Bijbel corruptie versus koran corruptie

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook

Paulus

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al

Paulus

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al aan

Paulus

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al aan bod

Paulus

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al aan bod kwam.

Paulus

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al aan bod kwam. Wat is

Paulus

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Zulke logische verkenningen zijn onmisbaar waardevol, omdat ze laten zien hoe moeilijk het is om over God te spreken. Een van de belangrijkste regels van de theologie is dat men zich zorgvuldig rekenschap heeft van wat woorden betekenen. Woorden met een bepaalde algemene betekenis hebben soms specifieke, subtiele of genuanceerde betekenis in een theologische context. ‘Almacht’ is daar een uitstekend voorbeeld van.

Kijk, je zou nu kunnen zeggen: “ Als God goed is, dan zou Hij zijn schepselen volmaakt gelukkig willen zien, en als Hij almachtig is, kan hij doen wat Hij wil. Maar de schepselen zijn niet gelukkig dus; God is niet goed, of niet almachtig, of geen van beide.”

Maar deze redenering is gebaseerd op een verkeerd beeld van Gods almacht en eigenlijk lijkt het wel een beetje op het eerste voorbeeld van de vierkante cirkel. Ik leg uit waarom.

Almachtig zijn betekent niet dat je alles kan. Zodra God gekozen heeft om bepaalde dingen te doen of te laten zijn andere mogelijkheden uitgesloten. Een almachtige God, in de zin van een God die alles kan, is niet voor logica vatbaar. Sommigen zullen zeggen dat God ons verstand te boven gaat, wat ik uiteraard onderschrijf, maar toch geloof ik dat men het geloof ook door de rede kan onderzoeken.

Als je zegt: “God kan een schepsel een vrije wil geven en tegelijkertijd die vrije wil onthouden, slaag je er niet in om iets van betekenis over God te zeggen. Zinloze woordcombinaties, krijgen niet plotseling zin omdat wij er de woorden ‘God kan’ voorzetten. Het blijft waar dat alle ‘dingen’ mogelijk zijn bij God: maar de intrinsieke onmogelijkheden zijn geen ‘dingen’ maar ‘nietsen’.

God kan dus niets doen wat logisch onmogelijk is. Maar ik ga nog verder: God kan niets doen wat in tegenspraak is met zijn goddelijke natuur. Het is niet alleen de logica, maar het is Gods natuur zelf, waar door Hij sommige dingen niet kan doen.

Almacht in de spreekwoordelijke betekenis, van de macht om alles te kunnen, is niet noodzakelijker wijs iets goed. Als God op die manier almachtig was, zou hij kunnen liegen of onrecht plegen. Maar het is zonneklaar dat dit niet overeenkomt met de christelijke opvatting over God.

Ik bedoel dit. Er wordt vaak gezegd dat God almachtig is. Maar het is moeilijk te begrijpen waarom, omdat het onzeker is, wat er bedoeld wordt, wanneer men zegt ‘God kan alles doen’… Als we zeggen dat God almachtig is, omdat Hij alles kan doen waar toe Hij in staat is, hebben we een cirkelredenering; dan zeggen we niets meer dan dat God almachtig is omdat Hij almachtig is…. Zondigen is tekortschieten in een volmaakte handeling. Kunnen zondigen is dus een tekort kunnen schieten in een handeling, het heen niet strookt met almacht. Juist omdat God almachtig is kan Hij niet zondigen.

Je zou nu kunnen zeggen dat God in zijn diepste wezen eigenlijk onderworpen is aan een factor, die hem dwingt om betrouwbaar te handelen. Wat dan weer op zich Zijn vrijheid beperkt en Hem tot on-god maakt. Maar de betrouwbaarheid van God is verankerd in de goddelijke natuur zelf. God handelt niet betrouwbaar omdat iets of iemand Hem daartoe dwingt, maar omdat Hij zelf opzettelijk en in vrijheid heeft verkozen om zo te handelen.

