste niet voldoende om een voldoende groot budget voor de overheid rond te krijgen, of om de vrijheid van onderwijs te verzekeren. De economische deelgebieden bosbouw, rubberwinning, energie en mijnbouw organiseren volgens bovenstaand principe moeten echter de efficiënte werking van een beperkte overheid via een eenvoudige wetgeving toelaten en dit alles zonder ook maar één belasting te heffen.

Omdat de overheid geen afstand kan doen van het verleden (openbare schuld) en de resultaten van de economische impuls niet onmiddellijk tot grote inkomsten voor de overheid zullen leiden, moet een overgangsregeling worden getroffen. Gedurende deze overgangsperiode geldt één belasting op het verworven inkomen van tien procent ongeacht de hoogte van het inkomen. Schuldkwijtscheldingen en herschikking van de resterende schulden via de Wereldbank moet toelaten de openbare schuld uit het verleden binnen een redelijke termijn weg te werken. Binnen dit gegeven is het voorzien in het ‘sociaal contract’ dat de overheid géén schulden mag maken.
Dit kapitalistisch vijfjarenplan moet voorzien in de realisatie van een performante, vrije Congolese economie, een privaat sociaal zekerheidsysteem, de verzekering van vrij onderwijs en een eenvoudige overheidsstructuur op basis van een toegankelijke en beperkte wetgeving waarin de natuurlijke en politieke rechten van elke vrije Congolees centraal staan.

[lombas]

Leuk tekstje, moet ik nog eens aandachtig lezen.

Me dunkt evenwel dat Congo, net als de meerderheid van de Afrikaanse landen, snel afscheid zal nemen van bepaalde laissez-faire toestanden van nu. En niet geheel onterecht, want de WHO en de EU stellen zich steeds protectionistischer en agressiever op.

[La Chunga]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Leuk tekstje, moet ik nog eens aandachtig lezen.

Me dunkt evenwel dat Congo, net als de meerderheid van de Afrikaanse landen, snel afscheid zal nemen van bepaalde laissez-faire toestanden van nu. En niet geheel onterecht, want de WHO en de EU stellen zich steeds protectionistischer en agressiever op.

Ja, denk ik ook, maar het is precies die patriarchale houding van beide organisaties die niet toelaat om de rijkdom van een vrije economie binnen een redelijke termijn te laten doorstromen naar grote geledingen van de bevolking en dat zal de democratie niet ten goede komen.

Nochthans zou Congo een geweldig voorbeeld kunnen vormen van hoe libertarische gedachten bijdragen tot democratie, welvaart en welzijn voor iedereen.
Bovendien hebben die mensen aldaar een groot voordeel tegenover ons westerlingen. Hun solidariteitsgevoelens zijn natuurlijk. Kleinere gemeenschappen zorgen voor de zwakkeren binnen die gemeenschap en dat wordt hen niet opgelegd, het is wat ze zijn.

[Jantje]

Wel,ik vind je titel juist.

België moet Congo inderdaad terug koloniseren, maar dan op een andere manier. Wij zouden dat moeten doen met onze economie en met toerisme.
Maar België moet Congo ook meer militaire hulp geven, wat mensen opleiden en ze dan hun plan laten trekken is echt niet oplossing voor de problemen daar.

Veel bedrijven liggen daar stil omdat men de mensen niet heeft die ze kunnen beheren en in werking houden. Andere dan weer omdat er niemand is die weet hoe de wereldhandel werkt, weer andere omdat men er de technische kennis niet voor heeft. En zonder die kennis is iedere inspanning, verloren werk.

Maar deze mensen hebben slechts een kleine 200 jaar gekregen om dezelfde evolutie op economisch vlak te doorlopen als wij Europeanen hebben gedaan op 5000 jaar. Voor dat de Europeaan daar kwam kenden zij enkel samenwerking binnen de stam en werd er slechts in kleine maten ruilhandel gedreven met bevriende stammen. De rest van hun economie was jacht- en oorlogsbuit. Tot wij, Europeanen hen zijn gaan dwingen om met alle stammen samen te leven en samen te werken om ons te dienen.

En hebben hen na een paar tientalle jaren (we zijn er door hen buiten gesmeten, dat wel) aan hun lot overgelaten. Maar toen kenden zijn nog steeds hun stammeoorlogen en wisten nog steeds niet hoe onze maatschappij werkt.

Nu moeten zij meedraaien in een wereld waar bijna niemand nog weet welke stam er ooit woonde in de streek waar hij zich heeft gevestigd.
In een wereld waar in geld belangrijker is dan de mens.
Wij willen hen een liberale levenswijze opdringen, maar hebben hen nooit geleerd wat dit woord betekend.
Voor hen betekend dit, wie geld heeft mag de andere overheersen.
Maar tegelijk zitten zij nog met mensen die denken dat de stam die een oorlog wint de overwonnen stam als slaven mag gebruiken.

