Rasputin in 't stadhuis.

[Truder]

RASPUTIN IN ’t STADHUIS
‘Hoe komt het dat de pers zwijgt over het schandaal dat Antwerpen geregeerd wordt door één familie, de familie Renard?’, schrijft ons een stadhuiswaarnemer.
Peter Renard is de woordvoerder van burgemeester Interlock. Zijn zuster An, die zich titels toeëigent die ze niet heeft, werd op een (bibliotheek-) stoel geplaatst om zo controle uit te oefenen op schepen Eric Antonis. Zij zal later, als Antonis wordt omgewisseld voor Philip Heylen, deze laatste moeten ‘bewaken’.
Zijn broer Johan werd in het OCMW geplaatst om daar controle uit te oefenen. Het OCMW heeft een niet onaardig budget in Antwerpen. Peter Renard veroorlooft zich om tegen journalist A te zeggen: ‘Gij krijgt drie minuten’ en tegen journalist B ‘Gij krijgt vier minuten om met mij te praten’.
De pers zwijgt. De Antwerpse stadhuisgatlikkers, de journalistenmossels, zwijgen. Bang
om een minuutje minder met hem te mogen praten? Bang om, indien ze wél schrijven ze niet meer welkom zijn? Wee de journalist die onafhankelijk is. Wee de journalist die het nazi-optreden van de Hasseltse SS-hansworst durft aanklagen.
De pers zwijgt over Bujok die in naam van Concentra de Antwerpse ATV controleert. Deze al jaren in opspraak zijnde rode militant dringt ook aan op het ontslag van Van Houtte, maar ook op dat van Luc Van Loon en ja, dat van Kurt Tuerlinckx. Want deze laatste maakte de uitschuiver van de Hasselste doddeldictator bekend. De pers zwijgt over de rode schandalen. Het enige rood dat met plezier aangeklaagd moet worden is kardinaalrood.


‘Hij heerst als een echte Rasputin’, hoorde een hoofdredacteur over Peter Renard klagen op meer dan één nieuwjaarsontvangst. In feite is Peter Renard een groen jongetje. Dat bewees
hij niet alleen door op zijn appartement in Brasschaat wiet te kweken, maar ook door, toen hij nog bij Knack was, te solliciteren bij de groene partij Agalev. In zijn sollicitatie beleed hij zijn
groen geloof. Hij wou toch zo graag bij die partij zijn. Maar Agalev vond zijn eisen echter te hoog en hij was niet tevreden met de baremawedde van een journalist. Toen Agalev van ien boer geen eieren lustte, heeft hij zich dan maar tot de socialistische partij gewend. Daar waren heel wat topfiguren die de wenkbrauwen fronsten: ‘Is die man socialist?’, werd alom
gevraagd. Maar ja, dat was Patrick Janssens ook niet…
Renards aangeboren hooghartigheid gaat gepaard met het neerkijken op journalisten.
De stad Antwerpen wordt geregeerd door Rasputin en zijn familie. Dergelijke heerschappij
kan niet van lange duur zijn. Dat is de enige troost. Meer en meer hoort men: ‘Men zal het zich nog beklagen dat madame Tralaliere weg is’.
Hebben de socialisten niets
beter in huis?
***
t'Scheldt nr 419 20 februari 2004