Brussel: failliet, straatgeweld, onveiligheid... maar N-VA is het probleem

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Zipper

T'is in de eerste plaats een Marokkaan van islamitische strekking, echt iets wat Brussel nog nodig heeft
Dankzij hem worden in Brussel nog altijd schapen onverdoofd geslacht.

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

[daiwa]

[Herr Flick]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuts

Lijkt me zo'n lose-lose voor de N-VA, dat ik totaal niet begrijp waarom ze in deze "oplossing" zouden willen instappen.

vermoedelijk kwam, bouchez met een "cunning plan". want ik kan me inderdaad niet voorstellen dat den Bart nog platter op den buik zou gaan als Shiltz

alhoewel met die vlaams nationalisten van den Aldi weet je nooit natuurlijk.

[Skobelev]

De dagelijkse steek- of schietpartij

https://www.hln.be/brussel/man-27-ne...loos~a8e5ebae/

En het slaat over naar andere steden

Het wordt hier hoe langer hoe plezanter.

https://www.hln.be/sint-niklaas/nach...zoek~a32d0a2b/

[fox]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Die Calimero attitude vormt de klassieke retoriek die Vlaams-nationalisten NA een staatshervorming graag rondstrooien. Ze vragen zich telkens af 'waarom hebben wij dat nu weer gedaan, boehoehoe...'.

Dat is geen Calimero attitude. Dat is gewoon een realiteit. De Vlamingen geven altijd en overal toe op het moment dat de Franstaligen hun hakken in het zand zetten. Het is nu eenmaal zo dat de Franstaligen zich altijd opstellen als demandeur de rien terwijl ze steeds weer centen nodig hebben. Waarom de vlamingen zo idioot zijn om de rollen nooit om te draaien is iets wat ik nooit ga begrijpen.

Dat jij diezelfde Vlamingen dan ook bovennatuurlijke onderhandelingskrachten toedicht is vrij potsierlijk. Ze hebben de centen en laten zich toch telkens rollen.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door fox

Dat is geen Calimero attitude. Dat is gewoon een realiteit. De Vlamingen geven altijd en overal toe op het moment dat de Franstaligen hun hakken in het zand zetten. Het is nu eenmaal zo dat de Franstaligen zich altijd opstellen als demandeur de rien terwijl ze steeds weer centen nodig hebben. Waarom de vlamingen zo idioot zijn om de rollen nooit om te draaien is iets wat ik nooit ga begrijpen.

Dat jij diezelfde Vlamingen dan ook bovennatuurlijke onderhandelingskrachten toedicht is vrij potsierlijk. Ze hebben de centen en laten zich toch telkens rollen.

Ik kan het alleen maar herhalen, ze laten zich niet rollen, ze- de traditioneel anti-Vlaamse partijen, waar ten andere N-VA nu ook bij hoort, werken er vrijwillig aan mee.

Met als doel, Vlaanderen fnuiken. Want hun strijd is niet tegen Belgie maar tegen het VB en de Vlaamse onafhankelijkheid.

[andev]

Oorspronkelijk geplaatst door Everytime

Pure utopie.

Zoals het beperken in de tijd van het profitariaat- legertje Franstalige doppers waarvan sommigen twintig jaar al "geen werk kunnen vinden" ?
Daar gaan we de komende maanden nog veel over horen...

[daiwa]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Ik kan het alleen maar herhalen, ze laten zich niet rollen, ze- de traditioneel anti-Vlaamse partijen, waar ten andere N-VA nu ook bij hoort, werken er vrijwillig aan mee.

Met als doel, Vlaanderen fnuiken. Want hun strijd is niet tegen Belgie maar tegen het VB en de Vlaamse onafhankelijkheid.

2 !

[Boduo]

Oorspronkelijk geplaatst door andev

Zoals het beperken in de tijd van het profitariaat- legertje Franstalige doppers waarvan sommigen twintig jaar al "geen werk kunnen vinden" ?
Daar gaan we de komende maanden nog veel over horen...

Waalse werklozen zullen soms ONDER het leefloon uitkomen...
Ze zullen nog méér moeten gaan vissen om eten op tafel te brengen.

[vanderzapig]

Agent aan bezorgde inwoner: "U verhuist beter uit Brussel".

U verhuist beter uit Brussel”, is het advies van de politie. De stad verdient beter

____________________________

In Brussel voelen mensen zich niet meer veilig in hun eigen straat, schrijft Frédéric Piccavet, terwijl de drugsdealers naast zijn raam kabaal maken. Burgers mijden sommige pleinen. Lokale handelaars ondervinden overlast. De politie? Die raadt je aan te verhuizen.

