huwelijkse trouw ... tot de dood ons scheidt

[BigF]

ik ben het dus gewoon met je eens eh Nyn

als ik die post herlees lijkt het wel of ik tegen je in ga
en dat was niet de bedoeling...

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Tot die conclusie kom je meestal allebei (dat het niet meer werkt). En ja, dan zit er weinig anders op dan elkaar loslaten.

Maar ik zou het erg vinden als ik het zover zou laten evolueren dat ik op een dag tot de conclusie kom "het werkt niet meer". Heeft toch heel wat te maken met het feit dat je voorgaande signalen negeert, al dan niet bewust?

Vaak komt het doordat één van beide zaken achter de rug van de andere begint te doen.

Maar even vaak is de oorzaak buiten het koppel terug te vinden, vrienden die beginnen met enkel de mooie kant van het vrijgezellen leven te vertellen.
Gladde jongens en meisjes die zich tussen het koppel beginnen te wringen
Tegenslagen die door een van beide of zelfs beide niet goed verwerkt worden.

Ja, een relatie is niet enkel de problemen uitpraten, maar ook samen de problemen verwerken.

Maar het grootste probleem binnen een relatie is het feit dat het gras aan de overkant ALTIJD groener is, maar dat men NOOIT de keerzijde ziet.

[MaGNiFiCaT]

Ergens pleeg ik te geloven in de eeuwige allesomvattende liefde, voorbeelden genoeg in de familie. Grootouders die 50-60 jaren gehuwd waren, ooms, tante's, oude echtparen in de buurt. En hun verhalen zijn vaak vertederend.


Tegenwoordig is dit véél moeilijker, er zijn op allerlei vlak verlokkingen, en het vlees kan soms zwak zijn.

Maar véél moeilijker is het tegenwoordig voor de jonge individu om een geestesgeno(o)t(e) te vinden (iedereen heeft tegenwoordig bepaalde ideologiën-die soms mijlenver van elkaar kunnen liggen, soms niet te verzoenen zijn-, opgedaan via scholen, vrienden, internet, terwijl ze die vroeger vooral van thuis meekregen, en men zocht ook vooral in eigen middens en standen) , die ook op seksueel vlak perfect is en nog zoveel na te noemen dingen (waarin ik nu écht geen zin heb).

En hoe langer men (wacht), of de (ware) vindt, hoe gecompliceerder het wordt.

Een groot probleem is ook het feit dat velen een geromantiseerd perfect iemand voor ogen hebben, en dat mogelijke kandidaten die hun paden kruisen, het daardoor gewoon moeilijk of onmogelijk gemaakt worden.


Enfin, kort en snel omschreven hoe ik er zo wat over denk.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Tot die conclusie kom je meestal allebei (dat het niet meer werkt). En ja, dan zit er weinig anders op dan elkaar loslaten.

Maar ik zou het erg vinden als ik het zover zou laten evolueren dat ik op een dag tot de conclusie kom "het werkt niet meer". Heeft toch heel wat te maken met het feit dat je voorgaande signalen negeert, al dan niet bewust?

misschien 'moeten' sommige dingen wel in die richting evolueren. (Moeten tussen haakjes, want niets 'moet').
Misschien start je samen met de verwachting samen een huisje te bouwen en kindjes te krijgen. Maar misschien verandert iemand onderweg van gedacht. Misschien ontdekt die ander bijv. dat op één plek zitten niks voor hem/haar is en dat hij/zij de wereld rond wil trekken, terwijl de ander een eigen vaste stek en gezin wil. Of omgekeerd. Ik heb een koppel, dat zowat overal samen naartoe trok en geweldig hecht aan elkaar hing, uit elkaar zien gaan omdat de ene toe was aan rust en de ander in een godvergeten dorp in Afrika wou blijven. Ze zien elkaar nog steeds doodgraag, maar onderweg zijn ze anders geëvolueerd en hebben ze andere behoeftes gekregen.

