Het derde deel van de nieuwe Bijbel. Epos: het laatste oordeel. - Pagina 6

Raf · 20 februari 2010, 22:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Albrecht

Ah, bedankt Raf. Krijf ik eindelijk eens het gezicht van de nieuwe Christus te zien.

Overigens vind ik dat Harrie erg mooi kan tekenen.

En dat meen ik echt.

Beter dan filosoferen in ieder geval.

Albrecht · 20 februari 2010, 22:31

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

Beter dan filosoferen in ieder geval.

Ik denk dat aan hem een tekentalent verloren is.

harriechristus · 22 februari 2010, 11:09

11 - Hemel en aarde.

Thuis gekomen overdacht hij het gebeurde, toen hij plotseling de betekenis doorzag. God had scheiding gebracht tussen hemel en aarde als tussen man en vrouw, als tussen God en Godin. Daarbij was de vrouw als Godin in de hemel gebleven en de man als God was de aarde toegewezen. Want had hij Eva niet in de hemel gezien en was hij zelf niet op de grond gebleven?
De oorspronkelijke God van vóór de schepping was die van de innerlijke liefde als eenheid van God en Godin en de schepping was niet een werkelijk scheppen geweest, maar een ongelukkig oordeel, dat wil zeggen: een onderscheid, een begrenzing, deling van de oorspronkelijke eenheid in hemel en aarde.
Daarbij was de innerlijke hemel veruiterlijkt en verwart met het uiterlijke heelal, namelijk het uitspansel met al zijn sterren, dat overigens een hemels schouwspel is, dus die verwarring is heel begrijpelijk. De dubbelheid van hemel en aarde als innerlijk en uiterlijk, had zich verplaatst naar de aarde zelf als aarde en het uitspansel, dus als uiterlijke hemel. Het kan niet anders of in de hemel zelf moet ook zo'n dubbelheid bestaan. De zogenaamde schepping was niet anders dan het creëren van onderscheid: het ongelukkige oordeel, de analyse, het uiteenvallen van de eenheid en harmonie in tegenstrijdigheden.
Maar waarom het onderscheid in de hemel was gekomen, dat begreep harrie nog niet. Maar het eeuwige was verwisseld voor het tijdelijke; de eenheid voor het onderscheid; het goddelijke voor het menselijke; de onsterfelijkheid voor het sterfelijke. Het laatste oordeel zou dan geen werkelijk oordeel zijn, maar juist het opheffen van het oordeel tot de oorspronkelijke eenheid: de synthese. En oordeel betekent volgens Hegel ook: "Ur-teil", dat wil zeggen: oorspronkelijke deling. Maar waarom had er dan zo nodig gedeeld moeten worden?
Innerlijk vroeg hij het aan Eva, die zou het vast wel weten.
"Omwille van de voortplanting!", fluisterde zij hem in het oor. "Ja, natuurlijk!", dacht harrie, "omwille van de voortplanting!"

harriechristus · 26 februari 2010, 00:41

12 - De man creëert de wereld.

Ook bij andere religies was vaak sprake van het onderscheid van hemel en aarde als tussen man en vrouw, God en Godin. Maar het vreemde was dat dan meestal de hemel manlijk was en de aarde vrouwelijk. Het kon niet anders of er waren hier twee grote leugens aan het werk geweest: ten eerste die van de schepping, die geen schepping was, maar een scheiding van de oorspronkelijke eenheid.
En ten tweede de grote leugen dat de man de hemel was in plaats van de vrouw. De hele bijbel was naar de bescheiden mening van kleine harrie een falsificatie, een omdraaiing, als je dat zo zou kunnen zeggen, van het oorspronkelijke matriarchaat in het latere patriarchaat. Of zo dat de oorspronkelijke eenheid van beiden: God en Godin, nog oorspronkelijker was geweest.
En deze was daarna uiteen gevallen in een ongelukkige strijd om de macht tussen beiden, waarbij eerst de vrouw het won en degene was die het hele heelal en alle leven gebaard had uit haar hemelse baarmoeder. Haar scheppende macht was heel duidelijk zichtbaar.
En later had de man, steeds meer bewust geworden van de macht van zijn denkende Geest, om daarmede een wereld te scheppen en te ordenen, de vrouw als Godin verdrongen. De vrouw baart het leven, maar de man creëert de wereld.

13 - De Chinezen.

Maar bij de Chinezen was het zo dat de oorspronkelijke eenheid van man en vrouw als zijnde Yang en Yin het Tao was en het Tao gelijk gesteld was aan Niets. Dat was nog vreemder. Zou het heelal dan toch uit het Niets voortgekomen zijn? Of zo dat de herinnering aan die gelukkig Oer-eenheid door de eeuwen heen vervaagd was tot helemaal Niets?
Dat wil zeggen: men was het helemaal vergeten. Ja, het was niet werkelijk Niets, maar het totaal onbegrijpelijke, boven ons verstand. Het weten van het niet-weten. Maar inderdaad: het verstand kan de eeuwige en oneindige Liefde niet vatten, dat kan slechts de Rede. Want het verstand haalt alles alleen maar uit elkaar, dat wil zeggen: analyseert en meent uit de delen alles te kunnen verklaren, terwijl de Rede het omgekeerde doet en juist de Eenheid zoekt en deze als grondslag neemt.

14 - Het absolute Niets.

Het eeuwige en oneindige zonder enig onderscheid. De ultieme vrede en gelukzaligheid: de hoogste vorm van Liefde, lijkt sprekend op helemaal... Niets? Dat wil zeggen: als men het allang is vergeten en de inhoud is verschrompeld en er niks meer overblijft. Want de Duivel heeft ervan gegeten... en alleen de lege vorm wordt nog gebenedijd.
En dan tracht de logica van het abstracte verstand de zaak nog te redden om het oorspronkelijke nog terug te kunnen vinden. Maar ook de dialectiek van de Chinezen is nog niet bij machte de eenheid van tegendelen te vinden als iets hogers en positiefs en frutselt het in elkaar tot Niets, als iets boven alle verstand.
Bij Boeddha vinden we op dezelfde wijze het Nirwana als zijnde Niets, als bevrijding van alle aardse begeerte, maar waar over zelf niks gezegd kan worden. Maar het is niet Niets, maar eeuwig en oneindig en het Niets is slechts de toegangspoort naar de verloren hemel van de Liefde van God en Godin, de grote belofte dat het allemaal anders kan.
God zij geprezen dat ik de sleutel heb gevonden, dacht kleine harrie, maar nu nog het slot waarin het past.

harriechristus · 27 februari 2010, 19:31

15 - De bijbel als mythe.

Dus er is nog een grote leugen, dacht harrie: de omdraaiing van het oneindige in het Niets. Dat is de derde grote leugen en misschien zijn er nog meer. Misschien is de hele schepping plus voortplanting en alles wat daarna komt een eindeloos leugenverhaal... de aaneenrijging van de ene leugen aan de andere.
Leest men zo de bijbel en vergelijkt men deze ook met de menselijke geschiedenis, dan is het niet moeilijk dit zo te aanvaarden. Zelfs de hele bijbel, eerst aan God toegeschreven, blijkt nu een menselijk verzinsel. Dat wil zeggen: een leugenverhaal in de zevende eeuw voor christus bedacht omwille van politieke motieven. En wel om het toenmalige koninkrijk Juda onder koning Josia (639-609) een gedegen historisch-religieuze achtergrond te geven, toen in de tempel het wetboek "gevonden" werd.*
Het boek was niet voor niets altijd zwart... het was niet door God, maar door de duivel bedacht om de mensheid op een dwaalspoor te brengen.

*Kleine harrie had blijkbaar het boek van Israel Finkelstein en Neil Asher Silberman gelezen: de bijbel als mythe. (Opgravingen vertellen een ander verhaal.)

de lieve moeder van kleine harrie...........

16 - Te vroeg naar school.

Zo liep kleine harrie te denken en te puzzelen en helemaal vol van eigen gedachten liep hij richting kleuterschool. In zijn enthousiasme was hij echter een uur te vroeg naar school gegaan en stond nu veel te vroeg voor het grote kleuterschoolhek, dat nog gesloten was. Ook was hij helemaal vergeten zijn boterham met chocoladevlokken te nuttigen en hij had ook zijn moeder helemaal niet gemist, zo vol was hij van zijn ideeën.
Ja, harrie was al een echte verstrooide professor. Zijn gedachten, dromen en voorstellingen ontsproten als bloemen uit zijn ziel. En hij wist nauwelijks meer het verschil tussen droom en realiteit en verwarde vaak het ene met het andere. En zijn grote taak scheen hem toe dat hij zou bewijzen dat het ene inderdaad gelijk was aan het andere. Nu: hij was daarin al een heel eind gevorderd.

einde hoofdstuk 3

Raf · 27 februari 2010, 19:43

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

Blah blah blah... En hij wist nauwelijks meer het verschil tussen droom en realiteit en verwarde vaak het ene met het andere. Blah blah blah...

En dat lijkt er in de verdere loop van zijn leven niet echt op te zijn verbeterd...

harriechristus · 28 februari 2010, 15:38

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Raf

En dat lijkt er in de verdere loop van zijn leven niet echt op te zijn verbeterd...

Inderdaad: dat lijkt maar zo........maar lijken zijn geen levende wezens......

