Epos

harriechristus · 6 augustus 2025, 12:10

Het laatste oordeel.

Een goddelijke komedie.

een epos geschreven door harriechristus

als deel van de nieuwe bijbel

24 sept 2007.

Hoofdstuk 1 - Moord.

Paragraaf 1 - Alleen in zijn kamer.

Voor het eerst was hij alleen. De lege kamer waarin hij zich bevond scheen hem het eerste werkelijke levende wezen te zijn, dat hij ooit ontmoet had. Een angstige beklemming overviel hem alsof hij zelf eigenlijk geen mens, maar een ding was. En was hij eigenlijk niet zelf die lege kamer? Hij dacht zich een stoel in het midden, een witte stoel, en ging erop zitten, wijdbeens. Een hangklok tegen de muur tikte de seconden weg.
“Ergens in de diepte wordt iemand gemarteld. Ik weet het zeker. Al eeuwen lang. Ik kan hem zo bevrijden”, dacht hij. Angstzweet droop van zijn gezicht, toen hij geen enkele deur in zijn kamer ontwaarde en zèlf een gevangene bleek te zijn.
“Ik... ik... ik... !”, gonsde het door hem heen, gelijk met het getik van de klok. De hele kamer draaide nu, eerste langzaam en dan sneller en sneller. Hij werd duizelig. Alles werd tot een chaos, de oersoep van het leven, de eerste ware God der Grieken. Hij verloor het bewustzijn.

harriechristus · Gisteren, 11:22

2 - De wereld als bedreiging.

Maar zoals het verdween, zo ontstond het ook weer. Maar nochtans ook anders. Want zijn kamer verscheen opnieuw, al draaiende uit de chaos, of was het zijn arme hoofd waar weer bloed instroomde?
In ieder geval kwam zijn kamer ook weer tot stilstand, maar zo dat het niet meer zijn kamer was als binnenkant, maar als buitenkant. Dezelfde witte muren waren de wereld geworden en zijn eigen IK, ontmanteld en ontveld, vernederd en uitgepeld, had al zijn intimiteit verloren. Zijn hoofd, zijn schedel werd keihard als een laatste verzet, maar hij had de strijd verloren.
Hij was de wereld geworden. Dat wil zeggen: hij stond er voor, vóór de wereld en dorst geen stap te zetten uit angst in een oneindige diepte te vallen.
Zijn kamer, als een laatste omhulsel, bladderde af tot een spiegel van de wereld te zijn en ook dat niet meer, want dat spiegelbeeld werd de wereld zelf. Maar door alle angst heen kwam hij eindelijk tot rust... en hij verdween.

6 augustus 2025, 12:10	#1
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.505	Epos Het laatste oordeel. Een goddelijke komedie. een epos geschreven door harriechristus als deel van de nieuwe bijbel 24 sept 2007. Hoofdstuk 1 - Moord. Paragraaf 1 - Alleen in zijn kamer. Voor het eerst was hij alleen. De lege kamer waarin hij zich bevond scheen hem het eerste werkelijke levende wezen te zijn, dat hij ooit ontmoet had. Een angstige beklemming overviel hem alsof hij zelf eigenlijk geen mens, maar een ding was. En was hij eigenlijk niet zelf die lege kamer? Hij dacht zich een stoel in het midden, een witte stoel, en ging erop zitten, wijdbeens. Een hangklok tegen de muur tikte de seconden weg. “Ergens in de diepte wordt iemand gemarteld. Ik weet het zeker. Al eeuwen lang. Ik kan hem zo bevrijden”, dacht hij. Angstzweet droop van zijn gezicht, toen hij geen enkele deur in zijn kamer ontwaarde en zèlf een gevangene bleek te zijn. “Ik... ik... ik... !”, gonsde het door hem heen, gelijk met het getik van de klok. De hele kamer draaide nu, eerste langzaam en dan sneller en sneller. Hij werd duizelig. Alles werd tot een chaos, de oersoep van het leven, de eerste ware God der Grieken. Hij verloor het bewustzijn. __________________ Lees de Nieuwe Bijbel over Gods Rijk in de microkosmos. En bezie ook Twitter en facebook.

Gisteren, 11:22	#2
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.505	2 - De wereld als bedreiging. Maar zoals het verdween, zo ontstond het ook weer. Maar nochtans ook anders. Want zijn kamer verscheen opnieuw, al draaiende uit de chaos, of was het zijn arme hoofd waar weer bloed instroomde? In ieder geval kwam zijn kamer ook weer tot stilstand, maar zo dat het niet meer zijn kamer was als binnenkant, maar als buitenkant. Dezelfde witte muren waren de wereld geworden en zijn eigen IK, ontmanteld en ontveld, vernederd en uitgepeld, had al zijn intimiteit verloren. Zijn hoofd, zijn schedel werd keihard als een laatste verzet, maar hij had de strijd verloren. Hij was de wereld geworden. Dat wil zeggen: hij stond er voor, vóór de wereld en dorst geen stap te zetten uit angst in een oneindige diepte te vallen. Zijn kamer, als een laatste omhulsel, bladderde af tot een spiegel van de wereld te zijn en ook dat niet meer, want dat spiegelbeeld werd de wereld zelf. Maar door alle angst heen kwam hij eindelijk tot rust... en hij verdween. __________________ Lees de Nieuwe Bijbel over Gods Rijk in de microkosmos. En bezie ook Twitter en facebook.