Het hoeft ook zo drastisch niet te zijn.
Veel mensen dragen een stuk 'onverwerkt verleden' mee dat hen stuurt in bepaalde keuzes. Eens ze een stuk van dat verleden verwerkt hebben, willen ze misschien �*ndere keuzes maken. Ik ben van mening dat er bijna steeds een pathologische component zit in een partnerkeuze. Eens die pathologische component verdwijnt, of er komt er een andere bij of in de plaats, kan de nood aan een andere partnerkeuze zich opdringen.
Daar kan je dan nog zoveel over kunnen praten met elkaar, het lijkt mij persoonlijk niet altijd wenselijk dat de ander zich zodanig aanpast dat hij 'voldoet' aan de nieuwe partnerwens. Dat zegt natuurlijk iets over mijn partnerkeuze, hetgeen ik hier schrijf, nl.: ik wil geen partner die zich zodanig aanpast aan mij dat hij daarvoor al te zeer zijn best moet doen, i.e. bijna een stuk van zichzelf verliest.

Eén oplossing in dergelijke situaties is dat men stopt men evolueren. In sommige omstandigheden zou dat impliceren dat men stopt met het eigen verleden te verwerken, en eigenlijk vind ik dat geen goed idee.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Uit mekaar groeien, wat is dat?
Andere intresses?
Wees blij dat dat zo is. Ik mag er niet aan denken dat je met iemand een heel leven lang moet samenwonen die identiek dezelfde intresses heeft dan jezelf...
Als je als 16-jarige een lief zoekt is dat vaak wel een van de vereisten, maar samenwonen met iemand waar je het praktisch altijd 'mee eens bent' lijkt me een hel. Je versuft dan toch compleet? Discussie is noodzakelijk voor de geest en de relatie.

het gaat me meer over andere verwachtingen en wensen voor het leven.
andere interesses hebben vind ik een beetje een vereiste, voor mij persoonlijk.

ik ken zo'n koppel: ze werken samen, ze wonen samen, en ze zitten godsamme ook nog eens in dezelfde sportclub samen.
ik zou daar dus GEK van worden eh. die zien elkaar continu en ze hebben allebei dan ook nog eens dezelfde ervaringen.
die 'doen' dan ook veel, ah ja, er is niet echt voor om over te praten eh.

dat is dan het meest extreme geval, natuurlijk.

wat ik nog het meest zou missen mocht mijn partner dezelfde interesses en meningen hebben als ik is humor.
het is dus dodelijk grappig om iemand compleet te zien opgaan in iets waarvan je denkt "en w�*t zou het nut d�*�*r precies van zijn".
dolletjes.

[Anna List]

dit moet één van de eerste en enige draden in k&k zijn waar ik al zoveel intelligente opmerkingen en echte gemeende commentaar in las ...

moet zijn dat iedereen dat toch wel een 'dobbertje' vind ...

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

het gaat me meer over andere verwachtingen en wensen voor het leven.
andere interesses hebben vind ik een beetje een vereiste, voor mij persoonlijk.

ik ken zo'n koppel: ze werken samen, ze wonen samen, en ze zitten godsamme ook nog eens in dezelfde sportclub samen.
ik zou daar dus GEK van worden eh. die zien elkaar continu en ze hebben allebei dan ook nog eens dezelfde ervaringen.
die 'doen' dan ook veel, ah ja, er is niet echt voor om over te praten eh.

dat is dan het meest extreme geval, natuurlijk.

wat ik nog het meest zou missen mocht mijn partner dezelfde interesses en meningen hebben als ik is humor.
het is dus dodelijk grappig om iemand compleet te zien opgaan in iets waarvan je denkt "en w�*t zou het nut d�*�*r precies van zijn".
dolletjes.

jij bent echt wel goed, Nynorsk.


idd verwachtingen voor het leven ... maar is dat niet net de contradictio in terminis

we verwachten van iedereen een definitieve keuze op een moment dat niemand daar volgens mij aan toe is (20-30ste jaar); als een definitieve keuze in deze materie ueberhaupt al zou kúnnen bestaan ...

zouden we t huwelijk niet beter verbieden voor pakweg je dertigste ?

