Steeds meer jongeren in de jeugdzorg

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Angst is niet zo'n belangrijk reden. Zoals ik reeds schreef, maar misschien niet helder genoeg was: mensen willen begrepen worden en het gevoel krijgen dat iemand om hen geeft. Therapie lijkt (is?) erg kil. Ze denken: ja, misschien kan die therapeut iets doen, maar daarna zit ik hier toch weer zonder vrienden, zonder een liefje, zonder een doel om naartoe te gaan.

Het is het gevoel dat een situatie uitzichtsloos is die ervoor zorgt dat men zich niet kan inbeelden hoe het weer is om zich beter te voelen. Vooral indien men misantropische inzichten begint te verkrijgen. Dan is er vaak geen weg terug.

Dit mag misschien geen reden zijn voor jou, maar er zijn gevallen waarbij het zo is. Je moet niet geloven dat het in veel gevallen zo is, maar ik durf te beweren dat dit zo is in de meerderheid van de gevallen.

Het kan zo zijn in enkele gevallen, het zal zelfs zo zijn. Maar niet altijd.

Uit ervaring kan ik zelfs zeggen dat het voor veel mensen helemaal niet genoeg is om te weten dat er iemand of meerderen zijn die om hem/haar geeft/geven.

Daarna zou een uitkomst van therapie idealiter kunnen zijn dat je weet hoe nieuwe vrienden, partners, ... te vinden en deze ook te kunnen behouden.

Mbt de uitzichtloosheid sla je wel de nagel op de kop: het is dit gevoel dat mensen (heel vaak onterecht) krijgen en dat hen tot wanhoop drijft. Zelfs al zijn er tientallen vrienden, ouders, familie, is er een partner die om hun geven/geeft met heel hun hebben, kunnen en houden en die hun met alle plezier willen bijstaan...

Misschien is het wel juister om te zeggen dat de mensen die om hun geven voor hun niet genoeg betekenen of in hun ogen niet genoeg (kunnen) doen om hun beter te laten voelen. Iemand hebben die om je geeft, valt ook niet samen met begrepen worden. En het zal dit laatste zijn wat denk ik eerder de doorslag geeft. Al kan dat misschien zelfs beter verwoord worden als 'niemand meer vinden die je de moeite waard vindt om voor door te gaan/te vechten'. Daarnaast kan je een geliefd persoon zijn voor heel de wereld, maar ondanks dat nog steeds het gevoel hebben dat je verworpen bent. De realiteit strookt niet altijd met de perceptie, maar de perceptie is wel doorslaggevend voor hoe je je voelt.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Enneuh: mensen die nog denken aan hun imago waardoor ze geen hulp zoeken, zijn nog niet zo ver. Dat zou je moeten weten. Eens je zo ver bent, is er nog weinig dat je kan schelen.

Mensen die klaar zijn om te vertrekken hebben vaak reeds aanvaard dat ze zot zijn. Ze weten dat ze in een afgrond zitten, een afgrond waar ze nooit alleen uit kunnen geraken en een afgrond waartoe de mensen nooit de weg zullen vinden.


En ze gaan niet naar een therapeut. Ze denken: ik heb dit reeds gezien. Het is onmogelijk dat het ooit beter wordt.

En waarom zou ik dat dan wel moeten weten?
Dat zou moeten impliceren dat wat jij zegt ten eerste een algemene en altijd opgaande waarheid is, die ten tweede door iedereen is geweten.
Voor het eerste kan je mogelijk nog iets zeggen. Het tweede is een pak moeilijker.

(Daarbij was ik niet noodzakelijk enkel bezig over mensen die al zo ver zijn.)

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door kameleon

Neem morgen alle mensen hun gsm af. Hoeveel gaan er zich de eerste dagen miserabel voelen ? Alsof hun leven overhoop ligt. De lijst onmisbare dingen groeit steeds verder aan.

Ik zou eerder zeggen dat de lijst met dingen waarop we geen vat hebben verder aangroeit.
De gsm is hulpmiddel zoveel om weer wat meer controle te krijgen over de dingen.

