Ware Helden 5: Hoe Chiune Sugihara duizenden joden redde.

thePiano · 5 oktober 2003, 18:40

Andermaal een pakkend en waargebeurd verhaal dat getuigt van heroïsche moed. Deze keer een verhaal uit augustus 1940, hoe de Japanse Consul-generaal Chiune Sugihara en zijn vrouw Yukiko duizenden joden hielpen ontsnappen uit Litouwen.

Ondanks het verbod van Buitenlandse Zaken in Tokio, besliste Sugihara om slechts dat te doen wat zijn geweten hem ingaf.

Na de oorlog zouden de meesten nazi-misdadigers zich onschuldig vinden en verklaren slechts bevelen te hebben uitgevoerd.

[size=6]Niet voor Sugihara![/size]

Litouwse nationalisten knuppelen joden dood onder de goedkeurende blikken van de Einsatzgruppen van de nazi's.

een kort fragment:

Gedurende 29 dagen, van 31 juli tot 28 augustus 1940, zaten Mr. en Mevr. Sugihara eindeloze uren visums te schrijven en te handtekenen. Uur na uur, dag na dag, en dat drie weken lang, schreven en handtekenden zij visums naar de vrijheid. Zij maakten soms meer dan 300 visums per dag waar ze normaal een maand over deden.

Yukiko hielp hem ook bij het registreren van de visa. Op het einde van de dag masseerde zij zijn door het vele schrijven vermoeide handen. Hij stopte niet eens om te eten. Zijn vrouw bevoorraadde hem met belegde broodjes. Sugihara besloot om zich geen enkele minuut pauze te gunnen want de mensen stonden in lange rijen, dag en nacht, aan te schuiven voor deze visa. Soms wanneer iemand trachtte over de omheining te klauteren kwam hij naar buiten om hen te kalmeren en hen ervan te verzekeren dat hij zijn best deed om iedereen te helpen.

Honderden visa werden er duizenden, want de tijd drong en het consulaat werd weldra gesloten en hij zou Litouwen dra moeten verlaten. Consul Sugihara bleef maar documenten uitschrijven en zelfs toen hij al in de vertrekkende trein zat, bleef hij vanuit het raam van de trein tot op het laatste ogenblik visa schrijven en handtekenen totdat de trein uit Kovno op 1 september 1940 vertrok uit het treinstation. Toen de trein het station uitreed drukte hij de visastempel en het stempelkussen van het consulaat nog gauw in de handen van een vluchteling die er later nog meer visa van kon maken en nog meer joden zou redden.

Lees er alles over op thePiano's website: http://www.thepiano.tk

Nom@d · 5 oktober 2003, 18:49

ThePiano je bent een slecht mens.
zo'n beelden zijn nu echt het laatste wat we willen zien.
ze doen ons denken aan het beest in ons dat we steeds moet onderdrukken om niet aan de oppervlakte te komen.
heb je geen foto's van bloemen of zo?

thePiano · 7 oktober 2003, 17:50

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nom@d

ThePiano je bent een slecht mens.
zo'n beelden zijn nu echt het laatste wat we willen zien.
ze doen ons denken aan het beest in ons dat we steeds moet onderdrukken om niet aan de oppervlakte te komen.
[size=6]heb je geen foto's van bloemen of zo?[/size]

O, toevallig ben ik wel aan een historisch stukje bezig voor m'n website dat handelt over het Duitse verzet in 1942/43 door Die Weisse Rose (De Witte Roos).

Een preview

5 oktober 2003, 18:40	#1
thePiano Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 20 augustus 2002 Locatie: Antwerpen, 't Stad van Alleman Berichten: 18.172	Andermaal een pakkend en waargebeurd verhaal dat getuigt van heroïsche moed. Deze keer een verhaal uit augustus 1940, hoe de Japanse Consul-generaal Chiune Sugihara en zijn vrouw Yukiko duizenden joden hielpen ontsnappen uit Litouwen. Ondanks het verbod van Buitenlandse Zaken in Tokio, besliste Sugihara om slechts dat te doen wat zijn geweten hem ingaf. Na de oorlog zouden de meesten nazi-misdadigers zich onschuldig vinden en verklaren slechts bevelen te hebben uitgevoerd. [size=6]Niet voor Sugihara![/size] Litouwse nationalisten knuppelen joden dood onder de goedkeurende blikken van de Einsatzgruppen van de nazi's. een kort fragment: Gedurende 29 dagen, van 31 juli tot 28 augustus 1940, zaten Mr. en Mevr. Sugihara eindeloze uren visums te schrijven en te handtekenen. Uur na uur, dag na dag, en dat drie weken lang, schreven en handtekenden zij visums naar de vrijheid. Zij maakten soms meer dan 300 visums per dag waar ze normaal een maand over deden. Yukiko hielp hem ook bij het registreren van de visa. Op het einde van de dag masseerde zij zijn door het vele schrijven vermoeide handen. Hij stopte niet eens om te eten. Zijn vrouw bevoorraadde hem met belegde broodjes. Sugihara besloot om zich geen enkele minuut pauze te gunnen want de mensen stonden in lange rijen, dag en nacht, aan te schuiven voor deze visa. Soms wanneer iemand trachtte over de omheining te klauteren kwam hij naar buiten om hen te kalmeren en hen ervan te verzekeren dat hij zijn best deed om iedereen te helpen. Honderden visa werden er duizenden, want de tijd drong en het consulaat werd weldra gesloten en hij zou Litouwen dra moeten verlaten. Consul Sugihara bleef maar documenten uitschrijven en zelfs toen hij al in de vertrekkende trein zat, bleef hij vanuit het raam van de trein tot op het laatste ogenblik visa schrijven en handtekenen totdat de trein uit Kovno op 1 september 1940 vertrok uit het treinstation. Toen de trein het station uitreed drukte hij de visastempel en het stempelkussen van het consulaat nog gauw in de handen van een vluchteling die er later nog meer visa van kon maken en nog meer joden zou redden. Lees er alles over op thePiano's website: http://www.thepiano.tk __________________ "Ik bewandel het rechte pad dat, zoals u weet, niet bestaat en ook niet recht is." (Fred Vargas in 'Un lieu incertain' - 2008)

5 oktober 2003, 18:49	#2
Nom@d Lokaal Raadslid Geregistreerd: 6 januari 2003 Berichten: 341	ThePiano je bent een slecht mens. zo'n beelden zijn nu echt het laatste wat we willen zien. ze doen ons denken aan het beest in ons dat we steeds moet onderdrukken om niet aan de oppervlakte te komen. heb je geen foto's van bloemen of zo?