Helden of Verraders (oostfronters)

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door job

Ik heb me nooit verdiept in 'de Oostfronters' uit Wallonië noch Vlaanderen.

Maar wat me, ook in school, verteld werd is dat zij vochten tegen het communisme. Opgehitst door RK-kringen.

Daar was uit het (latere) westers oogpunt helemaal niks mis mee (gezien de later Koude Oorlog, die nog niet echt zolang geleden voorbij is).
Toen het mij verteld werd was de Koude Oorlog op zijn hoogtepunt.

Ze vochten tijdens WO 2 gewoon met de verkeerde kant mee. Ze vochten met de verliezers mee.

Hadden ze tien/twintig/dertig jaar later gevochten tegen het communisme, dan waren het ongetwijfeld helden geweest.

Ik wil hier helemaal géén lans breken voor 'de Oostfronter'. Maar enige nuance in de geschiedenis is wél op zijn plaats.

Het waren Vlamingen, in Belgie is dat op zich al een misdaad.

[lollysticky]

Ik heb in school les gekregen van een leraar wiens opa als oostfronter had gediend. Volgens hem was zijn opa gaan vechten tegen het communisme, niet om een andere reden...

Wat velen ook vergeten is dat bijvoorbeeld enkele amerikaanse generaals de rest van het duitse leger liever heel hadden gelaten, en samen met hen tegen het Rode Leger wouden vechten... Het gedeelte 'collaboratie' gaat dus veel dieper. Ja er zullen mensen geweest zijn die volledig instemden met de nazi ideologie en zullen deelgenomen hebben aan gruwelijke daden. Maar volgens mijn overtuiging waren de meesten naïevelingen die opgehitst werden om tegen de communisten te gaan vechten.

Wat er ook van zij, ik keur het niet goed, maar ik kan het ergens wel begrijpen...

[bgf324]

Dit vind ik wel een aangrijpende getuigenis. (Gevonden op een ander forum, originele bron = ? )

Verzet en collaboratie in Limburg

«Mijn leven begon op mijn dertigste»

Een gewezen Oostfronter vertelt: waarom, hoe en wat nadien?



Krosny-Borr 22/3/43-28/3/43, een plek en twee data op een ijzeren sigarettendoosje. Het zijn de laatste, ongewilde, berichten van de 20-jarige H.D. Iets later sneuvelt de Genkenaar aan het Oostfront, verpletterd door een tank. Het nieuws van zijn dood komt drie, misschien vier, dagen later thuis aan. «Maar moeder had het gevoeld in de kerk,» zegt M., 81 vandaag en de oudere broer van H. «Plots begon ze te wenen. Er is iets met onze zoon gebeurd.» Meer heeft M. niet nodig om zelf te vertrekken. Voor z'n broer, voor God, voor Vlaanderen.

Vorige zondag, vaderdag, kreeg M.D. fijn nieuws: hij wordt voor de 26ste keer grootvader. «Eigenlijk is mijn leven pas op m'n dertigste begonnen,» zegt hij later in het gesprek. Dat was toen hij uit de gevangenis in Sint-Gillis werd vrijgelaten, begin '51, na vijf jaar hechtenis. Een week na zijn anonieme getuigenis stuurt hij nog een e-mail. «Ze moeten het zelf ondervinden na het lezen van mijn dagboek 'Barbarossa, of het leven van twee broers' dat ze na mijn overlijden zullen erven,» schrijft hij. «Inmiddels ben ik trouw gebleven aan 'De Psalm van Rodenbach', die eindigt met: God, onze Heer,/Wil 't jong geslacht aanhoren:/Red Vlaanderen uit zijn diepe val; zegen de eed door allen trouw gezworen:/Vlaanderen, Vlaanderen boven al!»

- Zowel u als uw broer trokken naar het Oostfront. Was dat logisch, gezien het milieu waar u uit kwam?

