Euthanasiepilletjes...

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

als je fysiek gezond bent is er altijd een weg, en er zijn mensen om je te helpen.
zoveel 'gezonde' mensen die dood willen.
het leven is mooi. het leven zélf, niet alleen het geluk.
een leven is niet niks meer waard omdat er voorgekauwd geluk ontbreekt.
verdriet is mooi. melancholie is mooi. een gebroken hart is mooi.
wat zijn we stille helden dat wij dat dragen. gelukkig zijn is zo gemakkelijk.
we hebben geleerd dat we enkel geluk mogen waarderen, maar het leven zélf als vanzelfsprekend en op zich inhoudsloos en waardeloos moeten vinden.
en ik zal weer degene zijn die van wel het leven houdt maar vroeg of laat de keuze niét meer zal hebben.
want zo gaat het altijd.
ik hoop dat ik niemand gekwetst heb maar dat vind ik ervan.

Dat er altijd een weg is, kun je niet staven. En ja, geluk is belangrijk, zelfs al bestaat het maar uit het gevoel dat je niet ongelukkig bent. Of bepaalde doelen nu voorgekauwd zijn of niet, ze zijn voor de betrokkene reëel en belangrijk. Daar relativistisch over doen is al te makkelijk. Ook het lelijke eendje van de klas wil het wel eens met een jongen doen, als het even kan een knappe. Niets mis mee. Al te menselijk eigenlijk. Rot als dat niet lukt, maar nog leefbaar. Soms is het lelijke eendje ook op andere vlakken weinig succesvol. Dan wordt het weer wat moeilijker. Soms zijn de realistische doelen op, of wekken ze geen begeestering. Kan gebeuren. Een minderheid misschien, maar het kan.

En melancholie kan mooi zijn, maar niet als het chronisch wordt.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

gek hé.

Elke mens is een nieuw leven. Hij draagt een erfenis mee van zijn voorouders, maar hij leeft hier, vandaag, in deze omstandigheden, met deze wensen, met deze beperkingen, in deze culturele context van verwachtingen, etc.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

Uit een K&K poll haal ik even dit tevoorschijn:



De stelling in het rood was geplaatst door DDD maar aangehaald door bgf. Mag ik DDD en anderen uitnodigen om hun mening te geven op het antwoord daarop van DDD of zelfs je eigen mening neer te kletsen?

Die vaarwelpilletjes bestaan niet. Wat is uw bezorgdheid dan ?

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Die vaarwelpilletjes bestaan niet. Wat is uw bezorgdheid dan ?

Bestaat allemaal.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Bestaat allemaal.

Tuurlijk. Geen probleem om zichzelf van kant te maken.Weten we ondertussen.

[Mitgard]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Dat er altijd een weg is, kun je niet staven. En ja, geluk is belangrijk, zelfs al bestaat het maar uit het gevoel dat je niet ongelukkig bent. Of bepaalde doelen nu voorgekauwd zijn of niet, ze zijn voor de betrokkene reëel en belangrijk. Daar relativistisch over doen is al te makkelijk. Ook het lelijke eendje van de klas wil het wel eens met een jongen doen, als het even kan een knappe. Niets mis mee. Al te menselijk eigenlijk. Rot als dat niet lukt, maar nog leefbaar. Soms is het lelijke eendje ook op andere vlakken weinig succesvol. Dan wordt het weer wat moeilijker. Soms zijn de realistische doelen op, of wekken ze geen begeestering. Kan gebeuren. Een minderheid misschien, maar het kan.

En melancholie kan mooi zijn, maar niet als het chronisch wordt.

wat dan met mensen die �*lles hebben en alsnog zelfmoord plegen?
geld, seks (ja met kn�*ppe mensen), drugs, vrienden, reisjes naar turkije...
omdat de grens 'wat schenkt mij nog voldoening. wat begeestert mij nog' steeds opschuift. omdat ze niet langer dan 2 minuten tevreden zijn met wat ze hebben.
en ja wie hoog vliegt kan diep vallen.
de enige manier om aan die val te ontsnappen is relativisme.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Tuurlijk. Geen probleem om zichzelf van kant te maken.Weten we ondertussen.

