Godsbewijs

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Volgens Aristoteles is God degene die gedacht en begeert wordt, maar is God ook het denken en begeren zelf.*

Oftewel: God wordt door de mens gedacht en begeerd, maar als God het denken en begeren zelf is, denkt en begeert hij dan alleen zichzelf of ook de mens?
Dat laatste lijkt mij wel zo redelijk te zijn dat God zijn eigen schepsel denkt en begeert, anders had God de Mens toch niet geschapen als God de Mens niet zou gedacht hebben en begeerd hebben.
En blijven zo te doen om hem tot zich te laten komen.
En als God de mens denkt en begeert is dat alle reden van de mens om dat ook zo te doen: zichzelf te denken en te begeren.
Dus dan is ook de mens het denken en begeren zelf.
Of zoals Jezus zegt: "Heb je zelf lief!"
Het denken en begeren is Hij daarbij even vergeten te melden.

[harriechristus]

Als God het begeren en denken zelf is, dan volgt daaruit dat God ook de mens begeert, die hij immers zelf heeft uitgedacht.
En dat God daarin dan ook tot de mens nederdaalt, zoals de mens naar God opklimt.
Niet alleen dat God neder is gedaald bij de schepping van de mens, maar ook sindsdien telkens weer.
En dat God dus ook het lagere begeert, zoals de mens het hogere begeert.
Zoals ook wij met verliefde ogen naar een eenvoudig, maar oh zo mooi insect kunnen kijken en deze bestuderen.
Zoals de mens ook het lagere in zichzelf begeert, enerzijds onderdrukt, daar ook bang voor is, maar ook anderzijds begeert.

Zoals de mens als God wil zijn, zo wil God dan ook mens zijn.
Wij herkennen daarin Jezus Christus, die zowel God als mens was.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Als God het begeren en denken zelf is, dan volgt daaruit dat God ook de mens begeert, die hij immers zelf heeft uitgedacht.
En dat God daarin dan ook tot de mens nederdaalt, zoals de mens naar God opklimt.
Niet alleen dat God neder is gedaald bij de schepping van de mens, maar ook sindsdien telkens weer.
En dat God dus ook het lagere begeert, zoals de mens het hogere begeert.
Zoals ook wij met verliefde ogen naar een eenvoudig, maar oh zo mooi insect kunnen kijken en deze bestuderen.
Zoals de mens ook het lagere in zichzelf begeert, enerzijds onderdrukt, daar ook bang voor is, maar ook anderzijds begeert.

Zoals de mens als God wil zijn, zo wil God dan ook mens zijn.
Wij herkennen daarin Jezus Christus, die zowel God als mens was.

Spreek voor jezelf alsjeblieft. En terzakke.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Spreek voor jezelf alsjeblieft. En terzakke.

Ik herken daarin Jezus Christus, en jij niet, dat spreekt van zelf.
Voor jou zijn de zaken, voor mij is de Geest.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Ik herken daarin Jezus Christus, en jij niet, dat spreekt van zelf.
Voor jou zijn de zaken, voor mij is de Geest.

En wat jij daarvan weet mag je voor jezelf houden. Wees er gelukkig mee.

[harriechristus]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

En wat jij daarvan weet mag je voor jezelf houden. Wees er gelukkig mee.

Blijkbaar zit je toch stiekem te lezen wat ik schrijf...

En wat ik weet is voor de gehele wereld, niet alleen voor Piero.
Die schrijft alleen dingen die iedereen al weet.
Het is allemaal plagiaat, goed voor de straat.
En die de eenvoudige conclusie dat de eenheid van God en Mens van Aristoteles identiek is aan Jezus, helaas niet begrijpen kan...
Dit alleen omdat ik het zeg en niet bij Google te lezen staat.

[harriechristus]

Maar het godsbewijs van Aristoteles is in de eerste plaats het doel waarnaar wij streven in denken en begeren als van laag naar hoog.
En God is daarin de oorzaak der beweging.
God is de onbewogen beweger.
Dit is echter door Thomas van Aquino niet goed begrepen, want hij heeft de God van Aristoteles als doel aan het begin van alle beweging geplaatst.
En ook niet als oneindig ver weg, want de toekomst van Aristoteles is eeuwig, maar als begin van een eindigende reeks bewegingen uit het verleden.
Zijn redenatie is dat de beweging een oorzaak moet hebben en die oorzaak eveneens weer een oorzaak moeten hebben, enzovoort, maar dat dat niet eindeloos kan doorgaan, want als er geen eerste is kan er geen tweede, dus geen volgende zijn.
Dat is dan een foute redenering, want in een oneindige reeks is elke beweging volgend op een voorgaande oneindige reeks, en er is daarin geen eerste of tweede.
Dat is juist het kenmerk van een oneindige reeks, zoals ook God eeuwig is en nooit een begin heeft gehad, zo ook de beweging.

[harriechristus]

De God van Thomas van Aquino staat dus aan het begin (zoals ook in de Bijbel) en die van Aristoteles aan het einde, als een doel waarnaar wij streven en ons doet bewegen.
De beweging van Thomas van Aquino is die van oorzaak en gevolg als uiterlijk als die der dingen en die van Aristoteles is die van doelgerichtheid als geestelijk als van de mensen.
Die van Aristoteles is dus hoger gedacht.

