Spookrijders en het cordon

[ilfalco]

SPOOKRIJDERS EN HET CORDON

25.03.2006 - “Nee, ik heb geen bezwaren tegen een goed gesprek met het Vlaams Belang. Maar dan moeten ze wel eerst hun koers bijsturen. In het verkeer heb je ook drie rijstroken: een linkerbaanvak, een middenvak en een rechterbaanvak. Daar is niks mis mee, maar het Vlaams Belang rijdt op de pechstrook. Als ze daar af willen, sluit ik niets uit.” Aan het woord is Ergun Top, de rijzende halve maan – excuseer, ster – aan het CD&V-firmament.

Geef toe, het is leuk gevonden. Maar klopt het ook? Of zou het kunnen dat mijnheer Top wat verkiezingsuitslagen heeft gemist? Het Vlaams Belang heeft als we ons niet vergissen – we zijn de tel wat kwijt geraakt – 12 of 13 verkiezingen op rij gewonnen. De ‘pechstrook’ lijkt ons, om het zacht uit te drukken, dan toch een wat ongelukkig gekozen metafoor. Dat neemt niet weg dat die beeldspraak gretig werd overgenomen en nagekakeld door enkele journalisten. Het kan zijn dat hen of Ergun Top wat is ontgaan. Maar intussen rijden er wel 1 miljoen Vlamingen op de ‘pechstrook’… Dat is véél meer dan op het linkerbaanvak en meer dan op de middenstrook.

Met alle “respect”, maar het verhaal van mijnheer Top raakt kant noch wal. Het doet mij denken aan dat mopje over die spookrijder - u kent het misschien wel. Een oude man draait de autosnelweg op. Wat later hoort hij een alarmerend verkeersbericht op de radio. “Opgelet! Er is op de E-19 een spookrijder gesignaleerd”. Waarop de man het hoofd schudt, het gaspedaal nog wat dieper indrukt en roept: Eén spookrijder? Ze rijden hier verdorie allemaal verkeerd…” De grap is de perfecte illustratie van de politieke toestand waarvoor het cordon sanitaire in dit land heeft gezorgd. Steeds meer kiezers rijden de ene richting op, terwijl de traditionele partijen blijven roepen dat die 1 miljoen Vlamingen het verkeerd voor hebben en dat ze de andere kant uit moeten… “U vergist zich, wij hebben gelijk”, roepen de traditionele partijen. Net als de spookrijder die dat niet doorheeft…

Sneeuwbal uit Schoten

Harrie Hendrickx - CD&V-burgemeester van Schoten - lanceerde de weer hoog oplaaiende discussie over het cordon sanitaire. In een interview liet de man verstaan dat hij meer ziet in een samenwerking mèt het Vlaams Belang dan in een monstercoalitie tégen het Vlaams Belang. De uitspraak kreeg meteen bijval van Paul Valkeniers, boegbeeld van de plaatselijke VLD. U kent het vervolg. Hendrickx en Valkeniers werden vanuit Brussel teruggefloten, maar dat kon niet beletten dat de sneeuwbal uit Schoten al snel de omvang van een lawine zou aannemen. Een rist burgemeesters sloot zich openlijk aan bij het groeiende anticordonleger.
Waarop de partijtop van VLD en CD&V de machinegeweren op de opstandige troepen moest richten om ze weer in het gareel te dwingen.

“Meer dan ooit rijst de vraag: gaan de partijvoorzitters van VLD en CD&V de groeiende groep van anticordonisten nog kunnen tegenhouden met volmachten, engagementsverklaringen en aanverwante dreigementen?”, vraagt Steven Somers zich af in Het Laatste Nieuws. Waarna de waarschuwing volgt dat “sommige partijen op gemeentelijk niveau onthoofd dreigen te worden, als de partijtop de figuren die rechts-voor-de-raapse praat verkondigen over het cordon systematisch liquideert”.
Het pro-cordonleger van VLD en CD&V heeft nog wat generaals over maar straks mogelijk geen officieren en al helemaal geen soldaten meer…

