De zin van het leven.

[Enter]

Oorspronkelijk geplaatst door GaRnaaLBeeR

Wat moeten wij hier ijgenlijk berijken, waarom zou het uitmaken als ik is een gat door mijn kop schoot ( )?
Valt er mischien niets te berijken en is alles gewoon een toevalige samenloop van omstandigheden. Moeten we gewoonweg aanemen dat er wel iets is maar dat we het niet kunnen begrijpen en dat dan maar projecteren in een geloof?

Je zou misschien kunnen leren dat het eigenlijk is i.p.v. ijgenlijk?

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door GaRnaaLBeeR

Wat moeten wij hier ijgenlijk berijken, waarom zou het uitmaken als ik is een gat door mijn kop schoot ( )?

Waarom probeer je het niet eens?

[Judokus]

Zoals een dorre akker verlangt naar regen
en een hinde om stromend water smacht
zo dorsten wij naar God.
...
Heel de dag hoor ik almaar zeggen: Waar is die God van jou?
...
Doet mij denken aan een Bijbels liedje

Zoals een hinde om stromend water smacht,
zo schreeuwt mijn keel naar U, God.

Mijn keel dorst naar God,
naar de levende God.
Wanneer mag ik bij God komen,
en zijn aanschijn zien?

Mijn tranen zijn voor mij
voedsel voor de dag en de nacht,
heel de dag hoor ik almaar zeggen:
‘Waar is die God van jou?’

Dit alles bedenk ik
en ik laat mijn gemoed de vrije loop:
wanneer ik optrek in de stoet,
met de anderen optrek naar Gods huis,
in een feestelijke stoet,
waar alles van dankbaarheid zingt en danst.

Waarom, mijn ziel, zo moedeloos?
Waarom zo vol zelfbeklag?
Wacht toch op God:
eens komt de dag dat ik danken mag,
mijn God, mijn redding.

Ik ben zo zielsbedroefd,
en almaar moet ik aan U denken

vanuit dit land van neergang en van netten,
vanaf de geringe berg.
Van afgrond naar afgrond weergalmt
het luide bruisen van uw watervallen;
al uw springvloeden en uw golven
storten over mij heen.

De heer zendt mij bij dag zijn genade,
’s nachts zing ik een lied voor Hem,
een smeekbede tot de God van mijn leven.

En zo zeg ik tegen God: ‘Mijn rots,
waarom vergeet U mij?
Waarom moet ik in zak en as zitten,
door mijn vijanden vernederd?’

Terwijl heimwee mijn hart verteert,
sarren mijn tegenstanders mij,
heel de dag hoor ik almaar zeggen:
‘Waar is die God van jou?’

Waarom, mijn ziel, zo moedeloos?
Waarom zo vol zelfbeklag?
Wacht toch op God:
eens komt de dag dat ik danken mag
mijn God, mijn redding.

Psalm 42

Poëzie van 2600 jaar geleden, maar nog steeds actueel.

[jurgen79]

Oorspronkelijk geplaatst door Judokus

Zoals een dorre akker verlangt naar regen
en een hinde om stromend water smacht
zo dorsten wij naar God.
...
Heel de dag hoor ik almaar zeggen: Waar is die God van jou?
...
Doet mij denken aan een Bijbels liedje

Zoals een hinde om stromend water smacht,
zo schreeuwt mijn keel naar U, God.

Mijn keel dorst naar God,
naar de levende God.
Wanneer mag ik bij God komen,
en zijn aanschijn zien?

Mijn tranen zijn voor mij
voedsel voor de dag en de nacht,
heel de dag hoor ik almaar zeggen:
‘Waar is die God van jou?’

Dit alles bedenk ik
en ik laat mijn gemoed de vrije loop:
wanneer ik optrek in de stoet,
met de anderen optrek naar Gods huis,
in een feestelijke stoet,
waar alles van dankbaarheid zingt en danst.

Waarom, mijn ziel, zo moedeloos?
Waarom zo vol zelfbeklag?
Wacht toch op God:
eens komt de dag dat ik danken mag,
mijn God, mijn redding.

Ik ben zo zielsbedroefd,
en almaar moet ik aan U denken

vanuit dit land van neergang en van netten,
vanaf de geringe berg.
Van afgrond naar afgrond weergalmt
het luide bruisen van uw watervallen;
al uw springvloeden en uw golven
storten over mij heen.

De heer zendt mij bij dag zijn genade,
’s nachts zing ik een lied voor Hem,
een smeekbede tot de God van mijn leven.

En zo zeg ik tegen God: ‘Mijn rots,
waarom vergeet U mij?
Waarom moet ik in zak en as zitten,
door mijn vijanden vernederd?’

Terwijl heimwee mijn hart verteert,
sarren mijn tegenstanders mij,
heel de dag hoor ik almaar zeggen:
‘Waar is die God van jou?’

Waarom, mijn ziel, zo moedeloos?
Waarom zo vol zelfbeklag?
Wacht toch op God:
eens komt de dag dat ik danken mag
mijn God, mijn redding.

Psalm 42

Poëzie van 2600 jaar geleden, maar nog steeds actueel.

Doet mij eerder denken aan het volgende liedje : 'Gek zijn is gezond'

[Morduk]

Dé zin van het leven, dacht ik, is (geschrapt wegens onzin nvdr).

[Morduk]

Of Frankly my dear, I don't give ad damn




Yep

[Queensburry]

Ik volhardt nogmaald in mijn standpunt dat zin en zingeving twee verschillende zaken zijn. Hedonisme, altruïsme, idealisme, Katholicisme, enz. kunnen zin geven aan een individueel leven, vanuit een persoonlijk standpunt.

Maar vanop een afstand het gehele Aardse leven bekijkend, is dat van geen tel. Dan wordt er niet gekeken naar individuele overtuigingen en driften maar naar het totaalbeeld. En dat totaalbeeld heeft het over een onvoorstelbaar mooie, fragiele levensboom die zich razendsnel ontwikkelt, vermenigvuldigt en diversifieert. Het leven is een waarheid. Het is voor ons dé waarheid. Het is onze bestemming en daarom alleen al heeft het zin.
Want als het leven geen zin zou hebben, heeft niets zin.
Dan zouden we gewoon op de grond moeten gaan liggen, wachtend op de dood. Maar... dat doen we niet, want elke vezel van ons wezen zegt dat dit bestaan zin heeft en daarom kunnen we het opbrengen om 's morgens steeds opnieuw op te staan als de wekker afgaat, om onze weg te zoeken met vallen en opstaan, goed wetende dat het een verloren strijd is die ooit zal eindigen in lijden en dood... En toch is het leven mooi.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door GaRnaaLBeeR

Dan maakt het voor u niet uit of u morgen doodvalt of niet?

Dat is inderdaad het laatste van mijn zorgen.