CD&V zal niet buigen, tot spijt van de Belgicisten

[Kortaf]

Ik post dit met zeer veel plezier, én leedvermaak tegenover al de Belgicisten die hier de voorbije maanden op hun meest paternalistische toontje kwamen zeggen dat "er heus wel een regering komt" en dat "de CD&V na een afkoelingsperiode zeker zou bijdraaien".

Niet dus.

De Morgen, 27-10-07

CD&V-parlementsleden spreken steeds dreigender taal

Luc Martens: 'Ik vraag me ernstig af of we de boel niet stilaan moeten opblazen'

door Ruud Goossens


Brussel l Wie denkt dat de parlementsleden van CD&V zich stilaan beginnen opmaken voor de bocht, vergist zich schromelijk. Ze spreken steeds hardere taal, niet aan het adres van Yves Leterme, wel aan dat van de Franstaligen. Luc Martens: 'Als er niets verandert moeten we een crisis uitlokken.'

Het was voor nogal wat federale parlementsleden van CD&V een tijdje geleden dat ze hem nog eens in levenden lijve hadden gezien, maar gisteren zakte Yves Leterme in hoogsteigen persoon af naar hun wekelijkse fractievergadering. Nadat hij een stand van zaken over de formatiegesprekken had gegeven, oogstte de formateur een lang applaus, ook van de aanwezige N-VA'ers. Dat had alles te maken met de niet-communautaire deelakkoorden die de afgelopen dagen en weken werden afgesloten. "Die liggen immers voor 80 of 90 procent in de lijn van ons partijprogramma", zegt CD&V-Kamerlid Hendrik Bogaert.

Over de communautaire vorderingen - of beter: de totale stilstand - zijn de christendemocratische Kamerleden en senatoren heel wat minder optimistisch. Een onvertogen woord over de eigen kopstukken, Leterme en voorzitter Jo Vandeurzen, is er niet te horen, maar de ergernis over het gebrek aan bereidwilligheid bij de Franstaligen is onderhand zo groot dat er luidop met de gedachte wordt gespeeld om de oranje-blauwe onderhandelingen op te blazen.

"Ik denk dat de limieten bereikt zijn", klinkt het bij Kamerlid Stefaan De Clerck. "We zijn echt niet van plan om uiteindelijk toch maar een regering te vormen als we ons programma niet kunnen waarmaken. Trop is te veel en te veel is trop. Wel, die grens is stilaan bereikt en dat moeten de Franstaligen goed beseffen. Ofwel draaien zij bij, ofwel zeggen wij: 'Stop it'. Zo denken veel fractieleden erover."

Ook Bogaert benadrukt dat wat tot nu toe op tafel ligt "totaal onvoldoende" is. "De houding van Joëlle Milquet begint frustrerend te worden", zegt hij. "Als zij niet dringend in beweging komt, zie ik niet in hoe deze coalitie van start kan gaan. Zelfs wanneer er hier en daar nog een kers wordt toegevoegd aan de nota die zij op tafel heeft gelegd, blijft dit onvoldoende voor CD&V. Spijtig genoeg dringt dat blijkbaar niet door aan de andere kant van de taalgrens. Dat is nochtans geen pose, het is een politiek feit."

Toch wil iedereen Leterme nog alle kansen geven om tijdens de komende twee weken een uitweg te zoeken uit de communautaire impasse. Maar na de herfstvakantie moeten er knopen worden doorgehakt. "Als we er niet in slagen om een aantal substantiële dingen binnen te halen via een gewone meerderheid, dan moeten we ook niet geloven dat er achteraf nog een grote staatshervorming komt via een tweederdemeerderheid", weet senator Luc Van den Brande. "En als we ons programma niet kunnen waarmaken, kunnen we er dan maar beter mee ophouden. Leterme legt nu al weken een engelengeduld aan de dag. De Franstaligen zijn echt niet ernstig meer."