Scroll wat verder naar boven, wil je? Het bestaat, maar het wordt niet beschikbaar gesteld.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

wat dan met mensen die �*lles hebben en alsnog zelfmoord plegen?
geld, seks (ja met kn�*ppe mensen), drugs, vrienden, reisjes naar turkije...
omdat de grens 'wat schenkt mij nog voldoening. wat begeestert mij nog' steeds opschuift. omdat ze niet langer dan 2 minuten tevreden zijn met wat ze hebben.
en ja wie hoog vliegt kan diep vallen.
de enige manier om aan die val te ontsnappen is relativisme.

Wel, die moeten dan maar zelfmoord plegen. Per slot van rekening is geluk iets zeer subjectiefs.

[Mitgard]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Elke mens is een nieuw leven. Hij draagt een erfenis mee van zijn voorouders, maar hij leeft hier, vandaag, in deze omstandigheden, met deze wensen, met deze beperkingen, in deze culturele context van verwachtingen, etc.

en omdat de culturele context van verwachtingen van nu maatje 34 is en lange wimpers, moeten er maar zelfmoordpilletjes komen voor wie daar niet aan voldoet.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

en omdat de culturele context van verwachtingen van nu maatje 34 is en lange wimpers, moeten er maar zelfmoordpilletjes komen voor wie daar niet aan voldoet.

Ze krijgen een jaar bedenktijd in mijn voorstel. Als jij ze nog kunt ompraten in die tijd: ga je gang. Ik vind dat heel nobel van je. Ik heb zelf ook met zulke mensen gepraat (nu ja: gechat met anonieme zielen). Soms helpt het, even vaak bots je op een muur.

Herinner je je die Terzake n.a.v. de zelfdoding van Yasmine? Martine Preenen die er een hele avond tegenin is gegaan en uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het allemaal niets geholpen heeft? Blijkbaar zat het Yasmine zo diep dat ze het niet meer kon opbrengen. Voor een buitenstaander een onbegrijpelijke beslissing. En toch doet ze het, tegen haar instincten in. Daar sta je dan met je verhaaltjes.

Sommige mensen halen hun schouders op bij hun "falen", anderen trekken het zich aan. Dat is ook een kwestie van aanleg (optimistische en pessimistische naturen). Sommigen ondervinden reële nadelen van hun tekortkomingen, anderen niet. Sommigen zijn vatbaar voor gesprek en therapie, anderen niet of nauwelijks.

Wat telt is hoe deze persoon dat zelf aanvoelt. Hij of zij kan wikken en wegen, en krijgt daar in mijn voorstel voldoende tijd voor (al belet niets de betrokkene het einde van dat jaar niet af te wachten).

De mens leeft nu eenmaal in een culturele context. Dat weet jij beter dan wie ook. Als jij mensen ervan kunt overtuigen die context aan hun laars te lappen: go ahead. Richt een subcultuur op desnoods. Ik denk dat heel wat subculturen uitstekende zelfmoordpreventieverleners zijn. Maar bedenk dat je dat - helaas - niet voor iedereen kunt.

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

Hier ben ik het 100% mee eens. Moesten die pilletjes bestaan, zou er heel wat leed minder zijn. Ik in een zware, uitzichtloze situatie en zou er graag een einde aan maken.

Persoonlijk heb ik al vanalles overwogen om me van het leven te beroven en ik heb er echt geen zin meer in. Het enige wat mij tegen houdt, zijn inderdaad sociale motieven.

Polsen oversnijden: al geprobeerd. Alleen bloedde ik niet dood en zit ik hier nog.

Onder een trein springen? Dat kan ik niet maken. Wat als ik het overleef? Ik berokken er alleen maar extra leed voor anderen mee en vind het al erg genoeg dat ik het niet meer zie zitten. Moet ik mijn nabestaanden, die dan al voor een begrafenis staan, nog meer op kosten jagen?

Pillen? Je moet dan de juiste combinatie en hoeveelheid van die dingen hebben en zonder medische kennis zou ik er dus ook niet aan beginnen.

