Hegel voor beginners.

[harriechristus]

De zintuiglijkheid:

Dan komt de zintuiglijkheid in de droom, het visioen, maar ook als de eigen creativiteit in de kunst.
Deze is in alle religies te vinden, behalve in Hegels filosofie: zijn GOD als absolute Geest.
Maar wel in mijn atoomtheorie in zo ongeveer 1000 plaatjes.
En ook het jodendom heeft geen echte kunst met het verbod God af te beelden, maar toch wel in hun tempel met engelen bij het altaar en de ark van het verbond.
Ook de Islam heeft een verbod op beelden.
Zelfs geen engelen?
Wel veel abstracte versieringen, wat aan de wiskunde doet denken.
De reden daarvoor is zich geheel en al tot de abstracte Geest van het denken te richten en daarbij alle natuurlijkheid van het beeld te onderdrukken, dat met het vrouwelijke wordt geassocieerd: de verleidelijkheid van het lichaam dus, de oermoeder met de grote borsten en grote vulva.
Maar ook zelfs de vader niet.
Terwijl deze er toch uit moet zien als de mens volgens Genesis 1:27.
Tja, dat is even pech gehad.
Het wordt dan als hoogmoed beschouwd.
Maar ook dat GOD zelf geen beeld is, God niet met het beeld te verwarren.
Hoewel het voor GOD zelf een kleine moeite moet zijn even in het beeld zelf te verschijnen, als hulpmiddel dus.
Zoals GOD toch ook voor de zwervende joden overdag in een wolkkolom verscheen en 's nachts in een vuurkolom (Exodus 13:21-22).
Maar goed: dat ging dan van God zelf uit, maar wee je gebeente zelf iets te doen.
Wel bidden, maar geen beelden.
Want wie weet wat de mens er dan voor prutswerk van maakt.
Exodus 33:20 20 Hij zeide verder (tegen Mozes): Gij zoudt Mijn aangezicht niet kunnen zien; want Mij zal geen mens zien, en leven.
Maar Jakob had God gezien: Genesis 32:30
En God is nadien wel als Jezus verschenen.

[harriechristus]

Het christendom en Jezus.

Maar het christendom daarentegen kunnen we als een echte specifieke kunst religie beschouwen in de bouwkunst van prachtige kathedralen, de muziek en de schilderkunst en in de moderne tijd de film.
En dan ook het gesproken woord in de poëzie van de liederen.
Maar ook daar wordt het vrouwelijke onderdrukt.
Maria moet per se maagd wezen en hoewel Jezus het wel voor de vrouw opneemt die overspel heeft gepleegd, mogen wij niet veronderstellen dat hij zelf in het geding was en haar vurig heeft bemind.
Neen: Jezus blijft een homoseksueel, die niet uit de kast durft te komen.
Zie de verdere ellende met het celibaat van de katholieken.
Kortom: de kunst moet dan wel heilig wezen en niet zo dat ook de aardse werkelijkheid wordt aanvaard.
Dat is dan de kunst van onze moderne tijd buiten de kerk om, hoewel deze daaraan niet geheel en al aan ontkomt.
Zo las ik vanmorgen op twitter een mededeling over een lezing over Elvis in de kerk.
Hij schijnt religieuze liederen gezongen te hebben.
En in de Oude Kerk in Amsterdam was een tentoonstelling over moderne kunst: een hoop gekke dingen, ik meen dat het sieraden voor moest stellen, maar van mijn atoomtheorie wilden ze niks weten.
De enig ware Christus is niet welkom.

[harriechristus]

Nog meer kunst.

Nu is het christendom niet de enige kunstreligie, want het is, zo ver ik weet, in alle godsdiensten aanwezig.
Ik denk dan als eerste aan de Egyptische godsdienst met zijn bekende platte beelden en zijn schone tempels en piramiden.
En ik denk dan aan de Griekse mythologie met zijn zeer schone gebeeldhouwde lichamelijke vormen van goden en godinnen en helden.
Maar ook de zogenaamde "primitieve" negerkunst mag er zijn met heel veel fantasie als inspiratiebron voor de moderne kunst.
En nog veel verder terug naar de "holenkunst" met prachtige gestyleerde tekeningen op de rotswanden van de dieren, al valt niet met zekerheid te zeggen of die alleen maar een magisch jachttafereel moest voorstellen of ook een religieuze betekenis had.
Of ze voor de jacht bij hun tekeningen tot de goden of geesten plachten te bidden.
Dat moet haast wel.
De Indianen vroegen zelfs vergiffenis aan het gedode dier.