Het verst ging Luc Martens, geen federaal maar Vlaams Parlementslid, uit de ACW-stal. "Ik stel me ernstig de vraag of we de boel niet moeten opblazen", klinkt het. "Het besef is groot dat deze onderhandelingen nagenoeg uitzichtloos zijn. De oplossingen die men nu blijft zoeken zitten allemaal vast in een unionistisch denkkader, in de methodes van het verleden. Als er niets verandert, moeten we een crisis uitlokken, een die nog veel groter zal zijn dan die na de eerste formatiepoging van Leterme. Pas dan zal het de Franstaligen duidelijk worden dat het ons menens is. Het wordt tijd om de Belgische instellingen from scratch te herschrijven." (RG)

[Kortaf]

De Morgen, 27-10-07

Springt ie of springt ie niet?

door Filip Rogiers


Achtergrond > Yves Leterme en alweer de laatste kans op staatshervorming en regering
De tijd is bijna om. Het moment nadert, direct na de herfstvakantie, waarop de CD&V'ers onder elkaar en in hun kartel met N-VA zullen uitmaken wat het echte minimum minimorum is voor een staatshervorming. Waar wordt de lat - de echte, niet die van de electorale retoriek - precies gelegd?

Door Filip Rogiers

Brussel l Dat het hic et nunc, voor 2009, geen Grote Staatshervorming wordt die de vijf resoluties van het Vlaams Parlement zal realiseren, is vandaag al geen punt van discussie meer. Niet voor Herman Van Rompuy, niet voor Yves Leterme, niet voor Jo Vandeurzen, maar evenmin voor Bart De Wever. Die lijn is alvast duidelijk.

CD&V en N-VA moeten voor zichzelf uitmaken welke ministaatshervorming in een oranje-blauw akkoord met een gewone meerderheid moet komen en welke garanties er zijn om de komende twee jaren al op zoek te gaan naar een tweederde meerderheid voor een Grote Staatshervorming.
Dat moment is dus nakend. Vraag is waar Yves Leterme staat? Krijgt hij een regering onder zijn leiding door een CD&V-congres, als zo'n regering zelfs geen minimale staatshervorming in het programma heeft staan? Een regering zonder een gesplitste kieskring B-H-V? Kan hij dit de N-VA laten slikken? Het antwoord is drie keer: no way. Hetzelfde antwoord moet worden gegeven op de vraag of Leterme dat zelf zou willen, het premierschap van een oranje-blauwe regering met een communautaire lat die onder de grond ligt.

Komen de Franstaligen niet over de brug, niet voor B-H-V en niet voor een minimale staatshervorming, dan is een regimecrisis een feit. Volgende vraag: hebben CD&V en Leterme zelf dat er voor over? Ook daar is het antwoord: ja.

Lang voor de verkiezingen al zei en herhaalde Leterme dat zijn partij niet langer de CVP is van voor 1999, de immer staatsdragende partij; dat verklaart meteen waarom het de afgelopen weken soms wel spande tussen hem enerzijds en Jean-Luc Dehaene en Herman Van Rompuy anderzijds. Ook schoof Leterme vooraf al de verantwoordelijkheid voor een eventuele regimecrisis van zich af.

Er is geen enkele reden om aan te nemen dat hij 137 dagen na 10 juni van ingesteldheid zou zijn veranderd. Het is zijn overtuiging dat hijzelf en zijn partij zich voor 10 juni communautair al 'redelijk' genoeg hebben opgesteld. Voor 10 juni al liet hij doelbewust optekenen dat hij de solidariteit met Wallonië niet wil doorknippen en dat de persoonsgebonden aspecten van sociale zekerheid (werkloosheidsuitkeringen en pensioenen) wat hem betreft "best federaal" kunnen blijven. Dat was, zeker naar zijn kartelpartner toe nog voor de verkiezingen, al een hele toegift. Vond hij zelf.

Ook redelijk bleef het kartel, in de eigen beleving, na 10 juni. Op de eerste dag van informateur Didier Reynders (MR) toonden Vandeurzen en De Wever zich, met rugdekking van Leterme, uiterst pragmatisch. Ze gingen er vertellen dat ze 1) oranje-blauw wilden met een splitsing van B-H-V en enkele substantiële communautaire stappen waarvoor geen tweederde meerderheid vereist was, en 2) dat er in het regeerakkoord behalve krachtlijnen voor een grotere staatshervorming, ook garanties zouden komen over een tijdspad en een methode om daar de tweederde meerderheid voor te vinden.

