Europabeleid

[Lauretta]

Graag had ik jullie visie op de volgende uitspraak:

de EU moet op de eerste plaats intergouvernementeel worden uitgebouwd. de macht van de leden-naties mag niet worden gefnuikt. een mastodont van dee VSA doet alleen maar de spanning in de wereld toenemen

zelf ben ik hier wel mee akkoord. Er kan volgens mij geen eenheid vormen als de verschillende beleidsvormen zo erg van elkaar verschillen zoals in Europa. De macht van de staten apart zal er dan uiteindelijk wel voor zorgen dat Europa er als eenheid ook sterker van wordt. Bovendien is de kans aanwezig dat sommige lidstaten het zullen aanvoelen als het afnemen van hun beslissingsbevoegdheid als ze deze moeten afgeven aan het supranationale beleid.

[Derk de Tweede]

Europese eenheid?
Met Frankrijk daarbij?
Onmogelijk.

[Geert C]

Oorspronkelijk geplaatst door Lauretta

Graag had ik jullie visie op de volgende uitspraak:

de EU moet op de eerste plaats intergouvernementeel worden uitgebouwd. de macht van de leden-naties mag niet worden gefnuikt. een mastodont van dee VSA doet alleen maar de spanning in de wereld toenemen

Ik zou hier toch graag bij opmerken dat een federaal of confederaal Europa niet noodzakelijk, en zelfs waarschijnlijk niet, op de Verenigde Staten zou lijken qua stijl van bestuur en functioneren. In dit verband wordt er dikwijls gekeken naar het Duitse model.

Het is nu iets te laat om mijn visie over de stelling te geven, maar ik zal dat morgen zeker doen.

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Lauretta

Graag had ik jullie visie op de volgende uitspraak:

de EU moet op de eerste plaats intergouvernementeel worden uitgebouwd. de macht van de leden-naties mag niet worden gefnuikt. een mastodont van dee VSA doet alleen maar de spanning in de wereld toenemen

zelf ben ik hier wel mee akkoord. Er kan volgens mij geen eenheid vormen als de verschillende beleidsvormen zo erg van elkaar verschillen zoals in Europa. De macht van de staten apart zal er dan uiteindelijk wel voor zorgen dat Europa er als eenheid ook sterker van wordt. Bovendien is de kans aanwezig dat sommige lidstaten het zullen aanvoelen als het afnemen van hun beslissingsbevoegdheid als ze deze moeten afgeven aan het supranationale beleid.

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Het idee van een vereniging van Europa gaat natuurlijk ver in de geschiedenis terug. Afgezien van alle gewelddadige pogingen was Victor Hugo de eerste die pleitte voor een ‘Verenigde Staten van Europa’. Na de revoluties van 1848 organiseerde hij in Parijs een internationaal congres voor de vrede. Omdat ik van zijn stijl geniet citeer ik een stukje van zijn toespraak: "Ooit komt de dag waarop U Frankrijk, U Rusland, U Italië, U Engeland, U Duitsland, U allen, naties van het continent, zult samensmelten tot een hogere eenheid, zonder uw afzonderlijke kwaliteiten of uw roemrijke eigenheden te verliezen. Dan zult U broederlijkheid vormen, net zoals Normandië, Bretagne, Bourgondië, Lotharingen, de Elzas en al onze provincies die samengesmolten zijn tot Frankrijk. Ooit komt de dag dat er geen andere slagvelden meer zullen zijn dan de markten die zich openen voor de handel en de geesten die zich openen voor de ideeën. Ooit komt de dag dat die twee immense groepen die nu tegenover elkaar staan, de Verenigde Staten van Amerika en de Verenigde Staten van Europa, mekaar de hand reiken over de oceaan. Dan zullen ze hun producten, handel, industrie, kunst en genieën uitwisselen en de wereld ontginnen, de woestijnen veroveren, de schepping verbeteren onder het alziende oog van de Schepper, en voor het welzijn van allen, de broederlijkheid van de mensen en de kracht van God als twee oneindige krachten combineren!"
Niet alleen een ‘rechtse’ idealist als Hugo maar ook Karl Marx en Friedrich Engels pleitten in 1848 in hun Communistisch Manifest tegen de natiestaten: "Proletariërs aller landen, verenigt u. De proletariërs hebben daarbij niets te verliezen dan hun ketenen. Zij hebben een wereld te winnen."