[harriechristus]

De Geest.

Ten derde de Geest van het denken.
Nu zijn er altijd al gedachten geweest bij welke religie dan ook.
Maar de vroege gedachten van de mens over zijn geesten en goden waren nog gebonden aan gevoelens en voorstellingen, zoals in de dromen en visioenen en de kunst.
Zelfs de oude Bijbel vertelt nog niet wat de Geest werkelijk is.
Wel wordt het woord Geest gebruikt in: Gods Geest zweefde over de wateren.
Maar een Geest die zweeft is een natuurlijke Geest.
Het is nog niet de metafysica van het denken en de persoon die denkt.
De Geest wordt nog gedacht als Gods bezit, maar niet dat God de Geest IS.
Wel zegt Johannes: 1 In den beginne was het Woord, en het Woord was bij God, en het Woord was God.
Dat is mooi gezegd.
De Geest van het denken openbaart zich in het woord.
En zoals God het woord is, zo is Hij ook de Geest.

[harriechristus]

Vader en Zoon als Geest en Woord.

Maar Geest en Woord zijn nog niet genoeg, daar moet nog het Denken bij.
Want anders vervalt de Geest toch nog tot natuurlijke uiterlijkheid als wind en vuur en de adem van het leven.
Dit omdat de identiteit van Geest en Woord nog niet wordt begrepen, hoewel alleen het Woord al reeds genoeg zou moeten zijn als openbaring van de Gedachte, die metafysisch is.
De Geest is geen wind, noch vuur, noch adem.
Maar ook het Woord is geen wind, noch vuur, noch adem.
Hier wordt de bijbel dus blijkbaar niet goed begrepen dat het Woord de uiting is van de gedachte, die niet uiterlijk, maar innerlijk is.
En dat het Woord een eenheid is met de Geest.
Wat eerst Gods Geest is, is in het nieuwe testament in Jezus' woord veranderd als zou niet zijn Vader maar hij de wereld hebben geschapen.
Johannes 1:10 Hij was in de wereld, en de wereld is door Hem gemaakt; en de wereld heeft Hem niet gekend.
Godlasterlijk als de Zoon zijn Vader niet erkent*.
En nog op te merken dat ook dat: was niet klopt, want Jesus moest nog komen.

*Wel kan men het zo verklaren dat God de Geest is als inhoud en Jezus het Woord als zeggende, zodat God dacht dat er licht moest zijn, maar Jezus het zeide.
Maar dat staat niet in het oude testament.
Dit onderscheid van inhoud en vorm is bij de wijsheid van Salomo het onderscheid tussen Sofia als Godin van de wijsheid en Jahweh.
Wijsheid van Salomo 7:21 Al wat verborgen en al wat zichtbaar is heb ik leren kennen, want de wijsheid, de ontwerpster van alles, heeft mij onderricht.

[harriechristus]

De Geest denkt in vele woorden.

Geest en Woord zijn nog niet genoeg, maar dat het denken uit vele woorden bestaat en dat de persoon die denkt en zijn gedachten tezamen de Geest is.
Maar er staat:
Genesis 1:3 En God zeide: Daar zij licht! en daar werd licht.
Dat is magie.
Het wordt niet denkend uitgelegd en begrepen.
Daarvoor ontbreekt nog een wezenlijk idee en dat is de Logica.
Logos betekent woord, maar Logica betekent nog meer als redelijke verbinding der woorden tot begrippen, zo dat het ene noodzakelijk met het andere is verbonden.
Dus zo dat de woorden ook worden begrepen.
Een zeer speciale logica is de dialectiek als eenheid van tegendelen.
Maar dan moeten we bij de Grieken wezen.
Want de eerste die dat heeft ontdekt was Heraclitus (540 - 480 vc).

[harriechristus]

Heraclitus.