Moest die pil bestaan, zou ik me veel beter voelen, want dan weet ik tenminste dat ik binnen een jaar uit mijn ellende verlost zou zijn.

Plus dan nog eens een feit: als ik weg ben, kost ik de maatschappij minder, want moet het OCMW me niet meer betalen. Jobs zijn er toch niet en niemand zou me missen.

Ik vind dus dat het moet kunnen. Er zou veel miserie minder zijn en er zouden meer eindes aan de donkere tunnel zijn. Geloof me vrij, wie dat niet kan, mag zich gelukkig prijzen.

Er is naar 't schijnt een doeltreffend, steeds ter beschikking en zéér goedkoop middel

[Pølle]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

Hier ben ik het 100% mee eens. Moesten die pilletjes bestaan, zou er heel wat leed minder zijn. Ik in een zware, uitzichtloze situatie en zou er graag een einde aan maken.

Persoonlijk heb ik al vanalles overwogen om me van het leven te beroven en ik heb er echt geen zin meer in. Het enige wat mij tegen houdt, zijn inderdaad sociale motieven.

Polsen oversnijden: al geprobeerd. Alleen bloedde ik niet dood en zit ik hier nog.

Onder een trein springen? Dat kan ik niet maken. Wat als ik het overleef? Ik berokken er alleen maar extra leed voor anderen mee en vind het al erg genoeg dat ik het niet meer zie zitten. Moet ik mijn nabestaanden, die dan al voor een begrafenis staan, nog meer op kosten jagen?

Pillen? Je moet dan de juiste combinatie en hoeveelheid van die dingen hebben en zonder medische kennis zou ik er dus ook niet aan beginnen.

Moest die pil bestaan, zou ik me veel beter voelen, want dan weet ik tenminste dat ik binnen een jaar uit mijn ellende verlost zou zijn.

Plus dan nog eens een feit: als ik weg ben, kost ik de maatschappij minder, want moet het OCMW me niet meer betalen. Jobs zijn er toch niet en niemand zou me missen.

Ik vind dus dat het moet kunnen. Er zou veel miserie minder zijn en er zouden meer eindes aan de donkere tunnel zijn. Geloof me vrij, wie dat niet kan, mag zich gelukkig prijzen.

Puik dat je dit met het forum deelt. Toch een vraag: waarom? Als je dat niet aan iedereen kwijt wil mag je via pm antwoorden (of de vraag negeren natuurlijk). En, hoewel ik dat niet graag zeg: er bestaan ook nog andere manieren he...

[Pølle]

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

als je fysiek gezond bent is er altijd een weg, en er zijn mensen om je te helpen.
zoveel 'gezonde' mensen die dood willen.
het leven is mooi. het leven zélf, niet alleen het geluk.
een leven is niet niks meer waard omdat er voorgekauwd geluk ontbreekt.
verdriet is mooi. melancholie is mooi. een gebroken hart is mooi.
wat zijn we stille helden dat wij dat dragen. gelukkig zijn is zo gemakkelijk.
we hebben geleerd dat we enkel geluk mogen waarderen, maar het leven zélf als vanzelfsprekend en op zich inhoudsloos en waardeloos moeten vinden.
en ik zal weer degene zijn die van wel het leven houdt maar vroeg of laat de keuze niét meer zal hebben.
want zo gaat het altijd.
ik hoop dat ik niemand gekwetst heb maar dat vind ik ervan.

Zeer goed verwoord. Met alles eens, behalve die eerste zin .

[JuBiLaTe]

Oorspronkelijk geplaatst door Erwinvds

Voor.
Dit is iets wat mij reeds langer bezig houdt. Jaren terug heb ik die discussie gevoerd met mijn vader. Voor hem was dit gewoon laf en egoïstisch. Egoïstisch? Misschien wel. Laf? Ga eens op een spoor of op de rand van een dak staan. Zet eens een pistool onder je kin. Enz, enz.

Voor mij echter was, en is dit nog steeds, de hoogste vorm van vrijheid. Echt zelf mogen beslissen wat ik doe met mijn leven, zelfs het beëindigen indien ik dat wens.
Persoonlijk zou ik wel de leeftijd hoger leggen. Net omdat, zoals terecht opgemerkt, jongeren zich idd doorgaans onvoldoende bewust zijn van mogelijke uitwegen uit hun crisis. Laten we zeggen 30 jaar. En natuurlijk met de bedenk tijd.