In WO-II werd in verzetskringen gewerkt aan plannen om Europa op vredelievende wijze te verenigen na de bevrijding. De basis van deze plannen was de gemeenschappelijke afkeer van agressief nationalisme en de overtuiging dat het heropgebouwde Europa na de oorlog moest afstappen van het traditionele systeem van natiestaten. Gedurende de crisis van de jaren dertig bleken de natiestaten ombekwaam om de sociaal-economische problemen adequaat aan te pakken. Door zich terug te trekken in een protectionistische handelspolitiek hadden ze de negatieve economische spiraal enkel versterkt. Het leidde tot een cascade van oorlogsgeweld.
Een van de basisteksten van het Europese federalisme, het Ventotene Manifesto, werd in 1941 opgesteld door Altiero Spinelli en Ernesto Rossi. Deze tekst werd de inspiratiebron voor het gezamenlijk Manifest van de Europese Verzetsbewegingen uit 1944.In dit manifest opgesteld tijdens een geheime ontmoeting van verzetsbewegingen in Genève werd gepleit voor een federale opbouw van Europa.

Een voorloper van Europese integratie is de Benelux. Vooral de arrogante Nederlanders waren voor een intergouvernementele opzet. Zij zagen zich met Nederlands-Indië als middelgrote mogendheid en wilden niets weten van vergaande coördinatie of harmonisatie. De Benelux bestaat nog steeds. Meestal worden deze overbodige instellingen niet opgeheven en verdienen uitgerangeerde politici/topbeambten er nog een dikbelegde boterham aan.

Een andere tak van oorsprong vormt de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking (OEES). Deze heeft als basis een Amerikaans initiatief. George Marshall stelde in 1947 voor om financiële en economische hulp aan de Europese landen te verstrekken. Een belangrijke reden was daarvoor de indammingspolitiek tegen het communisme. In hetzelfde 1947 werden de communisten uit West-Europese regeringscoalities gezet (ondermeer in België, Frankrijk en Italië). Ook de OEES was intergouvernementeel, vooral op aandrang van het VK. De belangrijkste taak was het verdelen van de Marshallhulp. Wegens het intergouvernementalisme kwam er van gezamenlijke economische politiek niets terecht. Na beëindiging van de Marshallhulp in 1952 leidde zij een kwijnend bestaan en na de vorming van de EEG in 1958 werd de OEES in 1960 op aandrang van de VS omgevormd tot de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). Tot de OESO behoren ook niet-Europese landen en zij heeft zich ontwikkeld tot een overlegforum voor westerse industrielanden zonder directe politieke macht.

De Raad van Europa is weer een andere poging. In 1948 kwamen in Den Haag ongeveer 700 notabelen bijeen op het Europese Congres. Actiepunten waren onder andere een verenigd Europa, de rechten van de mens en een Europees parlement. De Franse minister Bidault initieerde na afloop van het congres onderhandelingen die leidden in 1949 tot het statuut van de Raad van Europa. Vooral de toetreding van West-Duitsland werd als een prioriteit gezien, de inkapseling ervan in het westerse kamp zonder dat Duitsland opnieuw een bedreiging voor de vrede zou kunnen gaan vormen. Duitsland werd lid in 1950. De structuur van de Raad van Europa werd eveneens intergouvernementeel; hoewel Frankrijk en België aandrongen op meer efficiënte besluitvormingsprocedures vonden ze wederom het VK en ook de Scandinavische landen tegenover zich. Ook de Raad van Europa bestaat heden ten dage nog. De meeste Europese landen zijn er nu lid van, inclusief Rusland dat toetrad in 1996. Zijn belangrijkste verdiensten liggen op het gebied van de mensenrechten. Het ‘Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden’ werd in 1953 van kracht. Een belangrijke uitbreiding vond plaats in 1983 toen het ‘Protocol inzake de afschaffing van de doodstraf’ werd ondertekend.