Geen maatschappelijk draagvlak

Er is al ontzettend veel gezegd en geschreven over het cordon, maar de eindconclusie blijft steeds weer dezelfde: Het cordon sanitaire heeft de groei van het Vlaams Belang niet kunnen stoppen. Wel integendeel, zo wordt in de politieke wandelgangen wanhopig gefluisterd. Over alle partijgrenzen heen, tot bij de socialisten toe, wordt – binnenskamers en ver uit de buurt van de camera’s – toegegeven dat het cordon sanitaire een politieke vergissing van formaat is geweest. De steun voor de politieke schutkring brokkelt dan ook snel af in de gemeentehuizen. En in de stembus, maar dat fenomeen was al langer duidelijk.

Volgens recente peilingen is minstens 66 % van de Vlamingen uitdrukkelijk tégen het cordon. Zij vinden het niet langer kunnen dat de grootste partij van de stad (Antwerpen, bijvoorbeeld) of van het land, bij voorbaat uitgesloten wordt van beleid en machtsdeelname. Waarom moeten we dan nog gaan kiezen? Een vraag die de zelfverklaarde democratische partijen steeds meer in verlegenheid brengt.

Het Vlaams Belang haalt vandaag 25 % van de stemmen in Vlaanderen, maar het verzet tegen het cordon groeit ook zienderogen binnen de andere partijen. In tv-interviews kwamen Vandeurzen (CD&V) en Jan Renders (ACW) nog eens prediken dat het voor hen onmogelijk is om in zee te gaan “met een partij die mensen uitsluit”. Lex Molenaar (Gazet van Antwerpen) noemt dat een ‘nobele gedachte’, maar kan toch niet om een nuchtere vaststelling heen: “Vandeurzen moet beseffen dat hij zelf ook aan uitsluiting doet”…
De blinde uitsluiting van 1 miljoen Vlaamse kiezers en hun politieke vertegenwoordiging.
Een perverse politieke strategie, een unicum in het vrije Westen. Opgedrongen door de linkerzijde in dit land en het Belgische establishment.

Electorale berekening

“Opvallende tendens”, zo noteert Steven Somers in Het Laatste Nieuws, “het argument dat het Vlaams Blok, voorganger van het Vlaams Belang, werd veroordeeld wegens racisme, wordt nauwelijks nog ervaren of bovengehaald als belangrijk struikelblok”. De Vlaamse kiezers lieten zich al helemaal niet afschrikken door die omstreden veroordeling. “De kiezer van het Vlaams Belang vindt het redelijk krankzinnig en unfair dat een rechtbank moet worden ingeschakeld om de gestage opmars van een politieke partij tot staan te brengen”, merkt Mathias Danneels op in Het Nieuwsblad. Iedereen begreep dat het hier niét om een eerlijk proces ging, maar om een politieke afrekening. ‘Ondemocratisch’, ‘racistisch’, ‘extreem-rechts’ … alle modder en vuile etiketten die voorstanders van het cordon steeds weer bovenhalen maken totaal geen indruk meer. Ze zijn tot op de draad versleten. Het werkt niet meer. Een geeuw, een zucht, een schouderophaal, meer niet. Waarom? Omdat men het al zo vaak heeft gehoord, maar vooral omdat de modale Vlaming weet dat het gewoon niet waar is.

De grote morele en ethische principes waarop het cordon zich beroept zijn niet meer dan een dun en bekrast laagje vernis dat moet camoufleren waar het écht om gaat. En dat is het behoud van de macht en de profijtjes. Het behoud van België en de Belgische evenwichten. Platte electorale berekening. D�*�*r gaat het om.

“Liberalen, socialisten en christen-democraten hebben nog niet één stem teruggewonnen die ze aan het Vlaams Blok/Vlaams Belang zijn verloren. D�*t is de kern van de politieke aardverschuiving die zich de voorbije vijftien jaar heeft voltrokken. Hoe komt dat? D�*�*rop moet maar eens een sluitend antwoord worden geformuleerd”, klinkt het in een analyse van Mathias Danneels.

