Eerlijke journalistiek over Gaza?

Fonske · 6 januari 2009, 14:50

Waar halen jullie je berichtgeving over het conflict en is deze berichtgeving naar jouw mening "objectief"?

Zoals de meeste haal ik mijn berichtgeving voornamelijk uit onze eigen pers: VRT, DM of DS en knack.
Ik lees ook de berichtgeving van Robert Fisk. Hij heeft er zijn hele journalistieke carrière aan het Midden Oosten versleten. Deze man weet waarover hij praat. In onderstaande link kan je zijn analyses vinden.

http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/fisk/

Ben momenteel zijn boek 'The Great War for Civilisation: The Conquest of the Middle East' aan het lezen. Zeer de moeite.

captain jack · 6 januari 2009, 14:58

De vraag zou beter zijn: 'Bestaat er eigenlijk wel zoiets als een objectieve berichtgeving? '

*edit*
Nog een vraag, misschien een beetje filosofischer van aard: 'Bestaat er wel een objectieve kijk op de realiteit?'

Red_Dog · 6 januari 2009, 15:01

Yep, eerlijke journalistiek bestaat niet in een conflict.
Ik zoek gewoon zo veel mogelijk websites van tv-stations en kranten op, alsook opiniestukken.

Infowarrior · 6 januari 2009, 15:44

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Fonske

Waar halen jullie je berichtgeving over het conflict en is deze berichtgeving naar jouw mening "objectief"?

Zoals de meeste haal ik mijn berichtgeving voornamelijk uit onze eigen pers: VRT, DM of DS en knack.
Ik lees ook de berichtgeving van Robert Fisk. Hij heeft er zijn hele journalistieke carrière aan het Midden Oosten versleten. Deze man weet waarover hij praat. In onderstaande link kan je zijn analyses vinden.

http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/fisk/

Ben momenteel zijn boek 'The Great War for Civilisation: The Conquest of the Middle East' aan het lezen. Zeer de moeite.

Robert Fisk is inderdaad een referentie in de (neutrale) berichtgeving omtrent het M.O. Zijn staat van dienst is indrukwekkend.

Heb zelf 2 weken geleden zijn "baksteen" De grote Beschavingsoorlog uitgelezen.
Zéér verhelderend. Soms wel zware kost omwille van de gruwelijke feiten en vele data.

tomm · 6 januari 2009, 16:13

Met alle respect, Robert Fisk is een grote meneer en journalist, maar hij wordt gehaat door Israel en de zionistische lobby in de VS. Hij was vanaf het begin een hevig criticus van Bush en de oorlog in Irak. Hij kent de Arabische wereld door en door en woont zelf in Libanon. Hij weet wat er leeft in de Arabische wereld, waar de leiders in Washington en Londen geen flauw benul van hebben. Hij heeft nog voor de invasie van Irak voorspeld hoe de oorlog zou aflopen.

tomm · 6 januari 2009, 16:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Red_Dog

Yep, eerlijke journalistiek bestaat niet in een conflict.
Ik zoek gewoon zo veel mogelijk websites van tv-stations en kranten op, alsook opiniestukken.

Om de Israelische en pro-Israelische zijde van het verhaal te kennen: (en dan vooral de mening van de meer radicale elementen) www.israelforum.com

Als je wil weten wat leeft in de Arabische wereld heb je talloze editorialen van Engelstalige versies van Arabische kranten. In Egypte zie je dat de journalisten gewrongen zitten tussen de censuur en kritiek op het regime van Mubarak. Tussen de lijnen kun je echter veel opvangen.

PollyCorrect · 6 januari 2009, 16:23

Bij Anja Leugenbelt moet je het in elk geval niet gaan zoeken.