Voor de voorstanders van Europese integratie waren de resultaten van de verschillende genoemde intergouvernementele wijzen van aanpak ontgoochelend. De doorbraak kwam met de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS). In 1950 formuleerde Robert Schumann het voorstel om de gehele Frans-Duitse productie van kolen en staal onder een gemeenschappelijke Hoge Autoriteit te plaatsen. De EGKS was voor Frankrijk een doeltreffende manier om controle over de West-Duitse economische ontwikkeling te verkrijgen en voor West-Duitsland de kans om na de vernietiging in WO-II een snelle wederopbouw te kunnen starten. De vaders van deze integratie, Jean Monnet en Robert Schumann, wensten dat alle deelnemende landen vooraf de supranationale Hoge Autoriteit zouden erkennen, zodat niet weer een initiatief zou verzanden in intergouvernementeel gekrakeel. Voor de Britten was het supranationale standpunt onaanvaardbaar en zij traden niet toe. Het verzwakte Italië en de kleine lage landen België, Nederland (met verlies van Nederlands-Indië inmiddels) en Luxemburg kozen eieren voor hun geld en accepteerden de EGKS. De kleine landen zorgden ervoor dat er een Raad van Ministers werd opgericht die de lidstaten vertegenwoordigde, opdat de Hoge Autoriteit niet alleen de Frans-Duitse kaart zou spelen. De Raad diende in een belangrijk aantal gevallen een bindend advies te geven vooraleer de Hoge Autoriteit kon beslissen.

Onder invloed van vooral Paul-Henri Spaak kwam de Europese Economische Gemeenschap (EEG) tot stand. Het EEG-verdrag gekoppeld aan Euratom voorzag in een verdere economische integratie door middel van een gemeenschappelijke markt en een gemeenschap voor atoomenergie. De EEG werd in 1957 opgericht. De EEG kwam er vanzelfsprekend niet zonder tegenstand. Maar de Sovjet-Unie en de VS hielpen ongewild een handje. De onderdrukking van de Hongaarse opstand in 1956 door de SU dreef de West-Europese landen nauwer samen. In 1956 sloot de Egyptische president Nasser de toegang tot het Suezkanaal. Het VK en Frankrijk besloten daarop troepen naar Egypte te sturen. Onder druk echter van de VS en de SU werden beide landen gedwongen hun troepen terug te trekken. Konrad Adenauer bracht heel slim een bezoek aan Parijs in volle Suez-crisis en dat deed Frankrijk mede besluiten via de Europese integratiekaart haar stem in de wereld te versterken.
De communautaire structuur van de Europese Gemeenschap (EG), waartoe de EEG, de EGKS en Euratom in 1967 fuseerden, met uiteindelijk een Europese Commissie, was minder supranationaal dan die van de EGKS. De Hoge Autoriteit had eigen beslissingsbevoegdheden, de Europese Commissie kon alleen voorstellen indienen. In de EG kreeg de Raad van Ministers de beslissingsmacht in handen. Met de EEG en vervolgens de EG werden enerzijds meer beleidsgebieden onder de gemeenschappelijke noemer gebracht, anderzijds werd opnieuw meer het intergouvernementalisme omarmd door de macht bij de Raad van Ministers te leggen.

Alvorens verder te gaan met de EU is het waard om te vermelden dat het VK na het bedanken tot toetreding van de EGKS en de vorming van de EEG een Europese Vrijhandelshandelsassociatie (EVA) initieerde binnen de OEES in 1959. Intergouvernementeel van opzet en tot mislukken gedoemd zijn de meeste EVA-landen met uitzondering van IJsland, Liechtenstein, Noorwegen en Zwitserland tegenwoordig lid van de EU.

De EG sukkelde een aantal jaren voort. Na de twee energie crises van 1973 en 1979 en de daaropvolgende economische neergang beseften Helmut Kohl en François Mitterrand in de jaren tachtig dat versterking van de Europese besluitvormingscapaciteit nodig was. In 1986 kwam de ‘Europese Akte’ of ook wel ‘Europese Eenheidsakte’ tot stand. Deze voorzag in besluitvorming middels gekwalificeerde meerderheidsstemming (Engels: qualified majority voting; QMV) in de Raad van Ministers.
Intussen was in 1973 ook het VK tot de EG toegetreden. De meeste Britten realiseerden zich zoals eerder de Fransen dat hun wereldimperium in duigen lag en dat hun economische toekomst alleen in Europa kon liggen. Hierbij ligt de nadruk op de economie, want als aanstichters van de VS proberen ze nog steeds zoals Tony Blair in de kont ervan te kruipen en wordt de politieke Europese vereniging zoveel mogelijk gesaboteerd.
Het VK bij monde van Margaret Thatcher stemde ook in met QMV voor zover het aangelegenheden betrof die de creatie van een interne markt betroffen. Door de Europese Akte kon een groot aantal besluiten over de vorming van de interne markt snel worden genomen wat uiteindelijk resulteerde in 1992 in het ‘Verdrag van Maastricht’ of het ‘Verdrag betreffende de Europese Unie’. Maastricht zorgt ervoor dat eindelijk het Europees Parlement of met andere woorden dat de burgers van Europa eindelijk wat invloed kregen op het Europese beleid door de medebeslissingsprocedure. Voor de besluiten onder de medebeslissingsprocedure dienden zowel de Raad als het Europese Parlement hun goedkeuring te betuigen.

