De parabel van een nieuw species in wording

[Dirk A]

Oorspronkelijk geplaatst door Bob

Ge begint goed, maar ge vervolledigd uw zin niet. Al beter is :
"transfers zijn niet meer dan een logisch gevolg van een gelijke behandeling van individuen, die op zichzelf een ongelijke inspanning leveren, als bijdrage aan het geheel, de maatschappij, de staat"

Of hoe België bewijst dat socialisme in 1 regio een extra 'gelijke behandeling' nastreeft, door de andere regio als ongelijke te behandelen. Ik verduidelijk:

Het Waalse bevolkingsaantal bedraagt 33% van de totale bevolking van België en het Vlaamse bevolkingsaantal bedraagt 58%. Vlaanderen genereert meer dan 63% van het BNP. Hierdoor is er een grote pool aanwezig (63%), die uitgebuit kan worden door een kleiner aantal van de bevolking. Plastisch kan je dit voorstellen als een kleinere parasiet, die een groot zoogdier uitzuigt.

Het verschil in export tussen Vlaanderen en Wallonië is frappant. Het aandeel van Vlaanderen in de Belgische uitvoer is 82,4% en van Wallonië 15,7%.
Binnen een Belgische context vormt de regio Wallonië een gesloten economie, een gesloten productie systeem, infeite een eiland binnen Europa dus, maar wel vastgeklingd aan Vlaanderen. Terwijl Vlaanderen op zich een open economie vormt. Voor Vlaanderen is het belangrijk concurrentieel te zijn ten opzichte van zijn buurlanden, terwijl in Wallonië de export-hefboom 5 keer minder doorweegt (82,4% / 15,7%) Naar loonvorming en tewerkstelling, opereert Wallonië vooral in een binnenlands context. Plastisch kan je dit voorstellen als een parasiet die inwendig in het zoogdier aanwezig is. Vermits de parasiet kleiner is als het zoogdier en het zoogdier grote hoeveelheden voedsel tot zich neemt (veel import dmv veel export), kan de parasiet naar zijn normen grote hoeveelheden opzuigen, zonder dat het zoogdier hiervan onmiddellijk zou doodgaan. In de biologie spreekt men in dit geval van het streven naar een evolutionair evenwicht: als de parasiet te groot wordt, dan zal hij de gastheer doodzuigen, en zonder gastheer zal ook de parasiet sterven. Sommigen noemen dit precaire evenwicht socialisme.

Door de hegemonie van de PS in Wallonië (42% van de zetels), kan Di Rupo zijn kiezerspubliek bekoren met een allegaartje van allerlei voordelen. Hij hoeft hiervoor enkel de transfer in stand te houden en aan de macht te blijven. Zelfs de angst voor de splitsing van België, doen de Walen niet overlopen naar het FDF. BHV interesseert de Walen niet, zo vergewissen de Belgicisten zich. Ze hebben alle voordeel om het parasitaire systeem in stand te houden en hoeven enkel af en toe hiervoor eens te gaan stemmen. Laten ze het systeem los, zo denken ze, dan zijn ze verloren. Plastisch voorgesteld, is de gastheer niet meer over zijn beslissingen de baas, met andere woorden de parasiet zit in de hersenen van het zoogdier. Vanwege de pariteit, grendelwetten en een reeks van andere democratische ongelijkheden, kan de parasiet verschillende taken van de gastheer blokkeren en heeft hij voor een groot gedeelte de controle over de gastheer. Hij heeft zelfs zoveel controle over de gastheer, dat deze zich niet bewust is van het parasitaire effect. De gastheer voelt zich soms wat loom, maar hij is inferieur. Dit lagere species kan zich niet tegen de parasiet verdedigen.

Het evenwicht tussen Vlaanderen en Wallonië is in volle evolutie. De grenzen liggen nooit definitief vast. Voor de PS moet Brussel uitbreiden en vervolgens moet Wallonië Brussel annexeren. De verfransing zorgt er voor dat Wallonië uitbreidt. Nederlands spreken is geen noodzaak.
Verder is het voor de PS totaal onbelangrijk dat de concurrentiepositie op het vlak van export van België gehandhaafd blijft. De loonindex moet helemaal niet afgeschaft worden, want de PS is kortzichtig hebzuchtig. Bruto lonen mogen nooit stagneren, want de PS streeft naar ogenblikkelijke groei in BNP. Lange termijn denken is helemaal niet noodzakelijk. De loonwig heeft geen belang. De PS is immers een socialistische partij en leeft van de herverdeling. Vlaanderen is in deze optiek op korte termijn van minder belang. Hier en daar zal er een bedrijf sluiten, maar dit is slechts een langzaam proces. De export-hefboom zorgt ervoor dat dit proces lange tijd kan doorgaan, zonder onmiddellijke zichtbare schadelijke effecten voor Wallonië. Integendeel, alles gaat goed. Wallonië wordt rijker, en kan steeds meer inkopen. Dit zorgt voor een multiplicator effect en de EURO-zone zorgt ervoor dat het inflatie-effect wordt gecompenseerd. België handhaaft zich in het geografische centrum van Europa. Een echte regering is hierbij zelfs niet nodig.
De parasiet kiest voor een langzame dood van zijn gastheer. Inwendig verteert hij de gastheer (verfransing en loonindex), uitwendig zorg hij dat de gastheer minder voedsel binnen krijgt (loonindex). Met andere woorden de parasiet gebruikt zijn gastheer als een cocon. De gastheer fourageert in het meest voedselrijke gebied (centrum van Europa). De parasiet wordt langzaam groter en de parasiet wacht juist lang genoeg tot de gastheer oud en vergrijsd is en hij groot genoeg is om de gastheer voor dood achter te laten. Dan zal de parasiet fladderen naar een nieuwe gastheer, veel groter en bijgevolg veel interessanter. Wallo-Brux zal het nieuwe species zijn en Frankrijk zijn gastheer.