Dit betekent dat je kunt spreken van een soort absolute macht, die verwijst naar de mogelijkheden die God had, voor Hij enige handeling of ordening van de wereld had gekozen, maar ook van een geordineerde macht van God die verwijst naar de stand van zaken nu, waarin de orde weerspiegelt is, die God heeft vastgesteld. Dit zijn niet twee mogelijkheden die God nu nog heeft, Het zijn verschillende momenten in de heilsgeschiedenis. We hebben te maken met de manier waarop God nu de dingen ordent.
Dit onderscheid is moeilijk maar wel belangrijk. Daarom ga ik er nog wat dieper op in.

Neem nu een eerste situatie waarin God alle mogelijkheden voor Hem ziet, bijvoorbeeld al of niet de wereld te scheppen. God kan voor alle mogelijkheden kiezen, dat is de absolute macht van God. Maar eens de mogelijkheid gekozen en tot stand gebracht komen we in een situatie van geordineerde almacht van God. Een situatie waarin zijn almacht beperkt is door zijn eigen besluit.

Wat ik bedoel is dat God wanneer God bepaalde keuzen maakt, Hij moet besluiten om andere besluiten niet te actualiseren. Het kiezen van het ene is het verwerpen van het andere. Zodra God ervoor kiest om de wereld te scheppen is de mogelijkheid om deze niet te scheppen terzijde gesteld. Dit betekent dat God ooit eens dingen kon doen die Hij nu niet meer kan doen. God had kunnen besluiten om de wereld niet te scheppen, maar Hij heeft die keuze opzettelijk verworpen. Die verwerping betekent dat die mogelijkheid nu niet meer openstaat.

Dit lijkt op het eerste gezicht tot een paradoxale situatie te leiden. Vanwege de goddelijke almacht is God nu niet meer in staat iets te doen. Door Zijn macht uit te oefenen heeft Hij zijn keuzen beperkt. Voor mij staat vast dat God niet alles kan. God heeft opzettelijk de mogelijkheden beperkt. Is dat een tegenstrijdigheid? Nee. Als God werkelijk alles kan doen, dan moet Hij zich ook kunnen verbinden aan een bepaald plan en daarbij blijven.

Volgens mijn mening is het zelfs zo dat ‘het kwade’ de tegenpool van wat God is, is ontstaan uit datgene wat God niet wil. Ik zie ‘het kwaad’ als een al even mysterieuze kracht die zijn oorsprong vindt in datgene wat God niet wilde toen Hij schiep. Dat ‘nietige’ is wat de wil van God weerspreekt. Het is niet ‘niets’, maar datgene wat dreigt met ‘vernietsen’, en dat dus een bedreiging is uit de doeleinden van God met de wereld. Datgene wat Gods plan tegenspreekt zowel met de wereld al met het leven van de individuele mens. Dit brengt ons bij verschillende entiteiten in de godenwereld, maar ook onder mensen.

De wereld zoals wij die nu kennen als organisch geheel is dynamisch en niet statisch; er gebeurt iets. De werkelijkheid is opgebouwd uit blokken van actuele entiteiten of actuele gebeurtenissen en wordt dus gekenmerkt door wording, verandering, gebeuren. Al deze entiteiten hebben een zekere vrijheid om zich te ontwikkelen en beïnvloedt te worden door hun omgeving. Het proces van ontwikkeling wordt dus afgeschilderd tegen een achtergrond van blijvende orde, die beschouwd wordt al een voor groei onmisbaar regelend principe. Zo is ook God een entiteit, van andere entiteiten te onderscheiden, omdat Hij niet alleen almachtig is maar ook onvergankelijk. Andere entiteiten zijn van beperkte duur; God is permanent.

Het oorzakelijk verband, tussen Goed en kwaad is dus niet een kwestie van entiteiten die gedwongen zijn op een bepaalde manier van handelen; het is een kwestie van invloed en overreding. Entiteiten beïnvloeden elkaar, maar dan op een ‘dipolaire wijze’, mentaal en fysiek. Dit geld ook voor God. God kan alleen ‘overredend’ handelen, binnen de grenzen van het proces zelf. God ‘houdt zich aan de regels’ van het proces. Zoals God andere entiteiten beïnvloedt zo wordt Hij zelf door hen beïnvloed. God is een mede-lijdend God die ons begrijpt.

