Timothy Vermeir: Lang leve de open debatcultuur!

FMisplon · 17 mei 2003, 10:07

Lang leve de open debatcultuur!

Verhofstadt was in 1999 nog maar net premier, of het principe van de open debatcultuur was een feit. Sommigen zagen daarin een eufemisme voor "vechtend over de grond rollen". Anderen noemden het een nieuwe manier van communiceren. Zoals wel meermaals gebeurt in dit land, staat "sommigen" voor de oppositie, en "anderen" voor de paarsgroene meerderheid.

De Vlaams oppositiepartijen ergeren zich al vier jaar lang aan wat onder Guy Verhofstadt de "Open Debatcultuur" is gaan heten. Zij zien in de openbare meningsverschillen het bewijs dat de regering niet coherent is, dat de drie meerderheidspartijen elkaar rauw lusten, dat ze het meer met elkaar oneens zijn dan dat ze dat wel zijn. Je ziet de tenoren van de oppositie, telkens er een dispuut is, in het vuistje lachen.

De media, daarentegen, vinden die open debatcultuur een schitterende uitvinding. In plaats van steeds maar te moeten berichten over de tegenstellingen tussen meerderheid en oppositie, kunnen ze nu eindelijk ook eens vertellen wat zich binnen de meerderheid afspeelt. Dat was tot vier jaar geleden zelden het geval.

Let wel, wij twijfelen er niet aan dat die "zelden het geval" slaat op de berichtgeving van de media. Dat er altijd al meningsverschillen geweest zijn tussen de verschillende partners in de meerderheid, lijkt niet meer dan logisch. Alleen, die meningverschillen bleven binnen de muren van de Wetstraat 16, of een ander overheidsgebouw. Binnen die statige muren (die, laten we hopen voor de toenmalige regeringen, geen oren hebben) zal er ook wel vechtend over de grond gerold zijn. Binnen, terwijl buiten de journalisten staan te verkleumen, zullen ze elkaar ook wel rauw gelust hebben. Alleen, zulke momenten zijn nauwelijks vastgelegd.

Een typisch scenario uit de gesloten debatcultuur lijkt te zijn dat de politici eerst achter gesloten deuren en hoge muren een paar rondjes met elkaar op de vuist gaan, dan een compromis bereiken, en pas dan de deur openzetten. Wat wij, de kiezers te zien kregen, was de premier, die zei "De regering heeft beslist dat...".

Nu lijkt het alsof alle disputen open en bloot plaats hebben (ook al zullen er waarschijnlijk ook zijn waar we niet van weten). Voor de rest is alles identiek. Eerst vechten, dan een compromis sluiten, dan de beslissing meedelen. Het belangrijkste verschil in het proces, is dat de hoge muren en gesloten deuren grotendeels zijn verdwenen.

Op enkele dagen voor de federale verkiezingen, kunnen wij, de kiezers, daar eindelijk eens voordeel uit halen. Jawel, het levert meer op dan binnenpretjes en jolige berichten in de krant. De naamstem (of voorkeurstem, zoals je wil) heeft in de nieuwe kieswet extra gewicht gekregen. Het is dus belangrijker dan voorheen goed te weten op welke politicus je gaat stemmen. En na vier jaar van rollend over de grond liggen vechten / politieke openheid* weet iedereen die ook maar van verre de politiek volgt, welke politicus waarvoor staat. De beruchte open debatcultuur lijkt me dan ook een pak nuttiger in tijden van pre-electorale twijfels, dan die hele resem stemtests.

* Schrappen wat niet past, al naargelang je eigen goeddunken.

Timothy Vermeir

Vlaamse Leeuw · 17 mei 2003, 11:31

De open debatcultuur was eerder een ruziecultuur.

Patrick F · 28 juli 2003, 22:13

Mooie "open" debatcultuur dat we hebben. Verhofstadt bepaalt zelf met wie hij in discussie wil treden, houdt informatie achter, verwijt andere partijen fouten die hij zelf mee gecreëerd heeft, bedreigt journalisten die kritiek durven geven, bonjourt leden uit de partij als ze gecommuniceerd hebben met leden van "de verkeerde partij", stemt zijn gebabbel altijd af op dat wat de mensen willen horen en doet na de verkiezingen het omgekeerde, enz.

De open debatcultuur is een mooie gedachte, maar de praktijk leert ons dat Verhofstadt dit alleen maar gebruikt om commerciële redenen.