[Firestone]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna List

zouden we t huwelijk niet beter verbieden voor pakweg je dertigste ?

Zolang dat verbod niet retroactief werkt ...

[Duupje]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna List

zouden we t huwelijk niet beter verbieden voor pakweg je dertigste ?

Dat zou in veel gevallen zo slecht nog niet zijn.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

het gaat me meer over andere verwachtingen en wensen voor het leven.
andere interesses hebben vind ik een beetje een vereiste, voor mij persoonlijk.

ik ken zo'n koppel: ze werken samen, ze wonen samen, en ze zitten godsamme ook nog eens in dezelfde sportclub samen.
ik zou daar dus GEK van worden eh. die zien elkaar continu en ze hebben allebei dan ook nog eens dezelfde ervaringen.
die 'doen' dan ook veel, ah ja, er is niet echt voor om over te praten eh.

dat is dan het meest extreme geval, natuurlijk.

wat ik nog het meest zou missen mocht mijn partner dezelfde interesses en meningen hebben als ik is humor.
het is dus dodelijk grappig om iemand compleet te zien opgaan in iets waarvan je denkt "en w�*t zou het nut d�*�*r precies van zijn".
dolletjes.

Het probleem van de vele echtscheidingen is niet direct in het te veel samen zijn te zoeken, maar eerder in het te mobil zijn van de moderne mens.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Anna List

jij bent echt wel goed, Nynorsk.


idd verwachtingen voor het leven ... maar is dat niet net de contradictio in terminis

we verwachten van iedereen een definitieve keuze op een moment dat niemand daar volgens mij aan toe is (20-30ste jaar); als een definitieve keuze in deze materie ueberhaupt al zou kúnnen bestaan ...

zouden we t huwelijk niet beter verbieden voor pakweg je dertigste ?

Ben pas op mijn 30ste getrouwd en ze is toch nog gaan lopen.

En ik heb een zuster die pas hij 40, zij 36 getrouwd zijn en na 2 jaar al terug gescheiden waren, hoewel ze dus wel een relatie hadden van meer dan 10 jaar.
Leeftijd doet er dus echt niet toe.

[Kim]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Het probleem van de vele echtscheidingen is niet direct in het te veel samen zijn te zoeken, maar eerder in het te mobil zijn van de moderne mens.

Misschien stellen mensen ook te hoge verwachtingen van het huwelijk. Alsof alles ineens anders zou zijn dan voorheen in de relatie. Alsof je vriend ineens de perfecte "nieuwe man" zou zijn. Alsof je vrouw ineens een superhuisvrouw zou worden.

Een fenomeen dat ook vaak voorkomt (en ik onlangs heb gezien bij een bevriend koppel) is dat ze gaan trouwen om de relatie beter te laten werken. Het koppel in kwestie deed de laatste maanden niets anders dan zagen en klagen en dan besloten ze maar te gaan trouwen want "dan zou het beter gaan", ze hadden een nieuwe impuls nodig in hun leven (althans, zo verklaarde zij). Enfin, ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer bekend raakt dat ze gaan scheiden.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Misschien stellen mensen ook te hoge verwachtingen van het huwelijk. Alsof alles ineens anders zou zijn dan voorheen in de relatie. Alsof je vriend ineens de perfecte "nieuwe man" zou zijn. Alsof je vrouw ineens een superhuisvrouw zou worden.

De mensen stellen geen te hoge verwachtingen, de mensen weten gewoon de kleine dingen van het leven niet meer te waarderen.
De westerling is zodanig verwend dat hij/zij het niet eens meer weet de te waarderen dat iemand er gewoon is voor hem/haar.
Steeds vaker begint de westerling liefde en geluk te vergelijken en af te meten met rijkdom

Een fenomeen dat ook vaak voorkomt (en ik onlangs heb gezien bij een bevriend koppel) is dat ze gaan trouwen om de relatie beter te laten werken. Het koppel in kwestie deed de laatste maanden niets anders dan zagen en klagen en dan besloten ze maar te gaan trouwen want "dan zou het beter gaan", ze hadden een nieuwe impuls nodig in hun leven (althans, zo verklaarde zij). Enfin, ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer bekend raakt dat ze gaan scheiden.