Frédéric Piccavet
Coördinator Vlaamse Scholierenkoepel. Woont in Brussel.
11 juli 2025

“U verhuist beter uit Brussel.” Dat was het antwoord van een politieagent, vanochtend, nadat we opnieuw getuige waren geweest van een ernstig incident in onze straat – op amper vijftig meter van onze voordeur.

Een vermoedelijke drugsdeal was uit de hand gelopen. Twee groepjes namen het tegen elkaar op. Eerst verbaal, daarna fysiek. Alles onder oorverdovende afrobeats, om negen uur ’s ochtends, tussen de statige gevels van de Anspachlaan. We zagen messen. We zagen buurtbewoners met een grote boog om het tafereel heen lopen. Niemand greep in.

Toen we de politie belden en die uiteindelijk arriveerde, volgde geen kordate actie, geen geruststelling. Wel die ene, betekenisvolle zin: “U verhuist beter uit Brussel.”

Groeiend wantrouwen

We zijn intussen 397 dagen voorbij de verkiezingen, en nog altijd is er geen Brusselse regering. Geen bestuur. Geen beleidsvisie. Geen strategie voor veiligheid, samenleven of stedelijk herstel. De politieke stilstand contrasteert scherp met wat er intussen op straat wél beweegt: het toenemende gevoel van onveiligheid, de zichtbare overlast, het groeiende wantrouwen van burgers tegenover de overheid.

Brussel heeft nood aan een bestuur dat opnieuw greep krijgt op de stad. Wij kozen bewust voor Brussel. We verhuisden naar Brussel met overtuiging. Niet ondanks, maar vanwege de diversiteit, energie en internationale uitstraling van de stad. Maar die stad glijdt vandaag langzaam af richting onbestuurbaarheid.

In wijken zoals Ribeaucourt, Peterbos en Clémenceau voelen mensen zich niet meer veilig in hun eigen straat. Burgers mijden sommige pleinen. Lokale handelaars ondervinden overlast. De antwoorden die zij – en wij – te horen krijgen, zijn pijnlijk voorspelbaar: “Koop een alarm, verhuis naar de rand, sluit je deur wat vroeger.” Dat is geen beleid. Dat is opgeven, alle verantwoordelijkheid loslaten.

Meer dan stenen en verkeer

Een stad is meer dan stenen en verkeer. Ze bestaat bij gratie van vertrouwen, tussen mensen onderling én tussen burgers en hun overheid. Dat vertrouwen brokkelt af. Wie zich onveilig voelt, wie merkt dat klachten geen gevolg krijgen, wie ziet dat politieaanwezigheid geen verschil maakt – die haakt vroeg of laat af.

Dat is wat ons zorgen baart. Niet alleen de incidenten, maar de passiviteit erna. Het gebrek aan een duidelijke, geloofwaardige reactie van beleid en politie.

Terwijl ik dit schrijf, staan de dealers op amper tien meter van mij. De muziek staat opnieuw luid, amper een halfuur nadat de politie hen vriendelijk heeft gevraagd om te vertrekken.

Wat verderop in de Anspachlaan runt een vrouw een theehuis. Ze zei me onlangs: “Mijn klanten, vaak vrouwen, komen niet meer terug. Ze zijn bang. Ik ben bang. Als we de politie bellen, praten die wat met de dealers, maar een halfuur later staan ze er weer.” Ze overdrijft niet. Ik zie het gebeuren.

Wij verwachten geen mirakels. We verwachten dat iemand verantwoordelijkheid neemt. Dat veiligheid opnieuw als een basisrecht wordt gezien, niet als een detail in een coalitieakkoord. Brussel kan niet blijven wachten.

Wie in deze stad een toekomst wil uitbouwen, verdient beleid. Niet de boodschap dat het beter is om te vertrekken.

[E. Gidius]

Brusselse onderhandelaars nemen zomerpauze tot 15 augustus

De Brusselse overheidsschuld daarentegen laat weten dat ze blijft doorwerken, vakantie of geen.

[Skobelev]

Oorspronkelijk geplaatst door vanderzapig

Agent aan bezorgde inwoner: "U verhuist beter uit Brussel".

