Kan een dichter de wereld redden?

[Anna List]

plaats hier gedichten die je mooi vindt.

[Hoomer]

[Universalia]

[quercus]

Haaa, de poëzie! Ik hou ervan. Maar ik ben wel erg gewonnen voor de "vormvaste" poëzie. Rijm hoeft niet per se, maar er moet wel rytme, kadans in zitten. Versvoeten dus. Een gedicht waarin iets op zulk een schitterende wijze gezegd wordt dat het je leven lang bijblijft.

Persoonlijk ben ik gek op de Engelse poëzie, maar onze eigen Nederlandstalige is zeker niet te versmaden.

Een gedicht waar ik recentelijk op gebotst ben is er eentje uit einde 19e eeuw door William Ernest Henley. De arme man was dodelijk ziek (beendertuberculose). Maar, met typisch Engels stoïcisme (stiff upperlip) bleef hij doorvechten.

Invictus

Out of the night that covers me,

Black as the pit from pole to pole,

I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate
I am the captain of my soul.

Onoverwonnen

Vanuit de nacht die mij bedekt
Aardedonker van pool tot pool
Dank ik welke God dan ook
Voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de klauwen van omstandigheden
Gaf ik geen krimp, noch schreeuwde ik het uit
Onder geknuppel van het toeval
Is mijn hoofd bloedig, maar niet gebogen.

Voorbij deze plek van toorn en tranen
Duikt slechts de verschrikking op van schaduw
Maar de dreiging van de jaren
Vindt en zal mij vinden: onbevreesd

Het doet er niet toe hoe smal de poort
Hoe beladen met straf de toekomst ook is
Ik ben meester over mijn lot
Ik ben de gezagvoerder van mijn ziel

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door quercus

Haaa, de poëzie! Ik hou ervan. Maar ik ben wel erg gewonnen voor de "vormvaste" poëzie. Rijm hoeft niet per se, maar er moet wel rytme, kadans in zitten. Versvoeten dus. Een gedicht waarin iets op zulk een schitterende wijze gezegd wordt dat het je leven lang bijblijft.

Persoonlijk ben ik gek op de Engelse poëzie, maar onze eigen Nederlandstalige is zeker niet te versmaden.

Een gedicht waar ik recentelijk op gebotst ben is er eentje uit einde 19e eeuw door William Ernest Henley. De arme man was dodelijk ziek (beendertuberculose). Maar, met typisch Engels stoïcisme (stiff upperlip) bleef hij doorvechten.

Invictus

Out of the night that covers me,

Black as the pit from pole to pole,

I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate
I am the captain of my soul.

Onoverwonnen

Vanuit de nacht die mij bedekt
Aardedonker van pool tot pool
Dank ik welke God dan ook
Voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de klauwen van omstandigheden
Gaf ik geen krimp, noch schreeuwde ik het uit
Onder geknuppel van het toeval
Is mijn hoofd bloedig, maar niet gebogen.

Voorbij deze plek van toorn en tranen
Duikt slechts de verschrikking op van schaduw
Maar de dreiging van de jaren
Vindt en zal mij vinden: onbevreest

Het doet er niet toe hoe smal de poort
Hoe beladen met straf de toekomst ook is
Ik ben meester over mijn lot
Ik ben de gezagvoerder van mijn ziel

we hebben een versvoeten fetishist!

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna List

we hebben een versvoeten fetishist!

[Anna List]

op zo'n moment mis je een Dronkoers of Firestone om een fotootje te plaatsen.

[Skobelev]

Kan een dichter de wereld redden?

Misschien wel.

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Skobelev

Kan een dichter de wereld redden?

Misschien wel.

Bijlage 109698

dichten kon hij als de beste
hij heeft alles gedicht
lekkende daken en kranen
kelders dichtte hij
kapotgevroren waterleiding
geen lek was hem vreemd
gelast of gesoldeerd
ijzer of koper of metselwerk
alles heeft hij gedicht

nu, na jaren werken zit hij hier
werkeloze handen
rusteloos werkend verstand
zet hem aan ’t dichten
lekkende woorden
stromend uit zijn brein
gelast tot zinnen
verhalen zijn bedrijvig leven
in droge dichtvorm



- Hieronymus -

[quercus]

Nog zo een paar memorabele verzen.