[Flanelcondoom]

Uit ervaring kan ik zelfs zeggen dat het voor veel mensen helemaal niet genoeg is om te weten dat er iemand of meerderen zijn die om hem/haar geeft/geven.

A & B. Dus niet een van beide, maar allebei. Het is in feite nog iets subtieler dan dat.

Daarna zou een uitkomst van therapie idealiter kunnen zijn dat je weet hoe nieuwe vrienden, partners, ... te vinden en deze ook te kunnen behouden.

Iemand die de hel van dichtbij moet aanschouwen, dagelijks, heeft daar evenveel baat bij als jij bij de verhalen van de Jehovagetuige over zijn paradijs.
Uiteraard kan dit zo zijn, maar niet in de ogen van de persoon zelf. Hij ziet het anders.

Mbt de uitzichtloosheid sla je wel de nagel op de kop: het is dit gevoel dat mensen (heel vaak onterecht) krijgen en dat hen tot wanhoop drijft. Zelfs al zijn er tientallen vrienden, ouders, familie, is er een partner die om hun geven/geeft met heel hun hebben, kunnen en houden en die hun met alle plezier willen bijstaan...

Begrepen en geliefd. Juist DAT is het sleutelpunt.

Te horen krijgen dat "ja maar wij hebben jou heel graag" is simpelweg niet genoeg wanneer je problemen zo diep zijn dat je ze niet kunt uitleggen zonder eerst grondleggende concepten te moeten definieren.

Misschien is het wel juister om te zeggen dat de mensen die om hun geven voor hun niet genoeg betekenen of in hun ogen niet genoeg (kunnen) doen om hun beter te laten voelen. Iemand hebben die om je geeft, valt ook niet samen met begrepen worden. En het zal dit laatste zijn wat denk ik eerder de doorslag geeft. Al kan dat misschien zelfs beter verwoord worden als 'niemand meer vinden die je de moeite waard vindt om voor door te gaan/te vechten'. Daarnaast kan je een geliefd persoon zijn voor heel de wereld, maar ondanks dat nog steeds het gevoel hebben dat je verworpen bent. De realiteit strookt niet altijd met de perceptie, maar de perceptie is wel doorslaggevend voor hoe je je voelt.

Hierbij geef ik je gelijk.

En dat is net hetgeen wat ik doortrek. Ik kan je meerdere voorbeelden geven van hoe zo iemand zich kan voelen, en ik kan meerdere voorbeelden aanhalen van situaties waarbij de persoon in kwestie geen hulp maar een stevig touw en een stukje zeep gaat zoeken.

Om maar iets aan te halen: iemand die door iedereen geliefd is maar die weet dat er bepaalde dingen zijn waarmee hij begrepen wil worden en waardoor hij zich slecht kan voelen, weet dat zelfs al wordt ie terug op been geholpen door therapie, mensen die dingen nog steeds niet zullen vatten en dat niemand hem zal kunnen helpen eens het zo ver is.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Ik zou eerder zeggen dat de lijst met dingen waarop we geen vat hebben verder aangroeit.
De gsm is hulpmiddel zoveel om weer wat meer controle te krijgen over de dingen.

Nee, het gaat hier over consumptieartikelen die dienen als persoonlijkheidsdefinierende factor en statussymbool.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

En waarom zou ik dat dan wel moeten weten?
Dat zou moeten impliceren dat wat jij zegt ten eerste een algemene en altijd opgaande waarheid is, die ten tweede door iedereen is geweten.
Voor het eerste kan je mogelijk nog iets zeggen. Het tweede is een pak moeilijker.

(Daarbij was ik niet noodzakelijk enkel bezig over mensen die al zo ver zijn.)

Ah, ik wel. Ik ben juist bezig over die mensen. Dat is de groep die het meeste hulp moet krijgen. Spoedgevallen, zeg maar.
Tienerdepressies over een dooie cavia interesseren mij niet.