Linkse levensverzekering

Het cordon sanitaire is de levensverzekering van het Vlaams Belang, wordt vaak beweerd.
Ook door voorstanders van een opheffing van het cordon. Die rekenen erop dat als men het Vlaams Belang “in het bad trekt”, de partij zich onvermijdelijk zal verbranden aan allerhande compromissen en bij de volgende verkiezingen roemloos kopje onder gaat. Maar het is lang niet zeker dat het Vlaams Belang het slecht zou doen. En dus trekken de tegenstanders van het doorbreken van het cordon – voorlopig – nog aan het langste eind.

Wél zeker is dat het cordon intussen de levensverzekering is geworden van de politieke linkerzijde in dit land. Links stelt niet veel meer voor in Vlaanderen, maar dankzij het cordon hebben ze vandaag een politieke macht die vele malen groter is dan hun electorale aanhang.
Of, zoals Derk-Jan Eppink het zegt: “De SP.A heeft nog geen 20 procent van de stemmen, maar zij bepalen wel 80 procent van het beleid”.

“70 % van de Antwerpse kiezers wil een rechts beleid”, laat Ludo Van Campenhout verstaan.
Een correcte analyse, die niet belet dat de Antwerpse VLD straks opnieuw de kruiwagen zal spelen voor Patrick Janssens en de SP.A. Net zoals Verhofstadt nog altijd de voetveeg is van Elio Di Rupo en de PS.

Neem het cordon weg en links wordt een marginale factor in de politiek, veroordeeld tot oppositie voeren. Links weet dat maar al te goed. Juist daarom weren linkse politici en opiniemakers zich als een duivel in een wijwatervat telkens het cordon ter discussie staat.

Politiek-correcte taboes

Met de oprichting van het cordon werden meteen ook een aantal hete hangijzers door politiek en media uitgeroepen tot maatschappelijk taboe. De mank lopende integratie van grote groepen vreemdelingen, de stijgende criminaliteit, de waanzinnige miljardentransfers van Vlaanderen naar Wallonië… Maar de problemen zelf storen zich natuurlijk niet aan taboes.
“De vrees voor de balkanisering van onze samenleving, het uithollen van onze seculiere publieke cultuur en de opmars van een politieke islam, dat is nu eenmaal het niet-imaginaire aanvoelen van een toenemend aantal kiezers. Wanneer links daar in een wijde boog omheen blijft lopen, zal (extreem)rechts verkiezingen blijven winnen”, voorspelt Mathias Danneels.

“Het Vlaams Belang wil de problemen niet oplossen. Wij wel”, beweert en probeert Jo Vandeurzen. Echt overtuigend klinkt dat niet. Men kan veel zeggen over het Vlaams Belang, maar wij zijn niet verantwoordelijk voor de samenlevingsproblemen. Dat zijn de andere partijen. Multiculturele luchtkastelen genoeg, maar ‘bruggen’ hebben we nog niet veel gezien…

Geloofwaardigheidsprobleem

Laat u niks wijsmaken. Het succes van het Vlaams Belang staat of valt niet met het doorbreken van het cordon. Het zou leuk zijn als het gebeurt maar het is niet de inzet van de verkiezingen, wat onze tegenstanders ook beweren. Het Vlaams Belang zal de verkiezingen gewonnen hebben, als we op 8 oktober vooruitgaan. Als we meer kiezers kunnen overtuigen en meer vertegenwoordigers naar de gemeenteraden kunnen sturen. Het gaat ons niét om de macht, de burgemeestersjerp of wat schepenmandaten, maar om het realiseren van essentiële punten uit ons programma!

Het cordon sanitaire is dus niét het probleem van het Vlaams Belang. Het is in de eerste plaats het probleem van de traditionele partijen. Zij zijn zèlf de gevangene geworden van een cordon waarin ze het Vlaams Belang wilden opsluiten en kunnen geen kant meer op.
“Wie het cordon doorbreekt, tekent politiek doodvonnis”, schreef Wim Van de Velden in De Tijd. Het zou kunnen. “Een coalitie sluiten met het Vlaams Belang is geen optie, want het zou CD&V of VLD uit elkaar doen spatten”, aldus Van de Velden. Het zou kunnen. De vraag is of dat voor de politiek en voor het beleid een ramp zou zijn.