«Mijn vader was een Vlaamse oud-strijder van '14-'18, mijn moeder was van Siciliaanse afkomst. Haar vader was een garibaldist, als kind werd ik in het Italiaans-Frans opgevoed. Pas toen ik naar school ging in Genk, leerde ik Nederlands. Op het college viel ik in een groep van professoren met Vlaamse sympathieën. Jef Olaerts (de latere Genkse oorlogsburgemeester, nvdr.) zat daar ook. Ik was één van de jongste leden van het AKVS, het Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond. Dat kwam door familiale banden. Het eerste boek dat ik van mijn vader kreeg, was 'De Leeuw van Vlaanderen', in 1930. Maar ik was a-politiek, was geen lid van het VNV, ben ook nadien nooit lid van de Volksunie geweest en nog minder van het Vlaams Blok. Die partij heeft trouwens niks met de Oostfronters te maken. En bij verkiezingen onthoud ik me nog altijd.»

- Maar de motivatie om naar het Oostfront te trekken, vanwaar kwam die dan?

«Bij de paters-dominicanen in Genk had je een groep, de anti-copac, tegen de communisten. De tegenstelling Rome-Moskou. Toen de strijd tegen Rusland begon, werd daar toch op gezinspeeld. Wij, katholieke jongens en Vlaamsgezind, moesten ons steentje bijdragen aan die strijd. Pater Morlion leidde die groep.»
«Op 6 augustus 1941 vertrok mijn broer met een hele kliek uit Genk, de meesten waren lid van de Diestse Muziekkapel. Twee zijn er teruggekeerd, de rest is gesneuveld. Ze zaten heel noordelijk, mijn broer is tot 50 km ten oosten van Leningrad (vandaag opnieuw Sint-Petersburg, nvdr.) geraakt. Op zijn sigarettendoosje hield hij dag na dag bij waar ze zaten.»
«Eigenlijk moet je de geschiedenis van Vlaanderen goed bekijken om het te begrijpen. Tijdens de ongelukkige oorlog van '14-'18 waren de Vlaamse activisten ook niet voor Duitsland hoor. Maar er was wel de stuitende achteruitstelling van de Nederlandstaligen. Begin jaren '30 is het VNV opgericht, weliswaar meteen in strijd met de DeVlag. De activistenstrijd was in die tijd Duitsminded, maar voor WO II was iederéén Duitsvriendelijk. Dat werd er ingepompt met toelating van de Belgische staat. Pas toen de oorlog begon, veranderde dat. Bruno De Wever zegt dat het een minderheid was die opgestookt werd, maar dat klopt niet.»
«In augustus '41 is het Vlaams Legioen dan ontstaan en daar kwamen direct problemen met de Waffen-SS van. Veel Vlamingen wilden de eed aan de Führer niet afleggen, waardoor we de PU-stempel kregen: politisch unfähig. Dat was de Rebellenclub. Wij vochten niet voor Duitsland, maar voor Vlaanderen. Achteraf is dat weggemoffeld in de geschiedenisboeken, maar daar ligt wel het verschil tussen Vlaams-nationalisten en Vlaams Blokkers.»

- U bent zelf vertrokken toen u hoorde dat uw broer gesneuveld was.

«U kan zich voorstellen hoe erg dat voor mijn ouders was. Ze hadden maar twee kinderen en die trokken allebei naar het Oostfront. Maar ik vond dat ik moest. Ik was net bezig met mijn eindexamens in Luik, meteen nadien ben ik naar Antwerpen vertrokken. Zonder hen op de hoogte te brengen. Vandaar zijn we naar Sennheim gegaan en dan, in beestenwagons, naar Knowitz en Breslau (vandaag de Poolse stad Wroclaw, nvdr.). In augustus '43 was dat.»
«Tot december '43 heb ik daar gezeten. Als je daar nu aan denkt... De opleiding was verschrikkelijk zwaar. Nu hoor ik dat alle verplicht tewerkgestelden in Duitsland een vergoeding krijgen. Terwijl daar ook veel vrijwilligers bij zaten. Ik herinner me de spreuk: Mijn vrouw lacht, haar man werkt in Duitsland. Wij hebben op hetzelfde moment aan het Oostfront Duitse mensen vervangen die niét gesneuveld zijn. Het was echt een verschrikking, ja. Maandenlang hebben we vastgezeten in de sneeuw. De sneeuw was ons bed. Wie naar het toilet moest, werd beschoten. Wassen kon niet en er was amper eten. Om iets te hebben, gingen we stukgesneden rapen bij de koeien stelen. De noedels die we soms kregen als middagmaal, waren bevroren. Die moesten we met onze bajonet kapot steken. Echt, als het gras in Breslau aan de Oder groen is, dan komt dat door het zweet en het braaksel dat we daar gelaten hebben.»
«Over de verschrikkingen aan het front wil ik bewust niet praten. Dat kan ik niet. Maar het allerergste dat ik meemaakte, waren niet de bombardementen, de branden, de lijf-aan-lijfgevechten, de duizenden kilometers die we te voet aflegden. Het ergste wat ik zag was een vrouw die, uit Oost-Pruisen en op de vlucht voor de Russen, uit angst en totaal wanhopig, zichzelf en haar twee kinderen in een kanaal langs de weg verdronk.»