Het is niet door iedereen geweten, enkel door mensen die

-het hebben meegemaakt

-over voldoende empathie beschikken om zich in die situatie in te leven


Iemand die uitspraken doet van jouw kaliber over psychotherapie dient een van bovenstaande kenmerken te bezitten.

Iemand die dood wilt, gaat zich niet aantrekken of er iemand slecht over hem zal praten. Wat kan het hem/haar schelen? Ie gaat toch dood. Dat ze maar slecht praten op zijn grafsteen.

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

En dat is net hetgeen wat ik doortrek. Ik kan je meerdere voorbeelden geven van hoe zo iemand zich kan voelen, en ik kan meerdere voorbeelden aanhalen van situaties waarbij de persoon in kwestie geen hulp maar een stevig touw en een stukje zeep gaat zoeken.

Om maar iets aan te halen: iemand die door iedereen geliefd is maar die weet dat er bepaalde dingen zijn waarmee hij begrepen wil worden en waardoor hij zich slecht kan voelen, weet dat zelfs al wordt ie terug op been geholpen door therapie, mensen die dingen nog steeds niet zullen vatten en dat niemand hem zal kunnen helpen eens het zo ver is.

Ik ben van het principe: hoedt u voor die bepaalde dingen waarmee niemand u (in de maatschappij) zal begrijpen. Dat bespaart ook meteen die andere brol zoals therapeuten die u logischerwijze ook niet begrijpen, stuk touw en zeep,...
Als een mens er toch voor kiest om zich in de "hel" te storten, dan moet-ie achteraf niet te veel over de gevolgen komen zagen.

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Johan Bollen

Hoe staat u tegenover lijfstraffen?

Die zijn soms onvermijdelijk.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Ik ben van het principe: hoedt u voor die bepaalde dingen waarmee niemand u (in de maatschappij) zal begrijpen. Dat bespaart ook meteen die andere brol zoals therapeuten die u logischerwijze ook niet begrijpen, stuk touw en zeep,...
Als een mens er toch voor kiest om zich in de "hel" te storten, dan moet-ie achteraf niet te veel over de gevolgen komen zagen.

Allez kom, zeg eens hoe iemand ervoor kiest om zich in de "hel" te storten?

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Vrienden en vriendinnen kunnen echt niet alles aan hoor. Soms moet je daar ook als vriend of vriendin afstand van kunnen nemen of je gaat er zelf mee aan tenonder.

Amai, zo ver laat ik het ook nooit komen. Bepaalde "vrienden" ben je liever kwijt dan rijk. Sorry, ik heb gewoon weinig begrip voor mensen die zich eerst in de miserie storten en achteraf verwachten dat je dag en nacht klaar staat om hen (= emotionele wrakken) op te vangen.

[Flanelcondoom]

.

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Nee, het gaat hier over consumptieartikelen die dienen als persoonlijkheidsdefinierende factor en statussymbool.

pubers die op zoek zijn naar een identiteit zijn eenmaal de grootste doelgroep van marketeers,

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Allez kom, zeg eens hoe iemand ervoor kiest om zich in de "hel" te storten?

Door de keuzes die hij of zij maakt in het leven. Bij elke (serieuze) situatie die je in het leven tegenkomt, kijk je toch ook naar de voor-en nadelen?

Stel dat jij bv. verliefd wordt op de vrouw van je baas. Dan heb je toch een aantal keuzes/opties om met die verliefdheid om te gaan?

Bv.
- ofwel negeer je de verliefdheid = meest veilige optie
- ofwel stuur je aan op een affaire als het wederzijds is = "hel"-optie, want de situatie kan uitgroeien tot een hel
- ofwel pak je haar af van je baas (zoals een ex-collega van me heeft gedaan) = kei-gemeen en eerloos
- ...

Enfin, ieder mens heeft toch een instinct.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Door de keuzes die hij of zij maakt in het leven. Bij elke (serieuze) situatie die je in het leven tegenkomt, kijk je toch ook naar de voor-en nadelen?

Stel dat jij bv. verliefd wordt op de vrouw van je baas. Dan heb je toch een aantal keuzes/opties om met die verliefdheid om te gaan?