Citaat:

Pijnlijk. Anja Meulenbelt plaatst fake video
De Socialistische Partij blijft maar uitblinken in het verspreiden van Hamas-propaganda. Na de onverbloemde oproep tot intifada dit weekend van Harry van Bommel is het nu de beurt aan Anja Meulenbelt. De senator trapt met open ogen in een nogal ranzig filmpje op LiveLeak. De video toont de gruwelijke nasleep van een zogenaamd IDF-bombardement bovenop Palestijnse burgers. Samenvatting: Een hoop bloed, afgerukte ledematen en doden. Behoorlijk gore footage al zeggen we het zelf. Maar uiteraard prima geschikt (screenshot d.d. 4 januari jl. ) voor het blog van een Tweede Kamerlid voor de SP. Helaas voor Anja betreft het hier een ongelukje binnen de eigen gelederen. De explosie is namelijk niet veroorzaakt door het IDF, maar door een truck vol Qassam-raketten van Hamas. Een door Hamas veroorzaakt bloedbad wordt door de SP dus in de schoenen geschoven van Israël. Oeps. Foutje bedankt. Uiteraard zijn de shots van de truck vakkundig uit de video geknipt. Zelfs het links-hysterische Reddit moet vuistdiep bakzeil halen. Hamas kan trots zijn op de vredesduiven van de SP als fanatieke bondgenoot in de strijd tegen den Jood.
InstantUpdate: Meulenbelt is wakker: "Het schijnt dat dit filmpje niet van recente datum is, maar uit 2005." Joh Anja, serieus? Maar waarom geen woord over Hamas? Waarom het filmpje überhaupt nog linken? Omdat het uiteraard via een een U-bocht alsnog de schuld is van Israel: Omdat Israel geen buitenlandse journalisten toelaat wordt Anja Meulenbelt gedwongen tot het plaatsen van de fake video's.

Red_Dog · 6 januari 2009, 16:24

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Met alle respect, Robert Fisk is een grote meneer en journalist, maar hij wordt gehaat door Israel en de zionistische lobby in de VS. Hij was vanaf het begin een hevig criticus van Bush en de oorlog in Irak. Hij kent de Arabische wereld door en door en woont zelf in Libanon. Hij weet wat er leeft in de Arabische wereld, waar de leiders in Washington en Londen geen flauw benul van hebben. Hij heeft nog voor de invasie van Irak voorspeld hoe de oorlog zou aflopen.

Fisk wordt niet gehaar in de VS, wordt er zelfs meermaals uitgenodigd voor lezingen en dergelijke.
En om te zien hoe de oorlog in Irak af zou lopen moest je niet bepaald een kenner zijn

Steben · 6 januari 2009, 16:30

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Red_Dog

Fisk wordt niet gehaar in de VS, wordt er zelfs meermaals uitgenodigd voor lezingen en dergelijke.
En om te zien hoe de oorlog in Irak af zou lopen moest je niet bepaald een kenner zijn

Is die al afgelopen dan?

Jozef Ostyn · 6 januari 2009, 16:33

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

Is die al afgelopen dan?

Inderdaad wat vroeg om conclusies te trekken. Al lijkt het er wel op (waarmee al die paniekerige idioten die over een tweede Vietnam praten weeral ongelijk zouden hebben).

Kay_ · 6 januari 2009, 18:17

Ik vraag mij vooral in welke mate je hier over volledige journalistiek kan spreken aangezien de enige reporters in Israël zitten en de Palestijnse gebieden niet binnen mogen.

tomm · 6 januari 2009, 19:31

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Inderdaad wat vroeg om conclusies te trekken. Al lijkt het er wel op (waarmee al die paniekerige idioten die over een tweede Vietnam praten weeral ongelijk zouden hebben).

Helemaal niet. Je hebt nu eigenlijk 3 staten in Irak, van elkaar gescheiden door Amerikaanse troepen, en geen van de 3 is stabiel of democratisch.

Uh-Huh · 6 januari 2009, 20:29

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door kay-gell

Ik vraag mij vooral in welke mate je hier over volledige journalistiek kan spreken aangezien de enige reporters in Israël zitten en de Palestijnse gebieden niet binnen mogen.

Er zitten reporters van Al-Jazeera in Gaza. Ik raad iedereen aan om voor een vollediger beeld ook naar Al-Jazeera (english) te kijken als ze die zender kunnen ontvangen...

Men laat daar dus ook beelden zien die de westerse media waarschijnlijk niet zouden tonen: bijvoorbeeld:

- de slachtoffers van die twee UN-scholen die werden geraakt (nochtans waren hun coördinaten doorgegeven aan het Israelisch leger),

- verschillende dokters, intellectuelen, UN-personen (ook mannen) ter plaatse die aan het woord worden gelaten,

- een Mark Regev die in zijn antwoord op een vraag over het offensief over hoofddoeken begint (zij zouden zoveel beter ofzoiets zijn omdat ze hun vrouwen niet verplichten om een hoofddoek te dragen MAAR hij vergeet daarbij wel de onderdrukking van Israel op heel het Palestijnse volk, echt dubbel "

" om zoiets te horen, vooral in deze omstandigheden),

-een Israelische soldaat in z'n tank die mikt om te schieten maar zelf door een kogel (door het hoofd?) wordt geraakt en terug in zijn tank zakt, enzovoort...

http://english.aljazeera.net/

Red_Dog · 7 januari 2009, 08:41

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

Is die al afgelopen dan?

