Waarom scoorde O-VLD zo slecht?

[Onzijdig]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Waarom scoorde O-VLD zo slecht?
Interesseert niemand meer, behalve historici.

De vraag nu is: waarom blijven ze constant flaters schieten, zodat ze nog slechter zullen scoren?

Ik kijk uit naar de mening van de Aarschotser. "Zij" kwam terug, ging weer weg en kwam toch weer terug. En koppig volhouden dat ze gelijk heeft. Als dat vertrouwen moet wekken ...
Ik hoop wel dat de coiffeur van Zuid-West-Vlaanderen herverkozen wordt. Buitengebonjourd door eigen leden omwille van een vuil filmpke ...

De VLD kapper heeft afgehaakt voor de komende verkiezingen meen ik gelezen te hebben.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Waarom scoorde O-VLD zo slecht?
Interesseert niemand meer, behalve historici.

Het zou hén moeten interesseren. Maar afgemeten aan het geluid dat sinds juni uit de Melsenstraat komt, zijn de zelfgenoegzaamheid en de cognitieve dissonantie daar zo mogelijk nog toegenomen.

Pandareus gaf in deze draad wel een verrassend gedetailleerde en correcte analyse.

[N-Vb]

De volgende voorzitter van Open VLD wordt ofwel ex-staatssecretaris Eva De Bleeker (50), ofwel Vincent Verbeecke (29), voormalig woordvoerder van Bart Somers en Gwendolyn Rutten. Zij hebben de meeste stemmen gehaald in de eerste ronde, die de voorbije weken tussen acht kandidaten plaatsvond. De Bleeker haalde 26,3 procent, Verbeecke 21,5 procent. Zij gaan door naar de tweede stemronde. Op 24 augustus kennen we de definitieve uitslag.

LEES OOK. Weinig animo voor voorzittersverkiezingen bij Open VLD: “Velen kunnen niet kiezen en laten anderen beslissen”

De Bleeker was van bij het begin al de favoriet in deze voorzittersverkiezing. Zij heeft een donkerblauw profiel en staat dicht bij ex-voorzitter Egbert Lachaert. Twee jaar geleden botste zij als staatssecretaris van Begroting met premier De Croo en werd daarna opzijgeschoven. Dat geeft haar nu een imago van martelaar, wat een voordeel is op een moment dat een deel van de achterban net een breuk wil met het tijdperk-De Croo.

LEES OOK. Een topfavoriet en drie échte uitdagers: dit zijn de kanshebbers om voorzitter van Open VLD te worden

Verbeecke is in deze voorzittersrace gestapt als kandidaat van een groep mensen uit nevenorganisaties zoals het Liberaal Vlaams Verbond, Liberales en de jongerenafdeling. Zij hebben zich achter hem geschaard als outsider zonder parlementair of lokaal mandaat. Verbeecke wordt vooral door jongeren gesteund, maar onder meer Antwerps kopstuk Paul Van Tigchelt steunt zijn kandidatuur ook.

Uitslag:

1. Eva De Bleeker: 2.203 stemmen, 26,26%
2. Vincent Verbeecke: 1.803 stemmen, 21,49%
3. Maurits Vande Reyde: 1.623 stemmen, 19,34%
4. Frédéric De Gucht: 1.546 stemmen, 18,43%
5. Tineke Van hooland: 683 stemmen, 8,14%
6. Bert Schelfhout: 345 stemmen, 4,11%
7. Maxime Natus: 106 stemmen, 1,26%
8. Stefaan Nuytten: 81 stemmen, 0,97%

Partijbestuur
Naast de voorzittersverkiezingen waren er zaterdag ook verkiezingen voor het nieuwe partijbestuur bij Open VLD. Ook daarbij gooide Eva De Bleeker hoge ogen: ze haalde meer stemmen dan ontslagnemend premier Alexander De Croo. Oud-partijvoorzitter Egbert Lachaert haalde maar net iets minder stemmen dan De Croo.

Opvallend: Vincent Van Quickenborne en Gwendolyn Rutten, die voorheen in het partijbestuur zetelden, raakten niet meer verkozen. Het partijbestuur van Open VLD bestaat uit 21 leden: 10 partijmandatarissen en 10 Open VLD’ers die geen politiek mandaat hebben.

[Libro]

Verbeecke, is dat die kandidaat van het liberale establishment?

[reservespeler]

Gelukkig mocht ik niet meestemmen bij deze vertoning

[N-Vb]

Ongeveer elke kandidaat-voorzitter vond het nodig om uitgebreid te komen uitleggen dat dit n?*ét de richting is die de liberale partij uit moet. En zo versterken al die Open VLD’ers weerom het beeld dat de partij inderdaad een zootje is. Hoe dat zo ver is kunnen komen?