Heraclitus gebruikte voor het eerst het woord logos voor rede en redenering voor de logica als grondwet als eenheid der tegendelen.
Bekend is zijn idee dat alles stroomt en dat je niet voor de tweede keer in dezelfde rivier kunt stappen.
Alles verandert, alles wordt.
Terwijl Parmenides nog beweerde dat alleen het Zijn IS en het Niets niet is, predikte Heraclitus de eenheid van beide als worden*.
Alle Zijn verdwijnt immers in het Niets en verschijnt ook weer uit het Niets.
En tezamen zo dat het ene in het andere verandert.
Het is verdwijnen en weer verschijnen en die eenheid is het worden van het ene in het andere.
Alles wordt, niets blijft.
Alleen het worden zelf blijft, dus ook het worden heeft een tegendeel in het blijvende, het blijvende worden.
En zo is het ook met de stromende rivier, die steeds verandert, maar ook blijft.
De rivier stroomt, maar hij ligt daar nog steeds voor duizenden jaren.

*Hoewel Parmenides later is geboren in 515 vc, dus het kan ook zijn dat de leer van Parmenides een reactie is op die van Heraclitus, maar Hegel, zowel als Störig plaatsen Heraclitus na Parmenides.
Maar Paul Schilfgaarde andersom.
Maar misschien hebben ze elkander gelijktijdig aangevallen.
Uit Google:
Heraclitus stelde tegenover de stelling van Eleaten als Parmenides dat de wereld statisch is, dus dat alles in beweging en 'wordende' is.
Maar bij Parmenides kan ik Heraclitus niet vinden.
Dan zou Heraclitus dus een reactie op Parmenides zijn en niet andersom.
Edoch vind ik nog bij Heraclitus:
Parmenides lijkt direct tegen de notie van eeuwige verandering te reageren wanneer hij een statische en homogene wereld voorstelt.
Maar LIJKEN is geen zekerheid.

[harriechristus]

God als de "onbewogen beweger".

De waarheid is de eenheid van het worden en het blijvende.
We vinden dat ook terug in de filosofie van Aristoteles over God als de "onbewogen beweger", oftewel God die zelf stil staat, maar toch ook zichzelf doet bewegen, de eerste oorzaak is van de beweging, maar zelf daarbij ook in eeuwige rust blijft.
Dat klinkt tegenstrijdig, maar voor de mens geldt gewoon hetzelfde.
Namelijk: ik denk, ik fiets, ik loop, ik adem, ik eet, enz.
Ik beweeg mijzelf dus constant in van alles en nog wat.
En toch sta ik bij alles ook stil, want ik blijf mijzelf als ik hier.
Ik beweeg en blijf in rust beide.
En als we daarbij ook nog denken dat de mens als ik eeuwig is, dan zijn God en Mens gelijk.
En het hoogste daarin is dat God zichzelf denkt.
En dat doet God ook in en als de Mens.
Ook de mens denkt zichzelf in ik ben ik.

[harriechristus]

De tijd.

Ook de tijd is een eenheid van het worden en het blijvende, want hoewel alles in de tijd verandert, het ene sneller dan het andere, blijft de tijd aan zichzelf gelijk: de tijd blijft de tijd.
Maar ook verandert daarmee de tijd in de eeuwigheid als altijd blijvend zonder begin en einde.
Maar zonder tijd is de eeuwigheid tijdloos.
Dus in de eeuwigheid blijft de tijd bestaan.
Maar zonder deze is de eeuwigheid de abstracte tijd als alleen blijvende zonder beweging.
Maar de ware concrete drie-eenheid is de eenheid van de tijd als worden en ook blijvende als eeuwigheid.
Dus de eeuwigheid is zowel blijvend als ook wordende.
De eeuwigheid omvat de tijd.

[harriechristus]

Eeuwig en tijdelijk.