Uit de bundel In Memoriam A.H.H. van Alfred Tennyson.

I hold it true.whate'er befall;
I feel it, when I sorrow most;
'T' is better to have loved and lost
Than never to have loved at all.

Die laatste twee verzen zijn bij sommige Britten deel gaan uitmaken van de vaste citaten-voorraad.

En hier enkele verzen uit het werk van Christina Georgina Rossetti:

Remember

Remember me when I am gone away,
Gone far away into the silent land;
When you can no more hold me by the hand,
Nor I half turn to go yet turning stay.
Remember me when no more day by day
You tell me of our future that you planned:
Only remember me; you understand
It will be late to counsel then or pray.
Yet if you should forget me for a while
And afterwards remember, do not grieve:
For if the darkness and corruption leave
A vestige of the thoughts that once I had,
Better by far you should forget and smile
Than that you should remember and be sad.

[TV-verslaafde]

"Sheep" "Pink Floyd"

Harmlessly passing your time in the grassland away
Only dimly aware of a certain unease in the air
You better watch out
There may be dogs about
I've looked over Jordan and I have seen
Things are not what they seem

What do you get for pretending the danger's not real
Meek and obedient you follow the leader
Down well trodden corridors into the valley of steel
What a surprise
A look of terminal shock in your eyes
Now things are really what they seem
No, this is no bad dream

The Lord is my shepherd, I shall not want
He makes me down to lie
Through pastures green he leadeth me the silent waters by
With bright knives he releaseth my soul
He maketh me to hang on hooks in high places
He converteth me to lamb cutlets
For lo, he hath great power and great hunger
When cometh the day we lowly ones
Through quiet reflection and great dedication
Master the art of karate
Lo, we shall rise up
And then we'll make the bugger's eyes water

Bleating and babbling we fell on his neck with a scream
Wave upon wave of demented avengers
March cheerfully out of obscurity into the dream

Have you heard the news?
The dogs are dead!
You better stay home
And do as you're told
Get out of the road if you want to grow old

[quercus]

Wie zich nog de film Four weddings and a funeral herinnert zal dit gedicht van W.H. Auden welm herkennen:

Wystan Hugh Auden (1907-1973)


Funeral Blues (Song IX / from Two Songs for Hedli Anderson)


Stop all the clocks, cut off the telephone.
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling in the sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever, I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun.
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

[De schoofzak]

Little birdy in the sky
left a poopy in my eye,
me not angry me not cry
me just happy cows can't fly.

[Hoomer]

Als de dood toch ooit moet komen,
nu misschien of ook wat later
dan zal ik hem niet kwaad bekijken
'k zal 'm geen verwijten maken, nee
Niet dat ik voor hem niet bang ben,
echt ik heb ook graag te leven,
maar ik heb na al de jaren
z'n komst zowat aanvaard,

Want ook al komt ie soms
gemeen geniepig wreed of overwacht
is ie soms niet om te dragen, nee.
Want ook al toont hij nooit begrip
en neemt ie onverschillig weg
wat je lief of dierbaar is,
hij is toch eerlijk als geen een.
Want hij kent geen onderscheid,
en jij ook grote vent,
met je opgespaarde geld
en je vervloekte ijdelheid,
ook al heb je nu wat macht
en buigt ieder naar je hand,
voor hem ben je toch gelijk,
hem kan je niet ontkomen.
Als de dood toch ooit moet komen,