Maar fantasieloze figuren heb je wel bij bosjes...........

harriechristus · 28 februari 2010, 15:47

hoofdstuk 4 : de filosofie van Hegel.

paragraaf 1 - Kleine Hegel. - Het Niets IS! -

Kleine harrie zocht een zitplaatsje in de zon voor het schoolhek, want het was 's morgens vroeg nog fris. Zo zat hij daar voor zich uit te mijmeren, denkende aan zware filosofische, godsdienstige en wetenschappelijke problemen en dan ook nog aan zijn lieve Eva, die hij nu al een hele tijd miste, maar die gelukkig uit de hemel verschenen was.
Hoe wonderbaarlijk was het dat zij in zo'n korte tijd veranderd was van pop tot mens en van mens tot een hemelwezen. Al zo peinzende kon hij niet nalaten in zijn neusgaten te pulken en de reeds droge snotpegeltjes tot balletjes te draaien en weg te schieten met duim en wijsvinger. De vrouw is een wonderbaarlijk wezen, dacht hij nog, toen zijn klasgenoot kleine Hegel aan kwam lopen.
"Hallo!", zeide deze, "wat ben jij vroeg!"
"Ja", zeide kleine harrie, "ik ben wat te vroeg uit mijn bed gerold en in plaats van een uurtje na te blijven, kan ik ook wel een uurtje vroeger komen."
Kleine Hegel begreep de absurde gedachtesprong van kleine harrie, en zeide: "Ja, ook ik ben wat te vroeg, maar dat komt omdat ik bezig ben met het absolute systeem van de logica, en dat ligt me nogal zwaar op de maag en ik heb daarom vanmorgen maar niks gegeten om meteen hier naar toe te komen om jou te kunnen ontmoeten".

Blijkbaar was kleine Hegel ook nog telepathisch begaafd, en hij vervolgde: "Het oorspronkelijke oordeel, zoals ik je de vorige keer al verteld heb, dus het Ur-teil, is de oorspronkelijke deling van wat nog zelf ongedeeld is, dat wil zeggen de Eenheid, die echter als abstracte Eenheid nog de Eenheid van Niets is, dus zelf Niets is".
Dat klonk kleine harrie nogal duister in de oren, maar hij was gewend dat Hegel ook een mysticus was en dat onder al die schijnbare onzin toch wel iets zinrijks kon schuilen. "Je bedoelt dat je het hele heelal uit het Niets wilt verklaren!", reageerde kleine harrie.
"Ja, dat bedoel ik eigenlijk", zeide kleine Hegel, om het zijn vriend niet al te moeilijk te maken. "Want", zeide hij toen... en daarbij zwaaide hij met zijn kleine armpjes enthousiast in de lucht; en werd zijn hoofd daarbij behoorlijk rood... "het Niets IS!"
"Dat wil zeggen: het Niets dat IS, is een paradoxaal begrip, in zichzelf tegenstrijdig, zichzelf barende tot het Zijn, dus het Zijn van Niets. En dat het Niets bestaat, dus IS, dus het tegendeel van zichzelf is, dat blijkt wel daaruit, dat de tijd, die bestaat, toch helemaal Niets is, dat wil zeggen: metafysisch is. Het Niets bestaat en wel als tijd."

harriechristus · 3 maart 2010, 01:02

2 - De eenheid van Niets en Zijn is het Worden.

Het duizelde harrie bij deze woordenvloed. Hij had kleine Hegel wel meer aangehoord, dus hij was wel gewend aan zijn ideeën en betoogtrant, maar elke keer had hij het gevoel in een reuzenrad rondgedraaid te worden en tegelijkertijd een metafysische supergoochelaar aan het werk te zien.
"Kun je het niet eenvoudiger uitleggen?", vroeg kleine harrie timide.
Hegel stak opnieuw van wal: "Het Zijn in het algemeen, dat wil zeggen het abstracte Zijn als zodanig, dus zonder enige verdere inhoud en bepaling, is helemaal Niets. En het Niets anderzijds IS! Dus Zijn en Niets zijn identieke begrippen, dat wil zeggen dat ze enerzijds verschillend zijn, maar anderzijds ook gelijk.
Dat is overigens ook de algemene waarheid van de logica, die zegt dat het ene het andere is, bijvoorbeeld in 1 + 1 = 2. Of in: de mens IS een levend wezen. En zo is het Zijn Niets en het Niets IS. Maar ze zijn ook verschillend en dus in zichzelf tegenstrijdig, want ze zijn zichzelf en tevens iets anders. En om die tegenstrijdigheid op te heffen, dus dat ze ook beiden de ander zijn, bewegen ze zich naar elkaar toe, dat wil zeggen: de ene verandert in de ander en andersom.
De beweging of verandering is namelijk de eenheid van het zichzelf zijn en tevens iets anders zijn als het midden van beiden. Deze synthese is dus het Worden als verandering van Zijn in Niets en Niets in Zijn, dus als eenheid van verdwijnen en verschijnen, want het verdwijnen is de verandering van Zijn in Niets en verschijnen de verandering van Niets in Zijn.

harriechristus · 6 maart 2010, 21:53

3 - De tweede eenheid van Niets en Zijn is de Verschijning.

Ook nu duizelde het harrie onder deze woordenvloed. "Dus", zeide hij voorzichtig, "volgens jou wordt het Niets tot Zijn omdat het ook Zijn IS, maar is het Worden zelf als het ware een bruggetjes van de ene naar de andere toe als verbinding". Dus via het bruggetje van het Worden komt het Niets terecht in het Zijn. Dus het Niets Wordt Zijn.(Ja, die harrie kon er ook wat van.)
"Ja, ja", zei Hegel, "maar dan niet meer het abstracte Zijn, maar zo dat dat Zijn nu de eenheid is van Zijn en Niets, want het is immers het Niets dat Zijn geworden is. En die eenheid is de Verschijning, want de Verschijning is slechts Schijn, dat wil zeggen: een Zijn dat eigenlijk Niets is. Denk maar aan de tijd, waarin alles verschijnt, maar ook weer verdwijnt. En het moment tussen het verschijnen en weer verdwijnen is het positieve "verschenen-zijn" als ruimte. Dat wil zeggen: de tijd verschijnt als ruimte.
Of in abstracte begrippen: het worden wordt tot een "geworden-zijn" als "er-zijn".
Dus de ene eenheid van zijn en niets is dynamisch als worden en tijd en de ander eenheid van zijn en niets is statisch als "er-zijn" of als verschijning of ruimte.
Die tweede eenheid is dus het resultaat van het worden als proces. Er kan geen tijd zijn zonder ruimte, want de ruimte is de verschijning van de tijd.
Hegel wilde nog verder gaan door de derde eenheid van Zijn en Niets te ontwikkelen als Bewustzijn*, maar het duizelde harrie opnieuw en geen enkel woord drong nog tot hem door. Inmiddels waren er nog meer kleuters om hen heen komen staan, die allen met wijd open mond stonden te luisteren. Dat was nog eens iets anders als matjes vlechten en "vinger in de roet wie er mee doet". Ze begrepen er niet veel van, maar hadden toch wel het gevoel door een hoger intellect begoocheld te worden.

de waarheid als verschijning: de godin Aphrodite

*Het uiterlijke bestaan van de verschijning wordt eigenlijk pas werkelijke verschijning of werkelijk bestaan** in het bewustzijn. Want het bestaan als zodanig heeft geen bewustzijn en is eigenlijk nog steeds niets. Het is eigenlijk nog steeds een uiterlijk niets, zonder de werkelijkheid van het bewustzijn, die de hogere eenheid is van niets en zijn als bewustzijn, dat beiden: het innerlijke van het niets alswel het uiterlijke van het zijn als verschijning omvat. Hoewel voor de filosoof eigenlijk het zogenaamde innerlijke niets het zijn is en het zogenaamde zijn als verschijning eigenlijk niets is, dus omgekeerd. En het bewustzijn kennen we verder als het gevoelen (innerlijk), de zintuigelijke waarneming (uiterlijk) en het denken (de eenheid van beiden). Het denken ook weer in drieën als zuiver innerlijk in de logica, uiterlijk in het natuurwetenschappelijke denken en de eenheid van beiden in het geestelijke denken. De laatste opnieuw weer in drieën als subjectieve geest (de psychologie), de objectieve geest (staatsleer en geschiedenis) en de absolute geest in de godsdienst. Dit alles zo ongeveer volgens de leer van Hegel.

**We kunnen bestaan en verschijnen nog van elkander onderscheiden. Verschijnen kan betekenen een verschijnen van het innerlijk in het uiterlijk en wel met als resultaat het objectieve uiterlijke bestaan, concreet als ding, bijvoorbeeld van een steen. De tweede vorm van verschijnen is dat het voor ons verschijnt, dus zo dat we die steen kunnen waarnemen. Pas door dat laatste wordt de steen pas een echte verschijning als bewustzijn. Want nu kunnen we die steen zien.*** Het is een terugkeer van het uiterlijke in het innerlijk door middel van het licht. Schijn heeft hier de betekenis van schijnsel als licht. Een verdere speculatie is hier dan ook dat alle zogenaamde materie eigenlijk licht is, dus verschijnsel voor ons in een eenheid van objectief bestaan en subjectief bewustzijn. Bedenk dat ook het horen door middel van het geluid op trillingen berust, zoals ook het licht uit trillingen bestaat. De trilling is dan echter weer de objectieve bestaansvorm, te onderscheiden van het subjectief bewustzijn van het horen en zien zelf. Hegel zelf begint zijn fysica (als deel van zijn natuurfilosofie) dan ook met het licht.

***De gehele beweging is dus een reflectie van innerlijk (het zijn) naar uiterlijk (het bestaan) en terug naar het innerlijk, maar nu als bewustzijn. De laatste is het meest concreet en verenigt tevens de eerste en de tweede (zijn en bestaan), want we zijn ons beide bewust en tevens zijn we van ons eigen bewustzijn bewust als derde.
Bij Hegel (in het begin van zijn logica) als "sein" (zijn), "dasein" (er-zijn of bestaan) en "für sich sein" (voor zichzelf zijn of concreter: bewustzijn).

harriechristus · 9 maart 2010, 09:59

4 - Harrie oefent zich in de dialectiek.