De oorlog op zich wel ja, hetgeen erna gebeurde is niet echt een oorlog meer te noemen

PollyCorrect · 7 januari 2009, 08:56

Gisteravond trouwens wel een uitstekende reportage op Canvas over de Israelische moeder die haar dochter verloor in een zelfmoordaanslag in een supermarkt, en die contact wilde om te praten met de "Palestijnse" moeder van de vrouw die zichzelf had opgeblazen.

Zéér to-the-point was die vrouw. En zéér to-the-point ook het resultaat van haar poging tot dialoog.

Ik hoop dat velen deze reportage gezien hebben.

http://en.wikipedia.org/wiki/Rachel_Levy

Citaat:

Film Review: "To Die in Jerusalem": When Worldviews Collide
The genesis for this blog stemmed from my desire to confront and expose uncomfortable realities that are under-reported or are too often minimized and misunderstood. While we all want peace and reconciliation to prevail in the Middle East and in the world at large, it has been my contention as a social worker and psychotherapist that only way to effect real and lasting change is to begin with an unsparing assessment of where we find ourselves at the starting gate and why.
The film I reviewed below, "To Die in Jerusalem," opens a window through which we can better understand the disparities in Palestinian and Israeli societies. Until there is a fundamental shift in the Palestinian worldview that this film so vividly depicts, hopes for a real solution to the conflict may, sadly, remain elusive.
david brumer
seattle, washington

From Congress Monthly, November/December 2007

To Die in Jerusalem: When Worldviews Collide

On March 29th, 2002, 18 year old Ayat al-Akhras left her home in the Deheisheh Refugee Camp in Bethlehem County. Instead of going to school, she traveled less than four miles into Jerusalem, and blew herself up outside a supermarket. Two Israelis were killed; the security guard and 17 year old Rachel Levy of Kiryat Yovel.

Two weeks later the two teenage girls were featured on the cover of Newsweek, under the banner: SUICIDE MISSION. The picture and story captured the attention of Hilla Medalia, a young Israeli working on her master’s degree in mass communication at Southern Illinois University at Carbondale. Already intending to do her thesis as a film dealing with some aspect of the Israeli-Palestinian conflict, Ms. Medalia saw an opportunity in the tragedy. She wanted her thesis to reflect hope and give voice to both sides of the conflict. The ensuing forty-five minute student film, Daughters of Abraham, was made despite any number of logistical complications. But Medalia’s desire to bring the parents of the teenage girls together went unrealized.

Her film won an award at the Angelus Student Film Festival in Los Angeles and caught the attention of John and Ed Priddy, up-and-coming film producers from Boise, Idaho. Together with Sheila Nevins, president of HBO Documentaries, whose earlier efforts to make a similar film had been frustrated, a new plan was devised. If it were not possible to get the mothers together in the same room, they could be hooked up by satellite.

The resulting HBO documentary film, To Die In Jerusalem, succeeds in bringing the mothers together for dialogue, but fails to meet Ms. Medalia’s more ambitious goal of finding “a story of hope, something that would break misconceptions” and hold out the prospect for a peaceful Israeli-Palestinian co-existence. Ironically, the film highlights why that reconciliation remains even more distant today. What we witness is more like parallel universes, where the most basic of human instincts and values could not be more unlike.

Abigail Levy, mother of Rachel, saw Ayat’s mother, Um Samir al-Akhras, on television following the suicide mission, handing out candies in front of the family’s mourning tent. Abigail yearned to ask her, “You’re a mother also; don’t you feel what I’m feeling?” She cannot fathom that those on the other side of this tragic divide can imagine something positive coming from such a violent act. To Die in Jerusalem traces Abigail’s four year journey to secure a meeting and finally ask the mother of her daughter’s murderer some questions that have weighed heavily on her heart.