Het doet mij denken aan een film die de vorige eeuw gezien heb. Ik weet bij god de naam niet meer maar het ging over een man die, door een ongeluk denk ik, grotendeels verlamd geraakte van de nek neer zonder kans op herstel.
Hij vroeg geholpen te worden, wat natuurlijk niet kon. God en zo, je weet wel.
Na veel vijven en zessen kreeg hij het van het gerecht gedaan dat zijn vader, die hem bijstond, een machine mocht bouwen die het verlossend gif in zijn aders zou pompen. Al wat hij moest doen was met de hand die hij nog kon bewegen een knop indrukken. Maanden later leefde hij nog. Zijn vader vroeg hem, je wou zo wanhopig, waarom heb je het nog niet gebruikt. Hij lachte en zei enkel, omdat ik nu zelf mag en kan kiezen.

Ik denk als de mensen echt deze vrijheid zouden krijgen, veel ervan met het ampulekke naar huis zouden gaan en er jaren later nog eens zouden naar kijken en blij zijn met hun leven.Degenen die verkiezen het toch te gebruiken, dat recht hebben ze.
Dus ja, ik ben voor.

Een goede kameraad van me, die al lang bijzonder suicidale gedachten heeft, zei me eens over een moment dat hij thuiskwam. Hij had het weer bijzonder zwaar. Psychisch, dat fysisch zelfs drukte op zn bovenlichaam (druk op de longen en de maag, alsof er een enorm gewicht op zn borstkast is).
Opeens kreeg hij een ingeving: "zou het niet fantastisch zijn indien ik nú zou sterven?" Hij bedacht hoe simpel en snel het eigenlijk wel kon gaan. Of hij sprong in de vijver, of hij verhangt zich. Maar al snel kwamen weer de bezwaren opdoemen: de lopende zaken die hij ZEKER wilt afgehandeld zien wanneer het zover is. Direct kwamen nog zwaardere bezwaren aan: het grote verdriet dat hij zn moeder/zijn ouders, en naasten niet wou aan doen. Het grote onrecht (in zijn visie) dat hij zichzelf niet wilde aandoen. Maar dat ene kleine gedacht van dat hij direct, terstonds, kon sterven wanneer hij maar wou, en dat hij er naar kon grijpen wanneer hij eigenlijk maar wou, dat deed zijn bijzonder zware gemoed even sterk verlichten.
Ook was hij eens op de zolder, en hij bekeek de gebinten van de zolder. Opeens kwam de gedachte dat er eigenlijk geen opstakel was om uit het leven te gaan. Meer nog: hij had geluk; op 3 meter van hem lagen touwen die hij zo kon gebruiken, hij moest zelfs niet eens nr beneden touwen gaan zoeken.
Toen dacht hij: "stel je voor, zou het nú lukken? Zou het toch zo vroeg lukken, ik sta er echt versteld van." Hij maakt een knobbel in de touw en hangt de lus rond zn hals; hij klimt naar boven, en hangt de andere lus aan een haak of bout. Toen dacht hij: "als ik me nu de handen los ben ik op slag dood." Waarna hij zn voeten terug op een balk zet, de touw terug losmaakt. Het gaf hem een veel lichter gevoel. Een gevoel dat wel niet lang blijft.