- Maar drong het ginds nog niet door waar jullie mee bezig waren en hoe de strijd evolueerde?

«We wisten niks, we hoorden niks. Er waren geen radio's, alleen communiqués. Eén keer kwam ik in contact met iemand met een gele ster. Dat was in '44 in Marlborg (Lauenberg), het oosten van Polen. Daar was een opleidingskamp voor onderofficieren. Door de prikkeldraad heb ik met mensen gepraat, in het Frans, Belgische joden uit Antwerpen. Ze hebben me nog een reep Jacques-chocolade gegeven. Van de concentratiekampen heb ik pas een maand na de bevrijding gehoord. Büchenwald, Bergen-Belsen, Dachau... ik vind het verschrikkelijk, maar we wisten het niet.»
«Mijn broer heb ik nooit teruggevonden. Hij moet door een tank verpletterd zijn. H. was nog geen 20. Zijn naam staat nu op het graf van mijn ouders. Zijn dood, en die van veel kameraden, dat is achteraf gezien het allerzwaarste geweest.»

- U overleefde het wel en keerde terug naar België.

«Ik moet aan het front in Stargard een granaat op mij gekregen hebben, mijn hele lijf zat trouwens vol met granaatschilfertjes. Ze dachten dat ik dood was, ik lag in een put van drie meter diep. Maar zelf herinner ik me niks meer. Wat er gebeurd is, hoe ik daar uit Stettin ontzet ben, hoe ik in een hospitaal in Parchim ben geraakt... daar weet ik allemaal niks meer van. Maar toen de Russen later de fronten aan de Oder doorbraken, ben ik naar Kriwitz gevlucht, waar ik door een Amerikaanse kleurling krijgsgevangen ben gemaakt. Later, aan de grens bij Rheine, stond het Rode Kruis met de ontluizingsspuit. Zij zagen aan de tatoeage onder mijn linkerarm waar ik vandaan kwam, ik ben meteen opgepakt en naar de cel in de Antwerpse Begijnenstraat gebracht. Via Hemiksem, Tongeren en Merksplas ben ik dan in Hasselt gevangen gezet, in een cel met 11. Dezelfde avond brachten ze Gust Cruyts binnen, de leider van de Bende van de Dameskous. Die was zo zwaar gehavend dat we de repen vel en vlees van zijn rug moesten pellen om hem te verzorgen.»

- Hoe zwaar bent u gestraft?

«Op het proces in Luik is me verweten dat ik jeugd- en studentenleider was, wat niet klopte. Ik heb een zin van Shakespeare geciteerd: The quality of mercy, is not strain'd/(...) It blesseth him that gives, and him that takes. Maar het is de overwinnaar die de geschiedenis bepaalt. Zwijg, zei de rechter. Er is 15 jaar cel geëist, ik ben veroordeeld tot negen jaar. Waarvan ik er vijf heb uitgezeten. In Leopoldsburg was dat, het ICC of het concentratiekamp van Beverlo. Om 10 uur werden we gelucht, in de soep deden de bewakers hun behoefte. Die waren bijzonder onvriendelijk, net als de aalmoezeniers trouwens. Toen we met Pinksteren wilden biechten en de communie vroegen, zeiden ze: gij zijt verdoemd, vergeet het maar. De laatste drie maanden heb ik uiteindelijk in Sint-Gillis gezeten, bij de grosses legumes. Raymond Braine, de voetballer, zat daar ook. Op 11 juli 1951 ben ik vrijgekomen, ik vergeet het nooit.»