Inmiddels was het schoolhek opengegaan en de kleine kleutertjes renden naar binnen. In zijn kleine bankje gezeten kon harrie zijn aandacht niet bij de les houden en zat maar steeds te denken: "Het Zijn in het algemeen is Niets en het Niets IS. De eenheid van beiden is het Worden en als Blijvend worden is het zijn eigen tegendeel, namelijk Blijvend te zijn. Eenheid van het wordende en het blijvende is de tijd, als constante onrust enerzijds en de in zichzelf gelijkblijvende rust van de eeuwigheid.
De tijd echter als zijnde metafysisch bestaat helemaal niet, is niks. De tijd is slechts ideëel. En is zuiver Niets als verdwenen-zijn en ook Niets als nog niet verschenen-zijn. Maar ook positief Zijn of Iets in het Nu, namelijk als verschenen-zijn en nog niet verdwenen-zijn: het tijdsmoment of tijdstip.
Dit tijdsmoment onderscheidt zich echter van toekomst en verleden door in het NU ook te verschijnen, dus het onderscheid ook te stellen. Dus zo dat het ideële onderscheid van het NU ook een werkelijk onderscheid wordt in het Hier. Dus als verschijning waarin het tijdstip een ruimtelijk punt wordt; waarin de eenheid van de tijd als Worden zich onderscheidt, dat wil zeggen: tot onderscheid wordt in het Nu als Hier. Dus omslaat van idealiteit naar realiteit.
Maar eigenlijk is ook een punt helemaal niks, want heeft geen grootte, zowel als tijdspunt als ruimtelijk punt, die in ene samenvallen en toch nog steeds niks zijn... Maar hoe kom ik dan van een punt naar een concrete ruimte van oneindig veel punten? Hier stokte harrie en kwam hij niet verder. Dat moest hij dan maar weer aan Hegel vragen, want die wist elk probleem tot een dialectische goochelkunst van begrippen op te lossen.
Maar, dacht hij toch weer verder: als dat punt nu net als de tijd en het worden een bewegend punt is, dan schept dat punt zich meteen al ruimte*... ja, en ruimte impliceert de oneindigheid en een oneindig aantal punten.
Of ook: er kan geen punt zijn zonder ruimte en ook al is een punt Niets, het is toch een plaatsbepaling en daarmede is ook de ruimte gegeven en bovendien is de ruimte als zodanig ook Niets... dat wil zeggen het is allemaal ideëel.

satyr

*De tijd als worden realiseert zich uiterlijk in de ruimte als beweging en dus eerst als de beweging van een punt (het equivalent van het tijdstip) tot een lijn als resultaat. Bedenk hier dat we ook de tijdslijn kennen. De beweging van de lijn produceert dan het vlak en het vlak de volle ruimte. Hoewel het ook mogelijk is de tijd gerealiseerd te denken als een qualitatieve verandering ter plaatse, wat dan eigenlijk nog aan de beweging vooraf zou gaan. Die qualitatieve verandering is dan in de eerste plaats die van niets in zijn, dus van tijd in ruimte. Vervolgens van zijn in niets, omdat het ruimtelijk punt eigenlijk weer niets is. En dan komt de verdere ontwikkeling in de beweging, die immers ook de eenheid van zijn en niets uitdrukt net als het worden.

parcifal · 10 maart 2010, 10:23

De tekst is crap maar de illustraties blijven intrigerend.

go harrie go.

harriechristus · 10 maart 2010, 16:42

de tekst is natuurlijk wat te moeilijk voor je, maar daarvoor heb ik dan juist mijn plaatjes voor de kinderen......

harriechristus · 14 maart 2010, 12:53

5 - De Hegeldans in driekwartsmaat.

Enfin: zo ging het nog een hele tijd door in harrie's kleine hoofdje, waarbij met de beweging van oneindig veel punten ook nog het wetenschappelijke begrip energie om de hoek kwam kijken en alle materie dus uit beweeglijke punten moest bestaan. Maar we zullen onze kleine lezertjes en lezerinnetjes hier niet al te lang mee vermoeien, anders krijgen ze kleine punthoofdjes. Hegel heeft er 20 dikke boeken over geschreven, dus als je je verveelt dan duik je er maar in.
Maar in ieder geval: harrie kon er ook wat van en was soms nog erger dan Hegel. Want wie eenmaal de logica van Hegel te pakken had, die kreeg het niet meer uit zijn hoofd en moest meedansen of hij wilde of niet, en wel in een constante driekwartsmaat van de dialectiek. Hoewel het vaak niet wilde lukken en het niet verder kwam dan twee tellen en bij de vereiste derde de rechtervoet achter de linker enkel bleef haken en de danser voorover in de armen van de dame viel of andersom.
Maar het is een kniesoor die daar op let. Misschien moet het ook nog eens allemaal omgezet worden in een tweekwartsmaat. Want de dualiteit is veel gemakkelijker dan het steeds weer moeten vinden van een synthese. Wat is bijvoorbeeld de synthese van Geest en natuur?
Bij Hegel was het geen echte tegenstelling, maar was de Geest zelf juist de hogere eenheid van logica en natuur. Ja, daar moet je ook maar opkomen. Immers: de Geest omvat in zijn denken de logica en de natuur allebei. En het is ook de Geest die de natuur aanschouwt, waarneemt, dus in het zintuiglijk bewustzijn. Maar toch strijdt de Geest tegen eigen natuurlijke driften, dus je kunt hier wel degelijk een tegenstelling denken, dacht harrie.
Verder was de Geest bij Hegel opnieuw in drieën ingedeeld en wel als subjectieve Geest, dat is het individu, en dan als objectieve Geest, dat is de staat en dan als absolute Geest, dat is dan God. Ja, dat zat toch hartstikke mooi in elkaar. Zou God ook elke dag bij het bidden braaf zijn Hegelrijtjes opzeggen? Want tot wie zou God anders kunnen bidden dan tot Hegel?

Zangles.

Inmiddels waren ze bij de zangles aanbeland en de kindertjes zongen:

"Op een grote paddestoel,
rood met witte stippen,
zat kabouter Spillebeen
heen en weer te wippen.
"Krak!" zei de paddestoel
met een diepe zucht,
vlogen beide beentjes
hoepla in de lucht.

harriechristus · 17 maart 2010, 10:21

6 - Van Hegel naar Freud.

Kleine Harrie vroeg zich af of dat wippen Hegeliaans verklaard moest worden als een constante beweging tussen these en antithese zonder tot een synthese te komen, zodat die paddestoel wel moest afbreken. Of was de verklaring hier volgens zijn andere kleine vriendje Freud puur seksueel, want van al dat gewip kwam natuurlijk nooit iets goeds... hoewel!?
Kleine harrie dwaalde af van het rechte Hegeliaanse pad, of beter: van het voorgeschreven driehoekpatroon en was heel ergens anders terecht gekomen. Blijkbaar had hij een al te grote sprong gemaakt van de Hegeliaanse Geest naar de Freudiaanse Ziel.
Maar dat moest toch ook kunnen, want was het mogelijk ooit niet Hegeliaans te zijn, want zijn denksysteem was immers absoluut? Dat wil zeggen: alles hoorde er immers bij. Wat je ook deed, je was altijd Hegeliaans bezig? In het speelkwartier ging harrie naar de zandbak en dacht met weemoed aan zijn geliefde Eva, maar nauwelijks zat hij daar of kleine Hegel kwam naast hem zitten.
"De hele werkelijkheid", zeide hij, "is volledig ontwikkeld uit het Niets, dat wil zeggen: de werkelijkheid is het absolute Niets, de absolute negativiteit. Het Niets namelijk als het absolute Niets is ook het tegendeel van zichzelf als het Niets van Niets en dat is het Zijn...

7 - Alles is negatief.

"Het Niets "nietst" zichzelf dus als het ware", antwoordde kleine harrie, daarbij denkende aan de associatie met niezen en ook aan de filosoof Nietzsche... ja, zat dat ook niet allemaal Hegeliaans in elkaar? Hegel moest erom lachen.
"Het positieve is het negatieve van het negatieve als dubbele negativiteit", zeide hij.
Ja, ja, dat alles eigenlijk negatief was, dat had harrie zelf al eens gedacht. Want was de hele schepping eigenlijk niet anders dan één grote zondeval en een opeenvolging van leugens? En vooral omdat kleine harrie zijn kleine Eva miste en dus in een mineurstemming was, kon hij het niet anders zien dan zo, dus dat alles negatief was.
Het was alsof Hegel precies datgene dacht waar hij zelf ook mee bezig was, alsof deze zijn eigen Ik openbaarde, maar dan in een logisch systeem. Of was het juist precies andersom, dat wil zeggen dat Hegel precies hetzelfde dacht ten opzichte van hem? Maar wie was dan hier de ware? Was Hegel eigenlijk niet veel meer dan een wiskundig-dialectische filosofische goochelaar aan wie de volheid van het zieleleven ontbrak? Of was harrie volgens Hegel wat al te sentimenteel, en miste deze het ware geestelijke inzicht?
In ieder geval was harrie op Freud terecht gekomen. Die dacht namelijk dat alles puur seksueel was. Was dat geen mooie dialectiek van these en antithese? Zou daar geen mooi kind uit geboren kunnen worden? Hij vertelde dat aan zijn kleine vriend, maar deze scheen hem helemaal niet te begrijpen, want volgens hem was dat onder te brengen in de staat als objectieve Geest; immers: de staat was bij de familie begonnen. Maar dat klonk zo koud en afstandelijk dat kleine harrie er de rillingen van kreeg.
Hegel had blijkbaar het hele systeem al in zijn hoofd, maar de manier waarop hij het behandelde kon harrie niet bevredigen, dat wil zeggen: het bleven abstracte begrippen die het bloed van het volle leven ontbeerden. Hegel leek op een marionettenspeler die het levensdrama aan touwtjes liet bewegen. Hegel bediende dan blijkbaar de touwtjes en hij harrie was dan de pop, of was God zelf de marionettenspeler en harrie de pop en Hegel de toneelcriticus?

harriechristus · 19 maart 2010, 16:47

8 - "Je hebt wel iets van een Megalick."