Deze manier van denken, geeft dan ook meteen een verklaring aan het natuurlijk kwaad zoals aardbevingen, hongersnoden en andere natuurrampen. God kan alleen pogen het proces van binnenuit, door overreding of aantrekkingskracht, te beïnvloeden. Iedere entiteit geniet een zekere mate van vrijheid en creativiteit, en God kan die niet doorbreken. Het is zo dat de individuele componenten van de wereld, vrij zijn om goddelijke pogingen tot beïnvloeding of overreding te negeren. Zij zijn niet verplicht om God te gehoorzamen. God is dus noch voor het morele, noch voor het natuurlijke kwaad verantwoordelijk.

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al aan bod kwam. Wat is tijd? Tijd = massa + beweging. Zonder massa, geen tijd dus en zonder beweging ook niet. Gezien God verantwoordelijk is voor zowel het ontstaan de massa als voor het begin der bewegingen, staat God boven het fenomeen 'tijd'. Meer nog, Hij is de creator daarvan. Niets beweegt uit zichzelf, maar alles wordt door iets anders bewogen. Tot men uiteindelijk niet anders kan dan uitkomen bij de onbewogen Beweger, die zelf beweegt zonder bewogen te worden.

Ik stop nu want het is al veel te lang geworden.

Paulus

[Paulus]

Blijkbaar heb ik door een toevallige toetsencombinatie deze thread vervelends lang gemaakt. Sorry daarvoor.

Mocht de moderator van dienst op de één of andere wijze alleen de laatste post laten staan, waar ik het ook heb over het fenomeen 'tijd' in relatie tot het Godsbestaan, binnen de logica.

Alvast bedankt voor het lezen

Paulus.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door Paulus

Vrijwel elke christelijke geloofsbelijdenis begint met: “Ik geloof in God de Almachtige…” en jullie hebben gelijk dat dit gegeven een onmiskenbaar onderdeel van het traditioneel christelijk geloof is. Maar wat betekent het dat God ‘almachtig’ is. Het dagelijks spraakgebruik dicteert het zo: “Als God almachtig is, dan kan Hij alles”.

Natuurlijk is dit niet zo. Hij kan geen vierkante cirkel maken of een ronde driehoek; dat is met zichzelf in tegenspraak. Maar de idee van Gods almacht lijkt wel in te houden, dat Hij alles kan wat niet duidelijk met zichzelf in tegenspraak is.

Een subtieler probleem is aan de orde in een andere vraag: kan God een steen scheppen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen? Als Hij zo’n steen niet kan scheppen dat is Hij niet almachtig, maar als Hij het wel zou kunnen, zou God ook niet de Almachtige zijn, want Hij kan de steen niet opheffen.

Je onderwerpt god aan de taal. Maar de taal is onderworpen aan god.

Logica is de kerker van de menselijke geest.

God kan wel degelijk een steen maken die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen, kijk maar:

God maakt een steen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen.

Het staat er, zie je wel dat hij het kan?

De taal is een fenomeen binnen de schepping van god, god is geen fenomeen binnen de taal.

Zoals bomen niet kunnen vliegen, zo kunnen taal en logica niet aan god geraken.

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Je onderwerpt god aan de taal. Maar de taal is onderworpen aan god.

Logica is de kerker van de menselijke geest.

God kan wel degelijk een steen maken die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen, kijk maar:

God maakt een steen die zo zwaar is dat hij hem niet kan optillen.

Het staat er, zie je wel dat hij het kan?

De taal is een fenomeen binnen de schepping van god, god is geen fenomeen binnen de taal.

Zoals bomen niet kunnen vliegen, zo kunnen taal en logica niet aan god geraken.

Ik zie taal als een gedachte die geuit wil worden. Maar niet als instrument om God te onderwerpen. God kan niet onderworpen worden tenzij Hij daar zelf voor kiest. En ik geloof stellig dat God ook de taal gebruikt om Zichzelf te openbaren. Bovendien kan God wel door de logica verklaard worden.

Blijkbaar kwam ik niet goed over. Jammer.

Paulus.