- Ik kan me voorstellen dat uw ouders ook last gehad hebben.

«Veel van mijn brieven en boeken hebben ze vernietigd om niet in de problemen te komen, maar mijn vader is toch opgepakt omdat hij foto's had van zijn zonen in SS-uniform. En mijn moeder werd aangehouden omdat ze met mevrouw Borms bloemen op het graf van August had gelegd. Nu nog zijn er zeker mensen die achter mijn rug zeggen dat ik een zwarte was, ze hebben me dat ook vaak laten voelen. Gust Cruyts heeft trouwens ooit verteld dat hij de opdracht had om mij neer te schieten. Wel, ik heb hem toch verzorgd. (glimlacht) En ik ben met een witte getrouwd.»

- Hoe kijkt u nu vandaag terug? Historicus Bruno De Wever zegt dat het zinloos is om individuen te stigmatiseren.

«Dat klopt. Maar ik geef toe dat we fout geweest zijn. We zijn door de Vlaamse leiders gefopt geweest en door de Duitsers misbruikt. We hebben ons jonge leven opgeofferd voor een ideaal dat geen mensenleven waard was. En dat historisch pardon waar professor Verdoodt op de IJzerbedevaart voor opriep... Tja, nog eens, we zijn fout geweest, maar toch vind ik dat dat onnatuurlijk België verkeerd is, dat dat moet barsten. Die kunstmatige Belgische geest moet kapot. Men zegt nog altijd: de Nazi's, dat zijn de Vlamingen. Maar in Wallonië zijn er zeker 15 verenigingen die extremistischer waren. Alleen wordt daar nooit over gesproken. Ik heb hele goeie vrienden bij de Walen, maar ik heb moeite met de terechtwijzingen van vrijmetselaars en anti-christenen. Daarom blijf ik vinden dat België moet afgebouwd worden.»

Om nog maar eens aan te tonen dat de Vlamingen aan het Oostfront geen bloeddorstige sadisten waren die zich in geschreven hadden om zoveel mogelijk mensen te doden

[Eigenzinnig]

Oorspronkelijk geplaatst door bgf324

Om nog maar eens aan te tonen dat de Vlamingen aan het Oostfront geen bloeddorstige sadisten waren die zich in geschreven hadden om zoveel mogelijk mensen te doden

De meeste volgelingen van 'foute' ideologieën zijn naieve opgenaaide jonge mensen...

Kijk maar naar de doorsnee linkie..

[poekieJ]

Ik ken verschillende leeftijdsgenoten wiens (over)grootvader bij de Duitsers hebben gevochten. Eén zei me dat die man helemaal geen dienst had genomen uit politieke of religieuze overwegingen, maar puur omdat zijn familie in leven moest blijven, en het leger bood een vaste "job" en betaalde blijkbaar relatief goed.


Ik heb de indruk dat hier veel personen zitten die graag stoere leuzen scanderen, maar er zich niet het minst van kunnen voorstellen wat het is om in een oorlog en/of in een bezet gebied te wonen.

[Bolsjewiek]

Het feit dat ze naar het oosten gingen om in dienst van de nazi's Communisten af te gaan knallen zorgt ervoor dat ik een grondige haat voel voor oostfronters in het algemeen. Uiteraard waren ze niet allemaal doordrongen nazi's, en als ze werkelijk berouw hebben van hun daden kan ik ermee leven. Het jammere is dat velen onder hen er nog trots op zijn ook...

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door bgf324

Dit vind ik wel een aangrijpende getuigenis. (Gevonden op een ander forum, originele bron = ? )






Om nog maar eens aan te tonen dat de Vlamingen aan het Oostfront geen bloeddorstige sadisten waren die zich in geschreven hadden om zoveel mogelijk mensen te doden

Op 11 juli 1951 ben ik vrijgekomen

Voortijdig dus. Soit.
Maar hij voelt zich nog steeds onbegrepen martelaar. Hoeveel mensen schoot hij ginds omver (of hielp hij omver schieten?) D�*t vergeet hij in zijn jankverhaal.