Bij het woord pop moest hij aan pop Maanstonde en Eva denken en een grote dikke traan verscheen hem voor het oog. Hij keek erin als ware het een magische bol van een waarzegster. Kleuren en beelden warrelden door elkaar en het ene ging gemakkelijk over in het andere als in een droom, schijnbaar zonder enige betekenis als een Hegeliaanse dialectiek in de derde macht.
Beelden werden zomaar willekeurige gedachten, die niet te volgen waren en dan weer tot andere beelden zonder enig verband. Kleuren veranderden in klanken. Vaders beminden hun dochters die veranderden in wilde dieren. Moeders vlogen als vogels weg in het bos om zich daar mooi te maken voor Pan de herdersgod en oorlogen braken uit om een haarspeld die verkeerd zat. Politieke partijen verkondigden allemaal hetzelfde: meer geld voor de kleine man, die zoveel taarten kreeg dat hij ze niet meer op kon en zijn stembiljet door de wc spoelde.
Maar dan verscheen een grote steen, rechtop gehouden door Hegel, die er met alle geweld een kruis in wilde beitelen, maar wat maar niet wilde lukken. Toen kwam Freud en draaide die hele steen om, maar wat er op stond te lezen dat kon harrie net niet zien. Hij had een bril nodig, dacht hij nog. Maar nu zag hij het toch duidelijk, in hele grote letters, groter dan zijn oog en slechts door de Geest te lezen: "Je hebt wel iets van een megalick!"

9 - Vader en Zoon.

"Wat is nou een megalick?", dacht harrie op weg naar huis. Het was al herfst en de wind waaide de blaadjes om hem heen en die blaadjes warrelden in Hegeliaanse cirkels en spiralen. Hij moest zich schrap zetten om niet weg te waaien. Het begon nu ook al te regenen en het werd donker. De weg naar huis, die normaal 10 minuten lopen was, scheen hem nu wel uren toe.
Thuis gekomen had zijn moeder het eten al op tafel gezet. "Ga maar gauw zitten", zei ze. Ze had zijn lievelingseten klaargemaakt: aardappelen met spinazie met wat jus en dan nog een stukje vlees erbij uit lange draden: "lang-van-draad" geheten. De aardappelen moesten dan alleen nog met de spinazie samen door elkaar geprakt worden, wat een leuk werkje was. Dan moest er nog een kuiltje voorgefabriceerd worden, waar moeder dan met de juslepel een mooi rond holletje van kon maken om daar de jus in te deponeren.
Hoe zulke kleine feitelijkheidjes een mens zo konden fascineren. Want als je geen kuiltje voorfabriceerde dan bleef er veel te veel eten aan de onderkant van de juslepel kleven. Tenminste: ik geloof dat het zo ongeveer in zijn werk ging.
Harrie was in gedachten en at langzaam en voor zich uitkijkend in het dromenland, aldus om optimaal te genieten van zijn spinazie met aardappelen. Zijn vader zat naast hem om de hoek van de tafel. Deze had zijn bord al bijna op, waarschijnlijk omdat zijn vader metselaar was van beroep en gewend de klodders specie in snel tempo uit de kuip te halen en op de stenen te kwakken.
Zijn vader ergerde zich dat harrie nog niet klaar was en zette een wekker voor zijn bord. "Als de wijzer hier staat!", zeide Papa, "dan moet je eten op zijn!" Maar na 5 minuten toen de wijzer daar stond, was het eten nog niet op. De Geest van harrie functioneerde blijkbaar op een langzamere en tragere golflengte. Het lukte hem niet zijn vader tevreden te stellen.
In plaats daarvan hing hij diep naar voren over zijn bord heen om dichter bij zijn eten te zijn, maar het ging niet sneller. Dat ergerde zijn vader ook en hij zeide zijn zoon, dat hij rechtop moest zitten. Uit pure opstandigheid ging harrie nu stijf rechtop zitten om zijn vader in de maling te nemen en/of om het komische of absurde van zijn bevel te doen inzien. Maar toen kreeg hij van zijn vader een klap voor zijn kop.
"Jij kleine aap!", riep hij boos.

system · 19 maart 2010, 16:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

8 - "Je hebt wel iets van een Megalick."

Bij het woord pop moest hij aan pop Maanstonde en Eva denken en een grote dikke traan verscheen hem voor het oog. Hij keek erin als ware het een magische bol van een waarzegster. Kleuren en beelden warrelden door elkaar en het ene ging gemakkelijk over in het andere als in een droom, schijnbaar zonder enige betekenis als een Hegeliaanse dialectiek in de derde macht.
Beelden werden zomaar willekeurige gedachten, die niet te volgen waren en dan weer tot andere beelden zonder enig verband. Kleuren veranderden in klanken. Vaders beminden hun dochters die veranderden in wilde dieren. Moeders vlogen als vogels weg in het bos om zich daar mooi te maken voor Pan de herdersgod en oorlogen braken uit om een haarspeld die verkeerd zat. Politieke partijen verkondigden allemaal hetzelfde: meer geld voor de kleine man, die zoveel taarten kreeg dat hij ze niet meer op kon en zijn stembiljet door de wc spoelde.
Maar dan verscheen een grote steen, rechtop gehouden door Hegel, die er met alle geweld een kruis in wilde beitelen, maar wat maar niet wilde lukken. Toen kwam Freud en draaide die hele steen om, maar wat er op stond te lezen dat kon harrie net niet zien. Hij had een bril nodig, dacht hij nog. Maar nu zag hij het toch duidelijk, in hele grote letters, groter dan zijn oog en slechts door de Geest te lezen: "Je hebt wel iets van een megalick!"

9 - Vader en Zoon.

"Wat is nou een megalick?", dacht harrie op weg naar huis. Het was al herfst en de wind waaide de blaadjes om hem heen en die blaadjes warrelden in Hegeliaanse cirkels en spiralen. Hij moest zich schrap zetten om niet weg te waaien. Het begon nu ook al te regenen en het werd donker. De weg naar huis, die normaal 10 minuten lopen was, scheen hem nu wel uren toe.
Thuis gekomen had zijn moeder het eten al op tafel gezet. "Ga maar gauw zitten", zei ze. Ze had zijn lievelingseten klaargemaakt: aardappelen met spinazie met wat jus en dan nog een stukje vlees erbij uit lange draden: "lang-van-draad" geheten. De aardappelen moesten dan alleen nog met de spinazie samen door elkaar geprakt worden, wat een leuk werkje was. Dan moest er nog een kuiltje voorgefabriceerd worden, waar moeder dan met de juslepel een mooi rond holletje van kon maken om daar de jus in te deponeren.
Hoe zulke kleine feitelijkheidjes een mens zo konden fascineren. Want als je geen kuiltje voorfabriceerde dan bleef er veel te veel eten aan de onderkant van de juslepel kleven. Tenminste: ik geloof dat het zo ongeveer in zijn werk ging.
Harrie was in gedachten en at langzaam en voor zich uitkijkend in het dromenland, aldus om optimaal te genieten van zijn spinazie met aardappelen. Zijn vader zat naast hem om de hoek van de tafel. Deze had zijn bord al bijna op, waarschijnlijk omdat zijn vader metselaar was van beroep en gewend de klodders specie in snel tempo uit de kuip te halen en op de stenen te kwakken.
Zijn vader ergerde zich dat harrie nog niet klaar was en zette een wekker voor zijn bord. "Als de wijzer hier staat!", zeide Papa, "dan moet je eten op zijn!" Maar na 5 minuten toen de wijzer daar stond, was het eten nog niet op. De Geest van harrie functioneerde blijkbaar op een langzamere en tragere golflengte. Het lukte hem niet zijn vader tevreden te stellen.
In plaats daarvan hing hij diep naar voren over zijn bord heen om dichter bij zijn eten te zijn, maar het ging niet sneller. Dat ergerde zijn vader ook en hij zeide zijn zoon, dat hij rechtop moest zitten. Uit pure opstandigheid ging harrie nu stijf rechtop zitten om zijn vader in de maling te nemen en/of om het komische of absurde van zijn bevel te doen inzien. Maar toen kreeg hij van zijn vader een klap voor zijn kop.
"Jij kleine aap!", riep hij boos.

Maar dat zou ik nu ook zeggen se. Maar ga verder, ga verder. We beleven hier het virtueel ontstaan van een nieuwe wereldreligie.

harriechristus · 19 maart 2010, 18:44

hangend aan mijn kruis moet je van mij niet al te veel snelheid verwachten....

harriechristus · 19 maart 2010, 19:38

10 - Muren van verbittering.