[ronnydecoster]

Om te besluiten wil ik nog iets zeggen over het fenomeen 'tijd', omdat dit ook al aan bod kwam. Wat is tijd? Tijd = massa + beweging. Zonder massa, geen tijd dus en zonder beweging ook niet. Gezien God verantwoordelijk is voor zowel het ontstaan de massa als voor het begin der bewegingen, staat God boven het fenomeen 'tijd'. Meer nog, Hij is de creator daarvan. Niets beweegt uit zichzelf, maar alles wordt door iets anders bewogen. Tot men uiteindelijk niet anders kan dan uitkomen bij de onbewogen Beweger, die zelf beweegt zonder bewogen te worden.

Ik stop nu want het is al veel te lang geworden.

Paulus[/quote]


8) De tijd beweegt zich in één richting: Heb het al eens geplaats maar nu nog eens . Alhoewel tijd universeel is, kan geen enkel levend mens zeggen wat Tijd is. Tijd is even onpeilbaar als ruimte. Niemand kan verklaren waar de stroom das tijds is begonnen of waarheen hij gaat. Deze dingen behoren tot de onbrensde kennis van Jehovah, van wie wordt gezegd dat Hij "van onbepaalde tijd tot onbepaalde tijd God Is. Ps.90:2.
De tijd heeft evenwel bepaalde kenmerken die begrepen kunnen worden. De kennelijke snelheid waarmee hij verloopt, kan worden gemeten. Nog een kenmerk is dat hij zich slechts in één richting voortbeweegt. Net als eenrichtingverkeer beweegt de tijd zich meedogeloos in die ene richting: voorwaarts, altijd voorwaarts. Ongeacht hoe snel deze voorwaartse beweging ook mag zijn, men kan de tijd nooit in tegenovergestelde richting laten gaan. Wij leven in het tegenwoordige heden. Dit heden is echter in beweging, waarbij het voortdurend verandert in het verleden. Dit proces kan niet worden stopgezet.

Het verleden: Het verleden is voorbij, het is geschiedenis en kan nooit worden herhaald. Iedere poging om het verleden terug te roepen, is even onmogelijk als te trachten een waterval omhoog te laten storten of een pijl te doen terugvliegen naar de boog die hem afschoot. Onze fouten hebben hun afdruk op de lange weg van de tijd achter gelaten, een afdruk die alleen door Jehovah kan worden uitgewist.(Jes.43:25). Evenzo hebben de goeden daden die iemand in het verleden heeft verricht, een verslag gevormd dat met de zegen van Jehovah "tot hem zal terugkeren" (Spr.12:14; 13:22). Men heeft met betrekking tot het verleden gezegevierd of verloren. Verder heeft men er in het geheel geen vat meer op. Over de goddelozen staat geschreven: Want als gras zullen zij snel verdorren, en als groen gras zullen zij verwelken. Ps.37:1-2.

De toekomst: Met de toekomst is het anders gesteld. Deze komt ons altijd tegemoet. Met de hulp van Gods Woord kunnen wij hindernissen onderscheiden die voor ons opdeonen, en ons erop voorbereiden hieraan het hoofd te bieden. Wij kunnen voor ons zelf "schatten in de hemel" vergaren (Matth.6:20). Deze schatten zullen niet door de stroom des tijds worden weggespoeld. Ze zullen in ons bezit blijven en tot in een eeuwige zegenrijke toekomst blijven bestaan. Wij stellen belang in een verstandig gebruik van de tijd, aangezien dit van invloed is op deze toekomst. --- Ef.5:15-16.---.

8) Groet Ronny

[Paulus]

Oorspronkelijk geplaatst door ronnydecoster

8) De tijd beweegt zich in één richting: Heb het al eens geplaats maar nu nog eens . Alhoewel tijd universeel is, kan geen enkel levend mens zeggen wat Tijd is. Tijd is even onpeilbaar als ruimte. Niemand kan verklaren waar de stroom das tijds is begonnen of waarheen hij gaat. Deze dingen behoren tot de onbrensde kennis van Jehovah, van wie wordt gezegd dat Hij "van onbepaalde tijd tot onbepaalde tijd God Is. Ps.90:2.
De tijd heeft evenwel bepaalde kenmerken die begrepen kunnen worden. De kennelijke snelheid waarmee hij verloopt, kan worden gemeten. Nog een kenmerk is dat hij zich slechts in één richting voortbeweegt. Net als eenrichtingverkeer beweegt de tijd zich meedogeloos in die ene richting: voorwaarts, altijd voorwaarts. Ongeacht hoe snel deze voorwaartse beweging ook mag zijn, men kan de tijd nooit in tegenovergestelde richting laten gaan. Wij leven in het tegenwoordige heden. Dit heden is echter in beweging, waarbij het voortdurend verandert in het verleden. Dit proces kan niet worden stopgezet.