Bv.
- ofwel negeer je de verliefdheid = meest veilige optie
- ofwel stuur je aan op een affaire als het wederzijds is = "hel"-optie, want de situatie kan uitgroeien tot een hel
- ofwel pak je haar af van je baas (zoals een ex-collega van me heeft gedaan) = kei-gemeen en eerloos
- ...

Enfin, ieder mens heeft toch een instinct.

Je begrijpt er weer geen snars van he.

Maar beter kunnen we van een Pakeeza die bovenop gelovig is niet verwachten, he.

[Uh-Huh]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Je begrijpt er weer geen snars van he.

Maar beter kunnen we van een Pakeeza die bovenop gelovig is niet verwachten, he.

Ik zie dat je je weer verlaagt tot persoonlijke aanvallen, eigenlijk complimenten (pakeeza = puur en rein ). Zijn je inhoudelijke argumenten nu al op?

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Ik zie dat je je weer verlaagt tot persoonlijke aanvallen, eigenlijk complimenten (pakeeza = puur en rein ). Zijn je inhoudelijke argumenten nu al op?

Oh, inhoudelijke argumenten. Juist. Tegen een hond argumenteert men toch ook niet?

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Nee, het gaat hier over consumptieartikelen die dienen als persoonlijkheidsdefinierende factor en statussymbool.

Een gsm is toch geen statussymbool meer, laat staan persoonlijkheidsdefinierend?
Van pakweg een stethoscoop valt dat nog enigszins te zeggen, of van een macbook.

Maar ik wou eigenlijk zeggen dat ik vooral denk dat de gsm een middel is om meer controle te krijgen over het leven (indien gevaar, vragen, nood aan gesprek, ... je kan op ieder willekeurig moment, waar je ook bent, iedereen bereiken), waar we steeds minder controle over hebben.
En niets zo stresserend voor een mens dan geen controle(gevoel) meer hebben.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Een gsm is toch geen statussymbool meer, laat staan persoonlijkheidsdefinierend?
Van pakweg een stethoscoop valt dat nog enigszins te zeggen, of van een macbook.

Maar ik wou eigenlijk zeggen dat ik vooral denk dat de gsm een middel is om meer controle te krijgen over het leven (indien gevaar, vragen, nood aan gesprek, ... je kan op ieder willekeurig moment, waar je ook bent, iedereen bereiken), waar we steeds minder controle over hebben.
En niets zo stresserend voor een mens dan geen controle(gevoel) meer hebben.

Ik moet zeggen dat je analyse dichter bij de waarheid aanleunt dan het mijne.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

A & B. Dus niet een van beide, maar allebei. Het is in feite nog iets subtieler dan dat.


Iemand die de hel van dichtbij moet aanschouwen, dagelijks, heeft daar evenveel baat bij als jij bij de verhalen van de Jehovagetuige over zijn paradijs.
Uiteraard kan dit zo zijn, maar niet in de ogen van de persoon zelf. Hij ziet het anders.

Dat denk ik niet. Ik denk en ben er vrij zeker van dat iemand vinden die het voor jou allemaal de moeite waard maakt een enorme opkikker kan zijn. Bij heel veel mensen is het probleem an sich niet dat ze bv. niet geliefd zijn of niemand hebben die om hem geeft, maar dus wel dat ze niemand hebben waar ze zelf (nog) genoeg om geven.

Maar in se denk ik ook dat we bijna hetzelfde zeggen of bedoelen, alleen op een iets andere manier.

Begrepen en geliefd. Juist DAT is het sleutelpunt.

Te horen krijgen dat "ja maar wij hebben jou heel graag" is simpelweg niet genoeg wanneer je problemen zo diep zijn dat je ze niet kunt uitleggen zonder eerst grondleggende concepten te moeten definieren.