Sinds die dag volgt het kartel min of meer deze lijn. Alles wat tot nu toe uitlekte, ook de 'schootnota' van Dehaene (met zijn Raad van Wijzen) of de voorstellen van Van Rompuy (voor een vierdelig gefaseerde staatshervorming) blijken proeven te zijn om min of meer dit pad te volgen. Veelal te min wellicht, naar Letermes zin. Maar de initiële lijn is nog niet verlaten.

Leterme is er ook vandaag nog altijd rotsvast van overtuigd dat het kartel, zeker CD&V en hijzelf, tot nu toe alleen maar zeer redelijke eisen heeft gesteld. Dat ze correct zijn gebleven, geen onzinnige dingen hebben gevraagd. Het minimum minimorum blijft voor hem en het kartel vandaag nog altijd een socio-economische staatshervorming, een die bijvoorbeeld aan Vlaanderen de mogelijkheid geeft om fikse kortingen toe te staan op de vennootschapsbelasting. Ook minimaal als buit is vanzelfsprekend een gesplitste kieskring, zonder al even vanzelfsprekend een uitbreiding van Brusselse grenzen of te verregaande inschrijvingsrechten of andere nieuwe faciliteiten voor de Franstaligen in de rand.

Toen zijn eerste formatiepoging, op Hertoginnedal, mislukte, legde Leterme geen enkele fout bij zichzelf of zijn kartel. Zijn taalgebruik, off the record, over de Franstaligen in het algemeen en Joëlle Milquet (cdH) liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Ze konden de boom in met hun onredelijkheid.

Nogmaals, er is geen enkele aanwijzing dat hij vandaag ook maar iets van die initiële overtuiging heeft ingeslikt. "Ook zijn trouw aan het kartel moet niet worden onderschat", zegt een dichte bron. "Het kartel beschouwt hij als zijn kind. Hij zal al het mogelijke doen om dat in stand te houden."
De kans is dan ook groot dat het na de herfstvakantie echt tot een megacrisis komt. Want omgekeerd is de kans klein dat de Franstaligen binnen tien dagen hun fiat zullen geven voor een niet al te duur betaalde splitsing van B-H-V en een minimale staatshervorming. Als een vertegenwoordiger van het Vlaamse Gewest in de raad van bestuur al niet mogelijk is, waar hoeft dan verder nog over gepraat te worden?

Laatste vraag: heeft Leterme het er dan voor over om een premierschap te laten staan? Ja, zei hij vooraf. Een directe bron: "Hij heeft in het verleden al vaker getoond dat hij zich niet vastklampt aan een functie. Hij is ambitieus, maar Verhofstadt had een brandender ambitie om premier te worden". Zegt of denkt hij dat ook vandaag nog? Keer de vraag om: "Wat moet hij vandaag als premier als hij geen partij of geen kartel meer zou hebben?" Niets.

Op de weg van het lijsttrekkerschap voor 10 juni naar het premierschap begint hij dezer dagen dan ook aan zijn stilaan ultieme uitdaging.
Leterme is er nog altijd rotsvast van overtuigd dat het kartel zeer redelijke eisen heeft gesteld. Ook moet zijn trouw aan het kartel niet worden onderschat

[Eddy B]

Dat eerste citaat staat hier al ergens, dat tweede nog niet. Ik ben benieuwd naar de commentaren. Straks geef ik zelf commentaar, maar ik wacht af.

[Kortaf]

Dit is mijn stelling, al drie maanden: de extreme arrogantie van de Franstalige onderhandelaars, én de op het randje racistische vernederingen van Leterme de CD&V in haar geheel, zal die partij zodanig frustreren dat ze noodgedwongen het Belgische niveau zal opgeven en zal kiezen voor een veilige machtsuitoefening in een min of meer autonome Vlaamse staat.

Het ziet er naar uit dat in aan het gebeuren is.

[baseballpolitieker]

Er moet dringend eens iemand aan leterme vragen of hij België zou opgeven voor een beter bestuur?

[Kortaf]

Gaan we naar een regimecrisis na de Allerheiligenvakantie?

De kameraden van De Morgen denken alvast van wel.