U verhuist beter uit Brussel”, is het advies van de politie. De stad verdient beter

____________________________

In Brussel voelen mensen zich niet meer veilig in hun eigen straat, schrijft Frédéric Piccavet, terwijl de drugsdealers naast zijn raam kabaal maken. Burgers mijden sommige pleinen. Lokale handelaars ondervinden overlast. De politie? Die raadt je aan te verhuizen.

Frédéric Piccavet
Coördinator Vlaamse Scholierenkoepel. Woont in Brussel.
11 juli 2025

“U verhuist beter uit Brussel.” Dat was het antwoord van een politieagent, vanochtend, nadat we opnieuw getuige waren geweest van een ernstig incident in onze straat – op amper vijftig meter van onze voordeur.

Een vermoedelijke drugsdeal was uit de hand gelopen. Twee groepjes namen het tegen elkaar op. Eerst verbaal, daarna fysiek. Alles onder oorverdovende afrobeats, om negen uur ’s ochtends, tussen de statige gevels van de Anspachlaan. We zagen messen. We zagen buurtbewoners met een grote boog om het tafereel heen lopen. Niemand greep in.

Toen we de politie belden en die uiteindelijk arriveerde, volgde geen kordate actie, geen geruststelling. Wel die ene, betekenisvolle zin: “U verhuist beter uit Brussel.”

Groeiend wantrouwen

We zijn intussen 397 dagen voorbij de verkiezingen, en nog altijd is er geen Brusselse regering. Geen bestuur. Geen beleidsvisie. Geen strategie voor veiligheid, samenleven of stedelijk herstel. De politieke stilstand contrasteert scherp met wat er intussen op straat wél beweegt: het toenemende gevoel van onveiligheid, de zichtbare overlast, het groeiende wantrouwen van burgers tegenover de overheid.

Brussel heeft nood aan een bestuur dat opnieuw greep krijgt op de stad. Wij kozen bewust voor Brussel. We verhuisden naar Brussel met overtuiging. Niet ondanks, maar vanwege de diversiteit, energie en internationale uitstraling van de stad. Maar die stad glijdt vandaag langzaam af richting onbestuurbaarheid.

In wijken zoals Ribeaucourt, Peterbos en Clémenceau voelen mensen zich niet meer veilig in hun eigen straat. Burgers mijden sommige pleinen. Lokale handelaars ondervinden overlast. De antwoorden die zij – en wij – te horen krijgen, zijn pijnlijk voorspelbaar: “Koop een alarm, verhuis naar de rand, sluit je deur wat vroeger.” Dat is geen beleid. Dat is opgeven, alle verantwoordelijkheid loslaten.

Meer dan stenen en verkeer

Een stad is meer dan stenen en verkeer. Ze bestaat bij gratie van vertrouwen, tussen mensen onderling én tussen burgers en hun overheid. Dat vertrouwen brokkelt af. Wie zich onveilig voelt, wie merkt dat klachten geen gevolg krijgen, wie ziet dat politieaanwezigheid geen verschil maakt – die haakt vroeg of laat af.

Dat is wat ons zorgen baart. Niet alleen de incidenten, maar de passiviteit erna. Het gebrek aan een duidelijke, geloofwaardige reactie van beleid en politie.

Terwijl ik dit schrijf, staan de dealers op amper tien meter van mij. De muziek staat opnieuw luid, amper een halfuur nadat de politie hen vriendelijk heeft gevraagd om te vertrekken.

Wat verderop in de Anspachlaan runt een vrouw een theehuis. Ze zei me onlangs: “Mijn klanten, vaak vrouwen, komen niet meer terug. Ze zijn bang. Ik ben bang. Als we de politie bellen, praten die wat met de dealers, maar een halfuur later staan ze er weer.” Ze overdrijft niet. Ik zie het gebeuren.

Wij verwachten geen mirakels. We verwachten dat iemand verantwoordelijkheid neemt. Dat veiligheid opnieuw als een basisrecht wordt gezien, niet als een detail in een coalitieakkoord. Brussel kan niet blijven wachten.

Wie in deze stad een toekomst wil uitbouwen, verdient beleid. Niet de boodschap dat het beter is om te vertrekken.

Dat is niet enkel in Brussel.

20 jaar geleden zei een hoofdcommissaris tegen ons:
“Maak dat je uzelf kan verdedigen in uw woning want wij hebben de capaciteit niet om de veiligheid te garanderen bij een inbraak of homejacking.”
De man had twee combi’s ‘s nachts en in de weekends voor een gebied met 50.000 inwoners….
Een week later werden we beiden “sportschutters”
Het is er ook niet beter op geworden in de voorbije 20 jaar….