Eerst moeten we hen dat afleren en hen leren dat wat een liberale levenswijze echt is.
En dit kan echt niet door de grond onder de bewoners te verdelen of door de NGO's die er werken meer geld te geven.
Nee, dit moet gedaan worden door mensen die zorgen dat hun berdijven werken en geld opbrengen, zodat deze hun werknemers behoorlijk kunnen betalen. Dan kunnen deze zelf kopen wat ze nodig hebben en in hun eigen onderhoud voorzien.
En tegelijk moeten er mensen naar daar om de openbare werken en nutsbedrijven te gaan leiden en beheersen. En moeten er mensen naar daar om er opleidingen te geven zodat zij zichzelf kunnen opwerken met kennis en niet met geweld naar leidinggevende functies.
Ook zouden er politici heen moeten als raadgevers.

En politie en rechters zouden daar dan moeten gaan helpen en werken zoals zij dat hier doen.
Onze militairen zouden er de politie en hun eigen leger moeten gaan helpen om de veiligheid van het land en zijn bevolking te vrijwaren. En ja, dat zal dan wel een paar 100 Europese mensenlevens kosten, maar dat is de prijs die wij dan moeten aanvaarden als afbetaling aan de schuld van onze uitbuiting vroeger.

Zie je, wij Europeanen moeten dus inderdaad Afrika terug koloniceren, maar dan deze keer een economische en menselijke manier.

[Fonske]

Een samenleving is geen libertaristisch speelgoed hoor. Trouwens een samenleving is niet zo maakbaar als men wel zou willen denken.

[lombas]

Congo terug koloniseren


Sni de bedoeling eh.


Enfin, zolang ze ons niet betalen...

[Jantje]

Een samenleving is zo kneedbaar als plasticine, zolang de mensen er beter op worden of je hen kan doen geloven dat het zo is.

En ja, Congo terug koloniseren, maar dit maal met kennis en echte hulp en niet met geweld en uitbuiten.
Het zal zichzelf na korte tijd zelfs terug betalen.

[Breda]

doe een Joint Venture met Nederland

en nu we toch bezig zijn neemt Nederland Indonesie op een vreedzame manier in


tijd voor Globalisering !!!

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Breda

doe een Joint Venture met Nederland

en nu we toch bezig zijn neemt Nederland Indonesie op een vreedzame manier in


tijd voor Globalisering !!!

Het is niet aan ons om de wereld terug te gaan bezetten.
De bedoeling is om de wereld leefbaar te maken en houden voor iedereen.
En dit moet het rijke westen samen doen, zonder onderlinge twisten om de macht.

[Percalion]

Dag LC,


ik ga je tekst ook nog eens aandachtiger moeten doornemen, maar een paar snelle bemerkingen:

Het toekennen van grond-aandelen lijkt me niet verzoenbaar met de Homestead-principes. In praktijk zou dit m.i. neerkomen op een onteigening van wie niet de Congolese nationaliteit heeft, en voorts op een grote herschikking van eigendomstitels. Het klopt dat grote delen van Congo 'terra incognita' zijn wat eigendoms-systemen betreft, maar dat neemt niet weg dat huizen in steden weldegelijk bewoond zijn en dientengevolge een 'eigenaar' hebben.

Het zou me interessanter lijken mocht men iedere huidige eigenaar in zijn eigendomsrechten bevestigen, en alle gronden die eigendom zijn van de overheid 'verdelen' over de bevolking.

Er lijkt me ook een probleem te zijn met de 'grondprijs' die je vastlegt op 0,5 euro per meter. Ik zie niet echt in wat het nut is van die prijs; het is blijkbaar geen schatting van de marktwaarde en het zou volgens mij de marktmechanismen kunnen verstoren. (Huizen in Kinshasa zijn allicht een stuk waardevoller en begeerder dan stukken landbouwgrond in een verre uithoek van Congo).

Wat het invoeren van de euro betreft: zou het niet interessanter zijn mocht Congo de goudstandaard adopteren? Een stabiel monetair en bancair systeem zou er in één klap voor zorgen dat Congo een soort Afrikaans Zwitserland wordt, met een munt die zijn waarde behoudt en banken die haast volledige reserves aanhouden voor hun uitstaande zichtrekeningen. Het investeren zélf gebeurt dan middels aandelen en obligaties; waarbij het geen betoog hoeft dat obligaties van banken qua betrouwbaarheid overeenstemmen met een huidige spaarrekening van een Congolese bank. (Een bank die niet in staat is haar obligaties uit te betalen, is evenmin in staat haar zicht- of spaarrekeningen uit te betalen).
Op die manier is het mogelijk dat de Congolese bankobligaties begeerde financiële instrumenten worden.