Moedeloos, depressief, het niet meer zien zitten, gooi het in de groep.

[Teerke]

In verscheidene posts heb ik reeds aangeveven dat ik een depressie-patiënt ben. Zeggen dat ik waarschijnlijk niet alleen ben is een understatement.
Aan de gevoelsgenoten deze oproep: Laat je kennen, kom uit je kot. Je bent niet alleen, uitwisseling van gedachten kan tijdelijk soelaas bieden.
Ik heb over deze queeste een gedicht geschreven waarin een sprankel hoop kan ontwaard worden, welk ik via een privé-bericht aan een van de forumgenoten heb gestuurd. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik het wel openbaar zou maken. Iemand op dit forum heeft me over de schreef getrokken en hier is het dan:

onwetend zoekend naar het licht
niet gevraagd, toch gekregen
het zieleduister eindigend, verlegen
ontwaar ik een vriendelijk gezicht

romantiek, al jaren het minste goed
nieuwe impulsen, nieuwe moed
maken de psyche iets gezonder
peinzend; wat is het dat ik wil

blijft mijn atmosfeer nog een hele tijd kil
en toch ben ik verheugd met dit wonder

teerke

[Tara]

Oorspronkelijk geplaatst door Teerke

In verscheidene posts heb ik reeds aangeveven dat ik een depressie-patiënt ben. Zeggen dat ik waarschijnlijk niet alleen ben is een understatement.
Aan de gevoelsgenoten deze oproep: Laat je kennen, kom uit je kot. Je bent niet alleen, uitwisseling van gedachten kan tijdelijk soelaas bieden.
Ik heb over deze queeste een gedicht geschreven waarin een sprankel hoop kan ontwaard worden, welk ik via een privé-bericht aan een van de forumgenoten heb gestuurd. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik het wel openbaar zou maken. Iemand op dit forum heeft me over de schreef getrokken en hier is het dan:

onwetend zoekend naar het licht
niet gevraagd, toch gekregen
het zieleduister eindigend, verlegen
ontwaar ik een vriendelijk gezicht

romantiek, al jaren het minste goed
nieuwe impulsen, nieuwe moed
maken de psyche iets gezonder
peinzend; wat is het dat ik wil

blijft mijn atmosfeer nog een hele tijd kil
en toch ben ik verheugd met dit wonder

teerke

Een heel mooi gedicht is dat. Het beschrijft heel mooi het gevoel van het zoeken, van de hoop op licht en warmte terwijl men vooral de koude en duisternis rond zich voelt.

[Tara]

Oorspronkelijk geplaatst door Teerke

Ik walg van de mensheid in het algemeen en van hoe langer hoe meer individuen in het bijzonder. Tijdens werkuren valt het nogal mee. Ik kan mij over het algemeen nog steeds voldoende concentreren op mijn werk, maar als ik dan huiswaarts keer dan komen beelden, geluiden, gesprekken en dies meer terug in mijn gedachten. De hele reisweg gaat dat maar door zodat als ik thuis kom, ik het gevoel heb dat ik de last van de hele mensheid tors. Ik kan dat dikwijls moeilijk van mij af zetten. Na mijn thuiskomst duurt het gewoonlijk een paar uren vooraleer ik kan eten. Dikwijls neem ik al vroeg in de avond mijn medicamenten en ga naar bed. Een van die medicamenten is bedoeld om goed te kunnen inslapen. Om de werking ervan nog wat te versterken neem ik daarbij dikwijls nog alcohol en/of cannabis tot mij. Ik moet zo snel mogelijk in slaap zien te geraken. Slapen is voor mij een perfecte vluchtweg. Ooit zal de eeuwige slaap de ultieme vluchtweg zijn.

Ik heb een vraagje voor je. Op je werk kan je je over het algemeen wel concentreren. Na je werk krijg je het steeds moeilijker en tegen dat je thuis bent voel je je heel slecht. Wat zou de reden kunnen zijn dat je je beter voelt op je werk dan na je werk? Zou dat aan het tijdstip van de dag liggen en voel je je dus naar mate de dag langer duurt slechter in je vel? Of voel je je gewoon beter op je werk dan tijdens je vrije tijd? Hoe zit dat in de weekends?

Ik werk zelf ook en hoewel er dagen zijn dat het werken me zo zwaar valt dat ik overweeg om met mijn werk te kappen, gaat het over het algemeen wel heel goed. Ik vind het zelfs soms vreemd. Als ik op mijn werk kom is het meestal alsof ik een deur achter me sluit, eventjes alleen maar de werkende Tara ben. Ik zit daar soms te lachen en zot te doen, de clown uit te hangen. Het gebeurt zelfs vaak dat ik daarin wat overdrijf. Ik ben in feite mijn evenwicht kwijt en tegen dat ik gedaan heb met werken ben ik al mijn energie kwijt en tuimel ik vaak helemaal de dieperik in.
Van het ene op het andere moment is het helemaal gedaan en ik glij ik weer helemaal weg. Laatst zei iemand tegen me: "je batterijen zijn plots leeg zeker?" Zo voelt het idd ook sinds ik depressief ben. Dan moet ik me terug trekken, weg van de mensen die mijn aandacht vragen want ik kan dat niet meer opbrengen. Sommige avonden zit ik dan zo diep dat ik er niet meer ik slaag om helder te denken en om normaal te reageren. Dan kruip ik ook het liefst in mijn bed nadat ik een pilletje met wat drank genomen heb, zodat ik zeker in een diepe slaap val, ver weg van de wereld.

Enkele weken geleden voelde ik voor het eerst in jaren het gemis aan affectie. Dat gevoel blijft tot op heden voortduren en ik wordt er hoe langer hoe moedelozer van.

Dat je nu voor het eerst sinds jaren het gemis aan affectie voelt zou eigenlijk ook kunnen betekenen dat je nu meer dan voorheen open staat om weer wat warmte te voelen. Misschien is het ook wel daarom dat je met je gevoelens naar buiten komt hier op dit forum. En ik ben heel blij dat je die stap gezet hebt, dankzij jou kunnen ik en nog anderen hier hun verhaal kwijt.

[Tara]

Mijn eigen gedichtje:

Is er niemand die kan luisteren
zal ik altijd moeten fluisteren
mijn tranen zullen blijven vloeien
en waar ze vallen zullen rozen bloeien
ik wil leven
naar iets streven
maar ik voel me dood
en er is niemand die me hoort