De Morgen, 27-10-07

Kan iemand de stekker uittrekken?

door Yves Desmet


Oranje-blauw lijkt eerder op een gedwongen uithuwelijking, waarbij beide partners gillend een weg naar buiten zoeken

Yves Desmet stelt voor om iets anders te proberen

De oranje-blauwe onderhandelaars hebben beslist om de discussie over het communautaire luik van de staatshervorming over de herfstvakantie heen te tillen. Op een paar dagen meer of minder zal het ook wel niet aankomen, die gedachte. Dat is natuurlijk klinkklare onzin. De kloof tussen "het Vlaamse minimum en het Franstalige maximum", om Bart Somers te citeren, blijft onoverbrugbaar groot, en de vrome hoop dat een kleine meditatie rond een paar grafzerken op Allerheiligen plots wel de nodige gemoedsrust zal brengen, mag zonder meer als naïef bestempeld worden.

Nochtans was oranje-blauw de enige logische conclusie die men uit de verkiezingsuitslag kon trekken, zoals deze krant al de dag na de verkiezingen schreef. Yves Leterme was overtuigend geplebisciteerd. Door de incarnatie van anti-paars, anti-PS en zelfs anti-Waals te zijn had hij een monsterscore van 800.000 stemmen gehaald, en er konden geen leeuwenvlaggen genoeg aangesleept worden om dat heuglijke feit in de geschiedenis van de christendemocratie te onderstrepen. Met "vijf minuten politieke moed", "goed bestuur" en "wie gelooft die mensen nog" wist hij een overgrote meerderheid van de Vlamingen te overtuigen. Wat die kreten precies inhoudelijk inhielden, blijft tot op heden een van de beter bewaarde geheimen in de Wetstraat.

Bijna 140 dagen verder klinkt een aantal van die slogans vrij grotesk. De "vijf minuten politieke moed" zijn een afmattende martelgang geworden, met een opvallend bijrolletje voor Pieter De Crem, die om de lieve vrede te bewaren week na week in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken verplicht wordt al zijn vorige heilige eden te verkrachten. "Goed bestuur" is ook niet het eerste waar je aan denkt wanneer je de reeks voorakkoordjes - gebakken lucht zolang er over de echte hangijzers geen doorbraak komt - te lezen krijgt. Veertienjarigen opsluiten om te laten zien dat je nog flinker dan Jean-Marie Dedecker kunt zijn, is niet meteen een uiting van een weldoordacht justitiebeleid. Bovendien blijft opvallen dat iedere onderhandelaar telkens zijn hoogsteigen interpretatie van een akkoord de wereld instuurt, wat gerede twijfel oproept over de manier waarop al dat schoons uiteindelijk in uitvoeringsbesluiten zal worden gegoten. Op andere vlakken wacht dan nog eens de kwadratuur van de cirkel.

De blauwen stappen een regering niet in zonder een nieuwe lastenverlaging, de oranjen niet zonder een verhoging van de uitkeringen. Minder inkomsten en meer uitgaven dus, wat gezien de precaire situatie van de staatskas een onmogelijke opdracht is. Want paars heeft - niet als eerste en enige regering - ervoor gezorgd dat een aantal van hun maatregelen pas nu hun volle budgettaire impact krijgt (de verlaging van de inkomstenbelasting komt volgend jaar pas echt op kruissnelheid) en de notionele intrest, in aanzet niet eens een onzinnig idee, is door de grote bedrijven al omgevormd tot het grootste belastingontwijkingsmiddel uit de recente geschiedenis. De kosten van de vergrijzing en in de sociale zekerheid nemen toe, gestegen kosten van voeding en energie zullen voor indexaanpassingen en dus meer uitgaven zorgen. Over die uitdagingen, of we moeten iets gemist hebben, is het eerste woord nog niet eens gevallen.

Bij gebrek aan iets anders zetten de onderhandelaars dan maar in op hun "geloofwaardigheid", die ze vertalen als het halsstarrig vasthouden aan het eigen grote gelijk. Nooit eerder was er een dergelijke cascade van afwijzingen, beledigingen, incidenten en geruzie te noteren dan in de loop van deze formatie. Wanneer na al die tijd de onderhandelaars zelfs niet eens moeten worden gepord om te verklaren dat ze elkaar eigenlijk hartsgrondig beu zijn, tekent zulks de sfeer. Waar Paars I nog een mariage de passion was, is hier zelfs geen sprake meer van een mariage de raison. Het lijkt eerder op een gedwongen uithuwelijking, waarbij beide partners gillend een weg naar buiten zoeken.