Als de dood toch ooit moet komen
en me zegt ''Kom ga nu mee”.
je hebt zo wel genoeg gehad
dan zal ik niet beginnen klagen, nee.
Het doet misschien wel even pijn dan
want het leven biedt zo veel
en het afscheid van je vrinden
valt misschien dan wel wat zwaar.
Toch zal ik hem gewillig volgen
zonder aarzel en heel gedwee
'k zal 'm echt geen uitstel vragen, nee.
Of enkel nog een weinig tijd dan,
om nog voor een laatst keer,
de wreedheid weer te zien van hen
die van zichzelf een rechter maakte
'k zal 'm vragen voor m'n alles
voor een enkel ogenblik over een of ander land
waar het weer eens oorlog is,
laat me nog eens voor een keer walgen
van die opperbazen die het leven
van zovelen onverschillig zinloos maakten
laat me nog eens een keer braken
op de smerige gezichten van hen die bevelen gaven
laat me nog eens een keer wenen
op al die nutteloze graven
dan zal ik willoos met je komen.
Als de dood toch ooit moet komen,

Maar als ie dan ooit bij me komt
geruisloos stil en onverwacht...
op zo'n goeie warme dag,
waarop het goed is om te leven, nee.
Nee als ie dan ooit bij me komt
op zo'n goeie warme dag
met daar boven ooh de zon
alsof je pas begint leven, nee.
En geef me dan ook duizend woorden,
om m'n liefde uit te zingen,
geef me dan ook duizend handen
om m'n liefde uit te strelen
geef me dan ook duizend uren
om nog even met m'n vrinden
alles wat we samen deelde
voor een keer nog te beleven
of geef me enkel nog wat tijd
om nog eens over haar te praten
om nog zoveel goed te maken . . .

Maar kom me alsjeblief niet halen nee
als ik echt gelukkig ben . . .?

Zjef Vanuytsel

[De schoofzak]

Wie worsten koopt of met een blondje trouwt,
weet nooit wat daar werd in gedouwd.

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Little birdy in the sky
left a poopy in my eye,
me not angry me not cry
me just happy cows can't fly.

[quercus]

En dan, een kei van een gedicht uit ons eigenste Nederlands taalgebied. Hard, meedogenloos... Maar o zo mooi geformuleerd. Een gedicht dat inslaat als een bom.

Het huwelijk

Toen hij bespeurde hoe de nevel van den tijd
in d'oogen van zijn vrouw de vonken uit kwam dooven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij den baard
en mat haar met den blik, maar kon niet meer begeeren,
hij zag de grootsche zonde in duivelsplicht verkeeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar tòch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wasschen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in eenig ander land.

Maar doodslaan deed hij niet, want tusschen droom en daad
staan wetten in den weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zoo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man dien zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke' aanblik bood.

Rotterdam 1910



Willem Elsschot (1882-1960)

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door quercus

En dan, een kei van een gedicht uit ons eigenste Nederlands taalgebied. Hard, meedogenloos... Maar o zo mooi geformuleerd. Een gedicht dat inslaat als een bom.

Het huwelijk

Toen hij bespeurde hoe de nevel van den tijd
in d'oogen van zijn vrouw de vonken uit kwam dooven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij den baard
en mat haar met den blik, maar kon niet meer begeeren,
hij zag de grootsche zonde in duivelsplicht verkeeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar tòch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wasschen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in eenig ander land.

Maar doodslaan deed hij niet, want tusschen droom en daad
staan wetten in den weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zoo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man dien zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke' aanblik bood.

Rotterdam 1910



Willem Elsschot (1882-1960)

Als je woest bent wacht 24 uur en zeg dan wat je te zeggen hebt.

[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door TV-verslaafde

Als je woest bent wacht 24 uur en zeg dan wat je te zeggen hebt.

Waerde vriend ghij hebt grootsche gedachten en wijsheit vloeit uit uwen mond...

[TV-verslaafde]

Oorspronkelijk geplaatst door quercus

Waerde vriend ghij hebt grootsche gedachten en wijsheit vloeit uit uwen mond...

Tja, als je je woede wat kunt kanaliseren/controleren ben je een man geworden. Het gewonde kind dat naar alles uithaalt is een ongeleid projectiel.

Zeer vervaarlijke mensen.