Klopt. Het probleem is dat heel veel mensen niet verder komen dan dat soort simplismen bij de hulp van iemand. Niet iedereen heeft de sociale vaardigheden, tijd, de energie, zelf de kracht, ... om iemand uit een put te trekken, met alle risico's vandien voor jezelf en voor de ander bij het niet slagen van die 'operatie'. Van jullie relatie zal er daarna namelijk niet meer over blijven, en van jullie beide psychische kracht mogelijks ook niet veel meer.
Daarnaast moet de persoon die in de put zit de hulp van iemand die hem de hand wil reiken nog willen accepteren ook. Daar wil ook wel eens het schoentje knellen (dat kan je terug linken aan die: men vindt 'de helper' niet genoeg de moeite waard om voor te vechten, maar misschien doet die helper die alles oh zo goed bedoeld het misschien ook op 'de verkeerde manier' waardoor de situatie niet betert).

Een medemens moet ook niet de zware taak krijgen om een ander medemens met problemen uit de put te trekken. Dat is geen kleine verantwoordelijkheid, kan een niet-professioneel iemand die wel dragen? Kan zelfs een professioneel iemand die dragen als het om een vriend of bekende gaat? Ik denk van niet. En zoals ik al vaak zei: iedereen heeft nog steeds zijn eigen leven dat ook geleefd moet worden en niet op pauze valt te zetten. Niemand kan zich volledig opofferen voor een ander. Dat neemt niet weg dat wat menselijkheid altijd wel mooi meegenomen is.

Hierbij geef ik je gelijk.

En dat is net hetgeen wat ik doortrek. Ik kan je meerdere voorbeelden geven van hoe zo iemand zich kan voelen, en ik kan meerdere voorbeelden aanhalen van situaties waarbij de persoon in kwestie geen hulp maar een stevig touw en een stukje zeep gaat zoeken.

Om maar iets aan te halen: iemand die door iedereen geliefd is maar die weet dat er bepaalde dingen zijn waarmee hij begrepen wil worden en waardoor hij zich slecht kan voelen, weet dat zelfs al wordt ie terug op been geholpen door therapie, mensen die dingen nog steeds niet zullen vatten en dat niemand hem zal kunnen helpen eens het zo ver is.

Je hebt gelijk. De cijfers bewijzen het iedere dag: België is daarbij één van de koplopers van landen wat betreft suïcidecijfers. Toch ben ik ervan overtuigd dat heel wat van die suïcides helemaal niet nodig waren. In de zin dat deze mensen ook nog een waardig en zelfs gelukkig leven konden lijden. Ik ken tal van voorbeelden van mensen die al gepoogd hebben maar waarbij het niet lukte (èchte pogingen waarbij medische hulp net op tijd kwam) en die nu hun beide handen kussen dat het niet gelukt is.

Ik kan het eigenlijk ook niet eens zijn met je laatste zin: het zou dan bv voor deze persoon om ten eerste al belangrijk moeten zijn of 'de mensen' zullen vatten wat hij voelt en denkt. Dat is niet voor iedereen zo. Er zijn heel veel mensen die een kapper binnen stappen en hun een nieuwe coupe laten aanmeten zonder er ook maar een seconde bij stil te staan of de mensen hun keuze wel zullen begrijpen, om iets stoms te noemen. Het zal hun koude kleren niet raken of de buurvrouw, Jan met de pet of zelfs hun partner het lelijk vindt.
En dat niemand hem zal kunnen helpen is ook niet waar. Pas op, het kan waar zijn. Maar de werkelijkheid is een stuk genuançeerder. Misschien is 'de persoon klapt dan zodanig dicht dat hij zich niet meer wil/durft laten helpen correcter (net omdat hij denkt dat hulp niet kan baten).


Besluitend denk ik vooral dat mijn beeld over therapie positiever/optimistischer is dan het jouwe, en dat we daarom wat van mening verschillen maar dat onze neuzen toch grotendeels dezelfde richting uitwijzen, al verwoorden we het misschien net ietsje anders vanuit die verschillende visie over therapie-effectiviteit.

[kameleon]

Ik leef zonder GSM en heb helemaal geen gevoel van controleverlies.
Mensen die met zo een angsten rondlopen zijn rijp voor de psychiatrie.