Kleine harrie had zijn dag niet vandaag en hij besloot zichzelf al vroeg terug te trekken op zijn kleine kamertje, waar hij op zijn bed ging liggen om naar het plafond te staren. Hij dorst niet naar zijn poppen te kijken, want ongetwijfeld zouden ze medelijden met hem hebben en al die medelijdende blikken zou hij vast niet hebben kunnen verdragen en was hij in snikken uitgebarsten.
Eidoch: misschien ware het beter geweest om te huilen om zijn diep gekwetste ziel te verzachten in een zee van tranen in plaats van zijn wrok maar op te liggen kroppen. Maar hij kon niet; er zat een brok in zijn keel en zijn ziel in zijn borst werd harder en harder, zo hard als de muur die zijn vader metselde. Die muur was een muur van verbittering om het leven dat hem zo onrechtvaardig behandelde. Er was hem onrecht geschied en wel juist door zijn papa, die toch voor de zoon het voorbeeld van recht en rechtvaardigheid moet zijn.
Voor het eerst in zijn leven was hem onrecht aangedaan. Dat was natuurlijk niet waar, maar zo voelde het nu eenmaal en daarom was het toch wel waar. De muren van zijn kamertje werden muren van onrecht en verbittering. Hij voelde zich door zijn vader onbegrepen en miskend.
Harrie moest ervaren dat hij anders was dan zijn vader en zijn hoofd zwol en zwol en duizenden uurwerken kwamen uit zijn hoofd met miljoenen radertjes draaiend en draaiend en draaiende... de tijd... waaruit de ruimte was verschenen... dat wil zeggen: zijn ruimte, zijn kamertje, omringd door dikke muren.

11 - Het plafond.

Kleine harrie keek naar het plafond als een dikke muur die hem scheidde van het oneindige. Een muur even dik en hard als zijn eigen verbittering. Wie of wat is een muur? Deze muur als zijnde buiten hem, was als centraal object van zijn bewustzijn toch ook IN hem, dat wil zeggen: in zijn bewustzijn. En omdat zijn bewustzijn toch duidelijk buiten zijn eigen lichaam functioneerde, want hij zag die muur toch duidelijk buiten zichzelf, was hij daarmede buiten zichzelf geworpen.
Die muur had de plaats van zijn eigen Ik ingenomen, want in zijn bewustzijn was hij geheel en al met die muur geïdentificeerd. Hij hield zijn Ik niet meer terug van: Ik ben Hier!! Neen: hij was daar waar zijn bewustzijn was, namelijk bij die muur. "Wie ben Ik? Ik ben die muur en ik aanschouw mij zelf van daaruit als een wezenloos bijhangsel."
"De waarheid is niet mijn subject als ik, maar mijn object als muur. Ik ben buiten mijn lichaam getreden of in tweeën gespleten in een object als muur en een subject als mijn lichaam." Hij keerde nu terug in zijn lichaam en keek nu een beetje wantrouwend naar die muur of er soms toch een stukkie van hem zelf in achter gebleven zou kunnen zijn. Misschien zou hij liever die muur zijn en geen harrie. Stel dat hij ook nog steeds die muur was en met die muur kon praten. Of sowieso dat die muur een vrij wezen was, of een afgesplitste harrie.

Raf · 19 maart 2010, 20:36

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door harriechristus

22 februari 2010, 11:09	#103
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	11 - Hemel en aarde. Thuis gekomen overdacht hij het gebeurde, toen hij plotseling de betekenis doorzag. God had scheiding gebracht tussen hemel en aarde als tussen man en vrouw, als tussen God en Godin. Daarbij was de vrouw als Godin in de hemel gebleven en de man als God was de aarde toegewezen. Want had hij Eva niet in de hemel gezien en was hij zelf niet op de grond gebleven? De oorspronkelijke God van vóór de schepping was die van de innerlijke liefde als eenheid van God en Godin en de schepping was niet een werkelijk scheppen geweest, maar een ongelukkig oordeel, dat wil zeggen: een onderscheid, een begrenzing, deling van de oorspronkelijke eenheid in hemel en aarde. Daarbij was de innerlijke hemel veruiterlijkt en verwart met het uiterlijke heelal, namelijk het uitspansel met al zijn sterren, dat overigens een hemels schouwspel is, dus die verwarring is heel begrijpelijk. De dubbelheid van hemel en aarde als innerlijk en uiterlijk, had zich verplaatst naar de aarde zelf als aarde en het uitspansel, dus als uiterlijke hemel. Het kan niet anders of in de hemel zelf moet ook zo'n dubbelheid bestaan. De zogenaamde schepping was niet anders dan het creëren van onderscheid: het ongelukkige oordeel, de analyse, het uiteenvallen van de eenheid en harmonie in tegenstrijdigheden. Maar waarom het onderscheid in de hemel was gekomen, dat begreep harrie nog niet. Maar het eeuwige was verwisseld voor het tijdelijke; de eenheid voor het onderscheid; het goddelijke voor het menselijke; de onsterfelijkheid voor het sterfelijke. Het laatste oordeel zou dan geen werkelijk oordeel zijn, maar juist het opheffen van het oordeel tot de oorspronkelijke eenheid: de synthese. En oordeel betekent volgens Hegel ook: "Ur-teil", dat wil zeggen: oorspronkelijke deling. Maar waarom had er dan zo nodig gedeeld moeten worden? Innerlijk vroeg hij het aan Eva, die zou het vast wel weten. "Omwille van de voortplanting!", fluisterde zij hem in het oor. "Ja, natuurlijk!", dacht harrie, "omwille van de voortplanting!"

26 februari 2010, 00:41	#104
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	12 - De man creëert de wereld. Ook bij andere religies was vaak sprake van het onderscheid van hemel en aarde als tussen man en vrouw, God en Godin. Maar het vreemde was dat dan meestal de hemel manlijk was en de aarde vrouwelijk. Het kon niet anders of er waren hier twee grote leugens aan het werk geweest: ten eerste die van de schepping, die geen schepping was, maar een scheiding van de oorspronkelijke eenheid. En ten tweede de grote leugen dat de man de hemel was in plaats van de vrouw. De hele bijbel was naar de bescheiden mening van kleine harrie een falsificatie, een omdraaiing, als je dat zo zou kunnen zeggen, van het oorspronkelijke matriarchaat in het latere patriarchaat. Of zo dat de oorspronkelijke eenheid van beiden: God en Godin, nog oorspronkelijker was geweest. En deze was daarna uiteen gevallen in een ongelukkige strijd om de macht tussen beiden, waarbij eerst de vrouw het won en degene was die het hele heelal en alle leven gebaard had uit haar hemelse baarmoeder. Haar scheppende macht was heel duidelijk zichtbaar. En later had de man, steeds meer bewust geworden van de macht van zijn denkende Geest, om daarmede een wereld te scheppen en te ordenen, de vrouw als Godin verdrongen. De vrouw baart het leven, maar de man creëert de wereld. 13 - De Chinezen. Maar bij de Chinezen was het zo dat de oorspronkelijke eenheid van man en vrouw als zijnde Yang en Yin het Tao was en het Tao gelijk gesteld was aan Niets. Dat was nog vreemder. Zou het heelal dan toch uit het Niets voortgekomen zijn? Of zo dat de herinnering aan die gelukkig Oer-eenheid door de eeuwen heen vervaagd was tot helemaal Niets? Dat wil zeggen: men was het helemaal vergeten. Ja, het was niet werkelijk Niets, maar het totaal onbegrijpelijke, boven ons verstand. Het weten van het niet-weten. Maar inderdaad: het verstand kan de eeuwige en oneindige Liefde niet vatten, dat kan slechts de Rede. Want het verstand haalt alles alleen maar uit elkaar, dat wil zeggen: analyseert en meent uit de delen alles te kunnen verklaren, terwijl de Rede het omgekeerde doet en juist de Eenheid zoekt en deze als grondslag neemt. 14 - Het absolute Niets. Het eeuwige en oneindige zonder enig onderscheid. De ultieme vrede en gelukzaligheid: de hoogste vorm van Liefde, lijkt sprekend op helemaal... Niets? Dat wil zeggen: als men het allang is vergeten en de inhoud is verschrompeld en er niks meer overblijft. Want de Duivel heeft ervan gegeten... en alleen de lege vorm wordt nog gebenedijd. En dan tracht de logica van het abstracte verstand de zaak nog te redden om het oorspronkelijke nog terug te kunnen vinden. Maar ook de dialectiek van de Chinezen is nog niet bij machte de eenheid van tegendelen te vinden als iets hogers en positiefs en frutselt het in elkaar tot Niets, als iets boven alle verstand. Bij Boeddha vinden we op dezelfde wijze het Nirwana als zijnde Niets, als bevrijding van alle aardse begeerte, maar waar over zelf niks gezegd kan worden. Maar het is niet Niets, maar eeuwig en oneindig en het Niets is slechts de toegangspoort naar de verloren hemel van de Liefde van God en Godin, de grote belofte dat het allemaal anders kan. God zij geprezen dat ik de sleutel heb gevonden, dacht kleine harrie, maar nu nog het slot waarin het past.

