LSP : Personeel in de solden, stakingsrecht in de uitverkoop.

[Politics.be]

Gezamenlijk verzetnodig voor het stakingsrechtTerwijl de Aalsterse arbeidersstrijd eind 19e eeuw vandaag dient alsachtergrondverhaal voor de musical Daens, is ook de patronale agressie vantoen opnieuw actueel. Jammer genoeg niet in de vorm van een musical, maarwel in de reële wereld van de deurwaarders, stakersposten en directies diebesparen op hun personeel.

In het verhaal van Daens wordt verteld hoe de fabrieksdirecteurs onderling
afspraken maakten om de lonen gezamenlijk te drukken en de flexibiliteit op
te drijven (onder meer door met minder arbeiders hetzelfde aantal machines
te laten draaien). Hoe actueel zal dit niet klinken voor de werknemers van
Carrefour waar de directie via het Brugse precedent de lonen met 30% wil
drukken en de flexibiliteit wil opdrijven. Ten tijde van Daens werd
gevraagd om voor minder loon meer te werken en wie daartegen protesteerde
kreeg slaag. Het verschil met vandaag? De toenmalige rijkswacht bestaat
niet meer en nu wordt teruggegrepen naar de traditie van de Sherrifs (zoals
deze van Nottingham die Robin Hood bestreed) in de vorm van de
deurwaarders.

De arrestatie van 30 syndicale militanten bij een stakingspost in Ninove
ging gepaard met een verbod om actie te vormen. Een hele serie
“deskundigen� – waaronder vertegenwoordigers van patroonsorganisaties
en andere liberalen, maar ook professor Blanpain – verkondigde dat
stakersposten waarbij de toegang tot een onderneming wordt bemoeilijkt
“onwettig� zouden zijn omdat het “de vrijheid van arbeid en
ondernemen� in het gedrang zou brengen.

Daarmee wordt quasi woordelijk de argumentatie van de anti-vakbondswet Le
Chapelier en het decreet D’allarde (beiden uit 1791 en bij ons ingevoerd
in het Napoleontische tijdperk) herhaald: “Alle samenscholingen van
ambachtslui, arbeiders, gezellen, dagloners of die op hun aansporing zijn
tot stand gekomen tegen de vrije uitoefening van de nijverheid en de arbeid
door om het even welke persoon,... zullen beschouwd worden als oproerige
samenscholingen en als dusdanig uiteengedreven worden door de openbare
macht...� Het sturen van deurwaarders op basis van eenzijdige
verzoekschriften en met dwangsommen is hier een hedendaagse toepassing van.
De patronale Napoleons betreuren nog steeds de afschaffing van
bovengenoemde wetgeving in 1919.

Er zijn heel wat wettelijke gronden voor het recht op collectieve actie met
inbegrip van stakersposten. Dit wordt gewaarborgd door het Europees Sociaal
Handvest en de regels van de Internationale Arbeidsorganisatie.
Verschillende rechtbanken, waaronder het Hof van Cassatie, bevestigden dat
stakersposten en/of wegblokkades onderdeel vormen van het stakingsrecht.
Het Europees Comité van Sociale Rechten oordeelde enkele jaren geleden nog
dat dwangsommen tegen een stakerspost onaanvaardbaar zijn. Een wetsvoorstel
om dat te bevestigen, werd nooit besproken. Voor de parlementsleden was het
geen prioriteit.

Ook rechters hebben hun prioriteiten. Het gerechtelijk onderzoek naar de
megafraude van textielgigant Roger ‘boer’ De Clerck (Beaulieu) sleept
al meer dan 18 jaar aan en het ziet er niet naar uit dat het ooit tot een
veroordeling zal komen omdat de “redelijke termijn� werd overschreden.
Toen bij een Beaulieu-vestiging in Wielsbeke werd gestaakt, kon het echter
niet snel genoeg gaan. In geen tijd werden deurwaarders ingeschakeld om de
staking te breken. Opvallend toch hoe snel en efficiënt de Belgische
justitie kan werken als er stakingen moeten gebroken worden.

Vroeger werden de piketten nog uiteengeklopt door de rijkswacht. Blijkbaar
doet dat niet genoeg pijn en daarom worden nu astronomische dwangsommen
opgelegd aan stakende arbeiders. Dat de patroons hiermee flagrant eerdere
afspraken met de voeten treden zal hen een zorg wezen. In 2002 werd het
zogenaamde ‘herenakkoord’ afgesloten waarin de werkgevers beloofden
geen eenzijdige verzoekschriften meer te gebruiken tegen stakers. Dat de
patroons alles behalve ‘heren’ zijn is de voorbije weken jammer genoeg
talloze keren gebleken.

Om het recht op collectieve actie te verdedigen en weerwerk te bieden tegen
de ondermijning van de arbeids- en loonsvoorwaarden, kunnen we uiteraard
niet rekenen op het patronaat, maar ook niet op de traditionele politici of
het gerecht. Op een ogenblik dat Marx terug wordt bovengehaald om de crisis
van de kapitalisten te analyseren en Daens om – gesponsord door Fortis
– de patronale agressie te bezingen, moeten we ook de les trekken dat een
verenigd verzet van rode en groene syndicalisten een tegengewicht kan
bieden.

We kunnen enkel op onze eigen krachten rekenen. Op syndicaal vlak in vorm
van massale protestacties, 30 man kan je oppakken, maar wat met 300 of
3.000? In de plaats van bedrijf per bedrijf het gevecht aan te gaan, is er
nood aan solidariteit. Om een krachtsverhouding uit te bouwen, moeten we de
strijd ook op het politieke terrein voeren. De ervaring van zowel de
regeringspolitiek als het gebrek aan oppositie leert dat we daarvoor niet
kunnen rekenen op SP.a en Groen. Vandaag vind je de “socialisten� niet
aan de stakersposten, maar in de raden van bestuur van Carrefour (Willy
Claes), Ethias (Steve Stevaert), Dexia (Patrick Janssens en Frank Beke),
BIAC (Luc Van Den Bossche),... Er is nood aan een nieuwe politieke partij
die de syndicale eisen opneemt, verdedigt en ondersteunt om samen met de
arbeiders de strijd aan te gaan.


Bron: politics.be

[driewerf]

De oorverdovende stilte waarmee de zogenaamde linkse partijen als SP.A en PS dit soort praktijken laten passeren doet hen elk recht op linkserigheid definitief verliezen.

[Depth of Field]

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

De oorverdovende stilte waarmee de zogenaamde linkse partijen als SP.A en PS dit soort praktijken laten passeren doet hen elk recht op linkserigheid definitief verliezen.

Wat voor praktijken?

Dat degenen die willen staken, staken, en de die willen werken, werken.

Werkwilligen tegen houden, dat zijn evengoed maffia praktijken.