Before that encounter, we see pictures, videos and testimonies from both families and friends. We hear from Rachel’s older brother Guy, who feels that “we are losing a lot of soldiers for no reason; we don’t want to be there (the territories); they don’t want us there. But nobody’s controlling the terror, and if nobody’s controlling the terror, we don’t have a choice; we have to be there.”

Ayat’s sister Sammar cries out in the women’s mourning room that she will kill 30 people for Ayat. Presumably, those 30 people would be more Israeli civilians. The father of Ayat, Abu Samir al-Akhras tells us that he always taught his children to love others but that “occupation practices like killings, demolitions and imprisonments have changed the way children think.”

This theme of occupation driving the Palestinians to desperate acts of violence is repeated throughout the film. Abu Samir goes on to say that the conditions that the Palestinians live under have forced them and their children to carry out “these operations” because it is “a duty to resist the occupation.” Then, defying most Westerners’ comprehension of the bonds of parenthood, he exclaims, “What is better than to be a martyr? You are going to die anyway…today, tomorrow, in 100 years. To die in dignity and honor is better than anything.”

Eventually, through the mediation of journalist Roni Shaked at Yediot Aharanot, a meeting is arranged between the two mothers. Abigail Levy drives from Jerusalem the few miles into Bethlehem, where the Al-Ahkrats live in the Deheisheh Refugee Camp (Earlier, with no appreciation of the irony, Um Samir bemoans the fact that she cannot travel unrestricted into Jerusalem, due to the irksome Israeli checkpoints--checkpoints that had they already been in place, might have kept bomb-laden teenagers like her daughter out of Israeli supermarkets). Now inside the West Bank, it is the Palestinian Authority who controls the checkpoints. Palestinian police stop the film crew and detain them at their headquarters for questioning. A frustrated—and frightened—Abigail takes refuge in the church of her Palestinian go-between, Reverend Mitri Raheb, pastor of Bethlehem’s Evangelical Lutheran Christmas Church.

During the hours of waiting, Abigial shares her hope that Um Samir can admit what her daughter did is wrong, and that she will have the courage to stand up before the Palestinian people (and the whole world) and say so. The Reverend, who understands all to well the psyche of his co-religionists in Bethlehem, explains that this admission is highly unlikely, because this would mean that “their daughter died in vain; for nothing. The outcome is zero.”

By the time the film crew is released, it is late and dark and Abigail has no stomach to proceed with the rendez-vous. Driving back to Jerusalem, the Reverend informs her that they are passing the Deheisheh ‘Refugee Camp.’ Looking through the eye of the camera at the well-kept boulevards and middle-class apartments, shops and cars, one would have thought they were driving through many a neighborhood in Jerusalem.

An alternate meeting via satellite is finally arranged, and Abigail’s wish to meet the mother of her daughter’s killer is realized, if not face to face, at least person to person. Abigail asks Um Samir if she knew what her daughter’s plans were that day. Um Samir says she did not know and would have tried to stop Ayat if she knew.

But the conversation quickly goes downhill, with Um Samir turning defensive and angry, shouting at her Israeli counterpart. Rather than confronting the essential humanity of Abigail at her most vulnerable, Um Samir lashes out in contemptuous rage. She dishes out the usual litany of grievances, from oppression, to imprisonment; killings, and assassinations--all under the mantra of ‘occupation.’ Abigail tries to disabuse her Palestinian counterpart of this eternal victimization, imploring her to “think otherwise; the occupation is not the only reason you live the way you live,” she says. But Um Samir will have none of it. She repeats that “we live in misery. Occupation requires resistance.’

Um Samir’s husband expressed much the same viewpoint in an earlier interview. “Each person,” he said, “resists the occupation in his own way; some with bullets, by words or with art.” Of course, here is the crux of the problem. These methods are not at all equivalent, and they bring unequivalent responses from those who are met with bullets versus words or art.

But the Al-Ahkras want to have it both ways. While their claims of living in misery under the yoke of their Israeli oppressors are belied by Abu Samir polishing his fancy Audi automobile and fiddling with digital photos on his home PC, they wish to invoke their right to ‘resistance,’ even if it means that they ultimately bring more suffering (checkpoints, curfews, commerce restrictions, etc.) upon themselves. The circle of victimhood is never ending, and Um Samir complains to Abigail Levy--to Abigail Levy, mind you, the mother of the girl who her daughter blew up at a supermarket!--that her life is oppressive.