27 februari 2010, 19:31	#105
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	15 - De bijbel als mythe. Dus er is nog een grote leugen, dacht harrie: de omdraaiing van het oneindige in het Niets. Dat is de derde grote leugen en misschien zijn er nog meer. Misschien is de hele schepping plus voortplanting en alles wat daarna komt een eindeloos leugenverhaal... de aaneenrijging van de ene leugen aan de andere. Leest men zo de bijbel en vergelijkt men deze ook met de menselijke geschiedenis, dan is het niet moeilijk dit zo te aanvaarden. Zelfs de hele bijbel, eerst aan God toegeschreven, blijkt nu een menselijk verzinsel. Dat wil zeggen: een leugenverhaal in de zevende eeuw voor christus bedacht omwille van politieke motieven. En wel om het toenmalige koninkrijk Juda onder koning Josia (639-609) een gedegen historisch-religieuze achtergrond te geven, toen in de tempel het wetboek "gevonden" werd.* Het boek was niet voor niets altijd zwart... het was niet door God, maar door de duivel bedacht om de mensheid op een dwaalspoor te brengen. *Kleine harrie had blijkbaar het boek van Israel Finkelstein en Neil Asher Silberman gelezen: de bijbel als mythe. (Opgravingen vertellen een ander verhaal.) de lieve moeder van kleine harrie........... 16 - Te vroeg naar school. Zo liep kleine harrie te denken en te puzzelen en helemaal vol van eigen gedachten liep hij richting kleuterschool. In zijn enthousiasme was hij echter een uur te vroeg naar school gegaan en stond nu veel te vroeg voor het grote kleuterschoolhek, dat nog gesloten was. Ook was hij helemaal vergeten zijn boterham met chocoladevlokken te nuttigen en hij had ook zijn moeder helemaal niet gemist, zo vol was hij van zijn ideeën. Ja, harrie was al een echte verstrooide professor. Zijn gedachten, dromen en voorstellingen ontsproten als bloemen uit zijn ziel. En hij wist nauwelijks meer het verschil tussen droom en realiteit en verwarde vaak het ene met het andere. En zijn grote taak scheen hem toe dat hij zou bewijzen dat het ene inderdaad gelijk was aan het andere. Nu: hij was daarin al een heel eind gevorderd. einde hoofdstuk 3

28 februari 2010, 15:47	#108
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	hoofdstuk 4 : de filosofie van Hegel. paragraaf 1 - Kleine Hegel. - Het Niets IS! - Kleine harrie zocht een zitplaatsje in de zon voor het schoolhek, want het was 's morgens vroeg nog fris. Zo zat hij daar voor zich uit te mijmeren, denkende aan zware filosofische, godsdienstige en wetenschappelijke problemen en dan ook nog aan zijn lieve Eva, die hij nu al een hele tijd miste, maar die gelukkig uit de hemel verschenen was. Hoe wonderbaarlijk was het dat zij in zo'n korte tijd veranderd was van pop tot mens en van mens tot een hemelwezen. Al zo peinzende kon hij niet nalaten in zijn neusgaten te pulken en de reeds droge snotpegeltjes tot balletjes te draaien en weg te schieten met duim en wijsvinger. De vrouw is een wonderbaarlijk wezen, dacht hij nog, toen zijn klasgenoot kleine Hegel aan kwam lopen. "Hallo!", zeide deze, "wat ben jij vroeg!" "Ja", zeide kleine harrie, "ik ben wat te vroeg uit mijn bed gerold en in plaats van een uurtje na te blijven, kan ik ook wel een uurtje vroeger komen." Kleine Hegel begreep de absurde gedachtesprong van kleine harrie, en zeide: "Ja, ook ik ben wat te vroeg, maar dat komt omdat ik bezig ben met het absolute systeem van de logica, en dat ligt me nogal zwaar op de maag en ik heb daarom vanmorgen maar niks gegeten om meteen hier naar toe te komen om jou te kunnen ontmoeten". Blijkbaar was kleine Hegel ook nog telepathisch begaafd, en hij vervolgde: "Het oorspronkelijke oordeel, zoals ik je de vorige keer al verteld heb, dus het Ur-teil, is de oorspronkelijke deling van wat nog zelf ongedeeld is, dat wil zeggen de Eenheid, die echter als abstracte Eenheid nog de Eenheid van Niets is, dus zelf Niets is". Dat klonk kleine harrie nogal duister in de oren, maar hij was gewend dat Hegel ook een mysticus was en dat onder al die schijnbare onzin toch wel iets zinrijks kon schuilen. "Je bedoelt dat je het hele heelal uit het Niets wilt verklaren!", reageerde kleine harrie. "Ja, dat bedoel ik eigenlijk", zeide kleine Hegel, om het zijn vriend niet al te moeilijk te maken. "Want", zeide hij toen... en daarbij zwaaide hij met zijn kleine armpjes enthousiast in de lucht; en werd zijn hoofd daarbij behoorlijk rood... "het Niets IS!" "Dat wil zeggen: het Niets dat IS, is een paradoxaal begrip, in zichzelf tegenstrijdig, zichzelf barende tot het Zijn, dus het Zijn van Niets. En dat het Niets bestaat, dus IS, dus het tegendeel van zichzelf is, dat blijkt wel daaruit, dat de tijd, die bestaat, toch helemaal Niets is, dat wil zeggen: metafysisch is. Het Niets bestaat en wel als tijd."

3 maart 2010, 01:02	#109
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	2 - De eenheid van Niets en Zijn is het Worden. Het duizelde harrie bij deze woordenvloed. Hij had kleine Hegel wel meer aangehoord, dus hij was wel gewend aan zijn ideeën en betoogtrant, maar elke keer had hij het gevoel in een reuzenrad rondgedraaid te worden en tegelijkertijd een metafysische supergoochelaar aan het werk te zien. "Kun je het niet eenvoudiger uitleggen?", vroeg kleine harrie timide. Hegel stak opnieuw van wal: "Het Zijn in het algemeen, dat wil zeggen het abstracte Zijn als zodanig, dus zonder enige verdere inhoud en bepaling, is helemaal Niets. En het Niets anderzijds IS! Dus Zijn en Niets zijn identieke begrippen, dat wil zeggen dat ze enerzijds verschillend zijn, maar anderzijds ook gelijk. Dat is overigens ook de algemene waarheid van de logica, die zegt dat het ene het andere is, bijvoorbeeld in 1 + 1 = 2. Of in: de mens IS een levend wezen. En zo is het Zijn Niets en het Niets IS. Maar ze zijn ook verschillend en dus in zichzelf tegenstrijdig, want ze zijn zichzelf en tevens iets anders. En om die tegenstrijdigheid op te heffen, dus dat ze ook beiden de ander zijn, bewegen ze zich naar elkaar toe, dat wil zeggen: de ene verandert in de ander en andersom. De beweging of verandering is namelijk de eenheid van het zichzelf zijn en tevens iets anders zijn als het midden van beiden. Deze synthese is dus het Worden als verandering van Zijn in Niets en Niets in Zijn, dus als eenheid van verdwijnen en verschijnen, want het verdwijnen is de verandering van Zijn in Niets en verschijnen de verandering van Niets in Zijn.

6 maart 2010, 21:53	#110
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	3 - De tweede eenheid van Niets en Zijn is de Verschijning. Ook nu duizelde het harrie onder deze woordenvloed. "Dus", zeide hij voorzichtig, "volgens jou wordt het Niets tot Zijn omdat het ook Zijn IS, maar is het Worden zelf als het ware een bruggetjes van de ene naar de andere toe als verbinding". Dus via het bruggetje van het Worden komt het Niets terecht in het Zijn. Dus het Niets Wordt Zijn.(Ja, die harrie kon er ook wat van.) "Ja, ja", zei Hegel, "maar dan niet meer het abstracte Zijn, maar zo dat dat Zijn nu de eenheid is van Zijn en Niets, want het is immers het Niets dat Zijn geworden is. En die eenheid is de Verschijning, want de Verschijning is slechts Schijn, dat wil zeggen: een Zijn dat eigenlijk Niets is. Denk maar aan de tijd, waarin alles verschijnt, maar ook weer verdwijnt. En het moment tussen het verschijnen en weer verdwijnen is het positieve "verschenen-zijn" als ruimte. Dat wil zeggen: de tijd verschijnt als ruimte. Of in abstracte begrippen: het worden wordt tot een "geworden-zijn" als "er-zijn". Dus de ene eenheid van zijn en niets is dynamisch als worden en tijd en de ander eenheid van zijn en niets is statisch als "er-zijn" of als verschijning of ruimte. Die tweede eenheid is dus het resultaat van het worden als proces. Er kan geen tijd zijn zonder ruimte, want de ruimte is de verschijning van de tijd. Hegel wilde nog verder gaan door de derde eenheid van Zijn en Niets te ontwikkelen als Bewustzijn, maar het duizelde harrie opnieuw en geen enkel woord drong nog tot hem door. Inmiddels waren er nog meer kleuters om hen heen komen staan, die allen met wijd open mond stonden te luisteren. Dat was nog eens iets anders als matjes vlechten en "vinger in de roet wie er mee doet". Ze begrepen er niet veel van, maar hadden toch wel het gevoel door een hoger intellect begoocheld te worden. de waarheid als verschijning: de godin Aphrodite* Het uiterlijke bestaan van de verschijning wordt eigenlijk pas werkelijke verschijning of werkelijk bestaan* in het bewustzijn. Want het bestaan als zodanig heeft geen bewustzijn en is eigenlijk nog steeds niets. Het is eigenlijk nog steeds een uiterlijk niets, zonder de werkelijkheid van het bewustzijn, die de hogere eenheid is van niets en zijn als bewustzijn, dat beiden: het innerlijke van het niets alswel het uiterlijke van het zijn als verschijning omvat. Hoewel voor de filosoof eigenlijk het zogenaamde innerlijke niets het zijn is en het zogenaamde zijn als verschijning eigenlijk niets is, dus omgekeerd. En het bewustzijn kennen we verder als het gevoelen (innerlijk), de zintuigelijke waarneming (uiterlijk) en het denken (de eenheid van beiden). Het denken ook weer in drieën als zuiver innerlijk in de logica, uiterlijk in het natuurwetenschappelijke denken en de eenheid van beiden in het geestelijke denken. De laatste opnieuw weer in drieën als subjectieve geest (de psychologie), de objectieve geest (staatsleer en geschiedenis) en de absolute geest in de godsdienst. Dit alles zo ongeveer volgens de leer van Hegel. We kunnen bestaan en verschijnen nog van elkander onderscheiden. Verschijnen kan betekenen een verschijnen van het innerlijk in het uiterlijk en wel met als resultaat het objectieve uiterlijke bestaan, concreet als ding, bijvoorbeeld van een steen. De tweede vorm van verschijnen is dat het voor ons verschijnt, dus zo dat we die steen kunnen waarnemen. Pas door dat laatste wordt de steen pas een echte verschijning als bewustzijn. Want nu kunnen we die steen zien.* Het is een terugkeer van het uiterlijke in het innerlijk door middel van het licht. Schijn heeft hier de betekenis van schijnsel als licht. Een verdere speculatie is hier dan ook dat alle zogenaamde materie eigenlijk licht is, dus verschijnsel voor ons in een eenheid van objectief bestaan en subjectief bewustzijn. Bedenk dat ook het horen door middel van het geluid op trillingen berust, zoals ook het licht uit trillingen bestaat. De trilling is dan echter weer de objectieve bestaansvorm, te onderscheiden van het subjectief bewustzijn van het horen en zien zelf. Hegel zelf begint zijn fysica (als deel van zijn natuurfilosofie) dan ook met het licht. ***De gehele beweging is dus een reflectie van innerlijk (het zijn) naar uiterlijk (het bestaan) en terug naar het innerlijk, maar nu als bewustzijn. De laatste is het meest concreet en verenigt tevens de eerste en de tweede (zijn en bestaan), want we zijn ons beide bewust en tevens zijn we van ons eigen bewustzijn bewust als derde. Bij Hegel (in het begin van zijn logica) als "sein" (zijn), "dasein" (er-zijn of bestaan) en "für sich sein" (voor zichzelf zijn of concreter: bewustzijn).