De diepere oorzaak van het absolute onvermogen om tot een regering te komen, is dat het evenwicht in de politieke prioriteiten volkomen verstoord is. Politiek is een in wezen simpele stiel die gaat over twee bezigheden: verkiezingen winnen en compromissen sluiten. De kunst daarbij is om de twee in evenwicht te houden, ervoor te zorgen dat het ene het andere niet onmogelijk maakt. Leterme heeft bewezen dat hij de ene bezigheid tot in de finesse beheerst: hij kan verkiezingen winnen. Helaas kan hij dat zo goed dat hij krachten heeft losgeroepen die hij niet kan beheersen: een afwijzingsfront aan Waalse kant, een coalitie van politieke tegenstanders, binnen en buiten zijn formatie, die hem zo snel mogelijk weer een kopje kleiner willen. Leterme zelf wil dan weer zijn pas opgebouwd electoraal kapitaal niet op het spel zetten door te ver onder de lat te gaan. Het resultaat van dat alles is de complete impasse, het totale onvermogen om nog tot een vergelijk te komen, nochtans de essentie van ons democratisch pacificatiemodel.

Daarin nog eens aangevuurd door de extremen aan beide kanten en een deel van de media, wordt de politiek zo een permanente boksring waarin slagen worden uitgedeeld en ontvangen, met als enig toekomstperspectief de bel van de laatste ronde, in casu de verkiezingen van 2009. Het hele concept van politiek als georganiseerd meningsverschil, met bemiddeling en arbitrage en het compromis als uitkomst, wordt door deze nieuwe generatie politici blijkbaar als niet langer als essentieel gezien. Voor een stuk is dat te begrijpen. Ook zij zien hoe in deze tijden van makkelijk populisme en een meer dan ooit vlottend kiespubliek de markt openligt voor ongeleide projectielen. Bang voor hun eigen schaduw wordt zo niet verder meer gedacht dan het eigen politieke overleven.

De simpele opmerking dat een land misschien wel een regering nodig heeft in een internationaal steeds uitdagendere context, dat er misschien toch nog belangrijkere maatschappelijke uitdagingen te wachten liggen dan de splitsing van B-H-V en een staatshervorming waarvoor men toch geen meerderheid heeft (zelfs elementaire wiskunde is deze onderhandelaars niet langer gegeven) leidt meteen tot zure oprispingen en het verwijt geen goede Vlaming te zijn.

Na zoveel dagen is de conclusie simpel: er is nog niets en er komt ook niets. Deze formatie sleept zich voort als een kreupel paard. Het geldt als een daad van dierenliefde om zulke dieren te laten inslapen. Leterme heeft meer tijd gehad dan welke voorganger ook, hij staat minder ver dan welke voorganger ooit. Je kunt niet eeuwig je eigen conclusies blijven uitstellen. Vijf minuten politieke moed volstaan om de mislukking te acteren, en iets anders te proberen.

[DebianFox]

[Kortaf]

Ook de voorbijgestreefde Jos Geysels heeft door dat er een eind aan aan het komen is.

En hij wijst op het feit dat de oude Belgicisten als Dehaene, Van Rompuy en Eyskens in de nieuwe CD&V niets meer te zeggen hebben.

De Morgen, 27-10-07.

Inhoudelijk onjuist en tactisch onverstandig

door Jos Geysels


De afwijzing van de federale kieskring vergroot geenszins het politieke draagvlak dat CD&V'er Yves Leterme nodig heeft om de onderhandelingen uit het sukkelstraatje te krijgen

Jos Geysels vindt dat Vlamingen de federale kieskring niet als een toegeving moeten beschouwen/ Jos Geysels is minister van Staat. Voor De Gedachte schrijft hij om de twee weken een opiniestuk.