Het verleden: Het verleden is voorbij, het is geschiedenis en kan nooit worden herhaald. Iedere poging om het verleden terug te roepen, is even onmogelijk als te trachten een waterval omhoog te laten storten of een pijl te doen terugvliegen naar de boog die hem afschoot. Onze fouten hebben hun afdruk op de lange weg van de tijd achter gelaten, een afdruk die alleen door Jehovah kan worden uitgewist.(Jes.43:25). Evenzo hebben de goeden daden die iemand in het verleden heeft verricht, een verslag gevormd dat met de zegen van Jehovah "tot hem zal terugkeren" (Spr.12:14; 13:22). Men heeft met betrekking tot het verleden gezegevierd of verloren. Verder heeft men er in het geheel geen vat meer op. Over de goddelozen staat geschreven: Want als gras zullen zij snel verdorren, en als groen gras zullen zij verwelken. Ps.37:1-2.

De toekomst: Met de toekomst is het anders gesteld. Deze komt ons altijd tegemoet. Met de hulp van Gods Woord kunnen wij hindernissen onderscheiden die voor ons opdeonen, en ons erop voorbereiden hieraan het hoofd te bieden. Wij kunnen voor ons zelf "schatten in de hemel" vergaren (Matth.6:20). Deze schatten zullen niet door de stroom des tijds worden weggespoeld. Ze zullen in ons bezit blijven en tot in een eeuwige zegenrijke toekomst blijven bestaan. Wij stellen belang in een verstandig gebruik van de tijd, aangezien dit van invloed is op deze toekomst. --- Ef.5:15-16.---.

8) Groet Ronny

Ik vind dat wij mekaar niet tegenspreken ronny. Als we het over 'tijd' hebben, bedoel ik dan.

Paulus.

[ronnydecoster]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

Wat is redelijker? Dat het universum door een levende intelligente Schepper is voorgebracht, of dat het eenvoudig bij toeval is onstaan uit een niet levende bron zonder sturende intelligentie? Sommige huldigen deze laatste zienswijze omdat iets anders geloven, zou betekenen dat zij het bestaan van een Schepper zouden moeten erkennen wiens hoedanigheden zij niet ten volle kunnen begrijpen. Maar het is bekend dat de geleerden niet volledig begrijpen hoe de genen die zich in levende cellen bevinden en die bepalen hoe deze cellen zullen groeien, functioneren. Ook begrijpen zij niet helemaal hoe de menselijke hersenen werken. Maar wie zou willen ontkennen dat ze bestaan? Dienen wij werkelijk te verwachten dat wij alles kunnen begrijpen over een Persoon die zo groots is dat hij het ontzagwekkende universum tot bestaan heeft kunnen brengen?.

Groet Ronny

[Lincoln]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Een goede definitie van wat almacht precies zou kunnen inhouden dringt zich eigenlijk wel op. Laten we deze definitie inkaderen binnen wat wetenschappelijk reeds vastgesteld werd over de natuur, de kosmos enz...

Verder in de veronderstelling dat 'God' almachtig is, houdt dit meteen in dat er maar één almachtig kan zijn...dus kan er maar één God zijn in dat geval.
Als er meer dan één zou zijn dan kunnen ze immers niet allemaal terzelfdertijd almachtig zijn. Monotheïsme is in dit geval de enige mogelijke vorm van godsdienst.

Laten we terugkeren op het begrip 'almacht'.
Laten we even veronderstellen dat God de tijd beheerst: dwz in staat is om zaken ongedaan te maken op een bepaald tijdstip in het verleden en dus de toekomst wijzigen.
Wie de tijd beheerst is toch wel almachtig is het niet?
De volgende vraag is, waarom zou God de tijd willen beheersen, veranderen, omzetten? Heeft God daar behoefte aan?
Of kan hij de tijd net NIET beheersen?
Of bestaan er parallelle universums waar iedere keer iets anders in verloopt dan in ons universum... en dan kan God vergelijken hoe de toestand in elk verschillend geval evolueert? Maar waarom dan wel?
Wat heeft hij er dan aan?