There can be no meeting of the minds, or hearts, in this encounter because the worldview of the two families—and, it would seem, the two peoples— remains at polar opposites. Abigail Levy is crushed by the senseless death of her daughter, and it is obvious that this devastating rupture in her life will never fully heal. By contrast, Um Samir, and her husband seem buoyed by their daughter’s death. Their position in the community is clearly elevated by Ayat’s violent act, evinced by the omnipresent backdrop of posters of martyrs plastering the walls of Palestinian villages. It is difficult to avoid drawing the conclusion that Abigail Levy represents a culture that sanctifies life, and profoundly grieves its loss, while what Um Samir expresses in this film is emblematic of a worldview that glorifies death through martyrdom, and the fast track to Paradise that it provides.

While the film ends with no satisfaction for either side, the dispassionate viewer better understands the formidable obstacles to a real solution of the Israeli-Palestinian conflict.

David Brumer

backfire · 7 januari 2009, 09:03

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Red_Dog

Fisk wordt niet gehaar in de VS, wordt er zelfs meermaals uitgenodigd voor lezingen en dergelijke.
En om te zien hoe de oorlog in Irak af zou lopen moest je niet bepaald een kenner zijn

Klopt. Hetzelfde geldt voor Naom Chomsky. Ze worden in bepaalde kringen in de VS wel scheef bekeken, maar krijgen enorm veel respect. Amerika is een groot land, hé. En een democratie.

Fonske · 7 januari 2009, 09:38

Citaat:

Gisteravond trouwens wel een uitstekende reportage op Canvas over de Israelische moeder die haar dochter verloor in een zelfmoordaanslag in een supermarkt, en die contact wilde om te praten met de "Palestijnse" moeder van de vrouw die zichzelf had opgeblazen.

Zéér to-the-point was die vrouw. En zéér to-the-point ook het resultaat van haar poging tot dialoog.

Ik hoop dat velen deze reportage gezien hebben.

Ik heb die ook gezien. Wel niet veel gezien van een dialoog, ook niet vanuit de israelische vrouw zoals jij hier suggereert. Haar doel was de Palestijnse moeder zover te krijgen dat ze de aanslag van haar dochter zou veroordelen.

Wat me wel heel erg op viel.
De slachtoffercultuur en het fatalisme bij de Palestijnse vrouw. Ook het totale wantrouwen in de leiders van beide volken.
Anderzijds de totale onwetendheid (of negatie) van de Israelische vrouw over de impact van de bezetting op de Palestijnen.

roodhaar · 7 januari 2009, 09:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Er zitten reporters van Al-Jazeera in Gaza. Ik raad iedereen aan om voor een vollediger beeld ook naar Al-Jazeera (english) te kijken als ze die zender kunnen ontvangen...

Men laat daar dus ook beelden zien die de westerse media waarschijnlijk niet zouden tonen: bijvoorbeeld:

- de slachtoffers van die twee UN-scholen die werden geraakt (nochtans waren hun coördinaten doorgegeven aan het Israelisch leger),

- verschillende dokters, intellectuelen, UN-personen (ook mannen) ter plaatse die aan het woord worden gelaten,

- een Mark Regev die in zijn antwoord op een vraag over het offensief over hoofddoeken begint (zij zouden zoveel beter ofzoiets zijn omdat ze hun vrouwen niet verplichten om een hoofddoek te dragen MAAR hij vergeet daarbij wel de onderdrukking van Israel op heel het Palestijnse volk, echt dubbel "

" om zoiets te horen, vooral in deze omstandigheden),

-een Israelische soldaat in z'n tank die mikt om te schieten maar zelf door een kogel (door het hoofd?) wordt geraakt en terug in zijn tank zakt, enzovoort...

http://english.aljazeera.net/

waarom krijgen we deze beelden en intervieuws eigenlijk niet integraal te zien op onze Westerse media ?

krijgen we enkel de "opgekuiste" versie ? Of zelfs helemaal niets ? en wie beslist dat voor ons ?

tomm · 7 januari 2009, 09:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door PollyCorrect

Gisteravond trouwens wel een uitstekende reportage op Canvas over de Israelische moeder die haar dochter verloor in een zelfmoordaanslag in een supermarkt, en die contact wilde om te praten met de "Palestijnse" moeder van de vrouw die zichzelf had opgeblazen.