Volgens Plato is het blijvende het ware als het goddelijke als het blijvende Zijn van de eeuwige ideeën.
En hij dacht het Worden als negatief als al de uiterlijke dingen, die veranderlijk zijn en slechts tijdelijk.
Maar nu is het Worden evenzeer een eeuwig idee en ook het constant veranderende is ook blijvend en eeuwig als eindeloos zonder begin en einde.
Niet dat men daarin het eeuwige onmiddellijk waar kan nemen, maar wel zo dat het bewustzijn van het tijdelijke tot het bewustzijn van het eeuwige leidt als reflectie van het ene naar het andere.
In die zin had Plato wel gelijk dat er een onderscheid is tussen het eeuwige en het tijdelijke.
Maar de completere realiteit is de eenheid van beide dat het tijdelijke ook zo zijn functie en eigen charme en waarheid heeft in de eindeloosheid van de eindeloos vele dingen en toestanden, aan de enorme rijkdom daarvan.
Maar ook zijn er de eeuwige ideeën, met als eerste het begrip eeuwig zelf, want wat kan er meer eeuwig zijn dan de idee: eeuwig?

[harriechristus]

Zijn en Worden.

Het moet dus eigenlijk zo zijn dat het ZIJN eerst komt als these, dan het Worden als antithese, maar dat juist door het Worden het Zijn de betekenis krijgt eeuwig te zijn als blijvend.
Want zonder dat is het slechts tijdloos.
Nu is ook het Worden eeuwig als idee en eindeloos als uiterlijke realiteit.
Maar toch ook slechts tijdelijk als het gaat om de werkelijke dingen, die slechts even verschijnen en bestaan en dan veranderen in iets anders.
Maar bij de microgoden blijven ook al die tijdelijke dingen en toestanden in de herinnering opgeslagen, ja, wie weet, misschien wel voor eeuwig gezien de oneindige reeks van hogere culturen.
En misschien waren ze er ook al voor ze ontstonden, zeker als idee en misschien ook wel geheel en al als systeem van zeer vele ideeën, dus als exact en eindeloos complex.
Exacter naar mate het om een hogere microcultuur gaat.
Zodat de toekomst eigenlijk al bestaat.
Maar geen enkele cultuur het geheel en al weet, gezien dat er altijd een nog hogere cultuur is die nog meer weet.

[harriechristus]

De cyclus als eenheid van zijn en worden.

Maar er is ook nog een andere eenheid van het Zijn en het Worden en dat is het feit dat alles wat verdwijnt weer terug komt.
Zo verdwijnt de dag in de nacht, maar komt de volgende morgen weer terug.
Zo verdwijnt het ene jaar in het volgende en het ene leven in de dood tot de geboorte van een nieuw leven.
Het leven en de werkelijkheid van het heelal zijn een cyclussysteem.
Kleine cirkels bij ons zijn deel van grotere in de macrokosmos (waar nog geen leven is).
En in de microkosmos zijn ze nog veel kleiner dan bij ons.
Daar waar ook leven is.
En ook al komt niet alles precies hetzelfde terug, maar veelal ietsje anders dan is het haarkloverij om je daar druk om te maken.
Dat wat net niet terug is gekomen komt wel in iets anders terug.
Of zo omdat de cycli deel zijn van een grotere of nog kleinere en aldus een ontwikkelingsproces hebben.

[Erw]

Nochtans is die haarkloverij datgene dat een variatie aan amoeben uitbreidde tot een variatie van zelfs miljardencelligen tot en met mensen.
Aanpassingen aan externaliteiten zijn blijkbaar de reden dat leven bestaat en blijft bestaan.
Dat er cyclische patronen in trends zitten, komt gewoon doordat er tijd over gaat om mutaties die slecht uitpakken uit te roeien. Dat slecht uitpakken moet immers eerst blijken.
Meer is daar eigenlijk niet aan, aan leven.
Evenmin als aan dood.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Erw

Nochtans is die haarkloverij datgene dat een variatie aan amoeben uitbreidde tot een variatie van zelfs miljardencelligen tot en met mensen.

Dat is niet de haarkloverij waar ik het over had.
Maar het is een ontwikkelingsproces, wat ik ook heb opgeschreven:
Of zo omdat de cycli deel zijn van een grotere of nog kleinere en aldus een ontwikkelingsproces hebben.
Dus de evolutie van het leven.

Aanpassingen aan externaliteiten zijn blijkbaar de reden dat leven bestaat en blijft bestaan.

Ons leven is uit het hogere leven van de microkosmos ontstaan.

Dat er cyclische patronen in trends zitten, komt gewoon doordat er tijd over gaat om mutaties die slecht uitpakken uit te roeien. Dat slecht uitpakken moet immers eerst blijken.