Volgende vraag: kan God terzelfdertijd almachtig en algoed zijn?
Het lijkt contradictorisch nietwaar? Als hij almachtig is en algoed zou alles het paradijs zijn... dit is niet het geval.
-Voor de moslims/joden is hij almachtig maar niet altijd goed...
-Voor de christenen is hij algoed en almachtig...
-Derde optie: hij is algoed maar niet almachtig...lijkt waarschijnlijker gezien almacht moeilijk te definiëren valt behalve door tijdsbeheersing.

Persoonlijk opteer ik voor een God die gewoonweg is samengesteld uit alle levende wezens uit de kosmos: een super-metazoön met een super-metapsyche = het kosmische bewustzijn ... niet almachtig maar alwetend en bijgevolg onvermijdelijk eerlijk met zichzelf en zijn elementen waaruit hij/zij bestaat.
Afhankelijk van en samen gegroeid met het leven zelf...en nog steeds aan het groeien...levend in een tijdloze superdimensie waar alle tijdstippen steeds terzelfdertijd bestaan en blijven bestaan.

U zei dat we in de woordelijke definitie van "god" moeten discussieren om de interpretatie van het woord begrijpelijk te maken, maar in je discussie gaat je alweer in de filosofische benadering van god praten ipv te debateren over het woord "god" zelf,.

In de semitische taal wordt het woord "r-bb" gebruikt zowel als voor meester als voor de "al-machtige", het verschilt alleen van taal naar taal in dit geval binnen de semitische talen bv in het arabisch zegt men r-bb en in het aramees a-bb de r wordt eraf gevallen , a-bb opzich wordt ook gebruikt voor het begrip "vader", het begrip vader-meester-god is bijna hetzelfde in het semitisch taal want vader-meester-god is een persoonlijkheid die de hoogste rang bekleed van de maatschappij en de verwarring ermee heel groot is, alleen is het probleem door verwaarlozing van deze talen het begrip verloren gegaan een de vertalers ook te vaag zijn in hun vertalingen door hun gebrek aan de kennis van deze talen, dus god-meester is open voor misbruik(bv het misbruiken van het woord god om door het woord "vader" te vervangen worden ,bewust of onbewust) door zijn ruime interpretatie, maar voor wie de context van de bijbel-thora-psalmen-koran kent zal ook begrijpen dat de aanbidding van één god en het verafschuwing van afgoden een zuil is binnen deze vier boeken en wie aan deze zuil aanraakt is zoals het aanraken aan de boom des verderfs, waaraan adam heeft gegeten en daardoor uit de paradijs geband was,. amen.
P.S: Het veranderen van een woord of klank in de semitische taal geeft helemaal en andere betekenis voor het woord ,en soms heb je de context nodig om het woord zelf te begrijpen,.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door ronnydecoster

Wat is redelijker? Dat het universum door een levende intelligente Schepper is voorgebracht, of dat het eenvoudig bij toeval is onstaan uit een niet levende bron zonder sturende intelligentie? Sommige huldigen deze laatste zienswijze omdat iets anders geloven, zou betekenen dat zij het bestaan van een Schepper zouden moeten erkennen wiens hoedanigheden zij niet ten volle kunnen begrijpen. Maar het is bekend dat de geleerden niet volledig begrijpen hoe de genen die zich in levende cellen bevinden en die bepalen hoe deze cellen zullen groeien, functioneren. Ook begrijpen zij niet helemaal hoe de menselijke hersenen werken. Maar wie zou willen ontkennen dat ze bestaan? Dienen wij werkelijk te verwachten dat wij alles kunnen begrijpen over een Persoon die zo groots is dat hij het ontzagwekkende universum tot bestaan heeft kunnen brengen?.

Groet Ronny

Het begrijpen zit in de gebeurtenis zelf. Zoals ik niet begrijp hoe ik mijn vingernagels maak, zo begrijpt god niet hoe hij de kosmos heeft gemaakt.