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

In de EU is er nog geen sprake van substantiële integratie. Maar er bestaat wel een duidelijk belang voor de EU-inwoners van een grote EU boven een ministaatje als bijvoorbeeld België. Het voorkomen van oorlogsdreiging tussen de Europese staten, de voordelen van de grote Europese markt, de internationaal sterke positie, de noodzakelijke strijd tegen grensoverschrijdende criminaliteit en terrorisme en zomeer zijn duidelijke punten die het belang voor de individuele inwoner van de EU aangeven voor integratie. Deze zaken pleiten voor substantiële integratie. Een keerpunt in de ontwikkeling van de EU is, naast de oprichting van de EGKS, de toetreding van het VK tot de EG in 1973. De xenofobe Britten die nog steeds dromen over hun empire realiseerden zich uiteindelijk dat ze internationaal zo zwak stonden dat een aansluiting bij Europa voor hen veel gunstiger zou zijn dan een einzelgang. De neiging van ieder volk is zich zo klein mogelijk te organiseren. Dat is organisatorisch makkelijker; in veel Europese landen bestaat er vaak maar één dominante taal. Maar als de voordelen van die gemakkelijkere organisatie niet opwegen tegen de nadelen van een zwakke economische positie als kleine eenheid dan zijn de meesten toch wel te porren voor integratie.

De integratie gaat langzaam. Vooral in economisch gunstige tijden heeft men snel de neiging te denken dat men het wel alleen kan. De Europese integratie heeft zijn acceleraties meestal verkregen na crises en politieke disrupties. Voorbeelden zijn: de EGKS als gevolg van WO-II; de EEG werd versneld door de Suez-crisis; de aansluiting van het VK na de oliecrisis; de uitbreiding met Midden-Europese landen na het vallen van de Muur. Samenvattend blijkt het individuele belang voor integratie van de EU groot te zijn en ik denk dat ze zal verdergaan.

We leven momenteel in een hoogconjunctuur en dan zou de integratie volgens de theorie zeer traag moeten vorderen. Ik hoop echter dat de theorie niet klopt want het ondemocratische gehalte van de EU hangt me de keel uit. Er worden tal van maatregelen bedacht door bureaucratische instellingen. Wanneer krijgen we als Europese burgers nu eens een echt Europees parlement met zeggenschap (initiatiefrecht)?

Kortom: pro federaal Europa. Maar een federaal Europa is wat anders dan een Europese superstaat. In bvb de VSA zijn er grote verschillen tussen staten. In sommige staten zijn referenda mogelijk, is prostitutie legaal, zijn casino’s toegestaan, in andere is dat alles niet mogelijk. Verschillen moeten blijven, maar de vorming van een grote Europese markt met vrij verkeer van goederen, diensten, kapitaal en personen met de nodige democratische politieke controle erop, en één buitenlands beleid moet alleszins worden nagestreefd.

[Pelgrim]

Als Frankrijk tegen de oorlog in Irak is en GB voor, wat gaat de EU dan zeggen?

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

Als Frankrijk tegen de oorlog in Irak is en GB voor, wat gaat de EU dan zeggen?

Als de socialisten tegen zijn en de liberalen voor, of andersom, wat dan? Het gaat er natuurlijk om dat er een Europese democratische parlementaire meerderheid komt, gebaseerd op de individuele Europese kiezer.

[Pelgrim]

dat is enkel mogelijk indien er één europese nationale ruimte bestaat en die is er niet.
Europese meerderheden zijn de doodsteek voor elk europees denken, ik wil niet dat de pro amerikaanse ultrakapitalistische oost europese staten west europa privatiseringen en oorlogen gaan opleggen.
België moet een vetorecht behouden, hoe dan ook. Onze nationaal verworven recht- en welvaartstaat is te waardevol voor eurocratisch gezever.