9 maart 2010, 09:59	#111
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	4 - Harrie oefent zich in de dialectiek. Inmiddels was het schoolhek opengegaan en de kleine kleutertjes renden naar binnen. In zijn kleine bankje gezeten kon harrie zijn aandacht niet bij de les houden en zat maar steeds te denken: "Het Zijn in het algemeen is Niets en het Niets IS. De eenheid van beiden is het Worden en als Blijvend worden is het zijn eigen tegendeel, namelijk Blijvend te zijn. Eenheid van het wordende en het blijvende is de tijd, als constante onrust enerzijds en de in zichzelf gelijkblijvende rust van de eeuwigheid. De tijd echter als zijnde metafysisch bestaat helemaal niet, is niks. De tijd is slechts ideëel. En is zuiver Niets als verdwenen-zijn en ook Niets als nog niet verschenen-zijn. Maar ook positief Zijn of Iets in het Nu, namelijk als verschenen-zijn en nog niet verdwenen-zijn: het tijdsmoment of tijdstip. Dit tijdsmoment onderscheidt zich echter van toekomst en verleden door in het NU ook te verschijnen, dus het onderscheid ook te stellen. Dus zo dat het ideële onderscheid van het NU ook een werkelijk onderscheid wordt in het Hier. Dus als verschijning waarin het tijdstip een ruimtelijk punt wordt; waarin de eenheid van de tijd als Worden zich onderscheidt, dat wil zeggen: tot onderscheid wordt in het Nu als Hier. Dus omslaat van idealiteit naar realiteit. Maar eigenlijk is ook een punt helemaal niks, want heeft geen grootte, zowel als tijdspunt als ruimtelijk punt, die in ene samenvallen en toch nog steeds niks zijn... Maar hoe kom ik dan van een punt naar een concrete ruimte van oneindig veel punten? Hier stokte harrie en kwam hij niet verder. Dat moest hij dan maar weer aan Hegel vragen, want die wist elk probleem tot een dialectische goochelkunst van begrippen op te lossen. Maar, dacht hij toch weer verder: als dat punt nu net als de tijd en het worden een bewegend punt is, dan schept dat punt zich meteen al ruimte... ja, en ruimte impliceert de oneindigheid en een oneindig aantal punten. Of ook: er kan geen punt zijn zonder ruimte en ook al is een punt Niets, het is toch een plaatsbepaling en daarmede is ook de ruimte gegeven en bovendien is de ruimte als zodanig ook Niets... dat wil zeggen het is allemaal ideëel. satyr De tijd als worden realiseert zich uiterlijk in de ruimte als beweging en dus eerst als de beweging van een punt (het equivalent van het tijdstip) tot een lijn als resultaat. Bedenk hier dat we ook de tijdslijn kennen. De beweging van de lijn produceert dan het vlak en het vlak de volle ruimte. Hoewel het ook mogelijk is de tijd gerealiseerd te denken als een qualitatieve verandering ter plaatse, wat dan eigenlijk nog aan de beweging vooraf zou gaan. Die qualitatieve verandering is dan in de eerste plaats die van niets in zijn, dus van tijd in ruimte. Vervolgens van zijn in niets, omdat het ruimtelijk punt eigenlijk weer niets is. En dan komt de verdere ontwikkeling in de beweging, die immers ook de eenheid van zijn en niets uitdrukt net als het worden.

10 maart 2010, 10:23	#112
parcifal Banneling Geregistreerd: 18 februari 2003 Berichten: 26.968	De tekst is crap maar de illustraties blijven intrigerend. go harrie go.

10 maart 2010, 16:42	#113
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	de tekst is natuurlijk wat te moeilijk voor je, maar daarvoor heb ik dan juist mijn plaatjes voor de kinderen......

14 maart 2010, 12:53	#114
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	5 - De Hegeldans in driekwartsmaat. Enfin: zo ging het nog een hele tijd door in harrie's kleine hoofdje, waarbij met de beweging van oneindig veel punten ook nog het wetenschappelijke begrip energie om de hoek kwam kijken en alle materie dus uit beweeglijke punten moest bestaan. Maar we zullen onze kleine lezertjes en lezerinnetjes hier niet al te lang mee vermoeien, anders krijgen ze kleine punthoofdjes. Hegel heeft er 20 dikke boeken over geschreven, dus als je je verveelt dan duik je er maar in. Maar in ieder geval: harrie kon er ook wat van en was soms nog erger dan Hegel. Want wie eenmaal de logica van Hegel te pakken had, die kreeg het niet meer uit zijn hoofd en moest meedansen of hij wilde of niet, en wel in een constante driekwartsmaat van de dialectiek. Hoewel het vaak niet wilde lukken en het niet verder kwam dan twee tellen en bij de vereiste derde de rechtervoet achter de linker enkel bleef haken en de danser voorover in de armen van de dame viel of andersom. Maar het is een kniesoor die daar op let. Misschien moet het ook nog eens allemaal omgezet worden in een tweekwartsmaat. Want de dualiteit is veel gemakkelijker dan het steeds weer moeten vinden van een synthese. Wat is bijvoorbeeld de synthese van Geest en natuur? Bij Hegel was het geen echte tegenstelling, maar was de Geest zelf juist de hogere eenheid van logica en natuur. Ja, daar moet je ook maar opkomen. Immers: de Geest omvat in zijn denken de logica en de natuur allebei. En het is ook de Geest die de natuur aanschouwt, waarneemt, dus in het zintuiglijk bewustzijn. Maar toch strijdt de Geest tegen eigen natuurlijke driften, dus je kunt hier wel degelijk een tegenstelling denken, dacht harrie. Verder was de Geest bij Hegel opnieuw in drieën ingedeeld en wel als subjectieve Geest, dat is het individu, en dan als objectieve Geest, dat is de staat en dan als absolute Geest, dat is dan God. Ja, dat zat toch hartstikke mooi in elkaar. Zou God ook elke dag bij het bidden braaf zijn Hegelrijtjes opzeggen? Want tot wie zou God anders kunnen bidden dan tot Hegel? Zangles. Inmiddels waren ze bij de zangles aanbeland en de kindertjes zongen: "Op een grote paddestoel, rood met witte stippen, zat kabouter Spillebeen heen en weer te wippen. "Krak!" zei de paddestoel met een diepe zucht, vlogen beide beentjes hoepla in de lucht.