Zéér to-the-point was die vrouw. En zéér to-the-point ook het resultaat van haar poging tot dialoog.

Ik hoop dat velen deze reportage gezien hebben.

http://en.wikipedia.org/wiki/Rachel_Levy

Heb dat gezien. Die Israelische vrouw roept de Palestijnse op om in opstand te komen tegen haar leiders. De Palestijnse roept op om eerst een einde te maken aan de bezetting en onderdrukking, dan kan er vrede komen.

PollyCorrect · 7 januari 2009, 15:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door tomm

Heb dat gezien. Die Israelische vrouw roept de Palestijnse op om in opstand te komen tegen haar leiders. De Palestijnse roept op om eerst een einde te maken aan de bezetting en onderdrukking, dan kan er vrede komen.

De Israelische vrouw die haar dochter verloren is in die aanslag, vraagt de Palestijnse moeder van de dader/zelfmoordterroriste om als moeders te praten, en niet over politiek.
Ze vraagt haar ook of ze akkoord is om de andere moeders te vertellen dat ze niet akkoord gaat met wat haar dochter gedaan heeft. Ze weigert echter, en zit de hele tijd te gillen dat ze een slachtoffer is.

Er lag alleen maar haat in haar woorden en haar vreemde ijskoude glimlachjes. Bovendien vertelde ze zelf eigenijk niets, maar werd haar door haar man verteld wat ze mocht zeggen, zoals het gebruik dat wil.

Als men zich in de slachtofferrol wil houden dan houdt alles op en valt er niet te praten. Daar kwam het zo'n beetje op neer.

Zeer goede film.

6 januari 2009, 14:50	#1
Fonske Gouverneur Geregistreerd: 17 februari 2004 Locatie: Brussel Berichten: 1.133	Eerlijke journalistiek over Gaza? Waar halen jullie je berichtgeving over het conflict en is deze berichtgeving naar jouw mening "objectief"? Zoals de meeste haal ik mijn berichtgeving voornamelijk uit onze eigen pers: VRT, DM of DS en knack. Ik lees ook de berichtgeving van Robert Fisk. Hij heeft er zijn hele journalistieke carrière aan het Midden Oosten versleten. Deze man weet waarover hij praat. In onderstaande link kan je zijn analyses vinden. http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/fisk/ Ben momenteel zijn boek 'The Great War for Civilisation: The Conquest of the Middle East' aan het lezen. Zeer de moeite. __________________ "Het gezag van duizend personen weegt niet op tegen de bescheiden redenering van één individu" (Galileo Galilei, 1632).

6 januari 2009, 14:58	#2
captain jack Gouverneur Geregistreerd: 26 mei 2008 Berichten: 1.160	De vraag zou beter zijn: 'Bestaat er eigenlijk wel zoiets als een objectieve berichtgeving? ' edit Nog een vraag, misschien een beetje filosofischer van aard: 'Bestaat er wel een objectieve kijk op de realiteit?' Laatst gewijzigd door captain jack : 6 januari 2009 om 15:09.

6 januari 2009, 15:01	#3
Red_Dog Schepen Geregistreerd: 30 juli 2004 Locatie: Antwerpen, Dublin Berichten: 416	Yep, eerlijke journalistiek bestaat niet in een conflict. Ik zoek gewoon zo veel mogelijk websites van tv-stations en kranten op, alsook opiniestukken. __________________ Quis Separabit ?

6 januari 2009, 16:13	#5
tomm Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 4 juli 2003 Locatie: Nederland Berichten: 41.691	Met alle respect, Robert Fisk is een grote meneer en journalist, maar hij wordt gehaat door Israel en de zionistische lobby in de VS. Hij was vanaf het begin een hevig criticus van Bush en de oorlog in Irak. Hij kent de Arabische wereld door en door en woont zelf in Libanon. Hij weet wat er leeft in de Arabische wereld, waar de leiders in Washington en Londen geen flauw benul van hebben. Hij heeft nog voor de invasie van Irak voorspeld hoe de oorlog zou aflopen.

6 januari 2009, 18:17	#11
Kay_ Europees Commissaris Geregistreerd: 24 mei 2006 Berichten: 7.391	Ik vraag mij vooral in welke mate je hier over volledige journalistiek kan spreken aangezien de enige reporters in Israël zitten en de Palestijnse gebieden niet binnen mogen.