Als het slecht uit pakt moeten de microgoden iets anders proberen, net zoals het ook in onze maatschappij werkt.

Meer is daar eigenlijk niet aan, aan leven.
Evenmin als aan dood.

Leven en dood zijn een cyclus proces.
Niet alleen door externe oorzaken, maar ook intern houdt elk leven eens op.

[harriechristus]

Hegel en mijn atoomtheorie en de wetenschap.

Het systeem van Hegel is ook een cyclusproces als van lager naar hoger.
Zijn grootste totale cyclussysteem is die van de logica naar de natuurfilosofie en dan naar de geest.
Men kan zich voorstellen dat zulk een systeem eeuwig is, maar anderszijds steeds weer opnieuw wordt doorlopen.
Dat het steeds weer opnieuw wordt doorlopen dat wordt geopenbaard in mijn atoomtheorie.
Het is te vergelijken met de evolutie van de wetenschap als van oerknal naar nu, maar niet als eenmalig, maar als steeds weer opnieuw.
En ook zo dat zie zogenaamde "oerknal" een oneindige reeks van hogere culturen is.
Dus al reeds oneindig ver ontwikkeld.
Raar maar waar.

[harriechristus]

Het cyclussysteem van de logica.

Binnen het grote totaal systeem van Hegel zijn er kleinere systemen als drie-eenheid.
Die van de logica is eerst het ZIJN (als abstracte gedachte), dan die van de WERKELIJKHEID als verschijning van het ZIJN.
En ten derde de IDEE als eenheid van het ZIJN en de Werkelijkheid.
Dus:
1 - ZIJN.
2 - WERKELIJKHEID.
3 - IDEE.

[harriechristus]

Van synthese naar analyse.

Maar als Idee en hoogste draait de cyclus door in een analyse tot de essentie van de Idee als ZIJN en zijn negatie als WERKELIJKHEID.
Dus de synthese herhaalt zich in een analyse*.
3 - IDEE
1 - ZIJN
2 - WERKELIJKHEID.

*De eenheid van synthese en analyse noemt Hegel dan ook in zijn Idee.
De eenheid is de wisselwerking, maar ook de definitie een idee naar zijn delen als analyse en binnen een hogere eenheid te bepalen.

[harriechristus]

Links om of rechts om.

In de analyse komt het eindpunt op de werkelijkheid te liggen overeenkomstig de idee van de wetenschap.
Dan kunnen we twee kanten op: de werkelijkheid uit God te verklaren, voorlopig alleen nog als Idee (die volgens Plato bij de goden is) dus weer verder door te draaien, of andersom terug de werkelijkheid te herleiden tot het abstracte begrip, de abstracte gedachte als ZIJN.
Kortom: het kan links om of ook rechts om.
En omdat beide al reeds aan de beurt zijn geweest kunnen ze aldus nog verder ontwikkeld worden uit het geheel van de drie eenheid.

[harriechristus]

De ware werkelijkheid.

In totaal zijn er dan 6 mogelijkheden: drie links om en drie rechts om.
Maar ik wil mij hier beperken tot de analyse van de Idee tot de essentie van het ZIJN en de negatie daarvan als WERKELIJKHEID.
Want de WERKELIJKHEID dat spreekt de mens als eerste toch het meeste aan.
Vooral in de moderne tijd van de wetenschap.
Maar hier is de werkelijkheid nog slechts de werkelijkheid als Idee of als begrip of als gedachte dus.
De ware werkelijkheid is dit nog niet, dat is de NATUUR.

[harriechristus]

De natuur.

De natuur is de uiterlijke werkelijkheid als bestaande.
En terwijl Hegel uitgaat van de Idee als toppunt van de logica naar de natuur, doe ik het anders, ik ga uit van de gedachte der werkelijkheid, dus niet vanuit de synthese tot het toppunt, maar omgekeerd vanuit de analyse van de Idee tot het Zijn en de negatie daarvan als werkelijkheid.
Juist de negatie als de gedachte der werkelijkheid opent de verdere ontwikkeling van de gedachte der werkelijkheid tot de werkelijkheid zelf: de natuur.