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door poekieJ

Ik ken verschillende leeftijdsgenoten wiens (over)grootvader bij de Duitsers hebben gevochten. Eén zei me dat die man helemaal geen dienst had genomen uit politieke of religieuze overwegingen, maar puur omdat zijn familie in leven moest blijven, en het leger bood een vaste "job" en betaalde blijkbaar relatief goed.

Dus uit geldgewin.

Ik heb de indruk dat hier veel personen zitten die graag stoere leuzen scanderen, maar er zich niet het minst van kunnen voorstellen wat het is om in een oorlog en/of in een bezet gebied te wonen.

Toch wél: hun familie ging niet naar het oostfront.

[Albrecht]

Oorspronkelijk geplaatst door Bolsjewiek

Het feit dat ze naar het oosten gingen om in dienst van de nazi's Communisten af te gaan knallen zorgt ervoor dat ik een grondige haat voel voor oostfronters in het algemeen. Uiteraard waren ze niet allemaal doordrongen nazi's, en als ze werkelijk berouw hebben van hun daden kan ik ermee leven. Het jammere is dat velen onder hen er nog trots op zijn ook...

Het communisme was op z'n minst even erg als het nazisme. De strijd tegen het communisme vond ik gerechtvaardigd, en als't moest zou ik er als jonge man toen ook zijn gaan vechten. Tevens maakte dit extra front het ook makkelijker voor de geallieerden om de nazi's te verslaan.

[poekieJ]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Dus uit geldgewin.Toch wél: hun familie ging niet naar het oostfront.

Vrouwen en kinderen zitten/zaten dan ook niet in het leger, en al zeker niet in Fronteinsatz, hele snuggere.

[Bolsjewiek]

Oorspronkelijk geplaatst door Albrecht

Het communisme was op z'n minst even erg als het nazisme. De strijd tegen het communisme vond ik gerechtvaardigd, en als't moest zou ik er als jonge man toen ook zijn gaan vechten. Tevens maakte dit extra front het ook makkelijker voor de geallieerden om de nazi's te verslaan.

Als je het gerechtvaardigd vindt om in naam van een ultraracistisch regime een soevereine staat binnen te vallen en haar bevolking af te slachten omdat je het oneens bent met haar politiek systeem, ben je op zich nauwelijks beter dan de oostfronters zelf.
Overigens waren de Sovjets deel van de geallieerden. Meer zelfs, het waren de Sovjets die de oorlog in feite gewonnen hebben.

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door Albrecht

Het communisme was op z'n minst even erg als het nazisme. De strijd tegen het communisme vond ik gerechtvaardigd, en als't moest zou ik er als jonge man toen ook zijn gaan vechten. Tevens maakte dit extra front het ook makkelijker voor de geallieerden om de nazi's te verslaan.

Ongeacht hoe verachtelijk en moorddadig het communisme is, en zeker het regime van Stalin, zijn er twee punten:

- De Sovjet-Unie vormde geen rechtstreekse bedreiging voor Vlaanderen (of België in jouw geval).
- De Duitsers waren de oorlog begonnen.

Wie voor de bezetter vecht moet dus achteraf niet komen janken dat hij verkeerd is begrepen.

[Albrecht]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Ongeacht hoe verachtelijk en moorddadig het communisme is, en zeker het regime van Stalin, zijn er twee punten:

- De Sovjet-Unie vormde geen rechtstreekse bedreiging voor Vlaanderen (of België in jouw geval).
- De Duitsers waren de oorlog begonnen.

Een echte bedreiging voor Vlaanderen/België vormden de Nazi's ook niet, enkel voor de joden. Wel erg triest dat naar wat ik gelezen heb sommige steden niet eens hoefden gedwongen worden om joden aan te geven.

Oorspronkelijk geplaatst door Vlaanderen Boven

Wie voor de bezetter vecht moet dus achteraf niet komen janken dat hij verkeerd is begrepen.