Het einde van een politieke generatie

De situatie zit muurvast. CD&V denkt er niet aan om officieel het cordon op te geven. De partijtop is als de dood voor een openlijke breuk met de linkse vakbondsvleugel en wil kost wat kost de kansen op een regering met de PS gaaf houden. Morele en ethische principes lijken dan opeens ver weg… Bij de VLD trekken Guy Verhofstadt, Karel De Gucht en Patrick Dewael eruit als het cordon sneuvelt. Intussen sleuren ze de partij wel de dieperik in. De VLD regeert zich kapot en gaat ten onder aan arrogantie en blinde machtswellust.

“De verkiezingen van 8 oktober gaan niet over het cordon”, bezweren de traditionele partijen, “maar om een degelijk beleid”. Net dat is – naast het democratische deficit – hét grote probleem van het cordon. Of, zoals de burgemeester uit Schoten terecht opmerkt: “De kiezer krijgt geen keuze meer tussen een links en een rechts bestuur. Door het cordon krijgt hij altijd een mengeling van links en rechts opgedrongen.”
“Het handhaven van het “cordon” verhindert op vele plaatsen het totstandkomen van natuurlijke bondgenootschappen en schept een verplichting om tegennatuurlijke coalities te handhaven, zoals in Antwerpen” (Mark Grammens in Journaal). Het gedwongen huwelijk verplicht partijen zoveel water in hun wijn te doen, dat er op de duur geen wijn meer over blijft maar slechts water.

Het doorbreken van het cordon betekent wellicht het einde van een politieke generatie. Of die generatie eerst verdwijnt, dan wel het cordon, zal de toekomst moeten uitwijzen. Duidelijk is dat het zo niet verder kan. De oude generatie van VLD, CD&V en SP.A heeft met het cordon het politieke immobilisme gebetonneerd in dit land. Mark Grammens slaat dan ook de nagel op de kop als hij stelt dat wie wil dat er echt wat verandert in dit land, uiteindelijk niet anders kan dan voor het Vlaams Belang stemmen. “Aangezien dit land dringend aan een grondige staatshervorming toe is, en het cordon mede tot doel heeft zulk een hervorming te verhinderen, is een stem voor het Vlaams Belang op de duur het enige middel om van België de “modelstaat” te maken waar Verhofstadt ooit van droomde, een staat die respect (!) heeft voor Vlaanderen en het democratische besluitvormingsproces in Vlaanderen.”

Laatste Belgische pijler

Grammens hamert er – terecht - nog eens op dat de hoofddoelstelling van het Vlaams Belang de onafhankelijkheid van Vlaanderen is. “Dit, en niets anders, is de reden waarom het Vlaams Belang ‘met alle middelen’ dient bestreden te worden”. Inderdaad. Dat is de échte reden achter het cordon. Dat mocht ook blijken toen Yves Leterme na de verkiezingen van 13 juni 2004 en een korte ontmoeting met de top van het Vlaams Belang verklaarde waarom het water te diep was om samen een regering te vormen: “Het Vlaams Belang wil de splitsing van de sociale zekerheid. En dat kan niet, dat is onbespreekbaar…” Vergeet de praatjes over respect, mensenrechten en (anti-)racisme maar.

Het Vlaams Belang zal nog niet zo rap in een regering opgenomen worden, meent Grammens. “Zover zal men het niet laten komen, om de goede reden dat het VB slechts aan regeringsdeelname denkt in ruil voor beslissende stappen in de richting van de splitsing van België – en dat is het nu juist wat men wil verhinderen, ondermeer door middel van het cordon.”

Ook Mathias Danneels legt de vinger op de wonde: “Het cordon draagt in hoge mate bij tot de bevestiging van het Belgische status-quo. Tot meerdere eer en glorie van een Franstalige financiële elite, Hofkringen en het – jammer genoeg – armlastige deel van Wallonië dat zonder Vlaamse transfers van de ziekenzaal naar de intensieve afdeling moet worden gerold.”