'Ik ben niet tegen een federale kieskring, maar ik beschouw het als een bijproduct. Je moet eerst en vooral weten hoe je door B-H-V geraakt." Dat zei Louis Tobback in september. Sinds Didier Reynders vorig weekend dat voorstel nadrukkelijk ter sprake bracht, is het bijproduct deze week een hoofdpunt geworden. Niet ten onrechte, want de discussie over de federale kieskring die door de Paviagroep al een aantal jaren wordt gestimuleerd, verdient meer en betere omschrijvingen dan "een unitair achterhoedegevecht" of "een voorbijgestreefd idee".

Volgens Bart Sturtewagen in De Standaard is de federale kieskring geen "tovermiddel" of een "mirakeloplossing". Voor hem moet elk idee getoetst worden aan het criterium van goed bestuur. Helemaal ongelijk heeft hij niet. Het is inderdaad belangrijk een kosten-batenanalyse te maken. Voor- en nadelen af te wegen. Bedachtzaamheid bij staatshervormingen is geen luxe. En criteria opstellen om een idee te beoordelen evenmin. Maar die gelden dan het best voor alle voorstellen. Zo kan men vanuit het criterium van goed bestuur een herfederalisering van de geluidsnormen verdedigen. Maar dat staat niet op de agenda van de meeste Vlaamse politici en commentatoren. Ook al is er, eveneens institutioneel, nog geen oplossing in zicht voor de geluidsoverlast in Zaventem.

Met goed bestuur, dat wisten we al, kun je naar alle kanten vliegen.
Mij lijkt het interessanter het debat te concentreren op de federale en democratische logica die in het voorstel zitten.

Tot nader order is België, weliswaar met vele confederale elementen, een federale staat. Zo staat het in het eerste artikel van de grondwet. Wie dat uitgangspunt deelt, kan zich moeilijk verzetten tegen een (gedeeltelijke) rechtstreekse verkiezing van parlementariërs over het hele grondgebied van die federatie. Zoals in andere federale landen. Dat partijen zoals N-VA en het Vlaams Belang de grondwet op een andere manier lezen, is duidelijk. Hun agenda is dat ook. Ze pleiten voor een onafhankelijk Vlaanderen. "Goed bestuur en België gaan niet samen", schrijft Geert Bourgeois.

Maar wie zich, zoals de andere partijen, tegen het separatisme uitspreekt, kan toch moeilijk problemen hebben met een versterking van de federale democratie. "In België wordt een politicus groot door kwaad te spreken over de andere gemeenschap. Er zijn geen politici meer die de moed hebben om één beleid voor het hele land te verdedigen", zei Patrick Dewael begin van dit jaar. "Wegens het feitelijke partijenconfederalisme dragen politici geen verantwoordelijkheid meer ten aanzien van de andere gemeenschappen", schreef Wilfried Martens in 2006.

Zoals de rechtstreekse verkiezing van het Vlaams Parlement de democratische dialoog voor de regionale politiek versterkte, kan een federale kieskring, aldus Kris Deschouwer, "een democratische dialoog voor de federale politiek verstevigen". Iedereen kan zich dan rechtstreeks uitspreken over de fratsen van André Flahaut of, als hij de moed heeft zich kandidaat te stellen, over een figuur als Olivier Maingain. Op die manier wordt een democratisch deficit verkleind en de legitimiteit van de verkozenen verhoogd.

Vanuit die optiek is het debat over de federale kieskring geen discussie tussen Vlamingen en Walen, maar wel een over de democratische vormgeving van het federale België. Uiteraard wordt de invoering van een federale kieskring door vele Franstaligen ook beschouwd als een vertrouwenwekkende maatregel in het communautaire debat. Je zou voor minder als je met N-VA aan de onderhandelingstafel zit, maar dat daarom aan Vlaamse kant als een toegeving beschouwen lijkt mij inhoudelijk onjuist en tactisch onverstandig.

Een federale kieskring hypothekeert geenszins de eventuele verdere overheveling van bevoegdheden naar gemeenschappen en gewesten. Een versterking van de federale democratie hoeft geen verzwakking te zijn van de deelstaten.