Misschien vochten ze voor hun eigen standpunten? Tegen de Duitser kon het gewoon volk niet veel doen, maar als deel van een leger tegen een andere vijand wel.

[Bolsjewiek]

Oorspronkelijk geplaatst door Albrecht

Een echte bedreiging voor Vlaanderen/België vormden de Nazi's ook niet, enkel voor de joden. Wel erg triest dat naar wat ik gelezen heb sommige steden niet eens hoefden gedwongen worden om joden aan te geven.

Misschien vochten ze voor hun eigen standpunten? Tegen de Duitser kon het gewoon volk niet veel doen, maar als deel van een leger tegen een andere vijand wel.

Ehm, de nazi's waren België binnengevallen en hadden het land bezet. Dat is best wel een bedreiging...

[Vlaanderen Boven]

Oorspronkelijk geplaatst door Albrecht

Een echte bedreiging voor Vlaanderen/België vormden de Nazi's ook niet, enkel voor de joden. Wel erg triest dat naar wat ik gelezen heb sommige steden niet eens hoefden gedwongen worden om joden aan te geven.

Misschien vochten ze voor hun eigen standpunten? Tegen de Duitser kon het gewoon volk niet veel doen, maar als deel van een leger tegen een andere vijand wel.

Men ruilde gewoon de ene bezetter (België) in voor een nog ergere. Dat er door geen van beide massale slachtpartijen zijn aangericht onder de Vlamingen verandert daar niet veel aan. Ongeacht de idealen, uiteindelijk vecht men nog steeds aan de zijde van de bezetter in een oorlog die nota bene door hen begonnen is. Neen, ik kan het niet goedkeuren, ook al zijn het daarom geen baarlijke duivels.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat de perfide, kleingeestige Belgische staat de kans gretig aannam om de gehele Vlaamse Beweging en hun legitieme eisen een decennium lang buitenspel te zetten. Wanneer Oostfronters zeggen dat België vernietigd moet worden, hebben ze natuurlijk wél volledig gelijk.

[Another Jack]

Zeg Nijntje, die verhalen zouden me doen lachen moest het in de realiteit niet zo gruwelijk zijn geweest.

Een van die charels beweert dat in 44 terwijl hij in een opleidingskamp voor onderofficieren in Polen was, daar Antwerpse Joden vrolijk en vrij rondliepen met jacques-chocoladerepen op zak en die hen uitdeelden door den draad.

Wie gelooft dat??

[Albrecht]

Oorspronkelijk geplaatst door Bolsjewiek

Ehm, de nazi's waren België binnengevallen en hadden het land bezet. Dat is best wel een bedreiging...

Eigenlijk vooral voor het verzet en de jood. En de bezetter moest jammer genoeg in vele steden niet veel doen, het volk ruimde de joden vaak zelf op.

[job]

Oorspronkelijk geplaatst door Bolsjewiek

Het feit dat ze naar het oosten gingen om in dienst van de nazi's Communisten af te gaan knallen zorgt ervoor dat ik een grondige haat voel voor oostfronters in het algemeen. Uiteraard waren ze niet allemaal doordrongen nazi's, en als ze werkelijk berouw hebben van hun daden kan ik ermee leven. Het jammere is dat velen onder hen er nog trots op zijn ook...

Een enige wat de oostfronters écht goed deden, en wat na de oorlog verder gezet werd door oa de Amerikanen : het bestrijden van het communisme...

[Albrecht]

Oorspronkelijk geplaatst door job

Een enige wat de oostfronters écht goed deden, en wat na de oorlog verder gezet werd door oa de Amerikanen : het bestrijden van het communisme...

Jammer dat de Amerikanen niet direct zijn gaan strijden tegen de communisten.

[bgf324]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Voortijdig dus. Soit.
Maar hij voelt zich nog steeds onbegrepen martelaar. Hoeveel mensen schoot hij ginds omver (of hielp hij omver schieten?) D�*t vergeet hij in zijn jankverhaal.

En hoeveel mensen hadden die sovjets die hij neer schoot al gedood?