[harriechristus]

Toch is ook Aristoteles nog niet helemaal toe aan de geest, want hij ziet alle gedachten als vormen, dus als uiterlijk met het verschil van de vorm als gedachte en de gedaante als de materiële realisatie van de vorm.
Dit om zich te verzetten tegen de ideeën van Plato.
Zo is een idee van Plato als hoogste die van het goede.
Maar Aristoteles maakt er een uiterlijke vorm van in plaats van een ideële kwaliteit.
En hoe die vorm er dan uit moet zien dat vertelt hij niet.
Dat is een eigenaardigheid van de filosofie van Aristoteles, dat hoewel hij hoger is dan Plato als het denken van het denken zelf als Geest, als God die zichzelf denkt, is hij anderzijds lager dan Plato als materialist in zijn vormen.

[harriechristus]

Maar als Thomas van Aquino zijn God aan het begin zet, en Aristoteles aan het einde, dan zit daar een evolutie in als het primitieve begin naar het volmaakte einde.
Thomas zegt dan ook: ik NOEM het God, maar dus niet dat het God IS.
Het is nog een God van Niets, want dat is het begin, dat God de wereld uit Niets heeft geschapen, maar eigenlijk nog zelf NIETS is.

[harriechristus]

En daaruit laat zich de beweging van Thomas gemakkelijk verklaren, want de eenheid van het NIETS dat IS, dat is het worden, dus het Niets dat het Zijn wordt.
En dat is de eerste beweging van het begrip Niets tot het Zijn.

[harriechristus]

Ook uit God laat zich de beweging gemakkelijk verklaren, want God is immers eeuwig en de eeuwigheid impliceert de tijd, want zonder tijd zou God tijdloos zijn, dus zonder beweging, want beweging is een bewijs van tijd van het ene naar het andere moment.
Zonder tijd zou God bewegingloos zijn, dus star als levenloos.
Zulk een ellende mogen wij God niet aandoen.
Maar dat betekent wel dat ook de tijd zelf eeuwig is en niet als een begin.

[harriechristus]

Toch is er ook een ontwikkeling van niets naar oneindig, maar die zichzelf steeds weer herhaalt en dus nooit voor het eerst is begonnen.
En die ook blijvend bestaat en altijd bestaan heeft van eerst een punt in de microkosmos naar de lege oneindigheid van de microkosmos als identiek aan de lege macrokosmos tot een oneindige reeks van achtereenvolgend: superclusters, clusters, melkwegen, in een oneindige reeks van steeds hogere culturen in de microkosmos terug naar het oorspronkelijke punt als limiet.
Overigens niet als één punt, maar als oneindig vele punten, dus weer als de lege oneindigheid van de microkosmos eerst.
Dit limiet wordt overigens nooit werkelijk bereikt, dan alleen in het denken.

[harriechristus]

En terwijl wij naar onze tijd 13,7 miljard jaar zijn ontstaan, dus uit een oneindig klein punt in de microkosmos, is dat naar de veel snellere tijd van de microculturen nooit gebeurd en was het een eeuwigheid geleden, dus nooit.
Want elke volgende microcultuur van de eerste tot de oneindig "laatste" (die er dus niet is) heeft een snellere, dus langere tijdsbereking voor wat het begin is geweest.
Voor ons dus 13,7 miljard jaar, maar voor de microwezentjes was het 13,7 miljard jaar x 10^23 = 10^33 jaar en voor de mini-microwezentjes was het 10^33 x 10^23 = 10^56 jaar, enzovoort met de limiet van de eeuwigheid.

[harriechristus]

Of anders beredeneerd: na één seconde na de oerknal was onze tijd er nog niet, want wij waren er toen nog niet, en ook de aarde en de zon waren er nog niet, waar wij de tijd naar berekenen.
Wel waren de atomen er al, waarvan de elektronen zo ongeveer met een snelheid van 10^16 keer om de kern draaien.
En voor de microwezentjes is één zo'n draai waarschijnlijk gelijk aan één jaar, te vergelijken met één draai van de aarde om de zon voor ons.
Dan is één seconde na de oerknal voor de microwezentjes gelijk aan 10^16 jaar.
Dus dat is heel lang geleden.
En aan het begin van de microtijd, dus na 1 microseconde na de oerknal waren de microwezentjes er nog niet en ook de atomen niet, maar wel de mini-micro-atomen met de mini-microwezentjes voor wie die ene microseconde weer gelijk was aan 10^16 jaar, dus nog steeds heel lang geleden.
Enzovoort, zodat de oerknal nooit is begonnen, want steeds weer lang geleden was.
Eeuwig dus.

[harriechristus]

Maar voor de toekomst is het precies andersom dat naar onze tijd het heelal slechts 13,7 miljard jaar geleden is begonnen wordt deze voor de toekomst steeds langer tot eindeloos lang tot wat onbereikbaar is.
Want om microgoden te worden en de macrowezens te kunnen scheppen hebben wij 10^33 jaar nodig, net zo lang als de microgoden nodig hebben gehad om ons te scheppen.
En om vervolgens mini-microgoden te worden zelfs 10^33 x 10^23 = 10^56 jaar.
En om super-mini-microwezens te worden 10^79 jaar.
Enzovoort, zodat wij de eeuwigheid nooit zullen bereiken.
Zodat deze als verleden slechts 13,7 miljard jaar heeft geduurd als een inwendige eeuwige tijd, is de toekomst uitwendig eeuwig en dus onbereikbaar.