Die jongen over wie ik schrijf heeft al vaak van die momenten gehad waarop hij dacht van: "spring, en het is zover." Op zn 19de aan een vijver, of wanneer hij rijdt met de auto, "even naar rechts vlak op de boom". Maar nog nooit effectief uitgevoerd.
Hij zegt dat hij al jaren met die gedachten rondloopt, maar het altijd heeft uigesteld.
Heel recent belde hij me: "ik heb de klik gemaakt, ik zal zeker sterven door suicide, en wel sneller dan ik de laatste jaren heb gedacht. Het kan ieder moment gebeuren, maar het kan ook nog vele jaren duren, we zullen zien. Ik heb definitief uitgemaakt dat mijn geest en lichaam niet kunnen overleven in deze wereld. De constitutie van mijn geest is een zwaar gif voor zichzelf. Ik ben helemaal niet levenskrachtig.
Hij zegt dat de grote bezwaren die hem al jaren tegenhielden nu op erg losse schroeven staat. Het is juist dat wat zn leven kunstmatig verlengt en zorde dat hij zichzlef al heeft overleefd. Als ik hem dan vraag van dat hij zichzelf de mooie momenten die hem nog te goed staan, of missch wel groot geluk zo maar gaat vergooien zegt hij: "Er zijn natuurlijk nog momenten dat ik emotie's heb, zelfs positieve emotie's. Er zijn nog leuke momenten in mijn leven, en er zijn nog véél meer optie's in mijn leven. Doch het zware vlijmscherpe mes van de zelfbeklag dat diep in mn hart kerft, missch wel doorklieft maakt dit alles eigenlijk teniet.

Wat is zn zelfbeklag? Ik heb het hem al veel gevraagd. Maar steeds dezelfde antwoorden dat hier op neerkomt: Dat hij een racewagen is zonder benzine. Dus van het racen (het leven) kan geen sprake zijn. Zonde, je bent dan in het bezit van een racewagen. Anderen met hun krakkemikkig golfje gaan veel sneller vooruit dan hij die stilstaat.

Indien wilskracht te koop zou staan in de GB ofzo, dan zou hij gered kunnen worden. Helaas.

De persoon over wie ik spreek is bijzonder praktisch, zonder enige fantasie: realistisch en nuchter.
Uren en uren hebben we al gepraat, helaas. In een lichte vlaag van wanhoop ben ik eens nr zn moeder geweest (die ik ken) en had haar voorzichtig willen laten aanvoelen, zonder daarvoor effectief woorden te gebruiken, van: 'hou uw zoon in de gaten', maar zij heeft mij laten aanvoelen, nog wanhopiger dan ik: 'hou uw vriend in de gaten, ik wil mn zoon niet verliezen'.

[JuBiLaTe]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Ze krijgen een jaar bedenktijd in mijn voorstel. Als jij ze nog kunt ompraten in die tijd: ga je gang. Ik vind dat heel nobel van je. Ik heb zelf ook met zulke mensen gepraat (nu ja: gechat met anonieme zielen). Soms helpt het, even vaak bots je op een muur.

Herinner je je die Terzake n.a.v. de zelfdoding van Yasmine? Martine Preenen die er een hele avond tegenin is gegaan en uiteindelijk tot de conclusie kwam dat het allemaal niets geholpen heeft? Blijkbaar zat het Yasmine zo diep dat ze het niet meer kon opbrengen. Voor een buitenstaander een onbegrijpelijke beslissing. En toch doet ze het, tegen haar instincten in. Daar sta je dan met je verhaaltjes.

Sommige mensen halen hun schouders op bij hun "falen", anderen trekken het zich aan. Dat is ook een kwestie van aanleg (optimistische en pessimistische naturen). Sommigen ondervinden reële nadelen van hun tekortkomingen, anderen niet. Sommigen zijn vatbaar voor gesprek en therapie, anderen niet of nauwelijks.

Wat telt is hoe deze persoon dat zelf aanvoelt. Hij of zij kan wikken en wegen, en krijgt daar in mijn voorstel voldoende tijd voor (al belet niets de betrokkene het einde van dat jaar niet af te wachten).

De mens leeft nu eenmaal in een culturele context. Dat weet jij beter dan wie ook. Als jij mensen ervan kunt overtuigen die context aan hun laars te lappen: go ahead. Richt een subcultuur op desnoods. Ik denk dat heel wat subculturen uitstekende zelfmoordpreventieverleners zijn. Maar bedenk dat je dat - helaas - niet voor iedereen kunt.

Héél goed geschreven!

[JuBiLaTe]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

Hier ben ik het 100% mee eens. Moesten die pilletjes bestaan, zou er heel wat leed minder zijn. Ik in een zware, uitzichtloze situatie en zou er graag een einde aan maken.