Kleine gok; Binnen de 2 jaar een kind en binnen de 5 jaar één van beide die een geheime relatie heeft en binnen de 10 jaar gescheiden.
Want dit zijn mensen die verlaatangst hebben en bang zijn voor het onbekende, zij zullen eerst alles in het werk stellen om te behouden wat ze hebben en kennen.
Je zal dus nog even moeten wachten op het echtscheidingsfeestje.
Eerst kleine op de wereld zetten, daarna relatie buiten het huwelijk, daarna uit eindelijk toch de grote breuk, met een enorm gevecht om geld en macht, waar dat relatie-redder kind de duppe van is.

[Groentje-18]

Ik heb een koppel, dat zowat overal samen naartoe trok en geweldig hecht aan elkaar hing, uit elkaar zien gaan omdat de ene toe was aan rust en de ander in een godvergeten dorp in Afrika wou blijven. Ze zien elkaar nog steeds doodgraag, maar onderweg zijn ze anders geëvolueerd en hebben ze andere behoeftes gekregen.

Zoiets vind ik triest. Je staat dan voor de hartverscheurende keuze om ofwel een deel van jezelf te verloochenen (of beter de wensen ervan) ofwel je partner bij wie je je goed voelt vaarwel te zeggen.
Ik begrijp niet dat mensen in zo'n gevallen niet tot één of ander compromis kunnen komen.
Ik kan me ook moeilijk van de indruk ontdoen dat dit soort gevallen meer en meer realiteit voorkomen. Te meer omdat de mogelijkheden nu fictief oneindig zijn. Iedereen heeft ook een idee fixe van hoe hij zijn verdere leven wil doorbrengen, beide partners worden geacht zich hier naar te schikken, of een ander te zoeken. In een samenleving waar vrijheid, zelfontplooiing, je eigen rechten enzovoort centraal staan, is iedereen denk ik eerder geneigd voor zichzelf te kiezen, al was het maar omdat de druk van de sociale omgeving die voorgenoemde normen gevoeld wordt. (Dat door al die normen het begrip vrije keuze plots heel wat relatiever is, wordt dan gemakshalve vergeten.)
Het wordt helemaal prangend als er dan nog eens kinderen in het spel zijn en de moeder bv het gevoel heeft iets gemist te hebben, waardoor ze besluit dat ervandoor gaan met bv een pak jongere man waarmee ze kan uitgaan ipv een huisje-boompje-tuintje leven leiden meer haar ding is. Om niet zelden na korte tijd spijt van die keuze te krijgen, op het moment dat de slachtoffers al allemaal gevallen zijn en de wonden nauwelijks nog te helen.

[lombas]

Ik begrijp dat trouwens niet. Ik ben nog getrouwd geweest natuurlijk, maar hoe kun je nu doordat iemand zegt: "De Wet aanziet u nu als man en vrouw," plots elkaar als echtgenoot en echtgenote gaan zien? Het is toch juist omdat je elkaar al als man en vrouw aanziet, dat je trouwt om dat te bevestigen?

In die zin, hoe kan een trouw nu iets nieuw creëren waar het niet anders is dan een formaliteit om een bestaande situatie officiëel te maken?

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Het probleem van de vele echtscheidingen is niet direct in het te veel samen zijn te zoeken, maar eerder in het te mobil zijn van de moderne mens.