17 maart 2010, 10:21	#115
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	6 - Van Hegel naar Freud. Kleine Harrie vroeg zich af of dat wippen Hegeliaans verklaard moest worden als een constante beweging tussen these en antithese zonder tot een synthese te komen, zodat die paddestoel wel moest afbreken. Of was de verklaring hier volgens zijn andere kleine vriendje Freud puur seksueel, want van al dat gewip kwam natuurlijk nooit iets goeds... hoewel!? Kleine harrie dwaalde af van het rechte Hegeliaanse pad, of beter: van het voorgeschreven driehoekpatroon en was heel ergens anders terecht gekomen. Blijkbaar had hij een al te grote sprong gemaakt van de Hegeliaanse Geest naar de Freudiaanse Ziel. Maar dat moest toch ook kunnen, want was het mogelijk ooit niet Hegeliaans te zijn, want zijn denksysteem was immers absoluut? Dat wil zeggen: alles hoorde er immers bij. Wat je ook deed, je was altijd Hegeliaans bezig? In het speelkwartier ging harrie naar de zandbak en dacht met weemoed aan zijn geliefde Eva, maar nauwelijks zat hij daar of kleine Hegel kwam naast hem zitten. "De hele werkelijkheid", zeide hij, "is volledig ontwikkeld uit het Niets, dat wil zeggen: de werkelijkheid is het absolute Niets, de absolute negativiteit. Het Niets namelijk als het absolute Niets is ook het tegendeel van zichzelf als het Niets van Niets en dat is het Zijn... 7 - Alles is negatief. "Het Niets "nietst" zichzelf dus als het ware", antwoordde kleine harrie, daarbij denkende aan de associatie met niezen en ook aan de filosoof Nietzsche... ja, zat dat ook niet allemaal Hegeliaans in elkaar? Hegel moest erom lachen. "Het positieve is het negatieve van het negatieve als dubbele negativiteit", zeide hij. Ja, ja, dat alles eigenlijk negatief was, dat had harrie zelf al eens gedacht. Want was de hele schepping eigenlijk niet anders dan één grote zondeval en een opeenvolging van leugens? En vooral omdat kleine harrie zijn kleine Eva miste en dus in een mineurstemming was, kon hij het niet anders zien dan zo, dus dat alles negatief was. Het was alsof Hegel precies datgene dacht waar hij zelf ook mee bezig was, alsof deze zijn eigen Ik openbaarde, maar dan in een logisch systeem. Of was het juist precies andersom, dat wil zeggen dat Hegel precies hetzelfde dacht ten opzichte van hem? Maar wie was dan hier de ware? Was Hegel eigenlijk niet veel meer dan een wiskundig-dialectische filosofische goochelaar aan wie de volheid van het zieleleven ontbrak? Of was harrie volgens Hegel wat al te sentimenteel, en miste deze het ware geestelijke inzicht? In ieder geval was harrie op Freud terecht gekomen. Die dacht namelijk dat alles puur seksueel was. Was dat geen mooie dialectiek van these en antithese? Zou daar geen mooi kind uit geboren kunnen worden? Hij vertelde dat aan zijn kleine vriend, maar deze scheen hem helemaal niet te begrijpen, want volgens hem was dat onder te brengen in de staat als objectieve Geest; immers: de staat was bij de familie begonnen. Maar dat klonk zo koud en afstandelijk dat kleine harrie er de rillingen van kreeg. Hegel had blijkbaar het hele systeem al in zijn hoofd, maar de manier waarop hij het behandelde kon harrie niet bevredigen, dat wil zeggen: het bleven abstracte begrippen die het bloed van het volle leven ontbeerden. Hegel leek op een marionettenspeler die het levensdrama aan touwtjes liet bewegen. Hegel bediende dan blijkbaar de touwtjes en hij harrie was dan de pop, of was God zelf de marionettenspeler en harrie de pop en Hegel de toneelcriticus?

19 maart 2010, 16:47	#116
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	8 - "Je hebt wel iets van een Megalick." Bij het woord pop moest hij aan pop Maanstonde en Eva denken en een grote dikke traan verscheen hem voor het oog. Hij keek erin als ware het een magische bol van een waarzegster. Kleuren en beelden warrelden door elkaar en het ene ging gemakkelijk over in het andere als in een droom, schijnbaar zonder enige betekenis als een Hegeliaanse dialectiek in de derde macht. Beelden werden zomaar willekeurige gedachten, die niet te volgen waren en dan weer tot andere beelden zonder enig verband. Kleuren veranderden in klanken. Vaders beminden hun dochters die veranderden in wilde dieren. Moeders vlogen als vogels weg in het bos om zich daar mooi te maken voor Pan de herdersgod en oorlogen braken uit om een haarspeld die verkeerd zat. Politieke partijen verkondigden allemaal hetzelfde: meer geld voor de kleine man, die zoveel taarten kreeg dat hij ze niet meer op kon en zijn stembiljet door de wc spoelde. Maar dan verscheen een grote steen, rechtop gehouden door Hegel, die er met alle geweld een kruis in wilde beitelen, maar wat maar niet wilde lukken. Toen kwam Freud en draaide die hele steen om, maar wat er op stond te lezen dat kon harrie net niet zien. Hij had een bril nodig, dacht hij nog. Maar nu zag hij het toch duidelijk, in hele grote letters, groter dan zijn oog en slechts door de Geest te lezen: "Je hebt wel iets van een megalick!" 9 - Vader en Zoon. "Wat is nou een megalick?", dacht harrie op weg naar huis. Het was al herfst en de wind waaide de blaadjes om hem heen en die blaadjes warrelden in Hegeliaanse cirkels en spiralen. Hij moest zich schrap zetten om niet weg te waaien. Het begon nu ook al te regenen en het werd donker. De weg naar huis, die normaal 10 minuten lopen was, scheen hem nu wel uren toe. Thuis gekomen had zijn moeder het eten al op tafel gezet. "Ga maar gauw zitten", zei ze. Ze had zijn lievelingseten klaargemaakt: aardappelen met spinazie met wat jus en dan nog een stukje vlees erbij uit lange draden: "lang-van-draad" geheten. De aardappelen moesten dan alleen nog met de spinazie samen door elkaar geprakt worden, wat een leuk werkje was. Dan moest er nog een kuiltje voorgefabriceerd worden, waar moeder dan met de juslepel een mooi rond holletje van kon maken om daar de jus in te deponeren. Hoe zulke kleine feitelijkheidjes een mens zo konden fascineren. Want als je geen kuiltje voorfabriceerde dan bleef er veel te veel eten aan de onderkant van de juslepel kleven. Tenminste: ik geloof dat het zo ongeveer in zijn werk ging. Harrie was in gedachten en at langzaam en voor zich uitkijkend in het dromenland, aldus om optimaal te genieten van zijn spinazie met aardappelen. Zijn vader zat naast hem om de hoek van de tafel. Deze had zijn bord al bijna op, waarschijnlijk omdat zijn vader metselaar was van beroep en gewend de klodders specie in snel tempo uit de kuip te halen en op de stenen te kwakken. Zijn vader ergerde zich dat harrie nog niet klaar was en zette een wekker voor zijn bord. "Als de wijzer hier staat!", zeide Papa, "dan moet je eten op zijn!" Maar na 5 minuten toen de wijzer daar stond, was het eten nog niet op. De Geest van harrie functioneerde blijkbaar op een langzamere en tragere golflengte. Het lukte hem niet zijn vader tevreden te stellen. In plaats daarvan hing hij diep naar voren over zijn bord heen om dichter bij zijn eten te zijn, maar het ging niet sneller. Dat ergerde zijn vader ook en hij zeide zijn zoon, dat hij rechtop moest zitten. Uit pure opstandigheid ging harrie nu stijf rechtop zitten om zijn vader in de maling te nemen en/of om het komische of absurde van zijn bevel te doen inzien. Maar toen kreeg hij van zijn vader een klap voor zijn kop. "Jij kleine aap!", riep hij boos.

19 maart 2010, 18:44	#118
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	hangend aan mijn kruis moet je van mij niet al te veel snelheid verwachten....

19 maart 2010, 19:38	#119
harriechristus Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 29 december 2009 Locatie: amsterdam Berichten: 29.433	10 - Muren van verbittering. Kleine harrie had zijn dag niet vandaag en hij besloot zichzelf al vroeg terug te trekken op zijn kleine kamertje, waar hij op zijn bed ging liggen om naar het plafond te staren. Hij dorst niet naar zijn poppen te kijken, want ongetwijfeld zouden ze medelijden met hem hebben en al die medelijdende blikken zou hij vast niet hebben kunnen verdragen en was hij in snikken uitgebarsten. Eidoch: misschien ware het beter geweest om te huilen om zijn diep gekwetste ziel te verzachten in een zee van tranen in plaats van zijn wrok maar op te liggen kroppen. Maar hij kon niet; er zat een brok in zijn keel en zijn ziel in zijn borst werd harder en harder, zo hard als de muur die zijn vader metselde. Die muur was een muur van verbittering om het leven dat hem zo onrechtvaardig behandelde. Er was hem onrecht geschied en wel juist door zijn papa, die toch voor de zoon het voorbeeld van recht en rechtvaardigheid moet zijn. Voor het eerst in zijn leven was hem onrecht aangedaan. Dat was natuurlijk niet waar, maar zo voelde het nu eenmaal en daarom was het toch wel waar. De muren van zijn kamertje werden muren van onrecht en verbittering. Hij voelde zich door zijn vader onbegrepen en miskend. Harrie moest ervaren dat hij anders was dan zijn vader en zijn hoofd zwol en zwol en duizenden uurwerken kwamen uit zijn hoofd met miljoenen radertjes draaiend en draaiend en draaiende... de tijd... waaruit de ruimte was verschenen... dat wil zeggen: zijn ruimte, zijn kamertje, omringd door dikke muren. 11 - Het plafond. Kleine harrie keek naar het plafond als een dikke muur die hem scheidde van het oneindige. Een muur even dik en hard als zijn eigen verbittering. Wie of wat is een muur? Deze muur als zijnde buiten hem, was als centraal object van zijn bewustzijn toch ook IN hem, dat wil zeggen: in zijn bewustzijn. En omdat zijn bewustzijn toch duidelijk buiten zijn eigen lichaam functioneerde, want hij zag die muur toch duidelijk buiten zichzelf, was hij daarmede buiten zichzelf geworpen. Die muur had de plaats van zijn eigen Ik ingenomen, want in zijn bewustzijn was hij geheel en al met die muur geïdentificeerd. Hij hield zijn Ik niet meer terug van: Ik ben Hier!! Neen: hij was daar waar zijn bewustzijn was, namelijk bij die muur. "Wie ben Ik? Ik ben die muur en ik aanschouw mij zelf van daaruit als een wezenloos bijhangsel." "De waarheid is niet mijn subject als ik, maar mijn object als muur. Ik ben buiten mijn lichaam getreden of in tweeën gespleten in een object als muur en een subject als mijn lichaam." Hij keerde nu terug in zijn lichaam en keek nu een beetje wantrouwend naar die muur of er soms toch een stukkie van hem zelf in achter gebleven zou kunnen zijn. Misschien zou hij liever die muur zijn en geen harrie. Stel dat hij ook nog steeds die muur was en met die muur kon praten. Of sowieso dat die muur een vrij wezen was, of een afgesplitste harrie.