Daarom is het eigenaardig dat de, naar eigen zeggen niet-separatistische CD&V, het voorbije weekend de federale kieskring afwees. "We hebben al genoeg toegegeven", zegden sommigen na het partijbestuur. "Het draagvlak hiervoor is zeer klein in de partij", verklaarde voorzitter Jo Vandeurzen. Daarmee verduidelijkte hij wat de positie (nog) is van mensen als Jean-Luc Dehaene, Mark Eyskens en Wilfried Martens, die wel positief staan tegenover een federale kieskring.

Of de afwijzing ook tactisch verstandig was, is twijfelachtig. Ze geeft in elk geval de indruk dat op de tandem CD&V-N-VA vooral Bart De Wever aan het stuur zit. Ze vergroot geenszins het politieke draagvlak dat CD&V'er Yves Leterme nodig heeft om de onderhandelingen uit het sukkelstraatje te krijgen. Met hun afwijzing dwingt CD&V de formateur weer in een positie die hij wil en moet verlaten.

Een federale kieskring is inderdaad geen tovermiddel. En over de praktische uitwerking zal zorgvuldig moeten worden nagedacht.
Maar de idee illustreert wel andere breuklijnen dan de klassieke Vlaams-Waalse tegenstellingen en benadert de staatshervorming vanuit een ander gezichtsveld. Het is geen toegeving, maar een toevoeging van meer federale democratie.

Misschien juist daarom kan het een van de hulpmiddelen zijn om de onderhandelingen uit het slop te helpen. Of moet ik 'kan' al in de verleden tijd schrijven?

[godisanidiot]

Zo hoor ik het graag.

[robert t]

Oorspronkelijk geplaatst door Kortaf

Dit is mijn stelling, al drie maanden: de extreme arrogantie van de Franstalige onderhandelaars, én de op het randje racistische vernederingen van Leterme de CD&V in haar geheel, zal die partij zodanig frustreren dat ze noodgedwongen het Belgische niveau zal opgeven en zal kiezen voor een veilige machtsuitoefening in een min of meer autonome Vlaamse staat.

Het ziet er naar uit dat in aan het gebeuren is.

Geslaagde omschrijving.

[Max van Dietschland]

De week na de herfstvakantie is een cruciale week, voor Leterme, het kartel en voor de toekomst van het land.

Wat het Vlaams Belang nu moet doen is voldoende druk zetten en het kartel aanmoedigen om te handelen in het belang van het Vlaamse volk. Een grootscheepse Vlaamse campagne van deze partij is nu noodzakelijk. De spandoekcampagne is daar een goed voorbeeld van, maar het mag nog veel uitgebreider.

Een meer openlijk separatisme in de straten kan Leterme en Dewever inspireren om woensdag 7 november de kamerleden tot stemming te laten overgaan...

Laat ons hopen !

[lomeanor]

Het zijn mooie dagen

[lomeanor]

Arme belgicisten
Dit moet een moeilijke tijd voor hen zijn.

[Kortaf]

Oorspronkelijk geplaatst door lomeanor

Arme belgicisten
Dit moet een moeilijke tijd voor hen zijn.

Laat je niet gaan.

No mercy.

[Daimanta]

Oorspronkelijk geplaatst door Max van Dietschland

Een meer openlijk separatisme in de straten kan Leterme en Dewever inspireren om woensdag 7 november de kamerleden tot stemming te laten overgaan...

Als simpele Ollander: Mag ik u vragen, waarom dan?

[Kortaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Daimanta

Als simpele Ollander: Mag ik u vragen, waarom dan?

Studeer en stel dan vragen.

http://www.vlaamseonafhankelijkheid.be/

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Kortaf

Laat je niet gaan.

No mercy.

Inderdaad!

Ik denk dat het er in de Belgische geschiedenis nog nooit zo goed heeft uitgezien voor Vlaanderen. Om Belgie te proberen redden schrijft men hier Vlaamse geschiedenis.

[Knuppel]

Een meer openlijk separatisme in de straten kan Leterme en Dewever inspireren om woensdag 7 november de kamerleden tot stemming te laten overgaan...

Eentje om in te kaderen....

[Kortaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Eentje om in te kaderen....

7 november, de nieuwe Vlaamse feestdag?

[Knuppel]

De dag dat DeWever en Leterme de kamerleden eindelijk, heel misschien, zullen toelaten om ....vijf minuten politieke moed te tonen...