17 mei 2003, 10:07	#1
FMisplon Provinciaal Gedeputeerde Geregistreerd: 24 maart 2002 Locatie: (kot) Leuven \| (thuis) Koolskamp Berichten: 896	Lang leve de open debatcultuur! Verhofstadt was in 1999 nog maar net premier, of het principe van de open debatcultuur was een feit. Sommigen zagen daarin een eufemisme voor "vechtend over de grond rollen". Anderen noemden het een nieuwe manier van communiceren. Zoals wel meermaals gebeurt in dit land, staat "sommigen" voor de oppositie, en "anderen" voor de paarsgroene meerderheid. De Vlaams oppositiepartijen ergeren zich al vier jaar lang aan wat onder Guy Verhofstadt de "Open Debatcultuur" is gaan heten. Zij zien in de openbare meningsverschillen het bewijs dat de regering niet coherent is, dat de drie meerderheidspartijen elkaar rauw lusten, dat ze het meer met elkaar oneens zijn dan dat ze dat wel zijn. Je ziet de tenoren van de oppositie, telkens er een dispuut is, in het vuistje lachen. De media, daarentegen, vinden die open debatcultuur een schitterende uitvinding. In plaats van steeds maar te moeten berichten over de tegenstellingen tussen meerderheid en oppositie, kunnen ze nu eindelijk ook eens vertellen wat zich binnen de meerderheid afspeelt. Dat was tot vier jaar geleden zelden het geval. Let wel, wij twijfelen er niet aan dat die "zelden het geval" slaat op de berichtgeving van de media. Dat er altijd al meningsverschillen geweest zijn tussen de verschillende partners in de meerderheid, lijkt niet meer dan logisch. Alleen, die meningverschillen bleven binnen de muren van de Wetstraat 16, of een ander overheidsgebouw. Binnen die statige muren (die, laten we hopen voor de toenmalige regeringen, geen oren hebben) zal er ook wel vechtend over de grond gerold zijn. Binnen, terwijl buiten de journalisten staan te verkleumen, zullen ze elkaar ook wel rauw gelust hebben. Alleen, zulke momenten zijn nauwelijks vastgelegd. Een typisch scenario uit de gesloten debatcultuur lijkt te zijn dat de politici eerst achter gesloten deuren en hoge muren een paar rondjes met elkaar op de vuist gaan, dan een compromis bereiken, en pas dan de deur openzetten. Wat wij, de kiezers te zien kregen, was de premier, die zei "De regering heeft beslist dat...". Nu lijkt het alsof alle disputen open en bloot plaats hebben (ook al zullen er waarschijnlijk ook zijn waar we niet van weten). Voor de rest is alles identiek. Eerst vechten, dan een compromis sluiten, dan de beslissing meedelen. Het belangrijkste verschil in het proces, is dat de hoge muren en gesloten deuren grotendeels zijn verdwenen. Op enkele dagen voor de federale verkiezingen, kunnen wij, de kiezers, daar eindelijk eens voordeel uit halen. Jawel, het levert meer op dan binnenpretjes en jolige berichten in de krant. De naamstem (of voorkeurstem, zoals je wil) heeft in de nieuwe kieswet extra gewicht gekregen. Het is dus belangrijker dan voorheen goed te weten op welke politicus je gaat stemmen. En na vier jaar van rollend over de grond liggen vechten / politieke openheid* weet iedereen die ook maar van verre de politiek volgt, welke politicus waarvoor staat. De beruchte open debatcultuur lijkt me dan ook een pak nuttiger in tijden van pre-electorale twijfels, dan die hele resem stemtests. * Schrappen wat niet past, al naargelang je eigen goeddunken. Timothy Vermeir

17 mei 2003, 11:31	#2
Vlaamse Leeuw Europees Commissaris Geregistreerd: 10 mei 2003 Locatie: Vlaanderen Berichten: 6.048	De open debatcultuur was eerder een ruziecultuur.

28 juli 2003, 22:13	#3
Patrick F Burger Geregistreerd: 27 juni 2003 Berichten: 117	Mooie "open" debatcultuur dat we hebben. Verhofstadt bepaalt zelf met wie hij in discussie wil treden, houdt informatie achter, verwijt andere partijen fouten die hij zelf mee gecreëerd heeft, bedreigt journalisten die kritiek durven geven, bonjourt leden uit de partij als ze gecommuniceerd hebben met leden van "de verkeerde partij", stemt zijn gebabbel altijd af op dat wat de mensen willen horen en doet na de verkiezingen het omgekeerde, enz. De open debatcultuur is een mooie gedachte, maar de praktijk leert ons dat Verhofstadt dit alleen maar gebruikt om commerciële redenen.