In de situatie die Nynorsk beschrijft zou ik ook horens krijgen.
Maar ik denk dat het feit dat je beide het grootste deel van de dag op je werk doorbrengt (waar ik op zich wel voorstander van ben) waarop een hoge flexibiliteit van je verwacht wordt en de druk niet min is, ook niet het beste recept is om niet uit mekaar te groeien. Als je 's avonds vermoeid thuiskomt, en er dan ook nog een aantal huishoudelijke taken verricht moeten worden, heb je sowieso minder energie om nog in een relatie te stoppen. Te weten dat verliefdheid overgaat en je continu aan een relatie moet werken om alle aspecten ervan levendig te houden, zorgt dat ook wel eens voor problemen. Die als je ze laat aanslepen onoverkomelijk worden, want 'we zijn uit mekaar gegroeid'. Ik denk dat dit een valstrik kan vormen voor vele jonge en 'naïeve' koppels.

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Jantje

Ben pas op mijn 30ste getrouwd en ze is toch nog gaan lopen.

En ik heb een zuster die pas hij 40, zij 36 getrouwd zijn en na 2 jaar al terug gescheiden waren, hoewel ze dus wel een relatie hadden van meer dan 10 jaar.
Leeftijd doet er dus echt niet toe.

meer drastische verbodsbepalingen dringen zich op

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Kim

Misschien stellen mensen ook te hoge verwachtingen van het huwelijk. Alsof alles ineens anders zou zijn dan voorheen in de relatie. Alsof je vriend ineens de perfecte "nieuwe man" zou zijn. Alsof je vrouw ineens een superhuisvrouw zou worden.

Een fenomeen dat ook vaak voorkomt (en ik onlangs heb gezien bij een bevriend koppel) is dat ze gaan trouwen om de relatie beter te laten werken. Het koppel in kwestie deed de laatste maanden niets anders dan zagen en klagen en dan besloten ze maar te gaan trouwen want "dan zou het beter gaan", ze hadden een nieuwe impuls nodig in hun leven (althans, zo verklaarde zij). Enfin, ik ben eens benieuwd hoe lang het nog gaat duren eer bekend raakt dat ze gaan scheiden.

ze kunnen nog altijd aan een kindje beginnen om het huwelijk 'beter te laten gaan' ...

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik begrijp dat trouwens niet. Ik ben nog getrouwd geweest natuurlijk, maar hoe kun je nu doordat iemand zegt: "De Wet aanziet u nu als man en vrouw," plots elkaar als echtgenoot en echtgenote gaan zien? Het is toch juist omdat je elkaar al als man en vrouw aanziet, dat je trouwt om dat te bevestigen?

In die zin, hoe kan een trouw nu iets nieuw creëren waar het niet anders is dan een formaliteit om een bestaande situatie officiëel te maken?

Het gaat om instituties, een ritueel of het geven van een maatschappelijk kader zo je wil.
Het gaat om een beslissing die je op dat moment geacht wordt weloverwogen en met zekerheid te hebben genomen, die dan bestendigd wordt. Het nieuwe is de bestendiging.

In traditionele samenlevingen zijn er bijvoorbeeld ook rites om de overgang van kind naar vruchtbare adolescent die op zoek kan gaan naar een partner. Pas vanaf het uitvoeren van het ritueel worden deze kinderen als jongvolwassenen gezien. Terwijl de overgang van kind naar jongvolwassene ook een continue ontwikkeling is, ipv categoriaal.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door lombas

Ik begrijp dat trouwens niet. Ik ben nog getrouwd geweest natuurlijk, maar hoe kun je nu doordat iemand zegt: "De Wet aanziet u nu als man en vrouw," plots elkaar als echtgenoot en echtgenote gaan zien? Het is toch juist omdat je elkaar al als man en vrouw aanziet, dat je trouwt om dat te bevestigen?

In die zin, hoe kan een trouw nu iets nieuw creëren waar het niet anders is dan een formaliteit om een bestaande situatie officiëel te maken?

Een trouw neemt veel tijd en energie in beslag en getrouwd zijn is voor vele een mysterie.

Maar een huwelijk moet eigenlijk idd alleen de bevestiging zijn dat je samen verder door het leven wil gaan en samen verder wil werken aan elkaars geluk en gezondheid.