De klassieke uitleg is dat de Open VLD zich ‘kapot heeft geregeerd’: na 25 jaar onafgebroken omgang met de macht blijft er niets anders over dan hang naar die macht en nauwelijks gecamoufleerd opportunisme. Tot zelfs de vaste kiezers beginnen af te haken. Maar klopt dat wel? Zou de vermeende reden voor de neergang van de Open VLD tegelijk geen goede omschrijving zijn van het succes van het liberalisme van de MR ?* la façon de Georges-Louis Bouchez: een partij die bestaat uit ‘hang naar de macht en nauwelijks gecamoufleerd opportunisme’?

Waarom blinkt de ene voorzitter van gezondheid, en moeten Open VLD’ers in volle zomer een man of vrouw tot voorzitter verkiezen die tot voor kort zelfs in eigen rangen hoogstens als een B- en meestal een C-figuur werd beschouwd?

Tegennatuurlijk
Het is voor de Open VLD het bittere einde van een cyclus die exact 25 jaar geleden zo triomfantelijk begon. In de zomer van 1999 was bij de verkiezingen een einde gekomen aan 40 jaar onafgebroken christendemocratische hegemonie. Paarse regeringen namen het over: blauw en rood zouden het land een nieuwe kleur geven.


De spil was de nieuwe premier, Guy Verhofstadt. Voorheen stond Verhofstadt nochtans bekend als liberaler dan liberaal: hij schreef twee Burgermanifesten die de markt verheerlijkten, de staat verketterden en neerkeken op de (georganiseerde) samenleving. In die zin waren ze puur thatcheriaans – ‘there’s no such thing as a society.’ De pagina’s over de islam en migratie hielden bovendien het midden tussen de huidige partijprogramma’s van de N-VA en het VB. Zo was Verhofstadt de onbetwiste kampioen geworden van een harde rechterzijde – van vaak Vlaamsgezinde conservatieven, libertairen, neoliberalen en anti-alles’ers die allemaal vonden dat de belastingen te hoog waren en de staat te machtig was.

Ineens waren de liberalen begaan met de zwakkeren en waren ze betrokken bij al het leed op deze wereld.
Maar ook al koesterde die Vlaamse rechterzijde Verhofstadt als haar hoop in bange dagen, de Wetstraat keerde hem de rug toe en versperde de liberale partijen de terugkeer naar de macht. Waarop Verhofstadt in zijn Derde Burgermanifest zijn koers corrigeerde – en zelfs fundamenteel veranderde. Hij omarmde voortaan ‘het algemeen belang’ als medicijn tegen ‘angst’ en ‘afgunst’. Ineens waren de liberalen begaan met de zwakkeren en waren ze betrokken bij al het leed op deze wereld. Het leek een haast tegennatuurlijke pose, maar electoraal leidde ze wel tot een merkwaardig succes. Voor het eerst sinds de jaren 1930 werd een liberaal eerste minister van België.

Pure rock-’n-roll
De eerste paars-groene jaren verliepen in een sfeer van pure rock-’n-roll. Het regeringswerk stond dan ook bol van de symboliek. Aan Franstalige kant was vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken ‘papa’ Louis Michel daarvoor de geknipte figuur. Bij een bezoek aan Fidel Castro reed hij op een Harley-Davidson door Havana, bij een bezoek aan Libië dronk hij in een woestijntent thee met Muammar Al-Khaddafi.


Wie vandaag op Wikipedia zoekt naar de grote verwezenlijkingen van Paars I krijgt een waslijst met beslissingen die meer dan twintig jaar later nog vaak een belletje doen rinkelen: de euthanasiewet, de kernuitstap, de maximumfactuur, het Zilverfonds (een veel te snel opgegeven poging om de vergrijzing voor te bereiden door de overschotten die er toen waren niet uit te geven maar op te potten), de snel-Belgwet, het homohuwelijk enzovoort. Wat er n?*ét bij staat, is de allerbelangrijkste hervorming: die van de personenbelasting.

Peperduur
Dat was het terrein waar de tweede man van de MR zich erg thuis voelde. Van 1999 tot 2011 zou Didier Reynders onafgebroken minister van Financiën zijn, nadien werd hij nog eens acht jaar minister van Buitenlandse Zaken. Reynders is het vleesgeworden symbool van l’exercice du pouvoir, dus niet van de macht zelf maar veel meer van de machtsoefening, het omgaan met macht als een hogere kunst. Macht niet als doel maar als noodzakelijk middel. Zijn belastinghervorming was zelfs een halve staatsgreep waard. In de praktijk was die hervorming vooral een verlaging van de personenbelasting. Iedereen zag zijn belastingen dalen, maar door specifieke maatregelen zoals de afschaffing van de hoogste aanslagvoeten daalden die van de grootste inkomens nog het meest. Tot groot jolijt van de rijken.


