Cultuurjournalistiek versus Internet: warm samengaan of kille omhelzing?

Azurra008 · 10 januari 2006, 20:37

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Leo

Wat een hoop vragen...

Dat het internet inhoudelijke en vormelijke criteria oplegt, durf ik sterk betwijfelen. Tenslotte kan iedereen op het internet zijn mening ongesensureerd kwijt, wat in de rest van de media larie is: ik ken geen enkele redaktie die zich niet eigenmachtig de bevoegdheid toeëigent om ingezonden teksten "in te korten" wat in de praktijk neerkomt op vervorming en verminking. Het is een van de redenen waarom ik gestopt ben met stukken in te zenden. Op het internet bepaal je vorm en inhoud soeverein, en op een paar uitzonderingen na komt je tekst er ook door zonder er één jota aan veranderd te zien. Het staat dus vast dat het internet vandaag het énige medium is waar je je eigenheid überhaupt kán bewaren. Als er iets ten dode opgeschreven staat, dan is het wel de gedrukte vorm, enkel en alleen door de bemoeiingen van de uitgevers/drukkers. Noem dat voor mijn part gerust sensuur.

Het internet biedt nieuwe mogelijkheden, zoveel staat vast. In hoeverre die benut worden is een ander verhaal, maar daar kan je het internet niet voor ter verantwoording roepen. Het internet legt niets op. Het is er gewoon. En het is het medium met de beste papieren voor een inhoudelijk korrekte overdracht wegens het ontbreken van die sensuur.

Financiële regelingen zijn er niet. Het is de klacht van alle schrijvers (vanmorgen nog iets analoogs opgevangen via de radio: over het leengeld dat bij ons niet bestaat, maar in het Noorden wel).

Azurra008 · 10 januari 2006, 20:39

Financiële regelingen zijn er niet. Het is de klacht van alle schrijvers (vanmorgen nog iets analoogs opgevangen via de radio: over het leengeld dat bij ons niet bestaat, maar in het Noorden wel).

Kan je hier iets specifieker over die regeling zijn Leo? Over welke uitzending ging het en bedoel je Nederland met het noorden?

Leo · 12 januari 2006, 09:41

De tekst kan opgeroepen worden in het Archief van Klara. Ik heb hem opgesnord, en hier volgt hij:

Lenen in Nederland
Vlaanderen gaat weer eens een poging ondernemen om het leenrecht in te voeren, vernam ik deze week uit de krant, en meteen ging, zo ontiegelijk vroeg in het nieuwe jaar, mijn borstkas tintelen van verwachting. Het leenrecht, dat is namelijk die kleine maar billijke vergoeding die een schrijver zou moeten krijgen elke keer dat een lezer zijn boeken leent bij een bibliotheek. Dat moet van Europa. Maar Europa kent duidelijk België niet. Cultuur is hier een zaak van de gemeenschappen, maar die leenrechtvergoeding valt onder Justitie, dus België – en daar liggen naar verluidt de Walen dwars, al ligt niemand daar echt van wakker. Dat leenrecht, dat zit dus al jaren in het slop.

Voorlopig moet schrijver dezes zijn recht vinden in Nederland. Auteurs, ja ook buitenlandse, krijgen daar al jaren die vergoeding. Steevast rond de Kerst ontvang ik uit het Noorden wat heet een aardige sommetje, genoeg voor een kalkoen of twintig. Ter vergelijking; een paar jaar geleden stelde de Vlaamse cultuurminister een eenmalige leenvergoeding in - een mens wil al eens het journaal halen, neem ik aan. Na het invullen van talloze formulieren en het in mensentaal omzetten van de bureaucratische kabbala mocht ik me ineens verheugen op een euro of tien.

Een woordvoerder van het cultuurministerie noemt de hele kwestie ‘complex’. Ik dacht dat we juist daarom ministers hebben, maar onze excellenties houden het blijkbaar liever simpel. Het cultuurministerie is ook bang dat geld vragen van de lezer de leesbevordering zou bemoeilijken. Nog eens ter vergelijking; in Nederland bedraagt dat leenrecht 9 eurocent per boek, nog geen vier ouwe Belgische franken. Een sms’je verzenden valt duurder uit.

Ik zeur niet graag over centen, maar een schrijver blijft in dit land een eigenaardige diersoort, voorzien van speciale kieuwen waarmee hij van de lucht kan leven, en als het over geld gaat wordt hij al snel een parasiet die op de staatskas teert. Ventileer in de media een opinie die niet iedereen bevalt en je kan, zeker als het over Vlaanderen gaat, geheid rekenen op een handvol boze brieven dat schande spreekt van zoveel verkwist belastingen, en dat het nu maar uit moet zijn met al die gesubsidieerde nestbevuiling.

