Freddytex City

[De Rode Willem]

Het ging niet goed met de Freddy, grote baas van Freddytex-city. Hij had de helft van zijn biljartkeu aangebeten en al twee keer had hij het biljartlaken gescheurd. Dat was niet de gewoonte want ondanks Freddy steeds een drukbezet man was geweest, had hij zich bekwaamd in het biljartspel. Wie voor veel brood zorgt heeft ook recht op veel spelen was zijn devies. Freddy had sinds hij grote baas geworden was maar één doel voor ogen gehad en dat wes Freddytex city terug op de wereldkaart te plaatsen. Want samen met de afdeling tex was ook de grandeur van Freddytex-city een beetje verdwenen.

Freddy had zich doodgedanst voor Agusta, godin van de rijkdom maar niets hielp. Hij is dan maar eigenhandig zijn grote markt gaan heraanleggen. Ook op zijn stationsplein heeft de Freddy zijn bricoleurstalenten bot gevierd. Maar zoals ook Willem overkomt als hij knutselt blijft er op dat stationsplein niets zitten dat er zou moeten blijven zitten.

De perceptie was gewijzigd. Freddytex-city had terug de uitstraling die de grote baas bij zichzelf vond passen. En dat vertaalde zich in veelvuldige prijzen. Zo vonden de socialistische burgermeesters dat Freddy en zijn Freddytex-city de socialistische prijs voor socialistische stadvernieuwing moest krijgen. Ook de socialistische gilde van socialistische architecten eerden hem. De broederschap der socialistische toeristen riep Freddytex-city uit tot de grootste toeristische hit van het jaar nul.

De bewieroking door belanghebbende kennissen gingen Freddy snel vervelen. Die bestoefingen door het kransje intimi zijn dan ook maar waard wat ze waard zijn. Evenveel dus als de belastingsverlagingen van Verhofstadt. De Freddy geraakte gedeprimeerd. Dat verergerde toen hij op een zaterdag besloot eens door het hernieuwde Freddytex-city te flaneren. De regenvrije shoppingmall vervulde hem nog met grote vreugde en hij spendeerde er veel meer tijd dan gepeinsd. Bij invallende duisternis slenterde de grote Freddytex-city baas naar zijn grote markt. Wat hij daar zag stemde hem droevig. Zijn eigenhandig aangelegde en hoog geroemde plein lag er verlaten bij. De omringende horeca kloeg steen en been. Zijn stemming verergerde nog toen hij naar zijn nog hoger bewierookte stationsplein schuifelde. De tussenliggende stationsstraat bleek een aaneenschakeling van lege en ‘te huur’ staande vitrines. Op het plein bleken de meeste winkelpanden sneller terug leeg te lopen dan ze gevuld konden worden

Dit leidde dus tot bovenstaande biljartkundige anomalieën. De andere biljarters zaten in zak en as en wilden niets liever dan Freddy terug gelukkig maken. De oudste biljarter stelde voor een Afrikaans dorpje na te bouwen met negers en al er op en eraan. Zijn grootvader had met die inboorlingen veel succes gehad op de wereldtentoonstelling van 1897. De Freddy kwaad over zoveel ongehoord racisme trok zich mokkend terug in een hoekje. Maar het idee van voluntaristisch exploitatie van het exotische liet hem niet los. Waarom eigenlijk niet…. een anders gekleurd mens trekt volk, wekt interesse kortom het is ‘in’ met een andere exponent van de multicolorieke maatschappij uit te pakken. Maar hoe dat electoraal pragmatisme in een positieve boodschap te verpakken

Toen kwam het grandioze idee van de drie slechte koppels. Nooit gezien, nooit genoemd en waarschijnlijk te delicaat om via de wet op het racisme te laten vervolgen. Tegen zoveel slechtheid moest ‘wijze Gaspar’ worden opgevoerd in een wereldomvattend electoraal spektakel. Gaspar wist het toen nog niet, maar die drie koppels hebben hem een fantastisch electoraal recupereerbare ‘dienst’ bewezen. Deze wijze koning staat een prachtige politieke toekomst te wachten. En de Freddy heeft dank zij de Drie Stoute Koppels Freddytex-city terug op de wereldkaart geplaatst. En zij werden, ongelukkig voor het volk nog lang verkozen.

[rookie]

heel goeie. Je vergat enkel zijn cinema, zijn betaalparking (enkel in het weekend) en Gasparke's putten en kasseien nog

[Arnold]

http://forum.politics.be/showthread.php?t=85021

mvg,
Arnold.