Maar god wil begrijpen, dus god maakt de geleerde. En doorheen de geleerde probeert god het te begrijpen. Hoe zou hij het anders ooit kunnen doen? God heeft geen stel van mystieke hersens die ergens boven de werkelijkheid zweven.

[Lincoln]

Oorspronkelijk geplaatst door Basy Lys

Hoe komt het dat ik dacht dat Li Nko Ln een worst aan het beschrijven was?

Helaas voor u heb ik geen woorden meer.

[Webcrusader]

Oorspronkelijk geplaatst door lincoln

Isra is van het woord "saara" gaan, mi3raj betekent letterlijk verijzing, De isra een de mi3raj heeft plaats gevonden voordat mo7ammed naar medina immigreerde, isra een mi3raj is een verhaal : de profeet mo7ammed werd geteleporteerd van mekka naar jeruzalem een daarna verees hij naar een sterrenpoort om daarna in een andere spectrum te belanden ,zo heeft hij door 7 sterrenpoorten gegaan en in elke spectrum belande hij op een planeet waarop hij de andere profeten ontmoete, bij de Vierde sterrenpoort ontmoete hij Jezus bij de zesde mozes en bij het laatste abraham, na het overschrijden van deze poorten kwam hij aan een grens, zelfs de aartsengel kon niet zijn plaats overschrijden naar die grens, daar zag hij de profeet mo7ammed sas een licht die hem aansprak en hem de vijfgebeden onderwees om daarna terug te komen naar deze aardbol in de verre diepte van het universum , om dit vijf gebeden aan de mensen verplicht te laten praktiseren, deze verhaal is geen fictie uit een siencefiction film maar een feit die plaats vond en een wonder(mysterie) is voor veel moslims,.

Doet mij nochthans erg veel denken aan de SF serie STARGATE... wellicht ken je die wel ... Ja, volgens veel mensen waren de 'goden' buitenaardse kosmonauten...
Voor mij betekent dit dan dat ze niet beantwoorden aan de definitie van 'God'.

[Webcrusader]

staan deze 5 gebeden ergens in het NL te lezen?

[Webcrusader]

... een algemeen aanvaarde definitie van het woord God

hiermee bedoel ik niet enkel een vertaling van het woord uit de oude talen maar vooral een inhoudelijke definitie van het begrip 'God' dat vandaag bruikbaar is.

[Lincoln]

Oorspronkelijk geplaatst door Webcrusader

Doet mij nochthans erg veel denken aan de SF serie STARGATE... wellicht ken je die wel ... Ja, volgens veel mensen waren de 'goden' buitenaardse kosmonauten...
Voor mij betekent dit dan dat ze niet beantwoorden aan de definitie van 'God'.

Ik denk dat een blinde mol nog beter kan zien dan u mijn beste, de isra en de mi3raj was alleen een antwoord op jou vraag,.

Ik zal het nog hier terug posten:

In de semitische taal wordt het woord "r-bb" gebruikt zowel als voor meester als voor de "al-machtige", het verschilt alleen van taal naar taal in dit geval binnen de semitische talen bv in het arabisch zegt men r-bb en in het aramees a-bb de r wordt eraf gevallen , a-bb opzich wordt ook gebruikt voor het begrip "vader", het begrip vader-meester-god is bijna hetzelfde in het semitisch taal want vader-meester-god is een persoonlijkheid die de hoogste rang bekleed van de maatschappij en de verwarring ermee heel groot is, alleen is het probleem door verwaarlozing van deze talen het begrip verloren gegaan een de vertalers ook te vaag zijn in hun vertalingen door hun gebrek aan de kennis van deze talen, dus god-meester is open voor misbruik(bv het misbruiken van het woord god om door het woord "vader" te vervangen worden ,bewust of onbewust) door zijn ruime interpretatie, maar voor wie de context van de bijbel-thora-psalmen-koran kent zal ook begrijpen dat de aanbidding van één god en het verafschuwing van afgoden een zuil is binnen deze vier boeken en wie aan deze zuil aanraakt is zoals het aanraken aan de boom des verderfs, waaraan adam heeft gegeten en daardoor uit de paradijs geband was,. amen.
P.S: Het veranderen van een woord of klank in de semitische taal geeft helemaal en andere betekenis voor het woord ,en soms heb je de context nodig om het woord zelf te begrijpen,.