Intussen draagt deze jongen jaarlijks de helft van zijn Nederlandse inkomsten af aan de Belgische overheid, overigens zonder veel morren. Daarmee ben ik wellicht de enige buitenlandse poetsvrouw die hier in Vlaanderen in het wit werkt. Ze schrobt vloeren, lapt ramen en gaat gezwind met de plumeau over het dressoir, want onze minister wil dat de kunsten onze samenleving proper maken. Maar moet ze zich daarom, terwijl ze zich over haar emmertje buigt en de dweil uitwringt, ook nog eens lijdzaam laten naaien?

Erwin Mortier
6 - 1 - 2006

10 januari 2006, 20:39	#2
Azurra008 Vreemdeling Geregistreerd: 3 januari 2006 Berichten: 4	Financiële regelingen zijn er niet. Het is de klacht van alle schrijvers (vanmorgen nog iets analoogs opgevangen via de radio: over het leengeld dat bij ons niet bestaat, maar in het Noorden wel). Kan je hier iets specifieker over die regeling zijn Leo? Over welke uitzending ging het en bedoel je Nederland met het noorden?

12 januari 2006, 09:41	#3
Leo Gouverneur Geregistreerd: 29 augustus 2003 Locatie: Lage Landen Berichten: 1.088	De tekst kan opgeroepen worden in het Archief van Klara. Ik heb hem opgesnord, en hier volgt hij: Lenen in Nederland Vlaanderen gaat weer eens een poging ondernemen om het leenrecht in te voeren, vernam ik deze week uit de krant, en meteen ging, zo ontiegelijk vroeg in het nieuwe jaar, mijn borstkas tintelen van verwachting. Het leenrecht, dat is namelijk die kleine maar billijke vergoeding die een schrijver zou moeten krijgen elke keer dat een lezer zijn boeken leent bij een bibliotheek. Dat moet van Europa. Maar Europa kent duidelijk België niet. Cultuur is hier een zaak van de gemeenschappen, maar die leenrechtvergoeding valt onder Justitie, dus België – en daar liggen naar verluidt de Walen dwars, al ligt niemand daar echt van wakker. Dat leenrecht, dat zit dus al jaren in het slop. Voorlopig moet schrijver dezes zijn recht vinden in Nederland. Auteurs, ja ook buitenlandse, krijgen daar al jaren die vergoeding. Steevast rond de Kerst ontvang ik uit het Noorden wat heet een aardige sommetje, genoeg voor een kalkoen of twintig. Ter vergelijking; een paar jaar geleden stelde de Vlaamse cultuurminister een eenmalige leenvergoeding in - een mens wil al eens het journaal halen, neem ik aan. Na het invullen van talloze formulieren en het in mensentaal omzetten van de bureaucratische kabbala mocht ik me ineens verheugen op een euro of tien. Een woordvoerder van het cultuurministerie noemt de hele kwestie ‘complex’. Ik dacht dat we juist daarom ministers hebben, maar onze excellenties houden het blijkbaar liever simpel. Het cultuurministerie is ook bang dat geld vragen van de lezer de leesbevordering zou bemoeilijken. Nog eens ter vergelijking; in Nederland bedraagt dat leenrecht 9 eurocent per boek, nog geen vier ouwe Belgische franken. Een sms’je verzenden valt duurder uit. Ik zeur niet graag over centen, maar een schrijver blijft in dit land een eigenaardige diersoort, voorzien van speciale kieuwen waarmee hij van de lucht kan leven, en als het over geld gaat wordt hij al snel een parasiet die op de staatskas teert. Ventileer in de media een opinie die niet iedereen bevalt en je kan, zeker als het over Vlaanderen gaat, geheid rekenen op een handvol boze brieven dat schande spreekt van zoveel verkwist belastingen, en dat het nu maar uit moet zijn met al die gesubsidieerde nestbevuiling. Intussen draagt deze jongen jaarlijks de helft van zijn Nederlandse inkomsten af aan de Belgische overheid, overigens zonder veel morren. Daarmee ben ik wellicht de enige buitenlandse poetsvrouw die hier in Vlaanderen in het wit werkt. Ze schrobt vloeren, lapt ramen en gaat gezwind met de plumeau over het dressoir, want onze minister wil dat de kunsten onze samenleving proper maken. Maar moet ze zich daarom, terwijl ze zich over haar emmertje buigt en de dweil uitwringt, ook nog eens lijdzaam laten naaien? Erwin Mortier 6 - 1 - 2006