Tijdens Verhofstadt II slaagde Didier Reynders erin een tweede, vergelijkbare operatie door te voeren. De invoering van de zogenaamde notionele-interestaftrek werd een van de belangrijkste (maar ook duurste) geschenken die het Belgische bedrijfsleven toegeschoven kreeg. ‘Notioneel’ komt van het Franstalige begrip ‘notion’ of ‘concept’. Het gaat om een aftrek van puur denkbeeldige, ‘conceptuele’ interesten op investeringen met eigen kapitaal. De uitleg voor die operatie luidde dat zo de kapitaalstructuur van onze bedrijven zou worden versterkt. Dat is ook gebeurd, zij het dat die operatie vooral bedoeld was als een gigantische belastingaftrek voor werkelijk alle bedrijven, ongeacht hun kapitaalstructuur, en dat voor vele jaren. In 2011 was de notionele interest van alleen de top-20 van de Belgische bedrijven goed voor een belastingvoordeel van ruim 8 miljard euro. Pas tijdens de Vivaldi-regering is men die peperdure gunstmaatregel gaan terugschroeven.

De PS heeft de naam zich te bezondigen aan cliëntelisme, maar geen enkele partij heeft dat de laatste decennia consequenter gedaan dan de MR.
Om het MR-plaatje te vervolledigen: Sabine Laruelle was als minister van Kmo’s en Middenstand het geheime wapen van haar partij. Van 2003 (Verhofstadt II) tot 2014 (het einde van Di Rupo) vocht zij met een syndicale ijver voor de (sociale) rechten van haar doelgroep. Terwijl het sociaal statuut van werknemers en ambtenaren zwaar onder vuur kwam te liggen, ging dat van de zelfstandigen en middenstanders met sprongen vooruit.

Samengevat: de PS heeft de naam zich te bezondigen aan cliëntelisme, maar geen enkele partij heeft dat de laatste decennia consequenter gedaan dan de MR. De welgestelde burger, de bedrijven, de zelfstandigen en middenstanders: ook in armlastige tijden werden ze in de watten gelegd.


Dat verzorgen van ‘het eigen volk’ zou op Buitenlandse Zaken nog cynischer trekjes krijgen: zeker onder Reynders draaide de blauwe bevorderingsmachine op volle toeren. Zelfs een aantal diplomaten met een PS-benoeming schaften plots een lidkaart van de MR aan. De MR hanteerde consequent een politiek model waarbij het eigenbelang – of noem het groepsbelang – primeerde op het algemeen belang van Verhofstadts Derde Burgermanifest.

Intern lawaai
Verhofstadt zelf was door zijn ambitie om de CD&V van de macht te stoten en door zijn functie als zittend premier de gevangene geworden van zichzelf. Hij kon niet anders dan als regeringsleider vasthouden aan dat vage en nooit goed invulbare begrip ‘algemeen belang’: politiek is altijd ook een strijd tussen botsende belangen. Maar daardoor werden hij en de liberale partij ineens een onmisbare factor in de Belgische politiek. Samen met de socialist Frank Vandenbroucke was de liberaal Verhofstadt in die jaren de grote beijveraar van ‘de Derde Weg’, het mystieke huwelijk tussen liberalisme en socialisme. Ineens leek ook de Open VLD boven het gepolariseerde politieke krakeel te staan. Daardoor kon de partij in zee gaan met élke coalitiepartner van links of rechts. Of het nu de regeringen- Leterme en -Van Rompuy (beiden CD&V) waren, de regering-Di Rupo (PS) of nadien de Zweedse coalitie (de eerste regering met zelfs de N-VA erbij), de Open VLD stond altijd paraat. Vivaldi, met de N-VA eruit en de groenen erin? ‘Hoezee!’ vond de Open VLD.



Dus ook voor de nieuwe leiding van de Vlaamse liberalen geldt: choose your battles. Een partij die niet weet waarvoor op te komen en waartegen te vechten, heeft een existentieel probleem. In die zin valt het te vrezen dat de Open VLD zich nu al mag beginnen te reppen om er ten vroegste weer te staan bij het begin van het vólgende decennium. Een partij voor de verre toekomst: ook dat is een ambitie. bron: Knack

[daiwa]

Oorspronkelijk geplaatst door N-Vb

welke redenen ziet u waarom o-VLD zo slecht scoorde?

Dat ze zo slecht scoorden is omdat ze hun joker niet hebben ingezet.
Somers zegt dat hij in zijn leven nog maar zelden zo'n mensen is tegen gekomen die zo'n authentiek liberaal engagement hebben in de beste betekenis van het woord.

https://www.youtube.com/watch?v=bpAJpmAMdhs