Misschien moeten Bart De Wever en Geert Bourgeois daar maar eens over nadenken. Het cordon is één van de laatste pijlers – zoniet de laatste – van het ineenstortende België. Zij en de N-VA dragen dan ook een verpletterende verantwoordelijkheid voor het kunstmatig in leven houden van de Belgische staat en het blokkeren van Vlaamse onafhankelijkheid, excuseer ‘independentisme’…

Mathias Danneels: “Dat om en bij het miljoen stemmen bij de gratie van het cordon aan de communautaire onderhandelingstafel niet meetellen, is voor de stamvaders en behoeders van de NV Oud-België een godsgeschenk uit de tricolore hemel.” Hallo mijnheer De Wever? Hallo mijnheer Bourgeois? Of wegen de belangen van zes miljoen Vlamingen net wat minder dan enkele schamele N-VA-parlementszetels, een ministerportefeuille of een tas koffie bij de koning?

Geen knieval voor België

Het Vlaams Belang moet meer naar het midden opschuiven, klinkt het in pers en politiek. Dan valt er misschien mee te praten. Hoe ver? Volgens Theo Kelchtermans moet de partij in de eerste plaats de Vlaamse onafhankelijkheid afzweren. (Dat zegt ook veel over het fameuze kartel van CD&V en N-VA natuurlijk…) In de tweede plaats moet het Vlaams Belang zijn standpunt over de multiculturele samenleving herzien. Met alle respect, maar we zijn niet gek.
1 miljoen Vlamingen hebben voor ons gekozen, omwille van onze duidelijke standpunten. Denkt u dat zij warm lopen voor een Vlaams Belang-light of een Belgisch etiket “apellation controlé”? Laat staan dat we dat zelf zouden willen. We gaan ons programma en onze kiezers niet verraden. Niet voor dertig zilverlingen of een bord Belgische linzensoep. We hebben er geen zin in om een brave, Belgische partij te worden en opgenomen te worden in de club van de politieke correctheid.

Wat ons vreemdelingenstandpunt betreft kan er trouwens niet genoeg op gewezen worden dat uitspraken waarvoor wij in eigen land verketterd worden, in een aantal Europese landen gewoon onderdeel uitmaken van het maatschappelijk debat. En zo hoort dat in een democratie. De standpunten en voorstellen waarvoor wij hier op een verbale brandstapel worden gezet, worden in onze buurlanden gewoon uitgevoerd, door christen-democraten, liberalen en socialisten. Zo onmenselijk, racistisch, discriminerend of onrealistisch zullen ze dus wel niet zijn…

De mensen weten waar we voor staan en als sommigen dat niet leuk vinden, is dat hùn probleem. Wij willen wel wat water bij onze wijn doen, maar het moet wel wijn blijven. Klare wijn. Dat was zo gisteren, dat is zo vandaag en dat zal morgen zo zijn. Vlaamse onafhankelijkheid, een harde aanpak van de criminaliteit, een streng maar rechtvaardig vreemdelingenbeleid zijn en blijven de kern van ons programma. Met dat programma zijn wij – niet voor niets- de grootste partij van Vlaanderen geworden. Wij hebben geen probleem, de anderen hebben een probleem. En daarmee zijn we terug aanbeland bij de hardnekkige spookrijders van het cordon sanitaire.

Filip Dewinter heeft ongetwijfeld gelijk als hij zegt dat er in heel de discussie over het cordon ook een flinke portie hypocrisie meespeelt. Sommige burgemeesters willen inderdaad graag wat rechtse stemmen terugwinnen. Maar, u kent het gezegde: het origineel is altijd beter dan de kopie. Dat schrijft ook Walter Zinzen in De Standaard in een vlammend betoog tegen een mogelijke doorbraak van het cordon sanitaire: “Wie het Belang in het schepencollege wil zien zitten, hoeft de omweg via andere partijen niet te maken. Die stemt het best rechtstreeks voor de kandidaten van het Vlaams Belang.” Zo is dat.

Frank Vanhecke
Voorzitter Vlaams Belang
8)