Persoonlijk heb ik al vanalles overwogen om me van het leven te beroven en ik heb er echt geen zin meer in. Het enige wat mij tegen houdt, zijn inderdaad sociale motieven.

Polsen oversnijden: al geprobeerd. Alleen bloedde ik niet dood en zit ik hier nog.

Onder een trein springen? Dat kan ik niet maken. Wat als ik het overleef? Ik berokken er alleen maar extra leed voor anderen mee en vind het al erg genoeg dat ik het niet meer zie zitten. Moet ik mijn nabestaanden, die dan al voor een begrafenis staan, nog meer op kosten jagen?

Pillen? Je moet dan de juiste combinatie en hoeveelheid van die dingen hebben en zonder medische kennis zou ik er dus ook niet aan beginnen.

Moest die pil bestaan, zou ik me veel beter voelen, want dan weet ik tenminste dat ik binnen een jaar uit mijn ellende verlost zou zijn.

Plus dan nog eens een feit: als ik weg ben, kost ik de maatschappij minder, want moet het OCMW me niet meer betalen. Jobs zijn er toch niet en niemand zou me missen.
Ik vind dus dat het moet kunnen. Er zou veel miserie minder zijn en er zouden meer eindes aan de donkere tunnel zijn. Geloof me vrij, wie dat niet kan, mag zich gelukkig prijzen.

Seg, voor de maatschappij moet ge het niet doen hoor! Daarmee moet je helemaal geen rekening houden. Het enige wat ik je wil zeggen: probeer het zolang mogelijk uit te stellen. Missch komt een dag dat de behoefte verminderd of weg zal zijn. Niet dat je aan dit laatste momenteel iets hebt natuurlijk.

[Pølle]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

[...]

Ik wens je trouwens nog veel sterkte toe. Voor wat het waard is van een anoniemeling op een internetforum ...

[Duvelke]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Wat is er lol?

ik vraag het je

[Herr Flick]

Oorspronkelijk geplaatst door Boadicea

Hier ben ik het 100% mee eens. Moesten die pilletjes bestaan, zou er heel wat leed minder zijn. Ik in een zware, uitzichtloze situatie en zou er graag een einde aan maken.

Persoonlijk heb ik al vanalles overwogen om me van het leven te beroven en ik heb er echt geen zin meer in. Het enige wat mij tegen houdt, zijn inderdaad sociale motieven.

Polsen oversnijden: al geprobeerd. Alleen bloedde ik niet dood en zit ik hier nog.

Onder een trein springen? Dat kan ik niet maken. Wat als ik het overleef? Ik berokken er alleen maar extra leed voor anderen mee en vind het al erg genoeg dat ik het niet meer zie zitten. Moet ik mijn nabestaanden, die dan al voor een begrafenis staan, nog meer op kosten jagen?

Pillen? Je moet dan de juiste combinatie en hoeveelheid van die dingen hebben en zonder medische kennis zou ik er dus ook niet aan beginnen.

Moest die pil bestaan, zou ik me veel beter voelen, want dan weet ik tenminste dat ik binnen een jaar uit mijn ellende verlost zou zijn.

Plus dan nog eens een feit: als ik weg ben, kost ik de maatschappij minder, want moet het OCMW me niet meer betalen. Jobs zijn er toch niet en niemand zou me missen.

Ik vind dus dat het moet kunnen. Er zou veel miserie minder zijn en er zouden meer eindes aan de donkere tunnel zijn. Geloof me vrij, wie dat niet kan, mag zich gelukkig prijzen.

Ga hulp zoeken, bij vrienden, een dokter of desnoods mijnheer pastoor... het leven is veel te schoon om u eigen iets aan te doen, de fase waarin ge nu zit is er gewoon een waar ge door moet.

zelfmoordpilletjes lossen allemaal niks op. denk aan de mensen die achterblijven met een schuldgevoel. Zelfmoordplegen zie ik persoonlijk als een heel egoistische daad, alhoewel ik er in sommige gevallen wel begrip voor kan opbrengen.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Duvelke

ik vraag het je

Neen, ik vraag het jou.